Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Ο Χριστός στο σπίτι της Μάρθας και της Μαρίας Τζιάκοπο Τιντορέττο

Φίλες και φίλοι,

Ο πίνακας αυτός βρισκόταν στην εκκλησία των Δομηνικανών του Άουσμπουργκ, στην οποία προσφέρθηκε ως δώρο από άγνωστη οικογένεια το 1580, δεκαπέντε χρόνια αργότερα από όταν φιλοτεχνήθηκε από τον Τιντορέττο. Σήμερα, εκτίθεται στην Παλαιά Πινακοθήκη του Μονάχου.

Το συγκεκριμένο επεισόδιο του Ευαγγελίου λαμβάνει χώρα σε δύο χώρους: δεξιά, η κουζίνα, όπου πιάτα και χάλκινες χύτρες αντανακλούν τη φωτιά, στην οποία μια υπηρέτρια ετοιμάζει το φαγητό. Αριστερά, η πόρτα οδηγεί στον κήπο.

Η υπόθεση του ταλαντούχου ηθοποιού [10]

Μια περιπέτεια του Αντώνη Γιοφύρη

Γράφει ο Γιώργος Ζώτος
STUDIO DREAM FACTORY
15 Ιουλίου 20:21

Μια πλακέτα στην είσοδο των στούντιο δήλωνε για το στολίδι της πόλης μας:

Το παρόν κτήριο θεμελιώθηκε ως κινηματογραφικό στούντιο το 2009
επί δημαρχίας Σ. Αβυσσαλέου
Μέγας χορηγός Δ. Γιούρκας

Με το που μπήκα μέσα είδα ένα τσούρμο κομπάρσους να τρέχουν πέρα δώθε ενώ τους κυνηγούσε ένας θηριώδης άντρας κρατώντας έναν μπαλτά και φορώντας μια ποδιά χασάπη γεμάτη αίματα. Ένας φωνακλάς με μια ντουντούκα ούρλιαζε που και που, καθοδηγώντας τους κομπάρσους και τον χασάπη. Τον αναγνώρισα από τις φωτογραφίες που είχα δει στον Κουτσομπόλη, επρόκειτο για τον Ηλία Μοντσενίγο, τον σκηνοθέτη της ταινίας “Η ματωμένη ποδιά του χασάπη”. Ένας αδύνατος πενηντάρης με καραφλίτσα, μεγάλη μύτη και πονηρά γαλάζια μάτια πίσω από ένα ζευγάρι μικρά γυαλιά μυωπίας. Περίμενα να τελειώσει η σκηνή και του έπιασα την κουβέντα. Έμοιαζε να είναι απαρηγόρητος, ίσως και υπέρ του δέοντος.

Η υπόθεση του ταλαντούχου ηθοποιού [9]

Μια περιπέτεια του Αντώνη Γιοφύρη

Γράφει ο Γιώργος Ζώτος
ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΟΛΓΑΣ ΤΣΕΡΝΟΒΑ
15 Ιουλίου 18:15

Βρισκόμουν ήδη στην είσοδο της πολυκατοικίας στο 212 της οδού Ανατολής και επεξεργαζόμουν τα κουδούνια. Το τρίτο κουδούνι από κάτω έγραφε:

ΟΛΓΑ CΕΡHΟVΑ

Κοίταξα και τα υπόλοιπα, καμία άλλη Όλγα δεν υπήρχε. Ώστε Ρωσίδα λοιπόν το Ολγάκι… Η εξώπορτα ήταν ανοιχτή, σ’ αυτό ήμουν πάντα τυχερός ως τώρα, οπότε ανέβηκα στον δεύτερο όροφο και χτύπησα το αντίστοιχο κουδούνι.
Καθώς η πόρτα άνοιξε είδα μια δίμετρη ξανθιά καλλονή με ορθάνοιχτα φοβισμένα πράσινα μάτια να με κοιτάει. Θα πρέπει να πέρασε και ένα ολόκληρο λεπτό που είχα μείνει με ορθάνοιχτο το στόμα. Όταν τελικά θυμήθηκα να το κλείσω, ρώτησα:

Τον Φεβρουάριο...

🎭Στο Θέατρο Βαφείο–«Λάκης Καραλής» (Αγίου Όρους 16 & Κωνσταντινουπόλεως 115, Βοτανικός, 2103425637) τα Δευτερότριτα του Φλεβάρη στις 21:00 δείτε τις Γυναίκες της Γαλάτειας Καζαντζάκη από τον θίασο Αντάμα. Η νουβέλα «Γυναίκες» (γραμμένη το 1933), της Γαλάτειας Καζαντζάκη, αποτελεί ένα διαμάντι της νεοελληνικής λογοτεχνίας που για πρώτη φορά μεταφέρεται στη θεατρική σκηνή. Ένα ανέγγιχτο έργο, μέσα από το οποίο με την επαναστατική γραφή της, η συγγραφέας σκιαγραφεί τη γυναίκα, ανεξαρτήτως χρονικής εποχής. Πέντε γυναίκες, πέντε αδερφές, συνομιλούν, συγκρούονται, μοιράζονται, αλληλεπιδρούν. Γυναίκες της δεκαετίας του ’30 επικοινωνούν και ζωντανεύουν μπροστά μας, φέρνοντάς μας κοντά σε μια άλλη εποχή αλλά και πιο κοντά στη σημερινή. Πέντε γυναίκες με διαφορετική κοινωνική εξέλιξη η καθεμιά, παρά την κοινή τους προέλευση, φανερώνουν μια γκάμα αντιλήψεων, αξιακών συστημάτων και τρόπου ζωής που εκφράζεται μέχρι σήμερα. Τι είναι αυτό που τις εγκλωβίζει, πώς σκέφτεται τελικά μια γυναίκα, πώς νιώθει, πώς αντιδρά; Πώς αντιμετωπίζει τον έρωτα και τον γάμο; Είναι στη φύση της να λειτουργεί έτσι; Ποιά η διέξοδος; Όλες αυτές οι δομικές απορίες για την πραγματική φύση της γυναίκας, δεν αφορούν το ένα από τα δύο φύλα, αλλά τον άνθρωπο που γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης της κοινωνίας. Ο λόγος της Γαλάτειας Καζαντζάκη, διεισδυτικός και επίκαιρος όσο ποτέ, αξίζει να ακουστεί. Σκηνοθεσία: Πέρης Μιχαηλίδης // Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελεάννα Γρηγορίου // Ενδυματολόγος: Δέσποινα Χειμώνα // Παίζουν: Δήμητρα Μπάσιου, Βασιλική Σαραντοπούλου, Κατερίνα Σούλη, Βιβή Τάγαρη, Δώρα Χάγιου // Συμμετέχει η μουσικός Έλσα Στουρνάρα με το ακορντεόν της // Μουσική επιμέλεια: Έλσα Στουρνάρα, Βασιλική Σαραντοπούλου // Φωτογραφίες: Κατερίνα Αρβανίτη //Βίντεο: Κωνσταντίνος Ξενάκης //Graphic Design: Αριάδνη Μιχαηλάρη

🎤Η Freekey είναι ένα καρτουνίστικο, κωμικό, αλλά και μεφιστοφελικό πλάσμα που εισβάλει τις Παρασκευές 9, 16 & 23 Φεβρουαρίου στις 22:30 στο Booze Cooperativa (Κολοκοτρώνη 57, Αθήνα, πλησίον σταθμού Μετρό Μοναστηράκι), μαζί με τους δύο πιστούς ακόλουθούς της (freekoula) για να καταστρέψει το show της Σαρλότ Ντιβέ, μιας καλλιτεχνικής περσόνας που είναι ακριβώς ό,τι λέει το όνομά της: μια ντίβα! Έτσι ξεκινάει μεταξύ τους μια «μάχη» σε πολλά επίπεδα, ένα μουσικό παιχνίδι με διασκευές μεγάλων ροκ και ποπ επιτυχιών με μια πιο γκροτέσκ αισθητική που πλαισιώνεται από κωμικούς διαλόγους, διαδραστικά παιχνίδια με το κοινό και χορογραφίες. Η Ντίβα «αμύνεται» με κομμάτια της Whitney Houston, της Gloria Gaynor και της Beyonce και η Φρίκη τής απαντά με Chemical Brothers, Rage Against the Machine, και Prodigy… Ωσπου να πετύχει η Φρίκη την ολική μεταμόρφωση της Ντίβας, κλείνοντας το μάτι στο κοινό... Τα κείμενα είναι όλα πρωτότυπα, έχουν κωμικό χαρακτήρα, εξυπηρετούν την δράση αλλά μιλάνε και για μια άλλη οπτική γωνία των πραγμάτων, που μπορεί κανείς εάν θέλει ν’ ακολουθήσει, αυτός είναι εξάλλου κι ο λόγος που η Φρίκη βρίσκεται εκεί! Σκηνοθεσία: Ρενάτα Καπετανάκη // Κείμενα: Ρενάτα Καπετανάκη & Άννυ Θεοχάρη // Χορογραφίες: Κάλλια Θεοδοσιάδη // Ενορχήστρωση: Λουκάς Γιαννακίτσας // Εικαστικές δημιουργίες - Σκηνικά: Φαίδρα Χάρδα // Κοστούμια: Ντίνα Πολέμη // Μουσικοί: Λουκάς Γιαννακίτσας: κοντραμπάσο, Χρήστος Σπυράτος: ηλεκτρική κιθάρα, Αποστόλης Μπουρνιάς: κρουστά, Χαράλαμπος Παρίτσης: βιολί // Χορευτές: Γεωργία Κοτόκου, Κάλλια Θεοδοσιάδη // Σαρλότ Ντιβέ η Ιωάννα Μονέδα // Φρίκη (Freekey) η Ρενάτα Καπετανάκη
🎨Μη χάσετε την ατομική έκθεση του Γιώργου Τσεριώνη με τίτλο Bulding a Babel tower στους εκθεσιακούς χώρους της ΔΛ gallery. Στην ατομική του έκθεση παρουσιάζονται κολλάζ φτιαγμένα με εικόνες από αρχειακό υλικό και δουλεμένα με την τεχνική του origami, σχέδια με φράσεις σε διπλωμένα χαρτιά, κεραμικά γλυπτά και μία εγκατάσταση που παραπέμπει στον πύργο της Βαβέλ. Μέρος της έκθεσης είναι η εγκατάσταση ενός φανταστικού δωματίου του πύργου της Βαβέλ, που διαπραγματεύεται την καπιταλιστική ανάπτυξη σε σχέση με τη συνύπαρξη των ανθρώπων, τη δυσκολία επικοινωνίας αλλά και την ψυχολογική απομάκρυνση του εαυτού μας μέσα από τα διλήμματα που βάζουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας. Όπως παρατηρεί η ιστορικός τέχνης Άννα Μυκονιάτη ο Γιώργος Τσεριώνης παρουσιάζει δύο ενότητες έργων, επίτοιχα έργα και γλυπτά στο χώρο, που επιχειρούν να προβάλλουν το φιλοσοφικό ερώτημα σχετικά με την ύπαρξη και την κατάκτηση της πανανθρώπινης αντικειμενικής αλήθειας. Ωράριο: Τετάρτη και Σάββατο 11:00-15:00, Πέμπτη 11:00-18:00 και Παρασκευή 14:00-20:00

🎭Η Εταιρεία Θεάτρου «Ναυτίλος» παρουσιάζει το έργο της Μαργαρίτας Φρανέλη Μαμά, κι εγώ δεν σ’ αγαπώ, σε διασκευή και σκηνοθεσία Θανάση Χαλκιά στο Black Box του θεάτρου «Επί Κολωνώ» κάθε Σάββατο στις 21:30 & Κυριακή στις 19:00. Οι σχέσεις μητέρας-κόρης ξετυλίγονται στον χρόνο καλύπτοντας τρεις διαφορετικές γενιές. Η προσπάθεια να φωτιστεί το σκοτεινό παρελθόν συχνά επισκιάζει το εύθραυστο παρόν. Πόσο μοιάζουμε με τους γονείς μας; Πώς θα αποφύγουμε τα λάθη τους; Πόσο μας ακολουθούν τα παιδικά τραύματα; Πώς να αγαπήσουμε τα παιδιά μας; Πώς να καταλάβουμε τους γονείς μας; Το αφήγημα της Μαργαρίτας Φρανέλη (Εκδόσεις Πατάκη, 2009) πραγματεύεται άλλοτε με λυτρωτικό χιούμορ κι άλλοτε με αγωνιώδη ενδοσκόπηση το ακανθώδες ζήτημα των ενδοοικογενειακών σχέσεων που αναζητά εν τέλει τη λύση του μέσα στη θεατρική πραγματικότητα. Σκηνικά-κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα // Μουσική: Κώστας Βόμβολος // Επιμέλεια κίνησης: Αγνή Παπαδέλη-Ρωσσέτου // Σχεδιασμός Φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου // Τεχνικός σύμβουλος: Στάθης Γαλαζούλας // Φωτογραφίες: Γιάννης Ζαφείρης // Ερμηνεύουν: Ηλέκτρα Γεννατά, Μαρία Θρασυβουλίδη
🎭Ξεκίνησαν οι παραστάσεις της πολιτικής αλληγορίας Το πορφυρό νησί του Ρώσου δραματουργού Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ που παρουσιάζουν από κοινού το Δη.Πε.Θε Κοζάνης και το θέατρο Άλφα-Ιδέα (28ης Οκτωβρίου -Πατησίων- 37 & Στουρνάρα 51, Πολυτεχνείο, 2105221444, 2105238742) κάθε Πέμπτη στις 21:00. Το στοιχείο του «θεάτρου μέσα στο θέατρο» και η καταιγιστική δράση, είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του Πορφυρού Νησιού, που ανεβαίνει από έναν δεκαμελή θίασο σε νέα μετάφραση-διασκευή της Μαρίας Βαρδάκα, η οποία υπογράφει και την σκηνοθεσία του έργου. Στην παράσταση θα παρακολουθήσουμε έναν ρωσικό θίασο του 1928 να ανεβάζει ένα παραμύθι για ένα φανταστικό νησί που κατοικείται από ιθαγενείς. Δύο από αυτούς καταδικάζονται σε θάνατο με την κατηγορία της υποκίνησης επανάστασης εναντίον του μονάρχη. Όμως, την τελευταία στιγμή κατορθώνουν να δραπετεύσουν και να χαθούν στη θάλασσα. Κατόπιν, στο νησί καταφθάνει ένα πλοίο με Ευρωπαίους αριστοκράτες, με τους οποίους ο μονάρχης κλείνει μια πολύ «συμφέρουσα» συμφωνία: να τους πουλήσει τα μαργαριτάρια που παράγονται στο νησί, για μερικά βαρέλια ρούμι και λίγα μέτρα ύφασμα. Η συμφωνία κάνει πανευτυχείς και τις δύο πλευρές! Τι θα ακολουθήσει, όμως, όταν αναπάντεχα εκραγεί το ηφαίστειο του νησιού; Μετάφραση–διασκευή–σκηνοθεσία: Μαρία Βαρδάκα // Σκηνικά: Δημήτρης Πολυχρονιάδης // Κοστούμια: Κωνσταντίνος Γκουγκούνης // Μουσική επιμέλεια: Βάλια Σεβροπούλου // Επιμέλεια κίνησης: Κατερίνα Λιόντου // Φωτισμοί: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη // Βοηθός σκηνοθέτη: Ηλέκτρα Σαρρή // Video: Αλέξανδρος Κακλαμάνος // Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Εύα Βάρσου, Δημήτρης Κακαβούλας, Χρήστος Καπενής, Σίφης Μηλιαράκης, Γιώργος Μπένος, Γιώργος Μπούγος, Ευθύμιος Ξυπολιτάς, Δημήτρης Παπανικολάου, Χρήστος Σκούρτας, Γιάννης Φιλίππου

Η υπόθεση του ταλαντούχου ηθοποιού [7 και 8]

Μια περιπέτεια του Αντώνη Γιοφύρη

Γράφει ο Γιώργος Ζώτος
ΓΡΑΦΕΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «Ο ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΗΣ»
15 Ιουλίου 17:00

Δεν είναι τυχαίο που η εφημερίδα ονομάστηκε «Ο Κουτσομπόλης». Ο ιδρυτής της και ιδιοκτήτης της ήταν ο γνωστός μπον βιβέρ και παλιός καλός μου φίλος, Βάσος Δεμπάς. Θυμάμαι κάποιες ολονυχτίες που είχαμε με τον Δεμπά να μην σταματάει να κουτσομπολεύει ολόκληρη την πόλη. Την πρωτοκαθεδρία φυσικά σ' αυτές τις κουβέντες από τότε την είχε ο Δήμαρχος Σωτήρης Αβυσσαλέος αν και κανένας δεν γλίτωνε από το στόμα του έτσι κι αλλιώς. Μπαίνοντας μέσα έψαξα για τον Βάσο αλλά δεν τον είδα πουθενά.
Ο Τόλης Αντωνίου αρχισυντάκτης της εφημερίδας με φώναξε από μακριά και με καλησπέρισε ένθερμα:

-Βρε βρε, πόσο καιρό έχουμε να σε δούμε από τα μέρη μας; Καφεδάκι; Εγώ έναν εσπρέσο θα τον έπινα, να παραγγείλω και για σένα; Όχι; Καλά.

Σήκωσε το τηλέφωνο και έπειτα από μια μικρή αναμονή, είπε:

Το σπίτι στη λίμνη


Το Θέατρο Αγγέλων Βήμα συνεχίζει το αφιέρωμά του στο αυστραλιανό θέατρο με το έργο του Aidan Fennessy, Το σπίτι στη λίμνη. Ο Άντριαν Φένεσι είναι Αυστραλός ηθοποιός, σκηνοθέτης και θεατρικός συγγραφέας, πολύ γνωστός στην πατρίδα του, έχει λάβει βραβεία για τα έργα του: Παγώνοντας και σκοτώνοντας την δική μου Άναμπελ Λη, Κτηνωδία και το Σπίτι στη λίμνη. Όλοι οι συγγραφείς έχουμε εμμονές (το αναφέρω με την καλή έννοια του όρου και όχι αρνητικά!) κι ο Άντριαν Φένεσι έχει εμμονή με τον Έντγκαρ Άλαν Πόε και αυτό είναι διάχυτο στα έργα του -για την ακρίβεια είναι έντονη αυτή η αίσθηση στο έργο που είδα απόψε. Ας μιλήσουμε όμως λίγο για το Σπίτι στη λίμνη.

Σε μια... μέρα

Αν προσπαθούσαμε να βρούμε ένα έργο αντανάκλαση του σύγχρονου άντρα, η μαύρη κωμωδία του Άλλεν Μπάρτον, Σε μια...μέρα, θα ήταν ο καταλληλότερος εκπρόσωπος. Πολυεστιακό έργο, προσεγγίζει διεισδυτικά τον άντρα από κάθε πλευρά: από την αυθόρμητη παιδικότητα που κουβαλά και την ποδοσφαιρική ομάδα που υποστηρίζει παιδιόθεν μέχρι τη θέση του στην οικογένεια, την πολιτικοποίηση του, τα άγχη της ηλικίας του, τα θέματα της καριέρας-δουλειάς του... Ανάμεσα στις ατάκες, θα βρεις πολλές δοκιμασίες του όπως τη σχέση/-εις του με το άλλο φύλο, την οικογένεια, τους φίλους ή τους συναδέρφους του... όπως τις διαφορές και ιδιαιτερότητες στην επικοινωνία του με όλους τους προηγούμενους συμπεριλαμβανομένων των παιδιών του... όπως στους επαναπροσδιορισμούς του. Γιατί όσο μεγαλώνει και ωριμάζει κανείς τόσο "ξαναβλέπει" τη ζωή (του), τόσο την προσαρμόζει στα νέα του δεδομένα ή την αλλάζει. Και όλα αυτά στη γλώσσα που ταιριάζει περισσότερο: φρέσκια εκφρασιολογία που απλώνεται σε διάφορες χρωματικές κλίμακες και γίνεται από τρυφερή και μελωδική ως πολύ σκληρή και άγρια, από αναπόληση ως ψυχρός ρεαλισμός, από κωμωδία ως δράμα, από αυτοσαρκαστική και καυστική ως επιθεωρησιακή... κι ακόμη περισσότερα.

Η υπόθεση του ταλαντούχου ηθοποιού [6]

Μια περιπέτεια του Αντώνη Γιοφύρη

Γράφει ο Γιώργος Ζώτος
ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΤΜΗΜΑ
15 Ιουλίου 15:49

-Ώστε την βρήκες τη βοσκοπούλα μας; Κάτω Ραχούλα, ε; Μάλιστα μάλιστα! Και τι σου είπε;
-Προς το παρόν έχω κερδίσει την εμπιστοσύνη της, τίποτα ιδιαίτερο δεν έμαθα όμως, θέλουν χρόνο αυτά.
-Και δυστυχώς χρόνος δεν υπάρχει. Ο δήμαρχος με πιέζει, οι δημοσιογράφοι θέλουν νέα κι εμείς είμαστε στο μηδέν.
-Έχω ένα νέο από τη γειτόνισσα…
-Την Πολυξένη; Τι νέο;

Ύψωσα επίτηδες τη φωνή μου ώστε να με ακούσει όλος ο κόσμος που περιφερόταν μέσα στο αστυνομικό τμήμα εκείνη την ώρα:

-Μου είπε να το πω στον γλυκούλη τον επιθεωρητή…

Αποκριάτικη νυχτιά

Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
ὰν δὲν ἦτο ἐπιμελὴς σπουδαστὴς ὁ Σπύρος ὁ Βεργουδής, καὶ δὲν εἶχε τυχὸν πῶς νὰ περνᾷ τὰς ὥρας του, κατὰ τὰς πολυημέρους διακοπὰς τῶν ἑορτῶν καὶ τῆς Ἀπόκρεω, ἠδύνατο νὰ εὕρῃ δουλειὰ καθήμενος εἰς τὸ παράθυρον καὶ θεώμενος καὶ ἀκούων τὰ τελούμενα. Δὲν ἦτο δρόμος, ἦτο αὐλή, παμπάλαιος, εὐρεῖα, ἀκανόνιστος, μὲ τοὺς τοίχους ὑψηλοὺς ἀλλ᾽ ἀνίσου ὕψους, περιβάλλουσα μίαν τῶν παλαιοτέρων οἰκιῶν παρὰ τὴν ἀνέρπουσαν ἐσχατιὰν τῆς ἀρχαίας πόλεως, πρὸς τὴν Ἀκρόπολιν, ὑψηλά, παρὰ τὸ Ἁγιοταφίτικον. Αἱ τρεῖς ἐνοικάρισσαι τοῦ ἰσογείου, ἡ κυρα-Κατίγκω ἡ Χρίσταινα, μετὰ τῆς ἀγάμου ἀδελφῆς της Φρόσως, καὶ ἡ γρια-Βαγγελὴ ἡ Λεμονού, μετὰ τῆς κόρης της τῆς Γεώργαινας, καὶ ἡ Σταματούλα ἡ Γεμενίτσα μετὰ τῆς ψυχοκόρης της τῆς Μαρούσας, ἐμάλωναν διὰ κάθε τι, συχνότατα, σχεδὸν τρὶς τῆς ἑβδομάδος. Συνήθως, ἡ κατέχουσα τὸ μεσαῖον οἴκημα, ἡ Λεμονού, πότε ἐκ τῆς παραμικρᾶς ἀφορμῆς, πότε ἄνευ ἀφορμῆς ὡρισμένης, τὰ ἔβαζε σήμερον μὲ τὴν μίαν, αὔριον μὲ τὴν ἄλλην τῶν δύο γειτονισσῶν της. Καὶ τὰς μὲν ἑορτάς, ἀντὶ νὰ εὑρίσκωσιν ὕλην ὅπως κακολογῶσιν ἄλλας ἔξω τῆς αὐλῆς διερχομένας ἢ ἡσύχως εἰς τὰς οἰκίας των καθημένας γυναῖκας, προχειρότερον εὕρισκον νὰ τὰ χαλοῦν μεταξύ των. Ἐὰν τυχὸν ἡ μία τῶν τριῶν, ἡ ἀδελφὴ τῆς μιᾶς ἢ ἡ κόρη τῆς ἄλλης ἐστολίζετο, ἡ ἄλλη ἔμενε πεισματωδῶς μὲ τὰ καθημερινά της, διὰ νὰ ἔχῃ ἀφορμὴν νὰ κακολογῇ τὴν στολισμένην, ὅτι «δὲν ξέρει νὰ φορέσῃ τὸ φουστάνι της», κ᾽ ἔλεγε: «Κοίταξέ τηνε! μοῦ στολίστηκε σὰ νύφη· τὸ χάλι της, δὲν τὸ βλέπει!» Τὰς δὲ καθημερινάς, ἄλλοτε αἱ δύο, ἄλλοτε καὶ αἱ τρεῖς, εἶχαν μπουγάδα, καὶ ὅλον τὸ πλυσταρεῖον, καὶ ὅλος ὁ χῶρος τῆς αὐλῆς, δὲν τὰς ἤρκει διὰ ν᾽ ἁπλώσωσι τὰ μοσχοπλυμένα των. Συχνὰ ἡ γρια-Βαγγελὴ ἡ Λεμονού, ἀφοῦ ὠνείδιζε τὴν ἐκ δεξιῶν καὶ τὴν ἐξ ἀριστερῶν πάροικόν της, ὡς ἀπρόκοφτην, ὡς ἄπραχτην, ὡς ἀπασσάλωτην, αὐτὴ πρώτη θέτουσα τὸ «πρόσφωλο», αἴφνης εἰρήνευεν, ἐμειδία, κ᾽ ἔλεγεν ὅτι αὐτὴ ἔχει δουλειὰ νὰ κάμῃ, ὅτι «δὲν χαλνᾷ τὴ ζαχαρένια της», καὶ ὅτι δὲν τὰς συνερίζεται ν᾽ ἀπαντᾷ εἰς τὰς μομφάς των. Ἄλλοτε πάλιν ἡ Σταματούλα ἡ Γεμενίτσα ἔπαιρνε λόγια ἀπὸ τὴν μίαν κ᾽ ἔβαζε μαναφούκια εἰς τὴν ἄλλην, καὶ εἶτα ἐν ἀνέσει ἐνετρύφα εἰς τὸν καυγάν, ἱσταμένη παράμερα. Ἐμάλωναν διὰ κάθε πρᾶγμα, διὰ μίαν σκάφην ἀναποδογυρισμένην ὀλίγον λοξὰ εἰς τὸ πλυσταρεῖον, δι᾽ ὀλίγες σταλαματιὲς θερμοῦ χυθείσας κατὰ γῆς, δι᾽ ὀλίγας δράκας στάκτης περισσότερον ἢ ὀλιγώτερον ριφθείσας εἰς τὴν κόφαν. Μιᾷ τῶν ἡμερῶν, ἡ γραῖα Βαγγελὴ ἐθύμωσεν ἐναντίον τῆς Κατίγκως τῆς Χρίσταινας, διότι αὕτη ἐκαυχήθη ὅτι πληρώνεται πρὸς εἴκοσι λεπτὰ τὰ ὑποκάμισα τῆς κόλλας, καὶ τὴν ὠνόμασε «τριγυρισμένην» καὶ «πομπιωμένην», ἄλλοτε πάλιν ἡ Κατίγκω ἐσήκωσε χεῖρα ἐναντίον τῆς Μαρούσας, τῆς ψυχοκόρης τῆς Σταματούλας, καλέσασα αὐτήν, δεκατετραετῆ μόλις, «μωρὴ μπασταρδού!» διότι τὴν εἶδε νίπτουσαν τὰς χεῖρας πλησίον εἰς τὴν κόφαν τῆς μπουγάδας μὲ τὰ ροῦχα. Μὲ αὐτὰ ἐπερνοῦσαν τὰς ἡμέρας των εἰς τὴν εὐρεῖαν αὐλὴν τῆς παμπαλαίου οἰκίας αἱ τρεῖς αὗται πτωχαὶ γυναῖκες.

Ημέρα μνήμης θυμάτων Ολοκαυτώματος

Η Ναζιστική τακτική φαντασιωνόταν τη δημιουργία μιας ανώτερης Άριας φυλής μέσω του αφανισμού όλων των φυλών-στόχων που θεωρούνταν γενετικά κατώτερες και μπορούσαν να αποτελέσουν εμπόδιο στην ανωτερότητα της κυριαρχίας τους. Εκατομμύρια άνθρωποι από 35 διαφορετικές χώρες χαρακτηρίστηκαν ως ζωές ανάξιες της ζωής.
Οι μέθοδοι γνωστές και αποτρόπαιες, Άουσβιτς- Μπιρκενάου, Μάουτχαουζεν, Μπέργκεν-Μπέλσεν, Μάιντανεκ και πόσα ακόμη στρατόπεδα βασανιστηρίων έχουν γραφτεί στην ιστορία με μελανά χρώματα. Η βαναυσότητα των δυναστών, χωρίς προηγούμενο κι έλεος. Ας μιλήσουν οι αριθμοί για κάτι που το ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί ακόμη και μετά από τόσες δεκαετίες να συλλάβει.

Η υπόθεση του ταλαντούχου ηθοποιού [5]

Μια περιπέτεια του Αντώνη Γιοφύρη

Γράφει ο Γιώργος Ζώτος
ΚΑΤΩ ΡΑΧΟΥΛΑ (ΧΩΡΙΟ ΜΑΡΙΑΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ)
15 Ιουλίου 13:31

Ευτυχώς η Κάτω Ραχούλα ήταν το χωριό που αποφάσισα να πάω πρώτα. Όπως αποδείχτηκε τελικά, αυτό ήταν το χωριό της Αντωνοπούλου που το αποτελούσαν 15 σπίτια όλα κι όλα. Έναν παππού που ρώτησα για το σπίτι της μου το έδειξε αμέσως, Ήταν το προτελευταίο στο χωριό.

-«Κει ‘δα, σα κατ’, στου τέλους του δρόμ’ στα ζερβά σ’».

Γουρούνια στο διάστημα

Δίσκος: Καινούριοι Καιροί
Πάμε λίγο πίσω, στο 2015, αλλά δεν μπορώ να μη γράψω για μια μπάντα που τα λέει σταράτα και όπως είναι, sorry!

Electronic μπάσιμο στον δισκάκι, κάπως mainstream εισαγωγή με το κομμάτι «Όπως πάντα» (too soft but nevertheless true σε όσα στηρίζει). Η φωνή του τραγουδιστή κουβαλάει τη χροιά της όμορφης νιότης και ως πρώτη επαφή με τα αυτιά μου ξεδιπλώνει μια ποιητική στιχουργική που είναι ευπρόσδεκτη, οπότε let it roll μάγκες και... ναι! Περισσότερο respect εδώ, στο επόμενο κομμάτι με τίτλο «Μουντή Άνοιξη». Εδώ παίδες ξεκινάτε και βαστάτε τα chords 'n' strings ζωντανά και μου δείχνετε μεράκι, γροθιά σφιγμένη για ρομάντζο και διάθεση για αλλαγή, ελπίδα, φως.

Η υπόθεση του ταλαντούχου ηθοποιού [3 και 4]

Μια περιπέτεια του Αντώνη Γιοφύρη

Γράφει ο Γιώργος Ζώτος
ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΤΜΗΜΑ
15 Ιουλίου 10:37

Με τον παλιό συνάδελφο Γιώργο Μπάκα ποτέ δεν ήμασταν φιλαράκια. Οι σχέσεις μας ήταν μάλλον τυπικές και εξακολουθούσαν να είναι. Πάντως έδειξε ότι θα ήθελε να βοηθήσει αλλά όχι με το αζημίωτο. Ποτέ δεν ήταν τόσο χουβαρντάς.

-Βρε βρε τον Γιοφύρη! Πως από δω ρε θηρίο; Χρόνια και ζαμάνια!
-Γεια σου Γιώργο, όλα καλά, πλέον δουλεύω στον ιδιωτικό τομέα και βρήκα την υγειά μου.
-Τυχεράκια! Μακάρι κι εγώ να μπορούσα να ασχολούμαι με όποια υπόθεση θέλω. Να κεράσω καφέ;

Απόκρυψα επιμελώς ότι τον τελευταίο χρόνο μια παρακολούθηση για ένα διαζύγιο ήταν η πιο πολύπλοκη υπόθεση που είχα αναλάβει. Ή πιο σωστά, η μοναδική υπόθεση που είχα αναλάβει.

-Κέρνα έναν σκέτο γαλλικό να τα πούμε λίγο.
-Κάτσε και στον φέρνω αμέσως. Ρε τον μπαγάσα, εσύ ομόρφυνες ρε! Φτου φτου!

Το χαμένο μου εγώ

Γράφει η Μαίρη Τσίλη
Γιατί ήρθε ο χειμώνας να ντύσει το γυμνό κορμί μου. Τώρα που έμαθα να δίνομαι εντελώς γυμνή και ξεδιάντροπα γδυτή..
Όχι δεν κρυώνω εγώ μα φλέγομαι από ντροπή και ηδονή μαζί.

Μισώ την μοναξιά ενός δωματίου και λατρεύω την παρέα του πεζοδρομίου.

Ναι έχω μεγάλο στήθος για να χωρέσει τις ανασφάλειες και τις φαντασιώσεις σου.
Ναι έχω μια απέραντη καρδιά για να χαράξεις τις διαγραφές σου.
Κι έχω κι ένα "εγώ" που αντέχει μέσα στο έτσι είμαι μανάρι μου εγώ!

Γιατί εγώ γουστάρω τώρα ένα καλοκαίρι και μια φωτιά, για να δω επάνω στις φλόγες της του κορμιού σου την σκιά και να σου κάνω έρωτα γλείφοντας τις πληγές σου. Να μπω μέσα σου βαθιά σαν λυγμός και σαν ένα κλάμα ξαφνικό.

Γιατί αν χαθείς εσύ, θα χαθώ μέσα στον χαμό σου κι εγώ.

🍃

Copyright © Μαίρη Τσίλη All rights reserved, 2018
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από στοιχεία πίνακα της Ria Hills. Πηγή.

Της ίδιας:
Βάλε εσύ τα αστέρια
Μετά από εμένα

Η Κατερίνα Κονίτσα-Σωπύλη και η Ανταλέτ - H πυξίδα της αλήθειας

Ανάσες βαριές θόλωναν τα τζάμια. Η Ισμήνη παραδομένη στην σκέψη ότι η ζωή της θα άλλαζε έτρεμε, γινόταν ένα ράκος. Τι θα συναντούσε άραγε στην νέα της πατρίδα; Σαν άσχημο όνειρο της φαινόταν η εικόνα των αποσκευών της στην πόρτα του δωματίου της…
Ναυάγησε η ελπίδα για την όμορφη ζωή που της υποσχέθηκε η μητέρα της. Ναυάγησαν και όλα τα όνειρα της που έμειναν πίσω εκεί… Στην Σμύρνη.
Ταλαντεύτηκε η ψυχή της, ανάμεσα στο δικό της καλό, την δική της κρίση και σε αυτό που οι γονείς της θεωρούσαν καλό. Μπέρδεψε την αλήθεια με το ψέμα και το όνειρο με την πραγματικότητα. Ένας πατέρας που ήθελε να επιβάλει την δική του αλήθεια ή το δικό του κόσμο, τον ψεύτικο εκείνο κόσμο που παγίδευε την Ισμήνη μέρα με την ημέρα.
Ανατροπή σε ό,τι είχε σχεδιάσει της έφερε αυτή η απροσδόκητη πρόταση που δέχτηκε από τον Αλέξανδρο Παπστεφάνου….
Λύτρωση… Αυτό ήταν που ζητούσε… Λύτρωση από το μαρτύριο της ανεκτικότητας... Μόνη και έρημη με ένα μυστικό να πλανιέται επάνω από την ψυχή της που αιμορραγούσε.
Ευτυχία τα μάτια του, ευτυχία το χάδι του… Τον είδε εκεί, πίσω από τις φυλλωσιές. Ήθελε να τον αγγίξει, να νιώσει την ζεστασιά της αγκαλιάς του που τόσο αποζητούσε εδώ και αρκετά χρόνια!
Ταξίδεψε, Σμύρνη, Αθήνα και Κωνσταντινούπολη. Μια ζωή μέσα σε καράβια και άμαξες. Η αλήθεια κρυμμένη βαθιά μέσα στην καρδιά της, το μόνο που απέμενε ήταν να την βγάλει στο φως…[1]
Η ψυχή της Ισμήνης είχε μείνει πίσω εκεί, στην αγαπημένη της Σμύρνη. Δεν είχε καταφέρει να αποδεχτεί την νέα της κατάσταση και οι διαστάσεις που είχε πάρει πλέον η διαμάχη με τον Κλεόβουλο την έκαναν ευάλωτη. Το όνειρο της ήταν, να γυρίσει μια ημέρα πίσω, στα πράγματα που άφησε νύχτα για να έρθει στον ξένο τόπο με αποτέλεσμα να χαθεί, δίχως αντοχές στο έρεβος της απέραντης θλίψης της. Η καρδιά της πονούσε, η ψυχή της μάτωνε, ό,τι αγαπούσε δεν ήταν πια στο πλάι της…[2]
Κατερίνα Κονίτσα-Σωπύλη

Η υπόθεση του ταλαντούχου ηθοποιού [2]

Μια περιπέτεια του Αντώνη Γιοφύρη

Γράφει ο Γιώργος Ζώτος
ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΘΥΜΑΤΟΣ
15 Ιουλίου 09:07

Η αστυνομία είχε σφραγίσει την πόρτα. Πουθενά δεν φαίνονταν ίχνη παραβίασης στην κλειδαριά. Υπήρχαν δύο διαμερίσματα ακόμα στον 3ο όροφο, ένα δεξιά που στο κουδούνι έγραφε 

Πολυξένη Τσιλιβίδου

κι ένα αριστερά που στο κουδούνι ξεχώριζαν μερικά γράμματα: 

MOΗΑMED AMSΕLΑΝ AM

Χτύπησα τα κουδούνια και στα δύο, κάτι που δεν ήταν και το πιο έξυπνο πράγμα στον κόσμο, γιατί αν ανοίγανε και οι δύο ταυτόχρονα, δεν θα ήξερα τι να πω. Ευτυχώς έπειτα από αρκετή ώρα, μόνο στο δεξιό διαμέρισμα εμφανίστηκε δειλά μισανοίγοντας την πόρτα μια ευτραφής κυρία. Στο κεφάλι της φορούσε έναν εντυπωσιακό ροζ φιόγκο.

Η Αλεξάνδρα Ψαραδέλλη Κάτω από το φως του αποσπερίτη

Το όνειρο της να βρει την χαμένη της αδερφή, βούλιαζε στο έρεβος της καθημερινότητας της, γίνονταν το μακρινό κομμάτι ενός παρελθόντος, που έμενε βαθιά καταχωνιασμένο στην βαθιά του κρύπτη, σε μια άλλη διάσταση, παγιωμένο, λες και ήθελε ν’ αγγίξει την αιωνιότητα. Και έρχονταν βράδια, που κάτω από το φως του Αποσπερίτη, έψαχνε στην ψυχή της να συνθέσει τα κομμάτια της παλιάς της ζωής, την μορφή του βρέφους από το οποίο βίαια την αποκόψανε ένα πρωί, σπάζοντας τον αδερφικό δεσμό. Και τότε η ψυχή της φτεροκοπούσε δυνατά και η αδικία που συντελέστηκε εις βάρος της, της έσκιζε τα σωθικά.
Γνώριζε ότι έπρεπε να αποδεχτεί την μοίρα της, την ζωή που της είχαν ορίσει, όμως η καρδιά της επαναστατούσε. Πόσα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν μοιραστεί και με πόση αγάπη, θα γέμιζε η άδεια ζωή της.
Το γνώριζε. Έπρεπε ν’ αντέξει. Έπρεπε να παλέψει με τα θηρία που ορθώνονταν μπροστά της. Έπρεπε να βρει την μικρή της αδερφή.[1]
Αλεξάνδρα Ψαραδέλλη
Το μυθιστόρημα της Αλεξάνδρας Ψαραδέλλη, Κάτω από το φως του αποσπερίτη, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανός. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ. Διαβάστε κι ένα απόσπασμα!

Στο οπισθόφυλλο γράφει:
“Άδεια από σκέψεις και συναισθήματα, ξέχασε
το παγωμένο της βλέμμα πάνω στα μικρολούλουδα
που ξεπρόβαλλαν μέσ’ από τα αγριόχορτα. ʼνθη και
αγκάθια μαζί, μπερδεμένα σε ένα κομμάτι γης. Πώς
τα ανακάτεψε έτσι ο Θεός;” 
Η Αναστασία ξεριζωμένη από την οικογένειά της, μεγαλώνει προσφέροντας τις υπηρεσίες της στο αρχοντικό μιας εύπορης οικογένειας.
Εγκλωβισμένη στα στεγανά της ζωής που της έχουν χαράξει, ψάχνει να βρει τρόπο για να ξεφύγει από τη μιζέρια, υψώνοντας δειλά το γενναίο της ανάστημα.
Η αναζήτηση της χαμένης αδελφής της γίνεται σκοπός ζωής, όταν χάνει και το τελευταίο της στήριγμα.
Ένας ξαφνικός θάνατος, ένα ξεθωριασμένο γράμμα, μια τυχαία συνάντηση θα αρχίσουν να ξεθάβουν ένα μυστικό καλά καταχωνιασμένο για χρόνια...
Πώς να παλέψει, όμως, τα εμπόδια, σε έναν κόσμο όπου το σκοτάδι καλύπτει το φως και την αλήθεια;
Εκεί όπου η καρδιά δεν ελέγχεται, η αγάπη δεν ορίζεται. Εκεί όπου το καλό και το κακό συνυπάρχουν, καθένας παίρνει την ανταμοιβή που δικαιούται.

Κερδίστε το!
Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και κάθε σχετική πληροφορία για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματιστεί για τις 16 Μαρτίου 2018 και το βιβλίο θα αποσταλεί ταχυδρομικά στον τυχερό από το koukidaki.
k
Καλή τύχη!

Η υπόθεση του ταλαντούχου ηθοποιού [1]

Μια περιπέτεια του Αντώνη Γιοφύρη

Γράφει ο Γιώργος Ζώτος
ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΜΟΥ
15 Ιουλίου 08:30

Η μυρωδιά του πρωινού καφέ ήταν η μόνη σπιτική αίσθηση εδώ και αρκετό καιρό. Ήθελα κάποια στιγμή να την συνδυάσω με την μυρωδιά του φρέσκου κρουασάν όμως καταλάβαινα πως αυτό θα αργούσε. Στα 35 μου χρόνια ήμουν ήδη πρώην αστυνομικός. Κατά τη διάρκεια μιας υπόθεσης πριν ένα χρόνο είχα μια έντονη αντιπαράθεση με τον ιατροδικαστή Ιορδάνη Μαχαιρίδη. Η αντιπαράθεση αυτή κατέληξε με τη μύτη και δυο πλευρά του Μαχαιρίδη σπασμένα. Έπειτα απ' αυτό, ο ιατροδικαστής έθεσε βέτο: «Ή εγώ ή εκείνος» και σε μια μικρή πόλη με 2 ιατροδικαστές που ο ένας ήταν έτοιμος να πάρει σύνταξη και δυστυχώς αυτός δεν ήταν ο Μαχαιρίδης, δεν μου έμειναν και πολλά περιθώρια. Με “παραίτησαν” και τώρα πίνω το καφεδάκι μου κάθε πρωί ξεφυλλίζοντας τις εφημερίδες και περιμένοντας μια ευκαιρία να αποδείξω τι αξίζω.

Σαν άνθη κερασιάς

Αν θέλετε να μάθετε κάποια από τα πνευματικά και ηθικά εφόδια που έκαναν απαράμιλλους μαχητές και τόσο ατρόμητους στην όψη του θανάτου τους σαμουράι δεν έχετε παρά να διαβάσετε το παρόν βιβλίο. Προσαρμοσμένο στο σήμερα προσφέρει μία εναλλακτική πηγή ενέργειας και μία διέξοδο στα σύγχρονα αδιέξοδα που μας πνίγουν.

Στο θέατρο ΜΠΙΠ

Παραστάσεις στο θέατρο ΜΠΙΠ. Η ανάρτηση ενημερώνεται καθημερινά με ό,τι νεότερο. Στο τέλος της ανάρτησης θα βρείτε τα στοιχεία επικοινωνίας με το θέατρο.

Το κάλεσμα της Λορίν

της Παλόμα Πεδρέρο 
Λίγα λόγια για το έργο:
Επί σκηνής ξεδιπλώνεται η σχέση ενός παντρεμένου ζευγαριού, του Πάπλο και της Ρόζας, μέσα από αναμνήσεις, πληροφορίες και προσωπικές στιγμές τους, εφιστώντας ευδιάκριτα το σεξουαλικό τέλμα τους σε αντιδιαστολή με την όποια αρμονία έχουν ως ζευγάρι.
Χρονικά είναι Απόκριες και το έργο ξεκινά με τον Πέδρο να έχει ντυθεί Λορίν Μπακόλ, σε μια προσπάθεια να αποκαλύψει έτσι στη σύζυγό του το πιο μύχιο μυστικό της φύσης του (το γεγονός πως δεν έχει απλώς ντυθεί αλλά νιώθει πράγματι γυναίκα). Δεν αντέχει άλλο τη φύση ενός καθηγητή και του παραδοσιακού ανήρ που η κοινωνία του επιβάλλει από παιδί, επιχειρεί ωστόσο να επικοινωνήσει κάπως άγαρμπα το μυστικό του ζητώντας από τη Ρόζα να ντυθεί Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ (ένα πρότυπο αρσενικού το οποίο θα ερεθίζει τον ίδιο) και να διασκεδάσουν μαζί σε ένα ερωτικό γαϊτανάκι που φαίνεται παιχνίδισμα, μα οδηγεί σε μια άγρια σεξουαλική κορύφωση και σε τραγικές αποκαλύψεις.

Λεπτές γραμμές λοιπόν σε ένα έργο πολυεπίπεδο που χρίζει προσοχής και εκ βάθους ανάλυση και συζήτηση.

Ποιος σκότωσε τον William;;;

της Λίλιαν Δημητρακοπούλου
σε σκηνοθεσία Βασίλη Μυριανθόπουλου
Λίγα λόγια για το έργο:

Μια πωλήτρια καλλυντικών, ένας αδέξιος μάστορας, μια δευτεροκλασάτη ηθοποιός, ένας φαντασμένος γόης, ένας παραλίγο ερωτιάρης, ένας αγαθός γίγαντας και ένας dj, όλοι τους αποτελούν τον θίασο ενός Δήμου που επιχειρεί να ανεβάσει την παράσταση Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Εντάξει! Το πρόβλημα δεν είναι το μπαλκόνι που λείπει, ένα σκυλί που γαβγίζει, τα ανοιχτά μικρόφωνα και τα καζανάκια μέσα σε ένα μισογκρεμισμένο σκηνικό, αλλά μέσα σε όλα αυτά να έχεις μια σουρωμένη σκηνοθέτιδα που ενώ τα έχει υποψιαστεί όλα (ότι οδεύουν προς την καταστροφή!) συνεχίζει να ελπίζει πως μπορεί και να γίνει η παράσταση.
Φυσικά τη μέρα της μεγάλης πρεμιέρας κανένας δεν είναι έτοιμος και όλα...

Η Τζένη Κουτσοδημητροπούλου και Το ημερολόγιο ενός εξερευνητή

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Τ.Κ.: Θα έλεγα η μεγάλη μου αγάπη για τα ταξίδια και με ό,τι αυτό συνεπάγεται: όπως η επαφή με διαφορετικούς τόπους, λαούς και πολιτισμούς κλπ. Σίγουρα το γεγονός ότι γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αυστραλία και έχοντας ζήσει και γνωρίσει από κοντά και τους αυτόχθονες της περιοχής, έπαιξε ρόλο όταν διάλεγα τον πρώτο προορισμό του εξερευνητή.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Τ.Κ.: Θα μου επιτρέψετε να χρησιμοποιήσω δύο: Καλό ταξίδι!

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Τ.Κ.: Θα τον/την συμβούλευα, αφού καθίσει αναπαυτικά, να χαρεί το ταξίδι και να απολύσει τη διαδρομή.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Τ.Κ.: Πώς να διαλέξω έναν μόνο προορισμό με τόσες επιλογές; Το μόνο σίγουρο είναι πως θα είχαμε ανοικτό εισιτήριο επιστροφής. Πρώτος προορισμός θα ήταν ο αρκτικός κύκλος και αφού πηγαίναμε Γροιλανδία, Καναδά θα συνεχίζαμε για την κεντρική Αμερική.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Τ.Κ.: Θα κλείσω με ένα κομμάτι από την αρχή του ημερολογίου:

20 Φεβρουαρίου 
Σηκώθηκα νωρίς. Έκανα ένα κρύο ντους, μόνο αυτό με ξυπνάει, έφαγα ένα θρεπτικό πρωινό και ψαλίδισα τη γενειάδα μου. Έχω γκριζάρει τελευταία. Φόρτωσα το σακίδιό μου και τσούλησα το τρίκυκλό μου στο κέντρο της ταράτσας.
Ρύθμισα το GPS και έβαλα τον πρώτο προορισμό: Άλις Σπρίνγκς (Alice Springs), Κεντρική Αυστραλία. Ξαφνικά άκουσα μπιπ μπιπ μπιιιιιιπ.
Μήνυμα από την Βάγια: «Καλό ταξίδι, κύριε Καθηγητά! Να προσέχετε!».
Καλός άνθρωπος αυτή η Βάγια, να θυμηθώ να της φέρω σουβενίρ.
Φόρεσα τα προστατευτικά μου γυαλιά, το κράνος, και έδεσα τις ζώνες ασφαλείας. Ένιωσα λίγη πίεση στην περιοχή της κοιλιάς, έτσι χαλάρωσα κάπως τις ζώνες. Είμαι σίγουρος πως έφταιγε η έβδομη κρέπα με τη διπλή σοκολάτα.
Ανέβασα τους διακόπτες… τακ… τακ… τακ… και πάτησα το κουμπί εκκίνησης. Έκλεισα τους τροχούς και …απογειώωωθηκααααα!
Το βιβλίο της Τζένης Κουτσοδημητροπούλου, Το ημερολόγιο ενός εξερευνητή, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ.

Στην υπόθεση... ο Άρης μετακομίζει στην Αθήνα και έρχεται σε επαφή με έναν ολοκαίνουριο κόσμο: άλλοι άνθρωποι, νέα γειτονιά, καινούριο σπίτι... Ευτυχώς το τελευταίο διαθέτει μια σοφίτα όπου θα δημιουργήσει το προσωπικό του χώρο αφού την καθαρίσει και πετάξει αυτά που άφησε ο παλιός ιδιοκτήτης. Ένα ημερολόγιο που θα βρει εκεί γίνεται η αφορμή για τον Άρη και τη νέα του φίλη, να ταξιδέψουν σε όλο τον κόσμο.
Κι ας ξεκινήσω από τα πεζά: το βιβλίο αποτελεί μια φανταστική ευκαιρία για ένα παιδί να γνωρίσει μέρη του κόσμου, να μάθει πράγματα για άλλους πολιτισμούς και να γεμίσει εικόνες. Προσφέρει έναυσμα να αναζητήσει κανείς χώρες στο χάρτη, πληροφορίες για λαούς κ.ο.κ. Λειτουργεί θαυμάσια ως μαθησιακή προτροπή, αλλά πάνω απ' όλα σε διασκεδάζει και είναι καλοφροντισμένο και καλαίσθητο. Διαθέτει υπέροχη εικονογράφηση από την Σάντρα Ελευθερίου, πλούσια και έξυπνη. 
Μου άρεσε το εύρημα με το τρίκυκλο (μπράβο!) και πέρασα πολύ όμορφα συντροφιά με τον καθηγητή, τον Άρη και τη Λίνα... την κυρία Μοσχούλα, τη Βάγια, τους Μαορί, τον Μικαέρε, τη γη της Ροτορούα, ένα τατουάζ mοku, την πόλη Καϊτούνα και πολλά πολλά άλλα -δε θα σας τα πω κι όλα, όμως ήθελα να δείτε πως δε θα μάθουν μόνο τα παιδάκια σας νέα πράγματα αλλά όλη η οικογένεια.
Μη σας πω ότι κάποιες από τις σκιτσαρισμένες σελίδες του μπορούν να χρωματιστούν με ξυλομπογιές από τα μικρότερα παιδιά κι έτσι να γίνει ακόμα πιο ενδιαφέρον ως βιβλίο-περιπέτεια!
Αναζητήστε το και απολαύστε το!
Κλικ για περισσότερα της Τζένης Κουκίδου
Κερδίστε το!Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες σχετικές πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματιστεί για τις 16 Μαρτίου 2018 και το βιβλίο θα αποσταλεί ταχυδρομικά στον τυχερό από το koukidaki.
k
Καλή τύχη!

Η Ευαγγελία Κοφινά για το Έρωτα σε ονόμασα

Έρωτας
Ρομαντισμός
Ώσπου
Τα
Αισθήματα

Σε
Εγκλωβίζουν

Όνειρα
Νους
Όλα
Μιλάνε
Άβουλα
Στην
Αγάπη!![1]
Στα όνειρά του ο άνθρωπος, δίνει σε μερικά πράγματα, άλλη διάσταση. Η καρδιά συνηγορεί σε κάθε τι όμορφο και αγαπητό και το κρατάει ως κόρη οφθαλμού. Το περνάει στην αιωνιότητα και ζει τον έρωτα σε όλες τις μορφές του. Θυμάται και η αντοχή της καθημερινότητας γίνεται πανοπλία. Το μυαλό, διώχνει κάθε έρεβος και ζόφος που το κυριεύει και η ψυχή, αποδέχεται μόνο ότι δίνει νόημα στη ζωή!!![2]
Ευαγγελία Κοφινά

Η Χαρά Παπαελευθερίου-Μπαρδώση και οι Αμάραντοι λεμονανθοί

Η Αγγελικής άφηνε την ψυχή της να ταξιδεύει στο όνειρο. Ήξερε ότι μορφή του θα την συνόδευε στην αιωνιότητα. Η αποδοχή της μοναξιάς της δεν την πείραζε. Αναρωτιόταν αν μπορούσε να αλλάξει τα πράγματα. Μια ξαφνική σκέψη σαν αστραπή ήρθε και διέλυσε το έρεβος του μυαλού της γεμίζοντας με άπλετο φως τον νου της. Υπήρχε σίγουρα απέραντη διάσταση από όσα είχε ονειρευτεί. Δεν είχε χρόνο όμως, οι αντοχές της δεν ήταν αρκετές να περιμένει με δεμένα τα χέρια. Έπρεπε να κάνει γρήγορα, χωρίς να ακούσει όσα της έλεγε η καρδιά της. Αυτή και μόνο αυτή, μπορούσε να δώσει τη λύση για να υπάρχει η Ελπίδα.[1]
Χαρά Παπαελευθερίου-Μπαρδώση
Το μυθιστόρημα της Χαράς Παπαελευθερίου-Μπαρδώση, Αμάραντοι λεμονανθοί, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανός. Διαβάστε ένα απόσπασμα!

Στο οπισθόφυλλο λέει μεταξύ άλλων:
1922 Η Μικρά Ασία φλέγεται. Η πατρίδα του Βασίλη, η Φώκαια, έχει καταστραφεί συθέμελα. Η πλούσια αριστοκρατική οικογένειά του χάνει τα πάντα, ξεριζώνεται...
Φθάνουν στον Πόρο ταλαιπωρημένοι κι απελπισμένοι. Η ζωή τους θα ξεκινήσει απ' το μηδέν...
Η Αγγελική, ένα ανέμελο κοριτσόπουλο του νησιού, δένει τα παιδικά της χρόνια με το μικρό προσφυγόπουλο. Η αγάπη φωλιάζει στις καρδιές τους από την πρώτη ματιά. Δένονται με φιλία και αγνό έρωτα. Ακόμη και όταν γίνονται έφηβοι δεν σταματούν να σεργιανούν τα όνειρά τους πάνω στους ολόλευκους λεμονανθούς, κάτω από τις ανθισμένες λεμονιές του ξακουστού λεμονοδάσους.
Όμως μια ημέρα εκείνος απροειδοποίητα φεύγει για τη Μασσαλία...
Τα συναισθήματα της θλίψης και της προδοσίας ορθώνονται ανάμεσά τους σαν πανύψηλα βουνά…
Κι ύστερα φεύγει κι η Αγγελική για τον Πειραιά… Μα δεν φεύγει μόνη…
Μια στιγμή, ένα λεπτό, στάθηκαν ικανά να αλλάξουν τα πάντα...

[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.

Χρήστος Δοξαράς

Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1935 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, καθώς και κινηματογράφο στην ΑΣΚΕ (μάλλον τα αρχικά της Ανωτέρας Σχολής Κινηματογράφου Ελλάδας). Πέθανε πρόσφατα, στις 2 Ιανουαρίου 2018.

Αν είχα μία Μαρία σε μια σοφίτα

Ένα πολύ ιδιαίτερο λογοτεχνικό ταξίδι μόλις έφτασε στο τέλος του, κι έρχομαι με απόλυτη ικανοποίηση να μοιραστώ την εμπειρία μου αυτή μαζί σας. Με οδηγό την Αθηνά Τερζή περιπλανήθηκα σε μονοπάτια λυρισμού που είχα καιρό να περπατήσω.

Το βιβλίο της κυρίας Τερζή, με τίτλο «Αν είχα μία Μαρία σε μία σοφίτα», αποτελεί στην πραγματικότητα μια συλλογή διηγημάτων. Μια συλλογή από ιστορίες για τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας. Τον άνθρωπο με τις ιδιαιτερότητες του, τις χαρές, τους καημούς του. Τον άνθρωπο που παρατηρεί, αγαπά, παλεύει, κερδίζει και χάνει. Τον άνθρωπο που όλοι κρύβουμε μέσα μας, κι εκείνον που όλοι έχουμε δει αλλά έχουμε προσπεράσει.

Το θαύμα του Αγίου Μάρκου του Τιντορέττο (1518 ή 1519-1594)

Φίλες και φίλοι,

Αρχίζουμε την περιήγησή μας στον κόσμο της ζωγραφικής για το 2018 με τον Τιντορέττο, τον «μικρό Βαφέα», δηλαδή τον κοντό γιο του Βαφέα. Το πραγματικό του όνομα, αφημένο στη λήθη και από τον ίδιο, αφού υπέγραφε ως Τιντορέττο, ήταν Τζιάκοπο Ρομπούστι.

Η ελαιογραφία είναι τεράστια (4,16 x 5,44 μέτρα), φτιάχτηκε στα 1547-1548 και βρίσκεται στην Πινακοθήκη της Ακαδημίας στην Βενετία.

Το 1542, η Scuola Grande di San Marco, έχοντας αποφασίσει να διακοσμήσει την Sala Capitular με «τις ιστορίες του προστάτη μας», είχε κάνει ήδη τις πρώτες παραγγελίες.
Έξι χρόνια αργότερα, έμενε να διακοσμηθεί ο τοίχος που έβλεπε προς το Κάμπο Σάντι Τζιοβάννι ε Πάολο. Το έργο ανατέθηκε στον εικοσιοκτάχρονο τότε Τιντορέττο. Ο μέλλων πεθερός του ήταν μέλος αυτής της Σκουόλα (Φιλανθρωπική Αδελφότητα της εποχής) και φρόντισε για την ανάθεση, «επειδή ορισμένοι από τους επί κεφαλής της Αδελφότητας ήταν συγγενείς του Τιντορέττο», όπως σημειώνει ο κριτικός Ριντόλφι.

Κακά θηλυκά, κι ανάποδα, οι γυναίκες

Είναι μεγάλη χαρά να παρακολουθείς τον κολλητό σου φίλο να εμφανίζεται για πρώτη φορά σε επαγγελματική θεατρική παράσταση. Ήξερα ότι είχε υποκριτικό ταλέντο από τα μαθητικά μας χρόνια, τον είχα δει σε μονολόγους του Ιάκωβου Καμπανέλη και του Άντον Τσέχωφ, με την καθοδήγηση του καθηγητή του, οι οποίοι όμως δεν παρουσιάστηκαν σε ανοιχτό κοινό, αφού ήταν οι ασκήσεις του προκειμένου να εξελιχθεί σε αυτό που έγινε τώρα. Από την πρώτη στιγμή που έμαθα ότι η Ρούλα Πατεράκη τον επέλεξε για να συμμετέχει στην παράσταση στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, ενθουσιάστηκα, αφού ήταν το βάπτισμα του πυρός για αυτόν: το πρώτο επαγγελματικό του παιχνίδι με το κοινό. Εννοείται ότι απόψε στην πρεμιέρα, ήμουν ανάμεσα στους θεατές, περήφανη φυσικά για το αποτέλεσμα.

Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα


Όταν η Τζένη μού έδωσε το συγκεκριμένο βιβλίο, το έκανε λέγοντας μου πως της αρέσει να το προτείνει σε συγγραφείς ώστε να τους βοηθήσει στο ξεκίνημά τους. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί στο παρελθόν να διαβάσω κάτι αντίστοιχο, σκεπτόμενη και μήπως δεν ήταν «διάβασμα» αυτό που θα έκανα με ένα τέτοιο βιβλίο. Λατρεύω να διαβάζω κι ακόμα περισσότερο το να χάνομαι σε κόσμους και να μπλέκομαι συναισθηματικά με χαρακτήρας και τις ιστορίες τους. Οπότε, τι απόλαυση θα μπορούσε να μου προσφέρει το ανάγνωσμα 1.300+1 ρητών -γνωμικών και πολύτιμων λογιών;- είχα σκεφτεί.

Ο Παναγιώτης Μαρμπαγιάννης για το Δεν με ξέρεις

 
Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Π.Μ.: Όλα ξεκίνησαν σε ένα δωμάτιο δύο επί δύο. Ήμουν εγώ κι ένα μικρό παιδί. Και παίζαμε. Κι αυτό. Έφτανε, νομίζω. Εκείνο το βράδυ άνοιξα όλες τις σημειώσεις μου με όλα τα παιδιά που είχα δει ως Εργοθεραπευτής… και ως συγγενής… και ως αδερφός… και ως φίλος. Όλες εκείνες τις σημειώσεις που κρατάς γιατί σου κάνει εντύπωση αυτό το κάτι που ακούς, αυτό το συναίσθημα που σου γυρίζει τα σωθικά.
Και μετά από τρία χρόνια, είμαστε εδώ. Εγώ κι αυτό το μικρό βιβλιαράκι με τις αληθινές του ιστορίες.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Π.Μ.: Θα προσπαθήσω.
Όλα ξεκινούν με τον ερχομό του Αντώνη… ενός παιδιού που μπαίνει σε ένα ίδρυμα για άτομα με αναπηρία.
Φτάνει σαν περιγραφή; Όχι; Δεν ξέρω… δυσκολεύομαι πολύ να μιλήσω για το τι διαπραγματεύεται αυτό το βιβλίο. Και νομίζω ότι αυτό το συναίσθημα είναι και κάτι που αγάπησα πάρα πολύ. Μου αρέσει που δεν μπορώ να το βάλω σε λόγια.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Π.Μ.: Ένα κόστος. Στην αρχή το κόστος αυτό έχει μία συναλλαγματική μορφή ώστε να το πάρει στα χέρια του και μετά έρχεται ένα δεύτερο είδος κόστους. Αυτό το κόστος μπορεί να είναι ψυχικό, συναισθηματικό ή και υγείας (εάν αρχίσει να χτυπά το κεφάλι του στον τοίχο, σκεπτόμενος τη μπούρδα που διάβασε). Εγώ, ας πούμε, ότι ευελπιστώ στη θετική μεριά των πραγμάτων… ξέρεις… ότι είναι αριστούργημα και τα σχετικά.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Π.Μ.: Εάν οποίος το διαβάσει, μείνει μόνο στο διάβασμα. Δεν είναι αυτός ο σκοπός. Ο σκοπός είναι να βγούμε εκεί έξω και να βγάλουμε τους ανθρώπους από τα ιδρύματα.
Να λύσουμε τα δεσμά που τους καθηλώνουν, να σταματήσουμε τα χάπια που παίρνουν στο όνομα μίας απάνθρωπης υγείας, να σπάσουμε τα ξύλινα κλουβιά μέσα στα οποία ζουν 365 ημέρες το χρόνο. Η μεγαλύτερη αγωνία μου είναι να γνωρίσουμε όλους αυτούς εκεί μέσα. Και όχι αύριο. Σήμερα.

Φοβάστε...
Π.Μ.: Πολύ.

Αγαπάτε...
Π.Μ.: Πολύ.

Ελπίζετε...
Π.Μ.: Πάρα πολύ.

Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Π.Μ.: Σίγουρα οι φίλοι μου και οι συγγενείς. Αυτό τους έλειπε κιόλας… Στα σοβαρά τώρα, ελπίζω να το αγαπήσουν όσοι το καταλάβουν -γιατί τί άλλο είναι η αγάπη πέρα από γνώση και κατανόηση; Όσον αφορά στη λατρεία, είναι πολύ μεγάλη λέξη.

Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Π.Μ.: Δεν πρέπει. Αλλά εάν έπρεπε εγώ να πείσω κάποιον, θα τον παρότρυνα να πατήσει στο Ίντερνετ τη λέξη «Λεχαινά» και τη λέξη «ίδρυμα» μαζί. Τίποτα άλλο. Και όλα θα συμβούν από μόνα τους.

Πού/πώς μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Π.Μ.: Σε όλα τα βιβλιοπωλεία και στις εκδόσεις Βακχικόν.

Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Π.Μ.: Μία σφαλιάρα και μία λέξη «κοίτα».
Η συλλογή μικροδιηγημάτων του Παναγιώτη Μπαρμπαγιάννη, Δεν με ξέρεις, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ.

Ο Παναγιώτης Μπαρμπαγιάννης είναι αριστούχος απόφοιτος του τμήματος Εργοθεραπείας και της Παιδαγωγικής Θεάτρου και Θεατρικού Παιχνιδιού «Λάκης Κουρετζής». Έχει παρακολουθήσει το Studio Συγγραφής του Εθνικού Θεάτρου, ενώ θεατρικά του έργα έχουν παρουσιαστεί σε Αθηναϊκές σκηνές. Τα τελευταία χρόνια εργάζεται στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ενώ πλέον συνεργάζεται με το eidikospaidagogos.gr και το Aegean College στο Τμήμα Εργοθεραπείας και στο πιστοποιημένο πρόγραμμα «Θεατρικό Παιχνίδι και Ειδική Αγωγή». Το 2016 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν το θεατρικό του έργο Θεριά, στην κοινή έκδοση Delete με την Βάνα Πεφάνη.

Κερδίστε το!
Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους, τα ονόματα των τυχερών και άλλες σχετικές πληροφορίες για τις κληρώσεις και τα δώρα εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματιστεί για τις 9 Μαρτίου 2018 και το βιβλίο θα αποσταλεί στον τυχερό ταχυδρομικά από το koukidaki.
k
Καλή τύχη!

Proof


Είδαμε προσφάτως την παράσταση Proof, του David Auburn, στο Από Μηχανής Θέατρο, στην Κάτω Σκηνή του, σε σκηνοθεσία Δ. Μυλωνά, με τον Χρήστο Βαλαβανίδη στον ρόλο του ψυχικά διαταραγμένου μαθηματικού, πλην όμως ευφυΐας. Το συγκεκριμένο έργο βραβεύτηκε το 2001 με το βραβείο Πούλιτζερ για το θέατρο και το βραβείο Tony ως το καλύτερο έργο της χρονιάς. Το 2005 γυρίστηκε σε ταινία με πρωταγωνιστές τον Α. Χόπκινς και την Γ. Πάλτροου. Έχει ήδη διαγράψει επιτυχημένη πορεία στο παρελθόν στο αθηναϊκό θέατρο με μεγάλη επιτυχία. Μέχρι στιγμής στην Ελλάδα δεν έχουμε κάποια μετάφραση του εν λόγω θεατρικού -γεγονός που μας κάνει να πάμε κάπως στα τυφλά και να αρκεστούμε σε όσα είδαμε αυτή την φορά αλλά και σε όσα γνωρίζαμε από την κινηματογραφική βερσιόν. Και μια πρώτη παρατήρηση εδώ είναι πως μάλλον στον κινηματογράφο έχασε αρκετά το έργο, αν δεχθούμε ότι η μετάφραση και η σκηνοθεσία του συγκεκριμένου είναι ακριβής, κι εννοούμε σύμφωνα με το βιβλίο.

Οι γαμπροί της Ευτυχίας

Ξαναγυρνάμε στα παλιά και θυμόμαστε τις παλιές, ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του 1960 με τον αξέχαστο Βασίλη Αυλωνίτη, τη Γεωργία Βασιλειάδου και τον Νίκο Ρίζο. Σενάριο Τσιφόρου και Βασιλειάδη (το αχτύπητο δίδυμο της ελληνικής κωμωδίας των δεκαετιών 1950 και 1960), το θέμα λίγο πολύ γνωστό σε όλους μας: ο αδελφός αδυνατεί να φτιάξει τη ζωή του αν δεν αποκαταστήσει πρώτα την αδελφή του. Κανείς δεν τον πιέζει, οι γονείς είναι πεθαμένοι. Τον αναγκάζει όμως η συνείδησή του, η υπόσχεση που έδωσε στο νεκροκρέβατο της μάνας, η ηθική του, η αγάπη προς την αδελφή του. Φυσικά πλέον όλα αυτά, ακούγονται εξωτικά στα αυτιά μας, αλλά εγώ η ίδια έχω τρανταχτό παράδειγμα αυτής της νοοτροπίας στους γονείς μου που είχαν δεσμό επί επτά ολόκληρα χρόνια και δεν παντρευόντουσαν μέχρι να παντρευτούν πρώτα οι αδελφές του πατέρα μου. Ευτυχώς οι γονείς μου, έβαλαν κάποτε ένα τέλος! Και λέω ευτυχώς γιατί η μια θεία μου δεν παντρεύτηκε ποτέ. Αν δεν πατούσαν πόδι, μάλλον εγώ δεν θα υπήρχα τώρα να σας γράφω όλα αυτά! Για να μην σας κουράζω, ο Βαγγέλης ζει στο πατρικό σπίτι με την μεγαλύτερη αδελφή του, την Ευτυχία, η οποία είναι μια μεγαλοκοπέλα που δεν περιποιείται τον εαυτό της, που δεν ακολουθεί τη μόδα, που δεν φλερτάρει με άντρες. Με λίγα λόγια η Ευτυχία έχει χάσει το τρένο. Ο Βαγγέλης διατηρεί δεσμό με μια κοπέλα επί πολλά χρόνια και την αγαπάει, αλλά δεν την παντρεύεται αν δεν αποκαταστήσει την Ευτυχία. Για αυτόν το λόγο φέρνει στο σπίτι τον συνεργάτη του προκειμένου να τον προξενέψει με την αδελφή του. Ο συνεργάτης όμως ερωτεύεται την ανιψιά του, κόρη του πεθαμένου αδελφού του, που μένει μαζί τους. Για να ολοκληρωθεί η κωμωδία εμφανίζεται και ένας γνωστός, που νομίζει ότι η Ευτυχία έγινε πλούσια λόγω μιας μετοχής και που εποφθαλμιά στην περιουσία της. Ακολουθεί ένα γαϊτανάκι παρεξηγήσεων έως ότου εμφανίζεται στο τέλος ο παλιός έρωτας της Ευτυχίας, ένας φαρμακοποιός που την παντρεύεται επειδή την αγαπά. Τέλος καλό όλα καλά, όπως έλεγε και ο Σαίξπηρ. Όλοι ζευγαρώνονται, όλοι παντρεύονται, όλοι μένουν ευχαριστημένοι.

Λευκάδιος Χερν και Πιέρ Λοτί

Συνάντηση στη μαγική μελαγχολία της απόδρασης

Δύο ξεχωριστοί δημιουργοί των οποίων η περιπέτεια της ζωής έγινε το αξιοθαύμαστο περιεχόμενο μίας εξωτικής μυθιστορίας και αποτελεί υλικό ανθρωπογνωσίας και διαπολιτισμικής ανθρωπιάς. Το πνεύμα εξέγερσης και φυγής προς την αναζήτηση μίας αρχετυπικής αθωότητας, στη βαθύτερη και ουσιαστικότερη εκδοχή της, αναγνώριζε ως συγγένεια ο Χερν, διανοητική και ψυχική, με την ανήσυχη ψυχή του Πιερ Λοτί. Ο Λοτί ενδίδει σε μία εύθραυστη απαισιοδοξία που συχνά τείνει προς μία μουσική μελαγχολία.
Το βιβλίο αυτό πραγματεύεται δύο σημαντικούς συγγραφείς και προσπαθεί να βρει την παραλληλία του βίου και των εμπειριών τους με στόχο ο ψυχισμός των δύο αυτών δημιουργών να γίνει ανάγλυφος για τον αναγνώστη.
Πλούσιος, μεστός λόγος βαρύς και ώριμος προσφέρει σημαντικά στην αυτογνωσία μας.*
Κλικ εδώ για περισσότερα της Κωνσταντίνας Νίκα
Η μελέτη της Παρασκευής Κοψιδά-Βρεττού, Λευκάδιος Χερν και Πιέρ Λοτί, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ.

Η ληστεία με το ελικόπτερο

Εάν οι ιστορίες για τους επαγγελματίες εγκληματίες και την προσωπική τους ζωή δε σας φαίνονται ιδιαίτερα καθηλωτικές, τότε ήρθε η ώρα να δώσετε την ευκαιρία σε αυτό το βιβλίο να σας αλλάξει τη γνώμη. Ομολογώ πως και εγώ κράτησα αρχικά με μια δυσπιστία το βιβλίο στα χέρια μου, ωστόσο δεν κατάλαβα πότε κιόλας το έχω τελειώσει.

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη