Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Έργα

Second part
 Έτη: Νοέμβριος 2017 και μετά

Μυθιστόρημα σε συνέχειες
📕 Η άλλη πλευρά του παραδείσου, Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου

🌷

Σειρά αυτοτελών επεισοδίων
Δανάη, η ρεπόρτερ, Λένας Μαυρουδή-Μούλιου

🌷

Αστυνομικό σε συνέχειες
🔪 Η υπόθεση του ταλαντούχου ηθοποιού, Γιώργου Ζώτου

Ο έρωτας αλλιώς

Γράφει η Μαίρη Τσίλη
Δεν ήξερα ότι υπάρχεις, ούτε και σε είχα φανταστεί.
Ήθελα μόνο να ερωτευτώ έτσι όπως εγώ ήθελα. Με έναν έρωτα αλλιώς.
Σε βρήκα ξαφνικά στις διεγραμμένες μου χαρές.
Δεν χρειάστηκε να σε κοιτάξω γιατί ένιωσα το βλέμμα σου, σαν γυαλί να χαρακώνει το δέρμα μου.
Μάτωνα και δεν μπορούσα να αντιδράσω γιατί εσύ ήσουν αλλιώς.
Σε ερωτευόμουν και ξαναγεννιόμουν και από έρωτα πονούσα. Σε άγγιζα κι έπιαναν τα χέρια μου φωτιά.
Δάγκωνα τα δυο μου χείλη κι έκλεινα τα μάτια μου από θάρρος και ντροπή μαζί.
Κι εσύ γινόσουν καπνός κι αμέσως μετά υδρατμός και σαν φιλί από το πουθενά στάλαζες στο στήθος μου βαθιά.
Εμείς γίναμε σώματα γυμνά γεμάτα αλήθεια και σημάδια παλιά. Δεν κάναμε έρωτα ποτέ έτσι όπως οι άλλοι κάνουν. Ο έρωτας έκανε έρωτα μαζί μας.
Η πιο μεγάλη μου ηδονή μαζί σου, το φιλί που άφηνα στον λαιμό σου, εκεί ακριβώς που τρεμοπαίζει η πιο ανήθικη φλέβα της καρδιάς κι ο πιο μυστικός από έρωτα λυγμός.
Σε άφησα να φύγεις γιατί όπως είπα θέλω τον έρωτα αλλιώς. Δεν αντέχω να τον κατέχω. Θέλω να τον έχω και ταυτόχρονα να τον ονειρεύομαι.
Σε κάθε ανήδονο όνειρο μου, στην θλίψη μου και στην μελαγχολία μου, στης καρδιάς μου την έρημη γη, να σχηματίζω το πρόσωπο σου και το δικό σου κορμί.
Να φεύγεις και να έρχεσαι ηδονή κι οδύνη μου εσύ!
Να είσαι αυτό που επέλεξα να είσαι για να κερδίζω εσένα καθώς θα χάνω μέσα σου εμένα.
Να είσαι για μένα ο δικός μου έρωτας αλλιώς.

💜

Copyright © Μαίρη Τσίλη All rights reserved, 2017
Το κολάζ δημιουργήθηκε από τμήματα του πίνακα The lovers της Amparo Lopez (λάδι)

Περισσότερα της Μαίρης Τσίλη:
Λίγη ζωή ακόμη
Γυμνή μου αλήθεια

Στρατηγού Μακρυγιάννη Απομνημονεύματα

«... Ἀπὸ ὅλα αὐτά, καϊμένη πατρίδα, δὲν θὰ σωθοῦνε τὰ δεινά σου, ὅτι σιδερώνουν τὴν ἀρετὴ ἐκεῖνοι ὁποῦ σὲ κυβερνοῦσαν καὶ σὲ κυβερνοῦν, καὶ τώρα κατατρέχουν τὸ δίκαιον καὶ τὴν ἀλήθειαν καὶ μὲ ψέματα θέλουν καὶ μὲ σπιγούνους νὰ σὲ λευτερώσουνε, μήτε τώρα εἶσαι καλά, μήτε διὰ τὰ μέλλοντά σου, μὲ τοὺς ἀνθρώπους ὁποῦ σὲ τριγυρίζουν, πολιτικούς καὶ σπιγούνους...»
Το Θέατρο Βαφείο-Λάκης Καραλής φιλοξενεί την παράσταση του Θανάση Σαράντου «Στρατηγού Μακρυγιάννη Απομνημονεύματα» για 10 μόνο παραστάσεις από το Σάββατο 29 Απριλίου στις 21.00. Ο λόγος του Μακρυγιάννη παρουσιάζεται σε θεατρική μορφή, με συνοδεία νέυ, ταμπουρά και λαούτου ζωντανά επί σκηνής από την Σύλβια Κουτρούλη.
Αξίζει να σημειωθεί ότι τα «Απομνημονεύματα» παρουσιάστηκαν ως μετάκληση στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος τον περασμένο Οκτώβριο -με αφορμή τα 150 χρόνια από τον θάνατο του Στρατηγού Μακρυγιάννη -με μεγάλη επιτυχία (sold out) και με το κοινό να υποδέχεται την παράσταση με θέρμη. Με επιτυχία παρουσιάστηκε επίσης στην Αθήνα (Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Θ. Αλκμήνη), την Πάτρα (Δημοτικό Θέατρο, Λιθογραφείο), τη Λάρισα (Θεσσαλικό θέατρο), τη Σαντορίνη, αλλά και τη γενέτειρα του ήρωα, το Κροκύλειο Φωκίδος.
«Εγώ την αλήθεια θα την ειπώ γυμνή», έλεγε ο Μακρυγιάννης, ο ήρωας του σπαθιού και της πένας, που έδωσε συγκλονιστικό μάθημα ιστορίας με την «απελέκητη γραφή» του. Δείγμα της δημώδους γλώσσας στη νεοελληνική γραμματεία, τα «Απομνημονεύματα» είναι η συγκλονιστική αλήθεια της ζωής του ίδιου του ήρωα, που θέλει να την ιστορήσει πάνω στο χαρτί. Με τα ελάχιστα κολλυβογράμματα που ξέρει, νιώθει επιτακτική την ανάγκη να μεταδώσει το ζωντανό κομμάτι της Ιστορίας στις γενιές που έρχονται.
Σημειώνεται ότι κάθε Κυριακή, μετά από την παράσταση, ένας διαφορετικός καλεσμένος (από τον χώρο της πολιτικής, της επιστήμης, των γραμμάτων, της τέχνης), θα συζητά με τους συντελεστές και το κοινό για το έργο του Στρατηγού Μακρυγιάννη και τη σημασία των «Απομνημονευμάτων» σήμερα. Ο καλεσμένος θα ανακοινώνεται κάθε φορά στον τύπο και στη σελίδα του θεάτρου, ενώ το κοινό μπορεί να παρακολουθήσει τις συζητήσεις με ελεύθερη είσοδο.
Σημείωμα σκηνοθέτη:
Καταπέλτης ο λόγος του Μακρυγιάννη για τη σύγχρονη διανοουμενίστικη «ελίτ» που ανερυθρίαστα βαφτίζει «παρωχημένες εμμονές» τα όσια και τα ιερά του. Που, μεθυσμένη από τα υποσχόμενα κέρδη του εθνικού ξεπουλήματος, απαξιώνει την αγάπη και την αγωνία του σημερινού Έλληνα για το τι θα απογίνουν όλα αυτά, που «γι’ αυτά πολεμήσαμε». Καταπέλτης και για την αδικία που βλέπει να γίνεται σ’ όλους τους παλιούς ήρωες, τους επιζήσαντες του Αγώνα -μαζί και στον ίδιο- από το νέο κράτος της βαυαροκρατούμενης, πλέον, Ελλάδας. Με μένος απέναντι στους δουλοπρεπείς Έλληνες πολιτικούς της εποχής του, που ξεπουλάνε όσα κέρδισαν με αίμα οι παλιοί αγωνιστές. Έζησε την άκρα αχαριστία και είχε τέλος πικρό, με τα μόνα παράσημα που θα του απονείμει η αγαπημένη του πατρίδα να είναι μια καταδίκη εις θάνατον και μερικές αγιάτρευτες πληγές, που θα τον στείλουν στον τάφο στα 67 του χρόνια. Ο αγράμματος γιος βοσκών της Ρούμελης δίνει ένα συγκλονιστικό μάθημα ιστορίας. Ο διαχρονικός λόγος ενός μεγάλου Έλληνα ακούγεται επίκαιρος όσο ποτέ σήμερα. Τα «Απομνημονεύματα του Στρατηγού Μακρυγιάννη» είναι μια παράσταση που πρέπει να δουν όλοι οι Έλληνες! 
Θανάσης Σαράντος

Κερδίστε προσκλήσεις!
Κερδίστε τέσσερις διπλές προσκλήσεις (δύο για τις 6/5 και δύο για τις 7/5) για την παράσταση Στρατηγού Μακρυγιάννη Απομνημονεύματα. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και κάθε σχετική πληροφορία για τις κληρώσεις και τα δώρα εδώ. Η κλήρωση θα γίνει στις 5 Μαΐου και οι τυχεροί θα παραλάβουν τις προσκλήσεις τους από το ταμείο του θεάτρου τουλάχιστον μισή ώρα πριν την έναρξη της παράστασης.
k
Καλή τύχη!

Η Βασιλική Τσούνη και Οι νύμφες της Εροιβιάς


Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Β.Τ.: Είναι ένα βιβλίο που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και παίρνει μέρος στον τόπο καταγωγής μου. Τρεις εποχές, τρεις έρωτες, τρεις γυναίκες ανοίγουν το σεντούκι με τα μυστικά και ένας τραγικός και τόσο δυνατός χείμαρρος μας παρασέρνει στα σταυροδρόμια των ψυχών τους. Μια ιστορία που ξεκινά το 1943 στην παλιά Πόλη και στο Εβραϊκό γκέτο, συνεχίζει στην πανέμορφη Μυροδάφνη το 1960 και τελειώνει σ' ένα άσχημο γεγονός που συνέβηκε στην ζωή μου εδώ και τέσσερα χρόνια περίπου. Ο θάνατος ενός αγαπημένου μου ανθρώπου που είναι βέβαια και ένας από τους ήρωες του βιβλίου μου. Με βάση αυτό και έπειτα από πολλές συζητήσεις και εκμυστηρεύσεις οικείων προσώπων, δημιουργήθηκαν οι Νύμφες της Εροιβιάς.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Β.Τ.: Αρχικά σε χειρόγραφα και έπειτα με την ολοκλήρωση του στον υπολογιστή.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Β.Τ.: Περίπου ένα χρόνο και κάτι για να ολοκληρωθεί.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Β.Τ.: Ένα συγκινητικό, μοναδικό και τόσο αληθινό μυθιστόρημα.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Β.Τ.: Είναι ένα βιβλίο που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και παίρνει μέρος στον τόπο καταγωγής μου. Τρεις εποχές, τρεις έρωτες, τρεις γυναίκες ανοίγουν το σεντούκι με τα μυστικά και ένας τραγικός και τόσο δυνατός χείμαρρος μας παρασέρνει στα σταυροδρόμια των ψυχών τους. Μια ιστορία που ξεκινά το 1943 στην παλιά Πόλη και στο Εβραϊκό γκέτο, συνεχίζει στην πανέμορφη Μυροδάφνη το 1960 και τελειώνει στα Ιωάννινα το 2014. Ένα μυθιστόρημα με κυρίαρχο φόντο την λίμνη Παμβώτιδα και το Κάστρο.

Φάντασμα στο κέλυφος


Βλέποντας το πολυδιαφημισμένο Φάντασμα στο κέλυφος προσπαθείς να καταλάβεις για 95΄ περίπου τι καινούργιο είδες σ’ αυτή την ταινία. Και φτάνοντας αυτή στο τέλος μένεις με μια απογοήτευση γιατί ακριβώς δεν βρήκες κάτι νέο. Καίτοι προερχόμενο από ένα manga του 1989, αναρωτιέσαι γιατί κανείς σημαντικός σκηνοθέτης μέχρι σήμερα δεν το ανέλαβε να το κάνει ταινία πολύ νωρίτερα -πολλοί είχαν δείξει ενδιαφέρον, πλην όμως κανείς δεν προχώρησε. Και κάπως έτσι φτάνουμε στο 2016 όπου ο Ρούπερτ Σάντερς αναλαμβάνει να το κάνει ταινία, δίχως όμως να δώσει κάτι περαιτέρω ως δική του ματιά επί της ιστορίας. Έτσι έχουμε μια αρχή αλά Blade Runner, μια συνέχεια κάπως Matrix και μια ιστορία που δεν εμβαθύνει κατά τι σε υπαρξιακά και μεταφυσικά δεδομένα. Άρα, χάνω κάτι αν δεν το δω;

Πρόβα έρωτα

Γράφει η Νόπη Χατζηιγνατιάδου

Επέλεξε τα πιο αποκρουστικά ρούχα
εκείνα που ποτέ στο γυμνό της σώμα δε θα φόραγε
Τα πρόβαρε
σα ντυμένη
με άνδρα
που δεν πόθησε


Αργότερα

το ένδυμα αφαίρεσε

εφόσον μία η αλήθεια, που ήδη γνώριζε-
στον έρωτα δε ντύνεσαι
στον έρωτα 
με ένα μόνο βλέμμα ακαριαία γδύνεσαι


🌹


Copyright © Νόπη Χατζηιγνατιάδου All rights reserved, 2017
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από τμήματα πίνακα της Vya

Της ίδιας:

Για πάντα


Για να ζήσεις τον αιώνιο έρωτα, θα πρέπει πρώτα να είσαι

Ικανός στο να μπορείς να

Αγαπήσεις.


Ποτέ μη δοκιμάσεις να

Αναζητήσεις το «άγιο δισκοπότηρο» που παρουσιάζει αυτή η

Νουβέλα, αν πρώτα δεν εξαλείψεις εντελώς την

Τέφρα που βαραίνει την ψυχή σου, ώστε να μπορείς να παραδοθείς στην

Αγαλλίαση που θα σου προσφέρει αυτό που πάντοτε αναζητούσες.[1]

Η νουβέλα του Μάριου Καρακατσάνη και της Εύας Παυλίδου, Για πάντα, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια.
Στο οπισθόφυλλο γράφει:
Όταν μνήμες του παρελθόντος ξυπνάνε με ένα άγγιγμα...
Τότε τα όνειρα τους μπλέκονται και γίνονται μοίρα.
Όταν τα αισθήματα παραμένουν άσβεστα
στο βάθος των αιώνων...
Τότε το «μαζί» γίνεται η πυξίδα των ερωτευμένων.
Όταν σε συνάντησα, με θυμόσουν... Κι όταν, μετά από
εκατοντάδες χρόνια με ξανασυνάντησες, θα σε θυμάμαι...
Για πάντα...

«Δε θέλω όρκους... Ας είναι κι ένα ψέμα.
Μόνο την αδειανή μου ζωή θέλω να γεμίσεις.»
Ωρέλια

«Δε θέλω όρκους, θέλω εσένα και μόνο εσένα,
σε αυτή, στην επόμενη και σε κάθε ύπαρξή μου!»
Έσπερος

Κερδίστε το!
Οι εκδόσεις Όστρια προσφέρουν τη νουβέλα της Εύας Παυλίδου και του Μάριου Καρακατσάνη σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση αλλά και για να στείλετε το μήνυμά σας στους ίδιους κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες σχετικές πληροφορίες για τις κληρώσεις και τα δώρα εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματιστεί για τις 26 Ιουνίου 2017 και το βιβλίο θα αποσταλεί ταχυδρομικά.
k
Κάντε like στη σελίδα των εκδόσεων Όστρια στο facebook για να μη χάνετε κανένα νέο!
Καλή σας τύχη!

[1] Ο Μάριος Καρακατσάνης συμπληρώνει την ακροστιχίδα του τίτλου του βιβλίου. Η ακροστιχίδα είναι ένα παλαιό ποιητικό παιχνίδι στο οποίο τα αρχικά γράμματα των στίχων αν διαβαστούν από πάνω προς τα κάτω δίνουν μια λέξη ή φράση. Στην δική μου εκδοχή τα αρχικά γράμματα δίνουν τον τίτλο του έργου εκείνου που γράφει το παζλ και, εφόσον είναι ελεύθερος να συμπληρώσει τα αρχιγράμματα με όποιον τρόπο θέλει (μονολεκτικά, ποιητικά, περιγραφικά, κ.ο.κ. ακόμα και μονοσύλλαβα) ονόμασα την στήλη Ακρότιτλο. Περισσότερα σαν και αυτό θα δείτε εδώ.

Στάθης Ψάλτης

Γεννήθηκε στο Βέλο Κορινθίας το 1948 και έφυγε πρόσφατα από κοντά μας παλεύοντας με την επάρατη νόσο. Ηθοποιός-σύμβολο της εποχής του 1980, έγινε ευρύτερα γνωστός από τις ελληνικές ταινίες και βιντεοταινίες όπου έπαιξε και που χάριζαν άφθονο γέλιο στους θεατές.

«Η λαχτάρα έχει χρώμα τριανταφυλλί», Γεωργία Καλαμαρά

Πως μετράμε... την ευτυχία;
Γ.Κ.: Με το χαμόγελο!

Την δημιουργία;
Γ.Κ.: Με την αγάπη.

Την επιτυχία;
Γ.Κ.: Με τη δημιουργία.

Πως ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;
Γ.Κ.: Πριν τέσσερα χρόνια κατάφερα κι έγραψα το πρώτο μου κοινωνικό μυθιστόρημα. Μπορεί να μην έχει πάρει τον δρόμο της έκδοσης, ωστόσο η ολοκλήρωσή του ήταν για μένα ένα στοίχημα που το κέρδισα!

Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Γ.Κ.: Δεν έρχεται στο μυαλό μου κάποια σκηνή που να περιγράφει τη ζωή μου. Ωστόσο έτσι όπως νιώθω από τότε που έγινα μητέρα νομίζω ότι η σκηνή που μου ταιριάζει απόλυτα είναι από την ταινία Taken (Η Αρπαγή). Πρόκειται για τη σκηνή όπου ο πρωταγωνιστής Λίαμ Νίσον απειλεί τον απαγωγέα της κόρης του ότι θα τον σκοτώσει εάν δεν την ελευθερώσει. Ειλικρινά θα γίνω θηρίο εάν πειράξουν τα παιδιά μου. Τα λατρεύω με όλη μου την ψυχή. 

...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;
Γ.Κ.: Νομίζω οποιαδήποτε επιτυχία των Secret Garden ή του Yanni.

...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;
Γ.Κ.: Την εποχή των ιπποτών και των πριγκιπισσών.

Ποιο χρώμα έχει... η χαρά;
Γ.Κ.: Πορτοκαλί!

Διονύσιος Σολωμός: 160 χρόνια μετά

Πρόκειται για το φεστιβάλ που διοργανώνεται υπό την αιγίδα της Ένωσης Ζακυνθίων Αθήνας στις 7 Μαΐου 2017 με αφορμή τη συμπλήρωση 160 χρόνων από το θάνατο του Διονύσιου Σολωμού. Κεντρικό γεγονός της ημερίδας αποτελεί η θεατρική παράσταση Ο Κρητικός (Ύμνος εις τον Έρωτα) σε σκηνοθεσία Μάριου Ιορδάνου που βασίζεται στο έργο του εθνικού μας ποιητή Ο Κρητικός.
Ο Κρητικός (Ύμνος εις τον Έρωτα) αποτελεί μία παράσταση φόρος τιμής στον Διονύσιο Σολωμό, η οποία τελεί υπό την αιγίδα της Γ.Γ.Α.Ε. του Υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας. Έκανε πρεμιέρα στον Καθεδρικό Ναό της Ζυρίχης και συνέχισε στην Αίθουσα Καλλιτεχνών στο Μόναχο, στο Great Hall του Λονδίνου, στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών, στο Λόφο του Στράνη στη Ζάκυνθο, στο Δηπεθε Κέρκυρας, στα Αισχύλεια και αλλού. 

Ο Μάριος Ιορδάνου και η Σοφία Καζαντζιάν, η οποία υπογράφει τη θεατρική διασκευή του έργου βραβεύτηκαν το 2016 από την Unesco για την ανάδειξη του ελληνικού πολιτισμού εκτός συνόρων με τις παραστάσεις τους για τον Νίκο Καζαντζάκη, τον Διονύσιο Σολωμό και τον Γιάννη Ρίτσο.

Το φεστιβάλ θα περιλαμβάνει και άλλες δράσεις, όπως η ομιλία του Προέδρου της Ένωσης Ζακυνθίων Αθήνας, κύριου Διονύσιου Κονιτόπουλου, η δραματοποιημένη απόδοση του ποιήματος “Μια Ωδή στον Διονύσιο Σολωμό” της Μαρίας Παναγιωτίδου - Α' Βραβείο Διεθνή Ποιητικού Διαγωνισμού Unesco 2016 και το χορευτικό συγκρότημα της Ένωσης Ζακυνθίων Αθήνας.
Κερδίστε προσκλήσεις!
Ο Μάριος Ιορδάνου και η Σοφία Καζαντζιάν προσφέρουν έξι ατομικές προσκλήσεις σε ισάριθμους τυχερούς αναγνώστες για την παράσταση της 7ης Μαΐου. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες σχετικά με τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση θα γίνει στις 5 Μαΐου 2017 και οι τυχεροί θα παραλάβουν την πρόσκλησή τους από το ταμείο την ημέρα της παράστασης.
k
Καλή τύχη!

Ο Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος για το Μη μου λες το γιατί

Το φως της προσωπικής συνείδησης... μπορεί να σε αναγκάσει να γράψεις τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου σε ένα κομμάτι χαρτί; Μπορεί! Το πιστεύω... πως μπορεί! Συγγραφέας όμως γίνεσαι κι όταν η συνείδησή σου προσπαθεί με πείσμα να σταθεί ανέπαφη και ατόφια... ίσως από το βροχόνερο του φθινοπώρου ή το χαλάζι της άνοιξης, τη στιγμή εκείνη που κλυδωνίζεται το εσωτερικό και το εξωτερικό σου σύμπαν! Η συνείδησή σου αναζητά εναγωνίως συνοδοιπόρους! Γιατί γράφουμε; Γιατί να γράψουμε ένα μυθιστόρημα με άλλα δέκα άτομα;
“Μη μου λες το γιατί” ο τίτλος του συλλογικού μυθιστορήματος που επιμελήθηκα, του μυθιστορήματος που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Δωδώνη, του βιβλίου που αρχίσαμε να γράφουμε στο Τμήμα Δημιουργικής Γραφής της ΧΑΝΘ -μαζί με τους Μάνο Αργυριάδη, Άρτεμη Ευθυμιάδου, Λένα Ζαϊμη, Μάγδα Ιωαννίδου, Βιργινία Καλλιδοπούλου, Κατερίνα Λαζίδου, Χρυσούλα Μελισσά-Χαλικιοπούλου, Αθηνά Παπαδοπούλου, Αρσινόη Πασχαλίδου και Μαρία Συτμαλίδου– και τελείωσα το καλοκαίρι του 2016 στον Άγιο Λαυρέντιο του Πηλίου. Το αντέχει άραγε η ψυχή μας –ή μήπως... η καρδιά μας– να κάνει ένα βήμα πίσω, να συνεργαστεί, να ακούσει... και να προσπαθήσει να γράψει μαζί με άλλους; Το ταξίδι στο όνειρο θα είναι διαφορετικό, όταν ακούς τις φωνές των άλλων συνειδήσεων; Η ποθητή λύτρωση στο τέλος... θα είναι ντυμένη με άλλη φορεσιά, όταν σέβεσαι την αγωνία του “απέναντι”;
Ο άνθρωπος δοκιμάζει τις αντοχές του σε όλες τις φάσεις της ζωής του, ο άνθρωπος, αγαπητές και αγαπητοί, είναι ένας συλλέκτης εμπειριών. Έχει στις τσέπες του τα υλικά του καλού και του κακού, τα σχήματα του ωραίου και του άσχημου, τις φόρμες του σωστού και του λάθους... Κι όλα αυτά μπερδεύονται! Αλλάζουν χέρια! Κι ο άνθρωπος μέσα σε αυτό το πανηγύρι... χαμογελά κι αναζητά την κατάλληλη στιγμή για να δημιουργήσει, να αισθανθεί... Πήρα πολλά από τούτες τις στιγμές δημιουργίας! Σας ευχαριστώ και τους δέκα...[1]
Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος

Το blues της ανεργίας

Το blues της ανεργίας δε χορεύεται, αλλά διαβάζεται και διαβάζεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πώς μπορεί να χαρακτηριστεί όμως αυτό το αρκετά μεγάλο σε όγκο βιβλίο; Είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα; Είναι ένα αυτοβιογραφικό ημερολόγιο; Μια ιστορική καταγραφή γεγονότων που στιγμάτισαν τη σύγχρονη Ελλάδα; Ή μήπως μια πολιτική πράξη;
Τελειώνοντας το βιβλίο του Παναγιώτη Βλάχου έμεινα με την αίσθηση πως είναι όλα αυτά μαζί, αλλά με έναν τρόπο μοναδικό, σχεδόν απροσδιόριστο. Οι μεταβάσεις δεν είναι πάντα ευδιάκριτες και αυτό το θεωρώ προτέρημα: συναντάς τον έρωτα που παλεύει να ζήσει -σε ορισμένα σημεία με μια έντονη λυρικότητα- και στις επόμενες δυο γραμμές έχεις την ανάλυση ενός πολιτικού πιστεύω, αποδοσμένη με ένταση και μια επιχειρηματολογία που αγγίζει το όριο της δοκιμιακής γραφής.

Η Δήμητρα Ιωάννου και Οι γιοι της γαλανής κυράς

Αρμενίζοντας κανείς στο όνειρο με τους Γιους της Γαλανής Κυράς και γνωρίζοντας την πολύκροτη οικογένεια Βονασέρα, ντύνεται στη στιγμή με το βαθύ μπλε του Αιγαίου, περπατά στα σοκάκια της Σύρου, της μεγάλης αρχόντισσας των Κυκλάδων, και βιώνει το αιώνιο ταξίδι της ψυχής που ακροβατεί ανάμεσα στο καθάριο φως που λυτρώνει και στις καταστροφικές αποφάσεις που σκοτεινιάζουν για πάντα την καρδιά του ανθρώπου. Τα καταιγιστικά συναισθήματα και οι έντονες διαδράσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών αυτής της ιστορίας μαγεύουν αλλά και δοκιμάζουν έντονα τις αντοχές του αναγνώστη που συγκλονίζεται από τις εξελίξεις. Τα έντονα πάθη που κυριαρχούν ανακατεύονται στιγμές στιγμές με κάποια πιο ανάλαφρα, ενίοτε δε και κωμικά στοιχεία, για να επιτευχθεί έτσι η πολυπόθητη ισορροπία. Έτσι ο αναγνώστης καταλαβαίνει πως οι ήρωες ειδικότερα αλλά και ο άνθρωπος γενικότερα, παρότι δεν μπορεί να διαλέξει τις καταστάσεις που συμβαίνουν στη ζωή του, μπορεί εντούτοις να επιλέξει αν θα συστρατευτεί με το φως ή θα καταβυθιστεί στο σκοτάδι.[1]
Δήμητρα Ιωάννου

Όταν ο ήλιος πνιγόταν, ματώνοντας τη θάλασσα κι εκείνη ντυνόταν τα μενεξελιά της πέπλα, τότε λύνονταν τα μάγια της ημέρας και η γυναίκα δεν μπορούσε να κρατηθεί μακριά από τον άντρα της.
Ιρίδιζε το φως της νύχτας στην κάμαρη κι εκείνη πρόσεξε συγκλονισμένη τη φωτερή ασημένια γιρλάντα που στόλιζε μυστηριακά το περίγραμμα του σώματός του. Παρ’ ότι δεν πίστευε σε καμιά ανώτερη δύναμη, δεν μπόρεσε να μη σκεφτεί ότι τέτοιο φως ξεχύνουν γύρω τους μόνο οι θεοί.

Ο Άγγελος Πετρουλάκης και οι Ζωές στο κόκκινο

Πως σας ήρθε η ιδέα;
Α.Π.: Ζω στη Λάρισα. Στην πόλη μου πριν από χρόνια είχαν δημοσιοποιηθεί κάποια γεγονότα που αναστάτωσαν τη ζωή της καθημερινότητας και είχαν επιπτώσεις στη ζωή ανθρώπων που δεν είχαν καμιά «φιλοδοξία» για τούτο. Ήταν αυτά που έγιναν γνωστά στο πανελλήνιο ως «ροζ σκάνδαλα της Λάρισας».
Αυτά τα γεγονότα, πέρα από τον γαργαλιστικό τόνο που πρόσφεραν σε παρέες επιπόλαιων ανθρώπων, έκρυβαν και πόνο, και αδικίες, και διαπομπεύσεις, και αναλήθειες, και κακίες.
Τότε εργαζόμουν σε μια μεγάλη εφημερίδα, την «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» της Λάρισας, ως αρχισυντάκτης – διευθυντής του μηνιαίου περιοδικού της «ΘΕΣΣΑΛΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ». Πολλά από τα πρόσωπα που εμπλέκονταν ή είχαν κατηγορηθεί πως εμπλέκονταν, μου είχαν εμπιστευθεί τις πραγματικές διαστάσεις της υπόθεσης. Η αλήθεια ήταν μακριά απ’ αυτά που δηλητηρίαζαν τη ζωή της πόλης και κατέστρεφαν κάποιες ζωές.
Όταν καταλάγιασε η σκόνη και επειδή ένα κοινωνικό γεγονός έχει πολλές οπτικές και κρυφές πτυχές αποφάσισα να αποκαταστήσω την αλήθεια. Συνέθεσα έτσι το μυθιστόρημα «Κρυφοί έρωτες» (Εκδόσεις Σύγχρονοι ορίζοντες – Θεσσαλονίκη).
Όμως για την οικονομία της έκτασης άφησα έξω κάποια σημαντική συνέχεια. Ήταν αυτή που αποτέλεσε το θέμα για τις «Ζωές στο κόκκινο», όπου τα μοναδικά που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα είναι τα ονόματα των προσώπων για να μην έχω ποινικό πρόβλημα (που είχα στο προηγούμενο βιβλίο).
Δεν μπορώ να γράφω με οδηγό τη φαντασία. Η ζωή είναι τόσο μεγάλη ώστε έχει άπειρα θέματα.

Που γράψατε το βιβλίο σας;
Α.Π.: Στη Λάρισα και συγκεκριμένα στο γραφείο μου στο περιοδικό «Θεσσαλικές επιλογές», που ήταν στην κυριολεξία σπίτι μου, αφού άνοιγα την πόρτα το πρωί στις 7 και την έκλεινα το βράδυ στις 12.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Α.Π.: Το έγραψα στη διάρκεια ενός χρόνου. Όμως το άφησα να στεγνώσει στο συρτάρι μου κοντά στα τέσσερα χρόνια, παρακολουθώντας και τη ζωή των προσώπων, μια που εξελισσόταν. Δεν ήθελα τις υπερβολές, αντίθετα ήθελα ν’ απαλύνω κάποια που πονούσαν ιδιαίτερα.

Ψυχών διηγήσεις

Η γυναίκα με το ιδιαίτερο όνομα, η Ειρηάννα Γιαλιτάκη, υπογράφει την συλλογή, με τον απόλυτα ταιριαστό τίτλο, Ψυχών διηγήσεις. Πράγματι, πρόκειται για πεζοποιηματικά έργα, άνευ ρίμας ή κάποιας άλλης φόρμας, μέτρου ή ρυθμού, πλούσια σε εικόνες κι αισθήματα. Η Ειρηάννα γράφει περισσότερο αφηγηματικά παρά με εκείνη την απόλυτα φειδωλή κι ολιγόλογη "διάθεση" που προτάσσει η ποίηση, περιγράφει τα ανθρωποκεντρικά θέματά της ενσωματώνοντας ακόμα και διαλόγους.

«Αδιαφορώ για οτιδήποτε δεν με κάνει καλύτερο άνθρωπο», Χριστίνα Πομόνη

Τι εστί έρως;
Χ.Π.: Ανάσα και πόνος μαζί. Δεν μπορώ να το πω πιο απλά.

Πιστεύεις στα ζώδια;
Χ.Π.: Πότε ναι και πότε όχι. Βγάλε άκρη τώρα. 😊

Τι δώρο θα έκανες σε έναν εχθρό σου;
Χ.Π.: Τη συγχώρεση.

Έχεις κατοικίδιο;
Χ.Π.: Ναι, και την λατρεύω!! Είναι η πιο όμορφη σκυλίτσα στον κόσμο!!

Ποια είναι η αγαπημένη σου ομάδα;
Χ.Π.: Ο Ολυμπιακός. 💗

Καραμελάκια ή σοκολατάκια;
Χ.Π.: Σοκολάτα!

Η αφή των δεόντων

Πρόκειται για το νέο βιβλίο του Τάσου Μακράτου του οποίου το εξώφυλλο κοσμεί αρμονικά ένα έργο του Μανώλη Χάρου.
Στο βιβλίο η σκυτάλη δίνεται στα Δέοντα γιατί, όπως εξηγεί ο ίδιος στον προλογισμό του αυτά ακριβώς θα δίνουν καθημερινά το εγερτήριον σάλπισμα της μάχης μας κατά της ανελευθερίας και κατά της αδικίας. Ελευθερία και Δικαιοσύνη, λοιπόν, που τόσο αναγκαίες χρίζονται στην εποχή μας -αν όχι σε κάθε εποχή- κι ένα ταξίδι που αποτελείται από τριαντατέσσερις ποιητικές στιγμές ξεκινά για την αναζήτηση του φωτός· το μέλλον ανήκει στους νέους όμως το φως υπάρχει εκεί που οι νέοι συναντούν τους μεγαλύτερους με την πολύτιμη εμπειρία από τους οποίους θα πάρουν το "χρίσμα".

Ο Γιάννης Κυζιρόπουλος για το Από μέσα πεθαμένοι


Άδεια η
Πόλη,
Όλα

Μαράθηκαν
Εδώ.
Στάσου για μια στιγμή μονάχα
Ανάμεσα στους

Πεθαμένους.
Έτσι, έξω από τη γη θαμμένοι·
Αφουγκράσου τους.
Μόνο
Εκείνοι να
Νιώθουν.
Ολέθρια
Ιδανικοί.

Ο Γιάννης Κυζιρόπουλος συμπληρώνει την ακροστιχίδα του τίτλου του μυθιστορήματος του. Η ακροστιχίδα είναι ένα παλαιό ποιητικό παιχνίδι στο οποίο τα αρχικά γράμματα των στίχων αν διαβαστούν από πάνω προς τα κάτω δίνουν μια λέξη ή φράση. Στην δική μου εκδοχή τα αρχικά γράμματα δίνουν τον τίτλο του έργου εκείνου που γράφει το παζλ και, εφόσον είναι ελεύθερος να συμπληρώσει τα αρχιγράμματα με όποιον τρόπο θέλει (μονολεκτικά, ποιητικά, περιγραφικά, κ.ο.κ. ακόμα και μονοσύλλαβα) ονόμασα την στήλη ΑκρότιτλοΠερισσότερα σαν και αυτό θα δείτε εδώ.

Το μυθιστόρημα του Γιάννη Κυζιρόπουλου, Από μέσα πεθαμένοι, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια.

Στο οπισθόφυλλο λέει μεταξύ άλλων:

Ο Θεοφάνης Λ. Παναγιωτόπουλος και το Αειθαλές σκίρτημα

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Θ.Π.: Τα ορφανά παιδιά του φτερωτού Θεού.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Θ.Π.: Σκίρτημα.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Θ.Π.: Να είναι φιλόξενος με τις λέξεις. Να χορέψει μαζί τους. Να βυθιστεί στην αγκαλιά τους.
Ίσως… στο τέλος να ανακαλύψει ότι δεν πρόκειται για λέξεις

Φώο Σπόετ

Η σειρά των βιβλίων υπό τον γενικό τίτλο Μπόραθ, το μυστικό όπλο του Γιάννη Καμπουρόπουλου ξεκίνησε πριν από έξι περίπου έτη όταν κυκλοφόρησε η τριλογία: Συνωμοσία, Συμμαχία και Επιστροφή. Σήμερα, ο ίδιος επανέρχεται με την έκδοση του πρώτου βιβλίου της νέας τριλογίας η οποία θα αφορά ό,τι συνέβει πριν την προηγούμενη έκδοση ή για να το πω πιο σωστά, περιλαμβάνει τα χρονικά που μας οδήγησαν σε ό,τι διαβάσαμε σε εκείνα τα βιβλία.

Μελωδία ανήμερη

Γράφει ο Χρήστος Δημούλας

Μελωδία ανήμερη, το σκότος μελωδεί του ουρανού
ακούνε τα σύννεφα και κλαίνε μέσα στο μυαλό του κάθε νου.
Το τραγούδι του χρόνου που περνά
κυνήγι λησμονιάς μέσα στα βουνά
σε θάλασσες μετέπειτα πηγαίνει
κόβει καημούς, νεκρούς μεταλαβαίνει.
Σηκώνει άγκυρα και φεύγει για τα ξένα
μα ξένο δεν είναι τίποτα από τα περασμένα
που μοιάζουνε τόσο πολύ καινούρια
ρούχα φορεμένα, κουρέλια και κουσούρια.
Μορφές παλιές το τυραννούν
λόγια που δαγκώνουν το πονούν
κι οι πληγές βαθιές μες στα φυλλοκάρδια
που μάτωσαν πολύ έξω στα κρύα βράδια.
Το τραγούδι του χρόνου, στη ψυχή λυγμός
φερέφωνο της λύπης και κατατρεγμός
τα τρένα βλέπει που φέρνουν όλο γύρα
ψάχνοντας για όνειρα με την καλή τους μοίρα...



Copyright © Χρήστος Δημούλας All rights reserved, 2017
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από ιμπρεσιονιστικό πίνακα (λάδι) του Tom Brown

Του ίδιου:

Σκύλος με Σπίτι

Ο Σκύλος με σπίτι, της βραβευμένης Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη, παρουσιάζεται στο θέατρο Αυλαία για λίγες παραστάσεις αφού έκλεισε τα δύο χρόνια παραστάσεων με μεγάλη επιτυχία. Η σκηνοθεσία είναι της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη (την ξέρετε κυρίως από την υπερεπιτυχημένη παραγωγή, Οι 12 ένορκοι) όπως και η θεατρική διασκευή.
Το παραμύθι κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη ενώ έχει ήδη πουλήσει χιλιάδες αντίτυπα.

Για το έργο...

Ο Δημήτρης Κατσαΐτης και Όλα είναι σχετικά

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Δ.Κ.: Θα έλεγα πως η συγκεκριμένη ιστορία υπήρχε ανέκαθεν μέσα μου και απλά έψαχνε την κατάλληλη ευκαιρία για να βγει στο φως. Την απόφαση καταγραφής της την έλαβα ένα πρωινό καθώς πήγαινα βαριεστημένος στη δουλειά και χάζευα αφηρημένος από το παράθυρο του λεωφορείου τους πολύβουους δρόμους της Θεσσαλονίκης.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Δ.Κ.: Ένταση. Ασταμάτητη ένταση.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Δ.Κ.: Να δέσει τη ζώνη του και να ετοιμαστεί για μια ιστορία που θα τον αρπάξει από το λαιμό από την πρώτη λέξη της πρώτης αράδας της πρώτης σελίδας.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Δ.Κ.: Αν θα ήθελα να φανώ απόλυτα δίκαιος και κατατοπιστικός, τότε θα έπρεπε να αναφέρω όλες εκείνες τις τοποθεσίες στις οποίες εκτυλίσσεται η πλοκή του βιβλίου (και πιστέψτε με, είναι πολλές). Αν έπρεπε όμως να ξεχωρίσω μονάχα μία τότε θα επέλεγα τη χιονισμένη Νέα Υόρκη. Όσο για το χρονικό διάστημα, αυτό το αφήνω στη διακριτική ευχέρεια του καθενός. Άλλωστε, όταν απολαμβάνεις ένα ταξίδι ολάκερο το χρόνο του κόσμου να σου χάριζαν θα σου φαινόταν λίγος.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Δ.Κ.: Μην ξεχνάς ότι και ένα σωστό δώρο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για λάθος σκοπούς. Δεν έχουν σημασία το μέγεθος και η αξία του. Το περιτύλιγμα και το περιεχόμενό του. Ακόμα και το ευτελέστερο αντικείμενο είναι σε θέση να επηρεάσει καταλυτικά τις ζωές μας. Από το σπουδαιότερο κατόρθωμα του κραταιότερου ηγέτη έως την πλέον ασήμαντη πράξη του πιο ποταπού ζητιάνου. Από ένα κρυμμένο σημείωμα σε μια ξεραμένη φτελιά μέχρι μια κατεστραμμένη γέφυρα σιμά σε έναν πυρπολημένο μύλο. Από ένα κοφτερό μαχαίρι και ένα οπλισμένο περίστροφο μέχρι την αποχαιρετιστήρια χειραψία ενός συντρόφου και τη σοφή συμβουλή ενός φίλου. Από το παρόν στο παρελθόν με ορίζοντα το μέλλον. Όλα διαμορφώνονται από εμάς, διαμορφώνοντας μας.
Όλα είναι σχετικά. Μα τίποτα πιο απόλυτο από την αγάπη στην καρδιά μας.

Το μυθιστόρημα του Δημήτρη Κατσαΐτη, Όλα είναι σχετικά, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή. Δείτε το εδώ!

Πόσο Τρόμο αντέχεις;

Έχεις νιώσει ποτέ σε ανάγνωση βιβλίου, πως παρά το γεγονός ότι το διαβάζεις με όλα τα φώτα ανοιχτά, εντούτοις σε έχει καταβάλει ένα σαγηνευτικό σκοτάδι που ξεπηδά από τις σελίδες του;
Αν ναι, τότε είναι σίγουρο πως σε αυτή την κατηγορία των βιβλίων θα βάλεις αμέσως και το συλλογικό έργο των εκδόσεων Ανάτυπο, με τον τίτλο «Τρόμος»!
Μια ματιά στο εξώφυλλο και στους επιλεγμένους συγγραφείς που το απαρτίζουν, είναι αρκετά ώστε να σε προϊδεάσουν για την αναγνωστική εμπειρία που σε περιμένει. Όπως σημειώνεται με λευκά γράμματα στο μαύρο οπισθόφυλλο πρόκειται για μια ανθολογία Τρόμου με μερικούς από τους πιο ταλαντούχους Έλληνες συγγραφείς του Φανταστικού.
Συγκεκριμένα πρόκειται για τους κάτωθι επιλεγμένους συγγραφείς: Ναούμ Θεοδοσιάδη, Γιώργο Δάμτσιο, Αντώνη Τουμανίδη, Βασίλη Γιαννάκη, Άρη Δεληγιαννίδη, Μάριο Δημητριάδη, Κυριάκο Χαλκόπουλο, Ηλία Ιορδανίδη, Λένα Κικίδου, Γιώργο Κωστόπουλο, Σταμάτη Λαδικό, Γιώργο Μεσολογγίτη, Αναστασία Κ. Καραμανλή, Δημήτρη Σεργιάννη και Θεόφιλο Γιαννόπουλο.

Ο Νάσος Κατσώχης και τα Νου-Τοπία

Πως σας ήρθε η ιδέα;
Ν.Κ.: Δεν μου ήρθε διαμιάς. Οι ιδέες κυοφορούνταν σε βάθος μεγάλου χρόνου, και κάποτε ωρίμασαν, ώστε να γίνουν αντικείμενο (συγ)γραφής.

Που γράψατε το βιβλίο σας;
Ν.Κ.: Στον χώρο μου, στη Θεσσαλονίκη. Βέβαια αρχικά, σε πρόχειρη μορφή, κομμάτια του βιβλίου ήταν από καιρό αποθηκευμένα στον "σκληρό δίσκο" του νου.

Πόσο χρόνο σάς πήρε η συγγραφή;
Ν.Κ.: Έγραφα κατά διαστήματα, σε συνολικό διάστημα ενάμιση χρόνου.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Ν.Κ.: Με έναν λόγο! Μία λέξη: ουσιώδες...

Ο Εμμανουήλ Μαύρος και η Ανάσταση ψυχών


Σε συνοδεύουν άγγελοι με ανοικτή Αγκαλιά

Πορεία χωρίς γυρισμό, μα με αθάνατο Νου

Ράγισαν όλων οι καρδιές, άφωνους μας Αφήνεις.

Την Σωτηρία του πνεύματος, που τώρα προσεγγίζεις. 

Τρέμω στην απουσία του νου, ανάσα δεν μου μένει.

Άστρο της γνώσης λαμπερό, φεύγεις και ταξιδεύεις,

Είναι αυτό το φως που Σκόρπια αποζητάς,

Δάσκαλε του Ήλιου, της περιπέτειας στολίδι


Ήρεμα πέταξες γοργά από τον κόσμο το Ψυχωτικό.

 Ύστατο χαίρε στου δρόμου τα ανθισμένα γιασεμιά

Σε κήπους σε οδηγούν των Χρυσανθέμων η γιατρειά

Ωχρόφαιοι οι δούλοι του κράτους των δειλών

Νέα μορφή, νέα αρχή, για μια νέα Ανάσταση Ψυχών.


Ο Εμμανουήλ Μαύρος συμπληρώνει την ακροστιχίδα του τίτλου του μυθιστορήματος του. Η ακροστιχίδα είναι ένα παλαιό ποιητικό παιχνίδι στο οποίο τα αρχικά γράμματα των στίχων αν διαβαστούν από πάνω προς τα κάτω δίνουν μια λέξη ή φράση. Στην δική μου εκδοχή τα αρχικά γράμματα δίνουν τον τίτλο του έργου εκείνου που γράφει το παζλ και, εφόσον είναι ελεύθερος να συμπληρώσει τα αρχιγράμματα με όποιον τρόπο θέλει (μονολεκτικά, ποιητικά, περιγραφικά, κ.ο.κ. ακόμα και μονοσύλλαβα) ονόμασα την στήλη ΑκρότιτλοΠερισσότερα σαν και αυτό θα δείτε εδώ.

Το μυθιστόρημα του Εμμανουήλ Μαύρου, Ανάσταση ψυχών, κυκλοφορεί από την Άνεμος εκδοτική.

Φλωρέττα Ζάννα

Γεννήθηκε στον Άγιο Νικόλαο Μεσσηνίας το 1936 και το πραγματικό της όνομα ήταν Ανθή Στυλιανέα. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη και υπήρξε δεύτερη σύζυγος του σκηνοθέτη και ηθοποιού Ντίνου Δημόπουλου.

Η Χρυσάνθη Ιακώβου και οι Τεθλασμένοι χρόνοι

Διαβάζοντας τη συλλογή της Χρυσάνθης Ιακώβου συναντώ χειμαρρώδη έργα, που διαβάζονται με μια ανάσα, διαθέτοντας όμορφες προσεγγίσεις στα θέματα που αφορούν. Κυρίως μου έμεινε ο αέρας από το ανοιχτό τζάμι του αυτοκινήτου που ανακατεύει λάγνα τα μαλλιά σε κάποιο ταξίδι, μια γεύση γλυκόπικρη ανακατεμένη με θαλασσινό αλάτι και ευωδιά λουλουδιών όπως μοιάζουν και μυρίζουν πάντα οι στιγμές που θα αξιωθούν να γίνουν ανάμνηση και, σε αντιδιαστολή, η άχρωμη γκρίζα τσιμεντένια πόλη με τα αφιλόξενα σκληρά της σίδερα και τους πολύπλοκους δρόμους όμοιους με λαβύρινθο. Ξεχώρισα τα καλοκαίρια, τον Αύγουστο, τον Ιούλιο... τη θάλασσα, τη βροχή, τον ήλιο κυρίαρχο... στιγμές, επιλογές, λύσεις, αποφάσεις, διαπιστώσεις, ισορροπίες... τα χείλη για φίλημα, τα σεντόνια στα κρεβάτια φτιαγμένα για έρωτα... και, παράλληλα, μια ύπαρξη να πρωτοστατεί σε όλη την έκταση, ματώνοντας μοιραία, όπως και όπου μπορεί μέσα από βανδαλισμούς, βεβηλώσεις, εξοστρακισμούς... Τα πάντα σε πορείες/διαδρομές που έγιναν λαβυρινθοσκοπικά, εξού και τεθλασμένες(;) όπως ο χρόνος στον τίτλο της. Ίσως κιόλας οι λαβύρινθοι να είχαν κι εκείνα τα κάτοπτρα με τους καθρέφτες... μπορεί να ήταν και παραμορφωτικοί αντανακλώντας σφαλμένα είδωλα, συγχύζοντας το μυαλό.

Η Νύχτα

Yard Gal


Προσφάτως είδαμε την παράσταση Η Νύχτα, Yard Gal, της Ρεμπέκα Πρίτσαρντ, σε σκηνοθεσία Τάσου Σαγρή, στο θέατρο Παραμυθίας, με τις Σ. Δούτσιου και Λ. Τσεσματζόγλου στους ρόλους, σε μετάφραση της Anna Holloway, σκηνικά Kenny Mac Lellan, video art της Άλκηστις Καφετζή και φωτισμούς του Γιώργου Παπανδρικόπουλου. Η μουσική της παράστασης αποτελούνταν από κομμάτια των Radiohead, Prodigy, Anne Clark, Lou Reed, Yann Tiersen, Total Eclipse, X-Dream, ATMOS, Sandman, Mikael Delta και Arcade Fire.

Η Αγγελίνα Ρωμανού και το Κλεμμένο αντίδωρο


Κουφάλες

Λέξεις

Εκβάλλουν

Μωβ

Μπατσίζουν

Εικονίσματα

Ναών

Ορθάνοιχτων


Ανάβουνε

Ντυμένες

Τριαντάφυλλα

Ίδιοι

Διαβόλοι

Ώρες

Ραμμένα

Ομοιώματα

Η Αγγελίνα Ρωμανού συμπληρώνει την ακροστιχίδα του τίτλου του της ποιητικής της συλλογής. Η ακροστιχίδα είναι ένα παλαιό ποιητικό παιχνίδι στο οποίο τα αρχικά γράμματα των στίχων αν διαβαστούν από πάνω προς τα κάτω δίνουν μια λέξη ή φράση. Στην δική μου εκδοχή τα αρχικά γράμματα δίνουν τον τίτλο του έργου εκείνου που γράφει το παζλ και, εφόσον είναι ελεύθερος να συμπληρώσει τα αρχιγράμματα με όποιον τρόπο θέλει (μονολεκτικά, ποιητικά, περιγραφικά, κ.ο.κ. ακόμα και μονοσύλλαβα) ονόμασα την στήλη Ακρότιτλο. Περισσότερα σαν και αυτό θα δείτε εδώ.

Θυσία

Σαν μεστό, χυμώδες σύκο που η τρυφερή του σάρκα υποχωρεί αβίαστα στο άγγιγμα των δοντιών κι η ολόγλυκη γεύση του πλημμυρίζει τους κάλυκες της ύπαρξης μου, θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την μοναδική αναγνωστική εμπειρία που βίωσα διαβάζοντας το ιστορικό μυθιστόρημα ΘΥΣΙΑ της Άννας Γαλανού, που αποτελεί το πρώτο μέρος της τριλογίας της ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑΣ και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.


Με φόντο την βενετοκρατούμενη Κρήτη, κάπου στο 1551, η οποία τότε ήταν γνωστή ως «Regno di Candia» ή ως «Ducato di Candia», δηλαδή ως «Βασίλειο του Χάνδακα» ή «Δουκάτο της Κάντια», αντίστοιχα, η συγγραφέας Άννα Γαλανού μας εξιστορεί την συναρπαστική ιστορία της ζωής της έφηβης αρχοντοπούλας με το πάλλευκο δέρμα, με τα πυκνά καταπράσινα δάση να πλαισιώνουν τις κόρες των ματιών της και με τις φλογάτες μπούκλες της να στεφανώνουν ντελικάτα το νεανικό, αθώο πρόσωπο της. Το όνομα αυτής Ρούσσα!

Χάρτινες μνήμες

Στο νέο του βιβλίο ο Χρήστος Φλουρής, τοποθετεί αρχικά τον αναγνώστη στη θέση του παρατηρητή. Γνωρίζουμε το ζευγάρι των πρωταγωνιστών, τη Χαρά και τον σύζυγο της Θανάση, κοιτάζοντας λες από την κλειδαρότρυπα την ζωή και την καθημερινότητά τους. Οι δυο τους αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα υποδειγματικών συζύγων κι ο γάμος τους είναι από εκείνους τους φαινομενικά τέλειους, που κανείς δεν αντιλαμβάνεται πόσο προβληματικοί είναι, κι όταν έρθει το διαζύγιο μένουν άπαντες ενεοί.

Πρόσκληση σε μια ανθρώπινη εξομολόγηση δίχως σύνορα

Το βιβλίο «Αγάπες δίχως Σύνορα» της συγγραφέως Γεωργίας Καραβέργου-Γκριμούλα θα το παρομοίαζα ως ένα εξομολογητικό μήνυμα κλεισμένο σε μπουκάλι που έχει αφεθεί στον ωκεανό των λογοτεχνικών βιβλίων. Κι είναι μοιραίο σε ποιους εκλεκτούς αποδέκτες–αναγνώστες τελικά θα επιλέξει η τύχη να το ανοίξουν…
Μέσα του εσωκλείεται μια ιστορία που είναι αφιερωμένη στους Έλληνες μετανάστες που ζούνε στην Αμερική. Όπως γράφει και η ίδια η συγγραφέας λίγο πριν το τέλος του βιβλίου, υπάρχουν μέσα του συναισθήματα και δάκρυα που ακολουθούν πάντα τους ξενιτεμένους. Η απόσταση, η νοσταλγία σε κάνουν φορές-φορές να μη θες τίποτα, παρά μονάχα να ‘χεις φτερά για να πετάξεις δίπλα σ’ εκείνους που αγαπάς.

Η γριά βαλίτσα

Attention, s’il vous plaît!

Μη μου πείτε! Εντυπωσιακή η έναρξη! Μόνο που δεν είναι δική μου. Με αυτόν τον τρόπο ο Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης ξεκινά το ταξίδι της συγγραφής, του τέταρτου βιβλίου του, και για να γίνω πιο σαφής, με αυτόν τον τρόπο ξεκινά την αφήγηση εκείνη. Η ηρωίδα του μυθιστορήματος δηλαδή, που από την πρώτη κιόλας αράδα δείχνει πόσο κοσμογυρισμένη είναι. Και δεν είναι άλλη, από μια βαλίτσα που τη λένε Λίτσα. Βαλίτσα-Λίτσα. Καταλαβαίνετε. Όλες οι κοπέλες διαθέτουν ένα χαριτωμένο χαϊδευτικό κι εκείνη κατέληξε με το Λίτσα όπως μας παραπονιέται κι η ίδια στην κατάθεση ψυχής [Τι; Μόνο μυαλό, μνήμη, αισθήματα και γλώσσα διαθέτει η βαλίτσα; Αφού θυμάται, ονειρεύεται, αναπολεί και μιλάει, συνειρμικά φαίνεται ότι διαθέτει και ψυχή]... όπως λοιπόν μάς παραπονιέται κι η ίδια στην κατάθεση ψυχής που ακολουθεί, θα προτιμούσε ένα Λίλιαν που είναι πιο... κάτι, πιο σικ, πιο μουσικό, πιο εύηχο, πιο κοσμικό... έστω ένα Λία... αλλά δεν ήταν τυχερό· έμελλε να πορευτεί με το Λίτσα.

Ο δαίμονας της μνήμης

Είναι φορές που ο όγκος ενός βιβλίου δε σχετίζεται με τη λογοτεχνική του αξία, που ο αριθμός των σελίδων του είναι απλά δείγμα της περιεκτικής και συμπυκνωμένης γραφής του. Μια τέτοια περίπτωση θεωρώ πως είναι «ο Δαίμονας της Μνήμης» του Άγγελου Φιλύδη.
Μια νουβέλα που πραγματεύεται ένα θέμα που φαινομενικά έχουμε «εξοικειωθεί» μαζί του, αυτό της επίδρασης του αλκοόλ στον ψυχισμό ενός ανθρώπου και στην περαιτέρω επίδραση που παρασέρνει σαν ντόμινο ολόκληρη την οικογένεια που τον περιβάλλει. Αυτήν ακριβώς την εξοικείωση έρχεται να μας υπενθυμίσει ο Φιλύδης δίνοντάς μας μια «γροθιά» που πονάει: γιατί να είμαι εξοικειωμένος με το πρόβλημα του διπλανού μου, γιατί το αποσιωπώ, γιατί ζω σε έναν κόσμο που δέχεται ως πραγματικότητα την ενδοοικογενειακή βία, γιατί τόσος πόνος και ποια η συμμετοχή μου στην αιώνια διατήρηση αυτού του καθολικού πανανθρώπινου πόνου;

«Προχωρώ ό,τι κι αν γίνει», Ιωάννα Χρυσάκη

Πώς μετράμε... την ευτυχία;
Ι.Χ.: Η ευτυχία ως συναίσθημα και ιδανικό μετριέται με στιγμές ζεστασιάς, αγάπης και με το μέγεθος του πλούτου που δημιουργείται με την εσωτερική πληρότητα.

Τη δημιουργία;
Ι.Χ.: Η δημιουργία μετριέται με την ένταση των συναισθημάτων που τείνουν να εκραγούν, να μορφοποιηθούν ως ύστατη προσπάθεια του δημιουργού προς την Αθανασία. Επιτυγχάνεται με τον συγκερασμό των ψυχικών ερεθισμάτων του δημιουργού και του αποδέκτη του, του κοινού.

Την επιτυχία;
Ι.Χ.: Η επιτυχία μετριέται με το κατά πόσο εμπνέει ο δημιουργός το κοινό-συνανθρώπους του, και κρίνεται εν ζωή ή, θ' ακουστεί λίγο μακάβριο, μετά  θάνατον εκ του αποτελέσματος και της αποδοχής του έργου του.

Από τις σκέψεις του ποδαριού

Γράφει η Ιωάννα Χρυσάκη


Είμαστε οι επιλογές μας.
— Αλήθεια εσύ το πιστεύεις αυτό;
— Εσύ τι λες; Η μοναξιά με τι πληρώνεται;
— Με το αίμα της φιλαυτίας μας.
— Δηλαδή, τι εννοείς μικρή φιλόσοφε; Επιλέγουμε το άλλο μας μισό από εγωισμό;
— Αν δεν ικανοποιήσουμε την ψυχαναγκαστική αυτή ανάγκη μας για άμεση ικανοποίηση-επιβεβαίωση του ΕΓΩ μας σε αναγνωρίσιμο άρα ασφαλές έδαφος δεν ερωτευόμαστε.
— Επιλέγουμε τον σύντροφο μας από ανάγκη λοιπόν; Πάλι γίνεσαι κυνική. Τι θα κάνω μ' εσένα;

Με κοινή συνισταμένη την θάλασσα…

Το βιβλίο της συγγραφέως Κατερίνας Θεοδωράκη «Θάλασσα… Άνασσα…» μας μιλά για ανθρώπους που αναζητούν την εσωτερική τους ευτυχία.

Η γραφή της δημιουργού είναι απολύτως εξομολογητική, αφού βουτά με σεβασμό στις απόκρυφες σκέψεις των ηρώων της και μας ξεναγεί αναλυτικά στην ψυχοσύνθεση του εκάστοτε ήρωα που αναλαμβάνει να μας συστήσει.
Ξεκινάμε με την Δάφνη, όπου όλοι είχανε να λένε πως ως η δεύτερη σύζυγος του Πέτρου Γεωργίου είχε μια πολύ κοφτερή γλώσσα, που μπορούσε να σε εκμηδενίσει, αν έπρεπε. Πρόκειται για μια αρχαιολόγο–συγγραφέα που τα παλιά αντικείμενα αποτελούσαν πηγή έμπνευσης για αυτήν. Άκουγε και φανταζόταν. Άκουγε και μεταφέρονταν σε άλλα μέρη, σε άλλες εποχές. Ως προσωπικότητα ήταν απίθανη όταν την έπιανε η κρίση του αυτοσαρκασμού. Ήταν απόλαυση να την ακούς να αναλύει και να αναλύεται με αυτομαστίγωση.

Η αμφισβήτηση στα κόμικ

Είναι το βιβλίο της Κωνσταντίνας Πίστα για το πώς τα κόμικ αμφισβητούν τον κόσμο μας, το κοινωνικό σύστημα, τις δομές του και την καθημερινότητα. Και για να ακριβολογούμε, πώς αμφιβάλλουν (για) τον κόσμο των μεγάλων οι: Charlie Brown του Schulz, Mafalda του Quino και το Σπουργίτι του Αρκά όντας όλοι τους πολύ μικρής ηλικίας. Εντάξει, και η Μνημόνικα της ίδιας που αναλαμβάνει δράση όταν η μελέτη των τριών πρώτων ολοκληρωθεί.

Αμνησία

Γράφει ο Πέτρος Βαζακόπουλος
Αμνησία μου λες και πάω να τρελαθώ.
Μου χτυπάς όλα τα λάθη μου και ξανά εδώ.
Με έχεις αφημένο στο σκοτάδι στον πάτο του πηγαδιού.
Μόνο να βγω από εδώ μέσα που το σκοτάδι έχει γίνει πίσσα.
Μα φοβάμαι μήπως είναι καλύτερα.
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει φως.

Η Φωτεινή Ναούμ και η Υγρή πόλη


Ύστερα, επέστρεψαν όλοι εκεί. Σε μια πόλη για όσους ονειρεύτηκαν, για όσους τόλμησαν, για όσους δεν ξέχασαν.

Γλέντησαν κάθε κομμάτι της σάρκας τους. Ρούφηξαν κάθε ηδονή που ανατίναζε τα θεμέλια των πρέπει τους.

Ράντισαν με το πείσμα τους τα δέντρα των σπιτιών, τους δρόμους που έβγαζαν στην Ερμού και στη Σκεπαστή Αγορά.

Ήταν οι μέρες φωτεινές, έκαιγε ο ήλιος πάνω απ τα κεφάλια τους κι όλοι πιστοί. Κάποιοι στη δουλειά, άλλοι στα θεία, κι άλλοι στον έρωτα.


Παραδομένοι ήταν όλοι στη μοίρα τους, ανίσχυροι άνθρωποι, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς.

Όχι. Τη μοίρα τους την έπαιξαν στα ίσα. Την προκάλεσαν. Την διάλεξαν και τους διάλεξε. Την πόνεσαν και τους πόνεσε.

Λέρωσαν την αθωότητά τους, μα δεν την έχασαν ποτέ.

Ήταν λένε μια πόλη υγρή. Κι όμως, εγώ το ξέρω, πως ήταν πάνω από όλα, μια πόλη μαγική.

Η Φωτεινή Ναούμ συμπληρώνει την ακροστιχίδα του τίτλου του νέου της μυθιστορήματος. Η ακροστιχίδα είναι ένα παλαιό ποιητικό παιχνίδι στο οποίο τα αρχικά γράμματα των στίχων αν διαβαστούν από πάνω προς τα κάτω δίνουν μια λέξη ή φράση. Στην δική μου εκδοχή τα αρχικά γράμματα δίνουν τον τίτλο του έργου εκείνου που γράφει το παζλ και, εφόσον είναι ελεύθερος να συμπληρώσει τα αρχιγράμματα με όποιον τρόπο θέλει (μονολεκτικά, ποιητικά, περιγραφικά, κ.ο.κ. ακόμα και μονοσύλλαβα) ονόμασα την στήλη Ακρότιτλο.

Το μυθιστόρημα της Φωτεινής Ναούμ, Υγρή πόλη, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα. Θα το βρείτε εδώ! Διαβάστε και ένα απόσπασμα.

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη