Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Cloud Atlas


Οι αδερφοί Andy και Lana Wachowski τολμούν να μεταφέρουν στην μεγάλη οθόνη το ομώνυμο μυθιστόρημα του David Mitchell. Η φιλοσοφία του Cloud Atlas είναι ότι όλα συνδέονται. Οι πράξεις ανθρώπων που έζησαν σε διαφορετικές εποχές επηρεάζουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του κόσμου -με την ευρύτερη έννοια της λέξης. Θα μπορούσα να γράψω, των κόσμων. Μια πράξη καλοσύνης προς την ανθρωπότητα ταξιδεύει μέσα στους αιώνες. Μια καλή πράξη εμπνέει την επανάσταση του μέλλοντος για ένα καλύτερο αύριο.
Μπερδεύτηκες; 
Σκέψου μόνο ότι μέχρι σήμερα το βιβλίο θεωρείτο αδύνατο να κινηματογραφηθεί!

Είναι ακριβώς εκείνο το είδος της ταινίας που άλλους θα τους αφήσει εκστασιασμένους μπροστά στο πανί, άλλους με αναπάντητα ερωτήματα και απορίες, και άλλους, περισσότερο δύσπιστους, με τα φρύδια σμιχτά. 
Έξι ανεξάρτητες ιστορίες που αφορούν έξι διαφορετικές χρονικές στιγμές και έξι διαφορετικοί χαρακτήρες που τους, ή, θα τους συνδέσει μια καλοσύνη για τον κόσμο. Άνθρωποι, που τους χωρίσουν πολλά έτη και φέρουν το ίδιο γενετήσιο ή επίκτητο σημάδι στο κορμί τους. Ταξιδεύουμε χρονικά και τοπικά. Από ένα νησί του Ειρηνικού τον 19ο αιώνα, μέχρι την Σεούλ του 2144 και με ενδιάμεσους σταθμούς τη Σκωτία του 1936 και το Σαν Φρανσίσκο του 1973, για να καταλήξουμε σε ένα ακόμη πιο μακρινό μέλλον, σε κάποιον άλλο γαλαξία.
Το εγχείρημα δεν είναι εύκολο στην πλοκή του. Το κατόρθωμα των συντελεστών της είναι ότι μας μεταφέρουν από τη μία εποχή στην άλλη και από τη μία ιστορία στην άλλη με τρόπο τέτοιο ώστε να παρακολουθούμε με άνεση τις αλλαγές χωρίς να μας μπερδεύει. 

Οι κύριοι και κυρίες.. Tom Hanks, Halle Berry, Susan Sarandon, Hugh Grant, Hugo Weaving, Jim Sturgess, Doona Bae, Ben Whishau, James d’Arcy υποδύονται πολλαπλούς ρόλους. Πολλές φορές το παιχνίδι τού να ανακαλύψω ποιος ηθοποιός κρύβεται πίσω από την κάθε μάσκα, ήταν επικίνδυνη παρεμβολή. Αν μπορείς να αφεθείς στο φιλμ χωρίς να σε επηρεάσουν οι μεταμορφώσεις των ηθοποιών, είναι το καλύτερο που έχεις να κάνεις. Όταν η τρίωρη προβολή λήξει θα έχεις τον χρόνο να αποκαλύψεις το ποιος είναι ποιος και να δώσεις τα εύσημα στο θαυμαστό κόσμο του μακιγιάζ.



Μου άρεσε που είδα τον Γκραντ μετά από καιρό και μάλιστα σε ένα τέτοιο είδος. Πολύ καλός, όπως και ο Χανκς και η Μπέρι. Η ταινία θα ήταν οπωσδήποτε φτωχότερη χωρίς αυτούς. 

Θα μπορούσα να πω ότι η ταινία πραγματεύεται τη μετεμψύχωση, όπως διάβασα κι αλλού, αλλά δε το εισέπραξα ακριβώς έτσι. Υπάρχει εκείνο το σημάδι που "ταξιδεύει" στις γενιές των ανθρώπων και "σημαίνει" το καλό που κάνει ή έκανε ή θα κάνει εκείνος που το φέρει. Η αίσθηση της μετεμψύχωσης γίνεται εντονότερη όταν ο κακός άνθρωπος της μιας εποχής εμφανίζεται ως δείγμα καλού στην άλλη. Δε θέλω όμως να τοποθετηθώ ξεκάθαρα. Το αφήνω επάνω σας. Εξάλλου, δεν έχω διαβάσει το βιβλίο που, ίσως, να μου έδινε κάποιες κατευθύνσεις.

Με δυο λόγια: Δε θα βαρεθείς, παρά τη μεγάλη διάρκεια. Θα μαγευτείς από τις εικόνες και τη πλοκή. Θα σε ταξιδέψει και θα σε γεμίσει χρώματα. Ελάχιστα αστεία και πολύ ενδιαφέρουσα για τα μηνύματα που κρύβει στα καρέ. Ταξίδι σε γη και ουρανό. Ταξίδι σε παρελθόν, παρόν και μέλλον. Ταινία εποχής, κοινωνική, αστυνομική, κομεντί, επιστημονικής φαντασίας, και πολλά άλλα.


Όσα παίρνει ο άνεργος


























Η Άννα Βαγενά μας χρωστούσε αυτήν την παράσταση.
Πάει καιρός από την τελευταία φορά που ως Βαγγελίτσα αλώνιζε το θεατρικό σανίδι και χάριζε άφθονο γέλιο. Μετά από τόσα χρόνια, λοιπόν, επιστρέφει για να μας ξαναφτιάξει τη διάθεση. Τόσο η Βαγγελίτσα, όσο και η ίδια η Άννα, αναλαμβάνουν να σχολιάσουν την σύγχρονη πραγματικότητα με τον δικό τους μοναδικό τρόπο.

Μπρίο και τσαχπινιά επί σκηνής και γέλιο αβίαστο. Καλή ευκαιρία να γελάσεις με τα "χάλια" μας.
Και να προβληματιστείς, όμως.
Η Άννα δίνει ρέστα σε δύο πολύ δυνατά κομμάτια της σπονδυλωτής αυτής επιθεώρησης, όταν σοβαρεύει αυστηρά και στρέφει το βλέμμα της πάνω μας, για να μας πετάξει κατάμουτρα την αλήθεια για το σήμερα που βιώνουμε και όσα έχουμε κατά καιρούς ξεχάσει [και όχι χάσει] από την όμορφη χώρα μας.









Στο πρόγραμμα μας πληροφορούν ότι... προς το παρόν η σειρά που έχουν τα νούμερα είναι αυτή που γράφουνε και αυτή που βλέπουμε, αλλά σε λίγο καιρό μπορεί άλλα να γράφουνε και άλλα να βλέπουμε!
Ε,ναι. Η επιθεώρηση ως είδος θεατρικό [και άκρως Ελληνικό] οφείλει να συμβαδίζει με την τρέχουσα επικαιρότητα. Πάντως, στη δική μου επίσκεψη, παρακολούθησα εκείνα που έγραφε το πρόγραμμα.

Η επιθεώρηση ως είδος είναι από τα αγαπημένα των Ελλήνων και προσελκύει, εκτός από τους καθαρά θεατρόφιλους, ποικίλες ηλικίες και προσωπικότητες. Ο χώρος του "Μεταξουργείου" θυμίζει παλαιάς κοπής σκηνή με εκείνα τα υπέροχα φαρδιά σανίδια, τις βαριές κουρτίνες και την κλασική αυλαία. Κρατάει το χρώμα και το άρωμα μιας άλλης εποχής και γοητείας. Αυτήν την αίσθηση τη μεγεθύνει το καφέ στην απέναντι πόρτα, όπου δεσπόζει ένα πιάνο και πολλές πολλές φωτογραφίες από δουλειές αυτού του τόσο σημαντικού καλλιτεχνικού ζευγαριού [Βαγενά, Κηλαηδόνης].












Εκείνη, στο κύριο άρθρο του προγράμματος, γράφει μερικές σκέψεις:

"Δικαίωμα στην αισιοδοξία.
Σε δύσκολες στιγμές προσωπικές, οικογενειακές ή εθνικές το καταφύγιό μου ήταν πάντα η σκηνή -η σκηνή του θεάτρου- αυτή με έσωσε τόσες φορές και σ'αυτήν καταφεύγω και τώρα.
Και μάλιστα ανεβάζω επιθεώρηση μετά από 20 σχεδόν χρόνια. Αν όχι τώρα επιθεώρηση τότε πότε -αν όχι τώρα που όλα γύρω μας βράζουν, που οι λαϊκές τάξεις της χώρας μας δέχονται μια επίθεση άνευ προηγουμένου, που η πατρίδα μας βουλιάζει ξεπουλημένη από όλους αυτούς τους αλήτες που υποτίθεται ότι την κυβερνούσαν τόσα χρόνια και είτε ανίκανοι ήταν είτε κλέφτες και αρπακτικά. Επιθεώρηση λοιπόν για να τα πούμε έξω από τα δόντια, για να γελάσουμε, να ξεχαστούμε λίγο και γιατί όχι να δακρύσουμε κάποια στιγμή για το χάλι μας."

Όμορφη προσθήκη στο πρόγραμμα της παράστασης
αυτό το απόσπασμα















Νημερτής


Όλοι μπορούν να γράψουν. Περισσότερο δε, εκείνοι που γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση μιας γλώσσας.
Κάποιοι, καταφέρνουν να ενσωματώσουν στο κείμενο μερικά από τα χρώματα του κόσμου τους. Κάποιοι επιλέγουν να εκφραστούν με το λόγο και αποφασίζουν να αφήσουν παρακαταθήκη στον πλανήτη τις λέξεις τους. Κάποιοι, μπορούν να ονειρευτούν με τα μάτια ανοιχτά και να αντιγράψουν στο χαρτί το όνειρο. Κάποιοι αντέχουν να ξαναβιώσουν τον πόνο, να τον εξουδετερώσουν με την έκφραση. Μερικοί ανοίγουν την ψυχή στον άνθρωπο και σκύβουν με ευαισθησία να αγγίξουν την πληγή του. Άλλοι, πετούν με φτερά τη φαντασία και καύσιμο τη μελάνη.

Εκείνος, γνωρίζει να τα πει όλα. Ανήκει στους εντελώς χαρισματικούς τύπους αυτού του κόσμου που έχουν το σθένος να τολμήσουν να εκτεθούν, που μπορούν να βάλουν όλα τα χρώματα και τις μυρωδιές σε μια αράδα, που κοιτούν με το μέσα μάτι και βλέπουν πίσω από το περιτύλιγμα, που έχουν τη δύναμη να βάλουν όλες τις αισθήσεις σε συναγερμό και η κραυγή τους να είναι μεγαλύτερη από τον ισχυρότερο θόρυβο, χωρίς να χρειαστεί να σαλέψουν τα χείλη τους. Ο Νημερτής καταφέρνει να γεμίσει το χώρο με την τεράστια οντότητά του, χωρίς να απαιτείται η παρουσία του σώματός του.
Αυτός ο άνθρωπος είναι ο υπαίτιος για όσα ειπώθηκαν και θα ειπωθούν πάνω στην οθόνη.


Δε θα τον δεις να εκθέτει το πρόσωπό του. Δε θα τον δεις να εκθέτει τις στιγμές του, τις ώρες, τις ημέρες του. Δε θα τον βρεις σε παρέες. Δε μιλάει για τη ζωή του, για τα βιώματά του, για τις εμπειρίες του, για τις απόψεις του. Δε θα σου πει ποιος είναι με τυπικές λέξεις σε τυπικούς κοινωνικούς διαλόγους. Δεν είναι κοινωνικός, με την έννοια που έδωσε η κοινωνία στον όρο. 
Δεν έχει να πει τίποτα περισσότερο από το έργο του, ούτε επιθυμεί να τον γνωρίσει κάποιος διαφορετικά. Με αυτόν τον τρόπο εκτίθεται. Αυτόν τον τρόπο αναγνωρίζει.
Οι δημιουργοί πρέπει να είναι στο ημίφως, μου γράφει. Είναι εναντίον της οικειότητας. Το έργο τους ανήκει στο φως!
Θα τον βρεις μέσα στο έργο του, λοιπόν. Θα τον ανακαλύψεις στις λέξεις του. Εκεί ξεδιπλώνει την ψυχή του, το είναι του, το μυαλό και το όνειρό του, την τρέλα ή την λογική του, τα πάθη και τους φόβους του, τα όνειρα και τα μυστικά του, τις επιθυμίες, το σύμπαν του. Εκεί καταθέτει το νου και το πνεύμα. Εκεί όλα. 
Εκεί, δεν είναι φειδωλός. Απλόχερα ανοίγει το μέσα του και το προσφέρει σε κάθε φίλο του λόγου, της τέχνης και της δημιουργίας.




Οι φωτογραφίες που κοσμούν το παρόν είναι τμήματα από τα ιστολόγιά του.



Μία και μοναδική συνέντευξη έδωσε, στο Βακχικόν. Την ξετρύπωσα και σας την προσφέρω.

Κάποιες στιγμές έκφρασης, σκέψεων, απόψεων, και άλλες, στιγμές έμπνευσης που μου άρεσαν, από τα ιστολόγιά του...

tsunami fasisti


τροχιές...

Νημερτής...

Η φλόγα του μοναχικού κεριού... (επιλεγμένα)

"Φοβάμαι... τι θα πει φοβάμαι;", αναρωτήθηκε.
"Σκέφτομαι... τι θα πει σκέφτομαι;", είπε μέσα σου.
"Αγαπώ... τι θα πει αγαπώ;", απόρησε.

Την είδε να έρχεται κοντά του. Είδε το χαμόγελό της στα μάτια της, είδε τον ήλιο να απλώνεται γλυκά στο δέρμα της. Είδε τα δάχτυλά της να αναταράζουν τις αφέλειες των μαλλιών της. Είδε το κορμί της να εναρμονίζεται με τους χτύπους της καρδιάς του... είδε τον εαυτό του να καθρεφτίζεται στη κάθε της κίνηση.
Είδε την κίνηση!
Η κίνηση αυτή μιλούσε για χωρισμό...
Κι εκεί ένιωσε το Όλο να αφομοιώνει το Τίποτα
Και ο ήχος τούτης της αφομοίωσης τον σκέπασε στο άπειρο...

"Σήμερα θα σας μιλήσω για κάτι εντελώς Άγνωστο!", τους είπε και όλοι απόρησαν.
"Πως μπορούμε να μιλήσουμε για το Άγνωστο;", ρώτησε κάποιος.
"Το Άγνωστο δε μπορεί να ειδωθεί", προέτρεξε κάποιος άλλος.
"Το Άγνωστο είναι ανυπέρβλητο", δογμάτισε ένας τρίτος.
Εκείνος επέμεινε: "Σήμερα θα σας μιλήσω για το Άγνωστο!"
"Για το Σύμπαν;", φώναξε ένας.
"Για το Θεό;", ένας άλλος.
"Για το θάνατο;", ένας τρίτος.
Εκείνος είπε:
"Σήμερα θα σας μιλήσω για τον εαυτό..."

"Θέλω να σ' αγαπήσω", της είπε αλλά δεν την κοιτούσε στα μάτια. "Θέλω να σ' αγαπήσω αλλά δεν μπορώ. Εάν σ' αγαπήσω θα χαθώ. Εάν σ' αγαπήσω θα διαλυθώ σ' εσένα. Αν σ' αγαπήσω θα χάσω το κέντρο μου..."
Εκείνη παρέμεινε σιωπηλή.
Εκείνος της άγγιξε δειλά το χέρι.
"Δεν... δεν ξέρω αν μπορείς να με καταλάβεις..."
"Όχι", του είπε κοφτά, "εσύ θέλεις να με καταλάβεις... και όλο τούτο είναι απλώς η εκσπερμάτιση ενός τυχοδιώκτη", είπε και τον εγκατέλειψε.

"Ο Κρισναμούρτι τι θα έλεγε αν με έβλεπε από μια μεριά;", αναρωτήθηκε με πικρό χαμόγελο... "είμαι μόνος και αισθάνομαι σα να έχω γεφυρώσει το τίποτα με το τίποτα... ο Κάρλος Κ. τι θα έλεγε αν με έβλεπε;", είπε ξανά στο καθρέφτη...
Το χέρι του άγγιξε το ψυχρό υλικό που αντανακλούσε το είδωλό του.
"Αλλά είμαι εγώ το τίποτε και εγώ είμαι κι αυτό που θα το πληρώσει..." είπε ξανά, άκουσε τη φωνή του και χαμογέλασε.

"Είσαι ένας γενναίος άνθρωπος", του είπε. "Ένας γενναίος και ελεύθερος άνθρωπος. Γι' αυτό και μπορείς να την αγγίξεις. Μπες στο κόσμος της παράδοσης και αγκάλιασέ την. Είσαι ένας τολμηρός της Ποίησης. Θα βρεις την ουσία της αν την αγκαλιάσεις ΟΛΌΚΛΗΡΗ!".
"Δεν σε καταλαβαίνω", απάντησε.
"Κάνε το μεγάλο άλμα στο κενό και μη φοβάσαι αν θα γκρεμιστείς. Βρες το σώμα, βρες το χώρο, βρες το κενό και... πήδα", του απάντησε και του χαμογελούσε.
"Εγώ θα είμαι στην άλλη όχθη και θα σε περιμένω".
"Εσύ;"
"Εγώ είμαι παντού και έχω χτίσει τα φτερά σου"
"φοβάμαι"
"τι θα πει φοβάμαι;"
"σκέφτομαι"
"τι θα πει σκέφτομαι;"
"αγαπώ"
"τι θα πει αγαπώ;"







Εύχομαι το απόθεμα ψυχής αυτών των χαρισματικών -με αυτόν τον τρόπο- ανθρώπων να μείνει ανεξάντλητο και η δημιουργικότητά τους, παρέα με τη φαντασία, πάντα παρούσα. Ώστε, να έχουμε να απολαμβάνουμε πράγματα, εμείς που είμαστε από την άλλη άκρη. Έργα και εικόνες του μυαλού.


Το υλικό πολύ μεγάλο, δε μπορεί να στριμωχθεί μέσα σε μία σελίδα. Εξάλλου, το μόνο κριτήριο που έχω για να κάνω μια επιλογή, είναι ο εαυτός μου. Μέσα από την ατέλειά μου φιλτράρω τις λέξεις και αποφασίζω την έκθεση εκείνων που με αγγίζουν περισσότερο ή που με ενδιαφέρουν περισσότερο. Αλλά, ο άλλος είναι πάντα ένας άλλος, δεν είμαι εγώ και δεν ορίζω τίποτα πάνω του. Έτσι, κι εσύ ατελή αναγνώστη μου, πάρε μια γεύση, με αφορμή αυτή τη σελίδα και ψάξε, αν θελήσεις, μέσα στα ιστολόγιά του -Νημερτής ονοματίζεται, ενίοτε και Αντώνης ο Μυκονιάτης- και σε άλλες γωνιές του διαδικτύου.



Και όπως, από καιρό σε καιρό, συνηθίζω να κάνω, αφήνω την τελευταία λέξη να ηχηθεί από τον ίδιο:

Η ποίηση και ο στοχασμός είναι μια χώρα που πρέπει να την ανακαλύψει κανείς μόνος.
Χωρίς βοήθειες.
Αντώνης Μυκονιάτης

12 Δημιουργοί


Αριστερά η παρουσιάστρια της βραδιάς Βίκυ Τσιανίκα και στο τραπέζι τρεις από τους δώδεκα δημιουργούς του λόγου.
*
Γνωρίζετε την Κορυφογραμμή;
Η Κορυφογραμμή είναι ένας τόπος συνάντησης. Όχι πραγματικός τόπος. Ιδεατός ή ακόμα και σουρεαλιστικός τόπος. Σκοπός της είναι η επικοινωνία, η έκφραση. Δράση και αντίδραση, δηλαδή, προάγοντας την δημιουργικότητα με άξονές της την προσωπική έκφραση του ατόμου μέσα από το βιβλίο, το θέατρο, τα εικαστικά.
Η Κορυφογραμμή είναι ένας οργανισμός με στόχο τη μετάδοση και την υποστήριξη της δημιουργικότητας. Έτσι, διοργανώνει δραστηριότητες σχετικές με φωτογραφία, ζωγραφική, μουσική, θέατρο, χορό, ακόμη και ανάγνωση παραμυθιών για παιδιά και δημιουργική απασχόληση.
Πάθος στο ερωτικό tango
Εχθές το βράδυ οι φίλοι της κορυφογραμμής συναντήθηκαν σε μια συνάντηση με καλλιτεχνικές δημιουργίες λόγου. Δώδεκα δημιουργοί που εκφράζονται μέσα από το λόγο διάβασαν αποσπάσματα από τα βιβλία τους ή ποιήματά τους. Την βραδιά συμπλήρωσαν έντεχνα οι Ariel και Peggy που χόρεψαν δύο παθιασμένα tango και οι κυρίες Π.Παπασταμούλη και Κ.Σολδάτου με μοντέρνο χορό.
Τέλος, το μικρόφωνο ανέλαβε ο Μάνος Πυροβολάκης και μας ταξίδεψε με τη λύρα του.

Αυτός ο ιστότοπος είναι πάντα υπέρ σε τέτοιες προσπάθειες, πρωτοβουλίες και θέσεις. Ακούσαμε απόψεις και όμορφες θέσεις από πολλά πρόσωπα που παραβρέθηκαν εκεί. 
Μιλήσαμε για τέχνη μέσα από την τέχνη και ακούσαμε νέους ανθρώπους του λόγου να μας διαβάζουν κάτι από το έργο τους. 
Στο κέντρο του τραπεζιού, με το μικρόφωνο διακρίνεται η συγγραφέας Κάκια Ξύδη τη στιγμή που μας διαβάζει το δικό της απόσπασμα.
Οι 12 που διάβασαν αποσπάσματα από το έργο τους: Νατάσσα Γκουτζικίδου, Γιάννα Καπερνέκα, Έμυ Τζωάννου, Κάκια Ξύδη, Λόρη Σοπότη, Μικαέλα Ζούστη, Μαίρη Δεμέναγα, Ελένη Ψαρουδάκη, Πέτρος Κουμπλής, Θεοπίστη Σπήλιου, Γιάννης Σταματόπουλος.

Ο Θεός μας έπλασε τζάμπα

Κάποια βιβλία υπάρχουν για να χαρίζουν το γέλιο, τις στιγμές που χρειαζόμαστε ένα χαμόγελο. Ο Μαρτσέλο Ντ' Όρτα τα έχει καταφέρει θαυμάσια και χωρίς να χρειαστεί να γράψει ούτε μία λέξη.
Έχω ανακαλύψει τρία βιβλία του. Όλα γραμμένα από άλλους.

Όλα ξεκίνησαν όταν ένας Ναπολιτάνος δάσκαλος αποφάσισε να συλλέξει τα μαργαριτάρια των μαθητών του, από τις εκθέσεις τους. Έγινε ο διασημότερος δάσκαλος της Ιταλίας, αλλά δεν ξέρω τι σκέφτηκαν οι ίδιοι οι μαθητές του δημοτικού σχολείου όπου δίδαξε. 
Τα βιβλία του -συλλογές εκθέσεων- γνώρισαν τεράστια επιτυχία. Το πρώτο της σειράς, με τίτλο "Εγώ ελπίζω να τη βολέψω" κατάφερε τις 30 εκδόσεις και περισσότερα από ένα εκατομμύριο αντίτυπα μέχρι το 1995! 
Ο Μαρτσέλο χωρίς ενδοιασμούς και χωρίς να αλλάξει ούτε κόμμα, ανθολόγησε τις "καλές" εκθέσεις των μαθητών του και τις παρουσίασε στον πλανήτη. 


Έτσι απλά.
Απίστευτα αστείες ατάκες βγαλμένες, κυριολεκτικά, μέσα από τη ζωή. Παιδάκια του δημοτικού σχολείου με "έμπνευση" γράφουν για τον κόσμο, για τις σχέσεις των ανθρώπων, για το σεξ, για τη θρησκεία, για την εργασία... Κι εμείς, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να απολαύσουμε το κείμενο. 

Χαραυγή



         
Από το προσωπικό της ιστολόγιο

Συναντηθήκαμε σε μια ποιητική βραδιά. Δεν μιλήσαμε καν. Βρεθήκαμε άλλη στιγμή, λίγες μέρες μετά, να πίνουμε από μια καυτή σοκολάτα και να μιλάμε για ποίηση και ποιητές, για τη ζωή και τον έρωτα και κάθε πλευρά του ανθρώπου ή του ανθρώπινου νου.
Η Άμυ μιλάει μέσα από τα ποιήματά της δυνατότερα από την οποιαδήποτε φωνή. Αυτό που έχει, ό,τι αισθάνεται, όπως βιώνει, όσα γνωρίζει, όποιες εμπειρίες γράφουν πάνω ή μέσα της και ό,τι γουστάρει να μοιραστεί με τους άλλους.
Κάθεται απέναντί μου. Μια κοπέλα χαμηλών τόνων. Δεν χρειάζεται να έχει ένταση η φωνή της παραπάνω από το αναγκαίο για να την ακούσω. Όμως, τόσο προσιτή και ανοιχτή! Δεν έχει φίλτρα πάνω της. Αυτή είμαι, μου λέει το πρόσωπό της, και σε όποιον αρέσω. Μου αρέσει όμως αυτή η φατσούλα. Και όχι μόνο η φατσούλα. Όλο το σύνολο. 
Και περισσότερο από το ίδιο το άτομο, μου αρέσουν οι λέξεις της.


Άμυ από το Αμαλία;
Α.Ρ.Μ.: Από το Αμαλία. Και πάντα στα Ελληνικά. Κάποτε το έγραφα με λατινικούς χαρακτήρες στα κοινωνικά δίκτυα και οι περισσότεροι μου το άλλαζαν σε Έιμι ή κάτι τέτοιο. Δεν μπορούσαν να το καταλάβουν. Από τότε, πάντα στα Ελληνικά.

Τι εισπράττεις μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα;
Α.Ρ.Μ.: Ασχολούμαι κυρίως με το facebook. Είναι κάτι σαν τη βάση μου. Η βάση για να μπορέσω να εκτεθώ και ο καθρέφτης μου. Η επαφή μου με τον κόσμο και ο τρόπος μου να γνωρίσω ποιος με διαβάζει.

Τα "Ψήγματα" είναι το προσωπικό σου ιστολόγιο...
Α.Ρ.Μ.: Ναι. Έψαχνα να βρω έναν τίτλο τότε που το έφτιαχνα. Είχα κολλήσει στον τίτλο. Ήθελα κάτι που να ταιριάζει με μένα και με αυτά που γράφω. Αποφάσισα να κρατήσω τη λέξη ψήγματα γιατί θεωρώ ότι αυτό είναι η σελίδα μου. Κομμάτια από μένα, θραύσματα ψυχής. Ακόμη κι όταν γράφω, δε ξεκινώ ποτέ από τον τίτλο. Τον προσθέτω μετά, όταν έχω μπροστά μου το ποίημα ολοκληρωμένο. Άλλες φορές, δε βάζω καθόλου τίτλο.

Πότε ένας καλλιτέχνης αισθάνεται δικαιωμένος;
Α.Ρ.Μ.: Όχι με την αναγνώριση. Η αναγνώριση είναι άλλο. Προσωπικά, θα αισθανθώ δικαιωμένη όταν θα ξέρω ότι έχω δώσει το εκατό τοις εκατό του εαυτού μου. Σε οτιδήποτε κάνω.


Επιδίωξη...
Α.Ρ.Μ.: Οι γλώσσες. Θέλω να μελετήσω γλωσσολογία και γλώσσες και δη συγκριτική γλωσσολογία. Να βρω γιατί ένας λαός έχει αυτήν την γλώσσα. 
Επιδίωξή μου είναι και να μεταφραστούν τα ποιήματά μου. Να μετουσιώνονται στον πολιτισμό άλλων χωρών.

Η ζωή για σένα..
Α.Ρ.Μ.: ...δεν τελειώνει στο θάνατο. Ο θάνατος, ο βιολογικός, είναι το κόμμα στη ζωή και όχι το τέλος. Η ζωή είναι πορεία και μάλιστα τεθλασμένη.

Πιστεύεις στο Θεό;
Α.Ρ.Μ.: Όχι. Πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη, μια ενέργεια. Δε με αφορά ο Θεός με την έννοια που αποκτά μέσα από τη θρησκεία. Πιστεύω στα μαθηματικά. Και στην μοίρα. Όχι στην τύχη. Στην μοίρα.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο ψέμα του ανθρώπου;
Α.Ρ.Μ.: Να μην παραδέχεται τον εαυτό του σε αυτόν ή στον καθρέφτη του.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο λάθος του ανθρώπου;
Α.Ρ.Μ.: Να θεωρεί πως είναι το κυρίαρχο ον πάνω στον πλανήτη. Ο άνθρωπος νομίζει ότι "τον παίρνει" αλλά η φύση έχει άλλους νόμους. Ξέρει να αποβάλλει εκείνο που δεν αντέχει. 

Τι είναι εγωισμός;
Α.Ρ.Μ.: Είναι μορφή άμυνας. Οι άνθρωποι προτιμούν να ασχολούνται με τα λάθη των άλλων. Όταν κάποιος τους παρουσιάσει τα ελαττώματά τους τούς βγαίνει αυτή η άμυνα. Αν ο άνθρωπος είχε αποδεχτεί όλο του το είναι δε θα ήταν εγωιστής.

Ο έρωτας;
Α.Ρ.Μ.: Υπάρχουν τρία είδη έρωτα. Ο πλατωνικός, το πάθος και ο ρομαντικός. Για τον πλατωνικό καταλαβαίνουμε όλοι χωρίς πολλές εξηγήσεις. Τον έρωτα-πάθος τον γνωρίζουμε όλοι, τον έχουμε νιώσει ή θα τον βιώσουμε κάποια στιγμή. Ο ρομαντικός είναι υπό εξαφάνιση.
Δύσκολα βρίσκεις τον έρωτα με την κυριολεκτική του έννοια αλλά καλό είναι να τον ζεις. Και να τον ζεις χωρίς φόβο. Έρωτας και φόβος δεν πάνε μαζί.

Η ποίηση είναι ρομαντισμός; 
Α.Ρ.Μ.: Η ποίηση είναι και ρομαντισμός. Ο ποιητής είναι και ρομαντικός. Αρκεί να μη φτάνει να σε πνίγει. Προσωπικά επιλέγω να μη με, ή σε, πνίγει η ποίησή μου.

Τι τίτλο θα έβαζες στη κουβέντα μας;
Α.Ρ.Μ.: Χαραυγή.
Διότι σήμερα ξεκινά κάτι καινούργιο.

Της ζητάω να μου γράψει συμπληρώνοντας με ό,τι της έρθει εκείνη τη στιγμή στο μυαλό, φράσεις που της δίνω, αγαπημένους στίχους από δικές της δημιουργίες.
Γεμίζουμε το τραπέζι με κίτρινα χαρτάκια. Θα έπρεπε να είναι μαύρα και εκείνη να χαλάει το απόλυτο μαύρο με ένα λευκό ή κόκκινο στυλό, αλλά οι δημιουργοί αυτών των αυτοκόλλητων τετράγωνων χαρτιών δεν έχουν προβλέψει για κάθε περίσταση κι έτσι ό,τι κυκλοφορεί σε χαρτάκι είναι κίτρινο ή περίπου πάντα κίτρινο. [γιατί άραγε;] 
Γράφει αβίαστα. Δε χρειάζεται να δώσει χρόνο στο μυαλό να σκεφτεί. Ή δεν έχει την ανάγκη να δώσει χρόνο στο μυαλό να σκεφτεί. Τα ξέρει ήδη όλα. Είναι τόσο αυθόρμητη και αληθινή που δε χρειάζεται μάσκες ή ωραιοποιήσεις ή ιδιαίτερες αποχρώσεις. Κάνει ό,τι είναι. Γράφει ό,τι είναι. 
Και σε όποιον αρέσει. Έτσι κι αλλιώς, δε  προσπαθεί να αρέσει.

Γυναίκα μόνη ...
Με χέρια σε ανάταση ψάχνοντας τη σωτηρία, είτε αυτή πρόκειται προσωπική είτε συλλογική.  Μια γυναίκα είναι πάντα μόνη γιατί καταρχήν είναι άνθρωπος.
Προσπάθησα ξέρεις...
Να αποδείξω στον εαυτό μου πως αξίζω να συνεχίσω να γράφω. Προσπάθησα ξέρεις να νομίζω πως αξίζεις να συνεχίζεις να ζεις.
Μια λέξη επαναλαμβάνω...
Κι αυτή σιγανά το βράδυ, όταν σιγοκοιμάσαι. Σσσ!! Μια ευχή μόνο: Μην ξυπνήσεις το όνειρο!
Τρεις φορές αγνάντευσα το σκοτάδι...
Και το λησμόνησα εννοείται. Το σκοτάδι και η ύπαρξή του προϋποθέτει το φως. Ας μην το διώχνουμε λοιπόν.
Εαυτέ με τούτο το σκοινί...
Θα προσπαθήσω να πνίξω κάθε στιγμή που νομίζεις πως νίκησες.
Με μαχαίρι σκοτώνω...
Το μίσος που κρύβεις δειλά κάθε που λες σ'αγαπώ.

Η Άμυ μιλάει για όλα τόσο άνετα! Αβίαστα ρέουν οι λέξεις από μέσα της. Σα να μη χρειάζεται να σκέφτεται. Όπως όταν ξέρεις ήδη τις ερωτήσεις και έχεις προετοιμάσει τις απαντήσεις. 
Το έχει ψάξει. Παντού. Στον κόσμο γύρω της, μέσα της, διαβάζοντας άλλους δημιουργούς, διαβάζοντας γενικότερα, μαθαίνοντας γενικότερα και παρατηρώντας. Είναι πολύ μικρή σε ηλικία, αλλά ο λόγος και η σκέψη της δείχνουν άτομο που έχει ασχοληθεί με τον νου και το μυαλό. 
Δε της βάζω εύκολα. Αναλύουμε τον ρομαντισμό, μιλάμε για ζωή και έρωτα, για τη φύση του ποιητή και για βιώματα, αγγίζουμε λέξεις όπως ο υπαρξισμός και ο σουρεαλισμός, για να καταλήξουμε πως "Όλα είναι κύκλος".

Αργότερα της δίνω τις ερωτήσεις που της φέρνω από άλλους φίλους, χρήστες του διαδικτύου. Πρόσχαρα απαντά σε όλους...

Χάρης Σ.: Ποιο ήταν το κίνητρο για να γράψεις ποιήματα;
Lupo Greco: Ποιοι λόγοι σας ωθούν να γράφετε;
Α.Ρ.Μ.: Η ποίηση είναι ό,τι πιο φιλικό προς εμένα και τον λόγο. Αυτό πού ισχύει, όμως, γενικά είναι ότι γεννιέσαι καλλιτέχνης. Δε γίνεσαι. Είναι έμφυτο. Αγαπώ τη μουσική και την υποκριτική αλλά δε μπορώ ούτε να συνθέσω ούτε να υποδυθώ. Με κέρδισε η ποίηση γιατί αυτό μπορώ να κάνω. Με αυτό μπορώ να εκφραστώ.Με τη συγγραφή μυθιστορήματος δε θα μπορούσα να ασχοληθώ γιατί, ενώ έχω καλές ιδέες για ιστορίες που μπορούν να γίνουν μυθιστορήματα, βαριέμαι να γράφω. 

Χάρης Σ.: Από πότε νομίζει ότι είχε το ερέθισμα μέσα της;
Γιώργος Τσότας: Πόσο καιρό ασχολείστε με την ποίηση και τι σας οδήγησε σε αυτό;
Σούλης: Από που πηγάζει η έμπνευσή σας για τα ποιήματα;
Mortis: Πως της κόλλησε αυτό το μικρόβιο;
Α.Ρ.Μ.: Γράφω από τα 13. Ξεκίνησα να γράφω πάνω σε τοίχους και θρανία. Πάνω στα πάντα. Βγήκε από μόνο του. Η ποίηση είναι κάθαρση. Δε γράφω για τη χαρά μου. Τη χαρά μου τη ζω. Γράφω για τη λύπη μου.
Γράφω για τον έρωτα, Τον έρωτα που έζησα, που ζω και που δεν έζησα. Γράφω για τη θλίψη και τον άνθρωπο.

Ανώνυμος: Ρώτα την να μας σχολιάσει γύρω από τη σημερινή δυστοπία και αν θεωρεί αναγκαίο να την εμφανίζει ξεκάθαρα στο κοινό της όπου κι αν την πετυχαίνει.
Α.Ρ.Μ.: Ναι. Γράφω για τα χαρακτηριστικά τις κοινωνίας. Δε μου αρέσει το χάιδεμα στα αφτιά. Το πετάω στη μούρη του αλλουνού.

Lupo Greco: Ποιοι ποιητές σας έχουν εμπνεύσει;
Α.Ρ.Μ.: Ο Καβάφης και ο Καρυωτάκης από τους Έλληνες. Επίσης, ο C. Baudelaire, ο Α. Rimbaud και η Ann Sexton.

Θωμάς: Αν ζωγράφιζες ένα ποίημα, πως θα ήταν η ζωγραφιά και ποια τα χρώματα;
Α.Ρ.Μ.: Θα ήταν μια γυναίκα, γιατί κι εγώ γυναίκα είμαι. Και θα ήταν γυμνή. Θα ήταν ματωμένη και θα είχε λασπωμένα νύχια. Το φόντο θα ήταν το πάτωμα ενός σκοτεινού δωματίου.

Θωμάς: Πως μια σκέψη γίνεται στίχος;
Α.Ρ.Μ.: Απροσδιόριστο το πως! Γράφω το ποίημα μέσα σε πέντε λεπτά. Δέχομαι ένα έναυσμα από κάτι και γράφω. Για αυτό το λόγο τα ποιήματά μου δεν έχουν ομοιοκαταληξία. Η ομοιοκαταληξία είναι φυλακή, είναι παγίδα. Με πνίγει. 

Παρακολουθώ τις εικόνες από τη σελίδα της και τις περιγραφές που κάνει και της ξεκαθαρίζω ότι στην ερώτηση περί ζωγραφιάς απάντησε σχεδόν φωτογραφίζοντας τη σελίδα της. Έβαλε πολύ μαύρο και κόκκινο.
Σαφώς συμφωνεί ότι έτσι είναι η ποίησή της. Ποντάρει στο μαύρο. Το αγαπάει. Είναι το χρώμα που περιέχει όλα τα χρώματα. Απορροφά τα πάντα και/άρα περιλαμβάνει τα πάντα.

Μάριος Α.: Μέσα στον ωκεανό της καθημερινότητας και στη θύελλα που οι άνθρωποι βάφτισαν κρίση...από που αντλεί δυνάμεις ο ποιητής και πόσο επηρεάζεται η ματιά του;
Α.Ρ.Μ.: Με την τέχνη ασχολούμαστε όταν έχουμε λύσει τις βιοτικές μας ανάγκες. 
Αρκεί να είναι τέχνη.
Η ψυχή να είναι ανοιχτή για να γίνει βίωμα το ποίημα.
Η τέχνη είναι φάρμακο.

*

Ο έρωτας δεν παντρεύεται με το φόβο
Άμυ Ρούσσου Μπουκουβάλα

Μεθυστάνες




Με αγαπημένα πρόσωπα, με όμορφο κοινό, μια μεγάλη και αγαπημένη παρέα ανθρώπων που δεν είχαν ξανασυναντηθεί ποτέ στη ζωή τους, μερικοί εκφράζονται γράφοντας, άλλοι με το τραγούδι τους και τη μουσική τους... Μαζεύτηκαν όλοι στους "Μεθυστάνες" και αναζήτησαν αισθήσεις και χρώματα μέσα από νότες και στίχους. 
Έτσι το είδα με τα μάτια μου.

Το ποιητικό καφενείο στου Ψυρρή φιλοξένησε παλιούς γνώριμους και αρκετούς νέους φίλους και γέμισε -ξεχείλισε για την ακρίβεια- με κόσμο που γεύτηκε κρασιά και ζουμερά κοκτέιλ και τα πανέμορφα πιτάκια με σπανάκι που σερβίρουν [δοκιμάστε τα] ενώ ταξίδευε με νότες και με στιχάκια. 
Πολύ όμορφη ιδέα αυτό το μουσικό καφενείο. Βγαίνεις για ένα ποτό, σε ένα συμπαθητικό ατμοσφαιρικό χώρο και ταυτόχρονα απολαμβάνεις ερμηνείες και ζωντανή μουσική. Και το όνομά του έρχεται να σου επιβεβαιώσει με τον καλύτερο τρόπο τις προθέσεις του. 
Κάποιοι από τους ποιητές που συμμετείχαν στην εκδήλωση προσέφεραν τα βιβλία τους για το κοινό που δόθηκαν μετά από κλήρωση σε αρκετούς τυχερούς. Έτσι, αρκετοί θαμώνες, στο τέλος της βραδιάς, απόχτησαν και μία ποιητική συλλογή, ενθύμιο παντοτινό και καλοδεχούμενο δώρο.


Συναντηθήκαμε ξανά με την Vennis Mak, τον Κωνσταντίνο Θεοδούση, τον Χρήστο Φασούλα, τον Χρήστο Καριώτη και κάποιους νέους φίλους -που θα μας απασχολήσουν μελλοντικά-, όπως τον Τάκη Φάβιο που έντυσε και μουσικά τη βραδιά και μια καταπληκτική φωνή που ακούει στο όνομα Μάρω Λιάπη [να το θυμάμαι αυτό το όνομα]. Στην παρέα και η Άμυ Ρούσσου Μπουκουβάλα αλλά και το Κτήνος. Όσο για την Αθηνά Παππά που χρωμάτισε με τη μοναδική χροιά και ερμηνεία της τους στίχους των δημιουργών, δε χρειάζονται πολλά λόγια. Κάποιοι από εμάς, την είχαμε απολαύσει και το καλοκαίρι στο χορόδραμα της Βενετίας Μακρυνώρη, Υψηλή Τάση.


Δύο από τα βιβλία που δόθηκαν είναι στη διάθεσή σας. Σας τα προσφέρω με αγάπη. Πρόκειται για τα:
Όταν η ψυχή αδειάζει... [από τον Στέλιο Ν. Γαστεράτο] και
Έσο Δαίμων [από τη Βενετία Μακρυνώρη] το οποίο ήρθε στα χέρια μου ήδη υπογεγραμμένο από την ίδια!
Φωτογραφίες εσωκλείονται και λεπτομέρειες ακολουθούν...

"Μπορεί κάποιος να γράφει για χάρη του Θεού ή του Δαίμονα."
Vennis Mak


Στο βιβλίο θα βρείτε και δύο σκίτσα του ζωγράφου Γιώργου Δ. Λιάσκου.
Η πρώτη φωτογραφία σε αυτή τη σειρά και το κορίτσι με το δαντελένιο φόρεμα κάτω.





Στη δεξιά στήλη της σελίδας θα βρείτε έναν σύνδεσμο με το όνομα "Στείλτε μου μήνυμα". Μπείτε εκεί για να δηλώσετε συμμετοχή στην κλήρωση. Τα ονόματα των νικητών θα ανακοινωθούν μέσα από τον ιστότοπο, ενώ οι ίδιοι θα ενημερωθούν με μήνυμα στο ηλεκτρονικό τους ταχυδρομείο, αν έχουν αφήσει τη διεύθυνσή τους. 
Όσοι πιστοί... 

Skyfall


Εδώ είμαστε. Ο νέος 007 έφτασε με ένα καταπληκτικό soundtrack από την Adele, με τον ήδη πολύ επιτυχημένο Daniel Craig στο ρόλο του πράκτορα, με την ήδη λατρεμένη Judy Dench στο ρόλο της Μ, με τη δική μας Τόνια Σωτηροπούλου στο ρόλο του κοριτσιού του Μπόντ και με όλα τα άλλα συστατικά των ταινιών της σειράς που τόσο αγαπήσαμε.

Στο ρόλο του κακού ένας καταπληκτικός Javier Bardem, δίνει ρέστα. Εξαιρετική επιλογή ηθοποιού για αυτόν τον κακό. Δε θα μπορούσα να σκεφτώ κάποιον άλλο στη θέση του.

Με λίγα λόγια:
Ο Τζέιμς "πεθαίνει" όταν δέχεται τη σφαίρα που προοριζόταν για τον εχθρό. Η Μ κλείνει το κεφάλαιο του 007 θεωρώντας τον νεκρό και προσπαθεί να ξαναμπεί στο παιχνίδι -εφόσον εκείνη η αποστολή που έφερε το θάνατο του πράκτορα ήταν χαμένη- και να ξανατοποθετήσει την υπηρεσία στο βάθρο.
Ο Μποντ, από την άλλη, γιορτάζει την ελευθερία του -το θάνατό του- με όμορφες γυναίκες, καταχρήσεις, τεμπελιά και ανεμελιά.
Όταν το κτήριο της Μ16 δέχεται επίθεση από χάκερς θα επιστρέψει για να προσφέρει και πάλι τις υπηρεσίες του και να βοηθήσει την Μ.

Η δράση ξεκινά από την Κωνσταντινούπολη με φοβερά πλάνα από τα σοκάκια της και την κλειστή αγορά. Και πάντα με φόντο την Αγία Σοφία [δεν ήθελαν στρατηγικά σκεπτόμενοι να βάλουν το τζαμί, μάλλον επειδή η ταινία απευθύνεται περισσότερο στο δυτικό κόσμο]. Μεταφέρεται στην Κίνα και στους γυάλινους ουρανοξύστες της Σαγκάης για να καταλήξει στην Σκοτία και στο Skyfall, αφού έχει περάσει από το στοιχειωμένο Ντιτρόιτ.


Οι σεναριογράφοι του  πράκτορα σκέφτηκαν ότι ήρθε η στιγμή για αλλαγές, για νέο αίμα, να γυρίσει η σελίδα.
Έφτασε η ώρα που η Μ τελειώνει. Το Skyfall είναι η τελευταία της αποστολή. Πεθαίνει γλυκά στην αγκαλιά του αγαπημένου της πράκτορα, του Μποντ, ενώ τη θέση της στην Μ16 -καθώς όλα δείχνουν- αναλαμβάνει ο νέος Μ που δεν είναι άλλος από τον επίσης επιτυχημένο ηθοποιό Ralph Fiennes. Επίσης, στην ταινία αυτή μας συστήνουν τον καινούργιο Q, έναν πιτσιρικά -ιδιοφυΐα στους υπολογιστές-, που προφανώς έκανε την τύχη του συμμετέχοντας στην ταινία. 

Το σενάριο κάνει στροφή προς τα πίσω, καθώς το παρελθόν της Μ είναι εκείνο που έρχεται να τη στοιχειώσει, αλλά και στο γενικότερο μοτίβο του, το φιλμ βάζει τον άλλοτε σούπερ πράκτορα να αμύνεται με πολύ απλά -για τα γούστα του- όπλα, ενώ την ύστατη μάχη την κερδίζει παλεύοντας σώμα με σώμα και ένα μαχαίρι! [αλά Ιντιάνα Τζόουνς].

Δε θα απογοητεύσει κανέναν. Οι πιο ρομαντικοί λάτρεις των ταινιών του 007 ίσως σοκαριστούν με τις αλλαγές. Η γνώμη μου είναι ότι πρέπει να γυρίσει η σελίδα και αυτό θεωρώ ότι κάνουν. Η Μ μετράει 50 χρόνια στις επάλξεις! Το ίδιο και ο Μποντ, αλλά για αυτόν τα σχέδια των σεναριογράφων είναι διαφορετικά. 

Prometheus


Ο σκηνοθέτης Ρίντλεϊ Σκοτ είναι παραπάνω από γνωστός και καταξιωμένος. Όλοι έχουμε δει τις ταινίες του, κυρίως τα Alien. Ο Προμηθέας είναι το πρίκουελ του Alien. Η ταινία φτιάχτηκε για να μας εξηγήσει την προέλευση του φοβερού εκείνου οργανισμού που γνωρίσαμε μέσα από τα Alien.
Ο Σκοτ, λοιπόν, επιστρέφει στους αγαπημένους του εξωγήινους 30 χρόνια μετά, με τη πρόθεση να αποσπάσει και πάλι το θαυμασμό του κοινού του.
Must see για τους λάτρεις του είδους και κάθε fun της Σαρλίζ Θερόν.

Διαβάζω στο διαδίκτυο μεταξύ άλλων:
Η άντληση των τίτλων από την ελληνική μυθολογία δείχνει μια παρόμοια διάθεση δημιουργίας ενός ανάλογου έπους. Εδώ, με το συμβολικό όνομα «Προμηθέας», το σκάφος ταξιδεύει στο διάστημα για να «φέρει τα φώτα του» στο ανθρώπινο γένος, προμηνύοντας έτσι, σε όλους εμάς που γνωρίζουμε τον διάσημο μύθο, την εξέλιξη και την τραγική κατάληξη της τολμηρής αποστολής. 

Ο Ρίντλεϊ Σκοτ με το Alien μας προϊδέασε για το όραμα του ,στον βαθμό που ήμασταν ώριμοι και δεκτικοί στα πλαίσια της κοινωνίας της «αθωότητας», της κοινωνίας της ευημερίας που ζούσαμε τότε. Και σήμερα εκτιμά ότι είμαστε ωριμότεροι μέσα από την ανθρωπιστική καταστροφή των τελευταίων χρόνων ώστε να μας δείξει ένα μεγαλείο τμήμα της συνολικής εικόνας που οραματίζεται για το έμβιο σύμπαν. [at myfilm]


Οι φανς του sci-fi, που περίμεναν με αγωνία τον Προμηθέα, δεν θα απογοητευτούν: η ταινία είναι πλούσια σε θέαμα. Ο Σκοτ εξάλλου είναι ειδικός στο να δημιουργεί ταινίες μεγάλου βεληνεκούς, πλούσιες και άψογες παραγωγές, φαντασίας, ιστορικές και άλλες. Από τον παραμυθένιο «Θρύλο», μέχρι το αριστουργηματικό sci-fi νουάρ «Blade Runner», το επικό «Βασίλειο των ουρανών», τον εντυπωσιακό σε δράση «Μονομάχο», και φυσικά το υπαινικτικό «Άλιεν», ο Σκοτ δείχνει μεγάλο ταλέντο και εμπερία.

Τριάντα χρόνια μετά τη Σιγκούρνι Γουίβερ, η Νούμι Ραπάς στοιχειώνει την οθόνη με το εύθραυστο αλλά και μαχητικό ταπεραμέντο της ενώ ξεχωριστή επίσης είναι και η ερμηνεία του Μάικλ Φασμπέντερ στο δύσκολο ρόλο του ανδροειδούς.[at click@life]
Συμφωνώ με τον Μάικλ αλλά θα διαφωνήσω με τη Νούμι. Δε με κέρδισε. Αλλά, γούστα είναι αυτά.

Παρόλα αυτά, η δημιουργία μίας διάχυτα απειλητικής ατμόσφαιρας χωρίς την επιστράτευση του... επάρατου τρομάγματος, η εποικοδομητική σημασία στη λεπτομέρεια (π.χ. Σπουδαία δουλειά στο σχεδιασμό των εξωγήινων μορφών ζωής), η ντελιριακή κλιμάκωση, το φιλοσοφικό και υπαρξιακό υπόβαθρο που αναδεικνύεται μέσα από τη διερευνητική ματιά του Ridley Scott, οι ερμηνείες των φορτσάτων Rapace και Fassbender και φυσικά η breathtaking φωτογραφία του Πολωνού Dariusz Wolski, καθιστούν το «Prometheus» μία ξεχωριστή και ανανεωτική προσθήκη στη λίστα με τις σημαντικότερες σύγχρονες ταινίες sci-fi/horror.[at cinema/news]

Πρίκουελ του “Alien” που προσφέρει εξηγήσεις σε σχέση με την προέλευση του ομώνυμου οργανισμού, αλλά δεν πλησιάζει σε αντίκτυπο τον συγκλονιστικό προκάτοχό του, παρόλο που διακρίνεται από την αψεγάδιαστα υποβλητική καλλιτεχνική διεύθυνση και τη δεξιοτεχνική υπογραφή του Ρίντλεϊ Σκοτ. [at e-go]

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη