Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Μαριάνθη

Αυτή είναι η ιστορία της Μαριάνθης που γεννήθηκε στην Κάτω Παναγιά της Μικράς Ασίας στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Έτσι ξεκινά η περιγραφή στο οπισθόφυλλο του μυθιστορήματος και με τούτη ακριβώς την έκφραση ξεκινά το ταξίδι της αφήγησης της ιστορίας της.
Στην υπόθεση... όταν η μητέρα της Μαριάνθης χάνει τον άντρα της υποχρεούται να τη δώσει για υιοθεσία. Το πεντάχρονο κοριτσάκι περνά όμορφα παιδικά χρόνια στην νέα της οικογένεια που την αγαπά και την αγκαλιάζει ζεστά. Οι συγκυρίες όμως και το σκληρό πρόσωπο της ζωής την αναγκάζουν να παντρευτεί έναν ακατάλληλο για κείνη άνθρωπο που δεν αγαπά ενώ τα βάσανά της πληθαίνουν λόγω των ιστορικών καταστάσεων και του πολέμου. Η αληθινή αγάπη, αν και φαίνεται κάτι ουτοπικό, ονειρικό κι άπιαστο, θα την αγγίξει ανύποπτα βρίσκοντάς την απροετοίμαστη.

Σοφία Ολυμπίου

Η Σοφία Ολυμπίου γεννήθηκε το 1935 στην Αθήνα και πήρε άδεια άσκησης επαγγέλματος ηθοποιού ως εξαιρετικό ταλέντο. Ήταν κόρη των ηθοποιών Γιάννη Χαλκιόπουλου (γιος με τη σειρά του των ηθοποιών Νίκου και Σοφίας Χαλκιόπουλου) και Έλλης Λαλαούνη (κόρης με τη σειρά της τής ηθοποιού Ολυμπίας Δαμάσκου-Λαλαούνη). Υπήρξε σύζυγος του θιασάρχη Γιώργου Ολύμπιου και του ηθοποιού Χριστόφορου Καζαντζίδη. Πού να γλυτώσει λοιπόν από το θεατρικό σανίδι η αγαπημένη μας ηθοποιός; Πέθανε πρόσφατα, στις 25 Σεπτεμβρίου 2017.

Η Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου Λίγο πριν ξημερώσει

Τρεις φίλες ενωμένες σαν μια ψυχή ορκίζονται φιλία μέχρι να τις χωρίσει ο θάνατος. Το όνειρό τους ξεκινά από την στιγμή που κτίζουν το βασίλειο τους πιστεύοντας πως θα μείνει ισχυρό ως την αιωνιότητα. Η καταστροφική θύελλα που φέρνει μια ιδέα και ύστερα η ανατρεπτική πορεία της ζωής, ο μεγάλος έρωτας, η λάσπη που αφήνουν τα νερά της βροχής στην άκρη των δρόμων σαν να βρίσκονται σε άλλη διάσταση θα είναι σημάδια για να καταλάβουν τις αντοχές τους όταν καταπονημένες πια θα βλέπουν τα αποκαΐδια του κατεστραμμένου τους βασιλείου.[1]
Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου

Λατρεύω τα μάτια σου
Ιριδίζουν καθώς σε κοιτώ
Γεμίζουν την ψυχή μου
Ομορφιά

Πάντα σε περίμενα
Ρίγη διαπερνούσαν το κορμί μου
Ίσως φοβόμουν
Να μην σε χάσω

Ξέρεις… τώρα καθώς ακούω
Ήχους
Μες στην σιωπή
Ελπίζω πως κάποτε θα πάψω να
Ρωτώ τον εαυτόν μου για σένα
Ώσπου κάποια στιγμή θα
Συρθώ μέχρι
Εκεί που ο
Ίλιγγος θα με φέρει κοντά σου[2]
Το μυθιστόρημα της Καίτης Λιανού-Ιωαννίδου, Λίγο πριν ξημερώσει, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανός. Διαβάστε ένα απόσπασμα!

Στο θέατρο Μεταξουργείο...

Παραστάσεις που μπορείτε να δείτε στο θέατρο Μεταξουργείο τη δημιουργική περίοδο 2017-2018. Η ανάρτηση ενημερώνεται διαρκώς με κάθε νέο. Τα στοιχεία επικοινωνίας με το θέατρο βρίσκονται στο τέλος της λίστας.

🎭

Το γράμμα μιας άγνωστης
Στέφαν Τσβάιχ
2ος χρόνος
Το Γράμμα Μιας Άγνωστης είναι ένα από τα πιο γνωστά κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, στο οποίο μια νέα γυναίκα αφηγείται, με σπαρακτικό τρόπο, τον απόλυτο έρωτά της για έναν συγγραφέα.
Μια έφηβη ερωτεύεται έναν νέο, πετυχημένο συγγραφέα και χτίζει όλη της τη ζωή πάνω στην ύπαρξή του. Τρεις φορές τους φέρνει κοντά η μοίρα και κάθε φορά ο γοητευτικός και επιπόλαιος άντρας τη δέχεται στη ζωή του για λίγο με χαρά και την περιβάλλει με το στιγμιαίο, επιπόλαιο πάθος –χωρίς όμως να τη θυμάται ποτέ την επόμενη φορά. Όταν θα πάρει το γράμμα της θα είναι πια πολύ αργά...
Ερμηνεύει: Κατερίνα Θεοχάρη
Θεατρική Προσαρμογή - Διασκευή: Άννα Βαγενά
Σκηνοθεσία: Άννα Βαγενά - Μαρθίλια Σβάρνα
Μουσική επιμέλεια: Άννα Βαγενά
Επιμέλεια-Φωτισμοί: Τάκης Ποδαρόπουλος
Εικαστική Παρέμβαση: Aspassio Haronitaki
Σκηνικά: Μαρία Καρδάμη
Κοστούμια: Εύη Αλεξίου
Επιμέλεια Γραφιστικού Υλικού - Φωτογράφιση: Νίκος Καρανικόλας
Από 16 Οκτωβρίου κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Ξέρω πια τον έρωτα

Γράφει η Μαίρη Τσίλη
Σε έχω αγαπήσει πριν να μάθω τι σημαίνει αγάπη. Σε έχω ποθήσει μέσα στα όνειρα μου κι έχω νιώσει την υγρασία από το κορμί σου να κυλάει επάνω στο δικό μου το κορμί. Σαν μια απόλυτη βροχή ερωμένη δική μου.

Τώρα πια που είδα τα μάτια σου από κοντά και που τόλμησα να σε αγγίξω πραγματικά. Τώρα πια που κι εσύ άγγιξες εμένα κι έπιασες το χέρι μου και με το δικό σου χέρι ένιωσες το πως χτυπάει η καρδιά μου. Τώρα πια είναι που τρέμω πιο πολύ από ζωή, από αλήθεια κι αγάπη μαζί.

Ζηλεύω την αναπνοή σου και θέλω να στην κλέψω για να την φιλήσω και να σου δώσω ακόμα μια ανάσα πιο δυνατή. Ζηλεύω ακόμα και τα δάχτυλα σου εκείνα που με χάιδεψαν και θέλω να στα φιλήσω πιο πολύ από όσο με άγγιξαν εκείνα για να τα κάνω να μην τρέμουν από έρωτα ή από ντροπή άλλο πια. Ζηλεύω ακόμα κι εμένα που άντεξα να αγαπήσω τόσο πολύ εσένα.

Θέλω να ανάψεις μια φωτιά και να σου κάνω έρωτα. Να σε καίω και να με καις έτσι όπως δυνατά μέσα μας θα μπερδεύονται σώματα, χάδια, φιλιά, παράπονα και κάτι ατίθασες ενοχές. Θέλω να με θέλεις πιο πολύ από όσο σε θέλω απόψε εγώ. Θέλω να με θέλεις σαν απωθημένο σου και να ξεσπάσεις με όση ηδονή σου έχει απομείνει.

Και αμέσως μετά από όλα αυτά να πιάσει μια καταιγίδα. Τότε είναι που θα δούμε τι ακριβώς συμβαίνει με εμάς. Θα φύγεις για να γλυτώσεις; Θα φύγω τρέχοντας για να μην βραχώ πολύ; Ή θα μείνουμε μαζί αγκαλιασμένοι σαν πανωφόρια ο ένας επάνω στον άλλον μέχρι να περάσει κι αυτό.

💓

Copyright © Μαίρη Τσίλη All rights reserved, 2017
Η συνοδευτική εικόνα είναι επιλογή της ίδιας.

Επίσης:

Τον Νοέμβριο...

Επιλεγμένα πολιτιστικά και καλλιτεχνικά δρώμενα για αυτόν τον μήνα σε μία ανάρτηση που ανανεώνεται καθημερινά με ό,τι νεότερο.
🎭Η DIVA του Κωνσταντίνου Ιωακειμίδη σε σκηνοθεσία Κώστα Ζέκου ανεβαίνει πάλι στο Ίχνος (Κολοκοτρώνη 30, Αγία Τριάδα, Πειραιάς, 2117900711 και 6945123475) από τις 25 Νοεμβρίου κάθε Σάββατο στις 20:00. Μία ηλικιωμένη υψίφωνος αρνείται πεισματικά να δει το αβέβαιο τέλος της, ενώ ταυτόχρονα κινδυνεύει να μείνει εντελώς μόνη. Η ιστορία που αφηγείται είναι γεμάτη αναμνήσεις. Άλλες γλυκές κι άλλες όχι και τόσο πολύχρωμες. Η έπαρσή της είναι εκείνη που την κάνει να θυμάται μόνο τις μεγάλες δόξες που έζησε στα νιάτα της. Μοναδικό της στήριγμα ο νεαρός μαθητής της. Η DIVA είναι το πρότυπο της γυναίκας, που ενώ είχε τα πάντα κατάφερε με την ματαιοδοξία και την επιπολαιότητά της να βρεθεί στο απόλυτο τίποτα με μοναδική φίλη, τη μοναξιά της. [δείτε εδώ εντυπώσεις από το προηγούμενο ανέβασμα]
Σκηνοθεσία-Μουσική επιμέλεια: Κώστας Ζέκος || Πρωτότυπη Μουσική: Γιάννα Στενού || Κοστούμια: Στέλλα Πέτροβα || Aφίσα: Σωτήρης Λαμπρινάκος || Video: Μενέλας Σιαφάκας || Art work : Κώστας Πορίκης || Παίζουν: Ντόρα Αυλωνίτου και στο ρόλο του μαθητή ο Χαράλαμπος Παυλίδης
🎤Μη χάσετε τη μεγάλη συναυλία δεν είσαι η μόνη - δεν είσαι μόνη στις 26 Νοεμβρίου στις 21:00 με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών (25 Νοεμβρίου) στο Passport Κεραμεικός (Κεραμεικού 58 & Μαραθώνος, 2105222203) με τη συμμετοχή της Ελένης Τσαλιγοπούλου, των Bogaz Musique και των Encardia και με ελεύθερη είσοδο! Το πρόγραμμα θα ανοίξει η Χριστίνα Γεράκη (τραγούδι-κιθάρα), η Καλλιόπη Βασιλείου (τραγούδι-λύρα) και ο Πάνος Γρηγοριάδης (κρουστά).

Εξερευνώντας Το κουτί με τα ανθισμένα κοσμήματα

Το κοινωνικό μυθιστόρημα «Το κουτί με τα ανθισμένα κοσμήματα» της συγγραφέως Αλεξάνδρας Μπελεγράτη, αποτελεί το πρότυπο -πιστεύω- των ιστοριών που μπορούν κάλλιστα να μεταφερθούν και στην τηλεοπτική μας οθόνη.

Οι ήρωές της ιστορίας είναι γεμάτοι με ανθρώπινα πάθη και εγωιστικές επιδιώξεις, χαμένοι ωστόσο στον ιστό της μοίρας που ανατρέπει σχεδόν πάντα τα σχέδιά τους.

Στο θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ

Οι παραστάσεις που μπορείτε να δείτε στο θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ κατά τη δημιουργική περίοδο 2017-2018. Η ανάρτηση ενημερώνεται διαρκώς με ό,τι νεότερο.

Ο Παναγιώτης Ασημεόνογλου Σαν άνθη κερασιάς

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Π.Α.: Πιστεύω ότι το Ζεν όπως το εξασκούσαν οι Ιάπωνες πολεμιστές είναι μια όμορφη πρόταση ζωής που απαντάει θετικά στα ποικίλα προβλήματα της καθημερινότητας, που καταπολεμάει δραστικά την ανασφάλεια και το άγχος, που σώζει τον εαυτό απ’ το φόβο του θανάτου. Στην Ελλάδα ελάχιστα είναι εκείνα τα βιβλία που κοινωνούν το πνεύμα του Ζεν με απλότητα και κατανόηση. Θεώρησα λοιπόν ότι μια προσωπική μου προσέγγιση του θέματος α) ως Χριστιανός που ασκείται στο Ζεν και β) ως σπουδαγμένος επιστήμονας που έχει νοητικές αντιστάσεις στο παράλογο, μπορεί να ήταν ενδιαφέρουσα για το ευρύ κοινό.
Τον τελικό λόγο όμως τον έχουν πάντοτε τα λεπτά αισθητήρια των αναγνωστών.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Π.Α.: Ζεν.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Π.Α.: Να το μελετήσει όπως έναν οδηγό μαγειρικής. Με ανοικτό νου, με διάθεση πειραματισμού, με συμμετοχή, σκέψη και δοκιμή. Να μην διστάσει να προσθέσει τα δικά του αρώματα.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Π.Α.: Οι ζωές μας αναλώνονται στις λεπτομέρειες και στους θορύβους, γι’ αυτό το πιο ωφέλιμο ταξίδι είναι πάντοτε προς την απλότητα της φύσης, σ’ ένα βουνό, σε μια λίμνη ή σε κάποια παραλία, μακριά απ’ την «κόλαση των άλλων». Να είμαστε κοντά στους ήχους και στις ευωδιές του θαυμαστού κόσμου, εκεί που το σώμα χαλαρώνει και ο νους γαληνεύει. Θα έλεγα -κάπως ουτοπικά- να το κάνουμε αυτό το ταξίδι για όλη μας τη ζωή, όμως πραγματιστικά το συνιστώ για όσες μέρες ο καθένας μπορεί.
Από κει και πέρα, αν σε κάποιον δεν επιτρέπεται αυτού του είδους η διαφυγή, μπορεί πάντοτε με το Ζεν να βρίσκει καταφύγιο στο όμορφο νησί του εαυτού του, σ’ εκείνο το μέρος μέσα του που επικρατεί η γαλήνη, η ησυχία, η κατανόηση και η αγάπη.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Π.Α.: «Με το Ζεν και το Χαραγκέι δεν γίνεσαι κάτι που δεν είσαι, ούτε προσπαθείς για κάτι, απλά ζεις πλήρως τον Εαυτό σου. Εκείνον τον Εαυτό που περιλαμβάνει τα πάντα, που κοινωνεί την ύπαρξή του ερωτικά μ’ όλους και όλα, που μπορεί να επενδύει όλο του το είναι με πάθος και ένταση σε κάθε μία στιγμή της ζωής. Γιατί το ραντεβού με τη ζωή είναι μόνο στο εδώ και στο τώρα.»

Το βιβλίο του Παναγιώτη Ασημεόνογλου, Σαν άνθη κερασιάς - Σπουδή στο σαμουράι ζεν, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δαιδάλεος. Περισσότερα για το βιβλίο εδώ!

Κερδίστε το!
Οι εκδόσεις Δαιδάλεος προσφέρουν το βιβλίο του Παναγιώτη Ασημεόνογλου σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση αλλά και για να στείλετε το μήνυμά σας στον ίδιο κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες χρήσιμες πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματιστεί για τις 26 Δεκεμβρίου 2017 και το βιβλίο θα αποσταλεί/παραδοθεί στον τυχερό από τις εκδόσεις Διαδάλεος.
k
Καλή τύχη!

Αγγέλα

Η Αγγέλα του Γ. Σεβαστίκογλου, επιστρέφει και φέτος στο Altera Pars σε σκηνοθεσία Πέτρου Νάκου. Η παράσταση που κέρδισε κοινό και κριτικούς ήρθε για δεύτερη χρονιά ανανεωμένη, δυναμική και πάντα επίκαιρη.

Ένα βίαιο παραμύθι ενηλικίωσης, ξετυλίγεται ανάμεσα στις αντιθέσεις...
Όνειρα που συνθλίβονται στην πραγματικότητα...
αλήθειες που βυθίζονται στα ψέματα...
κραυγές που πνίγονται στη σιωπή,
μνήμες που παρασύρονται στη λήθη...
και μια αναγκαία αντίσταση που παλεύει με την υποταγή...

Η Αγγέλα, ένα ορφανό κορίτσι, έρχεται στην πρωτεύουσα αναζητώντας δουλειά όπου θα αντικαταστήσει μια υπηρέτρια που αυτοκτόνησε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Εκεί, θα συναντήσει κι άλλες υπηρέτριες, θα ανακαλύψει μυστικά, θα κάνει φίλους και εχθρούς και θ' αφουγκραστεί καημούς. Σύντομα, ο ερχομός του Λάμπρου, αδερφού της προκατόχου της, θα ανατρέψει τις ισορροπίες καθώς η αναζήτηση των πραγματικών λόγων της αυτοκτονίας φέρνει όλους τους ήρωες αντιμέτωπους με ηθικά διλήμματα και τους αναγκάζει να τοποθετηθούν. Οι δυο τους, μοιραία, μπλέκονται σε ένα επικίνδυνο όμως γοητευτικό ταξίδι προς την αλήθεια, τη ζωή, τον έρωτα... Ταξίδι εξίσου επώδυνο και ανατρεπτικό με απρόβλεπτες συνέπειες για όλους.
Μέσα από την πορεία για την ανακάλυψη της αλήθειας, το έργο παρακολουθεί και αναδεικνύει την ηθική και ψυχική δοκιμασία των ηρώων,  που διεκδικούν απεγνωσμένα το δικαίωμα τους για μια καλύτερη ζωή, γι' αυτά τα λίγα και απλά πράματα:

«μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ
ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.
ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε...»

Το ίδιο το έργο δεν αποτελεί ένα δράμα για τις υπηρέτριες, αλλά απομονώνει και φωτίζει τη λεπτομέρεια ενός μεγάλου πίνακα, όπου αποτυπώνεται η διαχρονικότητα ενός μηχανισμού ηθικής διάβρωσης και διαφθοράς που συντηρείται απ' τους ισχυρούς. Ο μηχανισμός αυτός κυριαρχεί δραματουργικά στο στήσιμο της πλοκής, και γίνεται η αφορμή για την τελική αποκάλυψη της λειτουργίας του ίδιου του συστήματος.
Ο σκηνοθέτης της παράστασης, Πέτρος Νάκος, μιλάει για την Αγγέλα.

Ο Πέτρος Ζήκος. Η φυλή των Μασάει-Πεινάει και ο δράκος

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Π.Ζ.: Αυτό που ωθεί ωθεί έναν κανονικό άνθρωπο να μεταλλαχτεί σε συγγραφέα. Η αρχέγονη ανάγκη του παραμυθά να ζωντανέψει εικόνες και συναισθήματα, μέσω του γραπτού λόγου. Τούτη η αρχέγονη ανάγκη, είναι και το μόνο κοινό σημείο μεταξύ των συγγραφέων. Αυτών δηλαδή, που υποκύπτοντας στον παραμυθά μέσα τους, εκθέτουν δημόσια ένα κομμάτι του εαυτού τους.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Π.Ζ.: Αν θα μου ζητούσαν με μια και μοναδική λέξη να δώσω την πλήρη έννοια του βιβλίου μου (Η φυλή των Μασάει η φυλή των Πεινάει & ο κακός δράκος,) η λέξη αυτή θα ήταν ο Αμοραλισμός. Παρότι η λέξη στερείται την εγχώρια καταγωγή, οι πρακτικές του «γκουβέρνου» και όχι μόνο, από την ανεξαρτησία της κοινωνίας των "Πεινάει", την έχουν εντάξει πλήρως στο κοινωνικό-πολιτικό τους γίγνεσθαι. Έτσι, η λέξη αυτή σε βάθος χρόνου, έχει αφομοιωθεί πλήρως και αντικατοπτρίζει την μακρά διαδρομή τόσο των κοινωνικών, όσο και των πολιτικών εξελίξεων στην κοινωνία των Πεινάει. Η λέξη έχει Γαλλική προέλευση, και οι ρίζες της βρίσκονται στο γαλλικό amoral που σημαίνει ο ξένος με την έννοια της ηθικής. Προσοχή όμως, ο αμοραλιστής διαφέρει από τον ανήθικο σε ένα πολύ βασικό σημείο. Ο ανήθικος, κρατά μια ξεκάθαρη θέση απέναντι στην έννοια της ηθικής, δεν την αποδέχεται και ενεργεί ενάντια της. Για τον αμοραλιστή το ηθικό και το ανήθικο δεν είναι παρά δυο εργαλεία που η επιλογή του ενός ή του άλλου γίνεται με βάση τη σκοπιμότητα της στιγμής και τις ανάγκες του. Αυτός, εκ πεποιθήσεως συγχέει την έννοια της ηθικής με το ανήθικο. Κατά την αέναη διαδικασία μια κοινωνίας, που προσπαθεί να βελτιώσει τους κανόνες που διέπουν την οργάνωση της, ο αμοραλισμός αποβαίνει χειρότερος από την ανηθικότητα. Τούτο συμβαίνει, διότι ο αμοραλισμός δεν απορρίπτει τους ηθικούς κανόνες, κάνει κάτι χειρότερο. Ανακατεύει το ηθικό με το ανήθικο, και με βάση το δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», διαμορφώνει μια νέα κατάσταση όπου το αθέμιτο συγχέεται με το θεμιτό, και γίνονται κοινά αποδεκτά εργαλεία για την επίτευξη του στόχου.

Ηλιοτρόπια

Βίνσεντ Βαν Γκόγκ
Φίλες και φίλοι,

Στο τρίτο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος στον μεγάλο Ολλανδό ζωγράφο, σας παρουσιάζω τα Ηλιοτρόπια, ένα από τα πιο διάσημα και πολύ αγαπημένα θέματα του καλλιτέχνη, το σήμα κατατεθέν του θα τολμούσα να πω.
Εκτός από τον συγκεκριμένο πίνακα, ο Βαν Γκόγκ ζωγράφισε άλλες δέκα παραλλαγές, κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Άρλ, εφαρμόζοντας μια εντελώς νέα αντίληψη για τη νεκρή φύση, μετατρέποντάς την από τη μια σε διακοσμητικό στοιχείο και από την άλλη σε εικόνα γεμάτη ενέργεια.

Η Βασιλική Τσιαλκατούρα και Το μενταγιόν του έρωτα

Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Β.Τ.: Η ιδέα ήταν κάτι που ήρθε από μόνη της.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Β.Τ.: Στην γενέτειρα μου την Ελασσόνα Λάρισας.

Πόσο χρόνο σάς πήρε η συγγραφή;
Β.Τ.: Περίπου ένα χρόνο.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Β.Τ.: Ρομαντικό.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Β.Τ.: Τους ήρωες.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Β.Τ.: Η Έρρικα αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στον έρωτα και στα πρέπει.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Β.Τ.: Ένα ταξίδι σε ρομαντικά μονοπάτια.

Οργισμένα Νιάτα

του Τζον Όσμπορν
«Το μόνο που ζητάω είναι λίγη ηρεμία! Μπορώ να την έχω;»

Αναρωτιέται η Άλισον επί σκηνής, και η κουβέντα της –μαζί τόσες ακόμα μέσα σε ετούτο το θαυμάσιο έργο– αντιπροσωπεύει τη θέση ενός ανθρώπου που επιθυμεί να δώσει μάχη και να ορίσει εκείνη τη θέση της μέσα στη ζωή.

Λίγα λόγια για το έργο:
Γραμμένο το 1956 από τον Τζον Όσμπορν, το έργο αποτέλεσε σύμβολο όλων των επαναστατημένων νέων, γεγονός που το βαπτίζει αιωνίως σύγχρονο, και σήμερα, εξήντα χρόνια μετά συνεχίζει να αποτελεί ένα από τα πλέον γνωστά έργα, κατακτώντας κάθε χρονιά χώρο στο θεατρικό σανίδι και τις καρδιές μας. Διαδραματίζεται σε τρεις Κυριακές, τις στιγμές εκείνες που η ανία και η ραστώνη καταφέρνει να δώσει χώρο σε κάθε είδους συζήτηση και ένταση. Σ’ εκείνα τα απογεύματα της υπαρξιακής μελαγχολίας, γνωρίζουμε τον Τζίμυ, την Άλισον, τον Κλιφ και την Έλενα. Οι δύο πρώτοι αναμοχλεύουν ο ένας τη ζωή του άλλου μέσα από το πάθος, ο φίλος Κλιφ πρωταγωνιστεί εν είδει ειρηνευτικής δύναμης ενώ η Έλενα εισβάλλει ανάμεσα στο ζευγάρι ως καταλύτης που ανατινάζει το νόημα. Στην σκηνοθετική απόδοση της Κίρκης Καραλή, το έργο ανοίγει σε επτά Κυριακές, επτά εποχές, επτά πόλεις: Σικάγο του ’56, Παρίσι του ’62, Μιλάνο του ’72, Αθήνα του ’81, Μόσχα του ’88, Βερολίνο του ’91, Λονδίνο του ’97 με τους ίδιους ανθρώπους σε ένα σαλόνι, τη λύσσα ενός αυτοκαταστροφικού πάθους και την άγρια πορεία προς την ενηλικίωση.

Το καλοκαίρι των μουσώνων

Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα της Julia Gregson έχει ένα πολύ δυνατό χαρτί και αυτό δεν είναι άλλο από την Ινδία, η οποία πάντα θα με μαγεύει σε λογοτεχνικό επίπεδο, γιατί προσφέρει ένα ασυναγώνιστα μοναδικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ο συγγραφέας μπορεί να αξιοποιήσει τον πλούτο των εικόνων αυτής της χώρας: εικόνες αντιθέσεων, απόλυτης φτώχειας και συγκεντρωμένου πλούτου, χρώμα Ανατολής, μυρωδιές και πολιτιστικά στοιχεία τόσο παράταιρα (άλλοτε γοητευτικά και άλλοτε σχεδόν τρομαχτικά) σε σύγκριση με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό.

Τοποθετούμαστε χρονικά στο μεταπολεμικό 1947, με βασική πρωταγωνίστρια την Κιτ, μια προσωπικότητα που είτε θα συμπαθήσετε για την παιδικότητά της είτε θα αντιπαθήσετε για ακριβώς τον ίδιο λόγο. Η σχέση μητέρας-κόρης, μια σχέση συμπλεγματική όπως οι περισσότερες αντίστοιχες, αναλύεται με έναν αρκετά ενδιαφέροντα τρόπο, με μικρά μυστικά του παρελθόντος να τη διανθίζουν και να κεντρίζουν την περιέργεια του αναγνώστη. Ο Άντο, ο εραστής και μελλοντικός σύζυγος της ηρωίδας, κατάγεται από την Ινδία και θα γίνει η αφορμή να ξετυλιχτεί μια ιστορία που συγκρίνει διαφορετικές παραδόσεις, διαφορετικά ήθη και έθιμα.

Ο Χρήστος Νομικός και οι Άγγελοι του αρχιπελάγους

Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Χ.Ν.: Η ιδέα με ταλανίζει από τα εφηβικά μου χρόνια… κύριο λόγο στην υλοποίησή της έπαιξε ο συνθέτης Μιχάλης Τερζής που με χαρακτήρισε «ποιητή της Αμοργού».

Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Χ.Ν.: Κατά κύριο λόγο στην Αθήνα. Ελάχιστα ποιήματα γράφτηκαν στην Αμοργό.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Χ.Ν.: Το πόνημα αφορά την περίοδο 2010-2016.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Χ.Ν.: Ταξίδι στα εσώψυχα, στις ρίζες και στα «χρέη της καρδιάς».

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Χ.Ν.: Μπορείτε να αναγνώσετε το εισαγωγικό ποίημα (Σ’ ένα κορίτσι)

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Χ.Ν.: Το ότι εκφράστηκα ελεύθερα.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Χ.Ν.: Από το βιβλίο ο «ξέμπαρκος» που εκφράζει τελικά την αποτυχημένη μου προσπάθεια να γίνω ναυτικός.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Χ.Ν.: Μια σειρά ποιημάτων που μπορούν να γίνουν κατανοητά σε ευρύ κοινό.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Χ.Ν.: Η υγεία των οικείων μου.

Φοβάστε...
Χ.Ν.: Ελάχιστα πράγματα πια.

Γιώργος Μπάρτης

Γεννήθηκε το 1937 στην Αθήνα και σπούδασε στη Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν. Απέκτησε άδεια άσκησης επαγγέλματος ηθοποιού ως εξαιρετικό ταλέντο το 1959. Η ανωτέρω φωτογραφία (φωτογράφος ο εξέχων Elite) είναι από το πρόγραμμα της θεατρικής παράστασης «Η κυρά της θάλασσας» (θέατρο Γιώργου Παππά, 1964-1965).

Χαιρετίσματα στην Μπέρθα

Η Μπέρθα Περκέτι είναι μια νεαρή κοπέλα που παλεύει από τη μια με την κατάθλιψη από τη στιγμή που ο αγαπημένος της Τσάρλι παντρεύτηκε άλλη και από την άλλη με τη μάνα της που την πιέζει αφόρητα να συνεχίσει τη ζωή της και να βρει έναν καλό γαμπρό ώστε να βγουν από τη μιζέρια. Πώς θα εξελιχθεί αυτή η αταίριαστη σχέση και πώς θα χειριστεί το δύσκολο οικογενειακό της περιβάλλον η Μπέρθα;
Οι δύο ηθοποιοί που πρωταγωνιστούν, Θωμαΐς Κρητικού και Μάρω Μελισσάρη, κυριολεκτικά κεντάνε στους διαφορετικούς ρόλους που κλήθηκαν να υποδυθούν, μιας και η παράσταση έχει και άλλα πρόσωπα εκτός από την Μπέρθα και τη μητέρα της. Με μια έξυπνη σκηνοθετική ευρεσιτεχνία κάθε φορά, αλλάζουν οι ρόλοι μπροστά στα μάτια του θεατή, ο οποίος σύντομα καταλαβαίνει ποιον βλέπει χάρη στις επεξηγηματικές φράσεις που έρχονται σχεδόν αμέσως και στην ποικιλία εκφράσεων που έχουν οι δύο γυναίκες. Πραγματικά, χωρίς να μεταμορφώνονται αλλά χρησιμοποιώντας ευρηματικές ιδέες για να αλλάζουν κοστούμια και ρόλους, δίνουν μια άψογη εκφραστική και υποκριτική παλέτα.

Η Μαρία Ψαθά και το Γιάντες

Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Μ.Ψ.: Πως μου ήρθε η ιδέα... Μάλιστα... καταρχάς να διευκρινίσω ότι πρόκειται για μία αφήγηση βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα και πρόσωπα. Συνεπώς, δεν ήταν ιδέα. Ήταν περισσότερο εσωτερική ανάγκη να μιλήσω για αυτά τα γεγονότα, να θίξω καταστάσεις, να ξεκλειδώσω μυστικά.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Μ.Ψ.: Χαμογελάω στην ανάμνηση. Το έγραψα στο μπαλκόνι του σπιτιού μου. Ήταν καλοκαίρι, ήταν πάντα βράδυ με συντροφιά καλού κόκκινου κρασιού.

Πόσο χρόνο σάς πήρε η συγγραφή;
Μ.Ψ.: Το συγκεκριμένο, επειδή όπως προείπα δεν ήταν ιδέα, η «καταγραφή» μου πήρε περίπου τέσσερα βράδια. Δεν είμαι μάγος, ούτε φαινόμενο σε καμία περίπτωση, παράδειγμα το επόμενο βιβλίο το οποίο ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί. Απλά, είχα πολύ μεγάλη ανάγκη να μοιραστώ.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Μ.Ψ.: Ανθρώπινο. Και δεν θα χρησιμοποιήσω καμία άλλη περιγραφή.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Μ.Ψ.: Πρόκειται για μία νουβέλα. Στις σελίδες του βιβλίου θα βρούμε τον εαυτό μας. Την καθημερινότητα τη δική μας, την δύσκολη αλήθεια της κοινωνίας και εκείνα τα μεγάλα ψέμματα που λέμε συχνά πυκνά στον εαυτό μας για να καταπιεί πιο εύκολα -ίσως- την σκληρή αλήθεια. Μιλάω για τη γυναίκα, μιλάει μία γυναίκα και μαζί της ενώνονται οι φωνές πολλών πολλών ακόμη γυναικών. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα ευχάριστο.

Δείπνο Βασιλισσών

Μετά τη Συγκατοίκηση της Συμφοράς (βραβείο κοινού queer theatre awards 2016) και το Δικός Σου* (βραβείο κοινού queer theatre awards 2017) o Bαλεντίνος Τσίλογλου επιστρέφει με τη νέα μαύρη κωμωδία «ΔΕΙΠΝΟ ΒΑΣΙΛΙΣΣΩΝ» που υπογράφει και σκηνοθετεί ο ίδιος.

Στην υπόθεση...
Η Κλεοπάτρα χωρισμένη, η Αμαλία αδειούχα και η Ελισάβετ απολυμένη. Τρεις φίλες από τα παλιά, σχηματίζουν μια "ανορθόδοξη" οικογένεια και συγκατοικούν για μια εβδομάδα. Μαζί τους μένει ο εξωστρεφής Ζαν, φοιτητής δραματικής σχολής. Η αρμονική τους συνύπαρξη αναστατώνεται από ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα. Με τον ερχομό του, ο Κάρολος δημιουργεί απρόσμενες καταστάσεις που ταράζουν την καθημερινότητα τους. Φανερώνονται αλήθειες που έκρυβαν η μια από την άλλη και ανατρέπουν τα πάντα!
Το μέντιουμ τα έλεγε, αλλά ποιός τον άκουγε!

Η σκηνοθετική γραμμή της παράστασης στηρίχθηκε στο γκροτέσκο, με σαφείς αναφορές στον παλιό, σουρεαλιστικό κινηματογράφο και σε ελληνικά τραγούδια. Επιπλέον, τα σκηνικά, τα κοστούμια, η μουσική και ο φωτισμός συμπρωταγωνιστούν με τους χαρακτήρες του έργου ενισχύοντας την αισθητική αυτή.
Στόχος της παράστασης να ψυχαγωγήσει, αλλά και να περάσει το μήνυμα της σημαντικότητας της φιλίας ακόμα και σε αντίξοες συνθήκες, όπως η απόκρυψη της αλήθειας, που μερικές φορές είναι για καλό.
Ο Βαλεντίνος Τσίλογλου μού είπε σχετικά με το έργο:

Πώς προέκυψε η ιδέα της συγγραφής του Δείπνο Βασιλισσών;
Βαλεντίνος Τσίλογλου: Μετά τα Οικογενειακά Μπουκώματα και την Συγκατοίκηση της Συμφοράς κατάλαβα ότι ο κόσμος ένιωθε την ανάγκη να γελάσει και να ξεχάσει για λίγο τα προβλήματα του. Έτσι προέκυψε το «Δείπνο Βασιλισσών». Θεωρώ ότι είναι η πιο ώριμη συγγραφική μου στιγμή ως τώρα. Είναι μια μαύρη κωμωδία καταστάσεων και χαρακτήρων, που παρουσιάζει την ζωή τριών γυναικών, τις διαπροσωπικές τους σχέσεις, τα θέλω τους, τα πιστεύω τους και τα μυστικά τους. Τρεις γυναίκες πάνω-κάτω στα σαράντα μας αποκαλύπτονται και προκαλούν γέλιο ακόμα και με τις πιο σκοτεινές πτυχές τους.

Ιχνηλασία

Γράφει η Χρυσούλα Βακιρτζή
Ο Πάνας, μετ-ονομάστηκε και απεικονίστηκε στις αγιογραφίες ως διάβολος μετά την επικράτηση του παραλλαγμένου χριστιανισμού. Η λέξη πανίδα έχει το όνομά του, και υπάρχει και στα αγγλικά, είναι πλέον διεθνής λέξη. Αλλά συγχρόνως είναι και ο θεός του πανικού, απ’ αυτόν βγήκε η λέξη αυτή, που είναι επίσης παγκόσμια. Πανικό έχουμε όταν αποχωριζόμαστε από τη φύση, και όταν δεν φερόμαστε σωστά στα ερωτικά θέματα.
Ο επίσημος Χριστιανισμός, επηρεασμένος από τον Παύλο, την Παλαιά Διαθήκη και το ιερατείο, θεώρησε φυσικό να τον θεωρήσει ως διάβολο.

Η προσευχή του Σωκράτη και του Χριστού.
Ας πάμε στις 3 τελευταίες σειρές του διαλόγου του Πλάτωνα, Φαίδρος, που έχει ως θέμα τον έρωτα. Εκεί ο Σωκράτης απευθύνεται προς τον Πάνα, και κάνει μια προσευχή με την γνωστή ειρωνεία του. Λέει: Θεέ Πάνα, δώσε μου την εσωτερική ομορφιά της ψυχής, την αρμονία με όλα τα έξω, και να μη λογαριάζω το χρήμα ούτε να το έχω.
Το γνωστό πάτερ ημών, που το νόημά του είναι: ουράνιε πατέρα μας, φέρε την γαλήνη στη γη, (…) δώσε μας το ψωμί της ημέρας, συγχώρεσε τα λάθη μας (τα χρέη μας), όπως και μεις συγχωρούμε των άλλων, και καθάρισέ μας από τις πονηρές σκέψεις. Το κοινό σ’ αυτές τις δύο προσευχές είναι το να μην έχουμε πανικό, να έχουμε την ηρεμία μας.

Λέσχη

Στρατή Τσίρκα
Δεν νομίζω να υπάρχει Έλληνας που να μην έχει ακούσει ποτέ το όνομα του Στρατή Τσίρκα ή να μην ξέρει έστω και ονομαστικά το αριστούργημά του, τις Ακυβέρνητες Πολιτείες. Την εποχή που εκδόθηκαν, στην δεκαετία του 1960, προκάλεσαν σάλο στην επικράτεια και οδήγησαν στην διαγραφή και αποπομπή του συγγραφέα τους από το Κομμουνιστικό Κόμμα Αιγύπτου.

Η Margaret Dalkour και Η μήτρα του κακού

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
M.D.: Η ανάγκη μου να μιλήσω στους συνανθρώπους μου για κάτι διαφορετικό. Ήθελα να τους γνωρίσω εκ νέου ή μάλλον καλύτερα, να τους υπενθυμίσω όσα βρίσκονταν ήδη μέσα σε όλους. Ήθελα να μοιραστώ με τους άλλους, όσα έμαθα, διδάχθηκα και διαπίστωσα χωρίς να πρέπει να διαβάσουν ένα manual ευτυχίας. Έτσι έφτιαξα μια ιστορία που να μπορεί να απευθύνεται και να είναι κατανοητή σε όλους. Ήθελα να μιλήσω στον Άνθρωπο αλλά να του δώσω την επιλογή να θελήσει ο ίδιος να ψάξει μέσα του ή όχι. Σέβομαι απόλυτα την Ελεύθερη Βούληση κι ως εκ τούτου τον τρόπο που «διαβάζει» ο κάθε αναγνώστης.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
M.D.: «Ελεύθερη Βούληση συνδυασμένη με Πίστη = Δημιουργία πραγματικότητας», ελπίζω να μην πειράζει που είναι φράση.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
M.D.: Πολύ ταπεινά, θα παρακινούσα τους αναγνώστες να βρουν το δικό τους αντικαθρέφτισμα μέσα στο βιβλίο όντας απόλυτα ειλικρινείς με τον εαυτό τους και κατόπιν θα τους έλεγα να μη διστάσουν να δουν τη ζωή μεσ' από μια πνευματικότερη προοπτική που ίσως κάνει τη ζωή πιο κατανοητή –αν όχι ευκολότερη.

Λεύκωμα 2018

Μέρα με τη μέρα κρατάμε ευχές, ευχαριστίες, εντυπώσεις, σχόλια, χαιρετισμούς και ό,τι μου/μας αφιέρωσαν ή έγραψαν οι δημιουργοί και καλλιτέχνες που αλληλεπίδρασαν με το koukidaki.
Στιγμές, στιγμές, στιγμές... μικρές φράσεις γραφικής ευτυχίας που αξίζει να μείνει ζωντανή στη μνήμη. Για να θυμόμαστε ό,τι πέρασε, ό,τι ζήσαμε, ότι ζήσαμε, πόσο χαρήκαμε...
Δείτε το λεύκωμα του 2017 εδώ!


Μάρτυρας

του Marius von Mayenburg

«Πρέπει να πιστέψεις!»

Φωνάζει πλημμυρισμένος ένταση ο πρωταγωνιστής του έργου και εμείς ως θεατές του κλονισμού του, διαπιστώνουμε πως γίνεται μέσα σε μόλις τρεις λέξεις, η δυναμική μιας προστακτικής να ρημάζει ολόκληρες υπάρξεις.

Λίγα λόγια για το έργο:
Ο Μπέντζαμιν είναι ένας νεαρός μαθητής που έχει αφοσιωθεί πλήρως στη μελέτη της Βίβλου. Αντιλαμβάνεται και προσπαθεί να κάνει πράξη τον λόγο του Θεού με τον πιο διεστραμμένο τρόπο. Με όπλο την πίστη του, ξεκινά να επιτίθεται στους συμμαθητές του, στους καθηγητές του, καθώς και στην ίδια του την μητέρα, που δεν έχουν ιδέα τι ακριβώς συμβαίνει. Καθώς η κατάσταση επιδεινώνεται, αδυνατούν να προβλέψουν τις συνέπειες. Πώς το σχολείο και η οικογένεια θα απαντήσουν σε αυτή την ακραία συμπεριφορά; Ο φασισμός και η ανοχή συγκρούονται σε αυτό το αστείο αλλά και προκλητικό έργο. Η παράσταση αποτελείται από μία σύνθεση 26 σκηνών «μονταρισμένων» ώστε να θυμίζουν κινηματογραφικό σενάριο και μας φέρνει αντιμέτωπους με το ερώτημα: εσύ μέχρι πού μπορείς να φτάσεις για αυτά που πιστεύεις; Ο «Μάρτυρας» έκανε πρεμιέρα στο Βερολίνο το 2012, στη σκηνή της Schaubühne, σε σκηνοθεσία του ίδιου του συγγραφέα και το 2016 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Ρώσο σκηνοθέτη Kirill Serebrenikov, με τον τίτλο «Ο πιστός»· πήρε μέρος σε μια σειρά από φεστιβάλ, ανάμεσα τους και στο Φεστιβάλ των Καννών αποσπώντας το ειδικό βραβείο “Francois Chalais 2016”. Το έργο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από την ομάδα ProvaT.O., σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Λάσκαρη.

Εσείς αντέχετε άραγε ν’ αγκαλιάσετε το έρεβος;

Την επιτυχία των συγγραφέων που ειδικεύονται στις ιστορίες τρόμου, την ορίζω συνήθως με το εξής κριτήριο: Κατά πόσο ο δημιουργός καταφέρνει να με αιφνιδιάζει χρησιμοποιώντας διαφορετικά μοτίβα στις ιστορίες του από τα συνηθισμένα.
Με γνώμονα το παραπάνω στοιχείο, η συλλογή διηγημάτων «Αγκαλιάζοντας το έρεβος» του Μάριου Δημητριάδη είναι ενδεικτική αυτών που επιλέγω να χάνομαι μέσα τους τις νύχτες…

Ένα από τα προσόντα του συγγραφέα θεωρώ πως είναι ο τρόπος που εξιστορεί τα γεγονότα. Οι ήρωές του δεν διακατέχονται αποκλειστικά και μόνο από αθώες σκέψεις. Τουναντίον. Ισορροπούν μεταξύ του δίκαιου και των προσωπικών τους "θέλω", ωθώντας μας να βιώσουμε με αμείωτο ενδιαφέρον την κατάληξη της εκάστοτε ιστορίας.

Ίριδες του Βίνσεντ Βαν Γκογκ

Φίλες και φίλοι,

Τόσο αυτός ο πίνακας, όσο και κάποιοι άλλοι με παρεμφερές θέμα, είναι αφιερωμένοι στο φρενοκομείο του Σαιν Ρεμύ, όπου νοσηλεύτηκε ο καλλιτέχνης, και σήμερα συγκαταλέγονται στους ομορφότερους πίνακές του.

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στο βιβλίο Το κύμα και η θάλασσα δεν χώρισαν ποτέ της Σοφίας Παπαηλιάδου


Έσκουζε ο άνεμος. Οι κουρτίνες χόρευαν ρυθμικά κάτω από τις οδηγίες του. Φθινόπωρο πια, σκέφτηκε φωναχτά η Στελλίτσα Μοβτουφίτσα κι έτρεξε να ασφαλίσει τα παράθυρα. Είδε όμως τη φιλενάδα της, που πλησίαζε κι άλλαξε ρότα για την εξώπορτα…
-Μένη (Ωραία Κοιμωμένη), τι δουλειά έχεις εδώ; Γιατί δεν κοιμάσαι;
-Άστα καλή μου Ζαχαρίτσα. Φεύγω… Δεν ξέρω τι έχω πάθει και δε μπορώ να κοιμηθώ με τίποτα! Πάω σε ένα σεμινάριο στην Πόλη των Παραμυθιών!
-Σεμινάριο; Δεν καταλαβαίνω! Αντί να προσπαθήσεις να χαλαρώσεις και να κοιμηθείς; Και ποια θα είναι στη θέση σου;

Η Άννα Σελίδου για το Πώς τον λένε τον Θεό σας;

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Α.Σ.: Η παρουσία μου στην Ειδομένη, ως εθελόντρια γιατρός ήταν η αφορμή, όχι η αιτία.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Α.Σ.: Συντροφικότητα.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Α.Σ.: Να το διαβάσει πρώτα με τα μάτια. Και μετά να το ξαναδιαβάσει με την καρδιά.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Α.Σ.: Σε όλο τον κόσμο. Θα κρατούσε μια ζωή.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Α.Σ.: Μόνο οι ανόητοι μαλώνουν για κάτι που δεν θα μπορέσουν ποτέ να το πάρουν μαζί τους.

Το βιβλίο της Άννας Σελίδου, Πώς τον λένε τον Θεό σας;, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή. Βρείτε το βιβλίο εδώ!

Η Άννα Σελίδου καταφέρνει να τραβήξει ευαίσθητες χορδές προς όφελος της ανθρωπότητας, προτείνοντας έναν κόσμο όπου θα θριαμβεύει η γλώσσα των παιδιών, ο μοναδικός τρόπος να επικοινωνήσουν όλοι οι άνθρωποι της γης ο οποίος περνά από την καρδιά πρωτίστως και μετά βγαίνει στα χείλη -ή στα μάτια, ή στα χέρια, ή όπου αλλού. Είναι η γλώσσα της αγάπης, της συμπόνοιας και της αθωότητας, κι εκεί πρέπει να ποντάρει ο άνθρωπος αν θέλει να επενδύσει στην ειρήνη (του) και την αλήθεια (του).

Η Νάντια Παπαθανασοπούλου και το Επάγγελμα γραμματέας

Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Ν.Π.: Νομίζω πως δε θα μπορούσα να εξηγήσω ποια ήταν η αρχή της ιδέας. Απλά οι χαρακτήρες ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στην καθημερινότητα μου «απαιτώντας» να τους δώσω σάρκα και οστά μέσα από τη γραφή.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Ν.Π.: Δεν υπάρχει συγκεκριμένο σημείο αναφοράς. Έγραφα παντού. Στη δουλειά, στο σπίτι. Η έμπνευση για τις επόμενες γραμμές και παραγράφους με έβρισκε οπουδήποτε.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Ν.Π.: Ένα μήνα. Έγραφα ακατάπαυστα.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δύο λόγια;
Ν.Π.: Συγκινητικό κι ελπιδοφόρο.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Ν.Π.: Τέσσερις γυναίκες άγνωστες μεταξύ τους γνωρίζονται σε μια ομάδα ψυχοθεραπείας που οργανώνει ένας ψυχολόγος. Εκεί ξεκινούν όλα. Έρωτες, χωρισμοί, φιλίες κι ένα μυστικό που αποκαλύπτεται…

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Ν.Π.: Τους ήρωές μου. Δεν ήθελα να τους αποχωριστώ. Ήταν σα να αποχωριζόμουν αγαπημένους φίλους.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Ν.Π.: Όλοι είναι ξεχωριστοί, αλλά ο Ανδρέας ίσως λίγο περισσότερο. Είναι ένας άντρας όμορφος, επιτυχημένος και ταυτόχρονα καλός χαρακτήρας και προσγειωμένος. Ένας άντρας άκρως ερωτεύσιμος.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Ν.Π.: Προσφέρει συναισθήματα. Είναι ένα μυθιστόρημα που συνδυάζει αγάπες που χάνονται, αγάπες που γεννιούνται, φιλίες που δημιουργούνται, διλήμματα, αισθήματα που σε καίνε κι άλλα που σε πάνε στον παράδεισο. Και το βασικότερο είναι πως αν δεν εξοικειωθείς με το παρελθόν σου δεν μπορείς να προχωρήσεις στο μέλλον σου, όσο κι αν νομίζεις ότι το κάνεις.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Ν.Π.: Το μέλλον των παιδιών αυτού του κόσμου.

Φοβάστε...
Ν.Π.: Την απώλεια αγαπημένων προσώπων.

Ένοχη απόλαυση


Ο μοιραίος δούκας
Αποπειράθηκε να δηλητηριάσει τη Μάρα Λόου την παραμονή του γάμου της. Δώδεκα χρόνια νωρίτερα, ο Τεμπλ είχε γίνει κυρίαρχος στις πιο σκοτεινές γωνιές του Λονδίνου. Ένα βράδυ, η Μάρα εμφανίστηκε απρόσμενα μπροστά του, προσφέροντας το μόνο πράγμα που εκείνος είχε ονειρευτεί… την άφεση αμαρτιών.

Η μυστηριώδης δεσποινίδα
Εκείνη ζούσε κρυμμένη στις κακόφημες γειτονιές του Λονδίνου. Όταν, όμως, ο αδερφός της έχασε τα πάντα στο περιώνυμο καζίνο του Τεμπλ, η Μάρα δεν είχε άλλη επιλογή… Πρότεινε στον Τεμπλ να χαρίσει τα χρέη του αδερφού της κι εκείνη θα επέστρεφε στην καλή κοινωνία, για να αποδείξει στον κόσμο κάτι που μόνο αυτή γνώριζε. Ο Τεμπλ δεν ήταν δολοφόνος.

Οι ενοχές της Μάρας για το κακό που προκάλεσε στον Τεμπλ και η προσπάθεια της να αποκαταστήσει την τιμή και την φήμη του, την οδηγεί σε μονοπάτια που δεν είχε φανταστεί. Και τότε ξεκινάει η περιπέτεια… Η περιπέτεια ενός απροσδόκητου έρωτα!

Τα πρωινά τα Πειραιώτικα

Γράφει ο Χρήστος Δημούλας

Τα πρωινά τα Πειραιώτικα
μια στάλα μαβί, στον ουρανό απλωταριά.
Συνεχές, αδιάλειπτο μαβί, σαν κρεμασμένο 
από χρόνια, εκεί στη μέση του κόσμου, που γερνά, πεθαίνει
ξαναγεννιέται και φτου κι απ' την αρχή.
Ματιές-γαλαρίες, εργατιά παρασυρμένη
και καράβια-μέρος ενός χρέους, που δεν λέει να εξοφληθεί.
Πονούνε τα πόδια του αέρα εδώ κάτω
σαν του νεαρού που πηγαίνει καφέδες ολημερίς
στα εφοπλιστικά γραφεία, στις γειτονιές του ίδρωτα
στις λησμονημένες γωνιές, που μαχαιριές και τουφεκιές
υψώσαν την Ελλάδα.
Φρέσκα κουλούρια μυρίζουν τα στενά
με μια μπόχα διυλιστηρίων να προσβάλει το ζουμί τους
ενώ των τσιγάρων ο καπνός κυκλώνει τις ψυχές
που γυρεύουν οξυγόνο, δρασκελιά και ποίηση
στης θάλασσας το χρώμα.
Και τότε ξανακούγεται ετούτο το ρυθμικό τακ-τακ
των τακουνιών του Χρόνου
μήνυμα εκκωφαντικό, ουρλιαχτό απόκοσμο
νυχτερινή ενέδρα, σπρώξιμο πρωτόγνωρο
που υποδηλώνουν αίτημα για ξύπνημα
κι εγρήγορση για δράση.


Copyright © Χρήστος Δημούλας, All rights reserved, 2017
Το κολάζ δημιουργήθηκε από τμήματα πίνακα του Yannis Stavrou, Piraeus Port (oil on canvas)

Του ίδιου:

Αλίκη μου, Αλίκη μου

Λίνας Καλπαζίδου και Ζωής Ξανθοπούλου


«Είμαι μόνη στη σκηνή!»
Μεταφέρει στους θεατές με βεβαιότητα η πρωταγωνίστρια Λίνα Καλπαζίδου στο έργο «Αλίκη μου, Αλίκη μου» που ανεβαίνει αυτές τις μέρες στο Θέατρο Φούρνος.
Λίγα λόγια για το έργο:
Στα μέσα της δεκαετίας του '80 ένα κορίτσι μεγαλώνει στην επαρχία κλεισμένο σε ένα δωμάτιο. Για να διασκεδάσει τραγουδά και χορεύει μιμούμενη το είδωλό της, είδωλο-σύμβολο της μεταπολεμικής Ελλάδας που προσφέρει χαρά, όνειρο και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Στο λαμπερό 2000 όλα φαίνονται ειδυλλιακά και το κορίτσι γίνεται ηθοποιός, όπως εκείνη. Η πρώτη οντισιόν, η μετακόμιση στην πρωτεύουσα, τα αγχωτικά όνειρα, η ενδεχόμενη τηλεοπτική καριέρα, η απώλεια που γίνεται η αφορμή για ένα νέο ξεκίνημα και μια χαμένη κασέτα από την παιδική ηλικία δημιουργούν μια νέα πραγματικότητα γεμάτη ρωγμές. Το είδωλο θα βρει τη θέση του σε αυτές ή θα χαθεί για πάντα;

Λουλούδι της ψυχής μου


Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Αυτό που τις ένωσε ήταν το γάλα της ίδιας γυναίκας. Δεσμός άρρηκτος και ισχυρός όμοιος με αυτόν του αίματος. Αυτό που τις χώρισε, η καταστροφή της Σμύρνης.
Για την Κλειώ και τη Λυγερή όλα άλλαξαν στην ανέφελη ζωή τους μέσα σε μια μέρα. Άφησαν την πατρίδα τους πνιγμένη στο αίμα και στους λυγμούς ακολουθώντας τα καραβάνια των ξεριζωμένων. Έναν δρόμο δύσβατο και άγνωστο, χώρια η μία από την άλλη.

Η τελευταία στάση


Μια νέα γυναίκα απολαμβάνει ανέμελη τις διακοπές της σε μια πόλη που την έχει γοητεύσει, όταν η ξαφνική κι αναπάντεχη εμφάνιση ενός άντρα από το παρελθόν της ανατρέπει εκ βάθρων τη ζωή της. Κι όμως για καλή ή κακή της τύχη. Ήταν εκείνος. «Περίμενέ με» της είχε πει κάποτε. «Θα σε περιμένω» του είχε φωνάξει. Κι από τη μια στιγμή στην άλλη, οι καταχωνιασμένες βαθιά μέσα της μνήμες ορμάνε να την ξαναβυθίσουν στα σκοτάδια μιας κόλασης, απ΄ όπου πίστευε πως είχε αναδυθεί μια για πάντα.[1]

Η ηρωίδα του βιβλίου, η Ελίνα Παρτέρη, είναι μια γυναίκα που αγάπησε πολύ χωρίς να υπολογίσει τις συνέπειες. Έμεινε πιστή και αφοσιωμένη στον νεανικό της έρωτα, κάτι όμως που την κράτησε πίσω και τη στοιχειώνει ακόμη. Είναι μια ψυχή βαθιά ρομαντική, θλιμμένη και μοναχική. Με μόνο αποκούμπι τη δουλειά της γιατί πολύ απλά μονάχα εκεί βρίσκει διέξοδο. Απαξιώνει τις ευκαιρίες που της δίνονται γιατί φοβάται μην πληγωθεί ξανά, έχει βολευτεί για τα καλά μ’ αυτή της την στασιμότητα. Έχει γίνει δεύτερη φύση της θαρρείς και αρνείται πεισματικά να κάνει το επόμενο βήμα, να αφήσει πίσω το παρελθόν και να υποκύψει στο ελπιδοφόρο όσο και επικίνδυνο άγνωστο.

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη