Γράφει η Καλλιόπη Δημητροπούλου
αράδιαζε η βροχή τους ήχους της.
Έστηνε υπεκφυγές στο νου
με τις στάλες της κόμπο σφιχτό
στο αξημέρωτο βιβλίο της.
Σαν νότες απαλής μουσικής
το δάκρυ της ρέει
στου ουρανού τον κατήφορο
με τα ναυάγια της σύννεφα
σπασμένα φωνήεντα
να ταξιδεύουν μεσίστια
στου χαρτιού τις εύθραυστες ράγες.
Απέραντος ο ουρανός από υποσχέσεις
με το ουράνιο τόξο στο τραπέζι του
να μας φιλεύει την ελπίδα της ρέμβης
ένας ηλιόχρωμος κύκλος μακριά ως τη θάλασσα
μια ιριδίζουσα απόχρωση βαθιά μέχρι το κόκαλο.
Όχι δεν τη φοβάμαι τη βροχή
στην ερημιά του ύπνου
πάντα μετά τ΄απόδειπνο
μια Κυριακή του όρθρου ξημερώνει.
Θείες οι συνάξεις των νερών
Θείο το ντέφι της άνοιξης
Άγιος ο έρωτας.
Copyright © Καλλιόπη Δημητροπούλου All rights reserved, 2016
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από λεπτομέρειες πίνακα του Gustave Caillebotte με θέμα τη βροχή. 1875
Περισσότερα από την Καλλιόπη Δημητροπούλου:
Ο χρόνος
Τα φεγγάρια της σιωπής
Το ωραιότερο ποίημα
Περισσότερα από την Καλλιόπη Δημητροπούλου:
Ο χρόνος
Τα φεγγάρια της σιωπής
Το ωραιότερο ποίημα
