Μέρες καλοκαιριού

Γράφει η Μαίρη Τσίλη

Ανέμελες μέρες και νύχτες έναστρες. Άδειες. Διακοπές. Στιγμές αδιάκοπα γεμάτες από προσδοκίες ζεστές και αναπνοές δροσερές. Σώματα που γδύνονται και συναισθήματα που ντύνονται. Θάλασσες, αλμύρα κι άμμος. Κύματα και βήματα αγχωτικά και ιδρωμένα στην άσφαλτο και σε πεζοδρόμια κάθε πρωί και κάθε μεσημέρι. Κι ύστερα μπαράκια νυχτερινά για να κερνάμε τα όνειρα μας δυο ποτά. Σταγόνες με γεύση από καρπούζι να κυλούν από το στόμα, τραγουδώντας: δεν με φίλησες ακόμα γλυκό μου στόμα.
Ξέρεις κάτι; Αρχές καλοκαιριού γεννήθηκα εγώ κι όμως έβρεχε. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν σημαδιακό όπως λένε. Μεγάλωσα. Μεγαλώνω. Κι έμαθα να ζω με βροχές κι από αντίδραση να φτιάχνω λιακάδες. Για τον φοβισμένο μου εαυτό, για σένα που τώρα σου μιλώ. Πέρασα κι ένα καλοκαίρι γεμάτο βαρύ χειμώνα. Μα το ξεπέρασα κι αυτό. Η καρδιά μου δεν έχει πια πληγές παρά μόνο ζωή από την ζωή που με επιτυχία ζω. Νικήθηκα κάποιες φορές σαν άνθρωπος αλλά κέρδισα γιατί δεν έπαψα να είμαι αυτό που είμαι. Και στο γέλιο το δυνατό και στο κλάμα το μεγάλο.
Αυτό το καλοκαίρι θέλω μια χάρη. Να πάμε κοντά στην θάλασσα ένα βράδυ μαζί. Να ανάψουμε μια φωτιά. Να ξαπλώσουμε ανάσκελα στην αμμουδιά. Να κοιτάμε τα αστέρια και να χαμογελάμε. Τριγύρω να ακούγονται τραγούδια κι ευτυχίες και να χορεύουν χωρίς ντροπή τα χρόνια που περάσαν δίνοντας την σειρά τους στα χρόνια που θα έρθουν. Να χορέψουμε κι εμείς με πόδια ξυπόλυτα, να ερωτευθούμε και να κάνουμε φασαρία ξεχωριστή μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο συνήθεια.
Κι ύστερα απλά να προλάβεις να με αγαπήσεις λίγο πριν έρθει η ανατολή.

👣

Copyright © Μαίρη Τσίλη All rights reserved, 2017
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από τμήματα πίνακα της Samantha French

Της ίδιας:
Ο έρωτας αλλιώς
Λίγη ζωή ακόμη

Στην ατζέντα του Ιούνη...

Επιλογές από θέατρο, βιβλία, καλλιτεχνικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις που μπορείτε να δείτε και να διαβάσετε αυτό το μήνα. Η ανάρτηση ενημερώνεται καθημερινά με ό,τι νεότερο.

Το μόνον της ζωής του ταξείδιον

Πρόσφατα είδαμε την παράσταση «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον» του Γ. Βιζυηνού, σε σκηνοθεσία, διδασκαλία, σκηνική όψη και φωτισμούς του κ. Δ. Αβδελιώδη, με την κ. Ι. Παππά, στον μοναδικό ρόλο της παράστασης.

Πρόκειται για πεζό κείμενο του Γ. Βιζυηνού (το πραγματικό του όνομα ήταν Γεώργιος Μιχαήλ Σύρμας ή Μιχαηλίδης και η καταγωγή του ήταν από την Βιζύη, αρχαία ελληνική πόλη της ανατολικής Θράκης, που σήμερα ανήκει στην Τουρκία) το οποίο δημοσιεύθηκε, ενώ ήταν ακόμα εν ζωή ο συγγραφέας, στην Εστία (τ. 442-444). Ο ίδιος είχε παραμείνει στην Κωνσταντινούπολη από την ηλικία των 10 έως 18 ετών και τα πρώτα έξι, περίπου, χρόνια της ζωής του εκεί τα πέρασε ως μαθητευόμενος ράφτης, κοντά σε κάποιον τυραννικό συγγενή του. Αυτή την εμπειρία του μεταφέρει και στο διήγημα… και όχι μόνο.

Η Μαρία Χίου και Ο κήπος της μοναξιάς

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Μ.Χ.: Μια κουβέντα αγνώστων που άκουσα τυχαία στην πλατεία της περιοχής μου. Στο διπλανό τραπέζι από αυτό που έπινα καφέ, δυο κυρίες σχολίαζαν ένα τραγικό γεγονός που κάλλιστα θα μπορούσε να γίνει θέμα στις ειδήσεις εκείνης της ημέρας. Το άκουσα άθελά μου και άθελά μου με στοίχειωσε τόσο, που το «έντυσα» με μια ιστορία και έγινε βιβλίο. Το περιστατικό αυτό μέσα στις σελίδες του, περιγράφεται με την αντίδραση της Κικής που είχε ως θύμα την τρίχρονη κόρη της, Δόμνα.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Μ.Χ.: Κήπος! Είναι ο κήπος που κουβαλά ο καθένας μέσα του. Ένα κομμάτι γήινο που μπορεί να ευωδιάζει, μπορεί και όχι. Όπως και να έχει, ό,τι κι αν φυτρώνει στον «κήπο» μας έχει τις ρίζες του στο χώμα και κοιτά τον ουρανό.

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στο βιβλίο AKSANA του Γιάννη Μπερούκα

«Το παρελθόν είναι φάρος, δεν είναι ποτέ λιμάνι.»

Ρώσικο γνωμικό

Βροχή και ήλιος, ψύχρα και ζέστη, τρελάθηκε ο καιρός στο δάσος των Παραμυθιών. Τούτο το ψυχρό πρωινό, σειρά της βροχούλας κι όλοι είχαν ταμπουρωθεί στα σπιτάκια τους εκτός από λιγοστούς που τριγυρνούν εκτός σαν τα σαλιγκάρια. Η φίλη μας υποδέχεται στο ζαχαροσπιτάκι της, αναπάντεχα την Μένη (Ωραία Κοιμωμένη).

-Καλά πώς βγήκες με τέτοιο καιρό; Καλημέρα! Σίγουρα για κάτι με γυρεύεις!

-Καλημέρα, Στελλίτσα Μπλετουφίτσα μου! Μια χαρά το κατάλαβες! Ήρθα να δανειστώ ένα βιβλίο! Φεύγω σε κάνα δίωρο. Πάω στο παλάτι μου.

-Μα με τέτοιο καιρό; Πώς και δεν κοιμάσαι;

-Ξέρεις καλά πως σπάνια είμαι ξύπνια κι είπα να το εκμεταλλευτώ. Ήρθε και με ξύπνησε ο πρίγκιπας το πρωί! Θέλω κάτι για ταξίδι. Ξέρεις… όχι τίποτα βαρύ, να τσουλάει. Χιχιχι. Κατάλαβες…

Τα Ανοξείδωτα ζευγάρια της Κατερίνας Ανδριανάκη

Το χαρακτηριστικό αυτής της συλλογή διηγημάτων είναι πως η πένα της συγγραφέως δεν έχει ως προορισμό να μας προσφέρει μονάχα μια αφηγηματική αποτύπωση γεγονότων. Τουναντίον, μας προκαλεί να τις βιώσουμε και να τις κάνουμε δικό μας κομμάτι. Γι’ αυτό το λόγο μας προσηλυτίζει αυθόρμητα στην ψυχοσύνθεση των ηρώων της, προσφέροντάς μας δόσεις ισχυρής αληθοφάνειας στην πλοκή, αντάξια ενός γεγονότος που έχει ήδη συμβεί και μελετούμε ως θεατές τα αποτελέσματά του.

Έτσι, η διείσδυση στα κίνητρα, τα βιώματα και τις εσωτερικές ανάγκες των πρωταγωνιστών, μας δημιουργούν αυθόρμητα την αίσθηση πως πρόκειται για ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Αυτούς που μπορεί να ανταλλάσσουμε την καθημερινή μας καλημέρα, ωστόσο αγνοούμε τις ενδόμυχες λεπτομέρειες της προσωπικής τους ζωής.

Η Σοφία Γουδετσίδου και Ο ψαράς μας ο μουρμούρης

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Σ.Γ.: Το παραμύθι αυτό είναι καθαρά βιωματικό. Έχει να κάνει με την δική μου εσωτερική "μουρμούρα". Και γράφοντας αυτή την ιστορία ως θεία έμπνευση είδα τα πράγματα διαφορετικά, πιο θετικά. Η αρνητικότητά μου πήρε μορφή και έγινε ιστορία για να μου διδάξει τις συνέπειές της.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Σ.Γ.: Αυτογνωσία. Δηλαδή η βαθύτερη γνώση του εαυτού μου γενικότερα. Παρατηρώ και διορθώνω για το δικό μου καλό και κατ' επέκταση των άλλων γύρω μου.

Το μυστικό της μπλε πολυκατοικίας

Αστυνομικό. Του γούστου μου. Και καλό αστυνομικό. Οπωσδήποτε του γούστου μου. Και συνδεδεμένο με την προηγούμενη ιστορία της ίδιας (βλέπε: Φόνος 5 αστέρων). Απίθανο;

Κι ενώ σκέφτεσαι ότι πολλές πένες εκεί έξω από ήδη εξαιρετικά δημοφιλή πρόσωπα δε χρειάζονται καμία διαφήμιση για να πουλήσουν βιβλία -πουλάει από μόνη της η δημοφιλία τους- και κατά συνέπεια δεν είναι απαραίτητο να γράψουν αριστουργήματα για να πουλήσουν βιβλία -μπορούν άνετα να γράφουν από μετριότητες ως πατάτες- οπότε μπορούν να (επ-)αναπαύονται στο πασίγνωστο όνομά τους και να υπάρχουν/επιβιώνουν στο "χώρο" ανεξαρτήτως αποτελέσματος... δε μπορείς όμως να μην εκτιμήσεις τα μάλα εκείνους που δεν "κάθονται" πάνω στη δημοτικότητα αλλά στύβουν το μυαλό  τους ξεζουμίζοντας ιδέες ενώ διαθέτουν και το απαραίτητο χάρισμα (θες;), ταλέντο(;)... όπως θέλεις πες το.

Η Ελένη Γιαννούκου και το Αυτογνωσίας κάλεσμα

Πως σας ήρθε η ιδέα;

Ε.Γ.: Έμπνευση αντλώ από την παρατήρηση και την ενδοσκόπηση. Ενστερνίζομαι απόλυτα το ρητό «ένδον σκάπτε» του Χίλωνα, φιλοσόφου και ελεγειακού ποιητή, που υπήρξε επίσης ένας από τους Επτά Σοφούς της Αρχαίας Ελλάδας. Ό,τι χρειαζόμαστε για να είμαστε ευτυχισμένοι υπάρχει μέσα μας, αρκεί να έχουμε τη θέληση να το ανακαλύψουμε!

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;

Ε.Γ.: Είναι μια πρόσκληση για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και μια πρόκληση για να αναμετρηθούμε μαζί του.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;

Ε.Γ.: Η ποιητική συλλογή, Αυτογνωσίας Κάλεσμα, περιλαμβάνει 30 ποιήματα, στα οποία ο αναγνώστης αναγνωρίζει τον εαυτό του μέσα σε αυτά, προβληματίζεται και σκέφτεται για το πώς ζει την εσωτερική και εξωτερική του ζωή, πώς υπάρχει, πώς συνυπάρχει με τους συνανθρώπους του, πώς ερωτεύεται, πώς αγαπά, πώς εξαπατά, πώς αυταπατάται!

Τα πάθη, ο πόνος, η προδοσία, η χαρά, η απώλεια, ο φόβος, η αλήθεια, ο χρόνος, το δάκρυ, οι στερήσεις, η αγάπη, η ανάγκη, η απογοήτευση, το ψέμα, ο καημός, η ευφορία, το φως, ο έρωτας, οι ματαιώσεις του έρωτα, το σώμα, η ευθύνη του εαυτού, όλα αυτά τα στοιχεία αποτελούν τις πρώτες ύλες των ποιημάτων μου. Τις απλώνω σε ένα χειρουργικό κρεβάτι και τις εξετάζω εξονυχιστικά όπως ένας γιατρός τον ασθενή του, με απώτερο σκοπό να βρω την κατάλληλη θεραπεία, να βρω ένα συμπέρασμα που θα με βοηθήσει να κατανοήσω καλύτερα την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. Είναι μια εξελικτική διαδικασία.

Ακόμα κι αν πραγματεύομαι σε ένα ποίημα μου μια αρνητική κατάσταση, όπως για παράδειγμα τον πόνο που προκαλεί η απώλεια, στόχος μου είναι η κατανόηση. Όταν αποκτούμε επίγνωση της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε, είμαστε ήδη στο κατάλληλο σημείο για την υπέρβαση αυτής της κατάστασης.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;

Ε.Γ.: Η ποίηση μου αναστατώνει. Μέσα από εκρηκτικές εικόνες γεμάτες δράση, απευθύνομαι και στις πέντε αισθήσεις του αναγνώστη και επιχειρώ να τον ταρακουνήσω ώστε να ανοίξει έναν ειλικρινή διάλογο με τον εαυτό του και να προβληματιστεί για το πώς αξιοποιεί το θείο δώρο της ζωής. Η ποίηση μου διαπνέεται από μια θετική προσέγγιση και μια μαχητικότητα ενάντια στη ζοφερότητα που επικρατεί στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Ε.Γ.: Αγαπώ ....να παθιάζομαι με ό,τι δημιουργώ.

Ε.Γ.: Θέλω... να βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου χαρούμενους και αισιόδοξους. Όραμά μου είναι μέσα από τη συγγραφική και εκπαιδευτική δραστηριότητά μου να δημιουργώ ένα κύμα θετικής ενέργειας και δημιουργίας, παρασύροντας τους γύρω μου στη διεκδίκηση μιας νέας ζωής, γεμάτης με αφθονία, ευγνωμοσύνη και αγάπη.

Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;

Ε.Γ.: Το βιβλίο απευθύνεται σε κάθε αναγνώστη που θέλει να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του και που επιδιώκει να βελτιώσει τη ζωή και τις διαπροσωπικές του σχέσεις. Είναι πράγματι αλήθεια ότι για να γνωρίσεις τον συνάνθρωπο, αρκεί να μελετήσεις τον εαυτό σου.

Είναι σπουδαία ικανότητα να μπορείς να κοιτάς μέσα σου και να βρίσκεις την αλήθεια σου. Όταν γνωρίζεις ποιος είσαι και τι θέλεις, μπορείς να το επικοινωνήσεις αποτελεσματικά στους άλλους ανθρώπους και να χτίζεις αρμονικές σχέσεις μαζί τους.

Αποκαΐδια ηθικής

Η ποίηση είναι όχημα για λίγους. Η απουσία μεγάλου όγκου λέξεων δίνει τη δυνατότητα σε όσους μετέχουν στην ανάγνωση κάποιου ποιήματος να τοποθετηθούν διαφορετικά -ακόμα και οι ίδιοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται άλλες όψεις σε διαφορετική χρονική στιγμή. Η Κατερίνα Λιάτζουρα, ωστόσο κάνει σαφή την οριοθέτηση του λόγου της, κάνοντας σαφείς τις σκέψεις της που σε αρκετά ποιήματα ενέχουν τον ρόλο πολιτικών θέσεων, κοινωνικής κριτικής και στιγματισμού των καπιταλιστικών προτύπων.

Η Σταυρούλα Δεληντζόγλου για Μια χούφτα πετράδια

Πως μετράμε... την ευτυχία;

Σ.Δ.: Σε φωτεινά χαμόγελα!

Την δημιουργία;

Σ.Δ.: Σε οποιαδήποτε εμπνευσμένα έργα…

Την επιτυχία;

Σ.Δ.: Στη διάδραση με τους γύρω μας!

Πως ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;

Σ.Δ.: Ξαναγεννημένη! Στα 32 μου όταν ολοκλήρωσα το παρόν μυθιστόρημα ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΠΕΤΡΑΔΙΑ.

Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;

Σ.Δ.: Δεν υπάρχει μια ταινία και συγκεκριμένα μια σκηνή που να αντιπροσωπεύει τη ζωή μου.  Ωστόσο στην περίοδο που διανύω τους τελευταίους μήνες υπάρχουν στιγμές που η σκηνή από την ταινία CITY OF ANGELS με τη Meg Ryan και τον Nicolas Cage, κατά την οποία διαβάζεται απόσπασμα από το διήγημα A MOVEABLE FEAST του Ernest Hemingway, περιγράφοντας την υφή του αχλαδιού, με εκφράζει…

...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;

Σ.Δ.: Στην παρούσα φάση Vanessa Mae "Storm" (Vivaldi Techno) να εναλλάσσεται  με Ed Sheeran "Thinking Out Loud"!

Ο Κρητικός

Για την παράσταση Ο Κρητικός (Ύμνος εις τον Έρωτα) τα είχαμε ξαναπεί. Μετά τον Καθεδρικό Ναό της Ζυρίχης όπου έκανε πρεμιέρα, την Αίθουσα Καλλιτεχνών στο Μόναχο, το Great Hall του Λονδίνου, το Πολεμικό Μουσείο Αθηνών, το Λόφο Στράνη στη Ζάκυνθο, το ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας, τα Αισχύλεια κ.ά, το έργο παρουσιάζεται στο Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας στην Πεντέλη το Σάββατο 24 Ιουνίου 2017 στις 21:00.

Ο Μάριος Ιορδάνου και η Σοφία Καζαντζιάν ανεβάζουν για πρώτη φορά σε θεατρική σκηνή το ποίημα του Διονύσιου Σολωμού, Ο Κρητικός, ως φόρο τιμής στον εθνικό μας ποιητή συνδυάζοντας ποικίλες μορφές έκφρασης στη σκηνή: ποίηση, φιλοσοφία, χορό, τραγούδι και εικαστικά, μεταξύ άλλων. Μέσα από την παράσταση, ο σκηνοθέτης Μάριος Ιορδάνου επιθυμεί να δώσει μια αλληγορία για το ταξίδι της ζωής, το ανυπέρβλητο του έρωτα και τη μη αποδοχή της απώλειας. Οι δύο καλλιτέχνες βραβεύτηκαν από την Unesco το 2016 για την ανάδειξη του ελληνικού πολιτισμού εκτός συνόρων με τις παραστάσεις τους τόσο για το έργο του Διονύσιου Σολωμού όσο και για του Νίκου Καζαντζάκη και Γιάννη Ρίτσου.

Το ποίημα Ο Κρητικός συναντά και άλλα αριστουργήματα της ελληνικής και παγκόσμιας λογοτεχνίας όπως οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, ο Ερωτόκριτος, η Οδύσσεια, ο Φάουστ, ο Ματωμένος Γάμος...

Ο Βαγγέλης Γιαννίσης και Ο χορός των νεκρών

Το ταξίδι του άντρα ολοκληρώνεται στην πόλη όπου γεννήθηκε, πριν από σχεδόν σαράντα χρόνια. Οι σωματικές του αντοχές έχουν σχεδόν στερέψει, όχι όμως κι αυτές της καρδιάς του. Η πόλη έχει αλλάξει. Το ίδιο κι εκείνος. Πώς δεν θα μπορούσε, άλλωστε; Το μόνο που παρέμενε ίδιο ήταν η μονότονη μουντάδα που τον έπνιγε, κάθε φορά που τα σύννεφα, οι σκουρόχρωμοι νταήδες του ουρανού, στραγγάλιζαν τον ήλιο, εμποδίζοντας το φως του να φτάσει στο έδαφος. Ο άντρας τράβηξε μία τελευταία ρουφηξιά από το τσιγάρο και το πέταξε, βήχοντας, κάτω. Η γόπα τσιτσίρισε με το που άγγιξε το χιόνι που έλιωνε, σχηματίζοντας ένα στρώμα λάσπης, η οποία απειλούσε κάθε καθαρό παρκέ αυτής της καταραμένης πόλης. Ήξερε πως κάποια μέρα θα επέστρεφε. Ένας χρησμός, τον οποίο ο ίδιος είχε δώσει, το επέβαλλε. Δεν ήταν όνειρο, σαν κι αυτά που έβλεπε τα τελευταία τριάντα χρόνια, ήταν πλέον πραγματικότητα. Τα πάντα γύρω του είχαν σάρκα και οστά. Είχε φροντίσει να αδειάσει το κουφάρι του από κάθε ίχνος ψυχής που του είχε απομείνει, αντικαθιστώντας το από μία καταστροφική ορμή, η οποία θα έπνιγε τα πάντα στο πέρασμά του. Σαν άλλος πρωταγωνιστής της δικιάς του Θείας Κωμωδίας, θα ακολουθούσε την πορεία του από την Κόλαση στον Παράδεισο. Πρώτα, όμως, έπρεπε να περάσει από το Καθαρτήριο. Παίρνοντας μία βαθιά ανάσα, έκανε το πρώτο βήμα.[1]

Βαγγέλης Γιαννίσης

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Β.Γ.: Όπως σχεδόν πάντοτε, η ανάγκη να πω μία ιστορία, την οποία είχα μέσα μου.

Χρήστος Πάρλας

Γεννήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 1936 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη στην Αθήνα, από όπου αποφοίτησε το 1957, καθώς και κινησιολογία στη Σχολή Χορού Κώστα Νίκολς. Παντρεύτηκε τις ηθοποιούς Νανά Σκιαδά και Λία Μανουσάκη-Πάρλα. Το χόμπυ του ήταν η κατασκευή βιτρώ. Πέθανε στις 4 Απριλίου 2012. Η φωτογραφία είναι από την τηλεοπτική σειρά «Οι κληρονόμοι» (ΕΡΤ, 1981).

Η Μαίρη Παναγιώτου Για μια καλύτερη ζωή

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Μ.Π.: Έγραψα αυτό το βιβλίο θέλοντας να μιλήσω για την προσφυγιά. Πού βρίσκονται οι έφηβοι πρόσφυγες που έφτασαν στα νησιά μας; Ζουν; Υπάρχουν; Χάθηκαν; Εμείς οι Έλληνες έχουμε δική μας προσφυγιά; Σαφώς έχουμε. Πόντος, Μικρά Ασία, Ιωνία, Αιολίδα, Κωνσταντινούπολη, Κύπρος. Εγώ ασχολήθηκα με την περίπτωση εκείνων των Ελλήνων που εκδιώχθηκαν απ' την Πόλη με το οργανωμένο πογκρόμ της νύχτας της έκτης Σεπτεμβρίου 1955. Χάθηκαν οι περιουσίες τους κι έφθασαν στην Ελλάδα ρακένδυτοι, ψάχνοντας από κάπου να πιαστούν και να συνεχίσουν την πορεία της ζωής τους. Το κατόρθωσαν; Ποια είναι η μοίρα που τους σημάδεψε και ποια μυστικά κρύβουν στην καρδιά τους;

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Μ.Π.: Ευαισθησία.

Χωρίς αερόσακο

Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο που αφορά στη μυθιστορηματική βιογραφία του συγγραφέα του -το δεύτερο είναι το Χάριτας όπου συνεχίζεται η ιστορία του ήρωα, του Αλέξανδρου- ενώ τα δύο βιβλία μπορούν να διαβαστούν ανεξάρτητα και αυτόνομα. Καθώς όμως μου αρέσει να διαβάζω τα βιβλία με τη σειρά -τη συγγραφική σειρά ώστε να βλέπω και την εξέλιξη στη γραφή- ξεκίνησα από αυτό. Εννοείται ότι θα περιμένετε ν' ακολουθήσει επόμενη ανάρτηση για το Χάριτας όπως και συνέντευξη του Γαβριήλ Αλεξάνδρου όμως, προς το παρόν, διαβάστε τί εισέπραξα από το Χωρίς αερόσακο.
Στην υπόθεση... ο Αλέξανδρος, που μεγαλώνει στην Αμερική, βρίσκεται στο δρόμο στα δεκαοκτώ του χρόνια. Παλεύει με κάθε αντιξοότητα για να επιβιώσει ενώ μια γνωριμία του τον ωθεί στη μουσική. Διάφοροι άνθρωποι περνούν από τη ζωή του σαν από μηχανής θεοί αναπληρώνοντας το κενό του απόντα πατέρα ενώ δέκα χρόνια μετά ανακαλύπτει την πικρή αλήθεια που κρύβεται στο επίθετό του.

Διαβάζοντας το πρώτο βιογραφικό μυθιστόρημα του Γαβριήλ Αλεξάνδρου, Χωρίς αερόσακο, ξεπηδούν ζωντανές εικόνες και όμορφες ιστορίες με πλούσιο λεξιλόγιο· όχι χάριν εντυπωσιασμού αλλά για λογοτεχνική αρτιότητα και καλαισθησία. Ο συγγραφέας μάς ταξιδεύει στην Αμερική των Ελλήνων μεταναστών και στην περιπλάνηση του Αλέξανδρου που αποκτά εμπειρίες ενώ μαθαίνει την επιβίωση μέσα από το πιο συναρπαστικό και μεθυστικό ταξίδι όλων: τη ζωή.

Η Κατερίνα Ραμανδάνη για το Βασιλιάς ή σκύλος;

Ο Άκης είχε ένα όνειρο να γίνει ένας σπουδαίος παράγοντας στον τόπο του και το πέτυχε. Το ταξίδι της ζωής του βασιλικό, γεμάτο ταξίδια, γεμάτο εμπειρίες, γεμάτο χαρές. Είχε όμως και δυνατή ψυχή ώστε να αντιμετωπίσει την κωμωδία που του είχε φυλάξει η μοίρα του. Καταστροφική η μαντεψιά της τσιγγάνας που τον προειδοποιεί και τον δεσμεύει. Τη στιγμή που χάνει όμως το φως του τον προδίδει και η ευαίσθητη καρδιά του. Πόσες αντοχές όμως να έχει κανείς για να ανταπεξέλθει στα βάσανα και στα προβλήματα της ζωής; Ο χρησμός ήταν ξεκάθαρος: «Θα ζήσεις σαν Βασιλιάς και θα πεθάνεις σαν σκύλος».[1]

Κατερίνα Ραμανδάνη

Βασιλιάς

Άρχοντας

Σώφρων

Ιππότης

Λαμπερός

Ιάσιμος

Αρεστός

Σκλάβος

Μικρές καθημερινές (!) ιστορίες

Είναι ίσως η πρώτη φορά, στην μακρά αναγνωστική μου πορεία, που βρίσκομαι μπροστά σε ένα τόσο μεγάλο δίλημμα όσο το σημερινό. Προσπαθώντας να αποφασίσω τι θέλω να πω για το συγκεκριμένο έργο, μένω εδώ και ώρα σκεπτική να το παρατηρώ από την αρχή. Είναι ίσως ότι πιο αμφιλεγόμενο έχω συναντήσει. Ας προσπαθήσω όμως να σας το περιγράψω...

Το έργο της κυρίας Σαμαρτζή-Παπαδοπούλου είναι μια συλλογή ιστοριών, μικρών διηγημάτων, με θέματα από την Ελληνική παράδοση και το πρόσφατο παρελθόν του περασμένου αιώνα. Πρωταγωνίστριες γυναίκες, μικρότερης ή μεγαλύτερης ηλικίας, ταλαιπωρημένες με τον τάδε ή τον δείνα τρόπο. Οι ιστορίες κατά βάση εστιάζουν στην κάθαρση, σωματική και ψυχολογική, και το δαιδαλώδες υποσυνείδητο.

Η Ελένη Κοτσόβολου Ακόμα μια ζωή

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Ε.Κ.: Συνήθως, η συγγραφή κάθε βιβλίου προέρχεται από μια εσωτερική ανάγκη του δημιουργού του για εξωτερίκευση, επικοινωνία και έκφραση.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Ε.Κ.: Απρόβλεπτο.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;

Ε.Κ.: Να αφεθεί στο ταξίδι μου και -αν το απολαύσει- θα είναι το δικό του δώρο προς εμένα.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;

Ε.Κ.: Στη Σαντορίνη, για την αγριότητα και τη γαλήνη της. Θα κρατούσε λίγο, για να μπορεί να αποκτήσει διαστάσεις στη μνήμη του ταξιδιώτη, όπως κάθε τι συναρπαστικό.

Λεντς

Είδαμε πρόσφατα το έργο Λεντς του Γκ. Μπύχνερ, στο Bios, σε σκηνοθεσία Χάρη Φραγκούλη, από την θεατρική ομάδα Kursk, σε μετάφραση του Μ. Κουμανταρέα. Ευθύς εξ αρχής θα πρέπει να επισημάνουμε πως δεν έχουμε να κάνουμε με ένα απλό ούτε εύκολο κείμενο, λαμβάνοντας υπόψιν πως ακόμα και σήμερα στην Γερμανία διοργανώνεται κάθε χρόνο φεστιβάλ στην μνήμη του Μπύχνερ, με το ομώνυμο έργο να καταλαμβάνει την μερίδα του λέοντος σε μελέτες, αναλύσεις κι ερμηνείες.

Μιλάμε για το μοναδικό πεζό κείμενο που μας άφησε ο Γκ. Μπύχνερ. Έχει χαρακτηριστεί ως νουβέλα, μα νεότερες μελέτες καταλήγουν πως πρόκειται μάλλον για σημειώσεις που κράτησε ο Μπύχνερ, σχετικά με την ποιητή Λέντς, έναν από τους συνδημιουργούς του κινήματος Sturm ud Drug (=θύελλα και ορμή) μαζί με τον Γκαίτε. Επίσης οι εν λόγω μελέτες κάνουν λόγο για την σχέση που είχε αντιληφθεί πως έχει ο Μπύχνερ με τον Λεντς, τόσο σε επίπεδο ιδεών, κυρίως, μα και από ιατρικής πλευράς, αφού ο Μπύχνερ είχε σπουδάσει ιατρική. Αυτή η ψυχική αστάθεια του ποιητή Λεντς του κέντρισε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον. Σήμερα μπορεί να μιλάμε για ψυχασθένεια και τρέλα και να έχουμε μια πολύ καλή εικόνα για το τι εννοούμε. Εκείνη την εποχή όμως δεν υπήρχαν οι έννοιες της τρέλας και της ψυχασθένειας όπως τις ξέρουμε σήμερα. Έτσι, λοιπόν, ο Μπύχνερ διερευνούσε από διάφορες σκοπιές την περίπτωση Λεντς.

Συνταγή

Γράφει ο Χρίστος Μαβόγλου

Διάλεξα τα κολοκύθια με τους πιο φρέσκους ανθούς, αυτά που διαλέγουν και οι μέλισσες και μπαίνουν μέσα. Οι άλλοι στον πάγκο τα πέταγαν, να μην ζυγιστούν και τα πληρώσουν. «Αυτά που οι άλλοι πετάνε, μπορεί να είναι ένας μικρός θησαυρός», μου έλεγες.

Στο σπίτι ξεχώρισα τους ανθούς, τους έπλυνα έναν έναν -καμιά φορά κρύβονται αράχνες μέσα τους, φίλες σου κι αυτές, δεν τις πείραζες- τους έβαλα στο ξύλο και τους έκοψα με τάξη και ρυθμικά σε μικρά μικρά κομμάτια.

Έστρωσα τα κομματάκια με επιμέλεια σε ένα γυάλινο ταψί, που το είχα αλείψει με βούτυρο. Γέλαγες με το βούτυρο, πονηρά. Συχνά γέλαγες πονηρά, αν και μερικές φορές δεν καταλάβαινα γιατί, αλλά έκανα πως καταλάβαινα. Ήθελα να δείχνω πως τα ξέρω όλα. Να σε εντυπωσιάζω.

Η Εύη Ρούτουλα και Ο άρχοντας της Μεσογείου

Πως σας ήρθε η ιδέα;

Ε.Ρ.: Η ιδέα μου ήρθε εδώ και σχεδόν τέσσερα χρόνια, ήταν η χρονιά που έμενα στο Λονδίνο ακόμα. Ήθελα να διηγηθώ την ιστορία του Ηρακλείου, θεωρώ ότι είναι η πιο ένδοξη στιγμή της βυζαντιντής ιστορίας. Έχουν γραφτεί τόσα πολλά για την άλωση, για τον Ιουστινιανό και την Αγία Σοφία, για τον Βασίλειο τον Βουλγαροκτόνο. Ο μοναδικός Έλληνας λογοτέχνης που έχει ασχοληθεί με τον Ηράκλειο -από όσο γνωρίζω- είναι ο Κυριαζής. Για μένα ο Ηράκλειος έκανε το ακατόρθωτο: πολέμησε ταυτόχρονα Πέρσες, Σκύθες, Άβαρους, καθιέρωσε την ελληνική γλώσσα ως επίσημη γλώσσα της αυτοκρατορίας, γενικά στην συνείδηση του κόσμου είναι ο πρώτος χριστιανός σταυροφόρος, αφού έφερε πίσω το Τίμιο Ξύλο στην Ιερουσαλήμ. Όταν πήγα στην Παναγία των Βλαχερνών τραγούδησα τον Ακάθιστο Ύμνο και ένιωσα μια συγκίνηση πρωτόγνωρη. Η ιστορία του Ακάθιστου Ύμνου, ο θρύλος της Παναγίας που σώζει την βασιλεύουσα είναι υπέροχη. Μετά σιγά σιγά η ιστορία πλάστηκε μέσα μου, τι άλλο ήθελα να πω; Σπαράγματα ιστορίας που λατρεύω, που ήθελα να τα δώσω σε άλλους ανθρώπους, να τα μοιραστώ μαζί τους. Γεγονότα που αφορούν την Ελλάδα και δεν είναι δυστυχώς τόσο γνωστά σε όλους μας: η λατινοκρατία, η προσπάθεια των τελευταίων Παλαιολόγων να σώσουν την αυτοκρατορία, η πρώτη αστική επανάσταση στη Ζάκυνθο, τα δάνεια και τα χρέη της νεότερης Ελλάδας. Αλλά εκτός από το ιστορικό πλαίσιο, αυτό που με ενδιέφερε είναι η ιδέα της μηδαμινότητας του ανθρώπου: σπουδαία γεγονότα γίνονται, άνθρωποι γεννιούνται και πεθαίνουν. Το αντικείμενο παραμένει σχεδόν ατόφιο, σχεδόν μαγικό, να επηρεάζει τις ζωές τους, όπως αυτοί θέλουν να τις επηρεάζει.

Που γράψατε το βιβλίο σας;

Ε.Ρ.: Στην Αθήνα, στο Λουτράκι και στη Ζάκυνθο. Το μεγαλύτερο μέρος του έχει γραφτεί στο Λουτράκι μου, νύχτες όταν είχα ησυχία, στην κουζίνα της γκαρσονιέρας μου.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;

Ε.Ρ.: Περίπου ενάμιση χρόνο.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;

Ε.Ρ.: Ιστορικό μυθιστόρημα.

Η Πολύμνια Κοσσόρα για το Καίει ο ήλιος τα μεσάνυχτα;

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Π.Κ.: Η εσωτερική ανάγκη να συνθέσω ακούσματα, προσωπικές εμπειρίες και συγκινήσεις ζωής πλάθοντας κάτι εντελώς νέο. Μια ιστορία που θα αναδεικνύει την διαφορετικότητα στις κοινωνίες Βορρά – Νότου, κάτι που έχω βιώσει προσωπικά, με ήρωες χωρίς ταξικές ή μορφωτικές διαφορές, αλλά με μια διαφορετική ματιά στα πράγματα. Ταυτόχρονα θέλησα να μιλήσω για την αδυσώπητη δύναμη του Τυχαίου, μπροστά στην οποία κανείς, ούτε και οι ήρωες μου, δεν είναι θωρακισμένος και ανίκητος.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Π.Κ.: Ανατροπή.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;

Π.Κ.: Να αφεθεί στο ταξίδι και τη συγκίνηση, χωρίς προκαταλήψεις. Να μη βιαστεί να βάλει αρνητικά ή θετικά πρόσημα πάνω στους κεντρικούς χαρακτήρες.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;

Π.Κ.: Ολόκληρος ο μύθος είναι ένα ταξίδι σύγχρονο σε τόπους αγαπημένους. Ας ξεκινήσουμε από τη Νορβηγία, από το Όσλο στο Μπέργκεν, με τα φιόρδ, τους πράσινους λόφους, τα δαντελωτά νησιά, τα ψαρολίμανα και τα ιστιοφόρα. Να είναι οπωσδήποτε καλοκαίρι! Να ξενυχτίσουμε στο παράξενο φως της Σκανδιναβικής νύχτας. Και μετά πτήση για την Αθήνα με μια σύντομη στάση στο Αμβούργο. Κάτω από τον αττικό ουρανό θα κινηθούμε από την Κηφισιά στον Πειραιά και από την Πεντέλη στην Πλάκα και το Καβούρι. Ακόμη, θα ζήσουμε ένα χαλαρό διήμερο στις Σπέτσες. Τέλος, θα περπατήσουμε ξυπόλυτοι σε μια ερημική αμμουδιά της Σερίφου.

Ο χρόνος φαίνεται πάντα λίγος όταν ταξιδεύεις, αλλά δεκαπέντε ημέρες θα έφταναν γι’ αυτόν τον κύκλο. Βέβαια, αν είχαμε περισσότερο χρόνο και φαντασία, θα πεταγόμασταν και μέχρι Νότια Αμερική. Αργεντινή, Χιλή, Περού. Ζητάμε πολλά; Ίσως, μα τα όνειρα δεν κοστίζουν.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.

Π.Κ.: Υπάρχουν τόσα πράγματα που θα έπρεπε να είχε κάνει πριν φύγει από το Όσλο... κι όμως εκείνος δεν τα έκανε. Αφέθηκε ζαλισμένος σε αλλεπάλληλες στιγμιαίες εκρήξεις. Αγάπη, πείσμα, επιθυμία, εξιλέωση. Θέλω, θέλω, θέλω, δεν θα την αφήσω, δεν θα τη χάσω. Παράφορη αγκαλιά, φιλιά, δάκρυα. Η κόρη μου, η κόρη μου, να το λέει και να μη ξέρει τι εννοεί. Ξετρέλανε το μικρό κορίτσι και πάγωσε την Άννελι. Λάθος και πάλι λάθος. Τα κόκκινα σκαρπίνια της ζωγραφιάς μπερδεύτηκαν στον νου του Ορέστη με μια κόκκινη ζακέτα που είχε σκουρήνει από αίμα. Απόσχιση, όλα τα χρόνια, όλες οι εικόνες, όλη η οδύνη σε θερμοκρασία τήξης να μπλέκονται σε μια ψυχή ταραγμένη.

Περισσότερες μικρές συνεντεύξεις μεγάλων βιβλιοταξιδιών εδώ

Το μυθιστόρημα της Πολύμνιας Κοσσόρα, Καίει ο ήλιος τα μεσάνυχτα; κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανός. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ αλλά και εδώ

Ο ήρωας της ιστορίας επιχειρεί ένα μοναδικό ταξίδι, με την ψυχή του να περνάει από το φως στο σκοτάδι και πάλι πίσω στο φως. Από μια στρωμένη ζωή, σε μια προκλητική περιπέτεια. Αφήνοντας πίσω του τις νεανικές παρέες, τα πάρτι και τις πλάκες με φίλους, μια ζωή που θα μπορούσε να φαίνεται σαν κωμωδία, ένα μεθυσμένο όνειρο, ένα παράξενο μήνυμα και μια παλιά πληγή θα τον βάλουν σε απροσδόκητες ατραπούς. Αν ακολουθήσετε με την καρδιά και τον νου τα βήματα των κεντρικών χαρακτήρων, σύντομα θα καταλάβετε ότι ο δρόμος τους έχει συγκρούσεις και μοιραίες ανατροπές. Τέλος, μια καταστροφική στιγμή θα δοκιμάσει τα όρια και τις αντοχές της ψυχής τους.[1]

Πολύμνια Κοσσόρα

Η Κόρη των Καλαβρύτων

Πρόκειται για το ιδιαίτερο βιβλίο του Θανάση Φροντιστή ο οποίος δημιούργησε μια τραγωδία στα πρότυπα των αρχαίων με άξονα το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων.

Αρχικά, να σημειώσω ότι είναι γόνιμο να διαβάζουμε γενικότερα, και ακόμα καλύτερο όταν οι σύγχρονοι συγγραφείς καταπιάνονται με κλασικές φόρμες· όχι επειδή είμαι προσκολλημένη σε καμία παλαιολαγνεία -το αντίθετο ισχύει και το γνωρίζουν καλά όσοι με ξέρουν- αλλά γιατί ένας λαός που ξεχνά ή, ακόμη χειρότερα, αγνοεί την ιστορία και τον πολιτισμό του είναι καταδικασμένος στην αφάνεια.

«Η χαρά είναι ουράνιο τόξο και επιλέγεις το χρώμα που θες», Νίκος Τουμαράς

Πως μετράμε... την ευτυχία;

Ν.Τ.: Η ευτυχία πηγάζει από τους στόχους μας και πλησιάζουμε ή απομακρυνόμαστε από αυτήν με τις πράξεις και τις αποφάσεις μας. Αρχικά, πρέπει να αφουγκραστούμε τις επιθυμίες μας και αυτές να γίνουν η καθημερινότητά μας! Όσο εύκολο κι αν μοιάζει, άλλο τόσο δύσκολο συνήθως είναι.

Την δημιουργία;

Ν.Τ.: Με όποιον τρόπο και αν εκφράζεσαι αυτό αποτελεί ένδειξη προσπάθειας ότι ακόμα παλεύεις και δεν έχεις εγκαταλείψει. Πιστεύω, ωστόσο, ότι δεν υπάρχει μέτρο αξιολόγησης. Η αισθητική αρτιότητα συνηθίζεται να είναι έννοια συνυφασμένη με τη δημιουργικότητα, αλλά το ωραίο δεν αποτυπώνει πάντοτε την αλήθεια των καιρών μας.

Την επιτυχία;

Ν.Τ.: Επιτυχία και ευτυχία δεν συνδυάζονται κατ’ ανάγκην. Τα λεφτά, η αναγνώριση, οι προσωπικές φιλοδοξίες αλλάζουν τις επιλογές μας. Επιτυχία σε έναν τομέα μπορεί να είναι οι αυξημένες πωλήσεις, αλλά η προσωπική επιτυχία είναι έννοια πολύ ιδιαίτερη. Συνολικά, η ευτυχία, η δημιουργία και η επιτυχία είναι έννοιες υποκειμενικές. Μπορεί να είσαι επιτυχημένος, αλλά όχι ευτυχισμένος, γιατί άλλο ήθελες και τελικά άλλο επέλεξες να κάνεις.

Ο Βαγγέλης Βουραζάνης και η Ψυχή από μαύρο βελούδο

Πως σας ήρθε η ιδέα;

Β.Β.: Μου βάζεις δύσκολα. Για την ακρίβεια δεν είμαι σίγουρος, επειδή ήταν πολύ αργά όταν άρχισα να συλλαμβάνω την ιδέα, δεν είμαι εκατό τοις εκατό σίγουρος αν το σκέφτηκα ή το ονειρεύτηκα. Το πρωί της επομένης πάντως υπήρχε η ιδέα αποτυπωμένη στο μυαλό μου.

Που γράψατε το βιβλίο σας;

Β.Β.: Το βιβλίο γράφτηκε κατά τη διάρκεια της βάρδιας που έκανα σε ένα βενζινάδικο, λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη. Μπορούσα να έχω πρόσβαση στον υπολογιστή για να γράφω κι επειδή το χειμώνα η κίνηση ήταν μηδαμινή από τις οχτώ μέχρι τις δέκα που έκλεινα το κατάστημα, κατάφερα να τελειώσω μέσα σε τέσσερις μήνες περισσότερο από το μισό. Το υπόλοιπο το έγραφα κυρίως τα βράδια στο σπίτι μου.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;

Β.Β.: Περίπου εννέα μήνες.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;

Β.Β.: Αστυνομικό μυθιστόρημα.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;

Β.Β.: Επρόκειτο για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με πρωταγωνιστές ανθρώπους που έχουν δεχθεί βία και άδικη αντιμετώπιση από τη δικαιοσύνη, απ’ όπου έρχεται και το φυσικό επακόλουθο: ζοφεροί χαρακτήρες με τη σύγκρουση του καλού και του κακού μέσα τους σε μια προσπάθεια να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Το μυστήριο αποτελεί έναν σκληρό γρίφο και η περιπέτεια των ηρώων είναι ένα ταξίδι που θα εξελιχθεί σε αληθινή Οδύσσεια, όταν στο δρόμο του πρωταγωνιστή μας θα μπει ένας μεγάλος έρωτας, που θα περιπλέξει τα πράματα ακόμα περισσότερο.

Η Μαίρη Κόντζογλου και Οι μαγεμένες

Μια στιγμή, για μια μόνο στιγμή, πίστεψε πως ο έρωτας είχε κάνει φτερά να φυτρώσουν στις πλάτες της μεγάλα, τεράστια φτερά, αισθανόταν ίδια με εκείνη τη μορφή σε μια από τις στήλες που έμοιαζε λες και μόλις είχε κατέβει από τον ουρανό.

Άργησες…» επανέλαβε αμήχανα, χίλια πράγματα είχε να του πει και όμως τώρα όλα χάνονταν, έσβηναν πάνω στους δείχτες του ρολογιού και της έμενε μόνο τούτη η λέξη, άργησες, και ένα παράπονο που ποτέ δεν θα φανέρωνε.

Γέλασε πικρά. Ήταν ένα μικρό έντομο μπροστά στην παντοδυναμία του πατέρα του, έτσι ένιωθε από μικρό παιδί και καθόλου δεν είχε αλλάξει σαν αίσθηση παρά τα χρόνια που είχαν περάσει. Μόνο από την αγάπη της μάνας του αντλούσε δύναμη και αυτοπεποίθηση και ήταν πεπεισμένος πως ο Περικλής ποτέ δεν θα έδινε τη συγκατάθεσή του.

Έτρεχαν τα λεπτά παραπατώντας στην υγρασία, δυο , μόνο δυο λεπτά είχαν ακόμα στη διάθεσή τους και θα χώριζαν. Όλος ο έρωτας μετατρεπόταν σε θάρρος και της έδινε δύναμη, φύτρωναν φτερά στις πλάτες της.

Μαζί του δραπέτευε και το όνειρο που σεργιανούσε τόσες ώρες στα μισοσβησμένα μάτια της – εκείνος κι εκείνη να φιλιούνται κάτω από ένα πεύκο. Ένα άγνωστο πεύκο. Και ένα γνωστό φιλί που τόσο είχε λαχταρίσει.

Είχε την αίσθηση πως πλησίαζε τον αγαπημένο της, σχεδόν ένιωθε την αναπνοή του στο μάγουλο της, το χάδι του στα μαλλιά. Αίσθηση που δεν ήταν εντελώς αδικαιολόγητη καθώς όλες τους οι συναντήσεις μέχρι εκείνη τη στιγμή κάτω από το παγωμένο βλέμμα των Μαγεμένων είχαν γίνει. Έτσι, τολμάμε να πούμε πως οι Μορφές είχαν γίνει κάτι σαν σύνδεσμος μεταξύ των δυο ερωτευμένων παιδιών.

Νόμισε πως είδε μια σκιά να περνάει γρήγορα και να χώνεται σε ένα άλλο σοκάκι τη στιγμή που η πρώτη σταγόνα της βροχής τον άγγιζε πάνω από το φρύδι. Άνοιξε το βήμα, έπρεπε να φτάσει οπωσδήποτε , ο κίνδυνος να τον δούνε όσο πήγαινε και μεγάλωνε.

Έφυγε από το φτωχικό τους, η καρδιά του μούλιαζε σε μια χλιαρή στέρνα αγάπης, αν δεν ντρεπόταν θα έβαζε και εκείνος τα κλάματα και θα έπεφτε στην αγκαλιά της Στέργιαινας, θα της έλεγε πως του έλειπε η μάνα του, του έλειπαν και οι παππούδες του και πως δεν είχε κανένα στον κόσμο πριν γνωρίσει τον γιο της, όλα του τα είχαν πάρει.

Σιγά, μιλά σιγά, πέρδικαμ’…» την παρακάλεσε, γύρω τους η ομίχλη δημιουργούσε δίχτυ προστασίας από τα ανεπιθύμητα μάτια, όμως οι ομιλίες και το λαχάνιασμά τους ίσως να ακούγονταν. Και δεν έπρεπε να την εκθέσει, τρελαινόταν στην ιδέα πόσα διακινδύνευε η αγαπημένη του όταν ερχόταν να τον συναντήσει. Ούτε κι αυτός όμως έπρεπε να εκτεθεί, ήταν ταγμένος στον ιερό σκοπό της απελευθέρωσης της πατρίδας από τον τουρκικό ζυγό.[1]

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στο βιβλίο Όπου η ζωή... στο κόκκινο της Έρης Μαυρογιάννη

Λοιπόν, στο έμβρυο "άλφα", μέσω της φλέβας του αριστερού χεριού της, εντόπισα εντελώς συμπτωματικά ότι ήδη βρισκόταν σε υπερκοιλιακή ταχυκαρδία που σημαίνει ότι: Το έμβρυο αυτό, πολύ πιθανόν να πάσχει από το σύνδρομο Wolff Parkinson-White. Με απλά λόγια, το έμβρυο πάσχει από συγγενή καρδιοπάθεια.

Φωνές και τσιρίδες έσκιζαν την συνήθως ήρεμη και σιωπηλή ατμόσφαιρα στο αγαπημένο μας δάσος, Το δάσος των Παραμυθιών. Οι κάτοικοι είχαν όλοι σχεδόν συγκεντρωθεί στους κήπους του παλατιού που είχαν πρόσφατα ανακαινίσει η Ωραία και το Τέρας. Οι φιλενάδες είχαν αράξει στην πάνω βεραντούλα του σπιτιού της Στελλίτσας Ζαχαρίτσας και χάζευαν από εκεί το… φορτισμένο περιβάλλον! Είχαν σκοπό να κατέβουν κι εκείνες στη μάζωξη αλλά τους πρόλαβε η Σταχτοπούτα.

Εκείνος που άκουγε τις επιθυμίες των άλλων

Στο νέο του μυθιστόρημα ο Γιάννης Φιλιππίδης πλάθει μια ιστορία απόλυτης ταύτισης δύο ανθρώπων που απλά έτυχε να γεννηθούν με διαφορά λίγων ημερών στον ίδιο τόπο αφήνοντας παράλληλα μια μομφή για εκείνο το "έτυχε" που μπορεί να είναι τύχη -ή να μην είναι- αλλά και μοίρα ή κάρμα...
Ο Γαβριήλ γεννιέται με το χάρισμα να "ακούει" τις επιθυμίες των άλλων -τις διαισθάνεται περισσότερο- προτού εκείνες εκφραστούν, αν εκφραστούν ποτέ, τη στιγμή που σχηματίζονται μέσα τους. Κι ενώ το ερώτημα είναι αν ένας τόσο ιδιαίτερος άνθρωπος μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτό το χάρισμα προς όφελος δικό του κι όλων εκείνων που αγαπά ή αν θα πνιγεί εσωτερικά, ένα ατύχημα αφήνει ανήμπορη την Αγγελική του και τον ίδιο μετέωρο ανάμεσα σε όλα αυτά που έζησαν, μοιράστηκαν, διένυσαν... και σε ένα αβέβαιο αύριο, ομιχλώδες κι άγνωστο... ενώ δεν ξέρει καν αν θα υπάρξει κοινό μέλλον μεταξύ τους ή πώς θα είναι αυτό. Τότε, στο σημείο της αιώρησης, ξορκίζει τους φόβους του γράφοντάς της από την απλή καθημερινότητα που εκείνη δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί μέχρι τις αναμνήσεις όλης της κοινής τους ζωής -μαζί και εξομολογήσεις.

Η Κατερίνα Λιάτζουρα και τα Αποκαΐδια Ηθικής

Αρρωστημένες

Προσπάθειες

Ορθολογιστικής

Καθοδήγησης

Αποτελούν

Ιλιώδες

Διαφέντεμα

Ισχνών

Ανθρώπων

Ηθοπλαστικές

Θεοκρατίες

Ιχνηλατούν

Κοινώς

Ηδυπαθείς

Σεμνοπρέπειες[1]

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Κ.Λ.: Τα “Αποκαΐδια ηθικής” είναι μια ποιητική καταγγελία σε όλους αυτούς που περηφανεύονται πως κάνουν σημαντικά πράγματα για τον άνθρωπο, παραμελώντας όμως ταυτόχρονα, τον ίδιο τον άνθρωπο.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Κ.Λ.: Αίμο-Κάθαρση.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;

Κ.Λ.: Να πάψει να ταΐζει κουτόχορτο τον εαυτό του και τα παιδιά του. Και να βρει τρόπους αντίστασης. Και να συνειδητοποιήσει πως δεν χρωστά την ζωή του σε κανέναν.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;

Κ.Λ.: Στο Κάβο Ντόρο. Όσο χτυπάει ακόμη η καρδιά μας.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο

Κ.Λ.: ΦΩΝΕΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ

Γέμισαν τ' αυτιά φωνές.

Φωνές χωρίς πρόσωπα.

Ασώματες.

Στερεότυπα απαράλλακτα

χωρίς απροσδόκητα

χωρίς ενδεχόμενα

η φωνή του ανθρώπου

παραμορφώνεται

νοθεύεται

και τέλος τέλος ακυρώνεται.

Μια εφιαλτική εντύπωση σφηνώθηκε στον λογισμό μου.

Πως ο άνθρωπος θα εκλείψει.

Θα απομείνει μόνο η μιλιά

μηχανική

ηχογραφημένη

υπαγορευμένη

ξεκρέμαστη στον αέρα

δίχως στόμα, γλώσσα ή λαλιά

δίχως νόημα.

Κενή.

Περισσότερες μικρές συνεντεύξεις μεγάλων βιβλιοταξιδιών εδώ

Η ποιητική συλλογή της Κατερίνας Λιάτζουρα, Αποκαΐδια ηθικής, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ!

[1] Η Κατερίνα Λιάτζουρα συμπληρώνει την ακροστιχίδα του τίτλου της ποιητικής της συλλογής. Η ακροστιχίδα είναι ένα παλαιό ποιητικό παιχνίδι στο οποίο τα αρχικά γράμματα των στίχων αν διαβαστούν από πάνω προς τα κάτω δίνουν μια λέξη ή φράση. Στην δική μου εκδοχή τα αρχικά γράμματα δίνουν τον τίτλο του έργου εκείνου που γράφει το παζλ και, εφόσον είναι ελεύθερος να συμπληρώσει τα αρχιγράμματα με όποιον τρόπο θέλει (μονολεκτικά, ποιητικά, περιγραφικά, κ.ο.κ. ακόμα και μονοσύλλαβα) ονόμασα την στήλη Ακρότιτλο. Περισσότερα σαν και αυτό θα δείτε εδώ.

Παρεξήγηση

Προσφάτως είδαμε την «Παρεξήγηση» του Α. Καμύ, στο θέατρο Radar, σε σκηνοθεσία, μετάφραση και φωτισμούς της κ. Α. Παπαστάθη, η οποία κρατάει και τον ρόλο της Μάρθας. Δίπλα της, στο ρόλο της Μητέρας, η κ. Μ. Σκούντζου, ενώ στο ρόλο του Γιαν εμφανίζεται ο κ. Βαγγέλης Ψωμάς και στον ρόλο της Μαρίας η κ. Αλεξάνδρα Κουλούρη, ενώ, σε έκτακτη εμφάνιση, στον ρόλο του υπηρέτη εμφανίζεται ο κ. Ν. Μπουσδούκος.

Για αρχή ας αναφέρουμε δυο-τρία βασικά πράγματα: πως πρόκειται για μια εξαίρετη παράσταση, πως το κείμενο καταφέρνει και συμπυκνώνει την ηθική του παραλόγου του Καμύ, όπως αυτός την εκθέτει στον Μύθο του Σίσυφου με χαρακτηριστικό τρόπο και πως μέσα από την παράσταση αυτά που διαβάζουμε καταφέρνουμε με ευκολία να τα εντοπίσουμε!

Τα 5 στοιχεία

Το παθαίνω καμιά φορά. Όχι τόσο συχνά αλλά όταν συμβαίνει είναι πολύ καλό αλλά και πολύ πολύ ενοχλητικό. Έχω δει πολλές παραστάσεις -περισσότερες από το μέσο όρο ενός θεατρόφιλου και απείρως περισσότερες από έναν οποιονδήποτε θεατή- και, ειλικρινά, εντυπωσιάζομαι όλο και σπανιότερα -λογικό από ένα σημείο και μετά- χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χάνω το κέφι μου ή την όρεξη ή ότι υποτιμώ τις δουλειές και τα έργα των καλλιτεχνών και δημιουργών. Πάντως, όταν βρεθώ απέναντι σε κάτι που θα με ενθουσιάσει έχω να αντιμετωπίσω δύο αντικρουόμενα πεδία: τον αυθόρμητο ενθουσιασμό μου αλλά και τις πάμπολλες σημειώσεις που κάνω παράλληλα για ό,τι με εντυπωσίασε, με κέρδισε, με ξάφνιασε...  με ενεργοποίησε με τον τρόπο του παλεύοντας με την ελαττωματική μου μνήμη ώστε να είμαι σε θέση αργότερα στο γραφείο να επαναφέρω τις σκέψεις μου στο σύνολό τους. Δηλαδή, να θυμηθώ όλα εκείνα τα υπέροχα μικροπραγματάκια που πέρασαν από το μυαλό μου όσο κράτησε η εμπειρία, με το αιώνιο πρόβλημα να τα ανακαλέσω όλα.

«Η χαρά είναι μπλε ρουά», Γιώτα Καλαμαρά

Πώς μετράμε... την ευτυχία;

Γ.Κ.: Με πληρότητα, με χαμόγελα και αγκαλιές!

Τη δημιουργία;

Γ.Κ.: Προσωπικά τη μετρώ με… σελίδες.

Την επιτυχία;

Γ.Κ.: Από τις κριτικές, καλές ή κακές, που σκοπό τους έχουν να σε βελτιώσουν και να σε εξελίξουν.

Πώς ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;

Γ.Κ.: Ξεκίνησα να γράφω στίχους για τα καθημερινά μου βιώματα σε μικρή ηλικία και ανάλογα με τη διάθεση που είχα. Άλλες φορές ήταν χιουμοριστικά και άλλες σκοτεινά. Με τη συγγραφή άρχισα να ασχολούμαι πριν μερικά χρόνια. Αν και έχω γράψει αρκετά διηγήματα, τη μεγαλύτερη χαρά πήρα πρόσφατα, όταν ολοκλήρωσα τη νουβελέτα μου «Πλανήτης Ποσειδώνας: Η απειλή των Ζοριανών», η οποία πρόκειται να εκδοθεί στην ανθολογία για τα βραβεία Larry Niven από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές.

Ο Γιώργος Φάκος και ο Τρόμος πάνω από την πόλη

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Γ.Φ.: Nα ξεκαθαρίσουμε εξ’ αρχής πως ο «Τρόμος πάνω από την πόλη», είναι το δέκατο τρίτο βιβλίο μου και δεύτερο μυθιστόρημά μου. Έχουν προηγηθεί, αθλητικά, δημοσιογραφικά, πολιτικά βιβλία, καθώς μυθολογία και δύο διαδικτυακά. Τώρα, στο ερώτημά σας “τι με ώθησε να γράψω το βιβλίο”, θα σας απαντήσω πως, όπως σε όλα τα βιβλία μου, έτσι και στο συγκεκριμένο, θέλω να εκφράζω κι ένα κομμάτι του εαυτού μου, ν’ αποτυπώνω γεγονότα και ιστορίες, που είτε έζησα είτε άκουσα ως δημοσιογράφος ή διάβασα, να συνθέτω σκόρπιες εικόνες που υπάρχουν στο μυαλό μου και να περιγράφω αισθήσεις που μου έχουν δημιουργηθεί. 

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Γ.Φ.: Θρίλερ.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;

Γ.Φ.: Θα σας απαντήσω με κάτι που έγραψε ο Βραζιλιάνος συγγραφέας, Πάουλο Κοέλιο: «Άλλα βιβλία μας κάνουν να ονειρευόμαστε, άλλα μας προσγειώνουν στην πραγματικότητα, αλλά κανένα δεν ξεφεύγει από εκείνο που είναι σπουδαιότερο για έναν συγγραφέα: Την εντιμότητα με την οποία γράφει». 

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;

Γ.Φ.: Το ταξίδι θα ήταν στον πανέμορφο τόπο μου, το νομό Ηλείας, ο οποίος είναι το γαλάζιο, είναι το πράσινο, είναι ο λαμπερός ήλιος, είναι το νερό, είναι οι εκατομμύρια μικρές ανάσες που φωλιάζουν στους μεγάλους οικότοπους και δεμένα όλα αυτά σε μια δέσμη εμπειριών απροσδόκητη. Εύκολο είναι να επισκεφθεί αυτό τον τόπο ο ταξιδιώτης, το δυσκολότερο της ζωής του να τον ξεχάσει.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο

Γ.Φ.: «Κάθε μαχητής έχει μια μάχη, που είτε τον καθιερώνει είτε τον καταστρέφει», Ηλίας Καζάν.

Περισσότερες μικρές συνεντεύξεις μεγάλων βιβλιοταξιδιών εδώ

Το μυθιστόρημα του Γιώργου Φάκου, Τρόμος πάνω από την πόλη, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δυάς.

Ο «Τρόμος πάνω από την πόλη», είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με έντονη την αγωνία για την τύχη των πρωταγωνιστών του.

Αν και η ψυχή και η καρδιά του βασικού ήρωα, δημοσιογράφου Άγγελου Αλεξίου, αναζητά το φως, εντούτοις τα γεγονότα αποδεικνύονται καταστροφικά για τον ίδιο και για το πιο αγαπημένο του πρόσωπο. Όσο και αν οι αντοχές του είναι μεγάλες, φτάνει σ’ ένα σημείο που λυγίζει. Γενικά, όμως, οι ήρωες του βιβλίου «τσαλακώνονται», πονάνε και χαίρονται, κλαίνε και γελάνε, φτάνουν στα όριά τους και τα ξεπερνούν.

Και το ταξίδι συνεχίζεται με απρόσμενες εξελίξεις…[1]

Γιώργος Φάκος

Κερδίστε το!

Οι εκδόσεις Δυάς προσφέρουν το μυθιστόρημα του Γιώργου Φάκου σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση αλλά και για να στείλετε το μήνυμά σας στον ίδιο κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:

Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματιστεί για τις 29 Ιουνίου 2017 και το βιβλίο θα αποσταλεί/παραδοθεί στον τυχερό από τις εκδόσεις Δυάς.

k

Καλή τύχη!

Johnny Rotten και SEX PISTOLS

Ο John Joseph Lydon ήταν το μεγαλύτερο από τα 4 παιδιά του της Eilleen Lydia και του John Christopher Lydon, ένα ζευγάρι Ιρλανδών εργατών που μετανάστευσε στο Λονδίνο στα μέσα της δεκαετίας του 50.

Στα επτά του χρόνια αρρώστησε από μηνιγγίτιδα και παρέμεινε για έναν ολόκληρο χρόνο στο νοσοκομείο St Ann. Η ασθένεια, εκτός από παραισθήσεις, ναυτίες, πονοκέφαλους και απώλειες μνήμης που κράτησαν πάνω από 4 χρόνια, του άφησε μια μόνιμη κύρτωση στην σπονδυλική στήλη. Επίσης ήταν και η αιτία να αποκτήσει γουρλωτά μάτια που του έδιναν ένα μόνιμο βλέμμα τρελού κάτι που αργότερα θα μείνει γνωστό ως “Lydon stare”.

Φυσικά στο σχολείο του δεν ήταν δυνατόν να περάσει απαρατήρητος και όπως ήταν επόμενο, έπεσε θύμα μπούλινγκ. Όμως ο Τζον δεν ήταν από αυτούς που θα υπέμενε αδιαμαρτύρητα κάτι τέτοιο. Πολύ σύντομα από θύμα έγινε θύτης.

Στο στόμα του λύκου

Εάν είστε από εκείνους που αρχίζουν την ανάγνωση των βιβλίων τους λίγο πριν κοιμηθούν, τότε το συγκεκριμένο βιβλίο ίσως να σας κρατήσει άυπνους. Η πλοκή είναι τόσο γρήγορη και συνάμα καλοδουλεμένη, με μικρά κεφάλαια που στο τέλος τους σε αφήνουν πάντα με ένα ερωτηματικό που θέλεις να απαντηθεί άμεσα, ώστε στο τέλος βρίσκεσαι να έχεις τελειώσει το μυθιστόρημα χωρίς καν να το έχεις συνειδητοποιήσει.

Η Λεύκη Σαραντινού και ο Χαμσίν, ο άνεμος της ανατολής

Πως σας ήρθε η ιδέα;

Λ.Σ.: Νομίζω ότι σε ένα ιστορικό μυθιστόρημα η ιδέα έρχεται πάντα μέσα από την ίδια την ιστορία.

Που γράψατε το βιβλίο σας;

Λ.Σ.: Σε υπολογιστή πάντα, στην Κομοτηνή.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;

Λ.Σ.: Δυόμισι χρόνια μαζί με το διάβασμα που έκανα για το βιβλίο.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;

Λ.Σ.: Ιστορικό μυθιστόρημα που μαθαίνει στον αναγνώστη ιστορία με ευχάριστο τρόπο.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;

Λ.Σ.: Εκτείνεται στον 13ο και τον 14ο αιώνα. Αφορά τις ύστερες σταυροφορίες και το τέλος του τάγματος των Ναϊτών ιπποτών. Τα αληθινά γεγονότα περιγράφονται παράλληλα με την εξέλιξη της φιλίας δύο ιπποτών, ενός Ναΐτη και ενός Οσπιτάλιου ιππότη, υπάρχει δηλαδή μία φανταστική ιστορία που εκτυλίσσεται όμως μέσα σε αληθινό ιστορικό πλαίσιο και διασταυρώνεται με πραγματικά γεγονότα.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;

Λ.Σ.: Τους ιππότες που ήταν πάντα και παραμένουν η αδυναμία μου.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;

Λ.Σ.: Ο Φιλίπ ντε Ριντφόρντ, ο πρωταγωνιστής, επειδή ακολουθεί το ένστικτό του και επειδή έχει το όνομα του γιου μου.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;

Λ.Σ.: Νομίζω κινηματογραφική ιστορική δράση και γνώση της ιστορίας της συγκεκριμένης εποχής.

Υγρή πόλη

Ο Λεωνίδας, ο αξιοσέβαστος κουρέας της πόλης. Σοβαρός, τυπικός, αυστηρός που ζει μια καθόλα φυσιολογική ζωή με την φιλάσθενη γυναίκα του Εριφύλη και την πανέμορφη κόρη τους Γαριφαλιά η οποία ποθεί εναγωνίως να εξερευνήσει τον κόσμο μέσω του έρωτα…

Η Λαμπρινή, μία συντηρητική και θρησκόληπτη γυναίκα της επαρχίας που κρύβει ένα καταπιεσμένο θηλυκό μέσα της.

Ο Ζαχαρίας ένα γνήσιο αρσενικό, γοητευτικός και φιλόδοξος που θα μαγευτεί από την Λαμπρινή.

Η αιθέρια και απελευθερωμένη Χλόη που έρχεται να ταράξει την ήρεμη ζωή του Λεωνίδα και να του θυμίσει το παρελθόν του.

Χαρακτήρες τόσο αντίθετοι μεταξύ τους, με διαφορετική γλώσσα, θρησκεία, κοινωνικό υπόβαθρο που ζουν με φόντο την υγρή πόλη και ψάχνουν τον έρωτα, το πάθος και με τελικό στόχο τι άλλο; Την ευτυχία, την πλήρωση.

Η Ευλαμπία Τσιρέλη και τα Χρόνειρα

Πώς σας ήρθε η ιδέα;

Ε.Τ.: Για ιδέες θα μιλήσω μάλλον, καθώς δεν πρόκειται για μια ιστορία. Οι ιδέες, λοιπόν, κατά κύριο λόγο, μου ήρθαν στα όνειρα.

Που γράψατε το βιβλίο σας;

Ε.Τ.: Γράφω πάντα στο σπίτι.

Πόσο χρόνο σάς πήρε η συγγραφή;

Ε.Τ.: Πρόκειται για κείμενα της περιόδου 2007-2014. Η επιλογή αυτών και σύνθεση του βιβλίου δεν πήρε πάνω από δύο μήνες νομίζω.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;

Ε.Τ.: Δυσκολεύομαι να χαρακτηρίζω.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;

Ε.Τ.: Πρόκειται για διηγήματα που βασίζονται σε όνειρα που έχω δει. Έχω αναπτύξει μια μέθοδο κατά την οποία κατηγοριοποιώ τα όνειρά μου κι έπειτα τα μετατρέπω με ανάλογο τρόπο σε διηγήματα. Στη σουρεαλιστική αυτή γραφή του μαγικού ρεαλισμού κρύβω συμβολισμούς και προβληματισμούς για τον άνθρωπο, την ηθική και άλλα πανανθρώπινα και αρχετυπικά ερωτήματα. Τα ποιήματα κινούνται στην ίδια γραμμή σκέψης, και πειραματίζομαι με διάφορες τεχνικές.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;

Ε.Τ.: Το ότι μου δίδαξε πώς να βελτιωθώ στο επόμενο.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;

Ε.Τ.: Μια ανώνυμη. Η μητέρα της Άνναμπελ, στο ομώνυμο διήγημα. Δεν ξέρω γιατί είναι η αγαπημένη μου.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;

Ε.Τ.: Από ό,τι μου λένε, εικόνες, τροφή για σκέψη και περισυλλογή.

Ο Θεόφιλος Γιαννόπουλος και Το αγκάθινο στέμμα

Το παράξενο νόμισμα που ξέθαψαν κάτω από το δάπεδο του ναού τους γέμισε απορίες. 

Όλη η μπροστινή του όψη απεικόνιζε θαλασσινά κύματα κι από πίσω διαγραφόταν ένας ήλιος. 

Αρκετή ώρα μετά, συνειδητοποίησαν πως παρόμοια σύμβολα συνάντησαν και στο τοίχωμα της σπηλιάς.

Για καλή τους τύχη, τούτο το νόμισμα πιθανόν και ν’ αποτελούσε το κλειδί για ν’ αποδράσουν απ’ την υπόγεια φυλακή τους! 

Καθώς φώτιζαν στο τοίχωμα, διέκριναν πως στο ύψος των ματιών τους ξεχώριζαν δυο όμοια με το νόμισμα σύμβολα και πως από κάτω τους υπήρχε μια κάθετη σχισμή. 

«Άγγελε, πιστεύω πως δεν χωρά καμία αμφιβολία πως αυτός είναι ο προορισμός του.»

«Θα συμφωνούσα μαζί σου Κωνσταντίνε, εάν στη παρόμοια περίπτωση που το πράξαμε με το αγαλματίδιο, τελικώς καταλήξαμε να περιπλανόμαστε εγκλωβισμένοι εδώ!»

Ισορροπώντας μεταξύ του επώδυνου λάθους και του πάθους τους για ελευθερία, τελικώς συμφώνησαν να το χρησιμοποιήσουν.

Νικώντας τους φόβους τους, ο Κωνσταντίνος άφησε το μεταλλικό κέρμα να κυλίσει μέσα στη σχισμή, προσμένοντας εναγώνιος για τ’ αποτέλεσμα. 

Ο ήχος που συνόδευσε την καθοδική πορεία του, οδήγησε στην ενεργοποίηση ενός εσωτερικού μηχανισμού, που έκανε τη γη να τρέμει κάτω από τα πόδια τους! 

Σύντομα ζωντάνεψαν στα μάτια τους οι μνήμες απ’ την οδυνηρή επίσκεψή τους στην ερειπωμένη εκκλησία, με το πάτωμα που κατέρρευσε απροειδοποίητα κάτω απ’ τα πόδια τους.

Τότε στάθηκαν πραγματικά τυχεροί, μα τώρα δεν ήταν καθόλου σίγουροι τί τους επιφύλασσε η μοίρα.

Ένα λεπτό κράτησε αυτός ο ορυμαγδός που τους έριξε με τα γόνατα στο τραχύ, πέτρινο πάτωμα.

Μετά έγιναν μάρτυρες ενός παράξενου θεάματος:

Μπρος τους, στο μέχρι πρωτινός συμπαγές πέτρινο τοίχωμα, διαγραφόταν τώρα το περίγραμμα μιας ιδιότυπης πόρτας που άνοιξε διάπλατα για να τους υποδεχτεί. 

Ανάσαναν με λαχτάρα τον θαλασσινό αέρα που φυσούσε από το εσωτερικό του, μένοντας κατόπιν να κοιτούν αποσβολωμένοι αυτά που αποκάλυπτε ο φακός στη νέα τους είσοδο…[1]

Πώς σας ήρθε η ιδέα;

Θ.Γ.: Όλα ξεκίνησαν με την ύπαρξη ενός ιδιαίτερου ιστορικά οικοδομήματος, που είναι κοινά αποδεκτό πως κρύβει μέσα του πάμπολλα ενδιαφέροντα μυστικά…

Ιστορίες της φωτιάς

Γράφει η Καλλιόπη Δημητροπούλου

Τις νύχτες ανάβαμε φωτιές,

στήναμε τριγύρω τα κορμιά μας

κι ακούγαμε τις ιστορίες του ανέμου

με τα ζύγια του αστάθμιστα

στα χέρια της θάλασσας.

Καιρός να κατακλιθείτε, μας φώναζε,

καιρός να σταματήσουν οι δούλοι

να κείτονται νεκροί.

Καιρός να αγκαλιάσετε τους συντρόφους σας,

να τους ταΐσετε με το πρώτο χιόνι,

σαν γυρίσουν από τον Άδη νηστικοί.

Κάθε φωτιά μια μεθυσμένη γιορτή

για τον αγριεμένο φόβο

στο στήθος της παπαρούνας.

Κάθε ιστορία μια θυσία στα άστρα,

μάρτυρες από ψηλά

και κρατούν τα σάβανα.

Κάθε νύχτα προπορεύεται

μια μετακινούμενη άμμος,

αιωρείται γύρω από τη φωτιά

και κηδεύει τον προδήμιό της

με ξέφρενα «εάλω».

☆

Copyright © Καλλιόπη Δημητροπούλου All rights reserved, 23/4/2017

Η συνοδευτική εικόνα είναι επιλογή της ίδιας

Της ίδιας:

Εκεί κατοικώ

Ασυντήρητες σχέσεις

Ματαιώσεις