Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Το καρέ των Χριστουγέννων

Σοφίας Κραββαρίτη


Εκείνα τα Χριστούγεννα ήταν μελαγχολικά και μοναχικά. Ακριβώς όπως τα προηγούμενα. Και τα προ-προηγούμενα. Και τα... αλήθεια, πόσα τέτοια είχε περάσει;

Προσπάθησε να θυμηθεί. Έκλεισε τα μάτια και ο διακόπτης του χρόνου άρχισε να γυρνά προς τα πίσω. Σε κάθε τέτοια μέρα, ένα σκληρό κλικ αποτύπωνε το καρέ των Χριστουγέννων παγώνοντας την στιγμή σαν φωτογραφική μηχανή κι εκείνη στεκόταν και κοίταζε με άδειο βλέμμα και ακόμα πιο άδεια καρδιά.
Κλικ, πόνος. Κλικ, θλίψη. Κλικ, μοναξιά. Κάθε κλικ μαρτυρούσε σφίξιμο στο στομάχι, απελπισία, μούδιασμα, απόγνωση και κενό. Κάθε κλικ φώναζε κι ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ; Κλικ, κλικ, κλικ...

Καιόμενες ευχές

Γράφει ο Χριστόφορος Τριάντης

Ω, ράθυμε ιχνηλάτη
δεν χωρούν άλλες
ευχές στον Ήλιο.
Ξεκάρφωσε τες
απ’ τον κύκλο
και κάψτε τες
στους θρόνους του απόβροχου.
Μαζί με τ’ αμαλθοποιά κέρατα
που στήνουν και ξεστήνουν
τ’ ανδρείκελα στα πεζοδρόμια.
Είναι τα σκιάχτρα
που φτιάχνονται
καθημερινά
σιδερωμένα με αρώματα και
προστυχιές.
Αγορές που τις διαλαλούν
σε δημοπρασίες (αποκλειστικά)
οι κράχτες της ομαλότητας.
Τούτες τις αγοραπωλησίες
να επικαλείσαι
μπροστά στους καταμετρητές.
Μπορεί να σε λυπηθούν,
ποτέ δεν ξέρεις
τις συμπάθειές τους.
Και καθώς θα συντελείται ο
καθαρμός (δεν έχει σημασία το πλάτος),
τις καιόμενες ευχές σου
ν’ αραδιάζεις
στα τραπέζια της τυχαιότητας
(υπάρχει μεταφυσική στην κίνηση).
Και ξανά τα μάτια να στυλώνεις
στον ήλιο,
αλλάζοντας τις λέξεις
οριστικά,
μην ξεπερνώντας τη συνήθεια
(τουλάχιστον προσπάθησες)…

🎠

Copyright © Χριστόφορος Τριάντης All rights reserved, 2017
Η συνοδευτική εικόνα είναι έργο της Danna Livingston, μιας αυτοδίδακτης καλλιτέχνις από το San Diego (ακρυλικό). Πηγή

Από τον ίδιο:
Πίσω από τα παράθυρα
Μια εξομολόγηση

Τον Ιανουάριο του 2018

Πολιτιστικές επιλογές για τον πρώτο μήνα του 2018. Η ανάρτηση ανανεώνεται συνεχώς -keep that στα αγαπημένα.
🎭Από τις 15 Ιανουαρίου μπορείτε να δείτε την παράσταση Zyklon ή Το Πεπρωμένο του Θανάση Τριαρίδη. Πόσο μικρή είναι η απόσταση ανάμεσα στην ψευδαίσθηση και στην πραγματικότητα; Ένα καλά οργανωμένο παιχνίδι έρχεται να δώσει την απάντηση. Δύο παίχτες σε μια διπλή κάψουλα θα κληθούν να αντιμετωπίσουν τους πραγματικούς φόβους τους και να κοιτάξουν κατάματα τον καθρέφτη της ψυχής τους με οδηγό το σκοτάδι. Χωρίς να γνωρίζουν θα ανακαλύψουν τα όρια του εαυτού τους, και θα αποδεχτούν τη δύναμη της αγάπης που δεν κατόρθωσαν να βιώσουν ποτέ στην πραγματικότητά τους. Με το μυαλό τους θα αγγίξουν τα βαθύτερα "θέλω" τους και θα συνειδητοποιήσουν το βαθύτερο "είναι" τους, μέσα από μια σκοτεινή διαδρομή μνήμης που θα τους οδηγήσει μοιραία στην αποδοχή του πεπρωμένου τους. Όλα μεταμορφώνονται στο σκοτάδι με τη δύναμη του μυαλού, όταν τα συναισθήματα διογκώνονται και σε απειλούν, όταν βιώνεις την απόλυτη στιγμή της αγάπης που ξέρεις ότι διαρκεί όσο μια ανάσα σου... Εσύ αντέχεις να παίξεις;
Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κοντούλη || Μουσική: Αχιλλέας Στέλιος || Κατασκευή Σκηνικού: Σάκης Ασημακόπουλος || Κοστούμια: Πένυ Κορρέ || Video/Sound Design: Γιώργος Μπισδίκης || Ειδικά Εφέ: Δημήτρης Γκερπίνης || Σχεδιασμός φωτισμών: Μαριάννα Τομσάι || Βοηθοί Σκηνοθέτη: Νίκη Καρνάτσου || Σχεδιασμός αφίσας: Μαριάννα Γιαννακοπούλου || Φωτογραφίες: Γιώργος Βουτσινάς || Παίζουν: Ιωάννα Αγγελίδη, Ουσίκ Χανικιάν Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στο Faust (Καλαμιώτου 11 και Αθηναΐδος 12, Αθήνα, 2103234095)
🎭Για δεύτερη χρονιά Οι καρέκλες του Ιονέσκο με σκηνοθεσία Ζαν -Πωλ Ντενιζόν στο Θέατρο Εκστάν στα Πατήσια (Καυταντζόγλου 5 και Πατησίων, 2130210339, 6977359312) από 13 Ιανουαρίου κάθε Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00. Το έργο που θεωρήθηκε το αριστούργημα του Ιονέσκο και ένα από τα πιο σημαντικά έργα της δραματουργίας του 20ου αιώνα. Μια ιστορία πάνω στο κωμικό της παράλογης ζωής εκφρασμένο στο καθημερινό φέρσιμο ενός απόμαχου ζευγαριού.
Ένα γέρικο ζευγάρι, χρησιμοποιεί ο Ιονέσκο στο έργο του για να μας εξομολογηθεί μέσα από κωμικές διαδικασίες τις αγωνίες του, την ανεκπλήρωτη εκδίκηση, τις τύψεις, τις αποτυχίες, τη νοσταλγία της παιδικής ηλικίας, την ταπείνωση… Κωμικά φερσίματα μέσα από τα οποία εκδηλώνεται η βαθύτατη ανθρωπιά του γέρου και της γυναίκας του Σεμίραμις 95 και 94 χρονών αντίστοιχα, που για να συνεχίσουν να ζουν σ’ έναν κόσμο που αδυνατούν να κατανοήσουν το νόημά του, είναι υποχρεωμένοι να βρουν στηρίγματα… Μετάφραση: Ελένη Παπαχριστοπούλου || Σκηνικά Κοστούμια: Μπέτυ Λυρίτη || Φωτισμοί: Παναγιώτης Μαζαράκης || Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Καταλιακού || Γέρος: Γιάννης Σταματίου και Γριά: Ελένη Παπαχριστοπούλου

Το παραμύθι που δεν ήθελε να ακούσει κανείς

Γράφει η Μαίρη Τσίλη
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παραμύθι. Ήταν λυπημένο όμως αυτό το παραμύθι γιατί κανείς δεν ήθελε να το ακούσει, ούτε μεγάλος μα ούτε και μικρός. Βλέπεις, οι μεγάλοι είχαν πείσει τα παιδιά πως δεν έχει νόημα να ακούνε παραμύθια γιατί είναι όλα ψεύτικα. 

Πλησίαζαν Χριστούγεννα και κάθε γωνιά στην πόλη είχε ντυθεί στα γιορτινά όπως και κάθε σπίτι. Το λυπημένο μας παραμύθι τριγυρνούσε μόνο του μέρα και νύχτα στους δρόμους, ανάμεσα σε χριστουγεννιάτικα δέντρα και λαμπιόνια. Που και που στεκόταν έξω από τα παράθυρα των σπιτιών. Κολλούσε επάνω στα τζάμια το παραπονεμένο του μουτράκι και κοιτούσε μέσα. Πιατέλες με γλυκά, ψεύτικοι Αγιοβασίληδες από πλαστικό, χνουδωτά ελαφάκια, παιχνίδια και από την τηλεόραση να ακούγεται γιορτινή μουσική και κάλαντα.

Δάκρυζε κι έφευγε για να μην το δουν. Πήγαινε στην άκρη της πλατείας και κοιτούσε πίσω από το δάκρυ του τα αστέρια στον ουρανό. Ρουφούσε λίγο την μυξούλα από την μύτη του, ένωνε τα χεράκια του και προσευχόταν.
«Καλέ μου Θεούλη κάνε σε παρακαλώ έστω κι ένα παιδάκι να με ακούσει. Ή έστω ένας περαστικός που νιώθει σαν παιδί. Δεν θα του πω κάτι λυπημένο ούτε και ψέματα. Μόνο ότι είναι ωραίο να αγαπάνε ο ένας τον άλλον και να μοιράζονται τα ζαχαρωτά τους και να γιορτάζουν και να τραγουδάνε και να χορεύουν όλοι μαζί. Και για το πιο όμορφο πανηγύρι στον κόσμο θέλω να τους πω. Το πανηγύρι αυτό που το λένε Ζωή! Εκεί μπορείς να κάνεις όσες ζωγραφιές θέλεις με ό,τι χρώματα σου αρέσουν κι ας λερωθείς. Εκεί μπορείς να κοιμηθείς ό,τι ώρα σου έρθει ο ύπνος και φωναχτά να ονειρευτείς και από τα γέλια να ξεκαρδιστείς χωρίς να σου πει κάποιος: Σςςς κάνε ησυχία μικρέ γιατί κοιμούνται οι μεγάλοι. Εκεί μπορούν να σε σπρώξουν για να κάνεις κούνια ή τσουλήθρα αν μόνος σου δεν μπορείς. Εκεί....»

Δεν πρόλαβε να πει την τελευταία του κουβέντα στην προσευχούλα του το παραμύθι μας και ακούστηκε ένας άνεμος σαν τραγούδι που έλεγε:
«Μην λυπάσαι παραμυθάκι μου εσύ. Έλα να σε πάρω αγκαλιά και να σε ταξιδέψω. Έλα, έλα να σε κάνω στα αστέρια κούνια μπέλα και να σε ακούσει όλη η γη.
Μην λυπάσαι παραμυθάκι μου εσύ.
Είμαι ένα μικρό παιδί που του αρέσει να γελάει πολύ. Έλα, έλα να πετάξουμε μαζί. Έλα, έλα να πάμε να κάνουμε παρέα και σε άλλα παιδάκια σαν εμένα και να σε ακούσει όλη η γη.»

Και τότε το λυπημένο μας παραμύθι έπαψε να είναι λυπημένο και έγινε χαρούμενο και καράβι από καραμέλα, έγινε και θάλασσα σοκολατένια, έγινε και βροχή από μέλι και μερέντα, έγινε και μπαλόνι γεμάτο αστείες εκπλήξεις, έγινε και τραγούδι παραμυθένιο που θέλουν τώρα πια να το ακούν και μεγάλοι και μικροί.

Κι έτσι έζησαν αυτοί καλά και το παραμύθι μας δεν νιώθει μοναξιά.

🎄

Copyright © Μαίρη Τσίλη All right reserved, 2017
"Το παραμύθι που δεν ήθελε να ακούσει κανείς" είναι το πρώτο παραμύθι της Μαίρης Τσίλη που δημοσιεύεται.
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα του Βασίλι Καντίνσκι με τίτλο Γαλάζιο του ουρανού. (Μόσχα 1866-Νεϊγί συρ Σεν, Γαλλία 1944)

Από την ίδια:
Βάλε εσύ τα αστέρια
Μετά από εμένα

Μικρή Χριστουγεννιάτικη Ιστορία

Γράφει ο Θανάσης Λιακόπουλος
Παραμονές Χριστουγέννων 2017. Δημοτικό σχολείο, στον Άγιο Παντελεήμονα, πάλαι καλή περιοχή των Αθηνών. Τελευταία μέρα μαθημάτων, πριν τις εορτές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Απογευματινή βάρδια. Ένα δημοτικό που κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί διαπολιτισμικό. Φεύ όμως, δεν είναι τέτοιο, αφού παρακολουθούν μαθήματα και δυο-τρεις προβληματικοί ελληνόπαιδες, ανάμεσα σε δεκάδες άλλα παιδιά, απ’ όλες τις μεριές του πλανήτη. Απ’ όλες; Όχι ακριβώς. Ας πούμε απλά, απ’ τον όγδοο κόσμο.

Τα σπασμένα φτερά της νιότης μου


Ίσως να είναι μια αληθινή ιστορία... γράφει η Μαρία Γαβριελάτου σε ανύποπτη στιγμή κάπου μέσα στο βιβλίο της και με κάνει ν' αναρωτιέμαι σε ποιο βαθμό, άραγε, η μυθοπλασία αντιγράφει τη ζωή αφού, Τα σπασμένα φτερά της νιότης μου, είναι μια ιστορία από αυτές που μπορεί να πλάσει η αχαλίνωτη φαντασία του συγγραφέα όμως θα μπορούσε κάλλιστα να είναι αληθινό βίωμα.
Όπως μαρτυρά ο τίτλος, οι ήρωες καλούνται να αντέξουν, να συνεχίσουν και να επιβιώσουν τσακισμένοι ψυχικά και σωματικά.

Οι αλήθειες των άλλων

Στις 7/12/2017 η φιλαναγνωσία της βιβλιοθήκης Ορέστου συναντήθηκε πιστή στο ραντεβού της με το χρόνο και τη λογοτεχνία.
Το αντικείμενο της στοχευμένης μελέτης ήταν το ιστορικό μυθιστόρημα του Νίκου Θέμελη, Οι αλήθειες των άλλων. Ανάμεσα στα επτά μυθιστορήματα που εξέδωσε ο συγγραφέας, μετά το Μια ζωή, δυο ζωές που εντυπωσίασε την λογοτεχνική μας παρέα, επιλέξαμε να συνεχίσουμε με άλλο έργο του ιδίου, γιατί μας κέρδισε η γραφή του. Ξεκινώντας από τον τίτλο, ήδη ο συγγραφέας σε προκαλεί να αναζητήσεις τις αλήθειες των άλλων, που προϋποθέτει την παραδοχή σου σε αυτές και την αμφισβήτηση της δικής σου αλήθειας. Με αφορμή την υποκειμενικότητα των σκέψεών μας και την αποδοχή της ετερότητας, αναφερθήκαμε στον αριθμό 6, που αναλόγως της θέσης από την οποία θεάται μπορεί να διαβαστεί είτε ως 6 είτε ως 9. Επίσης συζητήσαμε για την διπλή όψη των νομισμάτων και κάπως έτσι υποδεχτήκαμε το βιβλίο στα χέρια μας, προϊδεάζοντας τον εαυτό μας να δείχνει μεγαλόπνοη ανοχή στη διαφορετικότητα.

Οι φυλακισμένες

Απόψε ήταν ένα ιδιαίτερα κρύο βράδυ και έριχνε χιονόνερο, είχα κανονίσει να δω τις "Φυλακισμένες" αλλά λόγω καιρού και κούρασης, το σκεφτόμουν λιγάκι. Ευτυχώς η ζεστασιά του σπιτιού μου δεν κατάφερε να με κλείσει μέσα, επικράτησε η αγάπη μου για το θέατρο και η περιέργειά μου για την συγκεκριμένη παράσταση. Και δεν το μετάνιωσα στιγμή! Από το πρώτο λεπτό της παράστασης έως το τελευταίο, οι Φυλακισμένες είναι μια πραγματική απόλαυση, ένα από τα καλύτερα έργα που είδα φέτος!

Η γιαγιά μου σας χαιρετά και ζητάει συγγνώμη

Υπάρχουν κάποια βιβλία που με κάποιον μυστήριο τρόπο ξέρεις πως πρόκειται να σε αγγίξουν εκ των προτέρων, από εκείνη την πρώτη ματιά στις προθήκες του αγαπημένου σου βιβλιοπωλείου.
Το βιβλίο αυτό, λοιπόν, με τον τόσο ξεχωριστό τίτλο, ένιωσα ότι θα με συγκινήσει από την πρώτη στιγμή που το πήρα στα χέρια μου, πριν ακόμη ρίξω μια κλεφτή ματιά στο οπισθόφυλλό του. Ίσως υποσυνείδητα έπαιξαν ρόλο οι λέξεις «γιαγιά» και «συγγνώμη» που φέρουν και οι δυο το δικό τους γλυκό βάρος.

Τα λάματα της πρώτης νιότης

Ζούμε μέσα σε μία βαλσαμωμένη ευμάρεια και ναυτία της εποχής μας... πνιγμένοι σε μία αλαζονεία αλλόκοτη στην πόλη που πέθανε από έρωτα.
Ευτυχώς υπάρχουν εμπνευσμένοι δημιουργοί: πάνω σε μια κόλλα χαρτί γονάτισα. Είδα το ύψος και το πλάτος και σταύρωσα το χαρτί. Τότες αυτό άνοιξε στα δύο και Ξεπήδησε Από Μέσα του, ένα λουλούδι οι οποίοι αν και δηλώνουν ότι είναι: ένα μοναχικό ερωτηματικό μέσα σε ένα πολυσέλιδο κείμενο στην πραγματικότητα είναι μάγοι συναισθημάτων και εικόνων και συχνά πετούν ψηλά και βλέπουν της γης την ασημαντότητα.
Ποιήματα τα οποία έχουν αρίθμηση στη θέση του τίτλου η οποία δεν αφαιρεί κάτι από την αφθονία των λέξεων.

Η Σταχομαζώχτρα

Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
Μεγάλην ἐξέφρασεν ἔκπληξιν ἡ γειτόνισσα τὸ Ζερμπινιώ, ἰδοῦσα τῇ ἡμέρᾳ τῶν Χριστουγέννων τοῦ ἔτους 187… τὴν θεια-Ἀχτίτσα φοροῦσαν καινουργῆ μανδήλαν, καὶ τὸν Γέρο καὶ τὴν Πατρώνα μὲ καθαρὰ ὑποκαμισάκια καὶ μὲ νέα πέδιλα.
Τοῦτο δὲ διότι ἦτο γνωστότατον ὅτι ἡ θεια-Ἀχτίτσα εἶχεν ἰδεῖ τὴν προῖκα τῆς κόρης της πωλουμένην ἐπὶ δημοπρασίας πρὸς πληρωμὴν τῶν χρεῶν ἀναξίου γαμβροῦ, διότι ἦτο ἔρημος καὶ χήρα καὶ διότι ἀνέτρεφε τὰ δύο ὀρφανὰ ἔγγονά της μετερχομένη ποικίλα ἐπαγγέλματα. Ἦτο (ἂς εἶναι μοναχή της!) ἀπ᾽ ἐκείνας ποὺ δὲν ἔχουν στὸν ἥλιο μοῖρα. Ἡ γειτόνισσα τὸ Ζερμπινιὼ ᾤκτειρε τὰς στερήσεις τῆς γραίας καὶ τῶν δύο ὀρφανῶν, ἀλλὰ μήπως ἦτο καὶ αὐτὴ πλουσία, διὰ νὰ ἔλθῃ αὐτοῖς ἀρωγὸς καὶ παρήγορος;
Εὐτυχὴς ὁ μακαρίτης, ὁ μπαρμπα-Μιχαλιός, ὅστις προηγήθη εἰς τὸν τάφον τῆς συμβίας Ἀχτίτσας, χωρὶς νὰ ἴδῃ τὰ δεινὰ τὰ ἐπικείμενα αὐτῇ μετὰ τὸν θάνατόν του. Ἦτο καλῆς ψυχῆς, ἂς εἶχε ζωή! ὁ συχωρεμένος. Τὰ δύο παιδιά, «τὰ ἀδιαφόρετα», ὁ Γεώργης καὶ ὁ Βασίλης, ἐπνίγησαν βυθισθείσης τῆς βρατσέρας των τὸν χειμῶνα τοῦ ἔτους 186… Ἡ βρατσέρα ἐκείνη ἀπωλέσθη αὔτανδρος, τί φρίκη, τί καημός! Τέτοια τρομάρα καμμιᾶς καλῆς χριστιανῆς νὰ μὴν τῆς μέλλῃ.
Ὁ τρίτος ὁ γυιός της, ὁ σουρτούκης, τὸ χαμένο κορμί, ἐξενιτεύθη, καὶ εὑρίσκετο, ἔλεγαν, εἰς τὴν Ἀμερικήν. Πέτρα ἔρριξε πίσω του. Μήπως τὸν εἶδε; Μήπως τὸν ἤκουσεν; Ἄλλοι πάλιν πατριῶτες εἶπαν ὅτι ἐνυμφεύθη εἰς ἐκεῖνα τὰ χώματα, κ᾽ ἐπῆρε, λέει, μιὰ φράγκα. Μιὰ ᾽γγλεζοπούλα, ἕνα ξωθικό, ποὺ δὲν ἤξευρε νὰ μιλήσῃ ρωμέικα. Μὴ χειρότερα! Τί νὰ πῇ κανείς, ἠμπορεῖ νὰ καταρασθῇ τὸ παιδί του, τὰ σωθικά του, τὰ σπλάγχνα του;
Ἡ κόρη της ἀπέθανεν εἰς τὸν δεύτερον τοκετόν, ἀφεῖσα αὐτῇ τὰ δύο ὀρφανὰ κληρονομίαν. Ὁ πατεριασμένος τους ἐζοῦσε ἀκόμα (ποὺ νὰ φτάσουν τὰ μαντᾶτα του, ὥρα τὴν ὥρα!), μὰ τί νοικοκύρης, τὸ πρόκοψε ἀλήθεια! Χαρτοπαίκτης, μέθυσος καὶ〈μὲ〉ἄλλας ἀρετὰς ἀκόμη. Εἶπαν πὼς ξαναπαντρεύτηκε ἀλλοῦ, διὰ νὰ πάρῃ καὶ ἄλλον κόσμον εἰς τὸν λαιμόν του, ὁ ἀσυνείδητος! Τέτοιοι ἄντρες!… Ἔκαμε δὰ κι αὐτὴ ἕνα γαμπρό, μὰ γαμπρὸ (τὸ λαμπρό τ᾽ νὰ βγῇ!).
Τί νὰ κάμῃ, ἔβαλε τὰ δυνατά της, κ᾽ ἐπροσπαθοῦσε ὅπως-ὅπως νὰ ζήσῃ τὰ δύο ὀρφανά. Τί ἀξιολύπητα, τὰ καημένα! Κατὰ τὰς διαφόρους ὥρας τοῦ ἔτους, ἐβοτάνιζε, ἀργολογοῦσε, ἐμάζωνε ἐλιές, ἐξενοδούλευε. Ἐμάζωνε κούμαρα καὶ τὰ ἔβγαζε ρακί. Μερικὰ στέμφυλα ἀπ᾽ ἐδῶ, καμπόσα βότσια ἀραβοσίτου ἀπ᾽ ἐκεῖ, ὅλα τὰ ἐχρησιμοποίει. Εἶτα κατὰ Ὀκτώβριον, ἅμα ἤνοιγαν τὰ ἐλαιοτριβεῖα, ἔπαιρνεν ἕνα εἶδος πῆχυν, ἓν πενηντάρι ἐκ λευκοσιδήρου, μίαν στάμναν μικράν, κ᾽ ἐγύριζεν εἰς τὰ ποτόκια, ὅπου κατεστάλαζαν αἱ ὑποστάθμαι τοῦ ἐλαίου, κ᾽ ἐμάζωνε τὴν μούργα. Διὰ τῆς μεθόδου ταύτης ᾠκονόμει ὅλον τὸ ἐνιαύσιον ἔλαιον τοῦ λυχναρίου της.
Ἀλλὰ τὸ πρώτιστον εἰσόδημα τῆς θεια-Ἀχτίτσας προήρχετο ἐκ τοῦ σταχομαζώματος. Τὸν Ἰούνιον κατ᾽ ἔτος ἐπεβιβάζετο εἰς πλοῖον, ἔπλεεν ὑπερπόντιος καὶ διεπεραιοῦτο εἰς Εὔβοιαν. Περιεφρόνησε τὸ ὀνειδιστικὸν ἐπίθετον τῆς «καραβωμένης», ὅπερ ἐσφενδόνιζον ἄλλα γύναια κατ᾽ αὐτῆς, διότι ὄνειδος ἀκόμη ἐθεωρεῖτο τὸ νὰ πλέῃ γυνὴ εἰς τὰ πελάγη. Ἐκεῖ, μετ᾽ ἄλλων πτωχῶν γυναικῶν, ἠσχολεῖτο συλλέγουσα τοὺς ἀστάχυς, τοὺς πίπτοντας ἀπὸ τῶν δραγμάτων τῶν θεριστῶν, ἀπὸ τῶν φορτωμάτων καὶ κάρρων. Κατ᾽ ἔτος, οἱ χωρικοὶ τῆς Εὐβοίας καὶ τὰ χωριατόπουλα ἔρριπτον κατὰ πρόσωπον αὐτῶν τὸ σκῶμμα: «Νά! οἱ φ᾽στάνες! μᾶς ἦρθαν πάλιν οἱ φ᾽στάνες!» Ἀλλ᾽ αὕτη ἔκυπτεν ὑπομονητική, σιωπηλή, συνέλεγε τὰ ψιχία ἐκεῖνα τῆς πλουσίας συγκομιδῆς τοῦ τόπου, ἀπήρτιζε τρεῖς ἢ τέσσαρας σάκκους, ὁλόκληρον ἐνιαυσίαν ἐσοδείαν δι᾽ ἑαυτὴν καὶ διὰ τὰ δύο ὀρφανά, τὰ ὁποῖα εἶχεν ἐμπιστευθῆ ἐν τῷ μεταξὺ εἰς τὰς φροντίδας τῆς Ζερμπινιῶς, καὶ ἀποπλέουσα ἐπέστρεφεν εἰς τὸ παραθαλάσσιον χωρίον της.

Βιβλία για παιδιά

και όχι μόνο!

Αυτές τις μέρες, που ψάχνετε δώρα για τα παιδάκια σας, τα ανίψια και τα βαφτιστήρια, μη παραλείψετε να δείτε τους τίτλους της Ελληνοεκδοτικής. Θα έχετε καταλάβει ότι στο γραφείο καταφθάνουν στοίβες βιβλίων για κάθε ηλικία και γούστο, και ο τομέας των παιδικοεφηβικών έχει την τιμητική του τέτοιες μέρες. Φέτος, ξεχώρισα τέσσερα μοναδικά βιβλία για παιδιά από αυτόν τον εκδότη και σας τα προτείνω ανεπιφύλακτα. Όλα τα βιβλία είναι καλαίσθητα, έχουν όμορφες εικονογραφήσεις, περνούν μηνύματα, προσφέρουν διασκέδαση και διαθέτουν έξυπνα διδακτικά κείμενα. Αποτελούν φρέσκες ιδέες, προσαρμοσμένες στη σύγχρονη ηλεκτρονική εποχή και ιδανική λύση για μικρότερα και μεγαλύτερα παιδιά. Δείτε τα, γνωρίστε τα και κερδίστε τα!

Ο γλάρος

Από όλα τα έργα του Τσέχοφ αυτό είναι ίσως το πιο αυτοβιογραφικό του, αφού ασχολείται με την τέχνη είτε αυτή αντιπροσωπεύεται από συγγραφείς είτε από ηθοποιούς. Ο υπέροχος Άγγλος συγγραφέας Τζον Πρίστλει (Ο επιθεωρητής έρχεται, Εμείς και ο χρόνος) αναλύοντας τον Γλάρο γράφει ότι η προσωπικότητα του ίδιου του Άντον Τσέχοφ κατανέμεται σε αυτό το έργο σε τρεις χαρακτήρες: στον Τριγκόριν, τον φτασμένο λογοτέχνη, στον Τρέπλιεφ, τον νέο συγγραφέα που προσπαθεί να διακριθεί με το έργο του και στον γιατρό Ντορν (αφού και ο ίδιος ο Τσέχοφ ήταν γιατρός).

Τα Χριστούγεννα του τεμπέλη

Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
Στὴν ταβέρνα τοῦ Πατσοπούλου, ἐνῷ ὁ βορρᾶς ἐφύσα, καὶ ὑψηλὰ εἰς τὰ βουνὰ ἐχιόνιζεν, ἕνα πρωί, ἐμβῆκε νὰ πίῃ ἕνα ρώμι νὰ ζεσταθῇ ὁ μαστρο-Παῦλος ὁ Πισκολέτος, διωγμένος ἀπὸ τὴν γυναῖκά του, ὑβρισμένος ἀπὸ τὴν πενθεράν του, δαρμένος ἀπὸ τὸν κουνιάδον του, ξωρκισμένος ἀπὸ τὴν κυρα-Στρατίναν τὴν σπιτονοικοκυράν του, καὶ φασκελωμένος ἀπὸ τὸν μικρὸν τριετῆ υἱόν του, τὸν ὁποῖον ὁ προκομμένος ὁ θεῖός του ἐδίδασκεν ἐπιμελῶς, ὅπως καὶ γονεῖς ἀκόμη πράττουν εἰς τὰ «κατώτερα στρώματα», πῶς νὰ μουντζώνῃ, νὰ βρίζῃ, νὰ βλασφημῇ καὶ νὰ κατεβάζῃ κάτω Σταυρούς, Παναγιές, κανδήλια, θυμιατὰ καὶ κόλλυβα. Κ᾽ ἔπειτα, γράψε ἀθηναϊκὰ διηγήματα!

Γιάντες

Πώς μπορεί να αποτυπωθεί ο πόνος; Με ποιες και πόσες λέξεις; Και, πόσο σημαντική μπορεί να είναι για την ψυχή μια εξομολόγηση, μια λύτρωση; Η Μαρία Ψαθά συστήνεται στο αναγνωστικό κοινό με το πρώτο βιβλίο της, που φέρει τον τίτλο «Γιάντες». Έναν τίτλο αρκετά διφορούμενο και αλληγορικό, έναν τίτλο που δεν μπορεί να σε προϊδεάσει για τα όσα θα βιώσεις με την ανάγνωση του.

Είχα πολλές προσδοκίες για το συγκεκριμένο βιβλίο, έχοντας έρθει στο παρελθόν σε επαφή με την πρώτη μορφή του, πολύ πριν ολοκληρωθεί και προχωρήσει σε έκδοση.
Το πρώτο που με εντυπωσίασε, όχι ιδιαίτερα θετικά, ήταν το μικρό μέγεθος του βιβλίου που κρατούσα στα χέρια μου. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για να με αποθαρρύνει και είχα απόλυτο δίκιο να προσδοκώ πολλά από την αναγνωστική εμπειρία που με περίμενε.
Αν και ο χρόνος που απαιτήθηκε για την ολοκλήρωση του αναγνώσματος ήταν σύντομος, τα συναισθήματα που μου πρόσφερε αγγίζουν κυριολεκτικά το ζενίθ. Το βιβλίο αποτελεί ουσιαστικά μια επιστολή, μια εξομολόγηση. Τον πραγματικό αποδέκτη τον μαθαίνεις λίγο πριν το τέλος, ενώ καθόλη τη διάρκεια μοιάζει μάλλον με μια αυτοκριτική και έναν μονόλογο.

Το κάλεσμα της Λορίν

Η Ρόζα και ο Πέδρο είναι παντρεμένοι τρία χρόνια. Αυτός είναι δημόσιος υπάλληλος και αυτή νοικοκυρά. Ο γάμος τους βρίσκεται σε τέλμα και η σκληρή και ανιαρή καθημερινότητα τους έχει πλήξει. Δεν κάνουν έρωτα συχνά, δεν βγαίνουν πολύ έξω να διασκεδάσουν. Είναι απόκριες, η Ρόζα γυρίζει στο σπίτι και την περιμένει μια έκπληξη: ο Πέδρο ντυμένος γυναικεία, της προτείνει να μεταμφιεστούν για το καρναβάλι: αυτός ως Λορίν Μπακόλ και αυτή ως Χάμφρει Μπόγκαρτ. Αρχικά η Ρόζα ενθουσιάζεται αφού το βρίσκει ως μια ευκαιρία να διασκεδάσουν και να έρθουν πιο κοντά. Αυτό όμως που ξεκινά ως απλό καρναβάλι, μεταμορφώνεται πολύ γρήγορα σε κάτι άλλο: ο Πέδρο θέλει να ντύνεται γυναικεία. Μέσα του κρύβει μια άλλη φύση, κρυφή έως τώρα από τη γυναίκα του. Για αυτόν δεν είναι απλά μια μασκαράτα, αλλά μια κρυμμένη επιθυμία. Θα της προτείνει να παίξουν ένα σεξουαλικό παιχνίδι αλλά αυτή θα αντιδράσει αρνητικά, αντιλαμβανόμενη την αλήθεια θα νιώσει άσχημα, θα φοβηθεί, θα παραξενευτεί.

Είναι γεγονός ότι από πολύ μικρή ηλικία καλούμαστε να παίξουμε ρόλους σύμφωνα με το φύλο μας: τα αγοράκια παίζουν με αυτοκινητάκια ενώ τα κοριτσάκια με κούκλες, τα αγοράκια φοράνε παντελόνια ενώ τα κοριτσάκια φορέματα κ.ο.κ. Είναι επίσης γεγονός πως κατά καιρούς υπάρχουν παιδιά που νιώθουν άβολα με αυτά τα κατεστημένα και θέλουν να δοκιμάσουν κάτι άλλο. Τέλος πολλοί ομοφυλόφιλοι αναγκάζονται, ακόμα και στις ημέρες μας, να κάνουν συμβατικούς γάμους επειδή ντρέπονται να αντιμετωπίσουν την αληθινή φύση τους. Δεν ξέρω ποιος από τους δύο είναι ο πιο δυστυχισμένος: ο Πέδρο που κρύβει από την κοινωνία και τη γυναίκα του τις επιθυμίες του ή η Ρόζα που ανακαλύπτει μετά από τρία χρόνια γάμου ότι ο άντρας της αρέσκεται σε κάτι άλλο, ασχέτως αν την αγαπάει.

Πολύ πετυχημένα τα πρότυπα των ηθοποιών που διαλέγει η συγγραφέας: η Λορίν Μπακόλ για πολλές δεκαετίες υπήρξε το είδωλο πολλών αντρών: το απόλυτο θηλυκό. Και ο Μπόγκαρτ, σύζυγός της στην πραγματική ζωή, ήταν το ίνδαλμα των γυναικών και το σημείο αναφοράς του ανδρισμού. Ο Πέδρο δεν μπορεί να μένει άλλο κρυμμένος στην ντουλάπα! Η γυναικεία φύση του τον καλεί να απελευθερωθεί. Επιθυμεί διακαώς να νιώσει την απελευθέρωση αυτή μαζί με τη Ρόζα, γιατί ασχέτως φύλων, την αγαπάει και είναι ο άνθρωπός του. Όταν όμως η Ρόζα αρνηθεί να παίξει αυτό το παιχνίδι, ο Πέδρο δεν θα διστάσει να πάει μόνος του στο καρναβάλι.

Η Ισπανίδα Παλόμα Πεδρέρο έχει σπουδάσει Κοινωνική Ανθρωπολογία και Ψυχολογία, είναι ηθοποιός, σκηνοθέτις και θεατρική συγγραφέας. Έχει γράψει πάνω από τριάντα έργα που έχουν ανέβει σε σκηνές ανά τον κόσμο. Τα πιο γνωστά της έργα είναι: Το Κάλεσμα της Λορίν, Το Χρώμα του Αυγούστου, Το Κίτρινο Νησί, Τρελά ερωτευμένες, Ένα αστέρι κ.α.
Είδαμε την παράσταση στην Μικρή Σκηνή του Θεάτρου Αργώ, ένα φιλόξενο υπόγειο με άβολα καθίσματα. Το προσωπικό του θεάτρου ευγενέστατο σε όλα, αλλά αυτό με τα καθίσματα πρέπει να διορθωθεί: δεν έχουν πλάτη και τα μαξιλαράκια στους πάγκους είναι τόσο λεπτά που είναι σαν να κάθεσαι απευθείας στον πάγκο.

Η μικρή σκηνή ήταν γεμάτη και ο κόσμος χειροκρότησε με ενθουσιασμό, και δικαίως θα έλεγα, τόσο για την δύσκολη σκηνοθετική προσέγγιση ενός ευαίσθητου θέματος όσο και για τις δύο ερμηνείες του ζευγαριού. Η Φένια Αποστόλου αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία χρησιμοποιώντας τα μεγάλα πορτρέτα των δύο ειδώλων της δεκαετίας του 1950, έναν ολόσωμο καθρέπτη (αποκαλυπτικό της προσωπικότητας των ηρώων και ιδιαίτερα της κρυμμένης φύσης του Πέδρο) και πέντε σκάλες που βοηθάνε το ζευγάρι να εκφραστεί: οι σκάλες τους ενώνουν, οι σκάλες τους χωρίζουν, στις σκάλες εκφράζουν την οργή τους. Πολύτιμη βοηθό της, η κυρία Αποστόλου στο έργο της, είχε την αρχιτέκτονα και σκηνογράφο Άση Δημητρολοπούλου, υπεύθυνη και για τα λιτά αλλά ταυτόχρονα επιβλητικά σκηνικά αλλά και για κουστούμια. Κλασική, μαύρη τουαλέτα για τον Πέδρο, κλασικό ριγέ παντελόνι, λευκό πουκάμισο και καπέλο για τη Ρόζα.

Πέδρο είναι ο Ιωάννης Αθανασόπουλος και Ρόζα η Βιργινία Ταμπαροπούλου, αναλαμβάνουν και οι δύο και βγάζουν εις πέρας ένα δύσκολο και απαιτητικό έργο: οι δύο ηθοποιοί ξεγυμνώνονται πάνω στη σκηνή κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και το ψυχικό γδύσιμο είναι πιο αποκαλυπτικό και πιο επώδυνο από το πραγματικό. Τέλειο υποκριτικό ψυχοθεραπευτικό μέσο αλλά ιδιαίτερα κουραστικό για τους ερμηνευτές.

Να σημειώσω τέλος ότι η παράσταση δεν ενδείκνυται για οικογενειακή έξοδο με μικρά παιδιά. Είναι κατάλληλη για άτομα άνω των 16 ετών. Όχι τόσο για την έκθεση του γυμνού ανθρώπινου σώματος αλλά για τα σεξουαλικά υπονοούμενα. (Αν και μεταξύ μας, έχω την αίσθηση ότι πλέον και οι κάτω των 16 γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει σεξ και επιθυμία!!)
Κλικ για περισσότερα της Εύης Ρούτουλα
Συντελεστές:
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Φένια Αποστόλου 
Σκηνικά-Κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου
Σχεδιασμός Φωτισμών: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Μουσική Επιμέλεια-Ηχητικό Τοπίο: Μιχάλης Τσίχλης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Παρισσινού
Ειδικές Κατασκευές: Αλέξανδρος Λόγγος 
Φωτογράφιση: Αθηνά Σαρηγιαννίδη
Μακιγιάζ Φωτογράφισης: Βασίλειος Πίκουλας
Trailer 1: Μιχαήλ Μαυρομούστακος
Trailer 2: Θεοφύλακτος Αργυρού
Συμπαραγωγή: Λυδία Λίθος – Θέατρο Αργώ
Ερμηνευτές: Ιωάννης Αθανασόπουλος (Πέδρο), Βιργινία Ταμπαροπούλου (Ρόζα)
Curator: Χρύσα Καψούλη
Υπεύθυνος επικοινωνίας-μάρκετινγκ: Άρης Σομπότης
Υπεύθυνη προβολής-δημοσίων σχέσεων: Νατάσα Παππά
Στο A Small Argo full of Art, Θεάτρο Αργώ, Ελευσινίων 15, Μεταξουργείο, 2105201684, κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21:30

Η Ελένη Ανδρεάδη και Τα τέρατα των ωκεανών

Μετά την επιτυχία των best seller βιβλίων «Γίνε Πράκτορας του Πλανήτη» (βραβευμένο στα Κρατικά Βραβεία Παιδικού Βιβλίου) και «Πράκτορας του Πλανήτη – Η Εκδίκηση του Πουφ», η Ελένη Ανδρεάδη αναθέτει στους μικρούς αναγνώστες μια ολοκαίνουρια άκρως απόρρητη μυστική αποστολή.
Μέσα από την πρωτοποριακή, διασκεδαστική προσέγγιση, η εφευρετική συγγραφέας καλεί και πάλι τα παιδιά να γίνουν μυστικοί πράκτορες, να πάρουν μέρος στην πλοκή, συμμετέχοντας σε μια τρελή περιπέτεια, μέσα από την οποία θα μάθουν πώς να προστατεύσουν τις θάλασσές μας που κινδυνεύουν πολύ. Αυτή τη φορά ο αναγνώστης-πράκτορας καλείται να σώσει μέσα σε 48 ώρες τους ωκεανούς του κόσμου από το ύπουλο πλάνο του Ιβάν Φον Βαμπάουερ.
Εκτός από το έξυπνο χιούμορ και την μοντέρνα εικονογράφηση του Στέφανου Κολτσιδόπουλου, που συνεργάζονται από την αρχή της πορείας των βιβλίων, η Ελένη Ανδρεάδη χρησιμοποιεί για άλλη μια φορά ως έξτρα εργαλείο τις δυνατότητες που προσφέρει η τεχνολογία. Έτσι, και σ’ αυτό το βιβλίο οι μικροί αναγνώστες-πράκτορες μπορούν να βρουν έξτρα πρακτορικά στοιχεία, κρυμμένα σε ηλεκτρονικούς κωδικούς, τα οποία μπορούν να διαβάσουν με τη βοήθεια του smartphone ή του tablet τους. Και φυσικά να μπουν στο www.planetagents.org/myprofile για να αποκτήσουν τη δική τους πρακτορική ταυτότητα!
Το βιβλίο απευθύνεται σε παιδιά από 8 ετών και άνω και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Βρείτε το βιβλίο εδώ. Ρίξτε και μια ματιά στο περιεχόμενο!

Έτσι όπως ξεκινούν όλα:
Πσσστττ! Ναι, εσύ! Εσύ που αποκοιμήθηκες με τον φακό και το βιβλίο στα χέρια σου! Το παιδί που διαβάζει με μισάνοιχτα μάτια τώρα, αυτή τη στιγμή. Δεν είμαι κλέφτης, σου λέω! Αλήθεια! Είμαι κι εγώ ένα παιδί σαν και σένα. Ένας μυστικός Πράκτορας του Πλανήτη. Μα, δε με αναγνωρίζεις; Ο πράκτορας Ιάσονας είμαι! Με έχει στείλει η Δύναμη Δ από την Περιβαλλοντοπόλ. Ναι, η Διοικητής της μυστικής υπηρεσίας που εκπαιδεύει παιδιά ώστε να προστατεύσουν τον κόσμο; Αυτή με έστειλε. Δεν έχουμε καθόλου χρόνο και η Δ είπε ότι μονάχα εσύ μπορείς να μας βοηθήσεις! Ο-ΙΒΑΝ-ΦΟΝ-ΒΑΜΠΑΟΥΕΡ-ΘΕΛΕΙ-ΝΑ-ΔΙΑΛΥΣΕΙ-ΤΟΝ-ΚΟΣΜΟ-ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ-ΑΠΟ-ΤΗ-ΘΑΛΑΣΣΑ-ΚΑΙ-ΑΝ-ΤΑ-ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ-ΧΑΘΗΚΑΜΕ! Είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του πλανήτη, που έχει βαλθεί από τη μεγαλομανία του να τον καταστρέψει. Συνεργάζεται με όλους τους κακούς της Γης, όπως ο Πουφ και η Πιφ, ο Βαμπίρης Ενεργειάς και ο Νεροβαμπίρης. Στρατός ολόκληρος, σου λέω!
Πράκτορα, η αποστολή σου, αν τη δέχεσαι, είναι να μας βοηθήσεις να σταματήσουμε τον Ιβάν απ’ το να καταστρέψει όλη τη θάλασσα πριν γεμίσει το φεγγάρι σε 2 μέρες! Σε 48 ώρες, δηλαδή! Ο χρόνος ξεκινά!
Ποιοι είναι οι Πράκτορες του Πλανήτη και ποιες οι δράσεις τους;
Ε.Α.: Οι Πράκτορες του Πλανήτη είναι μια σειρά βιβλίων και μια ομώνυμη περιβαλλοντική οργάνωση. Τα βιβλία είναι οικολογικές περιπέτειες με πρωταγωνιστή των αναγνώστη και μια παρέα παιδιών-πρακτόρων από όλο τον κόσμο, που καλούνται να φέρουν σε πέρας μυστικές αποστολές που τους αναθέτει η υπηρεσία της Περιβαλλοντοπόλ. Μέσω της μη-κερδοσκοπικής οργάνωσης Πράκτορες του Πλανήτη υλοποιούμε μια σειρά από δράσεις-αποστολές σε όλη την χώρα, όπως την αποστολή «Σώσε τον Κόσμο από τα Απορρίματα» που υλοποιείται με την υποστήριξη του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος με πάνω απο 2000 μαθητές σε σχολεία το 2016-2017 και συνεχίζει φέτος, την αποστολή «Πράσινη Επικοινωνία» στο Μουσείο Τηλεπικοινωνίας του Ομίλου ΟΤΕ και την αποστολή «Σώσε το Πάρκο» με το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς. Η κάθε αποστολή είναι διαφορετική -σε όλες τα παιδιά μαθαίνουν μέσα από την βιωματική εκπαίδευση και το παιχνίδι τι μπορούν να κάνουν καθημερινά για να βελτιώσουν τον κόσμο μας.

Ποιοι μπορούν να συμμετέχουν στα προγράμματα και πώς;
Ε.Α.: Το κάθε παιδί (ή και γονιός!) μπορεί να πάρει στα χέρια του ένα βιβλίο της σειράς, να μας καλέσει στο σχολείο του ή να έρθει σε ένα από τα προγράμματα που τρέχουμε. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το πως να γίνει κανείς πράκτορας, δεν έχει παρά να μπει στην ιστοσελίδα μας, www.planetagents.org ή να κάνει like την σελίδα μας στο facebook (για γονείς).

Η προσκύνηση των Μάγων

Ιερόνυμος Μπος (1453-1516)
Φίλες και φίλοι,

Ο Ιερώνυμος Μπός είναι ο ζωγράφος, με τα έργα του οποίου θα κλείσουμε τη χρονιά. Η εβδομάδα που τρέχει τελειώνει με τα Χριστούγεννα και ήθελα να σας δείξω έναν πίνακα με σχετικό θέμα, έτσι διάλεξα την Προσκύνηση, ένα έργο του 1474 που βρίσκεται στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης από το 1912.

Αλέξης Ζορμπάς

Θέλετε να δείτε κάτι απλό, κατανοητό και ευχάριστο; Θέλετε να πάτε στο θέατρο μαζί με την ηλικιωμένη μητέρα σας, την παράξενη θεία και τον έφηβο γιο σας; Τότε, μην το σκέφτεστε καθόλου. Διαλέγετε μια παράσταση σαν τον Αλέξη Ζορμπά, θέαμα για όλη την οικογένεια! Πάτε στα σίγουρα: μεγάλος συγγραφέας σαν τον Νίκο Καζαντζάκη, μεγάλος συνθέτης σαν τον Μίκη Θεοδωράκη, μεγάλος σκηνοθέτης σαν τον Σταμάτη Φασουλή, μεγάλη διασκευή από τους Ρέππα-Παπαθανασίου. Ναι, πάτε στα σίγουρα για να περάσετε ένα ευχάριστο δίωρο στο θέατρο Βέμπο.

Ο Σεραφείμ Χατζηηλιάδης και το Παιχνίδι αποδοχής

Η ψυχή της Ευτέρπης ήταν τόσο εύθραυστη, ζητούσε να γίνει μπαλαρίνα. Ζητούσε να σεβαστούμε το όνειρό της. Ένας ελέφαντας να γίνει μπαλαρίνα; Πώς είναι δυνατόν; Ξέρετε να, αυτό που ζητούσε όμως ουσιαστικά είναι η αποδοχής μας. Τι είναι λοιπόν η αποδοχή; Είναι ένα όνειρο εκατομμυρίων ανθρώπων και κάποιων πλασμάτων που ανήκουν στην σφαίρα του ιδεατού και της φαντασίας. Ο Ευάνθης, μια ιδιαίτερη μορφή ελαφιού, μας δίδαξε την αξία να είσαι πραγματικά αποδεκτός παρόλο που γεννήθηκε μέσα στο απόλυτο έρεβος, στο βασίλειο της σκοτεινής φλόγας. Σε μια άλλη διάσταση, η Αίγλη, μια ανάπηρη γοργόνα του αιθέρα με μπόλικη αντοχή και θάρρος διεκδίκησε την προσωπική της αποδοχή στον βυθό του αιθέρα. Μάθετε να έχετε καρδιά μας είπε, μάθετε ν' αποδέχεστε τα δίψηφα φωνήεντα! Γιατί όταν αποδέχομαι σημαίνει ότι αγαπώ και η αγάπη αυτή περνάει στην αιωνιότητα.
Παιχνίδι Αποδοχής: εκπαιδευτικό παραμύθι με κοινωνικό και ακαδημαϊκό περιεχόμενο. Για μικρούς και για μεγάλους![1]
Σεραφείμ Χατζηηλιάδης

Παίζω με την Αποδοχή
Αποδέχομαι Πολύ
Ισχυροποιώ Όνειρα
Χωρίς Διλήμματα
ΝοΙάζομαι Ουσιαστικά
Δέχομαι Χαμογελαστά
Ιδιαίτερους Ήλιους
Σ αγαπώ[2]
Το βιβλίο για παιδιά του Σεραφείμ Χατζηηλιάδη, Παιχνίδι αποδοχής, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εντύποις.

Κερδίστε το!
Οι εκδόσεις Εντύποις προσφέρουν δύο αντίτυπα του βιβλίου του Σεραφείμ Χατζηηλιάδη σε ισάριθμους τυχερούς αναγνώστες. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες σχετικές με τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματιστεί για τις 7 Φεβρουαρίου 2018 και τα βιβλία θα αποσταλούν/παραδοθούν στους τυχερούς από τις εκδόσεις Εντύποις.
k
Καλή τύχη!

Το νέο βιβλίο του Σεραφείμ Χατζηηλιάδη μιλάει για την αποδοχή, που φαίνεται κάτι απλό -ίσως αυτονόητο- όμως στην πραγματικότητα είναι όνειρο για εκατομμύρια ανθρώπους -και άλλων πλασμάτων του πλανήτη μας... ή και λίγο πιο μακριά από αυτόν. Είναι το όνειρο της ελεφαντίνας Ευτέρπης που θέλει να γίνει μπαλαρίνα. Είναι ο πόθος της γοργόνας Αίγλης και η επιθυμία του ελαφιού Ευάνθης που δεν έβγαλε ποτέ κέρατα. Η αποδοχή είναι κόρη του πατέρα Φόβου και την μητέρας Νόρμας και έχει να μας διδάξει πολλά. Και πρώτα απ' όλα, για τον εαυτό μας· ακολούθως για τους άλλους γύρω μας.
Γιατί αγαπώ σημαίνει αποδέχομαι.

Περισσότερα από/για τον Σεραφείμ Χατζηηλιάδη:

Η αγριόπαπια

Άλλο ένα έργο του Χένρικ Ίψεν που ασχολείται με τις γνωστές του αναζητήσεις: μια αυστηρή προτεσταντική κοινωνία γεμάτη από ιδεοληψίες, ένας πλούσιος που εκμεταλλεύεται την υπηρέτριά του σεξουαλικά, ένα ψέμα στον γάμο, ένας σύζυγος που δεν μπορεί να ανεχτεί αυτό που θεωρεί ατιμία... Ο Χένρικ Ίψεν μεγαλούργησε με αυτού του είδους τα έργα, ήταν η συμβολή του στην επανάσταση κατά του κακώς εννοούμενου προτεσταντισμού και των ψεύτικων ηθικών αξιών της εποχής του 19ου αιώνα, και όχι μόνο. Για πάρα πολλά χρόνια οι άνθρωποι υπήρξαν θύματα των ηθικών αξιών που ευνοούσαν τους πλούσιους άντρες! Οι γυναίκες ήταν θύματα των αντρών, οι φτωχοί θύματα των πλουσίων και όλοι μαζί μπλέκονταν σε ένα γαϊτανάκι ψεύδους για να μπορέσουν να επιζήσουν.

Το μνημόσυνο


Βλέπεις ένα μυθιστόρημα το οποίο τιτλοφορείται με μια λέξη που παραπέμπει σε δυσάρεστη πληροφορία και αν πραγματικά δε σταθείς στο γεγονός αυτό, πολύ γρήγορα συμπεραίνεις ότι η λέξη «μνημόσυνο» είναι μια από τις αντιπροσωπευτικότερες της ελληνικής κουλτούρας. Από την ελληνική παράδοση και τα θρησκευτικά έθιμα του τόπου μας, μέχρι την απόδοση τιμής στους νεκρούς και το πένθος ως έκφραση, η λέξη αυτή έχει ιδιαίτερη υπόσταση και βαρύτητα.
Ένας τίτλος που συμπυκνώνει πλήθος στοιχείων και φανερώνει την τόλμη της επιλογής του σε μια εποχή που προωθούνται περισσότερο ευχάριστοι και εύπεπτοι τίτλοι.

Ο Βίος του Ισμαήλ Φερίκ Πασά – Ρέα Γαλανάκη


Περίληψη
Η αιχμαλωσία ενός αγοριού, η αλλαγή θρησκείας και η σταδιοδρομία του στη διοίκηση δεν ήταν ασυνήθιστο φαινόμενο στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Η περίπτωση του Ισμαήλ Φερίκ πασά υπήρξε, ίσως, διαφορετική. Μισόν αιώνα μετά την αιχμαλωσία του επέστρεψε στη γενέτειρα Κρήτη, ως αρχηγός του αιγυπτιακού στρατού, για να καταστείλει την επανάσταση του 1866-1868. Κατά τη διάρκειά της όμως δολοφονήθηκε ή σκοτώθηκε. Ο αδελφός του, με τον οποίο είχαν αιχμαλωτιστεί μαζί αλλά η μοίρα του επιφύλαξε άλλη οδό, χρηματοδοτούσε και εμψύχωνε την ίδια επανάσταση από την Αθήνα. Όπως συμβαίνει με τα πρόσωπα που κινούνται στις παρυφές της Ιστορίας, το κενό των γραπτών πληροφοριών καλύπτεται από τις προφορικές παραλλαγές και το μύθο, αφήνοντας τις απαραίτητες ρωγμές για την είσοδο της λογοτεχνίας. Το έργο παρακολουθεί τις παραλλαγές, τον μύθο και τα συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα, συνθέτοντας έτσι, με την «αυστηρή ελευθερία» της τέχνης, από την υπαρκτή δραματική ζωή του Ισμαήλ Φερίκ πασά τη μυθιστορηματική της διάσταση.

Το εμβληματικό μυθιστόρημα της Ρέας Γαλανάκη ήταν, όπως είχα ακούσει, όντως ένα αριστούργημα. Μια μυθιστορηματική βιογραφία με πολύ έντονο ψυχογραφικό στοιχείο, ακρίβεια στα ιστορικά τεκταινόμενα, περιγραφική ζωντάνια και συναρπαστική γλώσσα, η οποία βέβαια θα ξενίσει κατά τη γνώμη μου στην αρχή τον μέσο αναγνώστη με τις πολλές περιφράσεις της και την κάπως εξεζητημένη έκφραση, ωστόσο δεν αφαιρεί τίποτα από το χαρακτήρα του έργου, μάλλον του προσδίδει και καθώς «κυλούν» οι σελίδες εν τέλει εξοικειώνεσαι σε μεγάλο βαθμό μαζί της.

Πέερ Γκυντ

Ο Ίψεν δεν είναι από τους αγαπημένους μου θεατρικούς συγγραφείς, θεωρώ τα θέματά του ξεπερασμένα για τη σύγχρονη δυτική κοινωνία. Παρόλα αυτά αναγνωρίζω την ποιότητα της γραφής του, έτσι με το που έμαθα ότι ανεβαίνει στην κεντρική σκηνή του Εθνικού θεάτρου, το έργο του Πέερ Γκυντ (το οποίο δεν είχα ξαναδεί) έσπευσα να βγάλω εισιτήριο. Και δεν το μετάνιωσα καθόλου!
Κατ´ αρχήν το Πέερ Γκυντ ουδεμία σχέση έχει με όλα τα υπόλοιπα έργα του, που έχω δει, που έχω διαβάσει, που έχω παρακολουθήσει. Ο Ίψεν έγραψε τον Πέερ Γκυντ το 1867, είναι το πρώτο του γνωστό έργο και του λείπει ο νατουραλισμός και ο ρεαλισμός των ύστερων έργων του. Ο Πέερ Γκυντ γράφτηκε ως ποίημα και δεν ήταν αρχικά προορισμένος να ανέβει στο θέατρο. Μετά από παραινέσεις φίλων του, ο ίδιος ο συγγραφέας διαμόρφωσε το κείμενο προκειμένου να ανεβεί στην σκηνή.

Αν με ρωτήσει ποτέ κανείς...

Γράφει η Μαίρη Τσίλη
Αν με ρωτήσει ποτέ κανείς τι σημαίνει για μένα να είμαι συγγραφέας, θα του πω ότι το να είμαι συγγραφέας είναι αυτό που αντέχω να είμαι όταν δεν αντέχω τον ίδιο μου τον εαυτό. Τίποτα παραπάνω.

Κλείνω πρώτο τραπέζι στης ψυχής μου το μπαράκι. Όλο το μαγαζί κλεισμένο για πάρτη μου. Κι όλα τα ποτά για μένα. Πνίγομαι πρώτα μέσα σε δικούς μου λυγμούς και ύστερα βουτάω την πένα μου μέσα στο αλκοόλ και ανακατεύω με τα παγάκια το ποτό μου.

Και τότε παίρνω φόρα και γράφω. Γράφω για κάτι παράξενα πλάσματα σαν εμένα και εσένα. Γράφω για μοναξιές που σου γδέρνουν την ψυχή και σε κάνουν να κλαις σαν μωρό παιδί. Γράφω για εκείνους που κάνουν τους δυνατούς ενώ δεν είναι. Κι ερωτεύομαι ό,τι δεν μπορώ να έχω. Γράφω για να με ξεπεράσω και για να μπορώ να είμαι ό,τι θέλω χωρίς να με πληγώνει κανείς! Γράφω και πληρώνω τα λάθη μου και ό,τι θέλω να έχω έστω για ένα βράδυ.
Σημαδεύω εμένα με λέξεις πιο πολύ από όσο έχω σημαδέψει ότι ήθελα να με θέλει. Από ποίηση δεν ξέρω. Απλά γράφω αυτό που είμαι.


Copyright © Μαίρη Τσίλη All rights reserved, 2017
Στο συνοδευτικό κολάζ περιλαμβάνεται το εξώφυλλο αλλά και φωτογραφία που έφτασε στα χέρια της Μαίρης Τσίλη από αναγνώστρια του βιβλίου της που την έβγαλε στις καλοκαιρινές της διακοπές στα Νέα Μουδανιά Χαλκιδικής.
Το μυθιστόρημα της Μαίρης Τσίλη, Το κρεσέντο ενός κύματος, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια.

Κερδίστε το!
Η Μαίρη Τσίλη προσφέρει το βιβλίο της σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση αλλά και για να στείλετε το μήνυμά σας στην ίδια κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες σχετικές πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματιστεί για τις 7 Φεβρουαρίου 2018 και το βιβλίο θα αποσταλεί/παραδοθεί στον τυχερό από τη συγγραφέα. Θα φέρει δε και ιδιόχειρη αφιέρωση.
k
Καλή τύχη!

Περισσότερα από/για τη Μαίρη Τσίλη:

Ερωτευμένο αίμα


Όταν έμαθα ότι ο Μιχάλης ο Σπέγγος έγγραψε ένα μυθιστόρημα με κεντρικό θέμα τον έρωτα, αναρωτήθηκα αμέσως πως το προσεγγίζει. Αναρωτήθηκα μήπως ένας άντρας που δεν είναι 20 χρονών πια, τον έχει άραγε απομυθοποιήσει. Ένας επιστήμονας πυρηνικής φυσικής μπορεί να έτυχε να δει σε κανένα σούπερ μικροσκόπιο εκεί στην Αμερική τι είδους μεταλλάξεις γίνονται στον πυρήνα των κυττάρων όταν ερωτευόμαστε, και έρχεται τώρα να μας πει ότι μια είναι η αλήθεια ότι ο έρωτας είναι μια απλή εποχιακή ίωση, ότι η ταχυπαλμία, η αϋπνία, η αφηρημάδα, δεν είναι παρά παρενέργειες της ίωσης, η οποία κάνει τον κύκλο της και φεύγει και φεύγοντας αυτή εξαφανίζονται και οι παρενέργειες της από τον οργανισμό.
Δεν είναι ίωση τελικά. Ο ευαίσθητος όμως επιστήμων, ο κ Σπέγγος, ο άνθρωπος που εγκατέλειψε τη επιστήμη του για να υπηρετήσει τις ευαισθησίες του, μας δίνει μέσα στο βιβλίο του το «μοντέλο του έρωτα». Σαν μια κατασκευή από αυτές που όλοι έχουμε δει στα εργαστήρια χημείας στα σχολεία ή επί χάρτου σαν μια μαθηματική εξίσωση. Τα στοιχεία της εξίσωσης είναι τρία. Το πρώτο δίνω ευτυχία, το δεύτερο παίρνω ευτυχία και το τρίτο η θυσία και όλα αυτά σε ένα πλαίσιο χωρίς χρονικούς περιορισμούς, με παρόν, χωρίς ματιές στο μέλλον. Στην κατασκευή αυτή συναντιούνται μόνο όσοι αποφασίσουν ότι ο έρωτας είναι στιγμές και θέλουν να τον ζήσουν χωρίς τον φόβο της απώλειας του.
Το μοντέλο του έρωτα ξεκαθαρίζει τα πράγματα και για τον πλέον δύσπιστο απέναντι στον έρωτα. Όσο παράλογο μας λέει θα ήταν δεδομένου ότι όλοι φοβόμαστε το θάνατο να αρνηθούμε να ζήσουμε, τόσο παράλογο θα ήταν επειδή όλοι φοβόμαστε να μην πληγωθούμε να αρνηθούμε να ερωτευθούμε.

Αγάπη είναι...

Το κέρμα που θα αφήσεις στον ζητιάνο ακόμη κι αν είναι από τα τελευταία σου.
Το χαμόγελο που θα χαρίσεις ολόψυχα σ’ έναν άγνωστο.
Το τρυφερό άγγιγμα και η συντροφιά στους ηλικιωμένους παππούδες σου.
Η θύμηση και υποστήριξη όσων έχουν ανάγκη ολόκληρο τον χρόνο και όχι μόνο τις γιορτινές μέρες.

Το νερό και το φαγητό που δίνεις από καρδιάς σ’ ένα αδέσποτο ζωάκι.
Το χρώμα που παίρνει η ψυχή σου όταν βρίσκεσαι μ’ αγαπημένους ανθρώπους.
Το μοίρασμα του πόνου για ν’ αλαφρώσεις βάρη απ’ αλλονών πλάτες.
Το μοίρασμα της χαράς σε κομμάτια ακόμη κι αν δεν είναι δική σου.
Το αναμμένο καντήλι των αγαπημένων που ποτέ δεν ξεχνάς.

Αυτό είναι αγάπη στον δικό μου κόσμο.

14/12 Παγκόσμια ημέρα Αγάπης

Τρεις... και καίγεσαι

Το έχω ξαναπεί και θα το λέω συνέχεια: χαίρομαι να παρακολουθώ στη σκηνή έργα σύγχρονων Ελλήνων συγγραφέων. Υπέροχα τα κλασικά έργα αλλά η τέχνη είναι καλό να προχωρά και να μην μένει στάσιμη. Κάποιες φορές, ειδικά όταν η μοντερνοποίηση των κλασικών κειμένων γίνεται γκροτέσκα, αναλογίζεται κανείς, αν στερέψαμε από ιδέες. Και τότε εμφανίζεται ένα νέο όνομα, ένας καινούριος συγγραφέας, μια νέα απεικόνιση της ζωής και νιώθεις πως η τέχνη του θεάτρου που μετρά 2.500 χρόνια ζωής, είναι φρέσκια και παρούσα.
Κάτι τέτοιο ένιωσα απόψε με το έργο του Αλέξανδρου Βαλκανά «Τρεις… και καίγεσαι». Συμπτωματικά είχα μια ιδιαίτερα δύσκολη ημέρα να αντιμετωπίσω στα δικαστήρια της πρώην Σχολής Ευελπίδων προσπαθώντας να αθωώσω έναν φίλο, γνωρίζοντας ότι με περίμενε και μια θεατρική παράσταση στο τέλος της ημέρας, αναλογιζόμουν αν θα κατάφερνα να σταθώ όρθια… ως το βράδυ! Πήγα στο θέατρο ικανοποιημένη μεν, κουρασμένη δε! Τι ευχάριστη έκπληξη με περίμενε όμως εκεί, για να διπλασιάσει την ικανοποίηση της ημέρας: ένα νέο έργο, με γρήγορους διαλόγους, ωραίες ερμηνείες, ανατροπές στην υπόθεση, πολύ γέλιο, αρκετές αλήθειες και συγκίνηση.

Μόνα Λίζα ή Το χαμόγελο της Τζοκόντα


Φίλες και φίλοι,

Το αφιέρωμα στον Λεονάρντο ντα Βίντσι τελειώνει με αναφορά στον πίνακα όλων των εποχών, τον πίνακα που εξακολουθεί αιώνες τώρα να δημιουργεί το αδιαχώρητο από έκθαμβους, συνεπαρμένους επισκέπτες που συρρέουν στο Μουσείο του Λούβρου για να τον θαυμάσουν από κοντά.

Οι Δαιμονισμένοι

Ο τίτλος του πρωτότυπου έργου του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα είναι «Δαίμονες», θα μου πείτε μικρή η διαφορά μεταξύ των δύο λέξεων: Δαιμονισμένοι και δαίμονες. Δεν είναι όμως! Ο δαιμονισμένος είναι ένας άνθρωπος που έχει καταληφθεί από τις δυνάμεις του σκότους. Ο δαίμονας είναι το σκότος το ίδιο!

Ο Ντοστογιέφσκι επηρεάστηκε από αληθινά γεγονότα της εποχής του και έγραψε το μυθιστόρημα αυτό: το 1869 ένας φοιτητής της Γεωπονικής Σχολής της Μόσχας, ο Ιβάνοφ ξυλοκοπήθηκε άγρια, στραγγαλίστηκε και πυροβολήθηκε. Μετά από όλα αυτά ρίχτηκε μέσα στα παγωμένα νερά μιας λίμνης. Το πτώμα του ανασύρθηκε μετά από λίγο διάστημα και ανακαλύφτηκε ότι τον δολοφόνησαν οι ίδιοι του οι φίλοι και σύντροφοι. Όλοι αυτοί οι συμφοιτητές του και δολοφόνοι του ανήκαν σε μια ριζοσπαστική ομάδα που ονομαζόταν «Λαϊκή Εκδίκηση» και είχε ιδρυθεί από τον Σεργκέι Νετσάγεφ, περίφημο μηδενιστή κι επαναστάτη. Η ομάδα αυτή πρέσβευε την κατάργηση της εξουσίας από τους Τσάρους, την αθεΐα, τον μηδενισμό της κάθε μορφής εξουσίας είτε αυτή ήταν κυβερνητική είτε θρησκευτική. Σύμφωνα με τον Νετσάγεφ, όλα τα μέσα κατά του δεσποτισμού του τσαρικού καθεστώτος και της εκμετάλλευσης του λαού, είναι αρεστά και θεμιτά (αυτοθυσία, φόνος, καταναγκασμός). Ο Νετσάγεφ γνωρίστηκε με τον Ρώσο θεωρητικό αναρχικό Μπακούνιν, ο οποίος όμως όταν είδε τις μεθόδους του Νετσάγεφ και τον ασυνείδητο τρόπο με τον οποίον κυνηγούσε τη μεγάλη ιδέα, τον αποκήρυξε. Οι συμφοιτητές του άτυχου Ιβάνοφ τον είχαν σκοτώσει τόσο άγρια επειδή είχαν την υποψία ότι θα τους κατέδιδε στις αρχές. Δεν είχαν συγκεκριμένα στοιχεία, υποψίες μόνο είχαν.

Ο Νίκος Βαρδάκας Στην μνήμη


Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Ν.Β.: Είναι συνδυασμός επιρροών, απ΄την ροκ μουσική και την ανάγνωση έργων καλλιτεχνών της γενιάς των beatniks.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Ν.Β.: Σκοτεινή.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Ν.Β.: Να προσπαθήσει να μελετήσει, και όχι απλά να διαβάσει το βιβλίο.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Ν.Β.: Στις μεγαλουπόλεις του κόσμου που ταιριάζουν σε περιγραφή από μια «Δυστοπία» ή «Μητρόπολη». Το ταξίδι θα διαρκούσε 28 μέρες, όσα και τα ποιήματα του βιβλίου.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Ν.Β.: «Νέοι»
Αλίμονο σε εκείνους που γερνάνε μέρα την μέρα, δίχως να έχουνε γελάσει και πιστέψει σε ένα τρυφερό νεύμα.
Αλίμονο στα ψέματα που δεν έχουνε πατέρα, είναι νόθο παιδί με μία μητέρα.
Η ποιητική συλλογή του Νίκου Βαρδάκα, Στην μνήμη, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις 24 γράμματα. Το βιβλίο περιλαμβάνει 28 ποιήματα με επιρροές από τη ροκ μουσικά και τη γενιά των beatniks που γράφτηκαν μέσα στο 2016.

Ο Νίκος Βαρδάκας γεννήθηκε και παραμένει στη Θεσσαλονίκη. Από το 2013, έργα του έχουν δημοσιευτεί τόσο σε έντυπη μορφή όσο και σε free e-book. Κείμενά του έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογές.

Η βελόνα

Κάποτε, υπήρχε μια βελόνα. Μια κανονική, αφόρητα βαρετή βελόνα που δεν είχε να επιδείξει τίποτα το ξεχωριστό. Δεν ήταν ούτε όμορφη ούτε άσχημη. Ούτε πολύ ψηλή ούτε πολύ κοντή. Δεν είχε ούτε περίτεχνα σκαλίσματα ούτε φανταχτερά χρώματα. Ήταν μια απλή βελόνα που περνούσε σχεδόν πάντα απαρατήρητη κι ένιωθε πως δεν ήταν χρήσιμη σε κανέναν! Ώσπου, μετά από μια περίεργη περιπέτεια, βρέθηκε να ταξιδεύει προς τον Βόρειο Πόλο, κλεισμένη στο γράμμα ενός παιδιού, που είχε προορισμό τον Άι Βασίλη... Μπρρρρ... Εδώ κάνει τόσο κρύο... Θ΄ αντέξει μια βελόνα για πολύ, δίχως να σπάσει η μύτη της;
Το νέο βιβλίο της Λιλής Γάτη είναι ένα παραμύθι για τη σημασία να είναι κανείς ο εαυτός του! Έχει εικονογραφηθεί από τον Αλέξανδρο Κελέκη και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εντύποις.

Κερδίστε το!
Οι εκδόσεις Εντύποις προσφέρουν 2 αντίτυπα του παιδικού βιβλίου της Λιλής Γάτη σε ισάριθμους τυχερούς αναγνώστες. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματιστεί για τις 30 Ιανουαρίου 2018 και τα βιβλία θα αποσταλούν/παραδοθούν στους τυχερούς από τις εκδόσεις Εντύποις.
k
Καλή τύχη!

Ένα ουράνιο τόξο μέσα στη νύχτα

Το βιβλίο «Ένα ουράνιο τόξο μέσα στη νύχτα» της συγγραφέως Σάντυ Κυριακής Ηλιάδου, αφορά μια δραματική ιστορία πλασμένη από οικείους, αυθόρμητους χαρακτήρες.
Από τις πρώτες γραμμές πληροφορούμαστε για το εσπευσμένο ταξίδι της οικογένειας του Ορέστη, από το νησί που διέμεναν προς την Θεσσαλονίκη. Αιτία; Η σοβαρή ασθένεια της γυναίκας του, της Λήδας. Ένα γεγονός πως όπως ήταν φυσικό το κρατούσαν κρυφό από την μικρή σε ηλικία κόρη τους, Σοφία.

Παρ΄ όλο όμως που δεν της φανέρωναν την αλήθεια και την απέκρυπταν, εκείνη αφουγκραζόταν το ένστικτό της που της έστελνε σήματα κινδύνου κατ’ ευθείαν στην παιδική καρδούλα της και την έδενε κόμπο.

Persona Gramma

Δεν είναι μόνο τα «προσωπικά γράμματα» της συγγραφέως ίσως είναι και τα δικά μας...

Αν θέλετε να διαβάσετε μελίρρυτα γράμματα από ασβεστωμένα χείλη καθώς επίσης και άλικο λόγο από μελάνι το Persona Gramma είναι το σωστό βιβλίο γεμάτο ποίηση, καλλιγραφία μετάξινη, οι πάπυροι λαμποκοπάνε και έκφραση ιεράς στοργής. Θρόισμα φύλλων τιτίβισμα σπουργιτιού η γραφή της. στο μάλλινο παλτό της τύλιξε στοιχειά και δαίμονες. Τα αντικατέστησε με πένα και νουβέλες. Aυτόφωτη, αυτάρκης και πρωτότυπη γραφή με μαθηματική δομή και γι’αυτό το λόγο είναι και μοναδική.

Αποκρυπτογραφώντας τις «Βραχογραφίες» του Λευτέρη Καστρινάκη


Η ποίηση είναι μουσική, όνειρο, σεργιάνι. Το σκίρτημα της καρδιάς στα συναισθήματα που την αγγίζουν σαν δονούν οι λέξεις στη σιωπή…
Αυτά ένιωσα μες από την ποιητική συλλογή «Βραχογραφίες» του Λευτέρη Καστρινάκη κι αυτό το βίωμα θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω σε τούτο το άρθρο.

Τρεις... και Καίγεσαι

Ο γνωστός ηθοποιός-σκηνοθέτης Γιώργος Βούλγαρης και ο ανερχόμενος κινηματογραφιστής-σκηνοθέτης Γιάννης Μακρυνόρης ενώνουν για άλλη μια φορά τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες και δυνάμεις και σκηνοθετούν από κοινού το σουρεαλιστικό, πρωτότυπο κείμενο του Αλέξανδρου Βαλκανά με τίτλο «Τρεις... και καίγεσαι».
Πρόκειται για μία μαύρη υπαρξιακή κωμωδία, στην οποία ο κεντρικός ήρωας, ο Λευτέρης, καλείται κυριολεκτικά να σώσει τη ζωή του, επιχειρώντας μία αναδρομή στις σκηνές- σταθμούς του παρελθόντος. Με συντροφιά-επόπτη στο ταξίδι αυτό μία σκιά από τα παιδικά του χρόνια, τη Τζένη, ο Λευτέρης έρχεται αντιμέτωπος με τους γονείς του, τη γυναίκα του Μαρίνα, τους φίλους του αλλά και τη θέλησή του, προσπαθώντας να ξαναβρεί τον πραγματικό του εαυτό˙ εκείνον που θα του χαρίσει μία δεύτερη ευκαιρία για μία συνέχεια ζωής.
Το «Τρεις... και καίγεσαι» εναλλάσσοντας το κωμικό με το δραματικό στοιχείο πραγματεύεται το ζήτημα των κομβικών επιλογών στη ζωή του κάθε ανθρώπου, ώστε αυτή να γίνει όσο το δυνατόν πιο αληθινή κι επιτυχημένη.
Πώς προέκυψε η συνεργασία;
Γιώργος Βούλγαρης: Έπεσε στην αντίληψή μου μια μικρού μήκους ταινία του Γιάννη και ξετρελάθηκα με την οπτική του. Αυτό στάθηκε αφορμή να τον ψάξω και τελικά να επικοινωνήσω μαζί του, “επιβάλλοντας” τη συνεργασία μας.
Γιάννης Μακρυνόρης: Το “Post-It”, μια παλιά συμμετοχή μου σε φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους, πάνω στην οποία βασίστηκε το σενάριο της μεγάλου μήκους ταινίας “Ευτυχία” (2017) του Χρήστου Πυθαρά, στάθηκε αφορμή να με βρει και να έρθει ο Γιώργος σε επαφή μαζί μου. Από εκεί ξεκίνησε η συνεργασία μας στην θεατρική παράσταση “Άκουσέ με... αντέχεις;” που ανέβηκε το καλοκαίρι του 2017 και συνεχίστηκε με το “Τρεις... και Καίγεσαι” φέτος τον χειμώνα.

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στο βιβλίο «45 Μύθοι και Θρύλοι της πατρίδας μας»

Ήταν η ώρα που έβγαινε ο ανοιξιάτικος ήλιος, κατακόκκινος, από την απέραντη Μαύρη Θάλασσα και, λουσμένος από τα νερά της, θαρρείς και στράγγιζε, καθώς πέφταν χοντρές οι κόκκινες σταγόνες στη βαμμένη, τόπους τόπους, πορτοκαλιά θάλασσα!


Παιδικές φωνές και χάχανα στο Δάσος των Παραμυθιών. Όλοι μαζεμένοι μέσα και γύρω από την κεντρική πλατεία του Αισώπου, παρά το τσουχτερό κρύο! Μεγάλη μέρα βλέπετε η σημερινή! Ημέρα που γιορτάζεται κάθε χρόνο, με μεγάλη συμμετοχή, το Λαϊκό Παραμύθι!

Είναι όλοι εκεί… μεγάλοι μα και πολλοί, πολλοί μικροί και λιλιπούτειοι... Από τον Κοντορεβυθούλη και τον Πινόκιο μέχρι τα εφτά κατσικάκια και τα τρίδυμα του Σρεκ! Όλοι ήρεμοι και χαλαροί καθώς κανέναν φόβο δεν είχαν, ο Κακός Λύκος ούτε σαν σκιά δεν θα φαινόταν αυτό το πρωινό. Η Στελλίτσα Ζαχαρίτσα κι η Μαίρη Πόππινς ήταν έτοιμες να παρουσιάσουν ένα πολύ αγαπημένο βιβλίο. Ένα βιβλίο διαμάντι που ήταν αφιερωμένο στους μύθους και τους θρύλους, τέλεια ταιριαστό με την ημέρα! Η Στελλίτσα Μοβτουφίτσα ξερόβηξε για να τραβήξει την προσοχή, μα και να δώσει το σινιάλο πως ήρθε η ώρα να ξεκινήσουν.

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη