Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Δώρα 2017

Σε αυτή τη σελίδα θα βρείτε τους τυχερούς αναγνώστες που κέρδισαν στις κληρώσεις κατά το έτος 2017, τους όρους και χρήσιμες πληροφορίες.
[Η προηγούμενη χρονιά εδώ]
Αν έχετε κερδίσει κάποιο δώρο επικοινωνήστε άμεσα μαζί μου για την παραλαβή του. Στείλτε μου ένα μήνυμα αναφέροντας το όνομά σας, το λόγο της επικοινωνίας και όσα στοιχεία χρειάζονται ανάλογα με την περίπτωση. Για παράδειγμα αν το δώρο στέλνεται ταχυδρομικά θα πρέπει να αναφέρετε μία ταχυδρομική διεύθυνση για την αποστολή του, κ.ο.κ.
Τρόποι επικοινωνίας:
* Με άμεσο μήνυμα από εδώ
* Με e-mail στο jennykoukidou@gmail.com

Χρήσιμες πληροφορίες και όροι για τις κληρώσεις:
* Όλες οι κληρώσεις μετά την 1η Ιανουαρίου 2014 γίνονται ζωντανά στο facebook μέσα από το προσωπικό μου προφίλ. Την ημέρα που έχει συμφωνηθεί να γίνει η κλήρωση ζητώ από τους χρήστες του facebook να μου δώσουν τόσους αριθμούς όσα και τα δώρα της ημέρας. Οι συμμετοχές των αναγνωστών του koukidaki συγκεντρώνονται σε ένα υπολογιστικό φύλλο, όσο ο διαγωνισμός παραμένει ενεργός, με χρονολογική σειρά. Όταν συλλέξω τους αριθμούς που μου δίνουν οι φίλοι του facebook ανοίγω το υπολογιστικό φύλλο και βλέπω σε ποιες συμμετοχές αντιστοιχούν. Η ίδια λίστα, που περιέχει και τα μηνύματά σας, διανέμεται και στους χορηγούς των δώρων: καλλιτέχνες, δημιουργούς, συγγραφείς, εκδοτικούς οίκους, κ.ο.κ ανάλογα με την περίπτωση, μετά την λήξη.
* Τα ονόματα των τυχερών ανακοινώνονται εδώ, στο Facebook, στο Twitter και σε άλλα κοινωνικά δίκτυα, ιστότοπους, σελίδες...
* Η λίστα με τις συμμετοχές παραμένει στο αρχείο για ένα μήνα (από την ημέρα της κλήρωσης). Μετά το πέρας του μήνα διαγράφεται οριστικά.
* Αν δεν βρεθεί κάποιος τυχερός μέσα σε 15 ημέρες από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, το δώρο κερδίζει ο αμέσως επόμενος στη λίστα. Το ίδιο ισχύει και σε άλλες περιπτώσεις, για παράδειγμα όταν ο τυχερός δεν επιθυμεί να παραλάβει το δώρο του ή αν το δώρο επιστραφεί κ.ο.κ. Σε κάθε περίπτωση διατηρείται το δικαίωμα του δωροθέτη να προσφέρει το δώρο σε έναν νέο τυχερό αν δεν εμφανισθεί ο πρώτος, ή αν δε δύναται να το παραλάβει, εντός 15 ημερών.
Τα δώρα δίνονται μόνο μία φορά στους τυχερούς. Δεν επιτρέπεται να διεκδικήσετε εκ νέου ένα δώρο που σας έχει ήδη δοθεί/αποσταλεί/παραδοθεί κ.ο.κ. για οποιονδήποτε λόγο.
Για να λάβετε μέρος ΔΕΝ χρειάζεται να διαθέτετε λογαριασμό στο facebook ή σε οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό δίκτυο ή σελίδα, ούτε κάποια άλλη ενέργεια όπως: κοινοποιήσεις, like, εγγραφές σε ιστότοπους ή newsletters, διάδοση στους φίλους σας, κ.λ.π. Επίσης, ΔΕΝ είστε υποχρεωμένοι να δώσετε άλλα στοιχεία σας πέρα από το ονοματεπώνυμό σας. Παρόλα αυτά, αν αναφέρετε ένα email με βοηθάτε να σας ενημερώσω αν κερδίσετε ή, για παράδειγμα, να σας απαντήσει ο δωροθέτης (π.χ. ο συγγραφέας) στην περίπτωση που αφήσετε ένα πολύ όμορφο μήνυμα ή ρωτήσετε κάτι.
* Στις κληρώσεις που διοργανώνει το koukidaki λαμβάνετε μέρος συμπληρώνοντας το ονοματεπώνυμό σας στη φόρμα που αντιστοιχεί στο δώρο που επιθυμείτε. Και μόνο. Κανένας άλλος τρόπος ή σχόλιο ή μέθοδος, κ.ο.κ. δε μετράει ως συμμετοχή, ούτε και είναι απαραίτητο για να μετρήσει η συμμετοχή σας. Πρέπει να γνωρίζετε ότι οι φόρμες που χρησιμοποιούνται για τη συλλογή των συμμετοχών κρατούν ως έγκυρες όλες τις συμμετοχές που αναγράφουν πλήρες ονοματεπώνυμο αλλά για την αποφυγή συνωνυμιών μεταξύ των συμμετεχόντων θα πρέπει να συμπληρώσετε μία λέξη-συνθηματικό που θα αναφέρετε αν κερδίσετε ώστε να γίνει η ταυτοπροσωπία.
Στις αποστολές μέσω ΕΛΤΑ όλα τα δώρα αποστέλλονται απλά σε όλη την Ελλάδα. Αν επιθυμείτε να λάβετε το δώρο σας συστημένο, express, κ.λ.π. επιβαρύνεστε με τα έξοδα αποστολής βάση τιμοκαταλόγου της υπηρεσίας ΕΛΤΑ ή της εταιρείας courier της επιλογής σας και το ίδιο ισχύει για αποστολές σε άλλες χώρες. Εξαιρούνται οι αποστολές/παραδόσεις που γίνονται από τους ίδιους τους δωροθέτες καθώς διαφέρουν ανάλογα με την περίπτωση και καθορίζονται από εκείνους.
* Κάποιες κληρώσεις ενδέχεται να καθυστερήσουν για λόγους οργάνωσης ή ανωτέρας βίας αλλά ποτέ περισσότερο από τρεις με τέσσερις μέρες. Όμως, αν καθυστερήσει η κλήρωση, η αντίστοιχη φόρμα θα παραμείνει ανοιχτή και θα συνεχίσει να δέχεται συμμετοχές.
* Οι προσκλήσεις σε παραστάσεις, συναυλίες, live και τέτοιου τύπου εκδηλώσεις δε μεταβιβάζονται σε άλλο όνομα ή σε άλλη ημερομηνία. Σε περίπτωση ακύρωσης θα πρέπει να συνεννοηθείτε με τον διοργανωτή/θέατρο/δωροθέτη αν και πότε θα μπορέσετε να εκμεταλλευτείτε την πρόσκλησή σας.
* Όλοι οι συμμετέχοντες μπορούν να ζητήσουν επαλήθευση του αποτελέσματος από τον κάτοχο του αρχείου της λίστας συμμετοχών (δωροθέτη ή/και koukidaki).
* Οι ειδικοί όροι που αντιστοιχούν στην εκάστοτε δωροθεσία διαφοροποιούν τους ανωτέρω γενικούς όρους κατά περίπτωση και αναφέρονται στις αναρτήσεις των κληρώσεων πριν το link για την φόρμα συμμετοχής.
Τα αποτελέσματα καταχωρούνται ως εξής:
Τίτλος δώρου (βιβλίου, cd, παράστασης κ.ο.κ.) με link που οδηγεί στην σχετική ανάρτηση
Συνολικός αριθμός συμμετοχών - Αριθμοί που κληρώθηκαν - Ονόματα τυχερών
Σημειώσεις και κάθε σχετικό

Ακολουθώντας τον ψίθυρο του συγγραφέα στο Κορίτσι με το ράσο

…η δόκιμη καλόγρια, ένας άδολος βοσκός, το σεβαστό μοναστήρι, η κατάρα, ο Γέροντας στο σφραγισμένο κελί, η παράξενη σφραγίδα, όλα αυτά είναι τα στοιχεία που συντελούν κομμάτια του ιδιότυπου πάζλ στην προσπάθεια της σωτηρίας ενός ολάκαιρου χωριού…
Αυτές θα ήταν οι πρώτες λέξεις που θα χρησιμοποιούσαν εάν χρειαζόταν να περιγράψω εν συντομία το περιπετειώδες βιβλίο «Το κορίτσι με το ράσο». Ένα μυθιστόρημα που θα το χαρακτήριζα περισσότερο ως ένα παραμύθι για ενήλικες, γεμάτο ανατροπές, ηθικά διδάγματα, αλληγορίες, αγωνία για το ποθούμενο αποτέλεσμα κι ένα τέλος που σίγουρα καταφέρνει να σε εκπλήσσει με την κατάληξή του!
Η ιστορία μας ξεκινά σ’ ένα χωριό που μαστίζεται από μια απόκοσμη κατάρα: Αδικοχαμένες ψυχές τρομοκρατούν κατά καιρούς τους φοβισμένους κατοίκους με απώτερο σκοπό να τους οδηγήσουν στον θάνατο. Αιτία στέκει ένα μυστηριώδες κακό που τους στοιχειώνει εδώ και διακόσια σχεδόν χρόνια, αναγκάζοντας τους να πληρώσουν έτσι το χρέος προς τους προγόνους τους που θυσιάστηκαν εκεί.
Πως και γιατί ξεκίνησαν όλα αυτά λοιπόν και πως μπορεί να φύγει αυτή η δυστυχία από τα κεφάλια των κατοίκων;
Τις απαντήσεις αυτές θα προσπαθήσουν σύντομα να ανακαλύψουν οι ήρωες μας, παίρνοντας έτσι μέρος σ’ ένα πρωτότυπο κυνήγι της αλήθειας που είναι ικανό να τους φέρει αντιμέτωπους με οδυνηρές αποκαλύψεις και επικίνδυνα ψέματα. Δεν είναι λίγες οι φορές άλλωστε που προσωπικά πάθη και συμφέροντα στέκονται ως απροσπέλαστα εμπόδια στο έργο τους, αδιαφορώντας για το γενικό καλό.
Στο διάστημα αυτό, η παρουσίαση των χαρακτήρων που λαμβάνουν μέρος στην ιστορία μας, δίνονται στον αναγνώστη με τόσο περιγραφικό και περιεκτικό τρόπο που μπορούμε κάλλιστα στη συνέχεια να υποθέσουμε -έστω εν μέρη- το πώς αυτοί θα ενεργήσουν, νιώθοντας συγχρόνως την ανάλογη συμπόνια ή απέχθεια για τους σκοπούς τους.
Στο κυνήγι της λύσης του μυστηρίου λαμβάνουν μέρος πολλά απρόοπτα γεγονότα, που άλλα απ’ αυτά είναι ανθρώπινα και κατανοητά και άλλα μεταφυσικά και απρόσιτα στους κοινούς ανθρώπους. Οι δύο διαφορετικοί αυτοί κόσμοι ωστόσο, μας παρουσιάζονται με τρόπο που να θέλουμε να κατανοήσουμε εξίσου τις ομοιότητες και τις διαφορές των δύο.
Επίσης, αξίζει πιστεύω να αναφέρω το γεγονός πως κατά την διάρκεια της ανάγνωσής το δέκατο ένατο κεφάλαιο στάθηκε ένα απ’ αυτά που μου δημιούργησε ιδιαίτερη εντύπωση με το περιεχόμενό του. Πρόκειται για αυτό που ξεκινά με την φράση: «Ο χρόνος δεν έχει σημασία στον τόπο που χάθηκε η ελπίδα»[1] και ο λόγος που έμεινα στις σελίδες του είναι πως σε αυτό περιέχονται και άλλα ερωτήματα και διαπιστώσεις που εξυπηρετούν-αφορούν τόσο την ροή της ιστορίας όσο και την καθημερινή, προσωπική μας ζωή και συμπεριφορά απέναντι στον εαυτό μας και στους άλλους.
Βλέποντας όμως και στο σύνολο την γραφή του συγγραφέα, οφείλω να τον ευχαριστήσω πραγματικά για το αποτέλεσμα, καθώς κατάφερε με το έργο του να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον, την αγωνία και την φαντασία μου. Γεγονός είναι πως η αναγνωστική συντροφιά του διήρκησε μια ολόκληρη μέρα, αφήνοντας το βιβλίο από τα χέρια μου τα ξημερώματα, όταν και το τελείωσα.
Ως αιτία θεωρώ την γλαφυρότητα που συνοδεύει τον τρόπο διήγησης των γεγονότων, μοιάζοντας βγαλμένη από τα παιδικά μου χρόνια. Και δεν το θεωρώ υπερβολή, καθώς την ιστορία την έζησα ως κάτι οικείο και αληθινό συνάμα, θαρρείς και πρόκειται για γεγονός πού έχει καταγραφεί και διασταυρωθεί, ανήκοντας πια στα κιτάπια της ιστορίας.
Το μόνο που μένει να σας προειδοποιήσω πριν ξεκινήσετε να το διαβάζετε, είναι πως θεωρώ απολύτως σίγουρο ότι αυτός ο ιδιαίτερος ψίθυρος του αφηγητή-συγγραφέα θα καταφέρει να στοιχειώσει αυθόρμητα τη φαντασία του μυαλού σας ως την τελευταία σελίδα!
Κλικ για περισσότερα του Θεόφιλου
Περισσότερα από/για τον Νεκτάριο Καλογήρου:
Ο Νεκτάριος Καλογήρου και Το κορίτσι με το ράσο

[1] Σελ. 99 «Το κορίτσι με το ράσο» Νεκτάριος Καλογήρου, Εκτύπωση Grafima S.A., 2016

Η Τζίνα Κατσάτου και Της επιστροφής η υπόσχεση

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Τ.Κ.: Το βιβλίο μου ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ είναι βασισμένο σε αληθινές ιστορίες και γεγονότα από τις χαμένες πατρίδες και όχι μόνο. Ο τίτλος του είναι διφορούμενος καθώς για μένα είναι μια υπόσχεση στην γιαγιά μου Γεωργία να καταγράψω την ζωή της αλλά και ο πόθος των δύο ηρωίδων μου, Γεωργίας και Ελπίδας, να επιστρέψουν στον τόπο που γεννήθηκαν: Μαινεμένη στην Μαγνησία και Κουκλουτζά προάστιο της Σμύρνης αντίστοιχα. Το όνειρό τους έμεινε ανεκπλήρωτο και οι καρδιές τους λαβωμένες. Η ζωή τους μέσα στην δίνη των πολέμων και γεμάτη απρόσμενες καταστάσεις και γεγονότα. Οι αντοχές τους δοκιμάστηκαν στο έπακρο και όμως επέζησαν δίνοντας ένα λαμπρό παράδειγμα πίστης και ελπίδας που μπορεί να μας εμπνεύσει και να μας καθοδηγήσει.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Τ.Κ.: Η λέξη ΥΠΟΣΧΕΣΗ περιγράφει δυναμικά το βιβλίο μου. Υπόσχεση στην ζωή, στην ελπίδα, στην αναγέννηση μέσα από τις στάχτες. Η απάνθρωπη πλευρά της ζωής και οι συγκυρίες που δεν οφείλονται σε δική τους υπαιτιότητα, κάνουν τις Μικρασιάτισσες γυναίκες να ορθώσουν το ανάστημά τους και μαζεύοντας τα κομμάτια τους να βρουν τον τρόπο να συνεχίσουν την πορεία τους σε μια νέα γη, στην μητέρα-πατρίδα όπου δεν γίνονται δεκτές με τον καλύτερο τρόπο. Η αξία τους θα αναγνωριστεί αργότερα μέσα από την αγάπη που θα εισπράξουν από τις οικογένειες που θα δημιουργήσουν.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Τ.Κ.: Ο αναγνώστης που πρόκειται να διαβάσει το βιβλίο μου θα πρέπει να αναρωτηθεί τι είναι αυτό που οδηγεί στην ευτυχία. Θα εκτιμήσει την ειρήνη, την υγεία, την πατρίδα, την οικογένεια και θα καταλάβει πως τα υλικά αγαθά μπορεί να χαθούν από την μια στιγμή στην άλλη. Δεν ξαναγύρισαν οι ήρωες του Μικρασιατικού πολέμου, ούτε αυτοί που υπερασπίστηκαν την πατρίδα μας στις εμπόλεμες καταστάσεις που ακολούθησαν. Όμως το όραμα της ελευθερίας και της προκοπής είναι χαρακτηριστικό του λαού μας και δεν πρέπει να λυγίζουμε ότι καταστάσεις κι αν αντιμετωπίζουμε.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Τ.Κ.: Το βιβλίο είναι ένα μεγάλο ταξίδι. Η αρχή του στο Μουτεβελί, περιφέρεια Μαγνησίας Μικράς Ασίας. Ακολουθεί ο Κουκλουτζάς, η Σμύρνη, η Χίος, η Μυτιλήνη, η Ανδρος και ο Πειραιάς. Η πορεία συνεχίζεται προς την Πάτρα, κατόπιν Κοκκινιά-Νίκαια. Μια παράλληλη πορεία ξεκινά από Αλμυροπόταμο Ευβοίας, Αστακό, Πάτρα, Νίκαια και η κατάληξη όλων είναι ο Κορυδαλλός. Με τα σύγχρονα μέσα ίσως το ταξίδι αυτό να διαρκούσε 10 μέρες.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μια φράση/παράγραφο από το βιβλίο...
Τ.Κ.: Σας παραθέτω δύο αποσπάσματα από το βιβλίο:
«Γεννήθηκα στις 4 Φεβρουαρίου του 1908 στο Μουτεβελί. Έμεινα ορφανή από 6 μηνών από τον πατέρα μου. Είχα τρεις αδερφούς τον Παναγιώτη, τον Αντώνη και τον Χρήστο και μία αδερφή δέκα χρόνια μεγαλύτερη από μένα την Κατίνα.»
«Όλη αυτή την ώρα η Κατίνα είχε μείνει ακίνητη σαν στήλη άλατος. Είχε κοκκινήσει ως τις ρίζες των μαλλιών της αλλά αυτό το χρώμα την έκανε ακόμα πιο όμορφη. Τόλμησε και κοίταξε στα μάτια τον Μέντορα και αυτό που διάβασε εκεί ήταν ένας έρωτας κρυφός και ανείπωτος... ...Ένοιωσε πως η αγάπη τους θα γινόταν δέντρο που θα έβγαζε φύλλα και θα ρίζωνε βαθιά στη γη για να καρποφορήσει και να ωριμάσει τους καρπούς του αμοιβαίου τους έρωτα.»
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια και περιέχει CD με τρία μελοποιημένα ποιήματα της Τζίνας Κατσάτου από την Ελένη Μπελιμπασάκη, σε ερμηνεία Ελένης Ασημακοπούλου και Βασίλη Διαμάντη.

Κερδίστε το!
Οι εκδόσεις Όστρια προσφέρουν το βιβλίο της Τζίνας Κατσάτου σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση αλλά και για να στείλετε το μήνυμά σας στην ίδια κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση είναι προγραμματισμένη για τις 24 Οκτωβρίου 2016 και το βιβλίο θα αποσταλεί ταχυδρομικά.
k
Κάντε like στη σελίδα των εκδόσεων Όστρια στο facebook για να μη χάνετε κανένα νέο.
Καλή τύχη!

Η Τζίνα Κατσάτου γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Κορυδαλλό Αττικής. Κατάγεται από την Μικρά Ασία και από τον Αλμυροπόταμο Ευβοίας. Είναι καθηγήτρια αγγλικών και γαλλικών και είχε τα φροντιστήρια ΕΦΕΣΗ. Ίδρυσε τον σύλλογο KORYDALLOS-LAMURE-EUROPE μαζί με τους γονείς και μαθητές των φροντιστηρίων της και έκανε γνωστή την πόλη του Κορυδαλλού στην Γαλλία οργανώνοντας ανταλλαγές μαθητών. Ασχολείται με τα κοινά του Δήμου και ήταν μέλος της πρωτοβάθμιας και τώρα της δευτεροβάθμιας σχολικής επιτροπής. Είναι μέλος της Ανάσας Ζωής Δήμου Κορυδαλλού. Είναι παντρεμένη και έχει τέσσερα παιδιά. Στην εργογραφία της περιλαμβάνεται και το βιβλίο "Πρόσωπα της αγάπης" που ήταν το πρώτο της (Εκδ. Οσελότος).

Θυμήσου να ζήσεις

Με τη λατινική φράση Memento Vivere ως υπότιτλο η Ελένη Συράκη μάς υπενθυμίζει εκείνο που φαίνεται αυτονόητο αλλά τις περισσότερες φορές, δυστυχώς, δεν είναι. Οι υποχρεώσεις, οι συμβιβασμοί και οι δυσκολίες υπάρχουν για όλους, σε κάθε εποχή και σε κάθε περίπτωση, όμως πρέπει να θυμηθούμε να αντισταθούμε στη ρουτίνα της καθημερινότητας -ή της μοίρας για άλλους- ώστε να μη λησμονούμε να ζούμε.
Στην υπόθεση... ένα απρόοπτο αναγκάζει τη Λίλη, μια νέα γυναίκα, να αντιμετωπίσει την ιστορία της οικογένειάς της, από την οποία έχει μεγάλα κενά. Που ήταν τόσα χρόνια ο παππούς; Γιατί κανείς ποτέ δεν ανέφερε την αδερφή της γιαγιάς; Και γιατί η γιαγιά, εντέλει, κράτησε τόσα μυστικά;
Η ιστορία της οικογένειας Σελλά ξεκινά από την τουρκοκρατούμενη Χίο όταν οι Σημαντικοί με την αριστοκρατική καταγωγή, τα οικόσημα και τον πλούτο ούτε που καταδέχοταν να κοιτάξουν τους "απλούς" Χιώτες. Κι αφού οι γονείς ήταν εκείνοι που θα επέλεγαν το μέλλον των παιδιών τους, το πάθος, ο έρωτας, οι φιλοδοξίες, τα όνειρα... ήταν όλα ελεγχόμενα. Μα ελέγχεται η καρδιά;

Το βιβλίο είναι ένα μυθιστόρημα με λιτό λόγο που δε δυσκολεύει καθόλου στην ανάγνωση. Μας συστήνει το υπέροχο καλλιτεχνικό Παρίσι με τους μποέμ καλλιτέχνες που ζουν και αναπνέουν για την τέχνη τους, για την έκφραση, για το έργο τους... επιδιώκουν μόνο ό,τι και όσα έχουν σχέση με τα θέλω τους, περνούν τις μέρες τους ασυμβίβαστοι από κοινωνικές απαιτήσεις ή υποχρεώσεις -ελεύθεροι- και, τελικά, ζουν την κάθε στιγμή.
Ως δομή χωρίζεται σε τρία κεφάλαια (εισαγωγή, ιστορικοαφηγηματικό μέρος και σύγχρονος τόπος) αλλά ουσιαστικά αφορά την ιστορία της οικογένειας Σελλά, από τα τέλη του 19ου αιώνα. Μοιραία παρατηρείς πόσες ομοιότητες έχει αυτή η εποχή με τη δική μας: δάνεια, υπερχρεωμένο κράτος, Διεθνές Οικονομικός Έλεγχος, χαράτσια, φόροι, κι άλλοι φόροι, δικομματισμός που εναλλάσσεται στην εξουσία... Σας θυμίζουν κάτι; Μου προκαλεί συνεχώς συσχετισμούς με την Ελλάδα του 21ου αιώνα και την ανάγκη να βρω αντιστοιχίες, αν και δεν είναι τόσο δύσκολη δουλειά. Ηλίου φαεινότερον. Εξάλλου προσφέρει πλούσια ιστορικά στοιχεία και μετατρέπεται με τον τρόπο του σε ένα όμορφο μάθημα ιστορίας (ειδικά για εκείνους που δε θα διάβαζαν ποτέ από μια εγκυκλοπαίδεια). Κι ενώ κυριαρχούν τα κοινωνικοπολιτικά στοιχεία με τις διαστάσεις, προεκτάσεις και επιπτώσεις στη ζωή του κόσμου, ο μεγάλος έρωτας πρωταγωνιστεί στις σελίδες του. Ο έρωτας ο απόλυτος που σε βρίσκει πάντα απροετοίμαστο, σε κυριεύει και δε σε αφήνει ποτέ.
Αν είναι όμως γραφτό να καείς, αξίζει τον κόπο, γιατί ο μεγάλος έρωτας έρχεται μόνο μια φορά.
Οι ήρωες διεκδικούν αλλά δε κερδίζουν πάντα. Παλεύουν όμως και δε ξεχνούν να ζήσουν. Αν το πάθος συμπορεύεται με την οδύνη, εκείνοι θα υπερασπιστούν την αγάπη, θα δοκιμάσουν και θα δοκιμαστούν, θα κάνουν λάθη -πόσα λάθη!- αλλά θα συνεχίσουν... πιστοί στον έρωτα, στη ζωή, στα ιδανικά τους...
Η γλωσσική ευστοχία, η εκφραστική ευλυγισία... ...χάθηκαν και τη θέση τους πήραν η παραλυτική απόγνωση και το ξαφνικό κενό.
Η πιο φρικιαστική σκηνή-στιγμή του βιβλίου όπου νομίζω αντικατοπτρίζεται όλος ο πόλεμος σε μία σελίδα, είναι ο Αργύρης στο νοσοκομείο χωρίς πόδια. Όλη η φρίκη σε μία ανατριχιαστική περιγραφή. Κι εκείνη η ιστορία της Όλγας... πόσο συγκινητική!

Νομίζω πως εκείνο που κράτησα ως επισφράγισμα από την ανάγνωση είναι μια φράση από τον επίλογο όπου σα να συμπυκνώθηκε το νόημα. Τι κι αν η ζωή είναι γενναιόδωρη σε υποσχέσεις και άλλο τόσο φειδωλή σε πραγματοποιήσεις; Συνέχισε και θυμήσου να ζήσεις.
Κλικ για περισσότερα της Τζένης
Το μυθιστόρημα της Ελένης Συράκη, Θυμήσου να ζήσεις, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έξη.

Ευχαριστώ την Ισμήνη Λαμπροπούλου και τις εκδόσεις Έξη για την προσφορά του βιβλίου.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα του μυθιστορήματος.

Ο Θάνος Κονδύλης και Το μυστικό του βασιλιά Λεωνίδα


Συγγραφή για ενήλικες ή για παιδιά; Η εργογραφία σας περιέχει βιβλία για όλες τις ηλικίες. Ποιες είναι οι διαφορές τους;
Θ.Κ.: Όντως στην εργογραφία μου υπάρχουν βιβλία για όλες τις ηλικίες. Προφανώς τα παιδιά είναι μια ιδιαίτερη κατηγορία αναγνωστών που θέλουν ιδιαίτερη μεταχείριση ως προς τον τρόπο γραφής. Η γλώσσα πρέπει να είναι πιο απλή και πιο σαφής, επίσης πιο προσεγμένη στον τρόπο απόδοσης νοημάτων και πιο παραστατική ορισμένες φορές. Επιπλέον θεωρώ ότι οι χαρακτήρες πρέπει να είναι ήπιοι στη συμπεριφορά τους προς τους άλλους, δραστήριοι και ευρηματικοί. Τέλος, να μεταδίδουν τα ωραία και υψηλά νοήματα της ηθικής και να εισάγουν σταδιακά τους μικρούς αναγνώστες στην σύγχρονη πραγματικότητα.

Η Μαρία Γαβριελάτου Όταν ο Ρήγας συνάντησε τη Ντάμα


«Τι και αν ταξίδεψα σε Ροζ συννεφάκι εγώ την ζωή την γεύτηκα! Τι και αν το Όνειρο βγήκε απατηλό μου φτάνει που έστειλα ένα Χαμόγελο στον Έρωτα και ας έγινα συλλέκτης σε βέλη που μάτωσαν κάθε κύτταρο της ψυχής μου. Τι και αν η ζωή έπαιξε μαζί μου εγώ βγήκα στο Φως και την πολέμησα με όπλο το Σ' αγαπώ. Τι και αν το ταξίδι ήταν μακρινό και οδυνηρό εγώ στον προορισμό μου έφτασα, έστω και με πόνο. Και τώρα είμαι εδώ κάτω από το δέντρο της δικής μου ζωής μ' ένα συναίσθημα μοναδικό μια λέξη που την χάραξα μόνο για σένα...''ΑΓΑΠΗ''. Κανείς δεν πέθανε από αγάπη μάτια μου γιατί η Αγάπη είναι αιώνια, γι' αυτό μην μετρήσεις ποτέ πόσοι και ποιοι σε αγάπησαν αλλά πόσο αγάπησες εσύ, τότε σίγουρα έχεις βρει την ΕΥΤΥΧΙΑ!»[1]
Μαρία Γαβριελάτου


Στο οπισθόφυλλο λέει...
Τρεις γυναίκες, φίλες από παιδιά, ενωμένες σαν άρρηκτος κρίκος.
Η Μαργαρίτα, η Μπέλα και η Ειρήνη έφτιαξαν το δικό τους καρέ της ντάμας, στολίζοντάς το όχι μόνο με αγάπη αλλά και με όνειρα για τη ζωή. Μεγάλωσαν σαν αδέρφια, όπως τότε που τρύπησαν τα δαχτυλάκια τους κάτω από το μεγάλο δέντρο του σχολείου και ένωσαν το αίμα τους επισημοποιώντας την παντοτινή αδερφική τους αγάπη. Μεγάλωσαν και είχε έρθει η ώρα για την αναζήτηση του έρωτα και της αγάπης.
Τι γίνεται, όμως, όταν ψάχνεις τον ρήγα-σπαθί και στο δρόμο σου βρίσκεις τον ρήγα-μπαστούνι;
Ντάμες και ρηγάδες απλωμένοι στην τσόχα της ζωής σ' ένα παιχνίδι όπου οι ρηγάδες κινούν τα νήματα. Δεν άργησε όμως το παιχνίδι, εκτός από αγάπη, να βάλει πάθος, μίσος και σχέδια εξόντωσης των ρηγάδων. Έτσι, οι ντάμες έβγαλαν τον άσο που έκρυβαν στο μανίκι τους, αλλάζοντας όχι μόνο τους όρους του παιχνιδιού μα και τη ζωή τους ολόκληρη.
Το μυθιστόρημα της Μαρίας Γαβριελάτου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια.
Η Μαρία Γαβριελάτου σημειώνει: Την λέξη τίγρη την άλλαξα με την λέξη απατηλό.

[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφινταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο κλικάροντας εδώ

Για την ίδια:
Η Μαρία Γαβριελάτου στο Όσα η αγάπη ονειρεύεται

Βάλε με

Γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου

Με κουβαλάς μαζί σου
Στο μυαλό, στη σκέψη σου,
Πώς αλλιώς. Αλλιώς πώς;
Σκέπτομαι τρόπους:
Βάλε με στην τσέπη της ζακέτας σου,
αυτήν τη ζακέτα που προτιμάς
στην καθημερινότητά σου.
Ή στο τσεπάκι το αριστερό του πουκαμίσου,
αυτό που ακουμπά στην καρδιά σου πάνω.
Βάλε με σε μιαν άλλη τσέπη αν θες
αυτήν του παλτού σου.
Εκεί που βάζεις τα χέρια σου να ζεσταθούν
Και τότε θα με συναντήσεις…
Βάλε με καραμέλα στο στόμα σου
Να λιώνω γλυκά και αργά,
Όπως ούτως ή άλλως λιώνω για σένα.
Άνοιξε τη χούφτα σου πάρε με 
Και κράτα με σφιχτά.
Ζέστανέ με με την ανάσα σου. Κρυώνω.
Άνοιξε την αγκαλιά σου, εκεί μέσα
να μπω να κουρνιάσω και να κοιμηθώ
με έναν χωρίς εφιάλτες ύπνο,
έναν ύπνο… ονειρεμένο!...
Άφησέ με να μείνω εκεί
Μέχρι το ξημέρωμα.
Και τότε, ξανάρχισε να με φοράς
Όπως και στην αρχή, 
Με την ίδια σειρά
Με το ίδιο τέλος…
Πόσο σ’ αγαπώ!
Μη και δεν ξέρεις πόσο!!!

***

Copyright © Λένα Μαυρουδή Μούλιου All rights reserved, 2016
Το συνοδευτικό κολάζ αποτελείται από τμήματα πίνακα του Gurumahesh Srinivasan εκτεθιμένο στην έκθεση έργων Reflections of thoughts.

Από την ίδια:

Η Αναστασία Καλλιοντζή για το Μη μου λες αντίο

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Α.Κ.: Μια βαθιά εσωτερική ανάγκη που έπρεπε πάση θυσία να εκτονωθεί. Και η αγάπη μου για την Κομοτηνή και τους ανθρώπους της.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Α.Κ.: Ζωή.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Α.Κ.: Να έχει την καρδούλα του ανοιχτή.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Α.Κ.: Στην Κομοτηνή, φυσικά. Κι έχω την ασφαλή πεποίθηση πως το ταξίδι αυτό δεν θα τέλειωνε ποτέ.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Α.Κ.: «Θεέ μου… Σ ευχαριστώ… Κάτι έμεινε από το παρελθόν».
Διαβάζοντας το μυθιστόρημα της Αναστασίας Καλλιοντζή... δε μπορώ να μη σταθώ στη γλώσσα του που με χτυπάει καταπρόσωπο από την πρώτη σελίδα. Λαϊκή, καθομιλουμένη, αντιπροσωπευτική της κοινωνίας και της ηλικίας των ηρώων ενώ δε φοβάται να γράψει το σκατό σκατό, τα αρχίδια αρχίδια και τον πούτσο πούτσο γιατί έτσι λέγονται. Απλά τα πράγματα. Λέξεις της αργκό ή άλλες "κακές" που ενώ τις λέμε -όλοι μας- κατά κόρον δεν τις γράφουμε ποτέ στα έργα -και δη στα λογοτεχνικά- για να μη "λερώσουμε" τις ιστορίες.(;) Κάποια στιγμή να το κοιτάξουμε (και) αυτό ενώ ακόμα αναρωτιέμαι αν κατάλαβα καλά τί ήθελε να πει εκεί που έγραψε: κοίτα το σπίτι να μην είναι καμιά μπουτζάκα (είχα και άγνωστες!) και γέλασα δυνατά όταν: η μάνα της μέτρησε εβδομήντα χιλιαρικάκια, πατ πατ πατ ή όταν διάβασα: γνωρίζω πολύ καλά για τα σπατσίρε σου με τον μάγκα... Φινίτο λα μούζικα. Έτσι γνώρισα τους χαρακτήρες του βιβλίου, μέσα από διαλόγους ή σκέψεις με ρεαλισμό, να μεταφέρουν απλόχερα την αίσθηση τής κανονικής ζωής, εκείνης που ζείται από κανονικούς ανθρώπους που θα πουν κι ένα οχτώ νταν (για την ώρα), ένα πιοτό, ένα πατατράκ, ένα σάλτα, ένα τσάκω ρε... θα μιλήσουν για μια πρόγκα, για τις σκατοπαραδιές τους, για ένα πατατράκ... θα γιορτάσουν με πωρωτικά τραγούδια... θα το ρίξουν στο σορολόπ, και πάει λέγοντας.

Μέσα στις σελίδες του...
-Είδα τη φοιτητική ζωή σε όλο της το χρώμα, το άρωμα και την αίσθηση... ξαναέζησα την εστία, τα μαθήματα, τις βόλτες, τις φοιτητοπαρέες, τις ανησυχίες... όλα.
-Κράτησα τη ρήση του Ομάρ Καγιάμ: Η αγάπη μετριέται με ό,τι μπορεί να απαρνηθεί κανείς για χάρη της, ακόμα και την ίδια την αγάπη.
-Έζησα έναν μεγάλο έρωτα που άφησε δύο νεκρούς στο χώμα και έναν ζωντανό-νεκρό (τραγικές φιγούρες όλοι) ενώ ταράχτηκα ψυχικά στην υπέροχη εκείνη περιγραφή του συναισθήματος της αποκάλυψης, στο σημείο που η Χριστίνα μαθαίνει ότι ο Πέτρος (της) είναι ο Μουράτ. (Σας γράφω κάποιες πληροφορίες που ίσως χαρακτηριστούν ως spoiler γιατί το βιβλίο είναι γνωστό. Πολύ γνωστό για την ακρίβεια και ήδη ο επίδοξος αναγνώστης του θα ξέρει αρκετά πράγματα της ιστορίας και της πλοκής αφού ως μυθιστόρημα κυκλοφορεί από το 2000 ενώ έχει μεταφερθεί και στη μικρή οθόνη με σκηνοθέτη τον Μανούσο Μανουσάκη. Έτσι, μου δίνω άφεση ενώ εμμένω στον κανόνα ότι κανένα σίριαλ και καμία ταινία δε μπορεί να γεμίσει το κοινό όπως η ανάγνωση ενός βιβλίου.)
-Και, αναρωτήθηκα γιατί η αγάπη/ο έρωτας να είναι η αιτία τόσων κατεστραμμένων ψυχών, τόσης δυστυχίας και τόσου αίματος προφανώς επειδή τους είχα πονέσει τους ήρωες με ευθύνη της ίδιας. Η κατάληξη; Τραγική και με πολλές απώλειες, αλλά έτσι όπως είχε εξελιχθεί η ιστορία θα με χαλούσε τα μάλα αν έβαζε κι ένα happy end για κερασάκι.

Δε γνωρίζω να σας πω αν εντόπισα διαφορές ανάμεσα στην τηλεοπτική σειρά και το βιβλίο. Αν είχε το ίδιο feeling, την ίδια αύρα, την ένταση... Δεν την είδα ποτέ εκείνη τη σειρά αν και τόσο η Θάλεια Ματίκα όσο και ο Μέμος Μπεγνής που έπαιξαν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους μού είναι πολύ συμπαθείς. Ξέρω ότι θα επισκεφθώ την Κομοτηνή, εκείνο το τέρμα Θεού, αρχές Αλλάχ, όπως την περιγράφει τοπογραφικά η Αναστασία κι αυτό είναι ένα μεγάλο προσόν για μια ιστορία.
Κλικ για περισσότερα της Τζένης
Το μυθιστόρημα της Αναστασίας Καλλιοντζή κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Στο οπισθόφυλλο γράφει...
Δύο ιστορίες, δύο άνθρωποι που κανονικά μάλλον δε θα συναντιούνταν ποτέ· όμως η μοίρα είχε αλλιώς αποφασίσει, ήταν γραφτό. Και τους έφερε κοντά. Ανάμεσά τους αναπτύσσεται ένας μεγάλος έρωτας. Ένας έρωτας απρόβλεπτος, απόλυτος και καταλυτικός, καταστροφή αλλά και αναγέννηση, παράδεισος και κόλαση, από αυτούς τους έρωτες που είναι τόσο τέλειοι, ώστε να προκαλούν τη μήνι των θεών, ένα ασυγκράτητο πάθος που αναζητά απελπισμένα την ολοκλήρωσή του, με κάθε θυσία, με κάθε τίμημα. Κι όλα αυτά με φόντο την πόλη της Κομοτηνής, μιας πόλης ερωτικής, που όσοι πέρασαν από εκεί, έστω και για λίγο, την κουβαλάνε πάντα μέσα τους και νιώθουν παντοτινά αποτυπωμένο σε κάθε μόριο του κορμιού τους το άρωμα Ανατολής που αποπνέει.
Καλό σας ταξίδι στον ονειρικό κόσμο των μυστικών, καλά κρυμμένων πόθων.
Δείτε το εδώ!

Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα από το βιβλίο.
Ευχαριστώ την Αναστασία Καλλιοντζή και τις εκδόσεις Μεταίχμιο για τη διάθεση του βιβλίου.

Η Δήμητρα Σωκράτους, Η Μαίρη και το λευκό μπιζέλι

Πως σας ήρθε η ιδέα;
Δ.Σ.: Μια φίλη νοσοκόμα, βγαίνοντας από τις καταπράσινες πόρτες του χειρουργείου, μετά από την πολύωρη επέμβαση αφαίρεσης όγκου ενός αγαπημένου μου πλάσματος, είπε σ’ εμάς που αγωνιούσαμε: «Δεν ήτανε τίποτα. Ήταν απλά ένα μικρό λευκό μπιζέλι…». Ευθύς, η ασαφής, τρομακτική εικόνα που για χρόνια είχα στο μυαλό μου για τον καρκίνο, πήρε χρώμα και μορφή, έτοιμη να πλάσει τη δικιά της παραμυθένια πορεία.

Που γράψατε το βιβλίο σας;
Δ.Σ.: Κρατούσα ιδέες στο μυαλό μου. Έγραφα σκόρπιες λέξεις, φράσεις, παραγράφους σε χαρτιά και μετά κατευθείαν στον υπολογιστή στο σπίτι μου στην Κύπρο.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Δ.Σ.: Κάπου στον ενάμισι χρόνο, γράφοντας, ξεγράφοντας, παιχνιδίζοντας πάντα με τους ήρωες, τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους, τις δράσεις τους.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Δ.Σ.: Ένα βιβλίο για το χτίσιμο της παιδικής αλήθειας και κατανόησης γύρω από το ιδιαίτερο θέμα του καρκίνου. Μια ιστορία για μεγάλα παιδιά για τη δύναμη, το θαύμα και την αγάπη της καρδιάς, δοσμένη μέσα από συμβολισμούς, μεταφορές, ευαισθησία, θετικότητα και χιούμορ.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Δ.Σ.: Η μικρή ηρωίδα, η Μαίρη, αναρωτιέται διαρκώς γιατί και πού και πώς και πότε βρέθηκε ένα Λευκό Μπιζέλι μες στο κεφάλι της. Σκοπός της να το βρει και να το γνωρίσει. Να το κατανοήσει. Μ’ οδηγό και συνοδό της τη Ζέλεια, μια στρουμπουλή κυρία, το αναζητά περιπλανώμενη ανάμεσα σε κόσμους πολύχρωμους κι ονειρομαγικούς. Κάθε πλάσμα που συναντά τής προσφέρει τις γνώσεις και το φως του, βοηθώντας την να γνωρίσει καλύτερα τον ίδιο της τον εαυτό. Να τον αγαπήσει. Θα έρθει άραγε η ώρα ν’ ανταμώσει με το Λευκό της Μπιζέλι; Και τότε, τι;

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Δ.Σ.: Τα φωτεινά του μηνύματα όπως και τους συμβολισμούς και μεταφορές του. Το Λευκό Μπιζέλι αποτελεί σύμβολο για ο,τιδήποτε άγνωστο ή διαφορετικό στη ζωή μας.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Δ.Σ.: Η βασική ηρωίδα, η Μαίρη. Ένα κορίτσι απαλλαγμένο από αρνητισμούς και φοβίες για το Μπιζέλι της που εκφράζει γεμάτη αθωότητα τα ερωτήματα που έχει μέσα της, χωρίς να μεμψιμοιρεί ή να κρίνει ό,τι της συμβαίνει. Κι αυτήν ακριβώς την κρίσιμη στιγμή των έντονων ερωτημάτων της, όπου κάποιος θ’ ανέμενε να τα παρατήσει, η μικρή Μαίρη υλοποιεί ένα μεγάλο και φωτεινό ταξίδι ζωής. Σε όλη της την πορεία προσπαθεί απλά να δομήσει τη δικιά της αλήθεια, την παιδική της αλήθεια ώστε να κατανοήσει αυτό που της συμβαίνει σε σχέση με το Λευκό της Μπιζέλι. Αποδέχεται σε κάθε της βήμα τη μεγάλη πρόκληση και πρόσκληση της ζωής.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Δ.Σ.: Το μήνυμα της ιστορίας είναι η ίδια η ζωή, η θέληση να αντιμετωπίσουμε ό,τι μας φαίνεται διαφορετικό, ό,τι μπορεί να μας φοβίζει επειδή απλά δεν το έχουμε γνωρίσει ακόμα. Το μήνυμα είναι το ταξίδι, η περιπλάνηση προς στο εκάστοτε «Λευκό Μπιζέλι» μας. Ένα ταξίδι που οφείλουμε στον εαυτό μας να το περάσει όσο γίνεται πιο ανώδυνα μα ταυτόχρονα αντλώντας τις αντίστοιχες διδαχές. Να εξελιχθούμε και να εφοδιαστούμε με γνώσεις, αρετές, αξίες… Συνοδοιπόροι πολύτιμοι για μια ζωή. Γιατί στο τέλος μένει μονάχα η γνώση κι η κατανόηση. Η σοφία και η αγάπη.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Δ.Σ.: Να προφθάσω να ζήσω!

Φοβάστε...
Δ.Σ.: …τον πόνο της ανθρωπότητας και τον πόλεμο.

Αγαπάτε...
Δ.Σ.: …τη ζωή και τους ανθρώπους!

Ελπίζετε...
Δ.Σ.: …πως θα προλάβω να υλοποιήσω όλα μου τα όνειρα και να γράψω όλες τις ιστορίες της καρδιάς μου.

Θέλετε...
Δ.Σ.: …να ταξιδέψω σ’ όλη τη Γη.

Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Δ.Σ.: Μικροί και μεγάλοι που αγαπούν τις φανταστικές περιπλανήσεις και κοιτούν πίσω από τις λέξεις. Όσοι θέλουν να εξελίσσονται και να μαθαίνουν. Όσοι αντιμετωπίζουν προκλήσεις στη ζωή μα και όσοι αντιμετωπίζουν την ίδια τη ζωή ως μια πρόκληση.

Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Δ.Σ.: Για να μυηθείτε στον κόσμο της Μαίρης και να γίνετε συνοδοιπόροι της ανακαλύπτοντας το δικό σας φως και τη δικιά σας αλήθεια!

Γιατί δεν πρέπει;
Δ.Σ.: Κανένα "δεν" όταν πρόκειται για βιβλία!

Που/πως μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Δ.Σ.: Σ’ επιλεγμένα βιβλιοπωλεία στην Κύπρο (Λευκωσία, Λεμεσός, Λάρνακα, Πάφος) και στην Ελλάδα (Αθήνα, Κρήτη). Για περισσότερες πληροφορίες στη σελίδα του βιβλίου στο facebook: Η Μαίρη και το Λευκό Μπιζέλι.

Που μπορούμε να βρούμε εσάς;
Δ.Σ.: Δεξιά κι αριστερά στην Κύπρο. Ηλεκτρονικά: mairileukompizeli@gmail.com

Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Δ.Σ.: Το κίτρινο και το χρυσό του ήλιου.

Ποια μουσική;
Δ.Σ.: Οδός ονείρων του Μάνου Χατζηδάκι και Το αστέρι και η ευχή της Ευανθίας Ρεμπούτσικα.

Ποιο άρωμα;
Δ.Σ.: Τριαντάφυλλο και γιασεμί.

Ποιο συναίσθημα;
Δ.Σ.: Η αγάπη!

Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Δ.Σ.: Κινούμενο σχέδιο ή θεατρική παράσταση με παιδιά-ηθοποιούς.

Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Δ.Σ.: Ζωγράφος, μουσικός, ηθοποιός, σκηνοθέτης, αρχιτέκτονας…

Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Δ.Σ.: Αρκετούς. Κύπριους, Έλληνες και ξένους. Παλαιότερους και νεότερους.

Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Δ.Σ.: Όλοι οι συγγραφείς έχουν να προσθέσουν το λιθαράκι τους στον τρόπο που γράφω, σκέφτομαι και ζω. Η Ασκητική του Καζαντζάκη με τα υπερβατικά της νοήματα με συνεπαίρνει κάθε φορά που τη διαβάζω. Αγαπώ τον Μικρό Πρίγκιπα του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ.

Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε τη συνέχεια και τις τύχες τους;
Δ.Σ.: Και τα δυο μπορεί να συμβούν. Καμιά φορά "τσακώνομαι" γι’ αυτό μαζί τους. Πάντα νικάνε αυτοί στο τέλος...

Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Δ.Σ.: Και τα δυο είναι απαραίτητα. Η φαντασία εκτοξεύεται μέσα από την εμπειρία. Χρειάζεται επίσης τεχνική, αφοσίωση, υπομονή, επιμονή και πειθαρχία.

Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Δ.Σ.: Ο τρόπος με τον οποίο οι ιστορίες φθάνουν στις καρδιές των αναγνωστών κι ενεργοποιούν το μυαλό τους. Το πώς οι ιστορίες και οι ήρωές τούς ακολουθούν μέρες ή και μήνες μετά στη ζωή τους.

Τι την αποτυχία;
Δ.Σ.: Να μην υπάρξει το δέσιμο του αναγνώστη με την ιστορία και τους ήρωες.

Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Δ.Σ.: Θεωρώ πως όχι. Εξάρτηση πάντως ναι!

Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Δ.Σ.: Αγάπη, φως, δημιουργία.
Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ
Αν είστε συγγραφέας και θέλετε να απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο ακολουθείστε τον σύνδεσμο

Για το βιβλίο...
Μια ιδιαίτερη ιστορία για τη δύναμη και την αγάπη της καρδιάς, δοσμένη μ' ευαισθησία μέσα από φαντασία, θετικότητα, συμβολισμούς και χιούμορ υπό τη ‘θεραπευτική συνοδεία’ των φωτεινών χρωμάτων της εικονογράφησης της εικαστικού Δρος Στέλλας Καραγιώργη, η οποία διαποτίζεται με σύμβολα και φιγούρες από κυπριακά αρχαϊκά αγγεία. Η ιστορία απευθύνεται σε μικρούς (8-15 ετών) και μεγάλους που αντιμετωπίζουν μια οποιαδήποτε πρόκληση στη ζωή τους μα και σε όσους η ίδια η ζωή αποτελεί μια πρόκληση. Το Λευκό Μπιζέλι αποτελεί σύμβολο για ο,τιδήποτε άσχημο, δύσκολο, διαφορετικό και άγνωστο αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας.
- Γιατί;
- Γιατί έτσι. Γιατί "κι αυτό θα περάσει". Και τ’ οφείλουμε στον εαυτό μας να το περάσει όσο γίνεται πιο ανώδυνα μα ταυτόχρονα αντλώντας τις αντίστοιχες διδαχές. Να εξελιχθούμε και να εφοδιαστούμε με γνώσεις, αρετές, αξίες… Συνοδοιπόροι πολύτιμοι για μια ζωή.
Γιατί στο τέλος μένει μονάχα η γνώση κι η κατανόηση. Κι η σοφία.
Ναι, κι η Αγάπη.

Το βιβλίο απευθύνεται σε παιδιά από 8-9 ετών μέχρι 15 και αποτελεί αυτοέκδοση με τη μερική, συμβολική επιχορήγηση του Προγράμματος Πρωτοβουλίες Νέων του Οργανισμού Νεολαίας Κύπρου.
Είναι εγκεκριμένο από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού.

Κερδίστε το!
Η Δήμητρα Σωκράτους προσφέρει ένα υπογεγραμμένο αντίτυπο του βιβλίου της σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση αλλά και για να στείλετε το μήνυμά σας στην ίδια κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες σχετικές πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματισθεί για τις 20 Οκτωβρίου 2016 και το βιβλίο θα αποσταλεί/παραδοθεί στον τυχερό από την Δήμητρα Σωκράτους.
k
Καλή τύχη!

Keep reading γιατί... τα καλύτερα σάς τα άφησα για το τέλος. Γνωρίστε την Δήμητρα Σωκράτους, δείτε τί γράφει για το βιβλίο της απαντώντας την πρό(σ)κληση του Πλοκόλεξου αλλά και τί είπαν εκείνοι που το διάβασαν.

Ο φίλος

Γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου
Τελικά αν κάτι αξίζει στη ζωή είναι Η ΦΙΛΙΑ.
Σε προσωπικό επίπεδο μπορεί να έχω πληγωθεί να έχω "πεθάνει" πολλές φορές από την συμπεριφορά φίλων μου, όμως το φταίξιμο ίσως να ήταν και των δύο πλευρών.
Το συναίσθημα τού να μπορείς να ανοίγεις την καρδιά σου και να λες στον φίλο σου αυτά που ούτε στο ίδιο σου το παιδί δεν εκμυστηρεύεσαι είναι ασύγκριτο. Και φυσικά, όχι μόνον να λες αλλά να ξέρεις και να ΑΚΟΥΣ. Είναι σαν να κάθεται ο ίδιος σου ο εαυτός απέναντί σου. Του λες τα πάντα. Αδειάζεις ευχάριστα και ανακουφιστικά την ψυχή σου απ’ όλα όσα τη βασανίζουν. Αν μάλιστα έχει και την ικανότητα, την δυνατότητα, να δίνει και λύσεις, ε, τότε πράγματι έχεις βρει τον άνθρωπό σου. Είναι κοντολογίς ο ψυχολόγος σου.

Πόση αλήθεια αντέχεις;

…δεν περίμενα ποτέ να βρω μαζεμένες τόσες ωμές αλήθειες σε ένα και μόνο βιβλίο. Ένα βιβλίο, που δύσκολα μπορώ να πιστέψω πως πρόκειται για μυθιστόρημα...

Από τις πρώτες ακόμη σελίδες γινόμαστε κοινωνοί των συναισθημάτων του εννιάχρονου Γκαζά. Ενός ορφανού από μάνα παιδιού, που κουβαλά στην ψυχή του τα αμαρτήματα του πατέρα του Αχάντ, του παράνομου διακινητή μεταναστών που κάποτε μάλιστα για να επιζήσει ο ίδιος, χρειάστηκε να θυσιάσει τη ζωή ενός άτυχου γέρου.

«Αν ο πατέρας μου δεν ήταν δολοφόνος, ποτέ δεν θα γινόμουν εννιά χρονών, να κάθομαι μαζί του στο ίδιο τραπέζι…»[1] μονολογεί με ενοχές ο Γκαζά για έναν πατέρα που μισούσε και αγαπούσε συγχρόνως, κάνοντας τον συχνά να αναρωτιέται: «Πώς ήταν δυνατόν να μισείς τόσο πολύ έναν άνθρωπο και συνάμα να θέλεις τόσο πολύ να σου δίνει σημασία;»[2]

Κι όλα αυτά διαδραματίζονται στην Τουρκία του σήμερα, εκεί όπου η παράνομη προώθηση μεταναστών ανθεί και δεν έχει καμία απολύτως διαφορά με το εμπόριο των κοινών, άψυχων πραγμάτων.

Ο Γκαζά γίνεται κομμάτι αυτής της «επιχείρησης» με την καρδιά του να αδειάζει χρόνο με το χρόνο από τα συμπονετικά, ανθρώπινα συναισθήματα και να τα αντικαθιστά με την δική του, διαστρεβλωμένη προσωπική αλήθεια. Σύντομα υιοθετεί την άποψη πώς «Το πρώτο εργαλείο που χρησιμοποίησε ο άνθρωπος ήταν ένας άλλος άνθρωπος»[3], δικαιολογώντας έτσι τον εαυτό του ότι «δεν ήξερα ότι συνεχίζαμε την παράδοση ενός τόσο παλιού επαγγέλματος»[4]

Το «εμπόρευμά» τους προερχόταν από χώρες όπως το Ιράν, το Ιράκ και τη Συρία, με απώτερο σκοπό να προωθήσουν όλους αυτούς τους ανθρώπους προς την Ελλάδα. Μεταφερόταν σε αυτούς με τις νταλίκες του Αρούζ, κρύβοντάς τους μετέπειτα σε μια δική τους, ιδιότυπη κρυψώνα-κατάλυμα που δημιούργησε ο πατέρας του Αχάντ στο Κάνταλι, στην «Οδό Σκόνης». Παρέμεναν εκεί κάποιες μέρες μέχρι να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες ώστε να τους φυγαδεύσουν στην Μεσόγειο, όμως στο ενδιάμεσο η διαβίωση τους έστεκε δύσκολη και απάνθρωπη.

«Φέρε τους ανθρώπους σε κατάσταση απελπισίας και θα φτιάξουν πυραύλους με τα σωθικά τους»[5] συνειδητοποιεί ο μικρός Γκαζά που τους επιβλέπει φροντίζοντας τις προσωπικές τους ανάγκες σίτισης και καθαριότητας.

Στη διαδρομή της μεταμόρφωσης αυτού του παιδιού σε ένα ανθρωπόμορφο κτήνος, ανταποδίδει στους συνανθρώπους του δίχως ίχνος ενοχής τη βία, τον πόνο και την εκδικητικότητα που και ο ίδιος έχει εισπράξει.

Η σπίθα των απάνθρωπων πράξεων του ξεκινά με τρόπο οξύμωρο: Με την αγάπη που τρέφει σε μια μαυρομάλλα μετανάστρια. Έπειτα από την αρχική της άρνηση, το αίσθημά του αυτό μεταμορφώνεται αμέσως σε τιμωρία για όλες τις υπόλοιπες ψυχές που υπάρχουν μαζί της στην κρυψώνα, μέχρι η ίδια να ενδώσει στις πρώιμες και ανεξερεύνητες για την ηλικία του, ερωτικές του ορέξεις.

Τελικά καταφέρνει τους σκοπούς του υποβάλλοντας το σύνολο των μεταναστών σε προσωπικά μαρτύρια, κάνοντάς τον ν’ αναρωτιέται στο τέλος στον εαυτό του μα και να αυτοεπιβεβαιώνεται ειρωνικά: «Καλά, μπορεί να βγει ένα τέρας από έναν δειλό; Και βέβαια! Μάλιστα, καταπώς φαίνεται, τέρατα γίνονταν μόνο οι δειλοί. Και η ζωντανή απόδειξη ήμουν εγώ»[6]

Ωστόσο η δειλία του αυτή, ο φόβος και η ανάγκη να μεταδώσει τη μοναξιά και τις πληγές της ψυχής του στους γύρω του, είχαν τη ρίζα τους και στις πράξεις των άλλων. Εν προκειμένου, πριν θελήσει να εκβιάσει αυτή την όμορφη μετανάστρια για να του δοθεί ερωτικά, είχε πέσει και ο ίδιος θύμα βιασμού…

Στα δεκατέσσερά του βλέπει τον πόνο των γύρω του σαν ένα παιχνίδι. «Και όλα αυτά με έκαναν ακόμη πιο τρομακτικό»[7], παραδέχεται. «Ότι είχε απομείνει δεν ήταν παρά τα μάτια μου που κοιτούσαν γύρω τους σαν ένα ζευγάρι σφαίρες»[8]

Και δεν έχουν τελειωμό οι περιγραφές αυτής της ζωής που διαδραματίζεται στη δίνη μιας τραγικής πραγματικότητας. Ο Γκαζά ασπάζεται σιγά – σιγά μια άδικη αλήθεια: «Ο άνθρωπος χρειάζεται λίγο χρόνο για να συνηθίσει τον κόσμο στον οποίο γεννήθηκε, αλλά και τον εαυτό του»[9], αδιαφορώντας έτσι για το γεγονός πως ότι γινόμαστε αφορά τόσο τις δικές μας αποφάσεις όσο και την ικανότητα μας να κρίνουμε το καλό ή κακό που μας περιβάλει. Ο εαυτός μας δεν είναι εκεί να μας περιμένει. Εμείς τον δημιουργούμε.

Κι αυτή η παράνοια τον ακολουθεί σε κάθε του βήμα, μεταμορφώνοντάς τον σταδιακά από θύμα σε θύτη. Ο πρωταγωνιστής μας σύντομα δημιουργεί τον δικό του κόσμο στην κρυψώνα της οδού Σκόνης και φέρεται στους έγκλειστους ως θεός. Παρακολουθεί με τις κάμερες τους μετανάστες, τους υποβάλει σε εξαντλητικές δοκιμασίες και κατηγοριοποιεί ηλεκτρονικά τις συμπεριφορές τους, θυμίζοντας έτσι έναν νέο δόκτορα Μένγκελε.[10]

Όσα συμβαίνουν τον γεμίζουν με δίψα για περισσότερη εξουσία πάνω τους, γιατί «Όταν μοναδική επιθυμία του ανθρώπου είναι να πάει από το ένα σημείο στο άλλο, με όποιο τίμημα κι αν υπάρχει, τότε καταρρέουν όλες οι θεωρίες, ψυχολογικές και κοινωνικές»[11]

Αρκεί ωστόσο μια στιγμή, μία εκδήλωση ανθρώπινης, ειλικρινούς αγάπης και φιλίας, για να κάνει αυτό το «τέρας» να προχωρήσει στην αυτοκριτική του και να αποζητήσει την προσωπική του κάθαρση.

Κι αυτό συμβαίνει αργά και μεθοδικά και στην περίπτωση του Γκαζά.

Στις σελίδες του «Κι άλλο» που ακολουθούν, παρακολουθούμε την μεταστροφή του ήρωα μας και την διαπίστωση του πως οι θρησκευτικές και πολιτικές διαφορές των κρατών, έχουν ως αποτέλεσμα να καταστήσουν την ανθρώπινη οντότητα υποχείριο του πιο «δυνατού».

Που -παρερμηνευμένα, με τρόπο εγωιστικό- πιο δυνατός σ’ αυτή την περίπτωση μπορεί να είναι η μολυσμένη ψυχή ενός παιδιού που αποζητά το μερίδιο του στο να απολαμβάνει τον τρόμο που σκορπά στους άλλους. Ή στον αντίποδα, δυνατός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που ξεπερνά τον εαυτό του και αναγεννιέται μετανιώνοντας ειλικρινά για τις αποτρόπαιες πράξεις του.

Κι αυτό το ταξίδι συνεχίζει με την πορεία του Γκαζά προς την εξιλέωση και την προσωπική κάθαρση μέσω της αυτοτιμωρίας. Ένα ταξίδι διδακτικό που δύσκολα ξεχωρίζει ακόμη κι ο πρωταγωνιστής μας μέσα του εάν αφορά την αναζήτηση της ζωής ή του θανάτου για να πληρώσει το τίμημα που του αναλογεί.

Μια απάντηση που σε προσμένει εκεί, στην στερνή σελίδα για να την συναντήσεις…
Κλικ για περισσότερα του Θεόφιλου
Το βιβλίο του Χακάν Γκιουντάι κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα
Δείτε το!
Στο οπισθόφυλλο γράφει...

Γιώργος Δάνης

Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1920 και πέθανε στην Αθήνα το 1995. Υπήρξε σύζυγος της ηθοποιού Σούλας Αθανασιάδου. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Γιαννούλη Σαραντίδη.

Επιστροφή από το σκοτάδι

Σήμερα θα μιλήσουμε για μεταφράσεις. Βασικά θα σας πω για ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία ever, το οποίο αγάπησα διαβάζοντάς το στη γλώσσα του, και υπερλάτρεψα διαβάζοντάς το στην ελληνική του έκδοση. Λόγω του μεταφραστή.
Το βιβλίο είναι τα Σταφύλια της Οργής και αν ο Στάινμπεκ έγραψε ένα αριστούργημα μια φορά, ο Πολίτης με τη μετάφρασή του πήρε το αριστούργημα αυτό και το απογείωσε. Θυμάμαι ότι διάβαζα το βιβλίο και στις δυο γλώσσες, γραμμή γραμμή και παρατηρούσα -μελετούσα θα έλεγα- τον τρόπο που έπαιρνε λέξεις και φράσεις που είναι αδύνατο να μεταφραστούν πιστά και να έχουν την ίδια δύναμη, έστω νόημα στη γλώσσα μας, και ...ο άνθρωπος ζωγράφιζε. Δεν έχω συγκλονιστεί τόσο με βιβλίο, όσο με τα βιβλία του Στάινμπεκ που έχει μεταφράσει ο Πολίτης. Και τα έχω διαβάσει όλα. Και τα έχω διαβάσει και από άλλο μεταφραστή και τα παράτησα. Καμία σχέση. Μα καμία. Άλλο βιβλίο, πώς το λένε;
Η δουλειά του μεταφραστή είναι έργο, και είναι έργο ισάξιο με του συγγραφέα που μεταφράζει. Η κακή μετάφραση μπορεί να χαλάσει ένα καλό βιβλίο, η καλή μετάφραση μπορεί να απογειώσει ένα καλό βιβλίο. Δυστυχώς στην Ελλάδα συμβαίνουν δυο τινά: Πρώτον η δουλειά του μεταφραστή δεν αναγνωρίζεται, δεύτερον υπάρχουν κακοί μεταφραστές. Το ότι κάποιος είναι συγγραφέας και γνωρίζει και μια ξένη γλώσσα, δεν τον κάνει απαραίτητα και καλό μεταφραστή.
Όταν μεταφράζεις ένα βιβλίο, γράφεις το βιβλίο από την αρχή.
Πάμε στο βιβλίο μας τώρα.
Είναι το πρώτο των Nicci & French που διαβάζω και αν δεν είχα ακούσει τόσα καλά σχόλια για την πετυχημένη σειρά Monday, Tuesday, κ.λ.π. θα τέλειωνα εκεί μαζί τους. Με χάλασε η μετάφραση... Ορίστε, το είπα. Το βιβλίο έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο γραφής, πολύ πρώτο πρόσωπο από τη βασική χαρακτήρα που βρίσκεται δεμένη, φιμωμένη, παγιδευμένη στα χέρια ενός τρελού. Υπάρχουν μεγάλα κομμάτια παραληρήματος κι εκεί χαλάστηκα με τη μετάφραση. Μπείτε στη θέση λίγο μιας γυναίκας σαν κι εκείνη: Τρελαίνεται, φοβάται, περνάει μέρες πάνω στα ίδια της τα κόπρανα, δε βλέπει γύρω της, δε θυμάται τίποτα, δεν ξέρει τί συνέβη και τί την περιμένει. Παραληρεί. Κανείς δε θα το έκανε χρησιμοποιώντας λέξεις που θες λεξικό να τις καταλάβεις και τρία συντριπτικά κατάγματα στη γλώσσα για να τις πεις. Εκεί η μετάφραση ήταν φάουλ.
Κατά τα άλλα, το ίδιο το βιβλίο ήταν... περίεργο. Ξεκίνησε πολύ δυνατά, μετά άρχισε να τα μπουρδουκλώνει, υπήρχαν πράγματα που διάβαζα τα οποία μου φαίνονταν επιεικώς παιδικά, κάπου έχασα τη μπάλα, και κάπως έτσι έφτασα στο τέλος και είπα ΟΚ. Θα μπορούσε και καλύτερα. Θα το καταλάβαινα αν ήταν το πρώτο, αλλά δεν ήταν, οπότε δεν ξέρω... Μου θύμισε μια γνωστή κυρία που έγραψε 400 σελίδες σε ένα μήνα γιατί την κυνηγούσαν οι προθεσμίες. Τους κυνηγούσε κανείς; Άι ντουνό.
Δεν πιστεύω στα σπόιλερ, δεν πιστεύω ότι μπορείς να κάψεις ένα βιβλίο. Αν έχεις αποφασίσει να το διαβάσεις, θα το κάνεις. Εκτός αν μιλάμε για ολντσκουλάδικα αστυνομικά αλά Άγκαθα, που μαθαίνεις το δολοφόνο κυριολεκτικά 1-2 σελίδες πριν το τέλος, κι ένας κάφρος σου πει το τέλος. Παρόλα αυτά, δε μου αρέσει να μπαίνω στην παραμικρή λεπτομέρεια του βιβλίου όταν γράφω γι' αυτό, πέρα από τα όσα δίνει το οπισθόφυλλό του. Δεν υπάρχει λόγος. Ανάλυση χρειάζονται άλλου είδους έργα. Το εμπορικό βιβλίο είναι ψυχαγωγία. Τι να αναλύσουμε; Ή το διάβασες και πέρασες καλά, ή όχι. Και είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που μπορεί να αναλύσει ένα βιβλίο.
Οπότε δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες, αλλά κάποιοι δύσκολοι θα εντοπίσουν τις... παιδικότητες που ανέφερα. Α, εντόπισα και ορθογραφικούλια.
Anyway, μην παίρνετε τις προσωπικές απόψεις τοις μετρητοίς, είναι θέμα γούστου. Αν έχετε αποφασίσει να διαβάσετε ένα βιβλίο, διαβάστε το. Κι αφήστε τον καθένα να λέει το μακρύ του και το κοντό του. Το πιο ενδιαφέρον με ένα βιβλίο, είναι ότι ο κάθε ένας που θα το διαβάσει, θα βιώσει και κάτι διαφορετικό.
Κλικ για περισσότερα της Κατερίνας
Το μυθιστόρημα των Nicci French κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα
Περισσότερα από/για τους Nicci French:
Επιστροφή από το σκοτάδι [οπισθόφυλλο, μερικές σελίδες από το περιεχόμενο, βιογραφικό, κ.ά. περιλαμβάνονται]
Σημαδεμένη Πέμπτη

7 Ellements

Την Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016 στις 21:00, το Αστεροσκοπείο Αθηνών στο Θησείο φιλοξενεί μια ιδιαίτερη, ξεχωριστή βραδιά. Πρόκειται για τη συναυλία του Ανδρέα Κατερινόπουλου που θα γίνει στον προαύλιο χώρο στο Λόφο Νυμφών, μέσα στα δέντρα και με θέα την πόλη, την Ακρόπολη και την αρχαία αγορά.
Ο Ανδρέας Κατερινόπουλος με εναλλαγές επί σκηνής τους ρόλους του μαέστρου, frontman και performer, θα εγκαινιάσει εκεί έναν νέο κύκλο εμφανίσεων και παρουσιάζει την μουσική παράσταση 7 Ellements. Το πρόγραμμά του περιλαμβάνει συνθέσεις από το νέο του album και Σουίτες από την συλλογή Film Suites & Suites for ballet. 
Για πρώτη φορά θα παρουσιαστεί ζωντανά το soundtrack της ταινίας μικρού μήκους Gerasimos που έκανε πρεμιέρα στο 28ο Exgroundfilmfest στο Wiesbaden της Γερμανίας ενώ θα συμμετέχουν και εκλεκτοί guest μουσικοί-έκπληξη.
Τέλος, bonus για το κοινό η δυνατότητα να παρατηρήσει τον ουρανό από το λόφο της Πνύκας με το τηλεσκόπιο του Δ. Δωρίδη.

Ασυντήρητες σχέσεις

Γράφει η Καλλιόπη Δημητροπούλου

Στρέφω το βλέμμα στον κήπο
που χρόνια έχει θρασέψει...
Δυο τρία παλιά μελανοδοχεία
-ομίχλη υγραίνει τον χώρο,
έλιωσε παρατημένο το λευκό το χαρτί-
κι εκείνη η φθαρμένη καρέκλα
των παιδίσιων κυμβάλων
άλλαξε σχήμα.
Μοιάζει με θλιμμένο παλιάτσο
σε άδεια σκηνή.

Καθώς πλησιάζω
στρέφει το πρόσωπό της
κλείνει το στόμα
κι αρνείται να με αναγνωρίσει.

Νυχτώνει καιρό.
Οι ρυτίδες της γινήκαν στριφνές αυλακιές
πιότερες οι απουσίες
οι όργητες γιγάντιες δρασκελιές
και φυγαδεύουν λιμνάζοντα αισθήματα
από το εγκαταλειμμένο στρατόνι.

Αγγίζω ένα τέλι
από τη σκιερή της σιωπή.
Μα πόσο λυπάμαι
που δεν κορφοκόπησα εδώ και χρόνια
τα τόσο σπουδαία της άνθια.


Copyright © Καλλιόπη Δημητροπούλου All rights reserved, 13/8/2016 
Η συνοδευτική φωτογραφία είναι επιλογή της ίδιας

Επίσης:
Αμφίδρομη μέτρηση
Ατάξιδο

Ο Νεκτάριος Καλογήρου και Το κορίτσι με το ράσο

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Ν.Κ.: Μια μεγάλη αγωνία και επειδή οι αγωνίες των ανθρώπων εμφανίζουν ομοιότητες, πιστεύω ότι θα υπάρξουν αρκετοί που θα βρουν τη δική τους αγωνία στις σελίδες του.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Ν.Κ.: Λύτρωση.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Ν.Κ.: Να αφεθεί στον κύκλο του βιβλίου. Το έργο ξεκινά με μια κρίση, ακολουθεί μια αγωνία και κλείνει με μια λύτρωση. Για όλους στο τέλος υπάρχει μια λύτρωση, νομίζω ότι όλοι μπορούν να αναγνωρίσουν τη δική τους.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Ν.Κ.: Θα το έβλεπα για 7 ημέρες ταξίδι σε κάποια γλυκιά απομόνωση.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Ν.Κ.: ....έκλαιγαν αγκαλιασμένα τα δυο γέρικα κορμιά. Έκλαιγαν για τα χρόνια που πέρασαν και για εκείνα που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Έκλαιγαν για την αγάπη που δε γεύτηκαν, για τις αμαρτίες που δεν έκαναν, για εκείνες που πληρώνουν. Και από τα μάτια τους έτρεχε χώμα και το χώμα γινότανε στάχτη που την έπαιρνε ο αέρας· τη σήκωνε ψηλά, τη σκορπούσε στο θερισμένο χωράφι. Σκόρπισε τα δάκρυα κι όταν δεν έμεναν άλλα, σκόρπισε εκείνους, όπως σκορπίζει σε κάθε του φύσημα τις λευκές νιφάδες από κείνο το λουλούδι με το παράξενο όνομα. Χάθηκαν τα κορμιά σ’ ένα σύννεφο από γκρίζες πικραλίδες.

Κερδίστε το!
Ο Νεκτάριος Καλογήρου προσφέρει δύο αντίτυπα του βιβλίου του σε ισάριθμους τυχερούς αναγνώστες. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση αλλά και για να στείλετε το μήνυμά σας στον ίδιο κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματισθεί για τις 8 Δεκεμβρίου 2016 και τα βιβλία θα αποσταλούν/παραδοθούν στους τυχερούς από το συγγραφέα. Θα φέρουν δε και ιδιόχειρη αφιέρωση.
k
Καλή τύχη!

Στο οπισθόφυλλο λέει...
Η 18χρονη Μαρία περνάει το κατώφλι του μοναστηριού, όταν την ίδια στιγμή μια κρίση ξεκινά στο κοντινό χωριό κι ο χρόνος αρχίζει να μετρά για όλους αντίστροφα. 
Το κορίτσι με το ράσο, η μητέρα της, ο βοσκός, ο φούρναρης, το παπαδοπαίδι κι ο τρελός αναζητούν τη λύση σ’ ένα μυστήριο που σβήνει τα πρόσωπα και τρώει το χρόνο. Η πρόκληση για όλους είναι μεγάλη, καθώς ένα προς ένα τα μυστικά αποκαλύπτονται και οι πληγές ανοίγουν. Οι μοναχές και οι χωρικοί χωρίζονται σε αντίπαλα στρατόπεδα, καθώς η λογική αδυνατεί να εξηγήσει τα γεγονότα. 
Δυο κόσμοι συγκρούονται όσο το απόκοσμο αναζητά λύτρωση και ο έρωτας θυσίες. 
Το τέλος μπορεί να είναι για όλους ευτυχισμένο αρκεί κάποιοι να θυμηθούν και κάποιοι άλλοι να ξεχάσουν.

Όταν φεύγουν τα σύννεφα

Το νέο μυθιστόρημα της Άννας Γαλανού, Όταν φεύγουν τα σύννεφα, κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2016, από τις εκδόσεις Διόπτρα. Το προμηθεύτηκα από τον πρώτο καιρό που ξεκίνησε το ταξίδι του στο αναγνωστικό κοινό, το οποίο μαθαίνω είναι άκρως πετυχημένο και συνεχώς ανοδικό, ωστόσο πάντα κάτι συνέβαινε και ανέβαλα την ανάγνωση του για αργότερα…
Και να που στον απόηχο του Ιουλίου, το τελευταίο δηλαδή Σαββατοκύριακο, πριν μας αποχαιρετήσει και δώσει τη συνέχεια της σκυτάλης στον Αύγουστο, αποφασίζω να ξεκινήσω (επιτέλους) το αναγνωστικό αυτό ταξίδι με συνοδοιπόρο μου το βιβλίο της κυρίας Γαλανού!


«Όταν φεύγουν τα σύννεφα» τιτλοφορείται όπως ανέφερα και παραπάνω το νέο βιβλίο της κυρίας Γαλανού, τίτλος άρρηκτα συνδεδεμένος με την υπόθεση του βιβλίου. Ξεκινώντας την ανάγνωση του, γνώρισα από τις πρώτες κιόλας σελίδες τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές του βιβλίου, την Χριστίνα και τον Κώστα, ενώ σταδιακά με το πέρας των σελίδων ήρθα σε επαφή και με τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές του βιβλίου, τον Αλέξη, την Φανή και την Ελίνα.

Το κορίτσι που άφησα

Πολλές φορές έχω γράψει για κάποιο βιβλίο χωρίς να το έχω τελειώσει. Αυτό από τη μια δε σημαίνει τίποτα απολύτως, από την άλλη σημαίνει πολλά και διάφορα. Με κάποια βιβλία, λίγα μόνο κεφάλαια είναι αρκετά για να σχηματίσεις εικόνα -όχι μόνο της ιστορίας, αλλά και του χρόνου, του τόπου, του αφηγητή. Με κάποια βιβλία αν κοιτάξεις λίγο προσεκτικά πίσω απ’ τις λέξεις, (όχι δεν κρύβεται ο Αλέξης, καφράκια) θα δεις τον πυρήνα του. Θα δεις το συγγραφέα του. Και το να δεις το συγγραφέα ενός βιβλίου είναι αυτό που σημαίνει τα «πολλά και διάφορα» που είπα πιο πάνω.
Χωρίς ο συγγραφέας να διαταράσσει την αρμονία μεταξύ αφηγητή και ιστορίας, είναι διακριτικά παρών κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης, δίνοντας -συμπληρώνοντας ίσως καλύτερα- κάποια μικροσκοπικά κομμάτια που ολοκληρώνουν τον κόσμο του, έτσι όπως αυτός αποκαλύπτεται στο βιβλίο του. Είναι κάτι το μαγικό. Και πολλές φορές, σε πολλά βιβλία -όχι σε όλα και χωρίς απαραίτητα αυτό να είναι κακό- ένας προσεκτικός αναγνώστης το διακρίνει από την αρχή.
Δε σημαίνει βέβαια ότι από τη στιγμή που θα καταλάβεις πως ο συγγραφέας σε ταξιδεύει στα δικά του μονοπάτια μέσα από τα δικά του βήματα, μέσα από τα μάτια του και την ψυχή του, πως δε χρειάζεται να ολοκληρώσεις το βιβλίο. Το αντίθετο μάλιστα, το ταξίδι είναι ακόμη πιο υπέροχο. Είναι από εκείνα τα ταξίδια που ο τελικός προορισμός δεν έχει απολύτως καμία σημασία, παρά ό,τι αξίζει κι ό,τι μας προσφέρει κρύβεται στη διαδρομή.
Αν και ξεκίνησα να γράφω για «Το Κορίτσι Που Άφησα» πολύ πριν το τελειώσω, ήταν τόση η αυξανόμενη ένταση καθώς γυρνούσα τις σελίδες, που έπρεπε να περιμένω να φτάσω στην τελευταία για να συνεχίσω και να ολοκληρώσω το κομμάτι αυτό.
«Κανείς σας δεν διανοείται πόσο δύσκολο είναι για έναν χριστιανό να γράφει στην Ιαπωνία», δηλώνει ο Έντο, ένας συγγραφέας που στα χρόνια της νιότης του, στη μεταπολεμική Ιαπωνία υπήρξε μειονότητα και καθόλου δημοφιλής. Για «Το Κορίτσι Που Άφησα», ένα βιβλίο με τεράστιο χριστιανικό συμβολισμό, γράφει ο ίδιος 35 χρόνια μετά -όντας αυστηρός κριτής του έργου του-, πως τον χτύπησε σαν κεραυνός η ανωριμότητα και η έλλειψη τεχνικής του.
Ο Γιοσιόκα είναι ένας τυπικός «γιαπωνέζος μεροκαματιάρης» στη μεταπολεμική Ιαπωνία, χτυπημένος από πολιομυελίτιδα μικρός, καχεκτικός κι αδύναμος στα καλύτερά του χρόνια. Κάνει δουλειές του ποδαριού προκειμένου να επιβιώσει, προσπαθώντας ταυτόχρονα να αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο. Η ζωή του είναι άθλια.
Η Μιτσού από την άλλη, είναι ένα φτωχό κορίτσι της επαρχίας, με μια εμφάνιση που ο Γιοσιόκα χαρακτηρίζει άσχημη και απωθητική. Η καλοσύνη της, η αφέλειά της, η ανάγκη της να προσφέρει στους συνανθρώπους της, για εκείνον, είναι αφορμή να τη χλευάζει ακόμα περισσότερο. Κι όμως ο ίδιος χρησιμοποίησε αυτή την αδυναμία της Μιτσού και τους πόνους που του άφησε η παιδική του πολιομυελίτιδα, για να την κάνει δική του σε κάποιο βρώμικο στρώμα ενός άθλιου ξενοδοχείου. Κι ύστερα την έδιωξε. Τα υπόλοιπα δε σας τα λέω, να τα διαβάσετε.
Ο συγγραφέας πολύ ανθρώπινα, πολύ σκληρά, με μια ειλικρίνεια που σε κάποια σημεία γίνεται έως και ενοχλητική, μα ταυτόχρονα και πολύ γλυκά, τρυφερά και με πολλή αγάπη, στη Μιτσού συμβολίζει το πρόσωπο του Χριστού, που όλοι οι πιστοί εγκαταλείπουν σε καθημερινή βάση, όλη τους τη ζωή.
«Η Μιτσού συνέχισε να ζει μέσα μου από τότε», είπε 35 χρόνια μετά ο Έντο, «κι αναγεννήθηκε στο τελευταίο μου βιβλίο, «Deep River».
Υπέροχος.
Κλικ για περισσότερα της Κατερίνας
Το βιβλίο του Σιουσάκου Έντο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη. Στην Ελλάδα πρωτοείδαμε το μυθιστόρημα Watashi ga.suteta.onna σε μετάφραση Αλεξάνδρας Κονταξάκη το 1997, ένα έτος αφού είχε φύγει από τη ζωή ο συγγραφέας, αλλά δεν είναι γνωστό αν επανεκδόθηκε έκτοτε και κατά πόσο μπορεί κανείς να το αναζητήσει στα βιβλιοπωλεία σήμερα.

Στην περίληψη έλεγε:
Αν και το μυθιστόρημα αυτό γράφτηκε πριν από τριάντα χρόνια, παραμένει ένα ζωντανό ντοκουμέντο της ιαπωνικής πραγματικότητας στα χρόνια όπου μόλις άρχιζε να διαγράφεται το βιομηχανικό θαύμα. Πρόκειται για την τραγική ιστορία της Μιτσού, μιας νεαρής εργάτριας που χάνει τον έρωτα πριν ακόμη τον βρει, θυσιάζεται για τους άλλους, και πεθαίνει σαν ένα σφάγιο θυσίας, σαν ένα θύμα στο βωμό. Μέσα απ’ τα γεγονότα της ζωής της διαφαίνεται η μεταπολεμική Ιαπωνία, μια χώρα κατεστραμμένη, διφορούμενη, χωρίς ηθικές αρχές, χωρίς χαρά και αθωότητα.

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη