Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Σχεδόν σαράντα

...είναι η πολυαναμενόμενη νέα δουλειά του Γιώργου Χατζηπαύλου

Ο Γιώργος Χατζηπαύλου έκλεισε την προηγούμενη σεζόν με sold out παραστάσεις ενώ 1.200 εισιτήρια από την παράσταση-θεσμό Stand up for U διατέθηκαν στην UNICEF! Ο ίδιος επιστρέφει με νέες ιδέες, νέα κείμενα και ανανεωμένη θεματολογία από τις 14 Νοεμβρίου και υπόσχεται τρελή διασκέδαση για όλους και πολύ πολύ γέλιο.
Στη νέα παράσταση αναλύει τα στάδια στη ζωή ενός άντρα, τη σχέση το με τις γυναίκες, την εποχή μας και κάθε παράξενο ή αξιοπρόσεκτο βιώνουμε τριγύρω.

Χρειάζεστε περισσότερα; Δείτε παρακάτω κάποια καίρια σημεία που σημειώνονται.
Το μυστήριο του “τι συμβαίνει μετά τα σαράντα”.
Τι συνειδητοποιεί ένας άντρας στην εφηβεία;
Ποια είναι τα 2 βασικά αξιώματα που πρέπει μια γυναίκα να γνωρίζει για τους άντρες;
Ποια είναι τα 43 βασικά αξιώματα που ένας άντρας πρέπει να γνωρίζει για τις γυναίκες;
Πώς θα είναι στα γεράματα οι γενιές που τώρα είναι σαραντάρηδες;
Πως λειτουργεί ο μικρός κάφρος που όλοι κρύβουμε μέσα μας;
Πότε μεγαλώνεις πραγματικά; (spoiler: Ποτέ)

Με δυο λόγια;
Μια παράσταση που (δεν) θα μας διδάξει, που (δεν) θα μας προβληματίσει ΚΑΙ που θα μας κάνει να γελάσουμε ΠΟΛΥ!!!

Κάθε Σάββατο στις 21.30
Ενώ από τις 24 Ιανουαρίου και μετά και κάθε Κυριακή στις 20:00
Διάρκεια: 120 λεπτά με διάλειμμα
Εισιτήρια 10 ευρώ. Προπώληση, 8 ευρώ
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης: Πειραιώς 206, Ταύρος. Τηλ.2103418550
Mέχρι την Κυριακή 24 Απριλίου

Προπώληση
Ταμεία Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος), 210 3418579 Δευ-Παρ 11:00-14:00 και στο site
Ηλεκτρονικά εδώ
Επίσης, Πανεπιστημίου 39 (Στοά Πεσματζόγλου), Ticket Services Δευ. & Τετ. 09:00 - 17:00, Τρ., Πεμ. & Παρ. 09:00 - 20:00, Σαβ. 10:00 - 14:00
Τέλος, σε επιλεγμένα καταστήματα Forthnet (Πειραιά, Καλλιθέας (Θησέως), Αιγάλεω, Συντάγματος, Γλυφάδας, Αμαρουσίου, Αγίου Δημητρίου, Νέας Σμύρνης)
Περισσότερα από/για τον Γιώργο Χατζηπαύλου:

Πίτερ Παν και Σκαλντάγκερι Πλέζαντ

Νεραϊδόσκονη από τη μια για την πρώτη επίσημη συνέχεια των περιπετειών του Πίτερ Παν και ένας σκελετός ντετέκτιβ από την άλλη με την ύψιστη αποστολή να σώσει τον κόσμο. Τρία συνολικά βιβλία με σκληρά εξώφυλλα που όλοι θα ήθελαν να έχουν στη βιβλιοθήκη τους.
Από τις Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.
Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το k που ακολουθεί την περιγραφή του βιβλίου που θέλετε και συμπληρώστε τη φόρμα. Πριν από κάθε άλλο, παρακαλώ σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες για τις κληρώσεις και τα δώρα εδώ. Η κλήρωση θα γίνει στις 14 Νοεμβρίου 2015 και τα βιβλία θα αποσταλούν ταχυδρομικά.
Καλή τύχη!
Υστερόγραφο: Τα βιβλία (ίσως να) είναι ιδανικά για τις ηλικίες 9 ως 12 ετών όμως αυτό δε σημαίνει ότι δεν αγγίζουν ή ότι δεν μπορούν να διασκεδάσουν κάθε αναγνώστη. Οι συνοδευτικές φωτογραφίες δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Το ξέρω, όμως ήταν πραγματικά δύσκολο να βρω εικόνες καλής ανάλυσης των εξωφύλλων. Κατά τα άλλα... έχουμε και λέμε:
Σειρά Σκαλντάγκερι Πλέζαντ
Παίζοντας με τη φωτιά
Νεκρά κορμιά και βρικόλακες εμφανίζονται σε όλη την Ιρλανδία ενώ ο διαβόητος Μπάρον Βέντζους αποδρά από τη φυλακή αφού σκορπίσει αρκετό αίμα. Ο ίδιος αναζητεί την φονική πανοπλία του Λορντ Βάιλ και όλοι οι άλλοι προσπαθούν να σκοτώσουν την Στέφανι Έντγκλι που πλέον ονομάζεται Βαλκυρία.
Μπορεί ο Σερπάιν να είναι νεκρός αλλά ο κόσμος δεν είναι ασφαλής και το δίδυμο Σκαλντάγκερι Πλέζαντ και Βαλκυρία αντιμετωπίζουν μια μεγάλη πρόκληση. Πρέπει να αποτρέψουν τις σκοτεινές δυνάμεις που επιδιώκουν να ανοίξουν την πύλη για την επιστροφή των Δίχως Πρόσωπο. Και έχουν μόνο δύο μέρες!
Συγγραφέας: Λάντι Ντερέκ
[Συμμετοχή σε αυτό το k]
Οι δίχως πρόσωπο
Οι κακοί επιδιώκουν τη συντέλεια του κόσμου όμως ο Σκαλντάγκερι Πλέζαντ και η Βαλκυρία Κάιν αγωνίζονται με όλες τους τις δυνάμεις για να τους σταματήσουν. Όλο και κάποιες απώλειες υπάρχουν αν και τελικά όλα πηγαίνουν μια χαρά. Όμως αυτή τη φορά...
Συγγραφέας: Λάντι Ντερέκ
[Συμμετοχή σε αυτό το k]
Ο Ντέρεκ Λάντι ζει στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας. Πριν από τις ιστορίες του Σκαλντάγκερι Πλέζαντ, ασχολήθηκε με το σενάριο ταινιών θρίλερ και σπλάτερ, στις οποίες πρωταγωνιστούσαν ζόμπι και άλλα τέτοια πλάσματα. Είναι κάτοχος μαύρης ζώνης στο Kenpo Karate και έχει διδάξει σε εκατοντάδες παιδιά πώς να προστατεύουν τον εαυτό τους μέσω της αυτοάμυνας.
Ο Πίτερ Παν στα Πορφυρά
Η Χώρα του Ποτέ καλεί ξανά τα Χαμένα Αγόρια και τη Γουέντι καθώς ο Πίτερ Παν χρειάζεται τη βοήθειά τους. Όλα είναι αλλιώς και οι κίνδυνοι πολλοί, μεγάλοι και καραδοκούν.
Η Τζέραλντιν Μακόρκραν δομεί πάνω στην ιστορία του Πίτερ Παν προσθέτοντας φαντασία, νέους χαρακτήρες, περιπέτεια και μια μεγάαααλη δόση νεραϊδόσκονης.
[Συμμετοχή σε αυτό το k]

Τα σπάνια βιβλία

Οι συστηματικοί βιβλιόφιλοι, και γενικότερα οι εθισμένοι στην ανάγνωση λογοτεχνικών και άλλων βιβλίων, μπορούν να καταλάβουν πολύ καλά τη δίψα του ανθρώπου για τα βιβλία. Τη λαχτάρα εκείνη με την οποία ποθείς ή αποκτάς ένα βιβλίο, την ομορφιά του αγγίγματος, τη μυρωδιά των σελίδων του και, φυσικά, την ανυπομονησία να βουτήξεις στις λέξεις του. Οι υπόλοιποι ίσως (θα) αναρωτηθούν πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν τα ακόλουθα.


Ο Γουίλιαμ Ζακ, στα σαρανταένα του χρόνια, καταδικάστηκε σε τριάμισι χρόνια φυλάκισης για την κλοπή δεκατριών βιβλίων από τη βιβλιοθήκη Lindley του Λονδίνου. Το κόστος των τόμων που απέσπασε υπολογίζεται στα 47.000 ευρώ ενώ όλα τα βιβλία ήταν σπάνια και χαρακτηρίζονται ως ντοκουμέντα! Το Royal Horticultural Society διαθέτει βιβλία των τελευταίων 500 ετών σε μερικά εκ των οποίων ήταν αδύνατο να αντισταθεί ο Γουίλιαμ. Και μη νομίζετε ότι μιλάμε για παλαιότερες δεκαετίες που τα μέσα ασφάλειας θα επέτρεπαν σε έναν τέτοιο εγκληματία να δραστηριοποιηθεί! Η υπόθεση του Ζακ τοποθετείται ανάμεσα στα 2004 και 2007.
Μάλλον το κίνητρο του Γουίλιαμ ήταν μεγαλύτερο του ρίσκου, συμφωνείτε; Αλλά, μη λανθάνετε σκεπτόμενοι ότι μόνο κάποιοι, μεμονωμένοι, «τρελοί» βιβλιολάτρεις θα έμπαιναν σε τέτοιο κόπο!

Ο άντρας που δεν σταμάτησε να κολυμπά

Μια ιστορία για τον ψυχαναγκασμό της Κατερίνας Τζωρτζακάκη
Κάποτε σε ένα όμορφο, παραθαλάσσιο χωριό ζούσε ένας άντρας με την οικογένειά του. Με τη γυναίκα του και τα δυο τους παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, δεν θα ήταν και τα δύο πάνω από δέκα χρόνων. Στην αυλή του σπιτιού νιαούριζε διαρκώς ο κανελί τους γάτος. Ήταν ένας γάτος μεγάλος και τριχωτός, έμοιαζε με μικρό λιοντάρι. Ο άντρας αυτός δούλευε σκληρά στο χωράφι του όλη τη μέρα και το απόγευμα κολυμπούσε. Αλλά για να καταλάβετε αυτήν την ιστορία, θα πρέπει να σας μιλήσω λίγο περισσότερο για αυτόν τον άντρα και τις συνήθειές του. Φορούσε το ρολόι του συνεχώς, ακόμη και στον ύπνο του. Ήθελε πάντοτε να ξέρει τι ώρα είναι γιατί κάθε μέρα ήταν ίδια για αυτόν και κάθε μέρα συγκεκριμένα πράγματα έκανε. Ξυπνούσε την ίδια ώρα κάθε πρωί και έτρωγε την ίδια ώρα το ίδιο πρωινό. Πήγαινε πάντοτε από την ίδια διαδρομή στο χωράφι του αν και υπήρχαν τόσο όμορφες διαδρομές που δεν τις είχε δει ποτέ του. Ήταν η διαδρομή που έκανε και ο πατέρας του. Αυτήν του έμαθε, όταν ήταν μικρός και ποτέ δεν αναρωτήθηκε αν κάποια άλλη ήταν καλύτερη, ούτε λαχτάρησε να ανακαλύψει κάποια μόνος του. Στο χωράφι δούλευε πάντοτε με τον ίδιο τρόπο, έκανε διάλειμμα κάθε μέρα την ίδια ώρα και έτρωγε κάθε μέρα και το ίδιο φαγητό, που το είχε τυλιγμένο η γυναίκα του με τον ίδιο τρόπο γιατί αλλιώς τη μάλωνε. Το φαγητό ήταν πάντοτε τυλιγμένο με το ίδιο καρό, άσπρο κόκκινο πανί. Όταν ο δείκτης του ρολογιού του έδειχνε μια συγκεκριμένη ώρα, έπαιρνε τον δρόμο της επιστροφής. Γύριζε στο σπίτι του, ξεκουραζόταν για λίγο, άλλαζε ρούχα και κατηφόριζε για την παραλία φορώντας ακόμη το ρολόι του. Τα παιδιά του όσο έλειπε έπαιζαν χαρούμενα, όταν όμως άκουγαν τα βαριά του βήματα, σταματούσαν γιατί ήξεραν ότι ήταν κουρασμένος και ήθελε την ησυχία του στο σπίτι. Όταν έφευγε πάλι, τα γέλια και το παιχνίδι ξανάρχιζαν. Ο γάτος πολλές φορές τον ακολουθούσε νιαουρίζοντας μέχρι την παραλία, κι όταν εκείνος έμπαινε στη θάλασσα, επέστρεφε στο σπίτι και τριβόταν στα πόδια των παιδιών ή της γυναίκας του.

«Δε χορταίνω τη θάλασσα», Καλλιόπη Δημητροπούλου

Σαν σχολικό λεύκωμα
Ή αλλιώς, πως θα απαντούσατε σήμερα τις ερωτήσεις των λευκωμάτων της σχολικής ηλικίας;
Τι εστί έρως;
Κ.Δ.: Η ίδια η ζωή με τις άπειρες εκφάνσεις της! Άνθρωποι, φύση, εργασία... όλα έχουν μπει στο ερωτικό μου πλάνο.

Πιστεύεις στα ζώδια;
Κ.Δ.: Κατηγορηματικά όοοοχι (αλλά κρυφακούω για τις Τοξοτίνες).

Τι δώρο θα έκανες σε έναν εχθρό σου;
Κ.Δ.: Το βιβλίο με τίτλο "Οι περιοχές των σφαλμάτων σας" του ΓΟΥΑΙΗΝ ΝΤΥΕΡ.

Έχεις κατοικίδιο;
Κ.Δ.: Συγκάτοικοι όλοι είμαστε σε τούτον τον πλανήτη... και για να σοβαρευτούμε, όχι λόγω αλλεργίας στο τρίχωμα των ζώων.

Ποια είναι η αγαπημένη σου ομάδα;
Κ.Δ.: Κoukidaki for ever.

Καραμελάκια ή σοκολατάκια;
Κ.Δ.: Σοκολατάκια.

Μαύρο ή άσπρο;
Κ.Δ.: Όλα απαραίτητα ακόμα και το γκρι.

Τι πρέπει να συμβεί μια τέλεια μέρα;
Κ.Δ.: Να έχει κάτι οπωσδήποτε από θαλασσινή αύρα...

Τι νούμερο παπούτσι φοράς;
Κ.Δ.: 37 (και με το ζόρι).

Έχεις χόμπι;
Κ.Δ.: Το κολύμπι, δεν χορταίνω τη θάλασσα... και καταφέρνω να κολυμπώ από Απρίλη μέχρι Οκτώβρη συνήθως.

Ποιο τραγούδι αφιερώνεις στον/στην αγαπημένο/-η σου;
Κ.Δ.:
Γράψε μου ένα μυστικό
Κ.Δ.: Σςςς θα μας ακούσουν... διαβάζω αρειμανίως και αδιαφορώ για το τηλέφωνο που χτυπά... έτσι τρελαίνω τους δικούς μου!

Πεινάς;
Κ.Δ.: Ναι, αγαπώ να δημιουργώ στην κουζίνα αλλά πάντα μαγειρεύω και τρώω υγιεινά.

Τι γνώμη έχετε για τον κτήτορα;
Κ.Δ.: Διαθέτει μια όμορφη δημιουργική τρέλα και μπόοολικη παιδεία!

Ποιο φαγητό θα ήθελες να είσαι και ποιος θα ήθελες να σε φάει;
Κ.Δ.: Σίγουρα κάποιο αφροδισιακό και θα με κερνούσα στους πολιτικούς μας μπας και δούμε άσπρη μέρα.

Αν ήσουν λουλούδι, ποιο θα διάλεγες;
Κ.Δ.: Το λευκό γιασεμί! Διαθέτει διακριτικό άρωμα, λεπτεπίλεπτη παρουσία,αρχοντιά και φινέτσα.

Πότε δάκρυσες τελευταία φορά και γιατί;
Κ.Δ.: Για ταλαιπωρημένα προσφυγόπουλα που θαλασσοπνίγονται καθημερινά στα απόνερα του Αιγαίου.

Ποιο στιχάκι ή μέρος βιβλίου σε έχει σημαδέψει;
Κ.Δ.: «Ο Άνθρωπος είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση» του Αντρέ Μπρετόν.

Πότε αδιαφόρησες τελευταία φορά και γιατί;
Κ.Δ.: Πάντα όταν συναντώ την κακεντρέχεια και την ηλιθιότητα.

Τι όνειρο είδες χθες το βράδυ; (Έστω στην λογοκριμένη του έκδοση)
Κ.Δ.: Θα απαντήσω ποιητικά...

Το παιδί της καταιγίδας
Και μέσα στ΄ όνειρο τρέχει ξανά εκείνο το παιδί της καταιγίδας.
Η ανήλικη γεύση μυρίζει μπαρούτι. Το στόμα του τρέμει στη νύχτα. Τρίζουν τα δόντια απ’ το φόβο. Τα δάχτυλά του μολύβι. Σκοτάδι παντού.
Δρασκελίζει το φράχτη. Ψάχνει για απάγκιο στο κρύο, για μια ζεστή κουβέρτα.
Άπλωσα την αγκαλιά μου, μου χαμογέλασε, βύζαξε το δάχτυλό κι αποκοιμήθηκε.
Στο παραθύρι λυσσομανά η βροχή με τον αναίτιο θυμό της. Σπάζει τις γρίλιες. Μουσκεύει το πάτωμα. Η νύχτα περιστρέφεται, γδέρνει την κάμαρη.
“Το παιδί το παιδί” ξεφωνίζω ημίαιμη δίνη.
Το κορμί μου κουβάρι. Μετρώ την απώλειά μου. Ψάχνω στην αγκαλιά μου για το παγωμένο του χέρι. Σκοτάδι παντού.
“Το παιδί της καταιγίδας” παίζει σε κάποιο κανάλι.
“Προσεχώς η συνέχεια” διαβάζω στη γκρίζα οθόνη.[1]

Γράψε μου μια ερώτηση από το σχολικό λεύκωμα που θα ήθελες να απαντηθεί σήμερα
Κ.Δ.: ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ Η ΖΩΗ;
Και απαντώ: Γίνε άνθρωπος της δράσης για να το μάθεις.

Υστερόγραφο
Κ.Δ.: Όμορφη παιχνιδιάρικη διαδικασία που με γύρισε πίσω στα ανέμελα μαθητικά χρόνια. Σε ευχαριστώ!

Απάντησε ο/η
Καλλιόπη Δημητροπούλου
Περισσότερα σαν κι αυτό ανεβαίνουν υπό την ετικέτα Λευκόιστος.
Εκείνοι που απαντούν τις ερωτήσεις προσθέτουν και μία δική τους στη σειρά για τους επόμενους.
Ζητήστε κι εσείς να απαντήσετε εδώ.

Η Καλλιόπη Δημητροπούλου μεγάλωσε τόσο στους κάμπους της Ολύμπιας γης όσο και στις αμμουδιές του Ιονίου. Έχει σπουδάσει Φιλοσοφία, Παιδαγωγική και Ψυχολογία στη Φιλοσοφική Σχολή και Θεολογία και στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Διαβάζει συνέχεια και γράφει... κυρίως ποίηση. Δείγμα γραφής της θα βρείτε στο ιστολόγιό της αλλά και σε λογοτεχνικά περιοδικά, σε διαδικτυακούς ιστότοπους, σε εφημερίδες, κ.α.
Πολλάκις έχει διακριθεί και βραβευθεί για έργα της.
Στην εργογραφία της, μεταξύ άλλων:
"Ανθολόγιο ποιήσεως" Ιούλιος 2015 από τις Εκδόσεις Όστρια.
"Ανθολόγιο ποιήσεως" Απρίλιος 2015 από τις Εκδόσεις Όστρια.
"Diasporic Literature" Απρίλης 2015 Ανθολόγιο ποίησης του παροικιακού ελληνισμού της Αυστραλίας.
Ανθολόγιο ποίησης "Ασημένια σελίδα" με βραβευμένα ποιήματα από τις εκδόσεις ΕΝΤΥΠΟΙΣ και τις εκδόσεις ΜΩΡΑΙΤΗΣ(2015).
Ανθολόγιο ποίησης με βραβευμένα ποιήματα, με τίτλο:"Τα παιδιά" από τις εκδόσεις ARS POETICA (2015).
Συμμετοχή στην έκδοση "Καλλιτεχνικό Ημερολόγιο 2015" από τις Εκδόσεις "τοβιβλίο"2015.
Συμμετοχή στην πρόσκληση της Πανελλήνιας Ποιητικής Δράσης με θέμα: «Η επανένωση των μαρμάρων του Παρθενώνα και η αναγνώριση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς,αδιαμφισβήτητο δικαίωμα των Ελλήνων» (28/9/2014)
Συμμετοχή στην εκδήλωση "Παγκόσμια ειρήνη και σεβασμός στην πολιτιστική κληρονομιά των λαών" στο Χατζηγιάννειο Πνευματικό Κέντρο Λάρισας με το ποίημα "Ειρήνη εστί" (27/9/2014)
Συμμετοχή σε έκδοση συλλογικού λογοτεχνικού βιβλίου με τίτλο: "Μια εικόνα...χίλιες λέξεις" από τις Εκδόσεις "τοβιβλίο"2014
Ανέκδοτη ποιητική συλλογή με τίτλο:"ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ''
Ανέκδοτη ποιητική συλλογή με τίτλο: "ΠΟΙΗΤΙΚΟΝ ΣΚΙΡΤΗΜΑ"

Δείτε κι αυτό:

[1]Το ποίημα, Το παιδί της καταιγίδας, είναι έργο της ίδιας
Η φωτογραφία του τραγουδιού που αφιερώνει είναι επιλογή της ίδιας

AZAZOYK

Του Κωνσταντίνου Βαρδή

Το διήγημα που ακολουθεί αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας(;). Οποιαδήποτε ομοιότητα με ανθρώπους, πράγματα ή καταστάσεις, είναι(;) καθαρά συμπτωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα…
Αυτό δεν είναι παραμύθι, ακόμη κι αν γνωρίζω πως έτσι θα φανεί σε όλους όσοι διαβάσετε αυτό το γράμμα. Κάποτε είχα δει μια ταινία επιστημονικής φαντασίας με το ίδιο θέμα και μου είχε φανεί τόσο αστεία και παιδαριώδες. Ποιος άραγε θα μπορούσε να τρομάξει με αυτό το σκηνικό; Δεν θα σας το αποκαλύψω ακόμη γιατί είμαι σίγουρος πως δεν θα με πάρετε στα σοβαρά. Το μόνο όμως που μπορώ να σας πω είναι πως σκότωσα τα περισσότερα από αυτά ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω.
Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι μέσα στο δωμάτιό μου, το μοναδικό δωμάτιο που δεν είχα διακοσμήσει σαν ηλίθιος με χαζά παιδικά παιχνίδια και άλλα μικρά τεχνουργήματα που έβρισκα στις αναζητήσεις μου. Η πόρτα είναι κλειδωμένη και έχει σταματήσει να χτυπάει εδώ και κάποιες ώρες. Έτσι υπέθεσα πως ό,τι ήταν εκεί έξω έχει, τώρα πια, πεθάνει. Λίγες ώρες ακόμη και θα προσπαθήσω να βγω από εδώ μέσα για να ζητήσω βοήθεια. Ίσως να αναρωτιέστε γιατί απλά δεν σηκώνω το τηλέφωνο να καλέσω την άμεση βοήθεια. Το τηλέφωνο δεν λειτουργεί. Το έκοψαν αυτά τα δαιμόνια μυαλά. Ακόμη όμως κι αν λειτουργούσε... ποιος θα με πίστευε στ’ αλήθεια; Δυστυχώς έχω πέσει θύμα της ματαιοδοξίας μου. Όχι όμως… εγώ δεν έλεγα ψέματα σαν τον μικρό βοσκό με τον λύκο από τα παραμύθια του Αισώπου. Εγώ αποκάλυπτα ανατρεπτικές αλήθειες σε θέματα που είχαν θεωρηθεί άλυτα ή και επαρκώς μελετημένα για να ασχοληθεί ξανά κάποιος μαζί τους. Αυτές δεν βόλευαν κανέναν στις επιστημονικές κοινότητες στις οποίες απευθυνόμουν. Με απέρριπταν. Πολλές φορές με χλεύαζαν αποκαλώντας με τρελό βυθίζοντάς με στην αφάνεια. Τι συμφέροντα εξυπηρετούσαν όλοι αυτοί που με αγνοούσαν όταν εγώ, ένας άσημος εξερευνητής, τους προσέφερε λύσεις ανεξιχνίαστων μυστηρίων στο πιάτο; Ίσως αν αποδέχονταν τις τεκμηριωμένες μελέτες και αποδείξεις μου να έπρεπε να παραδεχτούν τις προσωπικές τους ανασφάλειες και την επαγγελματική τους ανεπάρκεια. Λυπάμαι, μα αδυνατώ να σκεφτώ κάποιον άλλον λόγο.

Σταχτοπούτα

Δε πέρασε ούτε χρόνος που η Angelina Jolie έπαιξε στην Maleficent (την οποία δεν είδα αλλά όταν μία σταρ παίζει δε μπορείς να παρακάμψεις) και κάτι παραπάνω από τρία που είδαμε τη Χιονάτη και τον Κυνηγό.[1] Επίσης, να βάλουμε και την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων στην πιο πρόσφατη μεταφορά της και άλλες παραγωγές-μεταφορές στη μεγάλη οθόνη κλασικών παραμυθιών που πολλές φορές συμπεριφέρονται σαν ελεύθερες διασκευές ή επεμβαίνουν με άλλους τρόπους στο θέμα, όπως για παράδειγμα όταν αλλάζουν το τέλος. Το πρόβλημα δεν είναι να φτιάξεις μια ταινία που να "πατάει" πάνω σε ένα παραμύθι. Το πρόβλημα είναι ότι οι εκατομμύρια γνώστες και λάτρεις του παραμυθιού δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να απογοητευθούν. Και η λέξη παραμύθι έχει μια δυναμική προσμονής και λαχτάρας που οφείλεις, αν όχι να ακολουθήσεις, να μη προδόσεις. Τέλος, προσωπικά μιλώντας, θεωρώ τα παιδιά πιο σκληρούς κριτές από τον όποιο ενήλικα -αν και στην πλειοψηφία τους αυτά τα παραμύθια δεν είναι για την διασκέδαση των παιδιών λόγω της βίας που περιέχουν, της κακομεταχείρισης, της αδικίας, των βασανιστήριων και των αντιηρωικών ειδώλων που προβάλουν. Επίσης, όσο πιο χιλιοπαιγμένο και χιλιοπαρουσιασμένο είναι ένα θέμα τόσο πιο οδυνηρό είναι να το βελτιώσεις ή να το προτείνεις διαφορετικά.
Στην Σταχτοπούτα του Μαρτίου του 2015, του Kenneth Branagh, παρακολούθησα το παραμύθι το ίδιο με κάποιες αλλαγές στα σημεία για να του προσθέσουν δράση καθώς, επί της ουσίας, όλη η ιστορία διαδραματίζεται σε δύο μέρη: από τη μια το σπίτι της Σταχτοπούτας και από την άλλη το Παλάτι. Οι χαρακτήρες είναι οι παραμυθένιοι ήρωες που γνωρίζουμε αλλά μαζί με την αέρινη χάρτινη υπόστασή τους παραμένουν και γήινοι. Πολύ καλή η διανομή -πέρα της εκπληκτικής Cate Blanchett που κυριολεκτικά κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι σε αυτό το ρόλο- ενώ είμαι σίγουρη ότι η εικόνα της Lily James στο γαλαζομπλέ υπέροχο φόρεμα που φορά και χορεύει με τον πρίγκιπα ισορροπώντας πάνω στα γυάλινα γοβάκια της εκτυπώνεται στο μυαλό ως η απόλυτη γιορτινή Σταχτοπούτα.
Είμαι βέβαιη ότι το φιλμ ξεβράζει στην επιφάνεια τις ευαίσθητες χορδές των θεατών χωρίς να γίνει πολύ μελό. Οι ρομαντικοί τύποι θα ξετρελαθούν -εννοείται- αλλά όλοι θα περάσουν καλά.

Αυτό που μου αρέσει σε αυτήν την ιστορία είναι ότι η Σταχτοπούτα, αν και θάμπωσε το βασιλόπουλο με την υπέρλαμπρη τουαλέτα της, που όμως πρόκειται για πλασματική εικόνα, τελικά τον κέρδισε με το σπαθί της γι' αυτό ακριβώς που είναι. Απέδειξε περίτρανα ότι το φόρεμα δεν κάνει τον ευγενή -ούτε τον εκλεπτυσμένο, ούτε τον υπεράνω, ούτε τον άξιο...- καθώς μόνο η αλήθεια μπορεί να θριαμβεύσει και η καλή καρδιά. Επίσης, ότι ένα φτωχό κορίτσι ταπεινής καταγωγής μπορεί να έχει δικαίωμα στο όνειρο γιατί το όνειρο δεν έχει σχέση με το χρήμα αλλά με τον εσωτερικό πλούτο.

Τα θετικά
Η υπόθεση βασίζεται στη συμβουλή που έδωσε στην Έλλα η μητέρα της λίγο πριν το θάνατό της. Να είναι ευγενική και να μη χάνει το θάρρος της.
Κάθε κακό βγάζει σε κάτι καλό.
Η ζηλοφθονία δεν είναι ποτέ καλή. Ούτε θα σε βοηθήσει σε κάτι.
Μη μοιραλατρείς στις δυσκολίες. Η ζωή χρειάζεται θάρρος, τόλμη, κουράγιο, καλή καρδιά, εργασία...
Μη κρίνεις από το περίβλημα. Μια κολοκύθα μπορεί να είναι και χρυσοποίκιλτη άμαξα.
Να είσαι ο εαυτός σου. Και μόνο.
Και μερικά άλλα που ίσως ενδιαφέρουν...
Για την αίθουσα χορού χρειάστηκαν 17 Ιταλικοί πολυέλαιοι και 5000 κεριά που ανάφτηκαν στο χέρι.
Το φόρεμα της Σταχτοπούτας αποτελείται από πολλές πολλές στρώσεις υφάσματος (περίπου 250 μέτρα στο σύνολο) και χρειάστηκε μήνες για να ολοκληρωθεί. Πάνω του λάμπουν διακριτικά 10000 Σβαρόφσκι.
Μη νομίζετε ότι και τα άλλα κοστούμια δεν είχαν την ανάλογη φροντίδα! Η Νεραϊδονονά ντύθηκε με 120 μέτρα υφάσματος και άλλα 10000 Σβαρόφσκι ενώ για να κάνει τα μαγικά της άναψαν και 400 φωτάκια led.
Για τη σκηνή του χορού δούλεψαν πάνω από 50 μακιγιέρ και κομμωτές. Κι αυτό επειδή...
Ο κάθε κομπάρσος ήθελε 5 ώρες για να ετοιμαστεί.
Το γυάλινο γοβάκι είναι εμπνευσμένο από ένα παπούτσι του 1890 και δεν είναι απλά γυάλινο. Είναι κρυστάλλινο. Αλλά ούτε και μοναδικό είναι. Κατασκευάστηκαν 8 γοβάκια όμως κανένα δε φορέθηκε από την Σταχτοπούτα.

Ας αναφερθώ και στην υπόθεση...
Η Έλλα στηρίζει την απόφαση του χήρου πατέρα της κι εκείνος ξαναπαντρεύεται. Η Έλλα καλωσορίζει τη μητριά της αλλά και τις κόρες της αλλά όταν ορφανεύει εκείνες την υποβαθμίζουν σε υπηρέτρια. Κι επειδή συχνά είχε στάχτες επάνω της την αποκαλούν περιφρονητικά Σταχτοπούτα.
Η κοπέλα ακολουθεί τη συμβουλή της μητέρας της και δε χάνει το κουράγιο της ενώ παραμένει ευγενική. Παρόλο που την κακομεταχειρίζονται και την αδικούν κατάφορα εκείνη δεν τις απεχθάνεται ούτε πέφτει σε απόγνωση.
Όταν ο πρίγκιπας στέλνει ανοιχτή πρόσκληση για χορό σε όλες τις ελεύθερες κοπέλες η Έλλα ενθουσιάζεται στην ιδέα να συναντήσει εκεί τον Κιτ, ένα παλικάρι που γνώρισε τυχαία στο δάσος και ξέρει ότι μένει στο παλάτι. Και παρά τις ρητές απαγορεύσεις της μητριάς της θα καταφέρει να παραβρεθεί με τη βοήθεια της καλής της νεράιδας.

Σκηνοθεσία: Kenneth Branagh
Πρωταγωνιστούν: Cate Blanchett, Lily James, Richard Maden, Stellan Skarsgard, Holiday GraingerSophie McShera

Φαντασμαγορικό θέαμα και ανθρωποκεντρικό θέμα. Ο Σάντι Πάουελ στα κοστούμια και ο Ντάντε Φερέτι στα σκηνικά μεγαλούργησαν ακόμα μία φορά (δεν είναι τυχαία τα Όσκαρ που τους συνοδεύουν) όπως και ο διευθυντής φωτογραφίας Χάρης Ζαμπαρλούκος. Στη μουσική επένδυση έβαλε τα δυνατά του και κέρδισε ο Πάτρικ Ντόιλ.

[1]Για την ταινία δείτε αυτό: Η Χιονάτη και ο Κυνηγός ενώ για ένα ακόμη παράδειγμα δείτε το Mirror Mirror

Ο Νίκος Σουβατζής και η Αναχώρηση

Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Ν.Σ.: Επειδή το βιβλίο μου είναι συλλογή διηγημάτων δεν πρόκειται για μια ιδέα μόνο. Πάντως η ιδέα για τις περισσότερες ιστορίες του βιβλίου μου γεννήθηκε από περιστατικά της καθημερινής ζωής.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Ν.Σ.: Στο σπίτι μου στον Πειραιά.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Ν.Σ.: Πεντέμιση χρόνια, αλλά έκανα φυσικά παράλληλα και άλλα πράγματα.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Ν.Σ.: Μια συλλογή διηγημάτων με ήρωες απλούς καθημερινούς ανθρώπους που ζουν και αναπνέουν δίπλα μας.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Ν.Σ.: Όπως γράφω και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου μου πρόκειται για είκοσι τέσσερις ιστορίες για τον πόνο, τον φόβο, τη μοναξιά, την εγκατάλειψη, την απόγνωση, την κρατική βία, τον εγκλεισμό, τα όνειρα, την αντίσταση, την ελπίδα.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Ν.Σ.: Τη στιγμή που το είδα τυπωμένο.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Ν.Σ.: Ο ήρωας της Αναχώρησης, του διηγήματος που έδωσε τον τίτλο στη συλλογή, γιατί μου θυμίζει τον εαυτό μου.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Ν.Σ.: Αυτό δεν μπορώ να το κρίνω εγώ.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Ν.Σ.: Η μοναξιά.

Φοβάστε...
Ν.Σ.: Τον χρόνο.

Αγαπάτε...
Ν.Σ.: Τη ζωή και τους ανθρώπους.

Ελπίζετε...
Ν.Σ.: Σε έναν καλύτερο κόσμο.

Θέλετε...
Ν.Σ.: Να ονειρεύομαι περισσότερο απ' ό,τι νοσταλγώ.

Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Ν.Σ.: Το βιβλίο μου απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο που γνωρίζει ανάγνωση και έχει μια στοιχειώδη ευαισθησία. Ποιοι θα το λατρέψουν δεν ξέρω, ίσως αυτοί που γράφουν με παρόμοιο τρόπο.

Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Ν.Σ.: Την απάντηση σ' αυτή την ερώτηση δεν μπορώ να τη δώσω εγώ.

Γιατί δεν πρέπει;
Ν.Σ.: Πάλι δεν νομίζω ότι είμαι ο κατάλληλος να απαντήσω.

Πού/πώς μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Ν.Σ.: Μπορείτε να το παραγγείλετε απ' τον εκδοτικό οίκο Άλλωστε. Αυτή είναι η ιστοσελίδα του.

Πού μπορούμε να βρούμε εσάς;
Ν.Σ.: Στο email parodos77@hushmail.com

Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Ν.Σ.: Θα έλεγα το γκρι.

Ποια μουσική;
Ν.Σ.: Μελαγχολική.

Ποιο άρωμα;
Ν.Σ.: Της νοτισμένης γης μετά τη βροχή.

Ποιο συναίσθημα;
Ν.Σ.: Ο πόνος.

Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Ν.Σ.: Μια σειρά από ταινίες μικρού μήκους.

Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Ν.Σ.: Δεν θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα. Μόλις ένα βιβλίο έχω γράψει.

Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Ν.Σ.: Δεν υπάρχει κάποιος.

Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε;
Ν.Σ.: Στον τρόπο που γράφω με έχουν επηρεάσει πολλοί, όχι μόνο συγγραφείς αλλά και σκηνοθέτες και άλλοι δημιουργοί. Στον τρόπο που σκέφτομαι και ζω δεν με έχει επηρεάσει κάποιος συγγραφέας.

Ποιος/ποιο βιβλίο;
Ν.Σ.: Είναι πολλά οπότε δεν θα ήθελα να αναφέρω κάποιο συγκεκριμένο.

Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Ν.Σ.: Πολλές φορές όσο εξελίσσεται μια ιστορία ανακαλύπτω κάποια στοιχεία στους ήρωές μου που επηρεάζουν τη συνέχεια και το τέλος της.

Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Ν.Σ.: Εξαρτάται τι γράφει. Πάντως χρειάζεται και τα δυο άλλοτε σε μεγαλύτερο άλλοτε σε μικρότερο βαθμό.

Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Ν.Σ.: Δεν ξέρω, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποια συνταγή επιτυχίας.

Τι την αποτυχία;
Ν.Σ.: Πάλι δεν ξέρω, αλλά φαντάζομαι ότι είναι πολλοί οι παράγοντες που συντελούν στην αποτυχία ενός βιβλίου.

Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Ν.Σ.: Ακόμα κι αν γίνει πιστεύω ότι θα είναι απ' τις καταχρήσεις που μας ωφελούν.

Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Ν.Σ.: Είναι νωρίς ακόμα για να βάλω τίτλο στο βιβλίο της ζωής μου.
Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ
Αν είστε συγγραφέας και θέλετε να απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο ακολουθείστε τον σύνδεσμο

Στην καρδιά της θάλασσας

Περιλαμβάνεται μέσα στις νέες κυκλοφορίες (επανέκδοση) της Ωκεανίδας με αφορμή την μεταφορά του στις αίθουσες. Στην Ελλάδα θα μπορέσουμε να δούμε την πρώτη προβολή τον Δεκέμβριο αλλά, πιστέψτε με, έχω πάαααρα πολλούς φίλους που προτιμούν τα βιβλία από τα φιλμ και δεν τους αδικώ. Ακόμη κι αν η ταινία είναι η τέλεια μεταφορά ενός μυθιστορήματος δε παύει να έχει συγκεκριμένη εικόνα. Εκείνη που επέλεξε ο σκηνοθέτης για εμάς. Το βιβλίο είναι κάτι άλλο. Άλλη μαγεία. Άλλη χημεία. Διαβάζοντας βάζεις εσύ τις εικόνες και τα χρώματα, μαζί με τις μυρωδιές και όλες τις άλλες αισθήσεις, σχεδιάζεις τους ήρωες, συμμετέχεις με τον τρόπο σου δημιουργώντας μια μοναδική σύνθεση. Μόνο για σένα.
Το βιβλίο του Nathaniel Philbrick αφορά μια αληθινή ιστορία και συγκεκριμένα εκείνη την ίδια ιστορία που ενέπνευσε τον Χέρμαν Μέλβιλ για να γράψει τον Μόμπι-Ντικ. Πρόκειται για την τραγωδία του φαλαινοθηρικού Έσσεξ που στην εποχή της ήταν όσο διάσημη είναι σήμερα η τραγωδία του Τιτανικού.

Στην καρδιά της θάλασσας...
Το Έσσεξ ξεκινά από το νησί Ναντάκετ της Μασαχουσέτης (Ατλαντικός ωκεανός) για ένα ταξίδι ρουτίνας προκειμένου -τι άλλο;- να κυνηγήσει φάλαινες. Δεκαπέντε μήνες μετά, το 1820, συνέβη το αδιανόητο.
Ενώ έπλεαν βαθιά στον Νότιο Ειρηνικό μια φάλαινα εμβόλισε και βύθισε το πλοίο. Οι είκοσι άντρες μοιράστηκαν σε τρεις βάρκες αλλά δεν κατευθύνθηκαν προς τις κοντινότερες ακτές, στα δυτικά, φοβούμενοι τους κανίβαλους που ζούσαν εκεί. Κίνησαν προς την αντίθετη κατεύθυνση, για τη Νότια Αμερική, δηλαδή 3.000 μίλια μακριά!
Η οδύσσεια του πληρώματος κράτησε τρεις μήνες ενώ μόνο οκτώ έμειναν ζωντανοί.

Πρόκειται για ένα έπος επιβίωσης και μια από τις πιο δραματικές ιστορίες όλων των εποχών αλλά και ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα που περιλαμβάνει μια βαθιά γνώση της φαλαινοθηρικής παράδοσης. Η αριστοτεχνική του γραφή έχει φέρει στον συγγραφέα το μεγάλο αμερικανικό βραβείο National Book Award και αποτελεί ορόσημο για τη θαλασσινή λογοτεχνία.
Η ταινία, που αναμένεται να προβληθεί τέλος του χρόνου στην Ελλάδα, ήδη βρίσκεται στις λίστες των Όσκαρ και έχει έναν άξιο σκηνοθέτη, τον Ρον Χάουαρντ (ιδιαίτερα γνωστός σε εμάς από το φιλμ A Beautiful Mind).
Κερδίστε το!
Οι εκδόσεις Ωκεανίδα προσφέρουν το μυθιστόρημα σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να στείλετε τη συμμετοχή σας κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες για τις κληρώσεις εδώ. Η κλήρωση θα γίνει στις 21 Οκτωβρίου 2015 και το βιβλίο θα παραδοθεί/αποσταλεί στον τυχερό από τις εκδόσεις Ωκεανίδα ως εξής: οι κάτοικοι Αθηνών μπορούν να παραλάβουν το δώρο τους από τα γραφεία των εκδόσεων, Δερβενίων 38 ενώ αν ο τυχερός είναι κάτοικος επαρχίας θα το παραλάβει ταχυδρομικά.
k
Καλή τύχη!
Επίλογος
Ένα βιβλίο που ανήκει στο είδος: αληθινή ιστορία και δε θα περάσει απαρατήρητο, σε μετάφραση Κέλλυς Χονδροδήμα.

Ο Ναθάνιελ Φίλμπρικ ήταν ιδρυτής και πρώτος διευθυντής του Ινστιτούτου Θαλάσσιων Μελετών Ίγκαν και παραμένει ερευνητής της Ιστορικής Εταιρείας του Ναντάκετ. Θεωρείται αυθεντία στην ιστορία του Ναντάκετ, του μικρού νησιού της Μασαχουσέτης που τον 18ο και τον 19ο αιώνα αποτελούσε τη φαλαινοθηρική πρωτεύουσα του κόσμου. Υπήρξε πρωταθλητής στην ιστιοπλοΐα και από το 1986 ζει στο Ναντάκετ με τη γυναίκα του. Η εργογραφία του, για την οποία του απονεμήθηκαν σημαντικά βραβεία, είναι μεγάλη. To 2000 εκδόθηκε το έργο του, Στην καρδιά της θάλασσας, που έγινε best seller και κέρδισε το National Book Award.

Τα Τέσσερα λεπτά της Νατάσσας Καραμανλή

Τι είναι τα Τέσσερα λεπτά;
Ν.Κ.: Είναι ένα project, που δεν θα χαρακτήριζα καθαρά λογοτεχνικό, για τον λόγο πως ο καθένας μπορεί να γράψει μια ιστορία, αν η δική του απάντηση στην ερώτηση «Πόση ζωή χωρά μέσα σε τέσσερα λεπτά;» μετρά στιγμές και εικόνες, μνήμες και συναισθήματα κι όχι μόνο τους δείκτες στο ρολόι.
Όλα αυτά βέβαια, υπακούουν σε κάποιους κανόνες και όποιος ενδιαφέρεται να συμμετέχει στα «Τέσσερα λεπτά», μπορεί να ενημερωθεί εδώ.

Πως προέκυψε η ιδέα; Πως γεννήθηκε το σχέδιο;
Ν.Κ.: Κάθε project γεννιέται από μια πρόκληση, με σκοπό να αποτελέσει από μόνο του μια καινούρια. Η δική μου προήρθε από την ταινία Vier minuten του Chris Kraus, στην οποία η τελευταία ευκαιρία της ηρωίδας για να αλλάξει τη ζωή της, συνοψίζεται στον ελάχιστο χρόνο των τεσσάρων λεπτών. Είναι όντως ελάχιστος o χρόνος που έχουμε όμως; Σήμερα η επιστημονική κοινότητα, συμφωνεί ότι ο χρόνος είναι σχετικός, οπότε με αυτό το σκεπτικό ίσως τα «Τέσσερα λεπτά» είναι ικανά για να αλλάξουν τη ροή μιας ζωής. Σκέψου, αν είχες μόνο τέσσερα λεπτά για να αγαπήσεις. Να ζήσεις. Να ερωτευτείς. Να κυνηγήσεις τα όνειρα σου, ή να κρυφτείς από τους εφιάλτες σου. Τέσσερα λεπτά από τη ζωή είναι τέσσερα λεπτά ζωής και οι ιστορίες των συμμετεχόντων έως τώρα, αποδεικνύουν ακριβώς αυτό.

Τι θα γίνει με τη συλλογή των διηγημάτων;
Ν.Κ.: Το επόμενο βήμα του project είναι η έκδοση του σε έντυπο βιβλίο από τις Εκδόσεις Μολύβι. Οι συμμετοχές που συγκεντρώνονται, αξιολογούνται από το τμήμα επιμέλειας του εκδοτικού οίκου και οι καλύτερες από αυτές, θα στοιχειοθετήσουν την έντυπη έκδοση ενός συλλογικού έργου, που θα φέρει τον τίτλο του project «Τέσσερα λεπτά».

Που διαφέρει το project αυτό σε σχέση με παρόμοιες προσπάθειες;
Ν.Κ.: Έχουμε συνηθίσει έως τώρα στα διάφορα λογοτεχνικά projects, να βλέπουμε τα ίδια ονόματα και να διαβάζουμε ιστορίες γραμμένες αποκλειστικά από συγγραφείς και λογοτέχνες. Στα «Τέσσερα λεπτά» αυτό δεν ισχύει. Υπάρχουν συμμετοχές ανθρώπων που ποτέ τους δεν ασχολήθηκαν με το γράψιμο, είτε επαγγελματικά είτε ερασιτεχνικά, που τους άγγιξε η ιδέα του project και κατέθεσαν με μοναδικό τρόπο τις σκέψεις και τα συναισθήματα τους. Ιστορίες άξιες να διαβαστούν, ικανές να αφηγηθούν με την μαεστρία ενός φτασμένου συγγραφέα, τα δικά τους «Τέσσερα λεπτά». Αυτή η λεπτομέρεια είναι που διαφοροποιεί το project, το γεγονός πως έχει τη δυναμική να αφυπνίζει τον εν δυνάμει συγγραφέα που κοιμάται μέσα μας.

Τι θα κάνετε μετά;
Ν.Κ.: Την έκδοση μιας συλλογής διηγημάτων και αμέσως μετά, αφού θα έχει συγκεντρωθεί το κατάλληλο υλικό, την έκδοση του project σε έντυπη μορφή. Οι ιδέες μου βέβαια, συνήθως με ξεβράζουν μακριά από κει που ξεκίνησα και μεταξύ βιβλίων, blogs και projects, ίσως επιλέξω να τα κάνω όλα, αρκεί να έχω τον απαιτούμενο χρόνο να τα κάνω σωστά. Άλλωστε, όπως έχει πει ο Gustave Flaubert «Η λέξη δεν λείπει ποτέ όταν κατέχεις τη ιδέα» συνεπώς, θα ακολουθήσω ότι γεννά το μυαλό μου κι όπου με βγάλει.

Η γκόθικ εκδοχή του Χάρι Πότερ: «Το σκοτάδι μέσα μου» της Sally Green

Γράφει ο Θεόφιλος Γιαννόπουλος
...η ανάγνωση αυτού του βιβλίου δεν ήταν ένα συνηθισμένο ταξίδι. Με προβλημάτισε. Μπόλιασε μέσα μου αμφιβολίες για το καλό και το κακό. Για την αγάπη και το μίσος. Για τα όνειρα που γίνονται εύκολα εφιάλτες…

Πρόκειται για μια ιστορία που η φαντασία αγκαλιάζει αυθόρμητα το κοινωνικό δράμα, μιας και η υπόθεση εκτυλίσσεται σε μια οικογένεια που μένει ενωμένη από ετερόκλητα στοιχεία: Από έναν φόνο και μια αυτοκτονία.

Τα τέσσερα παιδιά γεννήθηκαν από την ίδια μάνα. Μια μάνα που έδωσε η ίδια τέλος στη ζωή της. Εφαλτήριο στάθηκε το γεγονός πως τα τρία από αυτά ήταν καρπός του γάμου της με τον λευκό μάγο Ντίν Μπίρν, ενώ το τέταρτο, ο Νέιθαν, ήρθε στη ζωή από τον κρυφό έρωτά της με τον αντίπαλο μαύρο μάγο: Τον Μάρκους.

…ή αλλιώς, του δολοφόνου του Ντίν Μπίρν…

Το κουβάρι της δράσης ξετυλίγεται αργά, ξεκινώντας με την φυλάκιση του έφηβου Νεϊθαν και τις ανεπιτυχείς απόπειρές του να αποδράσει απ’ την ιδιότυπη φυλακή που τον έχουν περιορίσει. Τα ερωτηματικά για τα όσα προηγήθηκαν αρχίζουν να απαντιούνται ένα – ένα, αποκαλύπτοντας μας όλες τις αιτίες, τις αντιπαλότητες και τα ανείπωτα μυστικά που τον έφεραν ως εδώ.

Η ζωή του Νέιθαν είναι ταραχώδης, γεμάτη ρατσισμό προς το πρόσωπό του και βία. Τόση βία, που είναι αναγκασμένος να αποχωριστεί τους αγαπημένους του ανθρώπους για να τους προστατεύσει.

Μαγικά φίλτρα, αυτοθεραπεία και άλλες παράξενες ιδιότητες των πρωταγωνιστών, μας ταξιδεύουν σ’ ένα κόσμο που το καλό και το κακό αλλάζουν συνεχώς προσωπεία και ρόλους. Η εναλλαγή μεταξύ ανθρώπινου κόσμου και παραφυσικού είναι σίγουρο πως θα σας θυμίσει κατά πολύ μια ίσως γκόθικ εκδοχή του γνωστού Χάρι Πότερ. Η διαφορά είναι πως εδώ ο θάνατος, η μοναξιά και ο πόνος έχουν μια ιδιαίτερη θέση στη ζωή του ήρωα.

Ενός ήρωα διχασμένου. Που αναζητά τον πατέρα του για να νιώσει πως ανήκει κάπου, μα που η προφητεία τον θέλει να είναι αυτός που στο τέλος θα σκοτώσει τον πατέρα του με τα ίδια του τα χέρια…

Όμως όπως και στην κανονική ζωή, το μέλλον περνά πάντα από τα δικά μας χέρια και από τη δική μας καρδιά…

Στα θετικά: Το σχεδόν γνώριμο και οικείο πεδίο δράσης τέτοιου είδους ιστοριών με κύρια στοιχεία όσα μαθαίνουμε από παιδιά ακόμη για τους μάγους, μέσα από τα παραμύθια. Η συγγραφέας χτίζει πάνω σε αυτό το μύθο και εξελίσσει, γιγαντώνει κι άλλο τους φόβους μας, καταφέρνοντας να νιώσουμε πως υπάρχει ακόμη φοβερότερη συνέχεια στις ιστορίες που ακούγαμε μικροί.

Στα αρνητικά: Διαβάζοντας τη σύνοψη του βιβλίου, σου αποκαλύπτεται συγχρόνως και το τέλος του, κάτι που διαλύει εξαρχής τη μαγεία του αναγνωστικού ταξιδιού. Στο ίδιο συνηγορούν και οι τίτλοι κάθε κεφαλαίου. Δυστυχώς προδιαθέτουν/προδίδουν την τελική έκβαση όσων έχουν προηγηθεί μα και όσων έπονται.

Θεόφιλος Γιαννόπουλος

«Οι ταινίες μού δίνουν νέες εικόνες. Τα ταξίδια την απτή πραγματικότητα», Ελένη Κεραμάρη

Σαν σχολικό λεύκωμα
Ή αλλιώς, πως θα απαντούσατε σήμερα τις ερωτήσεις των λευκωμάτων της σχολικής ηλικίας;


Τι εστί έρως;
Ε.Κ.: Θα δανειστώ έναν στίχο του Αλ. Παπαδιαμάντη που συνοψίζει όσα για μένα είναι ο έρωτας. Στα μάτια τα ψιχαλιστά που έχει ο έρωτας καρτέρι, πόσο μεθύσι μέθυσα ένας θεός το ξέρει.

Πιστεύεις στα ζώδια;
Ε.Κ.: Πιστεύω ότι τη στιγμή που γεννιόμαστε οι θέσεις των άστρων και των πλανητών κάτι έχουν να πουν για μας.

Τι δώρο θα έκανες σε έναν εχθρό σου;
Ε.Κ.: Μμμ ναι... Αν υποθέσουμε ότι είχα εχθρούς θα τους έκανα δώρο «Το μυστικό» για να τα βρουν με τον εαυτό τους.

Ο νταής

Του Κωνσταντίνου Βαρδή
Μέρος 2ο

-«Λοιπόν… τι έχουμε για σήμερα Μανώλη…;»
-«Απόψε σας έχω ετοιμάσει κάτι πολύ δυνατό…»
-«Ελπίζω να μην έχουμε τίποτα μπλεξίματα με τους μπάτσους και τρέχουμε ξανά.»
-«Αν δεν κινδυνεύουμε να έχουμε μπλεξίματα με τα γουρούνια τότε δεν θα είναι διασκεδαστικό…»
-«Δεν ξέρω ρε Μάνο.» Ο φίλος του νταή έμοιαζε σκεπτικός. «Μήπως κάπου το παρατραβάμε κι εμείς…;» τον ρώτησε.
Ο Μανώλης γύρισε απότομα το κεφάλι του χαρίζοντάς του μια διαπεραστική ματιά. «Τι έγινε ρε; Κότεψες;»
-«Όχι, αλλά να… Θυμάσαι τον Αλέξανδρο;»
-«Ναι. Λοιπόν…; Ψόφησε το μαλακισμένο. Ο διευθυντής είχε πει ότι κρεμάστηκε και να σου πω την αλήθεια τον πιστεύω. Κανείς δεν τον είδε από τότε. Πιστεύω πως τον πήρε ο πατέρας του και πήγε να τον θάψει σε κάνα χωράφι και μετά από την τρέλα του σκότωσε την γυναίκα του και αυτοκτόνησε.»
-«Θυμάσαι τι του είχες κάνει;»
-«Τίποτα δεν του είχα κάνει. Ας ήταν αρκετά άντρας να αντέξει. Χάρη έκανα στην κοινωνία που την γλίτωσα από ένα τέτοιο σκουπίδι.»
-«Δεν νιώθεις ποτέ σου πως του…» προσπάθησε να τον λογικεύσει σε μια κρίση ευσυνειδησίας. Ο Μανώλης τον διέκοψε απότομα.
-«Πόσες φορές πρέπει να σ’ το πω; Καρφί δεν μου καίγεται.»
Ο φίλος του έσφιξε τα χείλη μη μπορώντας να κάνει αλλιώς.
   Οι δύο νέοι ήταν φίλοι από μικρά παιδιά και τώρα βρίσκονταν στην ηλικία των είκοσι χρόνων. Δεν ήταν υπόδειγμα ηθικών αξιών καθώς πυκνά συχνά είχαν προβλήματα με τον νόμο. Ο Μανώλης σύχναζε σε περίεργα στέκια όπου φρόντιζε να προμηθεύει το μαγικό σκονάκι σε όσους το είχαν ανάγκη. Δεν είχε δουλέψει ποτέ στην ζωή του και είχε φύγει από το σπίτι του μόλις είχε μπει στα δεκαοκτώ. Δεν τον χωρούσε το κλίμα. Οι ξενέρωτοι παιδικοί φίλοι και οι καταπιεστικοί γονείς. Ήξερε αυτός ποιο ήταν το καλό για εκείνον. Από μικρός άλλωστε δήλωνε μάγκας.
   Στον ελεύθερό του χρόνο, όταν δεν εργαζόταν, φρόντιζε να κάνει δραστηριότητες που τον ευχαριστούσαν. Βασικό συστατικό για την δική του απόλαυση ήταν τα συναισθήματα των άλλων και πιο συγκεκριμένα ο φόβος. Έτσι είχε στήσει μέσα στον δικό του μικρόκοσμο το σκηνικό της απόλυτης διασκέδασης που λάμβανε χώρα μετά τις δώδεκα το βράδυ σχεδόν καθημερινά.

Open September 4

Το φεστιβάλ τέχνης και πολιτισμού συνεχίζει να δίνει το παρόν κάθε Σεπτέμβρη και τείνει πια να γίνει θεσμός. Από τις 25 Σεπτεμβρίου, ο πολυχώρος Vault υποδέχεται περισσότερους από 250 καλλιτέχνες και δημιουργούς οι οποίοι θα παρουσιάσουν Θεατρικές, Χορευτικές και Μουσικές παραστάσεις, Παιδικές παραστάσεις, Εικαστικές εκθέσεις και εκθέσεις Ζωγραφικής, Γλυπτικής, Φωτογραφίας, Μουσικές βραδιές αλλά και εκθέσεις Κολάζ, Κοσμήματος και άλλων Κατασκευών, Video Art, Installation, προβολές Ταινιών Μικρού Μήκους, Performances, παρουσιάσεις Βιβλίων και Ποιητικές βραδιές... ακόμη και σεμινάρια Χορού και Χορογραφίας, Street Art Live, Bodypainting live, κ.α.
Στις δέκα μέρες που θα διαρκέσει μπορείτε να δείτε και να μάθετε πολλά σε αυτόν τον πυρήνα πολιτισμού και δημιουργίας για κάθε μορφή τέχνης. Το φεστιβάλ επικεντρώνεται σε καλλιτέχνες κάθε ηλικίας προσφέροντάς τους βήμα ώστε να δείξουν τη δουλειά τους αλλά και να συνεργαστούν με άλλους καλλιτέχνες, να έρθουν σε επαφή με φορείς και κοινότητες, να ανταλλάξουν απόψεις...
Η γιορτή -έτσι το βλέπω εγώ προσωπικά- θα κρατήσει μέχρι τις 4 Οκτωβρίου και θα έχει γενική είσοδο για το κοινό 3 ευρώ ανά ημέρα που περιλαμβάνει και μπύρα ή κρασί ή αναψυκτικό ή χυμό ή καφέ!

Δείτε το πρόγραμμα και κάντε τις επιλογές σας -γιατί είναι σίγουρο ότι θα επιστρέψετε πάνω από μία φορά ενώ με τόσες επιλογές σίγουρα θα βρείτε αρκετές καλές προτάσεις που σας ταιριάζουν ή σας ενδιαφέρουν. Μα πάνω απ' όλα, θα βρείτε ζεστούς ανθρώπους να σας υποδεχτούν, θα γνωρίσετε άλλους που έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα με εσάς και όλους εκείνους τους καλλιτέχνες και δημιουργούς που παρουσιάζουν τα έργα τους. Σε κάποιες περιπτώσεις θα διδαχθείτε κιόλας!
Έναρξη
Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου
19:00
Street Art Live Act (Ζωντανή Δημιουργία Graffiti) από τους Spent1 & Atek
Έναρξη Πενθήμερου Σεμιναρίου Χορογραφίας με θέμα τη σύνθεση solo, από την Σοφία Κονδυλιά

20:00 - 22:00
Προβολή της Short Movie (12΄) “Ο Νέμο Ταξιδεύει” με την Μ. Κουμπάνη, σκηνοθεσία: Κώστας Αριστόπουλος (παρουσία Συντελεστών)
Προβολή του video art “Eye”, με την Μ. Παύλου. σκηνοθεσία: Εύα Βαλάση (παρουσία Συντελεστών)
Προβολή της Short Movie Μυστηρίου - thriller ‘’Edith’’, με τους: Ρ. Χαραλαμπίδης, Θ. Σιάρκου, κ.α., σκηνοθεσία: Domenik Papaemmanouil (παρουσία Συντελεστών)
Προβολή του video art (12΄) “Άμορφη Μάζα” του Θοδωρή Τράμπα (παρουσία Συντελεστών)
Προβολή του Video art (9') “Πορτρέτο” του Ανδρέα Καλαπόδη (παρουσία συντελεστών)
Παρουσίαση της Video Εγκατάστασης “ Άτιτλο” της Αλεξάνδρας Νάκου (Παρουσία Συντελεστών)

Η Νατάσσα Καραμανλή και Το καλοκαίρι στο φάρο

Πως σας ήρθε η ιδέα;
Ν.Κ.: Με μάγευαν πάντα οι φάροι. Σε μια τυχαία περιήγηση σε έναν παρατημένο φάρο στη Χαλκιδική, αναρωτήθηκα πως θα διαβίωνε για ένα καλοκαίρι ένα παιδί, μέσα σε αυτόν.

Που γράψατε το βιβλίο σας;
Ν.Κ.: Μπροστά στη θάλασσα και στο μπαλκόνι μου.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Ν.Κ.: Ένα μακρύ, καυτό καλοκαίρι.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Ν.Κ.: Ένα ημερολόγιο αλήθειας. Μια καταγραφή εικόνων και συναισθημάτων, όπως αποτυπώνονται από ένα ζευγάρι παιδικά μάτια.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Ν.Κ.: Ο ήρωας μας καλείται μέσα σε ένα καλοκαίρι, να συνηθίσει στην ιδέα πως οι γονείς του χωρίζουν. Τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο και σε αυτό το μακρύ καλοκαίρι της προσαρμογής, δεν προσπαθεί μόνο να διασκεδάσει την ανία του, αλλά και να αποδεχτεί την απαρχή της νέας κατάστασης, που δεν ορίζει.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Ν.Κ.: Την αίσθηση της ελευθερίας, μέσα στην όποια ζει ο ήρωας στο νησί.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Ν.Κ.: Ο Πίμποντι, που ευνοήθηκε να γίνει από αδέσποτο, δεσποζούμενο.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Ν.Κ.: Μια κρυφή ματιά στο μυαλό ενός παιδιού που αισθάνεται φοβισμένο, μπροστά σε γεγονός που θα αλλάξει τη ζωή του. Μια βουτιά στα συναισθήματα και στα χρώματα που βάφουν τα όνειρα του.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Ν.Κ.: Ο φόβος όλων των φόβων, η στιγμή που οι λέξεις δεν θα πλάθουν πια ιστορίες μέσα μου.

Φοβάστε...
Ν.Κ.: Εμένα.

Αγαπάτε...
Ν.Κ.: Όλον τον κόσμο, μα πρώτη από όλους, την κόρη μου.

Ελπίζετε...
Ν.Κ.: Ότι στο τέλος το καλό θα νικήσει.

Θέλετε...
Ν.Κ.: Τα πάντα και τώρα.

Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Ν.Κ.: Όσοι το διαβάσουν με τα μάτια της ψυχής.

Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Ν.Κ.: Δεν ασπάζομαι τα πρέπει, παρά μόνο τα θέλω.

Γιατί δεν πρέπει;
Ν.Κ.: Διαβάστε την προηγούμενη απάντηση και προσθέστε ένα «δεν», άντε και δυο.

Που/πως μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Ν.Κ.: Στον χώρο των Εκδόσεων Μολύβι και στο e-shop του εκδοτικοί οίκου, με δωρεάν παράδοση για την Θεσσαλονίκη, καθώς και στα βιβλιοπωλεία.

Που μπορούμε να βρούμε εσάς;
Ν.Κ.: Δοκιμάστε στο facebook, ή στον ιστότοπο, ή ακόμα και στο διαδικτυακό μου project και αν δεν είμαι εκεί, αφήστε μήνυμα.

Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Ν.Κ.: Το μπλε της θάλασσας.

Ποια μουσική;
Ν.Κ.: Οι ήχοι των κυμάτων και το γάβγισμα ενός σκύλου.

Ποιο άρωμα;
Ν.Κ.: Η μυρωδιά των θαλασσόξυλων και των κοχυλιών που αφέθηκαν να στεγνώσουν στον ήλιο.

Ποιο συναίσθημα;
Ν.Κ.: Η αθωότητα.

Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Ν.Κ.: Μια ιστορία που θα εκμυστηρευόταν ένα παιδί στον καλύτερο του φίλο.

Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Ν.Κ.: Θεωρώ πως μόνο σε τούτο το καλούπι χωρώ. Δεν θα μπορούσα να είμαι τίποτε άλλο, παρά μονάχα αυτό που είμαι.

Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Ν.Κ.: Καζαντζάκη, Ζατέλη, Marquez, Steinbeck, King, Doyle.

Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Ν.Κ.: O Gabriel García Márquez με το βιβλίο του, βίβλος, για μένα, «100 χρόνια μοναξιάς», έχει χαράξει μέσα μου την αλήθεια της Ούρσουλα, που έμαθα να αποδέχομαι κι εγώ, πως η ζωή γυρνά τελικά σε κύκλους.

Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Ν.Κ.: Είναι αμφίδρομο, κάποια στιγμή με κατευθύνουν εκείνοι, άλλοτε πάλι καταφέρνω να τους δείχνω εγώ τον δρόμο.

Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Ν.Κ.: Τα προαναφερόμενα είναι τα ελάχιστα. Σκληρή δουλειά, επιμονή, πείσμα και συνέπεια, είναι αυτά που απαιτούνται.

Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Ν.Κ.: Για τον συγγραφέα επιτυχία θεωρείται ακόμα και το εγκάρδιο σφίξιμο του χεριού του από κάποιον αναγνώστη, ή ένα βλέμμα που σπαρταρά από το βάρος μιας κοινής συνενοχής. Όταν έχει καταφέρει να γράψει αυτά που ο αναγνώστης δεν τολμά να εξομολογηθεί. Η εμπορική επιτυχία πάντως, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και δεν καθορίζεται πάντα από το περιεχόμενο του βιβλίου.

Τι την αποτυχία;
Ν.Κ.: Εννοείται ότι οι άνθρωποι ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους. Αν μια ιστορία δεν αφορά τον ακροατή, δεν θα την ακούσει, σύμφωνα με τον John Steinbeck. Πόσο όμως καθορίζει μόνον αυτός ο παράγοντας την αποτυχία; (Συγγνώμη, απάντηση ψάχνατε, ερώτηση σας δίνω, κι εγώ μπερδεμένη είμαι).

Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Ν.Κ.: Ποτέ και αμετάκλητα όχι.

Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Ν.Κ.: Κάθε στιγμή είναι αφορμή ζωής.
Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ
Αν είστε συγγραφέας και θέλετε να απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο ακολουθείστε τον σύνδεσμο

Κερδίστε το!
Η Νατάσσα Καραμανλή προσφέρει το βιβλίο της σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση αλλά και για να στείλετε το μήνυμά σας στην ίδια κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες για τις κληρώσεις και τα δώρα εδώ. Η κλήρωση θα γίνει στις 23 Δεκεμβρίου 2015 και το βιβλίο θα αποσταλεί ταχυδρομικά.
k
Καλή τύχη!

Διαβάζει Το βιβλίο της Ευδοκίας...

...και γράφει η Κατερίνα Χαρίση
Πριν λίγες μέρες, προβληματίστηκα με την ανάρτηση ενός διαδικτυακού φίλου, ο οποίος με τη σειρά του προβληματιζόταν νυχτιάτικα με το αν όσοι έχουν παιδιά προσπαθούν να καταλάβουν τι τους φταίει και να τα καταλάβουν όταν κάνουν χαζομάρες, αντί να αρχίσουν τις φωνές. Βέβαια ο δικός του προβληματισμός προέκυψε μετά από ένα χρόνο συμβίωσης με ένα… σκύλο. Αλλά με έβαλε σε σκέψεις. 
Την επόμενη μέρα η απάντηση μου ήρθε ουρανοκατέβατη και τόσο ολοκληρωμένη, λες και τη διάβαζα από κάπου. Βρισκόμουν όμως στο δρόμο και μέχρι να πάω σπίτι για να του απαντήσω, την είχα ξεχάσει. (Άλλη φορά θα παίρνω το σημειωματάριο μαζί μου Δάσκαλε, ξέρω!!)
Τελικά κατάφερα να συμμαζέψω το μυαλό μου και να γράψω αυτό που θα ήταν απάντηση -αν δεν είχαν περάσει τόσες μέρες και ο προβληματισμός του δε θα είχε πια μπαγιατέψει- και παρέα με το βιβλίο που μόλις τέλειωσα (και με έκανε έξαλλη από θυμό) τα γράφω όλα μαζεμένα.

Εμείς οι γυναίκες, εκτός από το μεγάλο καθρέφτη που έχουμε στην κρεβατοκάμαρα ή το σαλόνι μας για να κοιτάμε ολόκληρο το είδωλό μας, έχουμε και στην τσάντα μας ακόμα ένα μικρό καθρεφτάκι που «ζουμάρει» για να κοιτάμε όλες εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες και τις ατέλειές μας.
Αυτό το καθρεφτάκι είναι το παιδί μας. Τα παιδιά μας είναι μια μικρογραφία, μια μακέτα μας. Εμείς λοιπόν σα μεγάλοι μπορούμε να κρύψουμε τη δυστυχία μας γιατί έχουμε μάθει να πειθαρχούμε στα αισθήματά μας, όμως τα παιδιά δεν μπορούν γιατί δεν έχουν μάθει (ακόμα) να κάνουν κάτι τέτοιο.
Γι' αυτό και τα βλέπουμε να κάνουν όλα αυτά τα εκνευριστικά, τα σπαστικά πράγματα, τα λάθη, τη γκρίνια, τη ζημιά, ανήμποροι να τα βοηθήσουμε ή να τα κατανοήσουμε, μιας και αυτό που δείχνουν, είναι η δική μας δυστυχία (και οι αποτυχίες) σαν ένα ειλικρινές είδωλο ενός κάφρου καθρέφτη (να σεκαμωθεί άμεσα - Ιζνογκούντ).
Ζώντας λοιπόν μια ζωή που στη συντριπτική πλειοψηφία μας δεν έχουμε επιλέξει, αλλά μας έχει επιβληθεί άμεσα ή έμμεσα από το ευρύτερο περιβάλλον μας γενικότερα και από το στενό οικογενειακό μας κύκλο ειδικότερα, έχουμε εξελιχθεί σε δυστυχισμένους ενήλικες, που με τη σειρά τους φέρνουν στον κόσμο παιδιά τα οποία θα εξελιχθούν επίσης σε δυστυχισμένους ενήλικες. -ό,τι κι αν σημαίνει αυτή η δυστυχία για τον καθένα και όποιοι κι αν είναι οι λόγοι της ύπαρξής της.
Τα παιδιά λοιπόν είναι (λανθασμένα) ένα Εγώ (Εγώ η μαμά, Εγώ ο μπαμπάς) που ζει από την αρχή. Στο παιδί μας (λανθασμένα) βλέπουμε ξανά τον εαυτό μας, αυτό τον εαυτό που θέλει να πάρει ξανά τα πράγματα από την αρχή για να τα φέρει εκεί που θέλει, αγνοώντας τις επιταγές της ανατροφής μας. Να (ξανα-)ζήσει όσα έζησε αλλιώς, να ζήσει όσα δεν έκανε, να (ξανα-)κάνει όσα έκανε αλλά όπως θέλει, να κάνει όσα δεν έκανε.
Κάνουμε παιδιά ελπίζοντας πως θα ξαναζήσουμε εμείς από την αρχή. Αυτό που κάνουμε είναι να καλουπώνουμε από την πρώτη στιγμή την ψυχή και την προσωπικότητά τους, να κατευθύνουμε τη ζωή τους, να ελέγχουμε τις κινήσεις τους, με γνώμονα την εμπειρία που έχουμε από τη δική μας ζωή που πέρασε, ξέροντας (απαιτώντας) πως αν γίνουν αυτή τη φορά έτσι, θα γίνουν σωστά. Αλλά έτσι πώς; Έτσι όπως θέλουμε ΕΜΕΙΣ, όχι εκείνα. Σωστά για ποιον; Για ΜΑΣ όχι για εκείνα.
Οπότε ποιο είναι το αποτέλεσμα; Ένας φαύλος κύκλος. Ακριβώς επειδή εναντιωνόμαστε σε αυτά που μας έκαναν ή δε μας έκαναν αυτό που γίναμε, κάνουμε ακριβώς το ίδιο στα παιδιά μας, ΜΠΕΡΔΕΥΟΝΤΑΣ τα στο μυαλό μας με μας. Δεν είναι εμείς. Και κάπως έτσι τα παιδιά όταν ανακαλύψουν ότι στην πλάτη τους έχουν φτερά, μην τον είδατε τον Παναγή και τρέχουν μακριά μας. (Εξ’ ου και το μακριά κι αγαπημένοι). Σας στενοχώρησα; Καλά να πάθετε. Κι εγώ το ίδιο.
Εάν λοιπόν αναρωτιέστε γιατί τα παιδιά σας δεν συμπεριφέρονται σαν τα children of the corn -άχρωμα, άγευστα, άοσμα- σαν μια τέλεια εξέταση ούρων, αλλά είναι υστερικά, φωνακλάδικα, γκρινιάρικα, απαιτητικά, σπαστικά κωλόπαιδα που θέλετε (μέσα σας κι ενίοτε έξω σας) να στραγγαλίσετε χωρίς να βλέπετε κάποιο λόγο για την απαράδεκτη και ανεξέλεγκτη συμπεριφορά τους, σας εγγυώμαι με τη φτωχή μου εμπειρία από τη ζωή και την ακόμα φτωχότερη ως γονιός, ότι υπάρχει λόγος. Και αυτό που κάνουν, είναι αυτό που θα κάνατε κι εσείς, αν δεν καλουπώνατε την ψυχή σας για να ταιριάξει με τις απαιτήσεις της κοινωνίας, αλλά την αφήνατε ελεύθερη να πετάξει, όπως και όπου εσείς θέλετε. Τα παιδιά μας αντανακλούν το είναι μας, αλλά ΔΕΝ είναι εμείς.
Το κακό (μάλλον χειρότερο) στην όλη υπόθεση είναι ότι όοοοοολο αυτό συνηθίζεται. Η δυστυχία συνηθίζεται. Τα παιδιά την πολεμούν με τσιρίδες και παράλογες απαιτήσεις, οι έφηβοι με οργή, κλοτσώντας τις πόρτες, δοκιμάζοντας τα όρια τα δικά τους, τα δικά μας και του κόσμου, οι νέοι κυνηγώντας το άπιαστο όνειρο, με μόνα εφόδια την ύπαρξή τους, άντε και κανένα χάρτη (οι πιο rational). Αλλά όοοοοοοολοι αυτοί (ναι, ξαφνικά νιώθω σα να λέω παραμύθι) κάποτε μεγαλώνουν.
Και δεν καταφέρνουν όλοι τους να ξεφύγουν, κάποιοι χρειάζονται λίγο σπρώξιμο και κάποιον να τους ακούσει. Αλλά ποιος; Και να που αυτοί διαιωνίζουν το είδος του δυστυχισμένου ανθρώπου. Κάπως έτσι η δυστυχία συνηθίζεται και μεταδίδεται στους επόμενους, κάνοντας και για την κάθε επόμενη φουρνιά ακόμα πιο μεγάλη τη δυσκολία διαφυγής, γιατί πλέον η δυστυχία γίνεται ένα με το πετσί μας. Γίνεται κομμάτι της ανατροφής.
Όλα αυτά τα «πρέπει» και όλα αυτά τα «πρέπει-να-γίνουν-έτσι», όλα αυτά τα «μη», όλες οι απαγορεύσεις, όλα τα όρια, όλα τα σκατά στα μούτρα μας (και ο κειμενογράφος μου τη λέξη σκατά μου την υπογραμμίζει με κόκκινο γιατί τη θεωρεί λάθος. Εμ, λάθος είναι για! -που λέμε και στη Σαλονίκη. Φυσικά και είναι λάθος).
Ποια είναι η λύση, θα με ρωτήσετε τώρα. Γιατί καλά τα λέω, αλλά πρέπει να προτείνω και τη λύση, σωστά; Ε, δεν ξέρω! Αν ήξερα θα είχα λύσει κι εγώ τα προβλήματά μου. Περαστικά μας.

Με προβλημάτισε πολύ αυτό το βιβλίο. Ξεκίνησε φουριόζικο και με ενθουσίασε και μετά ένιωθα ότι διάβαζα κάτι που συνέχιζε κάποιος άλλος, που βαριότανε να γράψει. Πολύ δυνατή ιστορία. Αυτό είναι γεγονός. Χλιαρά δοσμένη σε αρκετά σημεία. Υπήρξαν στιγμές που μιλούσε μέσα μου και με έκανε να σκέφτομαι, να προβληματίζομαι (αποτέλεσμα ο παραπάνω πρόλογος), να αγχώνομαι, να γίνομαι έξαλλη από θυμό και στιγμές που ένιωθα πως διάβαζα ένα instruction manual ηλεκτρικής συσκευής (αποτέλεσμα να «διαβάσω» αρκετές σελίδες απλά γυρνώντας τις). Βέβαια, αν δεν είχε τίποτα να πει δε θα σας έλεγα τα όσα μόλις είπα. Οπότε εκπλήρωσε το σκοπό του. Από τεχνικής απόψεως, περιμένω περισσότερα από τη συγγραφέα την επόμενη φορά. Αφού το ‘χει, ας μην το «καλουπώνει». Η αλήθειες πρέπει να πετιούνται στα μούτρα, όχι σε ασημένιο δισκάκι με χρυσόχαρτο από κάτω. Κονκλουζιόν γαλλιστί, περνάει την τάξη.

Κατερίνα Χαρίση
Της ίδιας:

Δείτε και αυτό:

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη