Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Λεύκωμα 2019

Μέρα με τη μέρα κρατάμε ευχές, ευχαριστίες, εντυπώσεις, σχόλια, χαιρετισμούς και ό,τι μου/μας αφιέρωσαν ή έγραψαν οι δημιουργοί και καλλιτέχνες που αλληλεπίδρασαν με το koukidaki.
Στιγμές, στιγμές, στιγμές... μικρές φράσεις γραφικής ευτυχίας που αξίζει να μείνει ζωντανή στη μνήμη. Για να θυμόμαστε ό,τι πέρασε, ό,τι ζήσαμε, ότι ζήσαμε, πόσο χαρήκαμε... ως τον Οκτώβριο του 2019 οπότε και έκλεισα το λεύκωμα λόγω έλλειψης χρόνου αλλά κυρίως επειδή τα screenshots είχαν γίνει τόσα πολλά που δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω και είχα μια μόνιμη ανησυχία ότι αφήνω έξω αξιόλογες στιγμές.

Να 'χω το νου μου


Αυτό το βιβλίο... το διαβάζεις ανάποδα. Το περιστρέφεις για να ισιώσουν τα γράμματα και το ξεφυλλίζεις από πίσω προς τα μπρος. Αυτό το βιβλίο... δεν έχει κεφάλαια. Ούτε κεφαλαία έχει. Αυτό το βιβλίο... δεν ξέρω αν είναι νουβέλα, διήγημα ή χρονογράφημα. Όμως ξέρω στα σίγουρα ότι είναι η πιο ενδιαφέρουσα πρόταση της εκδοτικής χρονιάς –κι ας κυκλοφόρησε προς το τέλος της.

Ο Σωτήρης Κακίσης γράφει ανάποδα. Δηλαδή κανονικά γράφει αλλά το βιβλίο του τυπώθηκε τα πάνω κάτω κι έτσι έχεις δύο επιλογές: ή το στριφογυρίζεις ώστε να έρθει το πάνω κάτω και το διαβάζεις από την τελευταία του σελίδα προς την πρώτη (αναποδογυρισμένο όπως θα 'ναι η τελευταία του σελίδα θα είναι η πρώτη του έργου) ή το ανοίγεις κανονικά και διαβάζεις από την τελευταία αράδα προς την πρώτη, δηλαδή από κάτω προς τα πάνω.

Πρωτοχρονιά στην Παιχνιδούπολη


Το τρένο μπήκε αγκομαχώντας στο σταθμό της Παιχνιδούπολης. Πυκνά νέφη ατμού έκρυψαν τα λιγοστά φωτισμένα παράθυρα περιμετρικά των γραμμών. Οι ένοικοι ξαπλωμένοι στα πουπουλένια τους στρώματα, δεν έδειχναν να ταράζονται από την κίνηση των συρμών. Είχαν αποχαιρετήσει όπως άρμοζε τον παλιό χρόνο και ονειρεύονταν τώρα τον καινούριο. Τα περισσότερα κουκλόσπιτα ήταν σιωπηλά μια τέτοια προχωρημένη ώρα.

Η κούκλα από περσελάνη, κρατώντας το εισιτήριο στο γαντοφορεμένο χεράκι της, κούμπωσε το μαντό της και τράβηξε με βιάση τον αρκούδο που τη συνόδευε. Επιβιβάστηκαν στο κουπέ τους. Τακτοποίησε τις αποσκευές στις ειδικές προθήκες, ρίχνοντας μια ματιά στο νοτισμένο τζάμι. Βολεύτηκε στο βελουδένιο κάθισμα και άνοιξε το βιβλίο της. Το τσαφ τσουφ των τροχών τη νανούριζε μα με πείσμα συνέχιζε να διαβάζει δυνατά στο νυσταγμένο της σύντροφο ιστορίες για άλλες ιστορίες, παραμύθια που δεν ήταν παραμύθια. Είχαν ήδη απομακρυνθεί από την πολιτεία που κοιμόταν, όταν άξαφνα ο συρμός ακινητοποιήθηκε. Κατέβασε το παράθυρο και είδε μέσα στα γκρίζα σύννεφα να ξεπροβάλει ο σκελετός μιας πελώριας μεταλλικής γέφυρας. Το τρένο έμοιαζε να αιωρείται στην άκρη της. Ταυτόχρονα άκουσε τρεχαλητά και κρότους. Ένας πανζουρλισμός από επιφωνήματα τα ακολουθούσαν.

Ο Χρόνος

Γράφει ο Πέτρος Λυγίζος

Ο Χρόνος είναι ταξιδιώτης.
Με παίρνει μαζί του δίχως να το θέλω.
Τρέχει.
Δεν τον φτάνω.
Αγκομαχώ.
Κυνηγώντας τον, εισπνέω σκόνη
από μνήμες και δρόμους παλιούς
ακούω τον απόηχο παιδικών τραγουδιών
αφήνομαι στη βροχή περασμένων φθινοπώρων
κρύβομαι σε σύννεφα αειθαλή
μόνο και μόνο μη μένει η ερημιά μου έκθετη
στις αρπακτικές μορφές των ανθρώπων.

Ο Χρόνος είναι ταξιδιώτης.
Τον ακολουθώ απρόθυμα
με βήμα βαρύ
σαν τη νωχελική αποχώρηση του Αυγούστου
πριν το φθινόπωρο.
Κάνω στάσεις
στα σπίτια που διανυκτέρευσε η αγωνία μου
στις θάλασσες που ταξίδεψαν τα όνειρά μου
στο βλέμμα σου που κατέφευγε η λύπη μου…
Μα ο Χρόνος
-αλαζόνας μέσα στην κυνική του αιωνιότητα-
δεν με περιμένει.
Δεν έχω περιθώρια για στάσεις πολλές.

Κι έτσι, αδύναμος σε τούτη τη μάταιη καταδίωξη,
μάχομαι, εγώ ο θνητός,
να συγκρατήσω στα μάτια μου
έστω τις σκιές των φευγαλέων εποχών,
ίχνη αποχαιρετισμών και υποσχέσεων
και, ίσως, εγώ ο ατάλαντος,
με τα λιγοστά χρώματα του παρελθόντος μου,
μπορέσω να ζωγραφίσω ανάγλυφα στην ψυχή μου
την αφηρημένη ταχύτητα της ζωής…

🌲

Copyright © Πέτρος Λυγίζος All rights reserved, 2018
Το έργο περιλαμβάνεται στη συλλογή του, Η αφηρημένη ταχύτητα της ζωής.
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα του Salvador Dali με τίτλο Η εμμονή της μνήμης.

Του ίδιου:

Η Παναγία των Παρισίων

«Η Παναγία των Παρισίων» είναι ένα από τα συγκλονιστικότερα κλασικά μυθιστορήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, με νοήματα, ιδέες και καταστάσεις που έχουν απήχηση ακόμη και σήμερα. Ο κακός και ραδιούργος ιερωμένος Φρολό, ο αγνά ερωτευμένος Φοίβος που κάποια στιγμή πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στο καθήκον και τον έρωτα, η έξυπνη, πανέμορφη τσιγγάνα Εσμεράλντα και ο άσχημος μα τόσο όμορφος Κουασιμόδος είναι τα βασικά πρόσωπα γύρω από τα οποία ξεδιπλώνεται μια ιστορία αγάπης, μίσους, ζήλιας και φόβου. Είναι απόλυτα φυσικό λοιπόν να υπάρξει μια διασκευή για παιδιά που να τα γεμίσει με όλα αυτά τα συναισθήματα και να τα κάνει να περάσουν δύο ώρες γεμάτες χρώματα, φώτα, ήχους, μουσική και φυσικά διασκεδαστικές εκπλήξεις. Το ακόμη πιο ευχάριστο είναι ότι η διασκευή του έργου που παίζεται στο «Παλλάς» είναι μια πραγματικά αξιόλογη παράσταση που τη βλέπουν άνετα και οι μεγάλοι!

Η Σταυρούλα Παγώνα και η Αποστολή... Τέρατεξ

Tο σκοτάδι πια ξανά, δε θα σε τρομάξει
Έχουμε το ΤΕΡΑΤΕΞ και όλα είναι εντάξει
Ρίξε μες στο μπουκαλάκι
Αυτά που λέει η συνταγή
Ταρακούνησε λιγάκι
Έτοιμο είναι στη στιγμή
Ξουτ κάνει τα τέρατα, στου ουρανού τα πέρατα![1]
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Σ.Π.: Ο δικός μου φόβος για το σκοτάδι... Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, για να πάω από το ένα δωμάτιο στο άλλο, έπρεπε να ανάψω όλα τα φώτα στη διαδρομή. Τον ξεπέρασα αρκετά μεγάλη, και όχι εντελώς. Όταν λοιπόν ο γιος μου ήταν γύρω στα 3, άρχισε να μου κάνει κι εκείνος παράπονα για το σκοτάδι... Οπότε σκάρωσα μαζί του ένα παιχνίδι, ότι υπάρχει δήθεν ένα μαγικό υγρό που διώχνει όλα τα τέρατα! Και άρχισε να του αρέσει όλο αυτό! Και σε μένα, ακόμη περισσότερο... Οπότε, πρώτα «έπαιξα» την ιστορία και μετά αποφάσισα να τη μεταφέρω στο χαρτί, με κάποιες μικρές τροποποιήσεις.

Ο Σίμος Shelmerdine Κούλης και Οι Ρούνοι στην τελετουργική μαγεία

Δώστε μας μια περιγραφή
Σ.S.Κ.: Η μαγεία των Ρούνων είναι η τέχνη της αναζήτησης της παγκόσμιας σοφίας, της κατανόησης των μυστικών της φύσης και παράλληλα της εξάσκησής τους σε αρμονία με τις αρχετυπικές ενέργειες της ζωής. Πολλά βιβλία έχουν γραφτεί για τη χρήση των Ρούνων, για την πρόβλεψη του μέλλοντος και για τη μαντεία γενικότερα. Όμως οι περισσότεροι ελάχιστα γνωρίζουν για τη χρήση τους και τις μαγικές ιδιότητές τους στην τελετουργική, επιθετική ή αμυντική μαγεία. Οι μαντικές και οι μαγικές εφαρμογές τους που παρουσιάζονται σ' αυτό το βιβλίο προσφέρουν βαθύτερη γνώση για την τελετουργική χρήση τους και καθοδήγηση για κάθε μαγική δραστηριότητα με τους ρούνους.

Σε πολύ βάθος μ’ αγαπούν

Γράφει η Τζωρτζίνα Κουριαντάκη


Από μικρή το κάτεχα, δασκάλα θα γινόμουν
και όρθια, χάνος σωστός, τούτο ονειρευόμουν.
Εθάρια πως τους μαθητές θα είχα όλους σούζα,
μα 'ρθε η διάψευση βροντή ωσάν την καραμούζα.
Νόμιζα οι φωνούλες τους θα έφταναν στ’ αυτιά μου
σαν μελωδία θεϊκή που θα ’χα στην καρδιά μου.
Μ’ αυτά, θαρρώ τελάληδες όλα τους θα γενούνε,
χίλιων ντουντούκων οι κρωγμοί μπροστά τους υστερούνε.
Πίστευα όταν δίδασκα, εμένα θα κοιτούσαν
και θαυμασμό για μένανε θα τον καλλιεργούσαν.
Μ’ αυτά σας λέω τα παιδιά το’ χουνε στόχο βάλει
να νιώσω υπερήρωας με δύναμη μεγάλη,
που είναι καθώς φαίνεται, αόρατη να δείχνω,
μόλις της τάξης το διαβώ κατώφλι, και αν γίνω,
που λες, ΑΝ γίνω ορατή, είν’ τόση η χαρά μου,
που τουαλέτα τρέχω γω κι αφήνω τη δουλειά μου.
Καλέ, ο νους σας χάθηκε; Απλά τα δάκρυά μου
χώνομαι γω να μην τα δουν ζωής ζιζάνιά μου.
Ξέρω, δεν θέτε να μιλώ έτσι για νιες ψυχούλες
που χτες δώρο μου έκαναν πακέτο… ταραντούλες.
Σοκολατάκια μου 'πανε, γεμάτα πονηράδα.
Έμεινα με την όρεξη, δεν είχαν νοστιμάδα.
Κι αυτό δεν είναι τίποτα, αργίες μου ζητούνε
και κατ’ απ’ τα θρανία τους σκονάκια μαρτυρούνε,
στο διάβασμα με τίποτα αυτά δεν είν' δοσμένα,
μόνο σ’ αυτό το… Φέισμπουκ, αχ, είναι κολλημένα.
Μου 'πανε να τους κάνω... αντ, μα δεν κατέω πράμα.
«Κι αν τον μπελά μου βρω εγώ; Τότε κανένα θάμα
δεν θα με σώσει, την απόλυσή μου σαν θα λάβω»,
είπα εγώ, κι απάντησαν σε λίγο αν πεθάνω,
μια πρόωρη ξεκούραση θα είν’ είπαν αβάντα
για μια γριά όπως εγώ, κι είμαι… μόνο σαράντα.

👀

Copyright © Τζωρτζίνα Κουριαντάκη All rights reserved, 2018
Η συνοδευτική εικόνα δημιουργήθηκε από πίνακα της Catherine Nolin με τίτλο The art theacher.

Εμείς που νυμφευτήκαμε την ποίηση

Γράφει η Φένια Τσαγανάκη

Εμείς που νυμφευτήκαμε την ποίηση
Σκαλίσαμε το πεπρωμένο μας με λέξεις
Πάνω σε ένα μαύρο ουρανό
Λέξεις αόρατες για τους πολλούς
Που στέκουν μόνες κάθε βράδυ
Χωρίς ελπίδα πια πως κάποιος θα τις καταλάβει
Και πού να απευθύνονται άραγε;
Όχι, δε μπορεί.
Οι λέξεις θρέφουν ακόμα την ελπίδα

🌹

Copyright © Φένια Τσαγανάκη All rights reserved, 2018
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από τον πίνακα του Pablo Picasso, Portrait of a poet (Πορτραίτο ενός ποιητή, 1902, λάδι σε καμβά, Μουσείο Pushkin)

Της ίδιας:
Ένα κορμί να ξεχειμωνιάσουμε
Ωραίος θάνατος

Ακόμα περισσότερα έργα

Το χάρισμα της Βέρθας


To μυθιστόρημα της Φωτεινής Τσαλίκογλου, «Το χάρισμα της Βέρθας», συνάντησε πέρυσι το καλοκαίρι τον ποιητικό μου «Άλικο Άνεμο» κι έτσι άρχισε μια ουσιαστική σχέση φιλίας μεταξύ της καλής συγγραφέως και εμού.
Φυσικά, δεν θα μπορούσα ποτέ να παραλείψω το γεγονός ότι ο δικός μας Διαμαντής Αξιώτης, μεσολάβησε διακριτικά και ευγενικά ώστε η Φωτεινή να γνωρίσει τη Βακιρτζή και η Χρυσούλα να συνομιλήσει με την Τσαλίκογλου. Όντως «δέσαμε» η Φωτεινή κι εγώ, έτσι της πρότεινα να μου δώσει μια συνέντευξη -μια συνέντευξη με βάση τα όσα κρυφοκουβεντιάζουμε κατά καιρούς οι δυο μας. Με βάση τονίζω... ε, σιγά μη σας τα αποκαλύψουμε όλα!
Ιδού λοιπόν, η Φωτεινή και εγώ στη συνέντευξη της γνωστής σε όλους μας ψυχολόγου και συγγραφέως, Φωτεινής Τσαλίκογλου.

Αγαπώ

Γράφει ο Πάνος Χατζηγεωργιάδης

Αγαπώ, τις θλιμμένες υπάρξεις
που αγάπη ποτέ τους δεν βρήκαν καμιά
που κανείς δεν αγκάλιασε με του έρωτα πράξεις
που χαθήκαν για πάντα, στην βουβή ερημιά.

Αγαπώ τις νεκρές που ποτέ δεν θυμούνται
που στην ζήση περάσαν σαν σκιές μονομιάς
που κανείς δεν γνωρίζει την γωνιά που κοιμούνται
και που έσβησαν ήσυχα, στην σιγή της νυχτιάς.

Αγαπώ τα μνημεία που από κάτω τις κρύβουν
που για πάντα σφαλίσαν τα όμορφα τους τα μάτια
και τους τάφους αυτούς που αιώνια θα πνίγουν
ό,τι ο θάνατος σύντριψε ξαφνικά σε κομμάτια.

Αγαπώ. Αγαπώ, τα σφιγμένα τους χείλη
έτσι νιώθω πως πρέπει να κάνω
γιατί εγώ κι αν απόψε πεθάνω
ποιον θα έχουν αγάπη να στείλει!

🌹

Copyright © Πάνος Χατζηγεωργιάδης All rights reserved, 2018
Συνοδεύεται από πίνακα του Ford Madox Brown (Ρωμαίος και Ιουλιέτα, λάδι σε καμβά)

Του ίδιου:

Η Δήμητρα Παναρίτη και το Όσα οι ψυχές δεν λησμονούν

Η ζωή θα μπορούσε να είναι το όνειρο της ψυχής που λησμονεί την αιωνιότητα καθώς εισέρχεται στο σύμπαν και στροβιλίζεται στις ανεμόσκαλες της ύλης. Το σύμπαν είναι ένας απέραντος καθρέφτης όπου εκεί αντανακλώνται η εσωτερική μας πραγματικότητα αλλά και οι σκέψεις που προβάλλουμε στον εξωτερικό κόσμο. Πολλές φορές αφήνουμε τη λογική να υπερτερεί και την καρδιά να την «τρώει» το μαράζι.
Σκεφτόμαστε διαρκώς αυτά που φοβόμαστε –μας γίνονται εμμονή– και φοβόμαστε να σκεφτούμε τα όμορφα και τα ευχάριστα για τα οποία είμαστε πλασμένοι και να χαρούμε με την καρδιά μας. Μας προσπερνά η ζωή, φεύγει σαν την πρωινή δροσοσταλιά και δεν προλαβαίνουμε να ξεδιψάσουμε. Μα όσα η αφυδατωμένη ψυχή δεν λησμονεί μπορεί ο άνθρωπος αν θέλει να τα μετατρέψει σε νέες δυνατότητες που θα τον εξελίξουν και θα οδηγήσουν την ψυχή πάλι πίσω στην πηγή της δημιουργίας για να ξεδιψάσει με το αθάνατο νερό.[1]
Δήμητρα Παναρίτη
Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Δ.Π.: Τα τελευταία χρόνια στριφογυρνούσε έντονα στο μυαλό μου η ιδέα να γράψω ένα μυθιστόρημα. Όταν ωρίμασαν οι συνθήκες, και αισθάνθηκα έτοιμη γι’ αυτό, προχώρησα δειλά δειλά στην αποτύπωση των σκέψεών μου στο χαρτί. Ύστερα προέκυψε η ιστορία του βιβλίου, την οποία αποφάσισα να μοιραστώ.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Δ.Π.: Στο σπίτι μου, τις ώρες που ήμουν μόνη και είχα απόλυτη ησυχία.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Δ.Π.: Περίπου πέντε μήνες. Μέχρι όμως την έκδοσή του το διάβασα αρκετές φορές και διόρθωνα ό,τι δεν με ικανοποιούσε.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Δ.Π.: Αφυπνιστικό και ελπιδοφόρο.

Χριστούγεννα

Γράφει ο Πέτρος Λυγίζος

Τα Χριστούγεννα, οι δρόμοι έχουν την απατηλή ελπίδα
πως ο κόσμος θα προχωρήσει,
οι βιτρίνες φωτίζονται απ’ την ψευδαίσθηση της επάρκειας
οι άνθρωποι βιάζονται
στοιβάζουν σε πολυτελείς βαλίτσες πρόχειρες προσδοκίες
ταξιδεύουν με βλέμμα υπνωτισμένο.
Ρούχα ακριβά, εναγκαλισμοί σιδερωμένοι, αρώματα προσωρινά
σαν την αυταπάτη της χαράς.
Στα μπαλκόνια σκαρφαλώνουν αγιοβασίληδες ψεύτικοι
τα ξύλα πυρπολούνται στα τζάκια
όπως τα διαψευσμένα όνειρα της νιότης.
Ευχές προκατασκευασμένες, φιλιά κοινόχρηστα,
σχέσεις που παγώνουν απ’ το τεχνητό χιόνι,
διακοπές σε πλάνες πέντε αστέρων.

Κι ύστερα πάλι… τίποτα.
Απλώς, μια νιφάδα που γίνεται κρύσταλλος
στο δακρυσμένο βλέμμα του άστεγου,
μια τσάντα με φαγητό κρεμασμένη στον κάδο,
μια συλλογή από σκουπίδια στην ψυχή μας,
οικογενειακές συγκεντρώσεις με μηχανική υποστήριξη
ένα παλτό γούνινο που αποδρά απ’ την κρεμάστρα
ο Χριστουγεννιάτικος φόνος μιας αλεπούς.

Μα το αστέρι, εκεί ψηλά,
θες από πείσμα, θες από συνήθεια,
-εγώ νομίζω από αγάπη- φωτίζει ακόμη.
Κι έτσι, ακόμη κι εγώ,
αυτοδίδακτος αλπινιστής του ονείρου
επιχειρώ νυχτερινό ταξίδι στον ουρανό
μόνο και μόνο για να δω πώς νιώθουν
                                                          οι ετερόφωτοι, εφήμεροι κομήτες…

🎄

Copyright © Πέτρος Λυγίζος All rights reserved, 2018
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα του Nikolai Pimonenko

Ο Πάνος Χατζηγεωργιάδης και τα Άσματα νεκρικά

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Π.Χ.: Ο υλικός κόσμος και μόνον όπου μας έχουν αναγκάσει να ζούμε, είναι μία μορφή πνευματικής κραυγής στον υπέρμετρο υλισμό του σήμερα το εν λόγω βιβλίο.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Π.Χ.: Ζήστε.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Π.Χ.: Να κοιτάξει πίσω από το εξώφυλλο και τις αραδιασμένες λέξεις.

κάποια Χριστούγεννα...

...κάπου στη Γη

Μια συλλογή από αγαπημένα κλασικά Χριστουγεννιάτικα παραμύθια που διαβάζεται δωρεάν! Στις σελίδες του θα βρείτε συγγραφείς όπως: Χ.Κ. Άντερσεν, Κ. Πάιλ, Φ. Κόντογλου, Ν. Τόμας και πολλοί άλλοι. Οι παραμυθένιες Χριστουγεννιάτικες ιστορίες τους συνοδεύονται από ανάλογη μουσική που εμπλουτίζει την εμπειρία.
Από τις εκδόσεις Φιλύρα.
Μετάφραση - επιμέλεια: Αντριάνα Σοφού

I am not running

(Δεν είμαι υποψήφια)

Η Πολίν Γκίμπσον κατάγεται από μια φτωχή οικογένεια του Χέιστινγκς, ο πατέρας της υπήρξε ιδιαίτερα βίαιος και η μητέρα της αλκοολική. Παρόλα αυτά, η ίδια κατάφερε να προχωρήσει στη ζωή της και να σπουδάσει γιατρός στο Νιούκαστλ. Στα φοιτητικά της χρόνια γνωρίζεται με τον Τζακ Γκουλντ, γιο ενός γνωστού βουλευτή του εργατικού κόμματος, που σπουδάζει δικηγόρος. Οι δύο νέοι αγαπιούνται και συνάπτουν δεσμό, ο οποίος όμως δεν θα κρατήσει λόγω των έντονων προσωπικοτήτων τους, των οικογενειακών προβλημάτων της Πολίν και του διαφορετικού τρόπου που αντιμετωπίζουν τη ζωή.
Ο Τζακ θα παντρευτεί μια άλλη γυναίκα και θα μπλεχτεί με την πολιτική και συγκεκριμένα με το εργατικό κόμμα. Η Πολίν θα γίνει γιατρός και θα εργαστεί σε ένα νοσοκομείο μιας μικρής πόλης στη Βόρεια Αγγλία ως τη στιγμή που το νοσοκομείο θα κινδυνεύσει να κλείσει λόγω μιας απόφασης των εργατικών. Η Πολίν τότε θα αποφασίσει να πάρει μέρος σε εκστρατεία διάσωσης του νοσοκομείου. Όλη αυτή η προσπάθεια θα την οδηγήσει αναγκαστικά στην πολιτική σκηνή, θα γραφτεί στο εργατικό κόμμα και θα μπει στον στίβο των κοινών. Ο Τζακ θα νιώσει απειλή από αυτήν την απόφασή της και θα θεωρήσει ότι τον ανταγωνίζεται στην βουλευτική έδρα αλλά και στην ίδια την αρχηγία του κόμματος.

Η συμφωνία των λεόντων

«Η συμφωνία των λεόντων» είναι ένα μυθιστόρημα που κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για το σενάριο μιας χολιγουντιανής ταινίας. Σφιχτή πλοκή, δράση, βία, έρωτες, ανατροπές και διαφορετικές τοποθεσίες εξέλιξης της ιστορίας, όλα αυτά μαζί αποτελούν συστατικά μιας γνωστής αλλά πολύ επιτυχημένης συνταγής.

Μετάξι

Το νέο βιβλίο της κυρίας Ζαγοριαννάκου-Μακρυδήμα είναι ένα μυθιστόρημα εποχής. Αναπτύσσει την πλοκή του γύρω από τον κόσμο του μεταξιού. Την καλλιέργεια και την εμπορία του, ζωτικής σημασίας για μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού της Μικράς Ασίας την εποχή πριν τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.

Η Ελένη Συράκη και το Πορφυρένιο δάκρυ

Η πλοκή του βιβλίου μου "ΠΟΡΦΥΡΕΝΙΟ ΔΑΚΡΥ", μας μεταφέρει στα τελευταία χρόνια του 14ου αιώνα. Χρόνια δύσκολα, χαλεπά, απαξιωμένα. Χρόνια σημαδεμένα από πρωτόγνωρες συμφορές, που έμειναν στην αιωνιότητα σαν σκοτεινά σημάδια στην ιστορία της.
Οι ήρωές μου, ο Λεόντιος και η Τερέζα, ο Νικηφόρος και η Κιάρα, γαντζωμένοι στις ανεμόσκαλες της μοίρας, έρχονται αντιμέτωποι με τον ισχυρό άνδρα της Γένοβας, τον Ρενάτο Φαμπιάνι. Ο Ρενάτο Φαμπιάνι είναι κατ΄ουσία ο απόλυτος άρχοντας της Γενουοκρατούμενης Χίου. Με ψυχή που δε λυγίζει μπροστά σε κανένα και σε τίποτα, χωρίς να υπολογίζει συγγένεια, ανθρώπινο πόνο, επιβάλει παντού και πάντοτε με οποιοδήποτε κόστος τη βούληση του. Έτσι έρχεται αντιμέτωπος με το όνειρο της κόρης και της αδερφής του να σμίξουν με τους ανθρώπους που αγαπούν, καταδικάζοντας τες σε απέραντο πόνο.
Ο Λεόντιος με το μαράζι της ανεκπλήρωτης αγάπης να του χαρακώνει την καρδιά, δεν θα διστάσει να προβεί στην υπέρτατη θυσία προκειμένου να βρεθεί κοντά σε αυτήν που του έταξε η μοίρα.
Ο Νικηφόρος, κουβαλώντας μέσα του τα λόγια της γιαγιάς του που με εμμονή τον προέτρεπε να φύγει από την Ταυρίδα, την πόλη όπου γεννήθηκε και να φτάσει στην Κωνσταντινούπολη για να βρει τις ρίζες του, ξεκινάει ένα ταξίδι με αβέβαιο προορισμό.
Η Κιάρα, λουσμένη με τη δροσοσταλιά της ζωής, από μικρή βίωσε τη σκληρότητα της καρδιάς του πατέρα της, Ρενάτο Φαμπιάνι .Μεγενθυμένες οι πράξεις του στον καθρέφτη της καθημερινότητας. της φανερώθηκαν σκληρές και αποτρόπαιες και την οδήγησαν στην απόφαση να απομακρυνθεί από κοντά του.
Η αδελφή του η Τερέζα, θύμα κι αυτή της άκρατης αρχομανίας του, θα απαρνηθεί το μοναδικό άνδρα που αγάπησε για να τον σώσει από το μένος του αδελφού της. Ο θρήνος και οι ικεσίες της δεν θα καταφέρουν να μερώσουν την πετρόκτιστη καρδιά του.
Άραγε η δύναμη του καλού θα θριαμβεύσει στο τέλος;[1]
Ελένη Συράκη
Το μυθιστόρημα της Ελένης Συράκη, Πορφυρένιο δάκρυ, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έξη. Βρείτε το εδώ. Διαβάστε κι ένα απόσπασμα!

Βιώνοντας τις «Ταξιανθίες Στοχασμών» της Όλγας Κανελλοπούλου- Ντινοδήμου

Ποιες ώρες διαβάζετε άραγε Ποίηση;
Οι περισσότεροι συνδέουν τη συγκεκριμένη στιγμή όταν θέλουν να βρουν ανταπόκριση στις σκέψεις και στα συναισθήματά τους. Για ν’ αποφύγουν ή να αντιμετωπίσουν τα ερωτήματα που εκείνη τη στιγμή τους τυραννούν ή ν’ αγγίξουν το ιδεατό, το στοχαστικό, το άπιαστο και το ονειρικό που φθίνει συνεχώς από τη ζωή μας.
Ψάχνοντας λοιπόν ένα τέτοιο καταφύγιο πλασμένο από όνειρα, απαντήσεις, χρώματα, φως και ανάσες, επέλεξα να περιηγηθώ στον κόσμο της Ποίησης με το έργο ενός ανθρώπου που γνωρίζω πως ξέρει να μετουσιώνει με ιδιαίτερη αγάπη τις σκέψεις σε συναισθήματα, βαφτίζοντάς τα εντέλει σε λέξεις δοτικές.
Κάπως έτσι λοιπόν άρχισε και το λογοτεχνικό μου ταξίδι με την Ποιητική συλλογή της Όλγας Κανελλοπούλου-Ντινοδήμου με τίτλο «Ταξιανθίες Στοχασμών». Μια συλλογή που μέσα της κλείνει σκέψεις, αναμνήσεις, άδολα «θέλω», συνταιριάζοντας συνάμα σκοτεινές και φωτεινές στιγμές.

Η παραμυθού της σελήνης της Βάγιας Παπαποστόλου


Με πλήθος κόσμου παρουσιάστηκε στην Ελευθερούπολη το βιβλίο της Βάγιας Παπαποστόλου, «Η παραμυθού της σεληνης», με την επόμενη παρουσίαση στο θέατρο Αντιγόνης Βαλάκου στην Καβάλα, τα Χριστούγεννα.
Η βιβλιοπαρουσίαση συνδυάζει αρμονικά μια πολύ αξιόλογη θεατρική παράσταση για παιδιά, όσο και για ενηλίκους. Η μουσική, ο λόγος, τα σκηνικά, το συγγραφικό ύφος της Β. Παπαποστόλου στην «παραμυθού», αλλά και στο άλλο αξιοπρόσεκτο βιβλίο της «Πολυαγαπημένη μου Άννα», είναι σαν μια συνέχεια του Ημερολογίου της Άννας Φρανκ από την πλευρά του γονιού αυτή τη φορά.

Η Ευτυχία Κατελανάκη και η Μηναυγή

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Ε.Κ.: Η κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα της Ελλάδας όπως βιώνεται από τη γενιά μου. Η προσπάθεια να χτίσουμε τη ζωή μας σε μία κατάσταση συνεχούς τρεξίματος, αβεβαιότητας, ματαιότητας, ονείρων που συνεχώς δημιουργούνται και γκρεμίζονται, ελπίδας που μάλλον δεν πεθαίνει όσο βγάζουμε τη φωνή μας προς τα έξω.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Ε.Κ.: Κραυγή.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Ε.Κ.: Να αναρωτηθεί αν διακρίνει κομμάτια του εαυτού του/της σε κάποιο ποίημα.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν  ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Ε.Κ.: Στην Αθήνα, σίγουρα, και θα κρατούσε δύο μέρες, για να δούμε τη διαφορά (ή την ομοιότητα) της μίας μέρας από την άλλη.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Ε.Κ.:
Θα γελάμε
Γιατί πια ξέρουμε ότι εμείς είμαστε το γέλιο.
Μόνο τα μηχανήματα δε γελούν.
Και παγερά ρυθμίζονται.
Και σταθερά δουλεύουν.
Θα γελάμε
Γιατί δε θα μας κάνετε ποτέ μηχανήματα.

ΣΟΚ!

Μετά την ολοκλήρωση των παραστάσεων  του Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε, οι «Θεατρίνων Θεατές» παρουσιάζουν τη νέα τους παραγωγή, το άπαικτο έργο και κύκνειο άσμα τού Γιώργου Σκούρτη, ΣΟΚ, που θα φιλοξενηθεί μεταξύ άλλων στο Studio Κυψέλης ύστερα από έξι μήνες προβών.
Για την ιστορία:
Ο Γιώργος Σκούρτης είχε δει παραστάσεις των Θεατρίνων Θεατές, κι όταν τον προσέγγισε ο Γιώργος Λιβανός, ο οποίος λατρεύει το ακριβό θεατρικό του έργο, του έδωσε το «ΣΟΚ» που το θεωρεί από τα σημαντικότερα σύγχρονα θεατρικά, τρίτο μέρος της τριλογίας «Κομμάτια και θρύψαλα». Το πρώτο ανέβηκε στο Θέατρο Τέχνης και το δεύτερο στο Κ.Θ.Β.Ε.

Για το έργο:
Πρόκειται για ένα σημερινό πολιτικό έργο, το οποίο καυτηριάζει με δεινότητα τα κακώς κείμενα της καθημερινότητάς μας. Άνθρωποι που θέλουν να ζήσουν μια καλύτερη ζωή, παλεύουν να επιβιώσουν, συγκρούονται με τους εφιάλτες της επόμενης μέρας, τρέχουν, ερωτεύονται, μάχονται για την επιβίωση σε έναν διαρκή πόλεμο -πρωτίστως με τον ίδιο τους τον εαυτό.  Τελικά, τα γεγονότα τούς καθιστούν διαρκώς σε καταστάσεις ΣΟΚ. Μια παράσταση που έχει χαρακτήρα καυστικής σάτιρας με ζωντανή μουσική και έκανε πρεμιέρα λίγες μέρες πριν φύγει από τη ζωή ο Γιώργος Σκούρτης, που παρακολουθούσε το ανέβασμα ως τις γενικές δοκιμές.
Οι συντελεστές της παράστασης μιλούν για το έργο και τους χαρακτήρες...

Ο Σταμάτης Σουφλέρης και το Για πάντα

Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Σ.Σ.: Ήθελα να γράψω κάτι, απλό, ευχάριστο μα και πονηρό για την εποχή μας.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Σ.Σ.: Ζω εδώ και χρόνια σε ένα μικρό χωριό της Κύμης, και από το 2009 έχω επιτέλους χρόνο και όρεξη για να γράφω. Αποκλειστικά στο γραφείο μου και στον υπολογιστή μου, με πολλά χαρτάκια όμως και σημειώσεις.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Σ.Σ.: Η πρώτη γραφή κράτησε μόνο ένα μήνα. Αλλά, υπάρχει το τεράστιο αλλά... των διορθώσεων και της επεξεργασίας. Χαρακτηριστικά θα σας πω ότι αυτό μπορεί να πήρε και τρία χρόνια, με διαλείμματα φυσικά.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Σ.Σ.: Ένα χρονικό της γενιάς μας, όσων ενηλικιώθηκαν στην δεκαετία του ‘80.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Σ.Σ.: Είναι οι ζωές κυρίως τριών ανθρώπων, της Ελένης, που κρατά το ημερολόγιο, της φίλης της, της Μάρως και του Πέτρου. Τους ζούμε για σχεδόν είκοσι χρόνια, από το 1986 μέχρι και τον Μάιο του 2004. Εποχή που θα την έλεγα πιο απλή και σίγουρα πιο ευχάριστη από τη σημερινή. Με ευκολίες, με μια άνεση και μια διάθεση για χαρά, διασκέδαση, έντονες εμπειρίες. Και αυτό προσπαθώ να δώσω. Μέσα από ταξίδια ή από όλα όσα κάναμε οι περισσότεροι τότε, μπαρ, συναυλίες μα κυρίως μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις, φιλίας και έρωτα φυσικά. Για αυτό βάζω και μια σειρά δευτεραγωνιστές που κατά κάποιο τρόπο μπαίνουν και βγαίνουν, ενοχλούν, σημαδεύουν, μα μερικές φορές λυτρώνουν κιόλας. Άρα χωρίς να θέλω να φανώ υπερβολικός, μέσα από το βιβλίο ψάχνω αυτό που ψάχνουμε όλοι μας και πάντα. Σκοπό, νόημα, ευτυχία.

Ο Αντώνης Ζιώγας και Το ουαί των αγγέλων

Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Α.Ζ.: Είχα ανάγκη να γράψω κάτι για μια δυνατή φιλία που να αγγίζει τα όρια της αυτοθυσίας, κάτι που σπανίζει δυστυχώς στις μέρες μας. Και γενικότερα ονειρευόμουν μια ιστορία, στην οποία οι άνθρωποί της θα είχαν ιδανικά και θα θυσιάζανε και τη ζωή τους για το καλό της ανθρωπότητας. Ίσως ακούγεται πολύ ρομαντικό για ένα μυθιστόρημα τρόμου, όμως για να ζήσει κανείς με αυταπάρνηση, θα πρέπει να νικήσει τον τρόμο. Επιπλέον ως συγγραφέας θεατρικών έργων για παιδιά, πιστεύω ότι όλοι οι φόβοι ενός ανθρώπου ξεκινούν από την παιδική του ηλικία και τον ακολουθούν ως το θάνατο. Και αφού σε όλες τις παιδικές ιστορίες καλούνται οι ήρωες να νικήσουν το κακό, σκέφτηκα γιατί να μην συμβαίνει το ίδιο και σε μια ιστορία για ενήλικες.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Α.Ζ.: Το μεγαλύτερο μέρος του το έγραψα στην Αθήνα όμως τα πιο εμπνευσμένα κεφάλαια τα έγραψα σε ένα παραθαλάσσιο ήσυχο εξοχικό κοντά στη Ναύπακτο.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Α.Ζ.: Πεντέμισι χρόνια. «Το ουαί των Αγγέλων» είναι ένα μεγάλο μυθιστόρημα, όμως έχει τόση ένταση και ρυθμό η πλοκή του, ώστε αποφασίσαμε με την εκδότριά μου να το συμπεριλάβουμε ολόκληρο και να κυκλοφορήσει ως τριλογία. Αυτή τη στιγμή έχει εκδοθεί το πρώτο μέρος (Ημέρα της κρίσης).

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Α.Ζ.: Κινηματογραφική τριλογία.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Α.Ζ.: Η ιστορία διαδραματίζεται σε έναν παράλληλο κόσμο με τον δικό μας. Σε μία Πόλη που μοιάζει με την Αθήνα αλλά δεν είναι.
Στις πιέσεις και τον τρόμο της απώλειας, που δέχεται ο Νότος από το Βορά, σε μια οποιαδήποτε Ήπειρο ή παράλληλο σύμπαν. Οι ήρωες καλούνται να αντιμετωπίσουν τους φόβους τους, τόσο εκείνους που προέρχονται από εξωτερικούς παράγοντες, όπως η βία, η οικονομική εξαθλίωση ή η υποταγή σε δυνάμεις που τους εξουσιάζουν, όσο και σε εκείνους που γεννά η ψυχή τους και αφορούν στους δαίμονες που βασανίζουν το μυαλό τους, τη θέλησή τους και την ψυχή τους. Κάποιοι νικούν και κάποιοι νικιούνται, όπως άλλωστε συμβαίνει και στη ζωή.

Ωραίος θάνατος

Γράφει η Φένια Τσαγανάκη

Το σπίτι μου έχει μια όμορφη θέα προς τη θάλασσα
Και μια τεράστια τζαμαρία
Απ’ έξω βλέπω τα πουλιά να πετούν κάθε πρωί
Προμήνυμα αισιοδοξίας

Το σπίτι μου έχει μια όμορφη θέα προς τη θάλασσα
για να πεθαίνω
Κάθε μέρα
Γελαστή

🍂

Copyright © Φένια Τσαγανάκη All rights reserved
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από πίνακα του Claude Monet (Chemin Dans Les Bles a Pourville, 1882, λάδι σε καμβά, Denver Art Museum)

Ακόμα περισσότερα έργα

Η Μαρία Μητσιούλη για το ΖΩΗ... η ζωή μου!

Τι σας ώθησε να γράψετε από το βιβλίο;
Μ.Μ.: Η ζωή από μόνη της. Η καθημερινότητά μας. Ο άνθρωπος που ζει δίπλα μας και βιώνει παρόμοιες ή τις ίδιες καταστάσεις. Η πλειονότητα όλων μας, καλείται κάποια στιγμή ν΄ αντιμετωπίσει τέτοιου είδους περιστατικά. Είτε βιωματικά είτε ως απλοί θεατές ή αυτήκοοι μάρτυρες.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μια μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Μ.Μ.: Αλήθεια.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Μ.Μ.: Να οπλιστεί με συναισθηματική αυταπάρνηση. Να είναι προετοιμασμένος, γιατί ίσως ακόμη και να βρει κάποια δικά του στοιχεία. Οι ορθολογιστές θα εκνευριστούν. Οι εξαρτώμενοι από τα πάθη τους θα το αγαπήσουν και θα το κατανοήσουν. Στα χρώματα της ανάγνωσης δεν θα συναντήσουν ροζ αποχρώσεις. Γιατί η ζωή δεν είναι ροζ!

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Μ.Μ.: Στην Σκωτία! Όπου το πράσινο και η φύση οργιάζει, όπως ο συναισθηματικός κόσμος της Ζωής, αλλά εύκολα μπορούν όλα να μεταβληθούν και να παγώσουν στο φύσημα του παγωμένου αέρα. Θα κρατούσε μία ημέρα! Όσο από το χάραμα της μιας μέχρι το ξημέρωμα της καινούργιας.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μια φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Μ.Μ.:Φταίω ...
γι΄αυτά που δεν έζησα
και γι΄αυτά που έζησα,
γι΄αυτά που δεν αναζήτησα
και γι΄αυτά που έχασα,
γι΄ αυτά που αφόρισα,
και γι΄αυτά που αμάρτησα,
γι΄ αυτά που σύγκρινα
και γι΄ αυτά που δεν ονειρεύτηκα,
γι΄ αυτά που φοβήθηκα
και γι΄ αυτά που δεν τόλμησα,
γι΄ αυτά που με παγίδεψαν
και γι΄ αυτά που με χλεύασαν,
γι΄ αυτά που έκλαψα
και γι΄ αυτά που γέλασα,
γι΄ αυτά που δεν αγάπησα...
γι΄ αυτά που αγάπησα...
γιατί σ΄ αγάπησα.
Φταίω...
για όλα και για τίποτα.
Το αισθηματικό μυθιστόρημα της Μαρίας Μητσιούλη, Ζωή... η ζωή μου!, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή. Βρείτε το εδώ.

Στο οπισθόφυλλο λέει:
Αγάπη! Τι είναι η αγάπη; Ποιος ο ορισμός της; Είναι ο ίδιος για τον κάθε άνθρωπο; Έχει την ίδια έννοια, την ίδια μορφή, το ίδιο καρδιοχτύπι; Πόσο πολύ μπορεί ν’ αγαπήσει κάποιος; Έως πού μπορεί να φτάσει;
Η Ζωή και ο Άρης, σαν δύο δορυφόροι, γυρίζουν ο ένας γύρω από τον άλλον για χρόνια. Ανταμώνουν και χωρίζουν, ξανά και ξανά, ο ένας είναι το κέντρο του κόσμου του άλλου. Μια σχέση θυελλώδης, συνάμα όμως αναγκαία όσο η αναπνοή. Ώσπου η Ζωή καταλαβαίνει πως στον χορό τους αυτόν χορεύει μόνη. Και αν για την ίδια ο Άρης είναι το κέντρο του κόσμου, εκείνος είναι τυφώνας που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του, ανθρώπους, σχέσεις και συναισθήματα. Και η ζωή της Ζωής αλλάζει για πάντα.
Όταν όλα όσα πίστευε δεδομένα καταρρέουν, όλα, εκτός από τον έρωτά της για εκείνον, η Ζωή θα κλείσει τα μάτια και θα αποφασίσει… για τη ζωή της!

Περισσότερα από/για τη Μαρία Μητσιούλη:
«Δημιουργία, βίτσιο και οργασμός για μένα η γραφή», Μαρία Μητσιούλη
Παρουσίαση των διακριθέντων διηγημάτων της συλλογής Λογοτεχνικές πένες

Τον Ιανουάριο του 2019...

Προλαβαίνετε να δείτε το έργο Ο Μάντης (εμπνευσμένο από τη σειρά φαντασίας Twilight zone) κάθε Τετάρτη στις 22.00 στο Χώρο Τέχνης Ασωμάτων (Ασωμάτων 6, Θησείο, 2118009838)
Ένα ζευγάρι μένει με το αυτοκίνητο του στη μέση του πουθενά. Βροχή και ομίχλη καλύπτουν τα πάντα. Μπροστά τους διακρίνουν ένα μπαρ όπου μπαίνουν χωρίς δεύτερη σκέψη για να περιμένουν εκεί μέχρι να φτιαχτεί το αμάξι τους. Βρίσκουν μέσα έναν ιδιόρρυθμο μπάρμαν και το «μάντη» ένα μηχάνημα που λέει το μέλλον με κέρματα. Για να περάσει η ώρα αποφασίζουν να παίξουν μαζί του. Οι απαντήσεις που παίρνουν, αρχικά τους διασκεδάζουν, αλλά στη συνέχεια τους προβληματίζουν… Ο άντρας που περιμένει μια απάντηση για δουλειά, ρωτάει το μηχάνημα αν τελικά θα την πάρει. Ο μάντης του λέει την αλήθεια και λίγη ώρα αργότερα επιβεβαιώνεται με ένα τηλεφώνημα. Το παιχνίδι συνεχίζεται, ο άντρας εθίζεται σε αυτό και η γυναίκα μάταια προσπαθεί να τον συγκρατήσει. Το μυστήριο απογειώνει ο μπάρμαν με τις δικές του επιστημονικές και φιλοσοφικές του, θεωρίες, όταν αποφασίσει να σπάσει την παράξενη σιωπή του… Οι συμπτώσεις με τις αλήθειες του «σατανικού» μηχανήματος δεν σταματούν, ο άντρας δεν μπορεί να απομακρυνθεί από το μάντη και η ένταση μεγαλώνει με τη γυναίκα του που παλεύει με τη λογική της να δώσει εξηγήσεις. Η αγωνία, το χιούμορ αλλά και τα αναπάντητα ερωτήματα, κυριαρχούν στην παράσταση που έρχεται στο τέλος να ανατρέψει κάθε πρόβλεψη. Πόσες αλήθειες αντέχουμε πόσες παγίδες μπορούμε να αποφύγουμε ποιος καθορίζει το μέλλον μας; Ο Μάντης θα σας πει αυτό που εσείς θέλετε να δείτε…
Κείμενο-Σκηνοθεσία: Διονύσης Λυκιαρδόπουλος | Παίζουν: Σταμάτης Κακαβελάκης, Ιορδάνης Καλέσης, Έλενα Τριανταφύλλου | Φωτισμοί: Abbos Egamberdiev | Φωτογραφίες-Art Work: Γιώργος Γιαννίμπας

Το 1888, γράφεται ένα από τα σημαντικότερα έργα του Σουηδού δραματουργού, οι Δανειστές που ο ίδιος χαρακτηρίζει ως τραγικωμωδία. Το έργο του Στρίντμπεργκ αφηγείται την ιστορία ενός ιδιότυπου ερωτικού τριγώνου, του καθηγητή Γκούσταβ του εικαστικού καλλιτέχνη Άντολφ και της γυναίκας του τελευταίου, Τέκλα. Το 1897, τρεις φιλόδοξοι εξερευνητές ξεκινάνε από τη Σουηδία για ένα ιστορικό ταξίδι με αερόστατο, με στόχο την κατάκτηση του Βόρειου Πόλου. Έπειτα από ένα ατύχημα, καταλήγουν σε μία έρημη χιονισμένη έκταση, χιλιάδες μίλια μακριά από τον τελικό προορισμό τους, προσπαθώντας να επιβιώσουν κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες.
Στη θεατρική ανάγνωση του Γρηγόρη Χατζάκη, το έργο του Αύγουστου Στρίντμπεργκ τοποθετείται στο αφιλόξενο περιβάλλον της ιστορίας των Σουηδών εξερευνητών. Η πολύμηνη περιπέτεια των εξερευνητών, που αποτελεί σημαντικό ιστορικό γεγονός για την κατάκτηση του τελευταίου εναπομείναντος άγνωστου προορισμού της Γης, διαπλέκεται με την ιστορία των ηρώων που συναντάμε στο έργο του Στρίντμπεργκ. Έτσι, δημιουργείται ένας καινούργιος παραστασιακός χώρος όπου διασταυρώνονται τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα με τα γεγονότα της μυθοπλασίας του Σουηδού συγγραφέα. Η διασκευή της Μαρίας Σκαφτούρα και του Γρηγόρη Χατζάκη αποτελεί μια νέα πρόταση στο κλασικό θεατρικό έργο, όχι μόνο αναφορικά με τον περιβάλλον στο οποίο διαδραματίζεται, αλλά και γιατί αναδεικνύει το χιούμορ μέσα στις κωμικοτραγικές καταστάσεις του σκληρού αυτού παιχνιδιού επιβίωσης. Δείτε το Οι Δανειστές σε αποστολή στον Β. Πόλο! στο θέατρο Rabithole (Γερμανικού 20, Μεταξουργείο, 2105249903) κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00
Κείμενο: Αύγουστος Στρίντμπεργκ | Μετάφραση: Μαρία Σκαφτούρα | Διασκευή: Μαρία Σκαφτούρα, Γρηγόρης Χατζάκης | Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Χατζάκης | Σκηνικά: Ζωή Αρβανίτη | Μουσική: Βύρων Κατρίτσης | Βοηθός Σκηνοθέτη: Κική Μπαρμπαβασίλογλου | Φωτογραφίες: Φίλιππος Μαργαλιάς | Χορογραφίες: Πετρίνα Γιαννάκου | Γραφιστική Επιμέλεια: Michelangelo Bevilacqua | Δημόσιες σχέσεις και επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγγάνη | Ερμηνεύουν: Δημήτρης Ντάσκας, Τάκης Σακελλαρίου, Μαρία Σκαφτούρα | Εισαγωγή παράστασης: Ginger Creepers Theater Band (Χρ. Καπενής, Γρ. Χατζάκης)

Φάτνη


Ήταν παραμονή Χριστουγέννων. Η πόλη είχε εναρμονιστεί πλήρως, στο πνεύμα των άγιων ημερών. Μικροί και μεγάλοι περιδιάβαιναν κάθε εκατοστό της, γεμάτοι χαρά και αναμονή για την γέννηση του Θεανθρώπου. Τα εμπορικά μαγαζιά, ήταν στολισμένα και οι βιτρίνες τους αποτελούσανε πόλο έλξης, για τους πελάτες που επιδίδονταν σε ψώνια.

Η μοναξιά της Κολομβίας (Καρταχένα)

Ο Θαλής ο Μιλήσιος είναι γνωστός όχι μόνο για τα μαθηματικά του θεωρήματα αλλά και ως ένας από τους επτά σοφούς της αρχαιότητας και προσωκρατικός φιλόσοφος. Οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι φημίζονται για τις ιδέες που είχαν αναπτύξει όσον αφορά στη δημιουργία του κόσμου. Για το Θαλή λοιπόν τα πάντα ξεκινούν από το νερό. Ο άνθρωπος ξεκίνησε την ύπαρξή του ως αμφίβιο ον και κάποτε, για άγνωστους λόγους έχασε την ιδιότητά του να μπορεί να αναπνέει κάτω από το νερό. Όσο παράλογο και να ακούγεται, έχει μια βάση, αφού όλοι μας κάποτε για εννιά μήνες ζούσαμε και αναπνέαμε σε ένα υγρό φιλόξενο ήσυχο περιβάλλον ακούγοντας μόνο την αναπνοή της μητέρας μας.
Αυτά αναλογιζόμουν τις δυο ολόκληρες ώρες που πέρασα κάτω από το νερό της Καραϊβικής, εξερευνώντας τα ψάρια και τα κοράλλια του βυθού, στην απόλυτη ηρεμία, ακούγοντας μόνο τη δική μου αναπνοή. Παραδόθηκα στην τεράστια μήτρα της θάλασσας και αφέθηκα απόλυτα, και μόνο όταν ήρθε ο βαρκάρης που με συνόδευε, κατάλαβα πως είχαν περάσει δυο ολόκληρες ώρες σιωπής.

Memento Mori

Γράφει ο Πάνος Χατζηγεωργιάδης

Τις στιγμές τις τελευταίες του Θανάτου να θυμάσαι
κει που οι δαίμονες πασχίζουν με τους άγγελους αντάμα
την ψυχή σου ποιός θα κλέψει κάποια ώρα που κοιμάσαι
και την ώρα που προσμένεις να συμβεί σε εσέ το θάμα.

Κει που ο Χάρος, θα σε σέρνει απo τ΄ άσπρα τα μαλλιά σου
έχοντας σου αφαιρέσει την πνοή και την μιλιά σου
και στην βάρκα του σε σπρώξει μέσα στην αχερουσία
που γυμνό θα σ' έχει δέσει δίχως ίχνος περιουσία.

Και την ώρα την μεγάλη που το σκύβαλο σου όλοι
στα κρυφά θα ψαχουλεύουν τ' άχρηστο σου πορτοφόλι
κι έπειτα θα το κηδεύσουν κλαίγοντας, μέσα στην γη
και τα γέλια τους θα πνίγουν μές του πόνου την σιγή.

Ω, μηδέποτε λησμόνει την τραχιά εκείνην ώρα
που την ζήση θα αφήσεις για την αντιπέρα όχθη
με την σκέψη σου αυτή ως το τέλος σου προχώρα
μην τυχόν και πάν αδίκως οι του βίου σου οι μόχθοι!

🍃

Copyright © Πάνος Χατζηγεωργιάδης All rights reserved, 2018
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από τον πίνακα του Evelyn De Morgan με τίτλο The angel of death (1890, λάδι σε καμβά)

Του ίδιου:
Ο χάσκων λάκκος
Ύπαρξις

Ακόμα περισσότερα έργα

Κόσμος/Γωνία


Μια εξαιρετική -από τις ποιοτικότερες της φετινής σεζόν- παράσταση το «Κόσμος/Γωνία», παίζεται από τον Οκτώβριο, με πολλή επιτυχία στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας.
Αμιγώς ψυχογραφική, πραγματεύεται την καθήλωση στα ψυχοτραύματα της ανθρώπινης φύσης σε μια χρονική περίοδο/στιγμή σημαίνουσα για την εξέλιξή της, σκιάζοντας και φωτίζοντας, μέσα από γραμμικές παλινδρομήσεις, την πορεία της στο χρόνο.

Υπάρχουν ακόμα συναισθήματα

Ο Βασίλης Ζησόπουλος κάνει το συγγραφικό του ντεμπούτο με ένα μεγάλο βιβλίο, τόσο σε όγκο όσο και σε περιεχόμενο. Πρωταγωνιστής του είναι ο Παύλος. Ένας νέος που έρχεται στην Αθήνα από τα Τρίκαλα για να σπουδάσει, βλέποντας το μέλλον να προδιαγράφεται λαμπρό. Είναι ένας άνθρωπος ιδιαίτερα ευφυής, οξυδερκής, με τετράγωνη λογική και ευκολία στο να αντιλαμβάνεται και να επιλύει προβλήματα σε ταχύτητες που προβληματίζουν τους συμφοιτητές του και τους κάνει να τον φθονούν.

Η αγαπημένη

Paul Éluard
Μετάφραση: Αφροδίτη Φραγκιαδουλάκη

Αιωρείται στις βλεφαρίδες μου
Και τα μαλλιά της είναι τα μαλλιά μου
Παίρνει το χρώμα των ματιών μου
Το σώμα από το χέρι μου 
Χυμμένη στη σκιά μου 
Πετροβολά τον ουρανό 

Τα μάτια της πάντα ανοιχτά
Δε μου επιτρέπουν να αποκοιμηθώ
Ξυπνώ τη μέρα στα όνειρά της
Που σβήνουν ήλιους από φως
Κι ανήμπορος γελώ, κλαίω, γελώ 
Παραμιλώ και τίποτα δε λέω

🌹

Paul Éluard (born in December 14, 1895) and Nusch Éluard. Photography by Lee Miller, England 1937
Στη συνοδευτική φωτογραφία εμφανίζονται ο Πωλ και η Νους Ελυάρ. Φωτογραφία της Λη Μίλερ, Αγγλία, 1937.
Φέτος συμπληρώνονται 66 χρόνια από το θάνατο του Γάλλου ποιητή που γεννήθηκε το 1895 σαν σήμερα.
Περισσότερα Afrouiσματα της Αφροδίτης Φραγκιαδουλάκη

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη