Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Αλέξ

Πρωτότυπο, ανατρεπτικό, ατμοσφαιρικό είναι κάποιες από τις λέξεις που μου έρχονται σκεπτόμενος το αστυνομικό μυθιστόρημα Αλέξ του Γάλλου συγγραφέα Πιερ Λεμέτρ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας.
Αν και δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τα αστυνομικά μυθιστορήματα επειδή ακολουθούν μία πολύ συγκεκριμένη πορεία και νομίζω πως κάπου εκεί χάνεται η έμπνευση κι η συγγραφική πρωτοτυπία, το «Αλέξ» αν και ξεκίνησε όπως χιλιάδες άλλα αστυνομικά μυθιστορήματα κατάφερε να με κάνει να εθιστώ στην ανάγνωση του. Κι αυτό συνέβη γιατί ο συγγραφέας ενώ προφανώς βασίστηκε στους κανόνες και τα βήματα που διέπουν την δημιουργία ενός αστυνομικού αναγνώσματος, κατάφερε στην πορεία να το εξελίξει, να πρωτοτυπήσει και να αφήσει το δικό του προσωπικό στίγμα.
Λόγω της φύσης του αναγνώσματος θα ήθελα να κρατήσω μία αρκετά φειδωλή στάση απέναντι στην υπόθεση του βιβλίου, ώστε κάθε αναγνώστης να έχει την αποκλειστική χαρά να ζήσει την έκπληξη των αποκαλύψεων.
Έτσι το μόνο που θα πω είναι πως το συγκεκριμένο μυθιστόρημα μας αφηγείται την ιστορία της Αλέξ, μιας νεαρής κοπέλας που πέφτει θύμα απαγωγής. Την διαλεύκανση της υπόθεσης αυτής αναλαμβάνει ο αστυνομικός Καμίγ Βεροβέν. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια διεξαγωγής της άκαρπης έρευνας σχετικά με την απαγωγή της Αλέξ θα έρθουν στο φως, αν και ελάχιστα, στοιχεία που θα δημιουργήσουν πολλά ερωτήματα και θα διεγείρουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη.

Αυγά μάτια

Πρόταση ξεσκάσματος, γέλιου και κεφιού η παράσταση τούτη. Η Γωγώ Φάκου έγραψε ένα κείμενο για τέσσερις ετερόκλητους ήρωες -καθένας μοναδικός και ιδιαίτερος. Έχουμε λοιπόν και λέμε: μια ξανθιά εκδοχή της Ζωζώς, ένας γιος με το μπουζούκι του, ένας κοντός τυφλός και ένας πατέρας που έγινε μάνα. Αστεία και τραγελαφικές καταστάσεις που θα σας προκαλέσουν έντονα γέλια αλλά και συγκινήσεις που θα σας κάνουν να τους συμπαθήσετε όλους.

Στην υπόθεση... βρισκόμαστε σε ένα καφέ όπου γνωρίζουμε τον καταχρεωμένο ιδιοκτήτη του, μια καυτή Ρωσίδα που ψάχνει εργασία, έναν ασυγκράτητο τυφλό και μια μάνα που δεν είναι του γυναικείου φύλου. Ένα μυστήριο πλανάται ανέμελα και τα ερωτήματα πολλά: Θα καταφέρει ο νέος να κρατήσει το καφέ του; Θα επιβιώσει/-ουν της κρίσης; Θα καταφέρει να μείνει στη δουλειά η Ρωσίδα; Κι αν μείνει τελικά, ποια θα είναι αυτή η δουλειά; Και τι θα γίνει με τον κοντό και με τη μάνα; Ποιος παρήγγειλε αυγά μάτια;
Η κωμωδία, που κέρδισε το κοινό από την περσινή σεζόν, ξανάρχεται σε μια νέα εκδοχή της από τον Αλέξανδρο Λιακόπουλο που υπογράφει τη σκηνοθεσία. Με μικρές εικόνες δομείται η ιστορία, άλλοτε απίθανα αστείες και άλλοτε συγκινητικές κι ανθρώπινες ενώ η παραστασιοποίηση δε περιορίστηκε πάνω στην σκηνή αλλά "απλώθηκε" σε όλη την έκταση καλύπτοντας κάθε εκατοστό του χώρου. Η Γωγώ Φάκου ερμήνευσε την ξανθιά Ρωσίδα Ζωζώ -και μόνο που το γράφω είναι αστείο- με μπρίο, ο Γιώργος Κοντογιάννης με τον Χρήστο Φωτιάδη συμπληρώνουν ιδανικά το καρέ (ειδικά ο ρόλος του "κοντού" είναι σα να φτιάχτηκε πάνω στον Γιώργο Κοντογιάννη) και ο Βασίλης Θεοδώρου δίνει ρέστα ερμηνεύοντας τη "μάνα" -μα πόσο διασκεδαστικός!

Από τις ανέλεμες επιλογές καθώς σου επιτρέπει να χαλαρώσεις όμορφα και να ξεφύγεις διασκεδάζοντας.
Κλικ για περισσότερα της Τζένης
Ταυτότητα:
Συγγραφέας: Γωγώ Φάκου
Σκηνοθεσία-μουσικές επιλογές: Αλέξανδρος Λιακόπουλος
Παίζουν οι: Βασίλης Θεοδώρου, Γιώργος ΚοντογιάννηςΓωγώ Φάκου και Χρήστος Φωτιάδης

Κάθε Σάββατο στις 19:00 και Κυριακή στις 21:30

Στο Τσάι στη Σαχάρα
Λαοδικείας 18 Ιλίσια, Αθήνα
Τηλ. 2110120936
Ιστότοπος

Περισσότερες παραστάσεις στο Τσάι στη Σαχάρα

Στο Studio Μαυρομιχάλη...

Σε μία ανάρτηση όλες οι παραστάσεις που μπορείτε να δείτε στο Studio Μαυρομιχάλη τη δημιουργική χρονιά 2016-2017. Διατρέξτε όλη την ανάρτηση για να δείτε όλες τις παραγωγές ενώ στο τέλος θα βρείτε και τις σχετικές πληροφορίες επικοινωνίας με το θέατρο. Η ανάρτηση ενημερώνεται και ανανεώνεται συνεχώς.

Ο Χρίστος Βούζας και Οι ιστορίες με κακό τέλος


Πως σας ήρθε η ιδέα;
Χ.Β.: Καθώς πρόκειται για εφτά διηγήματα δεν είναι μία αλλά εφτά διαφορετικές ιδέες, που μετά από χρόνια ενοποιήθηκαν σε ένα βιβλίο με τον τίτλο «Ιστορίες με κακό τέλος».

Που γράψατε το βιβλίο σας;
Χ.Β.: Στο γραφείο ή στη βεράντα του σπιτιού μου.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Χ.Β.: Περίπου 10 χρόνια! Οι «Ιστορίες με κακό τέλος» γράφτηκαν από το 1995 έως το 2005, για να πάρουν την οριστική τους μορφή ως βιβλίο τρία χρόνια αργότερα.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Χ.Β.: Απαιτητικό.

Συμβουλές για βελτίωση της δημιουργικής γραφής

Γράφει ο Πεχλιβανίδης Απόστολος Αλέξανδρος
① Πολλές φορές η απλότητα και η αμεσότητα είναι ο πιο εύκολος τρόπος να εκφράσεις τις απόψεις σου. Περιέγραψε ανθρώπους και καταστάσεις με όσο λιγότερες λέξεις γίνεται.

② Να αντιλαμβάνεσαι τί γράφεις. Ό,τι μπαίνει σε ένα κείμενο σου πρέπει να έχει σκοπό ύπαρξης.

③ Κάθε λέξη έχει τη δική της δύναμη και το δικό της χαρακτήρα. Οι επιπρόσθετες λέξεις μειώνουν την ισχύ της και μπουκώνουν το μυαλό του αναγνώστη.

Ο Τάκης Κούρβας Στην Ηλεία άλλοτε και τώρα


Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Τ.Κ.: H αγάπη μου για την ιδιαίτερη πατρίδα μου την Ηλεία, η ιστορία της αρχαίας Ήλιδας, τα μυθολογικά ακούσματα από παιδί, καθώς και οι περιγραφές των κατοίκων. Καταγράφονται στο βιβλίο ως γραφικές ιστορίες που αν τις διαβάσεις σηματοδοτούν συγκεκριμένες ιστορικές εποχές. Ο τίτλος Στην Ηλεία άλλοτε και τώρα (Στα άγια χώματα) δεν αναφέρεται μόνο στους Ηλείους αλλά έχει ιστορικά στοιχεία τοπικιστικού περιεχομένου που αναδεικνύονται από τα αρχαία χρόνια έως σήμερα, όσο για τη φράση "Άγια Χώματα" η πραγματική εξήγηση από πού πηγάζει δίνεται μέσα στο βιβλίο. Μέσα από το βιβλίο και τις φωτογραφίες ο αναγνώστης μαθαίνει διάφορα για την περιοχή της Ηλείας που ίσως δεν γνωρίζει.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Τ.Κ.: Ανθολόγιο (εκεί τοποθετήθηκε από τις εκδόσεις Βεργίνα όπου και εκδόθηκε).

Έγκλημα και τιμωρία

Ο Ντοστογιέφσκι κι εγώ ζούμε στον ίδιο πλανήτη, εγώ ως προσωπικότητα κι εκείνος πλέον ως ιδέα που μεταλαμπαδεύεται και τον αγκαλιάζουν συνέχεια νέοι αναγνώστες.
Ο Ντοστογιέφσκι είναι ένα θέμα που αγαπάμε να μισώ με την κολλητή μου φίλη.
Μια λέξη, μια υπόνοια είναι αρκετά για όποιον άλλο είναι στην παρέα να ανάψει τσιγάρο και να παρακολουθήσει το ματς μεταξύ μας. Τον Ντοστογιέφσκι τον αντιμετωπίζω σαν τις μπάμιες: τις δοκίμασα και δε μ’ άρεσαν. Χαώδης πλοκή, χιλιάδες μονόλογοι, μιζέρια παντού δοσμένη με ωμότητα, μπλα μπλα μπλα. Το αποκορύφωμα ήταν η παράσταση «Έγκλημα και τιμωρία» του Εθνικού Θεάτρου, στην οποία πήγα για να το παίξω διανοούμενος, αφού ήταν μετάφραση του Παπαδιαμάντη. Ομολογώ ότι έφυγα στο διάλειμμα ουρλιάζοντας πανικόβλητος, τρομάζοντας τους αστέγους και τους νυκτόβιους της περιοχής (όχι, δε μου 'φταιγε ο Παπαδιαμάντης).
Στα σοβαρά τώρα (για λίγο): ο Ντοστογιέφσκι είναι αξεπέραστος, έχει απίστευτα νοήματα, στηλιτεύει τη θρησκεία της πατρίδας του, τις κοινωνικές συνθήκες, τις οικονομικές καταστάσεις με τον δικό του τρόπο, στον οποίο πρέπει να υποκλιθείς και να διερευνήσεις πριν τον μελετήσεις και τον ενστερνιστείς. Είναι όμως πολύ δύσκολο να γίνει κάτι τέτοιο, θέλει υπομονή, χρόνο και κυρίως διάθεση αλλά πάνω απ’ όλα καλλιέργεια. Γιατί σας ζαλίζω, θα μου πείτε; Γιατί ξαναπήγα να δω το Έγκλημα και τιμωρία, αυτήν τη φορά στο θέατρο Άνεσις. Λέω, δε γίνεται, δεύτερη χρονιά ανεβαίνει ΑΥΤΟ το έργο, κάτι συμβαίνει. Εδώ η μάνα μου και δε με κέρασε δεύτερη φορά σε γενέθλιά της μπάμιες, αγάπησε το κοινό ένα τόσο δύσκολο θέμα σε θεατρική απόδοση; Προς Θεού, το κοινό δεν είναι χαζό, έχει ένστικτο και αισθητήριο, απλώς μου έκανε εντύπωση που σε μια χαλαρή βραδινή έξοδο επιλέγει κάτι διαφορετικό, που θέλει προσπάθεια να το παρακολουθήσεις.

Ελάτε να γνωρίσουμε ένα διαφορετικό αρχαίο παραμύθι!

Ποιος θα αντιστεκόταν σε βιβλίο που μιλά για μια ιστορία βγαλμένη από την ιστορία της αρχαίας πατρίδας μας;
Όπως θα καταλάβετε από τις πρώτες ακόμη σελίδες του, γίνεται εύκολα κατανοητό τόσο από μικρούς όσο και από μεγάλους σε ηλικία αναγνώστες, πως τα γεγονότα παρουσιάζονται με ένα ιδιαίτερο τρόπο, εμποτισμένο με συναισθήματα, προσδοκίες, αγωνίες και ανατροπές.
Πρόκειται για ένα έργο που διαδραματίζεται στην αρχαία Ελλάδα και το ταξίδι μας στον συναρπαστικό κόσμο της Ευαγγελίας Παπανίκου ξεκινά με τον ιστορία της Βασίλισσας Λήδας και τον έρωτά της με τον Θεό Δία. Τότε που αυτός μεταμορφώνεται σε λευκό κύκνο, καταφέρνοντας να κερδίσει την εύνοια και την αγάπη της. Καρπός του έρωτά τους είναι 2 αυγά, που «Απ’ το πρώτο γεννιέται μια κόρη, η Ελένη, και από το δεύτερο γεννιούνται δύο αγόρια, οι δίδυμοι Πολυδεύκης και Κάστορας (…) Ο Τυνδάρεως (ο άντρας της Λήδας) τα αγαπάει σαν δικά του παιδιά»[1]
Κατόπιν, στις μαγικές σελίδες της ιστορίας μας εισβάλλουν οι Μοίρες που προβλέπουν ότι η ζωή της Ελένης θα είναι όμορφη και ταραχώδης συνάμα.

«Η ζωή για μένα είναι σαν ένα παραμύθι», Μαίρη Τσίλη

Τι εστί έρως;
Μ.Τ.: Το να ζει μέσα σου και κάποιος άλλος και η καρδιά του να κάνει να χτυπά η δική σου η καρδιά σε αλλιώτικους και απρόβλεπτους ρυθμούς.

Πιστεύεις στα ζώδια;
Μ.Τ.: Εντελώς επιδερμικά και έτσι για να έχουμε και κάτι να λέμε.

Τι δώρο θα έκανες σε έναν εχθρό σου;
Μ.Τ.: Την εσωτερική μου ηρεμία και την απροσπέλαστη και γλυκιά σιωπή μου.

Έχεις κατοικίδιο;
Μ.Τ.: Ναι έχω έναν γάτο αριστοκράτη και ενίοτε γκρινιάρη μα πάντα χαδιάρη. Τον Ρωμαίο!

Ποια είναι η αγαπημένη σου ομάδα;
Μ.Τ.: Η ΑΕΚ! Αλλά και κάθε ομάδα που είτε χάνει είτε κερδίζει, λειτουργεί σαν ομάδα. Μαζί στη νίκη και μαζί στην ήττα.

Καραμελάκια ή σοκολατάκια;
Μ.Τ.: Σοκολατάκια και κατά προτίμηση νουαζετάκια. Η Τζοκόντα μου έφερνε πάντα μια θλίψη.

Μαύρο ή άσπρο;
Μ.Τ.: Άσπρο βρε φίλε! Άσπρο και γλυκό σαν βανίλια υποβρύχιο μέσα σε ένα ποτήρι με νερό. Άσπρο και αεράτο όπως το κάτω μέρος που έχει στο σώμα του το χελιδόνι.

Τι πρέπει να συμβεί μια τέλεια μέρα;
Μ.Τ.: Να έχουμε όλοι καλή διάθεση. Να πέσει μια απαλή βροχούλα για λίγο ίσα για να δροσιστούν τα χείλη κι αμέσως μετά να έρθει η λιακαδίτσα. Να έχουμε ανεμελιά, καλή παρέα, νόστιμο φαγητό, καλό ποτό, γλυκό σοροπιαστό. Να έχει γέλια, αγάπη, αγκαλιά, φιλιά και ότι τίποτα δεν φοβάμαι πια.

Τι νούμερο παπούτσι φοράς;
Μ.Τ.: Το σαράντα.

Έχεις χόμπι;
Μ.Τ.: Ναι. Να κάνω την λύπη χαρά, το δάκρυ γέλιο και να βάζω φαντασία και τρελή χρωματιστή πινελιά σε ότι με στενοχωρεί και μου μαγκώνει την καρδιά. Πολλές φορές σύμμαχος μου είναι η μουσική μου και η μαγειρική μου.

Είστε έτοιμοι να βαδίσετε σε ανεξερεύνητα μονοπάτια μεταξύ της πραγματικότητας, της φαντασίας και του τρόμου;

Αυτή θα ήταν η πρώτη ερώτησή μου σε όποιον ζητούσε την άποψη μου για το συγκεκριμένο έργο.
Όπως αναφέρει και ο αφηγητής του βιβλίου «Η Ματωμένη Μαρία» -πρόκειται για τον ίδιο τον συγγραφέα μας- εξιστορεί στον αναγνώστη πως αποτελεί ένα σκοτεινό παραμύθι (…) Μια αφήγηση που βασίζεται σε ένα πολυκαιρισμένο ημερολόγιο, κάποιες συζητήσεις που έλαβαν χώρα κάτω από το φως των κεριών, σχεδόν έξω από τον κόσμο μας αλλά και μαγνητοφωνημένες συνομιλίες[1] τις οποίες έχει στην κατοχή του.
Όσο για τον καταγραφέα του ημερολογίου Σωτήρη Μανέντζη, μας προειδοποιεί πως υπάρχουν δυνάμεις εκεί έξω, που ακόμη κι αν νομίζουμε ότι μπορούμε να τις ελέγξουμε και να τις χειραγωγήσουμε, το πιθανότερο είναι να γυρίσουν πάνω μας και να παρασύρουν κι άλλους στο πέρασμά τους.[2]
Η ιστορία μας διαδραματίζεται στις πρώτες μέρες του σχολικού έτους 2006-2007[3] στο Λύκειο της Κωμόπολης Οχυρωτής στην Πελοπόννησο.

Νεαρό άσπρο ελάφι

Ο Μηνάς Αβλάμης είναι ένας πρώην συγγραφέας όπως ο ίδιος συστήνεται, αυτοεξόριστος στο νησί της Κέρκυρας ύστερα από ένα έντονα ψυχοπιεστικό γεγονός που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην πορεία της ζωής του.
Ζώντας μια βαλτωμένη σε άνευρες ρουτίνες καθημερινότητα πιστεύοντας πως το όνομα κι η συγγραφική του πορεία έχουν λησμονηθεί, ο Μηνάς Αβλάμης λαμβάνει ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα-πρόσκληση για να επισκεφθεί την πόλη της Κυδωνίας όπου οι κάτοικοι της έχουν διοργανώσει μία τιμητική βραδιά για το συγγραφικό του έργο το οποίο και θαυμάζουν.
Η αναπάντεχη αυτή πρόσκληση γεννά στον πρώην συγγραφέα πολλές αμφιβολίες και αντιστάσεις τις οποίες καταφέρνει να κάμψει η Γιάννα Μηλιώνη δίνοντας του την υπόσχεση πως στην Κυδωνία θα έχει την ευκαιρία να γευτεί την τρυφερή σάρκα ενός νεαρού άσπρου ελαφιού.
Έτσι ξεκινά το ταξίδι του Αβλάμη με προορισμό μια άγνωστη πόλη της δυτικής Μακεδονίας.
Ένα ταξίδι πασπαλισμένο με αρκετό μυστήριο που θα φέρει τον συγγραφέα αντιμέτωπο με το παρελθόν του.
Πρόσωπα αγαπημένα, στιγμές έντονες και σχέσεις που τον σημάδεψαν θα έρθουν ξανά στο προσκήνιο.
Ένα δείπνο-δικαστήριο θα στηθεί για χάρη του.
Θα καταφέρουν να τον συγχωρήσουν; Ή θα τον καταδικάσουν για τα λάθη του παρελθόντος;


Το Νεαρό Άσπρο Ελάφι είναι το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα Χ.Α. Χωμενίδη που διάβασα και πραγματικά ενθουσιάστηκα τόσο με την πρωτότυπη τουλάχιστον για μένα πλοκή, όσο και με τον ανεπιτήδευτο χιουμοριστικό χαρακτήρα του βιβλίου, δίχως αυτό να το καθιστά απαραίτητα ένα ρηχό ανάγνωσμα.

Ο Ιωάννης Σκευοφύλαξ, οι Υπερβολές και Το ιδανικό πέταγμα του Έμπι

Πως σας ήρθε η ιδέα να εκδώσετε αυτά που γράφετε;
Ι.Σ.: Γράφω από πολύ μικρός αλλά τα έσκιζα και τα πετούσα. Τα τελευταία δέκα χρόνια μετά από παρότρυνση φίλων τα κρατάω και είναι πολλά. Πάλι με παρότρυνση φίλων φίλων σκέφτηκα να εκδώσω, αλλά τώρα είναι το πρώτο μου μέλημα.

Που γράψατε το πρώτο σας βιβλίο;
Ι.Σ.: Το πρώτο μου βιβλίο το έγραψα και το συνέθεσα ως συλλογή στο Βέλγιο. Το Βέλγιο για μένα είναι ο ιδανικός τόπος για να γράψεις. Και βέβαια συνεχίζω να γράφω.

Πόσο χρόνο σας παίρνει η συγγραφή ενός βιβλίου (συλλογή ποιημάτων) και πόσο ένα ποίημα;
Ι.Σ.: Όσο και να σας φανεί παράξενο, πολύ λίγο. 'Ενα ποίημα μπορεί να το γράψω σε λίγα λεπτά. Την επιμέλεια του την κάνω μετά. Το δουλεύω όμως μέσα μου πολύ καιρό, μπορεί κι έναν χρόνο. Μια συλλογή τώρα (οι δικές μου συλλογές αποτελούνται η κάθε μια με πάνω από εκατό κομμάτια) επιμελημένη μπορεί να μου πάρει και τρεις μήνες.

Τι προσφέρει το πρώτο σας βιβλίο στον αναγνώστη-βιβλιοφάγο και τι το δεύτερο που θα εκδωθεί τον άλλο μήνα;
Ι.Σ.: Το πρώτο μου βιβλίο προσφέρει το στίγμα μου. Είναι μια συλλογή που επέλεξα να έχει κοινωνικά-πολιτικά-ερωτικά και πανανθρώπινα στοιχεία, στοιχεία που με εκπροσωπούν και με εκφράζουν. Η ποίηση είναι απαιτητική και θέλει αμεσότητα. Πρέπει μέσα σε λίγες γραμμές να δώσεις ένα μυθιστόρημα διακοσίων σελίδων. Το δεύτερό μου βιβλίο αποτελείται από μια συλλογή ποιημάτων που με τον τρόπο μου προσπαθώ να αποδώσω στο χαρτί το πάθος και την λυρικότητα του έρωτα. Προσφέρει πολλά συναισθήματα που νιώθουμε και τα δυο φύλα ως άνθρωποι.

Δεν είμαι η αδερφή μου

Δεν έχω αδέρφια, μα ξέρω πολλές ιστορίες αδερφών που εσκεμμένα ή κατά λάθος, οι γονείς τους ξεχωρίζουν. Κάποιες από αυτές τις έζησα από πολύ κοντά. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για δυο αδέρφια να μεγαλώνουν σ’ αυτόν το αέναο κύκλο σύγκρισης και ανταγωνισμού μεταξύ τους. Αν ορκίστηκα για κάτι κάνοντας τα δικά μου παιδιά, ήταν αυτό. Το αν και πόσο το καταφέρνω, μάλλον θα το δείξει ο χρόνος. Γιατί όλα πάντα από εκεί ξεκινάνε... Από το σπίτι μας.
Το «Δεν Είμαι η Αδελφή Μου», δεν είναι μια πρωτότυπη ιστορία. Μα είναι μια ιστορία από αυτές που όλοι μας έχουμε να διηγηθούμε, είτε από προσωπική εμπειρία, είτε ως θεατές. Η Αλίκη και η Μαρία είναι δυο αδερφές, που μεγαλώνουν στο Σπίτι Των Συγκρίσεων. Για όσους αναρωτιούνται πώς γίνεται δυο αδέρφια να είναι τόσο διαφορετικά, ενώ μεγαλώνουν στον ίδιο χώρο, από τους ίδιους γονείς και με τον ίδιο τρόπο, ξανασκεφτείτε το: Δεν ισχύει. Όσο παράξενο κι αν φαίνεται, δυο αδέρφια ποτέ δε μεγαλώνουν με τον ίδιο τρόπο. Μα ακόμα κι αν ήταν έτσι, πάλι δε θα μπορούσαν να είναι... ίδια. Έχουν το χαρακτήρα τους, αποτέλεσμα ενός γενετικού κώδικα που κουβαλά στον έλικά του πολλά, πολλά πρόσωπα του παρελθόντος, συνδυασμένα με τρόπο που μόνο ο μεγαλύτερος πλακατζής του σύμπαντος ξέρει: τη φύση. Ίσως σε κάποια χρόνια να αποκωδικοποιήσουμε κι άλλο μέρος του και να λύσουμε πολλές απορίες, αλλά προς το παρόν ας αρκεστούμε στο ότι κάποιος εκεί έξω μας κάνει πλάκα.

Τα στηρίγματα της κοινωνίας

Για πρώτη φορά σε Αθηναϊκή σκηνή το κλασικό έργο "Τα στηρίγματα της Κοινωνίας" του Ερρίκου Ίψεν, σε σκηνοθεσία της Βαλεντίνης Λουρμπά, στο θέατρο Εκάτη στην Κυψέλη.

Είναι μια παράσταση που μας μεταφέρει ρεαλιστικά και άμεσα το κλίμα της κοινωνίας του 19ου αιώνα. Παρά το γεγονός ότι γράφτηκε εκατόν σαράντα χρόνια πίσω, μια εποχή όπου οι γυναίκες έψαχναν να βρουν τη θέση τους μέσα σε μια κοινωνία φτιαγμένη από άντρες για άνδρες, ακόμη και σήμερα το θέμα της ισότητας, του πουριτανισμού, της διάδοσης φημολογιών και κυρίως της αξιοπρέπειας, εξακολουθεί να απασχολεί την κοινωνία μας, και αυτό είναι που κάνει ετούτη την παράσταση σύγχρονη. Στις πράξεις του ο δημιουργός συνοψίζει αρκετά από τα κοινωνικά θέματα που τον απασχόλησαν· συναντάμε τις καθημερινές λειτουργίες της τότε κοινωνίας, την οικογένεια ως θεμέλιο λίθο της κοινωνικής συνοχής, τη θέση των γυναικών στην κοινωνία αλλά και τις σχέσεις των ανθρώπων που διαμέσου υπογείων πράξεων αναμοχλεύουν μυστικά πίσω από τις φαινομενικά άριστες σχέσεις τους.

Οι ρόλοι στο έργο είναι άρτια μοιρασμένοι, οι ηθοποιοί απέδωσαν άριστα τους ρόλους τους, μελετημένοι σε βάθος σχετικά με το κείμενο, και με εξαίρετο συντονισμό κινησιολογίας επάνω στη σκηνή. Μια ομάδα καλοκουρδισμένη που ερμηνευτικά καταφέρνει να αποδώσει το βάθος του πουριτανισμού της εποχής αλλά και το καλά κρυμμένο ακόμα, το ανήσυχο εκείνο αίσθημα ενός νεογέννητου φεμινισμού, αναδεικνύοντας εξαίρετα τη φύση των γυναικείων πορτρέτων που ο Ίψεν αποτύπωσε στα έργα του.

Η Λίτσα Καραμπίνη για το Κορόιδα... σας την έσκασα

Από το εξώφυλλο του μυθιστορήματος της Λίτσας Καραμπίνη, Κορόιδα... σας την έσκασα, και φωτογραφία της ίδιας

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Λ.Κ.: Η ανάγκη μου να γράψω όλο εκείνο το διάστημα που είχα γκρεμοτσακιστεί σε βαθιά κενά έμπνευσης.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Λ.Κ.: Ελευθερία.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Λ.Κ.: Ποτέ δεν συμβουλεύω κάποιον που δεν ζήτησε την συμβουλή μου. Ωστόσο, τον προειδοποιώ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με το άτομό του δεν είναι συμπτωματική. Προσωπικά εκείνον ξεμπροστιάζω.

Βάλτε στην ατζέντα του Δεκέμβρη

Τα ακόλουθα οφείλουν την ύπαρξή τους στην δημιουργικότητα κάποιων ταλαντούχων ανθρώπων, σε όμορφες εμπνεύσεις και στις ατελείωτες καλλιτεχνικές ανησυχίες τους. Αυτόν τον Δεκέμβρη σημειώστε/προσέξτε και τα παρακάτω και -που ξέρετε;- κάπου εκεί γύρω μπορεί να ανταμώσουμε παρέα. Κρατήστε και στους σελιδοδείκτες τη διεύθυνση καθώς πρόκειται για "ζωντανή ανάρτηση" που ανανεώνεται συνεχώς, ενημερώνεται και συμπληρώνεται με κάθε νέο.

Όλα είναι πόνος

Γράφει ο Χριστόφορος Τριάντης

Όλα είναι πόνος.
Ο κόσμος μες στον πόνο
μεγάλωσε και μεγαλώνει.
Και τις νίκες
σε ήττες τις μασκάρεψε ο πόνος.
Οι νεκροί της ιστορίας
δίχως όπλα μείνανε.
Μαρμάρινα αγάλματα
σε βασιλικούς τάφους
τους έταξε η ανάγκη,
μήπως και ξορκίσουνε τον πόνο
απ’ των ζωντανών τα μάτια.
Κι οι Παρθενώνες
μες στον πόνο χτίστηκαν.
Η πίκρα σκαλωμένη στα αετώματα,
σαν έρημο τραγούδι
αιώνες αγναντεύει: πλανόδιους βαρβάρους,
στοχαστές και συγγραφείς.
Κι ο θάνατος μέσα απ’ τον πόνο έρχεται.
Οι προσευχές απέτυχαν
ν’ αλλάξουνε λίγο τη μορφή του,
με τον πόνο κάθε λίγο συναντιέται
σε θέατρα και σε κρεβάτια.
Κι οι θύελλες που φανήκανε
την ανθρωπότητα να καίνε,
ο πόνος τις μασκάρεψε
σε χλιαρούς νοτιάδες.
Μα κι οι νύχτες
τον πόνο τρυπώνουνε στα όνειρα,
με άρνηση φτιασιδωμένο.
Ω! Αγαπημένη,
κι η αγάπη
στον πόνο καταλήγει.
Δεν υπάρχει ευτυχία
γι’ αυτούς
που αγαπούν...


Copyright © Χριστόφορος Τριάντης All rights reserved, 2016
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε με λεπτομέρειες του έργου Pain του Mariusz Lewandowski

Παναγιώτης Καραβουσάνος

Ο εντυπωσιακός, πανύψηλος και με στεντόρεια φωνή ηθοποιός γεννήθηκε το 1908 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, με το οποίο συνεργάστηκε από το 1934 ως το 1939 (δεν μπόρεσα να εντοπίσω φωτογραφία του στο ψηφιακό αρχείο του φορέα μιας κι εκεί έπαιζε επίσης δεύτερους ρόλους) αλλά εμφανίστηκε και με θιάσους όπως της Μαρίκας Κοτοπούλη. Μεταπολεμικά μεταπήδησε στο λυρικό θέατρο και υπήρξε μόνιμο στέλεχος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, μέλος της ιδρυτικής ομάδας χορωδών της, οπότε και εμφανίστηκε σε αρκετές όπερες και οπερέτες.

Η τρελή ιστορία ενός ροζ πάνθηρα

Πρόκειται για το μεγαλύτερο και πολυτιμότερο διαμάντι του κόσμου, η αξία του πραγματικά ανεκτίμητη! Όμως το διαμάντι έχει ένα μικρό ελάττωμα αν κοιτάξεις προσεκτικά μέσα θα διακρίνεις έναν ροζ πάνθηρα! Την προστασία του διαμαντιού έχει αναλάβει ο μεγαλύτερος ντετέκτιβ του κόσμου, ο διάσημος επιθεωρητής Jacques Clouseau.
Κάπως έτσι ξεκίνησε το 1963 μια σειρά ταινιών που όρισαν την έννοια της τρελής κωμωδίας.
Οι ταινίες με τις οποίες θα ασχοληθούμε κυρίως έχουν όλες 3 κοινά χαρακτηριστικά.
Στην σκηνοθεσία τον Blake Edwards, στο ρόλο του επιθεωρητή Clouseau τον Peter Sellers και στην μουσική τον Henry Mancini.

Η Έφη Γεωργάκη και Ο Χρόνης έρχεται!

Ο Χρόνης έρχεται... Όνειρο!
…Αλλά δεν έρχεται, έτσι άλλες φορές γίνομαι super Έφη, άλλες οσκαρική ηθοποιός με επώνυμες τουαλέτες και τον φέρνω... Έτσι, ο Χρόνης έρχεται με dream - delivery. Ακόμη και εκεί όμως, αργεί, με αποτέλεσμα να πέφτω στα πατώματα, να διαλύομαι και τελικά να αντέχω, χωρίς να ξέρω πώς.
Τσακώνομαι με τη φαντασία μου, αλλά κι εκεί έρχεται και τρέχουμε σε καταπράσινα λιβάδια, γινόμαστε συλλέκτες πεταλούδας με μεγάλες απόχες, μας λούζει το φως του ανοιξιάτικου πρωινού, κυλιόμαστε στα χώματα και αναμετράμε τις δυνάμεις μας σαν άγρια θηρία. Κι εκεί που στέκομαι παρατηρητής του μυαλού μου, εκεί που ζω μαζί του μια ιστορία Άρλεκιν, ένα ατέλειωτο ταξίδι, εμφανίζεται ένα λιοντάρι έτοιμο να μας κατασπαράξει.
Πρέπει πάλι να κάνω κάτι. Αλλά τι;
«Στάσου, λιοντάρι», του λέω με ύφος σοβαρό. «Τώρα, θα μας φας;»
«Πεινάω», μου απαντά το λιοντάρι.
Του σκάω ένα χαμόγελο. «Σε καταλαβαίνω. Βλέπεις, και εγώ ήμουν στη δίαιτα που τον περίμενα. Μήπως πεινάς κι εσύ από έρωτα;»
«Εγώ πεινάω, κανονικά, βλαμμένη», βρίζει κιόλας.
Η αλήθεια είναι ότι το έχω πιάσει το συναίσθημα του λιονταριού και ξέρω τι πρέπει να κάνω.
«Στάσου, μια στιγμή» του λέω, ενώ μας δείχνει τα κοφτερά του δόντια.
«Να σου δώσω ένα χεράκι;» του λέω και δείχνω το χέρι του Χρόνη μου.
«Ένα χεράκι είναι λίγο, πολύ λίγο» μου απαντά.
«Να σου δώσω δύο χεράκια» του λέω; Και δείχνω και τα δυο χέρια του Χρόνη μου.
«Δύο χεράκια είναι λίγο, τι να πω;»
«Να σου δώσω, λιοντάρι μου, όλον τον Χρόνη μου, τον θέλεις;»
Φυσικά, μιλάω για τον Χρόνη μου, τον Χρόνη που τον περίμενα σε 35 ολόκληρες ιστορίες, τον γνωστό Χρόνη. Σιωπή ο Χρόνης.
«Δεν είναι κακή ιδέα», μου απαντά το λιοντάρι.
«Πάρ’ τον λιοντάρι μου», του λέω. «Όλος δικός σου.»
Ανοίγει λοιπόν, το μεγάλο του στόμα και τότε, εγώ με μια γρήγορη κίνηση του χώνω μέσα τις πεταλούδες από την απόχη μου. Και καθώς αυτές φτερουγίζουν στην κοιλιά του, αυτό νιώθει χορτάτο με αέρα πεταλουδέ. Μας χαιρετά χαμογελώντας, βγάζει το καπέλο του, τινάζει την πυκνή του χαίτη και φεύγει.
«Φεύγω», μου λέει κι ο Χρόνης, «με έδωσες στο λιοντάρι να με φάει.»
«Έτσι είναι η ξενιτιά Χρόνη μου», του απαντώ, «λιοντάρι που καταβροχθίζει τα καλύτερα παιδιά κι εγώ σε έσωσα» και πετάρισα το βλέφαρο όσο πιο θηλυκά μπορούσα.
«Με έσωσες, με αέρα κοπανιστό», μου απαντά.
«Έτσι είναι αυτή η χώρα, Χρόνη μου. Σώζει τους ανθρώπους της μόνο με αέρα κοπανιστό» και ξαναπετάρισα το βλέφαρο, αλλά δεν έπιασε. Ο Χρόνης μου, είχε πάρει το λιοντάρι αγκαζέ και έφευγε!
Άνοιξα την πόρτα του ψυγείου μου απελπισμένη και έπιασα μια σοκολάτα και ένα μπουκάλι τσίπουρο, όταν γκλιν, χτύπησε μήνυμα στο κινητό: «Έρχομαι» έγραφε.
Έκλεισα το ψυγείο, μούγκρισα σαν λιοντάρι και το στομάχι μου φτερούγησε σαν να πέταγαν μέσα του εκατοντάδες πεταλούδες. Γεγονός! Ο Χρόνης, έρχεται! Και δε θα χρειαζόταν να ξαναονειρευτώ τον ερχομό του. Αλλά θα ’ρθει, μωρέ, η μπα, πάλι;[1]
Έφη Γεωργάκη

Από το εξώφυλλο του βιβλίου της Έφης Γεωργάκη, Ο Χρόνης έρχεται!, και φωτογραφία της ίδιας

Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Ε.Γ.: Όπως ο Χρόνης… Κατακούτελα!

Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Ε.Γ.: Στο σπίτι μου, μετά στο σπίτι μου και μετά στο σπίτι μου. Βλέπετε μετακόμισα τρεις φορές!

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Ε.Γ.: Πολλά χρόνια με ευχάριστα διαφημιστικά Του διαλείμματα.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Ε.Γ.: Όνειρο… ζωής.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Ε.Γ.: Η Έφη περιμένει τον Χρόνη σε 35 ιστορίες, άλλοτε πετώντας στον ουρανό και άλλοτε σερνάμενη στα πατώματα. Η Έφη είναι άλλοτε ντίβα που τσαλακώνεται και άλλοτε ένα κορίτσι που γίνεται super Έφη για τον αγαπημένο της που έρχεται. Ο Χρόνης είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής.
Είναι αυτός που λείπει και… έρχεται, μάλλον, ίσως, βλέπουμε, θα δείτε...

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στο βιβλίο Χορεύοντας με τη ζωή του Γιάννη Δέδη

Φθινόπωρο πια. Ψύχρα. Φυσάει αρκετά κι ο ήλιος παίζει κρυφτούλι στο δάσος. Ο κήπος της Στελλίτσας Ζαχαρίτσας έχει μια ωραία, αφράτη φλοκάτη από κιτρινισμένα πεσμένα φύλλα.
Εκεί δίπλα, σε ένα μικρό πέτρινο πεζουλάκι οι φιλενάδες κάθονται και συζητούν…
«Η Ζωή κινείται σε ένα διαρκώς εναλλασσόμενο τέμπο και οι άνθρωποι ακολουθούν τους ρυθμούς της. Γεγονότα, πράγματα και καταστάσεις διαδέχονται το ένα το άλλο κάθε στιγμή, με τις ζωντανές μορφές να δίνουν διάσταση στην τεθλασμένη ευθεία πρωταγωνιστώντας στον χορό της Ζωής».
-Τι μουρμουράς εκεί, Κακιά Μητριά;
-Μου δάνεισε η Σταχτοπούτα ένα βιβλίο και διαβάζω το εισαγωγικό, Ζαχαρίτσα μου.
-Τι υπόθεση έχει; Σου είπε τίποτα;
-Βέβαια μου είπε... αλλά έχει και υπογραμμισμένα κάποια κομμάτια. Μιλά για το χορό της ζωής, τα εύκολα και τα δύσκολα βήματά του… Πως τα χορεύουν οι άντρες, πόσο διαφορετικά οι γυναίκες. Μιλά για τις σχέσεις, τον έρωτα... Μέσα από μια ομάδα ανθρώπων που γνωρίζονται για να μάθουν… να χορεύουν!
-Με μπέρδεψες λίγο τώρα…
-Όχι, όχι… μην μπερδεύεσαι, είναι απλό! Ένας παραλληλισμός της Σχολής Χορού όπου συναντιούνται και την δασκάλα τους -την λένε Ζωή-, με την ίδια την ζωή.
-Μμμμ… Kατάλαβα… Άντρας ή γυναίκα είναι ο πρωταγωνιστής;
-Εδώ ο συγγραφέας μας την... φέρνει κάπως, καθώς ενώ νομίζεις στην αρχή πως ήρωας θα είναι ο Στέφανος με τον οποίο ξεκινά, στην πορεία ο πρωταγωνιστής είναι ο Πέτρος. Τη δική του ιστορία μας παρουσιάζει. Σίγουρα λοιπόν άντρας πρωταγωνιστεί και ο ψυχισμός του άντρα.
-Διάβασέ μου κάτι.
-«Εκείνη τη στιγμή, εντελώς απροσδόκητα, η ομίχλη, συνωμοτώντας με τον ήλιο, άρχισε να διαλύεται, αφήνοντας έκθετο το φυσικό τοπίο. Γήινες παραστάσεις μετρικά χωρισμένες δημιουργούσαν έναν υπέροχο ψηφιδωτό πίνακα, που τον έκοβε βίαια στα δυο ο δρόμος Αθήνας-Θεσσαλονίκης. Ξαφνικά, στο βάθος, πολυάριθμες ακτίνες φωτός άρχισαν να λαμπυρίζουν προς όλες τις κατευθύνσεις, επιστρέφοντας μηνύματα του ζωοδότη ήλιου.» (Σελ.13/14) Από τις πρώτες σελίδες μάς μιλά για τις φοβίες του Στέφανου: η πρώτη να δαμάσει το υγρό στοιχείο και η δεύτερη να κάνει ένα σωστό χορευτικό βήμα. Για τη δεύτερη αποφασίζει να πάει στην συγκεκριμένη σχολή. Εκεί θα βρεθούν μαζί πολύ διαφορετικοί άνθρωποι, ο καθένας με τις ιδιαιτερότητές του… όπως της τυφλής Βιβιάνας. Στη σελ. 39, λέει γι' αυτό: «Η εικόνα συγκλόνισε για μια ακόμη φορά τον Στέφανο, διαπιστώνοντας την αγάπη της μικρής Βιβιάνας για τη ζωή, για οποιοδήποτε ζωντανό πλάσμα επάνω στη γη… Σκέφτηκε ότι κάθε διαδρομή έχει τα δικά της αξιοθέατα. Όσο δύσκολη κι αν είναι, υπάρχει πάντα ένα στέκι που σε περιμένει για ένα κέρασμα…»
-Όλα δηλαδή κινούνται μέσα από τη σχολή χορού;
-Όλοι σχετίζονται με τη σχολή αλλά όχι το βιβλίο έχει και εικόνες εκτός σχολής. Έχει ταξίδια, βόλτες, θέατρο… και σίγουρα ανατροπές όπως ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή! Πρόσωπα που μένουν σταθερά στη σχολή αλλά και πρόσωπα που φεύγουν… ή κάνουν ένα μικρό πέρασμα… Και φυσικά σχέσεις ερωτικές, σχέσεις φιλίας… και εμμονές. Και πως ένα γεγονός ανατρέπει όλες τις σχέσεις και τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο…
-Μου φαίνεται η Σταχτοπούτα μόνο το τέλος δεν σου είπε! Χαίρομαι πάντως που έχουν φτιάξει τόσο οι δικές σας σχέσεις! Τα βιβλία έφεραν σ’ εσάς την ανατροπή… Τώρα πια τίποτα δεν την φοβίζει την γλυκιά μου.
-Εκτός από τον Κακό Λύκο… που φοβίζει τους πάντες!
-Που τον θυμήθηκες καλή μου, Κακιά Μητριά;
-Εκείνος μας θυμήθηκε… δεν τον βλέπεις;
-Απαπαπααααα… τι θέλει τώρα…. Αχ! Πέταξε τον φάκελο κι έφυγε…
-Τι γράφει;
-«Κάποια ορθογραφικά, απότομες εναλλαγές, κοφτός λόγος, ελάχιστες περιγραφές, θυμίζει σε αρκετά σημεία σενάριο-πληθώρα διαλόγων…»
-Μάλιστα… αρκετά δηλαδή βρήκε. Μα για δες! Δες ποιος άλλος έρχεται! Μα τον Κρίστιαν Άντερσεν! Η Μαίρη Πόππινς! Που πάει; Α! Να κι η Φίτσα! Θα ξέρει σίγουρα να μας πει.
-Γεια σας, παραμυθοκόριτσα!
-Φίτσα μου, τι γίνεται; Τι θέλει εδώ η Μαίρη Πόππινς;;;; Καιρό είχα να την δω…
-Α, έφερε μαζί ένα παιδάκι… τον Φανούρη!
-Τον Φανούρη; Ποιο παιδάκι είναι ; Γιατί το έφερε εδώ στο Δάσος των Παραμυθιών;
-Όταν διαβάσετε όλο το βιβλίο «Χορεύοντας με τη Ζωή» τότε θα καταλάβετε… Έτσι είναι πάντα ο Χορός της Ζωής…
Κλικ για περισσότερα της Στελλίτσας
Ευχαριστώ πολύ τις εκδόσεις Όστρια, καλά φθινοπωρινά παραμυθένια -κι όχι μόνο- ταξίδια για όλους! Κουκιδάκι respect….
Άκουγα Παναγιώτη Μάργαρη, Requiem for a dream / Classical Guitar
Κερδίστε το!
Οι εκδόσεις Όστρια προσφέρουν το βιβλίο του Γιάννη Δέδη σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες σχετικές πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματισθεί για τις 5 Ιανουαρίου 2017 και το βιβλίο θα αποσταλεί ταχυδρομικά.
k
Κάντε like στη σελίδα των εκδόσεων Όστρια στο facebook για να μη χάνετε κανένα νέο!
Καλή τύχη!

Η έμπνευση

Γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου

«Τοκ τοκ τοκ…»
Καμία απάντηση.
Ξανά μανά «τοκ τοκ τοκ».
Τα ίδια.
«Καλά, σου χτυπάνε τόσην ώρα δεν ακούς; Τέτοια πια αφασία η ακοή της καρδιάς σου; Δεν ομιλώ βέβαια όπως βλέπεις για την κανονική ακοή αυτή της μιας εκ των βασικών έξι αισθήσεων. Αυτή μια χαρά ακούει, έστω από το ένα σου αυτί.
(Γι’ αυτό ο Πανάγαθος εν τη σοφία Του μας τα έδωσε διπλά. ΑΝ χαλάσει το ένα έχουμε καβάντζα το άλλο. Τώρα θα μου πεις και θα έχεις δίκιο, γιατί δεν έκανε το ίδιο και με την καρδιά μας; Τι να σου πω. Να θυμηθώ το δίχως άλλο να Τον ρωτήσω έτσι και μου κάνει τη τιμή να Τον συναντήσω καμιά φορά.)
Λοιπόν θ’ ανοίξεις;»

Η Χρυσούλα Βακιρτζή και Η Φαίδρα του Αυγούστου

Η γυναίκα μέσα μου, απόψε

Φωτιά που σου παραδίνεται
Άνευ όρων
Ισχυρή μα και αδύναμη
Δεν ζητά, δεν απαιτεί
Ρακοσυλλέκτες συμβιβασμών
Άσπρο σεντόνι

Του πάθους, των πόθων
Ο ουρανός της
Υπερβαίνοντας τον εγωισμό

Αφήνεται στη δική σου
Ύπαρξη να πληγωθεί
Γραφή της οι πέτρινοι αιώνες
Ο ίσκιος σου ο απατηλός
Υποψιασμένα κι ανυποψίαστα, ναι
Σου χαρίζει το άλλο μισό
Της βιβλικής Μαγδαληνής
Όταν θεοί την πληγώνουν, ναι
Υπάρχει στις φλέβες σου. Απλώς.[1]
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Χ.Β.: Η σημερινή γυναίκα, που, είτε ταλανίζεται, είτε στερείται το πάθος και το μεγάλο ερωτικό δόσιμο που έζησε η μυθική πια Φαίδρα.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Χ.Β.: Γυναίκα.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Χ.Β.: Να ακούσει τις εσωτερικές φωνές του εαυτού του, που συχνά είναι φιμωμένες.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Χ.Β.: Στην Ισπανία του Λόρκα. Συγκεκριμένα στην Ανδαλουσία και θα κρατούσε εκατό μέρες, όσα φύλλα έχει ένα εκατόφυλλο τριαντάφυλλο!

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Χ.Β.: Πάντα στα ψέματα, ένα κομμάτι του εαυτού μου, θα είναι γεμάτο εφήμερους γιους και σκιώδεις εραστές.

Η ποιητική συλλογή της Χρυσούλας Βακιρτζή, Η Φαίδρα του Αυγούστου, κυκλοφορεί από τις διαδικτυακές αυτοεκδόσεις easywriter.

Η Χρυσούλα Βακιρτζή είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος, βιβλιοκριτικός.
Γεννήθηκε στην Καβάλα. Σπούδασε Αγγλικά, Δημοσιογραφία, Δημόσιες Σχέσεις και Ψυχολογία.
Κάτοχος πτυχίου Ψυχολογίας ceac εγκεκριμένο από το υπουργείο Παιδείας της Ισπανίας, είναι Επίτιμο Μέλος της Ελληνικής Ψυχολογικής Εταιρείας (ΕΛΨΕ).
Κείμενά της δημοσιεύονται σε λογοτεχνικά έντυπα, αξιόλογες ιστοσελίδες του διαδικτύου και έγκυρες εφημερίδες. Το 2007 υποψήφια για ένα από τα πρώτα λογοτεχνικά βραβεία της Ακαδημίας Αθηνών. Μία βιβλιοκριτική της τιμήθηκε από τα ΜΜΕ ως η καλύτερη σε Ελλάδα και Ευρώπη το δεύτερο εξάμηνο του 2001.
Με το έργο της ασχολήθηκε ο Οδυσσέας Ελύτης, ο οποίος πίστεψε και στήριξε τα πρώτα της λογοτεχνικά βήματα.
Έχει γράψει οκτώ ποιητικές συλλογές, δοκίμια κριτικής, μια σειρά διηγημάτων και επί σειρά ετών δίδαξε σύγχρονη συγκριτική λογοτεχνία στο Μουσικό Σχολείο Καβάλας. Η ποιητική της συλλογή «Άλικος Ανεμος», εκδόθηκε από τη Νομαρχία Καβάλας και διανεμήθηκε, «τιμής ένεκεν» σε σχολεία, γυμνάσια, πολιτιστικούς συλλόγους του Νομού Καβάλας.

Περισσότερα από/για την Χρυσούλα Βακιρτζή:
Η Χρυσούλα Βακιρτζή και Η Εγνατία οδός μου

[1] Η Χρυσούλα Βακιρτζή συμπληρώνει την ακροστιχίδα του τίτλου του βιβλίου της. Η ακροστιχίδα είναι ένα παλαιό ποιητικό παιχνίδι στο οποίο τα αρχικά γράμματα των στίχων αν διαβαστούν από πάνω προς τα κάτω δίνουν μια λέξη ή φράση. Στην δική μου εκδοχή τα αρχικά γράμματα δίνουν τον τίτλο του έργου εκείνου που γράφει το παζλ και, εφόσον είναι ελεύθερος να συμπληρώσει τα αρχιγράμματα με όποιον τρόπο θέλει (μονολεκτικά, ποιητικά, περιγραφικά, κ.ο.κ. ακόμα και μονοσύλλαβα) ονόμασα την στήλη Ακρότιτλο. Περισσότερα σαν και αυτό θα δείτε εδώ.
Απαντήστε κι εσείς στο Ακρότιτλο κλικάροντας εδώ

Η Lori Nelson Spielman και το Αύριο είναι μια καινούρια μέρα

Υπάρχουν κι εκείνοι οι συγγραφείς που μεταφράζονται σε πολλές γλώσσες, τα έργα τους εκδίδονται σε όλο τον κόσμο, πουλάνε εκατοντάδες χιλιάδες βιβλία αλλά παραμένουν επικοινωνιακοί, δεκτικοί σε νέα πράγματα, ακόμα και σε άγνωστες σελίδες ή ανθρώπους, ανοιχτοί προς όλους τους αναγνώστες τους... υπέροχα ζεστοί με τους ανθρώπους γύρω. Ως ένα βαθμό μπορώ να  κατανοήσω όσους λαμβάνουν εκατοντάδες μηνύματα καθημερινά -κανείς δε θα μπορούσε να απαντήσει σε όλα- αλλά δε μπορώ να κρύψω τη χαρά μου όταν συναντώ κάποιον όπως οι παραπάνω.
Μία τέτοια είναι η περίπτωση της Lori. Η γυναίκα που παρακολουθεί στην οθόνη τα νέα σχετικά με τα βιβλία της είναι απλά εκεί. Και απαντά με θέρμη και κέφι -γιατί κάποια πράγματα, μη νομίζετε, διαπερνούν τις οθόνες και τα καλώδια.
Την ευχαριστώ πολύ!
Για όλα.
Μα πιο πολύ από κάθε άλλο για το χαμόγελό της και την αμεσότητα.
Με κέρδισε.
Διαβάστε και τί μου είπε με αφορμή το μυθιστόρημά της...[1]
Please share a brief description of your novel.
L.N.S.: The Life List follows the journey of Brett Bohlinger, a young woman whose seemingly charmed life is upended when her mother dies, leaving her an inheritance with one big stipulation: Brett must complete the list of life wishes she wrote when she was fourteen years old.
Δώστε μας μια μικρή περιγραφή του μυθιστορήματος.
L.N.S.: Το Αύριο είναι μια καινούργια μέρα[2] ακολουθεί το ταξίδι της Μπρετ Μπολίγκερ, μιας νέας γυναίκας της οποίας η ζηλευτή ζωή απειλείται όταν πεθαίνει η μητέρα της αφήνοντάς της μια κληρονομιά υπό έναν σημαντικό όρο: Η Μπρετ πρέπει να ολοκληρώσει τη λίστα ευχών που έγραψε όταν ήταν δεκατεσσάρων ετών.


How did the idea come from?
L.N.S.: A few years ago, I came across an old cedar box, and tucked alongside my grandmother’s rosary and my first bankbook was a yellowed piece of notebook paper folded into a neat little square. In my flowery 14-year-old handwriting, I’d written “Lori’s List” across the top, along with 27 life goals. As I read it, I thought about the dreams I once had, some of which had been fulfilled, others that never would be. It struck me how very different my life would be now, had I achieved each goal. It made me wonder whether our goals evolve as we get older, or whether we settle for less than what we truly want. Suddenly a story was taking shape…the story of a woman forced to complete her old life list, humble goals she thinks she no longer wants.
Πως σας ήρθε η ιδέα;
L.N.S.: Πριν από μερικά χρόνια, πλησίασα ένα παλιό κουτί από κέδρο και, σφηνωμένο δίπλα στο ροζάριο της γιαγιάς μου και το πρώτο μου βιβλίο καταθέσεων, ήταν ένα κιτρινισμένο χαρτί σημειωματαρίου διπλωμένο σε ένα όμορφο μικρό τετράγωνο. Με τον λουλουδάτο 14χρονο γραφικό μου χαρακτήρα είχα γράψει "Η λίστα της Λόρυ" στην κορυφή ακολουθούμενη από 27 στόχους ζωής. Καθώς το διάβαζα, σκέφτηκα τα όνειρα που είχα κάποτε, μερικά εκ των οποίων ήδη εκπληρωμένα και άλλα που δε θα γίνονταν ποτέ. Με ξάφνιασε το πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου τώρα αν είχα φτάσει κάθε στόχο. Με έκανε να αναρωτηθώ αν οι στόχοι μας εξελίσσονται καθώς μεγαλώνουμε ή αν συμβιβαζόμαστε με λιγότερα από όσα πραγματικά θέλουμε.
Ξαφνικά μια ιστορία σχηματιζόταν... η ιστορία μιας γυναίκας εξαναγκασμένης να εκπληρώσει την παλιά της λίστα ταπεινών στόχων που νόμιζε ότι δεν ήθελε πια.


What motivates you to get inspired and write stories?
L.N.S.: When I was young, I loved telling stories to the neighbor children. Years later, writing became my passion. It’s so much fun to surround yourself in a make-believe world with interesting characters and problems that must be solved. And now that I’m published, I find my motivation in the messages I receive from my lovely readers around the world!
Τι σας παρακινεί ώστε να εμπνέεστε και να γράφετε ιστορίες;
L.N.S.: Όταν ήμουν μικρή λάτρευα να λέω ιστορίες στα παιδιά της γειτονιάς. Χρόνια αργότερα η συγγραφή έγινε το πάθος μου. Είναι τόσο διασκεδαστικό να περιβάλλεις τον εαυτό σου σε υποτιθέμενους κόσμους με ενδιαφέροντες χαρακτήρες και προβλήματα που επιζητούν λύσεις! Και τώρα που εκδίδομαι, έχω το κίνητρο των μηνυμάτων που λαμβάνω από τους λατρευτούς αναγνώστες μου σε όλο τον κόσμο!


Are there any books by other authors that you wish you had written?
L.N.S.: Oh my gosh! Tons! Some of my favorites are John Steinbeck’s East of Eden, Kathryn Stockett’s The Help, The Secret Life of Bees, by Sue Monk Kidd, The Kite Runner by Khaled Hosseini, Pillars of the Earth by Ken Follett, A Tree Grows in Brooklyn by Betty Smith.
Υπάρχουν κάποια βιβλία άλλων συγγραφέων που θα θέλατε να έχετε γράψει εσείς;
L.N.S.: Ω, Θεέ μου! Τόνοι! Μερικά από τα αγαπημένα μου είναι το Ανατολικά της Εδέμ του John Steinbeck, Η βοήθεια της Kathryn Stockett's, Η μυστική ζωή των μελισσών από τη Sue Monk Kidd, Το Χαρταετοί πάνω απ' την πόλη του Khaled Hosseini, Οι στυλοβάτες της γης του Ken Follett, Ένα δέντρο  μεγαλώνει στο Μπρούκλιν της Betty Smith.


Which one is most prefered? To be addored by critics or read by millions of book-lovers?
L.N.S.: I’ll take the readers over the critics!
Τι είναι προτιμότερο, να σας λατρεύουν οι κριτικοί ή να σας διαβάζουν εκατομμύρια βιβλιόφιλοι;
L.N.S.: Θα προτιμήσω τους αναγνώστες παρά τους κριτικούς!


What's the next step? Have you thought about your next novel? Would you like to share your future plans?
L.N.S.: Since The Life List, I’ve written two more books, Sweet Forgiveness and Und Nebenan Warten Die Sterne (German Edition). I’m currently editing Und Nebenan Warten Die Sterne for the US market. And last month I was in Italy, and a new story popped into my head that I can’t let go! I hope to get started on that story soon!
Ποιο είναι το επόμενό σας βήμα; Έχετε σκεφθεί το επόμενο μυθιστόρημά σας; Θα θέλατε να μας πείτε τα μελλοντικά σας σχέδια;
L.N.S.: Μετά το Αύριο είναι μια καινούρια μέρα έγραψα ακόμη δύο βιβλία, το Sweet Forgiveness και το Und Nebenan Warten Die Sterne (γερμανική έκδοση). Αυτή την εποχή εκδίδω το τελευταίο για την αμερικανική αγορά. Αλλά την τελευταία εβδομάδα που ήμουν στην Ιταλία, μια νέα ιστορία ξεπήδησε στο κεφάλι μου και δε με αφήνει ήσυχη! Εύχομαι να ξεκινήσω εκείνη την ιστορία σύντομα.


Please, describe the perfect day...
L.N.S.: My perfect day… I love this fantasy! It would involve a beach, sunshine, good food and wine, music, and the people I love.
Περιγράψτε την τέλεια μέρα...
L.N.S.: Η τέλεια μέρα μου... Λατρεύω αυτήν την φαντασίωση! Θα περιλάμβανε μια παραλία, ήλιο, καλό φαγητό και κρασί, μουσική και τους ανθρώπους που αγαπώ.


Share a positive thought.
L.N.S.: Reasons to be optimistic are all around us. Watch for them.
Μοιραστείτε μια θετική σκέψη.
L.N.S.: Λόγοι για να είμαστε αισιόδοξοι βρίσκονται παντού τριγύρω μας. Αναζητήστε τους.


Send a message to this world.
L.N.S.Though we may not recognize it, have faith that the world is evolving, that the human race is becoming kinder and more tolerant.
Στείλτε ένα μήνυμα στον κόσμο.
L.N.S.: Παρόλο που δεν το συνειδητοποιούμε, να πιστεύετε ότι αυτός ο κόσμος εξελίσσεται, ότι η ανθρώπινη φυλή γίνεται φιλικότερη και πιο ανεκτική.

Περισσότερα για το μυθιστόρημα της Lori Nelson Spielman που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα θα βρείτε εδώ!

Κερδίστε το!
Οι εκδόσεις Διόπτρα προσφέρουν το μυθιστόρημα της Lori Nelson Spielman, Αύριο είναι μια καινούρια μέρα, σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες σχετικές πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματισθεί για τις 2 Ιανουαρίου 2017 και το βιβλίο θα αποσταλεί ταχυδρομικά.
k
Καλή τύχη!

[1] Η μετάφραση έγινε επιδιώκοντας μία λέξη προς λέξη μεταφορά στην ελληνική παρά μια ελεύθερη απόδοση των νοημάτων. Όπως σε κάθε αγγλόφωνη συνέντευξη αναγράφω τις πρωτότυπες ερωταπαντήσεις και μετά την κάθε μία τη μετάφραση στα ελληνικά.
[2] Το μυθιστόρημα στην αγγλική εκδοχή του έχει τον τίτλο The life list.

Το σακάκι που βελάζει

🐑 Αρχικά... ήταν ο Στανισλάβ Στρατίεβ, Βούλγαρος μυθογράφος και δραματουργός, που στα 70's, άκρως δημιουργικές χρονιές για εκείνον, μεταξύ άλλων, έγραψε και Το σακάκι που βελάζει. Ο ίδιος έχει μια αξιόλογη εργογραφία από μυθιστορήματα, διηγήματα, θεατρικά και σενάρια πολλά εκ των οποίων μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο ή ανέβηκαν στις θεατρικές σκηνές όλου του κόσμου. Από το 1975 μέχρι το θάνατό του, το 2000, εργάστηκε ως δραματουργός στο Κρατικό Σατιρικό Θέατρο της Σόφιας.
🐑 Σε αυτό το θεατρικό, λοιπόν, ο Ιβάν Αντόνωφ αγοράζει ένα σακάκι κάπως μαλλιαρό και γρήγορα καλείται να πληρώσει φόρο για το πρόβατό του. Δηλαδή το πρόβατο που εκτρέφει. Δηλαδή για το σακάκι του. Δηλαδή για το πρόβατο που φοράει. Δηλαδή ο παραλογισμός του κρατικού θηρίου και των εκπροσώπων του, των δημόσιων υπαλλήλων, σε όλο το μεγαλείο· και το χειρότερο όλων; Η όποια ελπίδα του για δικαίωση κομματιάζεται επιδεικτικά από το σύστημα που τον οδηγεί στην απελπισία και την τρέλα.
Ο Στρατίεβ χρησιμοποιεί τη σάτιρα, την κωμωδία αλλά και ψήγματα θεάτρου του παραλόγου και δράματος σοφά τακτοποιημένα μέσα στην ιστορία ώστε να αναδείξει όλα τα παραπάνω ενώ αφήνει κι ένα ξεκάθαρο σχόλιο για τον χρόνο που χάνεται ανούσια για το τίποτα και το άνευ λογικής ή θυσιασμένος στο βωμό της αυτόματης υπακοής στο σύστημα που καταρρακώνει την δημιουργικότητα και δεν επιτρέπει αναρχία ή παρεκκλίσεις.

🐑 Το έργο... πρωτοπαίχτηκε στην Ελλάδα πριν από 35 χρόνια σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου όμως παραμένει επίκαιρο και συνταυτιζόμενο με την ελληνική πραγματικότητα παρά τα 40 χρόνια που μας χωρίζουν από τη συγγραφή του. Ο Στρατίεβ δημιουργεί έναν ήρωα παντελώς ανίσχυρο μπροστά στην γραφειοκρατία σατιρίζοντας την παράλογη λογική του συστήματος που μπροστά της όλοι, μα όλοι, είναι -είμαστε- απλά ανίσχυροι. Μια αλήθεια, αρκετά αληθοφανής και αυταπόδεκτη, που όμως χάνεται στα κιτάπια, στους φακέλους, στις αναφορές, στα γραφεία και τους διαδρόμους όσο υπάρχει το σύστημα που υποστηρίζει το άλογο, παγιδεύει τον πολίτη και τελικά συντρίβει όποιον τολμήσει να αντισταθεί.
Ο συγγραφέας κλείνει την ιστορία του δικαιώνοντας τον Ιβάν του όμως η πικρή γεύση παραμένει αφού αναγκάστηκε να χάσει τόσο χρόνο ενώ ωθήθηκε ουσιαστικά ως την τρέλα.
🐑 Σήμερα... ανεβαίνει σε νέα μετάφραση από τον Νότη Παρασκευόπουλο, υποστηριζόμενο από την Πρεσβεία της Βουλγαρίας, και χαίρει μιας υπέροχης θεατρικής σύμπραξης νέων ανθρώπων που ζωντανεύουν τους χαρακτήρες του Βούλγαρου με τον καλύτερο τρόπο.
Υπάρχει η μοντέρνα άποψη, η φρέσκια ματιά παρά την επικράτηση της αισθητικής της εποχής του έργου στα σκηνικά και κοστούμια. Ο Νότης Παρασκευόπουλος που ανέλαβε και την σκηνοθεσία κατά τη γνώμη μου έκανε το καλύτερο δυνατό προς όφελος του έργου, αναδεικνύοντας όλες τις αποχρώσεις του κειμένου και εκμεταλλευόμενος κάθε μέσο για να φτάσει σε αυτό το άψογα δομημένο σύνολο. Οι υπόλοιποι συντελεστές, με κορυφαίους τους ηθοποιούς, απλά απογείωσαν το έργο. Προφανώς, όταν οι άνθρωποι δημιουργούν με κέφι και εργάζονται με μεράκι το αποτέλεσμα δε μπορεί παρά να τους δικαιώνει -αυτό μου έβγαλε ο θίασος. Εκπληκτικά σκηνικά από τη Μυρσίνη Μανέτα και φοβερά κοστούμια 70's από την Κωνσταντίνα Μαλτέζου. Έξυπνη κινησιολογία από τον Γιάννη Πολύζο και, τελικά, μια παράσταση που λειτουργεί άψογα στο σύνολο.
Ήταν η πρώτη φορά που είδα στη σκηνή άνθρωπο να πλέκει κανονικά με βελόνες (δε χαλάει η ατμόσφαιρα αν υποδυθείς ότι πλέκεις όμως η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά όταν πλέκεις στ' αλήθεια) και με κέρδισε το video art που παρεμβάλλεται κάποιων σκηνών στο οποίο χάρισε τη φωνή του ο Στέφανος Κυριακίδης, ο οποίος είχε υποδυθεί τον Ιβάν Αντόνωφ πριν από 35 χρόνια στο ανέβασμα του Σπύρου Ευαγγελάτου. Δεν είναι απλά η σημειολογική προσέγγιση εκείνου του Ιβάν ο οποίος τρεισήμισι δεκαετίες μετά εξελίχθηκε σε προϊστάμενο (η φωνή στην οθόνη) αλλά η γέφυρα που δημιουργείται συνδέοντας εκείνη την εποχή με το σήμερα.

🐑 Με δυο λόγια... Παράσταση must see που δεν πρέπει να χάσεις. Θίγει το πρόβλημα του λαβύρινθου όπως γιγαντώνεται μέσα από τη γραφειοκρατία και κατασπαράσσει τον πολίτη, τον θέλει έρμαιο και βουβό, χωρίς εναλλακτικές και χωρίς καμία προοπτική αν μείνει εκτός συστήματος ή αν τολμήσει να  αντισταθεί σε αυτό. Βασικά τον θέλει υπάκουο "πρόβατο" -εντός και εκτός εισαγωγικών- και δεν είναι καθόλου τυχαία η επιλογή αυτού του ζώου για τη δόμηση της ιστορίας.
Άραγε, υπάρχει ελπίδα;
Κλικ για περισσότερα της Τζένης
Ταυτότητα:
Συγγραφέας: Στανισλάβ Στρατίεβ
Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Νότης Παρασκευόπουλος
Κίνηση: Γιάννης Πολύζος
Σκηνικά: Μυρσίνη Μανέτα
Κοστούμια: Κωνσταντίνα Μαλτέζου
Μουσική Επιμέλεια: Νότης Παρασκευόπουλος - Γιάννης Πολύζος
Σχεδιασμός Φωτισμών: Νίκος Ζαΐρης
Κατασκευή Σκηνικού: Γεράσιμος Μαλτέζος
Φωτογραφίες-Βίντεο: Γιώργος Χαρίσης
Οπτική Επικοινωνία: Νίκος Γαζετάς
Ηθοποιοί: Πάνος ΚαλαντζήςΚωνσταντίνα ΜαλτέζουΔημήτρης ΜαμιόςΝότης ΠαρασκευόπουλοςΤάσος Τζιβίσκος
Στο Θέατρο ΠΚ
Κασομούλη 30 & Ρενέ Πυώ 2, Νέος Κόσμος
Κρατήσεις: 2109011677 & 6936159929
Προπώληση εισιτηρίων στο viva.gr

Κάθε Σάββατο στις 21:30 & Κυριακή στις 18:30
Διάρκεια: 90 λεπτά
Παραγωγή seveneleven ομάδα θεάτρου
Το κείμενο του έργου κυκλοφορεί σε πρόγραμμα από τις εκδόσεις Vakxikon.gr. Πρόκειται για ένα ολοκληρωμένο βιβλίο που εκτός από το έργο περιέχει κι άλλο σχετικό υλικό και προτείνω να το αναζητήσετε στο ταμείο.

Κερδίστε προσκλήσεις!
Κερδίστε δύο διπλές προσκλήσεις για την παράσταση του Σαββάτου 19 Νοεμβρίου 2016 και ακόμη δύο διπλές προσκλήσεις για την Κυριακή 20 Νοεμβρίου. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους των δωροθεσιών εδώ. Η κλήρωση θα γίνει το πρωί της 18ης Νοεμβρίου και οι τυχεροί θα ειδοποιηθούν μέσω email ενώ θα πρέπει να επιβεβαιώσουν την προσέλευσή τους στο 6936159929 την ίδια ημέρα.
k
Καλή τύχη!

Θεόδωρος Ντόβας

Ο Θεόδωρος Ντόβας γεννήθηκε στις 18/12/1931 και πέθανε πολύ πρόσφατα, στις 31/10/2016. Γεννήθηκε στη Ζαγορά του Πηλίου και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Κωστή Λιβαδέα.

Αρχαίων γυναικών πρόσωπα και προσωπεία

Τι θα μπορούσαν να συζητούν για τον ΕΡΩΤΑ η Σαπφώ, η Φαίδρα και η Ελένη;
Πως θα μοιράζονταν την εμπειρία της ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ η Άλκηστις, η Κρέουσα και η Μήδεια;
Φέρνουν ευοίωνους χρησμούς η Πυθία, η Κασσάνδρα και η Αλεξάνδρα καθώς επιστρέφουν από τους τόπους της ΙΕΡΟΤΕΛΕΣΤΙΑΣ;
Ποιες οι πολιτικές απόψεις της Αίθρας, της Κλυταιμνήστρας, της Ισμήνης, της Αθηνάς και της Λυσιστράτης, για την ΠΟΛΗ και τον ΠΟΛΕΜΟ;
Η Μαρία Τζανουκάκη αφιερώνοντας από τον υπερπολύτιμο χρόνο των προετοιμασιών-προβών, που κορυφώνονται τώρα που γράφονται αυτές οι αράδες, μού είπε σχετικά:

Πως προέκυψε η ιδέα;
Μ.Τ.: Η ιδέα μού προέκυψε όταν τελείωσα το ανοιχτό πανεπιστήμιο της Κύπρου. Γνώρισα εκεί τις ηρωίδες από την ελληνιστική εποχή. Αυτές δεν είχαν γίνει παράσταση ποτέ. Άρχισα λοιπόν σαν παιχνίδι να τις βάζω να μιλάνε με τις άλλες ηρωίδες τις γνωστές μας από τα αρχαία δράματα. Μετά τις ενέταξα σε 4 κατηγορίες ανάλογα σε τι αναφέρονται: Έρωτας, Μητρότητα, Ιεροτελεστία, Πόλη και πόλεμος. Και στο τέλος διαπίστωσα ότι σε αυτά τα θέματα το μόνο που έχει αλλάξει από την αρχαία εποχή είναι ο τρόπος ντυσίματος. Γιατί η γυναίκα του 2016 έχει ακριβώς τα ίδια προβλήματα.

Τι πραγματεύεται το έργο;
Μ.Τ.: Το έργο είναι χωρισμένο σε 4 ενότητες. Ηρωίδες από την ελληνική αρχαιότητα συζητούν και συνδιαλέγονται μεταξύ τους για πρώτη φορά και θέτουν προβληματισμούς για τη θέση της γυναίκας τόσο στην εποχή τους όσο και στη δική μας.

Ποιες οι δυσκολίες του εγχειρήματος ή οι προκλήσεις;
Μ.Τ.: Η δυσκολία που αντιμετώπισα ήταν ποιες ηρωίδες να διαλέξω. Είναι ατελείωτες. Ήθελα τόσο πολύ να προβάλλω και τις γυναίκες εκείνες από τα ελληνιστικά χρόνια που δεν απέκτησαν ποτέ τόσους αιώνες φωνή στο θέατρο! Νομίζω ότι βρήκα τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα γιατί π.χ. στην ενότητα Μητρότητα υπάρχουν ηρωίδες που πεθαίνουν για τα παιδιά τους, άλλες που τα εγκαταλείπουν και άλλες που τα σκοτώνουν. Επειδή έκανα και τη μετάφραση του έργου από τα αρχαία ελληνικά φρόντισα να τις ενώσω με λέξεις κλειδιά που λειτουργούν σαν σκυτάλη από τη μία στην άλλη.

Θα λέγατε ότι η παράσταση αποτελεί έναν ύμνο στη γυναίκα;
Μ.Τ.: Θα έλεγα ότι η παράσταση μου δίνει αφορμή για προβληματισμό στη σύγχρονη γυναίκα. Θεές, Ιέρειες, Βασίλισσες ζουν παρόμοιες καταστάσεις με εμάς τις γυναίκες του 2016. Εκείνες αντέδρασαν στο πεπρωμένο τους όπως μας λέει ο μύθος. Εμείς πως θα αντιμετωπίσουμε αυτά τα αυτά τα ίδια προβλήματα;
Στην παράσταση...
Τέσσερις παρουσίες που υποδύονται δεκάδες γυναίκες -κάποιες ιδιαίτερα γνωστές και άλλες όχι και τόσο δημοφιλείς- σε κοιτούν στα μάτια και σου αφηγούνται τις ιστορίες τους. Η Μαρία Τζανουκάκη έχει πλέξει με αριστοτεχνία τις ιστορίες των γυναικών της αρχαιότητας, από την αρχαϊκή, την κλασσική και την ελληνιστική εποχή, οι οποίες μιλούν -και συνομιλούν- για πρώτη φορά σπάζοντας τα "δεσμά" που τις ήθελαν να παρουσιάζονται σε ένα μόνο έργο. Γυναίκες με λάθη, πάθη... γυναίκες ερωτευμένες, αγαπημένες ή μισημένες... γυναίκες θύτες και γυναίκες θύματα... γυναίκες τόσο ίδιες με τη σύγχρονη γυναίκα που τρομάζεις από τη διαχρονικότητα των ιδεών, των αντιλήψεων, των προβλημάτων, των κοινωνικών δυστοπιών...
Τέσσερις γυναίκες ενσαρκώνουν επί σκηνής πάμπολλες άλλες. Κι ενώ κάποιες όπως η Μήδεια ή η Ελένη είχαν πολλές φορές την ευκαιρία τους, άλλες όπως η Γοργώ και η Πραξινόη, η Σιμαίθα ή η Θεστύλη ίσως βρίσκουν βήμα για πρώτη φορά.
Όπως και να 'χει, οι κυρίες Μαρία Γούλα, Μαριάννα Ξενίδου, Νατάσσα Παπαδάκη και Μαρία Τζανουκάκη έδωσαν πνοή σε αρκετές γυναίκες άλλων εποχών και βασανιστικά επίκαιρων σε κάθε εποχή. Και το έκαναν με πλεονάζων μεράκι κι αφοσίωση, σε μια παράσταση που είχε και καλοδουλεμένες ερμηνείες (ουδείς ποτέ δε φάνηκε να αμφιβάλει στο ελάχιστο για το που πρέπει να πάει ή τι θα πει -φαντάζομαι δεν είμαι η μόνη που έχει εισπράξει κάτι τέτοιο παρακολουθώντας ανθρώπους στη σκηνή- ενώ όλες μαζί λειτουργούν ως ένα ενιαίο άψογα συγχρονισμένο σύνολο), είχε και πολύ περιεκτικό κείμενο (μα ούτε μία φράση δεν ειπώθηκε πληθωρικά ή χάριν καλολογισμού παρά μονάχα ό,τι είναι απαραίτητο για τη σύμπραξη), είχε και αισθαντισμό, είχε και πανέμορφα κοστούμια (αρχαιοπρεπείς γραμμές με μεταμοντέρνες φόρμες, κάτι σαν γέφυρα του τότε με το σήμερα), είχε και υπέροχους φωτισμούς που δημιουργούσαν χρωματικές αντιθέσεις με το θερμό σκηνικό, είχε και ευρήματα, αλλά και ένα ιδανικό φινάλε που κερδίζει τις εντυπώσεις ξεσηκώνοντας το κοινό υπέρ του θεάματος.
Στην αρχή αναρωτήθηκα αν θα ήμουν σε θέση να βρω τα πρόσωπα που λαμβάνουν μέρος αλλά πολύ γρήγορα -ευτυχώς- αποστασιοποιήθηκα από το "παζλ" και επικεντρώθηκα στη χαρά της γνωριμίας με τις κυρίες και στο να ακούσω αυτό που έχουν να μου πουν. Και, η αλήθεια είναι, ότι κανείς δε θα μπορούσε να "αναγνωρίσει" έτσι απλά την Άρτεμις του Καλλίμαχου ή την Αλεξάνδρα του Λυκόφρονα (πρέπει να έχεις εμβαθύνει εξαιρετικά στα εν λόγω κείμενα) και άλλες φυσιογνωμίες που δεν "ευτύχησαν" να είναι Πυθία, Κασσάνδρα, Ιφιγένεια ή Λυσιστράτη... αλλά δε θα είχε και τόση σημασία για την παράσταση. Γιατί εκείνο που έχει σημασία είναι να αφουγκραστείς τις ιστορίες τους και να ανακαλύψεις τις απίστευτες ομοιότητές τους με εσένα, με την κοινωνία σου και την εποχή σου.
Πέρα όλων των προαναφερόμενων και του υπέροχου κειμένου -και της δομής- του έργου, με κέρδισαν οι Βάκχες (όσοι δείτε την παράσταση θα καταλάβετε) και οι Νεφέλες. Η παράσταση κλείνει ιδανικά με τραγούδι.
Κλικ για περισσότερα της Τζένης
Συντελούν:
Σύνθεση κειμένων/Μετάφραση/Σκηνοθεσία: Μαρία Τζανουκάκη
Μουσική: Βάσος Αργυρίδης
Κοστούμια: Andria Thomais Παπαδοπούλου
Σκηνικά/Μάσκες: Βασίλης Δαρόγλου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ειρήνη Πετράκη
Φωτογραφίες: Άγγελος Δαμιανίδης
Graphic Designer: Τάσος Μέγγος

Ερμηνεύουν: Μαρία Γούλα, Μαριάννα Ξενίδου, Νατάσσα Παπαδάκη, Μαρία Τζανουκάκη.

Από την Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2016 και κάθε Κυριακή στις 19:00
Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά
Στο Studio Μαυρομιχάλη
Μαυρομιχάλη 134, Εξάρχεια
τηλ: 2106453330

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη