Ο Χρόνης έρχεται... Όνειρο!
…Αλλά δεν έρχεται, έτσι άλλες φορές γίνομαι super Έφη, άλλες οσκαρική ηθοποιός με επώνυμες τουαλέτες και τον φέρνω... Έτσι, ο Χρόνης έρχεται με dream - delivery. Ακόμη και εκεί όμως, αργεί, με αποτέλεσμα να πέφτω στα πατώματα, να διαλύομαι και τελικά να αντέχω, χωρίς να ξέρω πώς.
Τσακώνομαι με τη φαντασία μου, αλλά κι εκεί έρχεται και τρέχουμε σε καταπράσινα λιβάδια, γινόμαστε συλλέκτες πεταλούδας με μεγάλες απόχες, μας λούζει το φως του ανοιξιάτικου πρωινού, κυλιόμαστε στα χώματα και αναμετράμε τις δυνάμεις μας σαν άγρια θηρία. Κι εκεί που στέκομαι παρατηρητής του μυαλού μου, εκεί που ζω μαζί του μια ιστορία Άρλεκιν, ένα ατέλειωτο ταξίδι, εμφανίζεται ένα λιοντάρι έτοιμο να μας κατασπαράξει.
Πρέπει πάλι να κάνω κάτι. Αλλά τι;
«Στάσου, λιοντάρι», του λέω με ύφος σοβαρό. «Τώρα, θα μας φας;»
«Πεινάω», μου απαντά το λιοντάρι.
Του σκάω ένα χαμόγελο. «Σε καταλαβαίνω. Βλέπεις, και εγώ ήμουν στη δίαιτα που τον περίμενα. Μήπως πεινάς κι εσύ από έρωτα;»
«Εγώ πεινάω, κανονικά, βλαμμένη», βρίζει κιόλας.
Η αλήθεια είναι ότι το έχω πιάσει το συναίσθημα του λιονταριού και ξέρω τι πρέπει να κάνω.
«Στάσου, μια στιγμή» του λέω, ενώ μας δείχνει τα κοφτερά του δόντια.
«Να σου δώσω ένα χεράκι;» του λέω και δείχνω το χέρι του Χρόνη μου.
«Ένα χεράκι είναι λίγο, πολύ λίγο» μου απαντά.
«Να σου δώσω δύο χεράκια» του λέω; Και δείχνω και τα δυο χέρια του Χρόνη μου.
«Δύο χεράκια είναι λίγο, τι να πω;»
«Να σου δώσω, λιοντάρι μου, όλον τον Χρόνη μου, τον θέλεις;»
Φυσικά, μιλάω για τον Χρόνη μου, τον Χρόνη που τον περίμενα σε 35 ολόκληρες ιστορίες, τον γνωστό Χρόνη. Σιωπή ο Χρόνης.
«Δεν είναι κακή ιδέα», μου απαντά το λιοντάρι.
«Πάρ’ τον λιοντάρι μου», του λέω. «Όλος δικός σου.»
Ανοίγει λοιπόν, το μεγάλο του στόμα και τότε, εγώ με μια γρήγορη κίνηση του χώνω μέσα τις πεταλούδες από την απόχη μου. Και καθώς αυτές φτερουγίζουν στην κοιλιά του, αυτό νιώθει χορτάτο με αέρα πεταλουδέ. Μας χαιρετά χαμογελώντας, βγάζει το καπέλο του, τινάζει την πυκνή του χαίτη και φεύγει.
«Φεύγω», μου λέει κι ο Χρόνης, «με έδωσες στο λιοντάρι να με φάει.»
«Έτσι είναι η ξενιτιά Χρόνη μου», του απαντώ, «λιοντάρι που καταβροχθίζει τα καλύτερα παιδιά κι εγώ σε έσωσα» και πετάρισα το βλέφαρο όσο πιο θηλυκά μπορούσα.
«Με έσωσες, με αέρα κοπανιστό», μου απαντά.
«Έτσι είναι αυτή η χώρα, Χρόνη μου. Σώζει τους ανθρώπους της μόνο με αέρα κοπανιστό» και ξαναπετάρισα το βλέφαρο, αλλά δεν έπιασε. Ο Χρόνης μου, είχε πάρει το λιοντάρι αγκαζέ και έφευγε!
Άνοιξα την πόρτα του ψυγείου μου απελπισμένη και έπιασα μια σοκολάτα και ένα μπουκάλι τσίπουρο, όταν γκλιν, χτύπησε μήνυμα στο κινητό: «Έρχομαι» έγραφε.
Έκλεισα το ψυγείο, μούγκρισα σαν λιοντάρι και το στομάχι μου φτερούγησε σαν να πέταγαν μέσα του εκατοντάδες πεταλούδες. Γεγονός! Ο Χρόνης, έρχεται! Και δε θα χρειαζόταν να ξαναονειρευτώ τον ερχομό του. Αλλά θα ’ρθει, μωρέ, η μπα, πάλι;[1]
Έφη Γεωργάκη
Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Ε.Γ.: Όπως ο Χρόνης… Κατακούτελα!
Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Ε.Γ.: Στο σπίτι μου, μετά στο σπίτι μου και μετά στο σπίτι μου. Βλέπετε μετακόμισα τρεις φορές!
Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Ε.Γ.: Πολλά χρόνια με ευχάριστα διαφημιστικά Του διαλείμματα.
Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Ε.Γ.: Όνειρο… ζωής.
Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Ε.Γ.: Η Έφη περιμένει τον Χρόνη σε 35 ιστορίες, άλλοτε πετώντας στον ουρανό και άλλοτε σερνάμενη στα πατώματα. Η Έφη είναι άλλοτε ντίβα που τσαλακώνεται και άλλοτε ένα κορίτσι που γίνεται super Έφη για τον αγαπημένο της που έρχεται. Ο Χρόνης είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής.
Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Ε.Γ.: Τις αντιδράσεις των φίλων μου, όταν τους το διάβαζα.
Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Ε.Γ.: Ο Χρόνης. Γιατί είναι αυτός που περιμένει η Έφη.
Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Ε.Γ.: Του προσφέρει γέλιο σε μια εποχή που η κατάθλιψη είναι της μόδας, όχι αδίκως.
Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Ε.Γ.: Μήπως ο Χρόνης… δεν έρθει.
Φοβάστε...
Ε.Γ.: Μήπως έρθει και δεν του αρέσω.
Αγαπάτε...
Ε.Γ.: Τα μάτια του, όταν έρχεται.
Ελπίζετε...
Ε.Γ.: Να έρθει γρήγορα.
Θέλετε...
Ε.Γ.: Τον Χρόνη!
Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Ε.Γ.: Όλοι.
Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Ε.Γ.: Γιατί θα το ευχαριστηθείτε!
Γιατί δεν πρέπει;
Ε.Γ.: Γιατί μπορεί να εθιστείτε κι εσείς στον Χρόνη και αυτό είναι… πρόβλημα!
Πού/πώς μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Ε.Γ.: Αυτήν τη στιγμή υπάρχει στην Πολιτεία, την Πρωτοπορία, τον Ιανό, τον Πατάκη και στο www.moms.gr και το www.mysunshine.gr και φυσικά στις εκδόσεις Μωραΐτης.
Πού μπορούμε να βρούμε εσάς;
Ε.Γ.: Στο efi.georgaki@gmail.com και στο Facebook στη σελίδα: Ο Χρόνης έρχεται…
Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Ε.Γ.: Το πολύχρωμο.
Ποια μουσική;
Ε.Γ.: Η μαγική.
Ποιο άρωμα;
Ε.Γ.: Εκείνο που μεθάει.
Ποιο συναίσθημα;
Ε.Γ.: Το αληθινό.
Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Ε.Γ.: Παγκάκι που περιμένει.
Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Ε.Γ.: Αθάνατη.
Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Ε.Γ.: Αυτούς που δεν διαβάζω ελλιπώς.
Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Ε.Γ.: Κάθε φορά που διαβάζω ένα βιβλίο, τα κείμενα μου μετά μου θυμίζουν αυτόν τον συγγραφέα και νιώθω λίγο κλέφτρα…
Οι ήρωες σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Ε.Γ.: Ορίζει μόνο ο Θεός. Οι ήρωες έχουν ζωή και προσωπικότητα.
Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Ε.Γ.: Αλήθεια.
Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Ε.Γ.: Αυτοί που θα το πιάσουν στα χέρια τους.
Τι την αποτυχία;
Ε.Γ.: Οι παραπάνω και οι υπόλοιποι.
Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Ε.Γ.: Όχι σε εποχή κρίσης. Είναι μια τροφή άλλωστε.
Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Ε.Γ.: Σουπερκαλιφρατζιλίτσικεπιαλιντόσους. (κι αυτό κλεμμένο)
Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ
Τί λέει το δελτίο τύπου...
…Ο Χρόνης πρέπει να φύγει, στην Αγγλία, με την υπόσχεση να γυρίσει... και η Έφη; Τον περιμένει. Και ο χρόνος περνάει κι εκείνος... έρχεται; Ο Χρόνης έρχεται 35 φορές. Αλλά έρχεται;
Και η Έφη τον περιμένει, την μία πεσμένη στα πατώματα και την άλλη... πετώντας στον ουρανό!
Ένα βιβλίο καλογραμμένο με ευθύ καθημερινό λόγο που σε συνεπαίρνει και θες κι άλλο κι άλλο κι άλλο. Η γλυκιά προσμονή του έρωτα έγινε κυνική, αστεία και πραγματικά γυναικεία. Ο ρομαντισμός υπάρχει, αλλά είναι γυμνός.
Ένα σουρεαλιστικό παραμύθι γεμάτο αλήθειες, δοσμένο με έναν ανορθόδοξο τρόπο, όπως ακριβώς είναι η ζωή μας, όταν και αν καταφέρουμε να τη δούμε αποστασιοποιημένοι. Είναι άραγε ο εαυτός μας ο μεγάλος αντίζηλος (και όχι αντίπαλος!) στον έρωτα, το πάθος, στα θέλω μας και τελικά στην ίδια μας τη ζωή; Η Έφη Γεωργάκη μας ρίχνει στα βαθιά με έναν ανάλαφρο τρόπο. Ας την ακολουθήσουμε!
Το σουρεαλιστικό χρονηγράφημα της Έφης Γεωργάκη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μωραΐτη.
Η Έφη Γεωργάκη γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι πτυχιούχος Ευρωπαϊκού Πολιτισμού του τμήματος Ανθρωπιστικών σπουδών του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου, με υποτροφία το έτος 2013-14 και της Ανώτερης Δραματικής Σχολής Ράμπα.
Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια υποκριτικής, θεατρικού παιχνιδιού, αρχαίου δράματος, υποκριτικής και επεξεργασίας θεατρικού κειμένου, δημοσιογραφίας, και δημιουργικής γραφής.
Εργάζεται ως ηθοποιός στο θέατρο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο και έχει διδάξει θεατρικό παιχνίδι.
Είναι μόνιμος συνεργάτης σε αρθογραφία, συνεντεύξεις και στην οργάνωση και διεξαγωγή εκδηλώσεων για παιδιά του portal pamebolta.gr. Γράφει στο έντυπο λογοτεχνικό περιοδικό Όταν υπάρχει ύλη, και κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε διάφορους λογοτεχνικούς ιστότοπους, όπως tovivlio.net, microstory, www.iporta.,gr, www.ideostato.gr, από τα οποία πολλά έχουν διακριθεί και βραβευτεί από τους αναγνώστες ή τις αρμόδιες επιτροπές. Τα διηγήματά της, Εκείνη κι εκείνη και Η βιβλιοθήκη της μαμάς, έχουν συμπεριληφθεί στο συλλογικό βιβλίο Ιστορίες μπονσάι (τοβιβλίο, 2016) και βρίσκονται αναρτημένα στον ιστότοπο tovivlio.net. Το διήγημα, Οι κόρες της νύχτας, έχει συμπεριληφθεί στην ομώνυμη ανθολογία (Nightread, 2016).
[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφινταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο κλικάροντας εδώ
Η Έφη Γεωργάκη σημειώνει: Η λέξη που αλλάζω, είναι η λέξη «συναίσθημα» που γίνεται «κατασπαράζω».
