Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Ιόλη

Πως σας ήρθε η ιδέα;
Μ.Τ.: Όπως γράφω και στο τέλος του βιβλίου, είχα γνωρίσει την κυρ’Αγγέλω, την έζησα για αρκετά χρόνια και μου γεννήθηκε η επιθυμία να γράψω ένα μυθιστόρημα με εκείνην ως πρωταγωνίστρια. Ήταν μια φοβερή γυναίκα κι έτσι πιστεύω πως αποτυπώνεται και στο βιβλίο μου.

Που γράψατε το βιβλίο σας;
Μ.Τ.: Στο σπίτι μου, όπως πάντα.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Μ.Τ.: Περίπου ένα χρόνο.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Μ.Τ.: Συγκινητικό κι ανθρώπινο.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Μ.Τ.: Πρόκειται για την ιστορία μια γυναίκας που με πολλές θυσίες μεγάλωσε μόνη της την εγγονή της και στάθηκε δίπλα της σα βράχος σε όλη της τη ζωή.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Μ.Τ.: Σίγουρα την προσωπικότητα της γιαγιάς και τις απίστευτες μηχανορραφίες της!

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Μ.Τ.: Όπως είπα ήδη, η κυρ’Αγγέλω και το γιατί θα το διαπιστώσετε όταν διαβάσετε κι εσείς το βιβλίο. Η γιαγιά κλέβει την παράσταση!

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Μ.Τ.: Νομίζω ότι ακουμπάει το συναίσθημα όλων μας, αυτή η τρυφερή σχέση ανιδιοτελούς αγάπης. Μέσα από την ιστορία της Ιόλης ανακαλύπτουμε κι εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας και τα συναισθήματα μας για τους δικούς μας ανθρώπους.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Μ.Τ.: Να μην πάθει κάτι κακό η κόρη μου.

Φοβάστε...
Μ.Τ.: Τη μοναξιά.

Αγαπάτε...
Μ.Τ.: Τη ζωή και τους ανθρώπους.

Ελπίζετε...
Μ.Τ.: Να αποκτήσω εγγόνια.

Θέλετε...
Μ.Τ.: Να είμαι ευτυχισμένη και γεμάτη.

Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Μ.Τ.: Πιστεύω πως όλοι, αλλά περισσότερο αυτοί που έχουν ιδιαίτερη σχέση με τη γιαγιά τους.

Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Μ.Τ.: Για να γνωρίσετε την κυρ’Αγγέλω!

Γιατί δεν πρέπει;
Μ.Τ.: Για κανένα λόγο! Αξίζει να το διαβάσετε!

Που/πως μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Μ.Τ.: Σε όλα τα βιβλιοπωλεία ή με παραγγελία μέσω ίντερνετ από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Που μπορούμε να βρούμε εσάς;
Μ.Τ.: Στη σελίδα μου, στο facebook και στο twitter: @mariatzirita

Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Μ.Τ.: To γαλάζιο, όπως το εξώφυλλο του.

Ποια μουσική;
Μ.Τ.: Σαφώς το «Κόρη του γιαλού» της Ρένας Κουμιώτη.

Ποιο άρωμα;
Μ.Τ.: Του σπιτικού φαγητού της γιαγιάς.

Ποιο συναίσθημα;
Μ.Τ.: Της απόλυτης, ανιδιοτελούς αγάπης και της ασφάλειας.

Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Μ.Τ.: Η ιστορία της ζωής του καθενός μας.

Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Μ.Τ.: Ηθοποιός.

Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Μ.Τ.: Πολλούς, Έλληνες και ξένους.

Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Μ.Τ.: Ο Πάολο Κοέλιο με τον Αλχημιστή.

Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Μ.Τ.: Σαφώς και με κατευθύνουν εκείνοι -ποτέ δεν μπορώ να προβλέψω στην αρχή του βιβλίου πώς θα εξελιχθούν μέχρι το τέλος!

Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Μ.Τ.: Κυρίως φαντασία και πολύ συναίσθημα. Ευαίσθητες κεραίες, όπως συνηθίζω να λέω.

Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Μ.Τ.: Η ταύτιση του αναγνώστη με το συναίσθημα του βιβλίου.

Τι την αποτυχία;
Μ.Τ.: Η μη ταύτιση αντίστοιχα.

Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Μ.Τ.: Μόνο στις περιπτώσεις εκείνες που κάποιος ζει μέσα από τις ζωές των ηρώων των βιβλίων και αρνείται να ζήσει τη δική του ζωή.

Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Μ.Τ.: Χριστίνα! Για τον ίδιο λόγο που η κυρ’Αγγέλω ονόμασε το βιβλίο της ζωής της «Ιόλη»...
Από το εξώφυλλο και οπισθόφυλλο του μυθιστορήματος της Μαρίας Τζιρίτα "Ιόλη" και φωτογραφίες της ίδιας από το προσωπικό της αρχείο.
Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Διανέμεται αποκλειστικά από το koukidaki.
Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ.
Αν είστε συγγραφέας και θέλετε να απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο ακολουθείστε τον σύνδεσμο.
Οπισθόφυλλο
Κανέναν δεν ξεχνώ. Ούτε τους ζωντανούς, ούτε τους πεθαμένους. Τον παππού σου, τον Παντελή, τη γιαγιά Ιόλη…. Όλοι τους κάτι μου έδωκαν, κάτι μου πήραν. Μα μη γελιέσαι κόρη μου… Αν γραφότανε ποτές ένα βιβλίο για τη δική μου ζωή, έναν τίτλο θα είχε, έναν και μόνο. Μια λέξη μοναχά… Ιόλη

Όλη της η ζωή πέρασε μπροστά από τα μάτια της τη νύχτα εκείνη… Σε κάθε στιγμή, σε κάθε περίσταση, σημαντική κι ασήμαντη, η γιαγιά της βρισκόταν δίπλα της. Και τότε η Ιόλη συνειδητοποίησε ότι σε όποια εικόνα κι αν έβλεπε τον εαυτό της, σε κάθε ηλικιακή της περίοδο, είχε γύρω της δυο τεράστιες φτερούγες που την έκαναν να νιώθει σιγουριά και ζεστασιά. Ναι, ήταν φτερούγες, δεν έκανε λάθος. Λευκές, απαλές φτερούγες, σαν αυτές που έχουν οι άγγελοι…
Πώς το ’κανε αυτό το θαύμα η γυναίκα αυτή; Ένα κορίτσι που δεν είπε καμία φορά τη λέξη «μαμά» να μη νιώσει ποτέ την έλλειψή της; Πόσο μοναδικός, πόσο ιδιαίτερος άνθρωπος ήταν η κυρα-Αγγέλω; Όσες ζωές κι αν περνούσε μαζί της η Ιόλη, ποτέ δε θα της έφταναν. Κι όσα ευχαριστώ κι αν της έλεγε, ποτέ δε θα ήταν αρκετά…

Η Μαρία Τζιρίτα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1967. Από μικρή ηλικία έγραφε διηγήματα, εμπνευσμένα από την καθημερινότητα, και στο σχολείο αρκετές εκθέσεις της είχαν διακριθεί και βραβευτεί σε πανελλήνιους διαγωνισμούς. Σπούδασε ψυχολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Ασχολήθηκε με τη διδασκαλία, αλλά τα τελευταία χρόνια την κέρδισε ο κόσμος των επιχειρήσεων και του μάρκετινγκ. Σήμερα εργάζεται ως υπεύθυνη πωλήσεων σε κατασκευαστική εταιρεία στη Γλυφάδα. Έχει μια κόρη και το χόμπι της είναι τα ενυδρεία. Λατρεύει τα ζώα και πολύ συχνά γράφει ιστορίες με πρωταγωνιστές τα αγαπημένα της χρυσόψαρα. Από τις Εκδόσεις Ψυχογιός κυκλοφορούν άλλα επτά μυθιστορήματά της.

Όταν ο Παζολίνι συνάντησε το αγόρι που του πρόσφερε το θάνατο

Πολλά νέα παιδιά έχουν μαζευτεί στην ακρόαση ενός σύγχρονου σκηνοθέτη που τον απασχολεί το έργο του Παζολίνι. Έχουν όνειρα και φιλοδοξίες ενώ είναι έτοιμοι -είναι;- να δοκιμαστούν και να δοκιμάσουν. Αφήνουν ένα βιογραφικό στον βοηθό σκηνοθέτη και απαντούν σε μερικές ερωτήσεις, όπως συμβαίνει πάνω κάτω στην πραγματική ζωή. Όταν επιχειρούν να αναπαραστήσουν σκηνές από τις ταινίες του μεγάλου σκηνοθέτη ταυτίζονται με τους ήρωές του και επιστρέφουν -νοερά αλλά και ουσιαστικά- πενήντα χρόνια πίσω στα πλατό του ίδιου του Πιέρ Πάολο.
Τότε μεταμορφώνονται σε Σέρτζιο και σε Φάμπιο, σε Μαρκέλλα και Συλβάννα Μαγκάνο... σε Παζολίνι και Μαρία Κάλλας. Όλοι οι άνθρωποι που περιτριγύρισαν και περιτριγυρίστηκαν από τον Παζολίνι ανασυντίθενται στα σώματα των χαρακτήρων και ίσως να υπάρχουν μετέωροι σε ένα παράλληλο σύμπαν, ίσως να μετενσαρκώνονται ιδεατά σε ανθρώπους που πέρασαν, ίσως να "φοράνε" στο δέρμα τους τις προσωπικότητες και τις ζωές εκείνων, ίσως να ονειρεύονται ότι είναι οι άλλοι, ίσως... κάπως, κάπου, με κάποιο τρόπο υπάρχουν εκείνοι που πέρασαν από τούτη τη ζωή, συναντιούνται τα βράδια και θυμούνται τις γήινες μέρες τους, αναβιώνουν παλιές αναμνήσεις και χαμογελούν στο θάνατο ειρωνικά γιατί δεν κατάφερε να τους περάσει τη λήθη.
Σκηνές από τις ταινίες τού δημιουργού αναπαρίστανται με ιταλικές καλτσονέττες της δεκαετίας του 60 και όπερα, όλα εκτελεσμένα ζωντανά. Πηγαίνουμε πίσω στο Δεκαήμερο, το Σαλό, το Θεώρημα... στις ιδέες του Πιέρ Πάολο, στη φιλοσοφία και στάση ζωής του, στις προσεγγίσεις του. Πρόκειται σαφώς για μία εικονοπλαστική παράσταση με κινηματογραφικές αναφορές, ερωτισμό και πάθος, από εκείνο το φλογερό κατακόκκινο. Βλέπουμε πάλι τους πρωταγωνιστές του και τους πειραματισμούς του με το σώμα και τους ανθρώπους. Λαμβάνουμε πληροφορίες για τον ίδιο, αλλά και την προσωπική του ζωή ενώ εξέχουσα θέση και βαρύτητα δίνεται στη σχέση του με την Μαρία Κάλλας όπως προκύπτει από τις επιστολές τους και τις συνεντεύξεις της εποχής.
Ένα θέατρο μέσα στο θέατρο και ένας ρεαλιστικότερος -ζωντανός- κινηματογράφος σε αυτό το πήγαινε-έλα ανάμεσα σε πραγματικό και φανταστικό η παράσταση τούτη, τιμή στα σαράντα χρόνια από το θάνατο του Πιέρ Πάολο Παζολίνι, που κουβαλά τον ακραίο ερωτισμό και τα "δαιμόνια" του Ιταλού κινηματογραφιστή. Κομμουνισμός, αθεϊσμός, απελευθερωμένο απενοχοποιημένο πνεύμα, ήθη... Εκεί κοντά η Μαρία... ήταν, είναι και θα είναι ένας κοντινός του άνθρωπος, μιλά για τον Παουλίτο της αλλά και για όλους εκείνους που μάτωσαν δημιουργώντας πολιτισμό, βγήκαν σε αδιέξοδα σοκάκια και απέδρασαν από τη μια ζωή -με δική τους βούληση- προς την άλλη, εκείνη που δεν έχει συγκεκριμένες διαστάσεις, άρα όρια. 
Το κείμενο του Γιάννη Σολδάτου, η σκηνοθετική ματιά του Γιώργου Λιβανού κι ένας πολυπληθής θίασος φέρνουν στη σκηνή του Studio Κυψέλης την αισθητική του Παζολίνι, το έργο του, πτυχές της ζωής και της φιλοσοφίας του, τους ήρωες των ταινιών του... Άραγε, το κείμενο σκληραίνει από την ωμότητα της ζωής ή από το ρεαλισμό που χαρακτήρισε το έργο του Παζολίνι; Η ζωντανή μουσική ντεγκραντάρει όσο μπορεί τις εντάσεις δημιουργώντας παράλληλα και νέες κορυφώσεις, κυρίως όταν η Βερόνικα Ηλιοπούλου αναλαμβάνει να ανεβάσει παλμούς στο κοινό, όπως ανεβάζει τις οκτάβες η καλλιεργημένη φωνή της, ερμηνεύοντας όπερα και άριες που ακούστηκαν -και- σε εκείνο το παρελθόν. Η μουσική, πανταχού παρούσα, ταξιδιάρα και πλανεύτρα, συμπληρώνει μοναδικά το σύνολο ενώ οι επιλογές είναι πραγματικά αξιοθαύμαστες. Ένα My way δηλώνει αυτό που οφείλει να φωνάζει ο δημιουργός (πιο γνωστή εκτέλεση αυτή με τον Frank Sinatra) όταν έρθει η στιγμή του απολογισμού και πέσει η αυλαία -της ζωής του γιατί το έργο μένει αιώνια παρακαταθήκη και δώρο στην ανθρωπότητα.
Και ποιος θα μπορούσε να αντιπροσωπεύσει καλύτερα αυτό το my way από τον Παζολίνι που για αυτό το my way κατηγορήθηκε για διαφθορά ανηλίκων μπαινοβγαίνοντας σε δικαστικές αίθουσες από τα δεκαεπτά του χρόνια και μέχρι το τέλος του! Το 1955 κατηγορήθηκε για πορνογραφία (Τα παιδιά της ζωής), το 1962 δικάστηκε για τις ταινίες του (Μάμα Ρόμα, Ακατόνε), το 1963 συλλαμβάνεται για ύποπτη συμπεριφορά, το 1968 κατάσχουν το φιλμ του (Το θεώρημα)... ένας ατελείωτος κατάλογος με κατηγορίες και ασυμβατότητες, σε σχέση πάντα με το κοινώς αποδεκτό και φρόνιμο. Μα ούτε μια στιγμή δε σκέφθηκε να παρατήσει την παραγωγική του δράση γιατί έτσι θα απαρνιόταν τον ίδιο του τον εαυτό. Ασυμβίβαστος πορεύθηκε, εκφράστηκε, έζησε... με τον δικό του τρόπο.
Ο Γιάννης Σολδάτος πρέπει να ξεψάχνισε κυριολεκτικά το έργο και τη βιογραφία του κινηματογραφιστή -προφανώς μελέτησε πολύ- και ενσωμάτωσε μέσα στο θεατρικό του το σύνολο του έργου του Παζολίνι με αναφορές στις ταινίες του -σκηνές, ήρωες... απέδωσε την αισθητική του και έφερε στο σήμερα το εγχείρημα με το εύρημα του χωροχρόνου τονίζοντας έτσι τη διαχρονικότητα της τέχνης και των καλλιτεχνών. Ο Γιώργος Λιβανός καταφέρνει (για άλλη μια φορά με δεξιοτεχνία) να χωρέσει μέσα στο pocket theatre έναν δεκατετραμελή θίασο χωρίς να δημιουργεί ασφυξία στην σκηνή του ενώ, παράλληλα, αναλαμβάνει να ντυθεί δημιουργός κρατώντας το ρόλο του Παζολίνι που κατά την άποψή μου του ταιριάζει απίστευτα, κι έτσι κερδίζουν όλοι. Ο συγγραφέας αφήνει το έργο του σε χέρια καλά και άξια, ο σκηνοθέτης αφήνεται να παρασυρθεί από το έργο του Παζολίνι ως οφείλει ώστε να το υπηρετήσει και αναδείξει, ο ίδιος ο Παζολίνι εκφράζεται επί σκηνής, τόσο σαν προσωπικότητα όσο και σαν δημιουργός και ο θεατής βιώνει την εμπειρία, αναγνωρίζοντας ή μαθαίνοντας τώρα, τις πτυχές, την έμπνευση, την αισθητική, τα σκοτάδια -ή τα "φώτα" του-, τα υπαρξιακά, το έργο, το πάθος του...
Η σκηνή περιέχει ακόμη δύο εξέχουσες υπάρξεις. Την καρδιακή φίλη Μαρία Κάλλας, υποδυόμενη από την Γιώτα Φωτοπούλου, που σε μια γωνιά του σπιτιού της θυμάται τον Παουλίτο της, ξαναδιαβάζει τα γράμματά τους και αναπολεί στιγμές ενώ χάνεται κι η ίδια συγκλονισμένη από την αφωνία. Τι είναι η Κάλλας χωρίς την όπερα; Ποια είναι η Μαρία χωρίς την Κάλλας; Πού πήγαν όλοι; Σοβαρή η Γιώτα απέναντι σε εκείνη, τραγική και ειρωνική μαζί όπως η ζωή της, μικρή όσο μια αδυναμία της, μεγάλη όσο ο μύθος της. Παράλληλα, κάπου εκεί και παντού τριγυρίζει ένας βουβός κλόουν -μα, πάντα οι κλόουν δεν είναι σιωπηλοί;-, μια ασπρόμαυρη φιγούρα αντιθέσεων και χαρμολύπης που σημειώνει φωτίζοντας τα δρώμενα προσφέροντας τη βοήθειά της στον σκηνοθέτη. Μια άηχη ύπαρξη που ψιθυρίζει μυστικά στο αυτί σου, γελά απ' έξω της κλαίγοντας από μέσα και το αντίθετο υπηρετώντας το ρόλο της και ισορροπώντας ιδανικά πάνω στο σχοινί της. Η Λίλη Τέγου είναι ίσως ο καταλληλότερος άνθρωπος που θα μπορούσε να φορέσει το κουστούμι αυτού του πλάσματος και το κάνει αξιοθαύμαστα.
Ουσιαστικά, η διανομή είναι υπερεπιτυχημένη, με τον κάθε ένα να έχει αναλάβει αυτό ακριβώς που μπορεί να αναδείξει. Ακριβέστατος στο ρόλο του βοηθού σκηνοθέτη, ο Παναγιώτης Κατσίκης, αντιπροσωπεύει το "απέναντι" της κάμερας, εκείνο το έμψυχο αυστηρό κεφάλι που κοιτάζει πίσω από τον φακό δίνοντας ψυχρές οδηγίες που πρέπει να εκτελεστούν από εκείνον που βρίσκεται στην άλλη μεριά.  Ο Γιώργος Λιβανός ως Παζολίνι φόρεσε πάνω στο "κοστούμι" του σκηνοθέτη το κοστούμι του σκηνοθέτη και άδραξε τις ατάκες του, άλλοτε γλυκός και υπερευαίσθητος και άλλοτε απότομος, δυνατός και έντονος. Ο Αγησίλαος Σιούνας προσφέρει τη βαναυσότητα του Πίνο, αυτού του αμφιλεγόμενου χαρακτήρα και αδίστακτου νέου που μοιάζει ικανός να κάνει τα πάντα αρκεί να πετύχει το σκοπό του. Η Έλενα Μιχαλάκη, πόσο όμορφα αποτύπωσε τον αυθορμητισμό της νεαρής ηρωίδας της και την κωμικότητά της δίπλα, και παράλληλα, στη Μάμα Ρόμα της και τα υπέροχα ιταλικά τραγούδια που ερμήνευσε! Υπέροχα αμήχανοι νέοι ηθοποιοί μπροστά στο τέρας που λέγεται κάμερα αλλά υποτασσόμενοι στις προσταγές του σκηνοθέτη τους που θέλει να τους βγάλει από τα όρια των ρούχων τους προς μια καλλιτεχνική έκφραση απαλλαγμένη από συμβάσεις ή ντροπές που βλέπει νέους ορίζοντες οι Γιάννος Τριανταφύλλου (υπέροχα ατίθασος), Βερόνικα Ηλιοπούλου, Έρη Παπαγαλάνη (συγκινητική, φορτισμένη παρουσία), Στέθυ Σκύλαρη, Μάγδα Φράγκου (λιγερόκορμη και αισθησιακή) και ο Νίκος Χαλατζίδης που βγάζει όλο και περισσότερο το καλλιεργημένο υπόβαθρό του, ενώ σε σχέση με τους άλλους φαίνεται πιο απενοχοποιημένος και ελεύθερος στη σκηνή (βάζουμε πάντα ένα "φαίνεται" γιατί πολλές φορές οι ηθοποιοί δε δείχνουν ακριβώς αυτό που νιώθουν). Και μια υπέροχη παρουσία και ίσως το μοναδικό πραγματικά αυθόρμητο πλάσμα επί σκηνής, ο Βασίλης Θεοδώρου.
Και όλα αυτά με την ακούραστη και έμπειρη Νίκη Γκουντούμη στο πιάνο, να συμπληρώνει το λόγο, να συνοδεύει τα τραγούδια, να προσθέτει το μουσικό χαλί...

Αξίζει να προσθέσω ότι σε τούτη τη δουλειά είδα τα καλύτερα κοστούμια που έχω δει στο Studio Κυψέλης, από την Γιοβάννα Πρασσίνου η οποία υπογράφει και το αφαιρετικό ολόλευκο σκηνικό, όπως το λευκό της αγνότητας, της ελευθερίας, της ψυχής. Ελάχιστα στοιχεία ξεχωρίζουν μέσα από το λευκό του. Δυο ημιτελείς καρδιές, ίσως σύμβολα για εκείνους που δε κατάφεραν να ολοκληρωθούν ως άτομα στη ζωή ή να βιώσουν την ολοκλήρωση, και μια μεγαλούπολη στο δάπεδο καθώς όλα γίνονται μέσα σε μία πόλη κάπου στον κόσμο αλλά, ίσως, και σε ένα σύννεφο που πετά πάνω από την πόλη (μας) σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου συμβαίνουν ξανά οι δεκαετίες γιατί εκεί συνεχίζουν να περπατούν εκείνοι που πέρασαν.

Όσο διαρκεί η εμπειρία, εικαστικές εικόνες σαν slides προβάλλονται στο χώρο. Και, ξέρετε κάτι; Δεν έχει σημασία αν τις παρατηρείς ή αν τις αποφύγεις κεντράροντας στους ηθοποιούς! Αντανακλούν μορφές, λάμψεις και σχήματα στο χώρο σα μια ταινία που προβάλλεται στο πανί προσφέροντας την αίσθηση του κινηματογράφου μέσα στη θεατρική σκηνή.

Διαβάστε το δελτίο τύπου και συνεντεύξεις όλων των συντελεστών εδώ.
Σημειώσεις
Το έργο είναι αυστηρά ακατάλληλο για ανηλίκους
Για τις εικόνες της ανάρτησης χρησιμοποιήθηκαν φωτογραφίες από το προσωπικό αρχείο του Γιώργου Λιβανού.
Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.15
STUDIO ΚΥΨΕΛΗΣ, Σπετσοπούλας 9, Κυψέλη. (από Κυψέλης 51)
Πληροφορίες, κρατήσεις: 210 8819571
Μη φύγετε χωρίς το πρόγραμμα, που όπως σε κάθε δουλειά τους, αποτελεί ένα ολοκληρωμένο βιβλίο με πολλά σημειώματα, πληροφορίες, φωτογραφικό υλικό και ολόκληρο το έργο.

Ρουζάλκα

Του Κωνσταντίνου Βαρδή
Και γιατί είστε εδώ, κύριε Άλμπερτ…;» ρώτησε ο Άρθουρ ο ψυχίατρος. «Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να σας δω ξανά τόσο σύντομα…»
-«Μα σας είπα πως ήταν μεγάλη ανάγκη…» απάντησε, κοιτώντας νευρικά τριγύρω το δωμάτιο. Ο Άλμπερτ ήταν ήδη ξαπλωμένος στο ανακριτικό κρεβάτι, όπως συνήθιζε να το αποκαλεί, με σφιγμένο χαμόγελο. Ίσως έψαχνε τρόπους να μην δείχνει τόσο αμήχανος. Το στομάχι του είχε δεθεί σαν κόμπος. «Έχω να φάω δύο μέρες…» είπε κι ένα αυθόρμητο ρέψιμο ακούστηκε σαν βρυχηθμός μέσα από τα πνευμόνια του. Προσπάθησε να το κρύψει με το χέρι του χωρίς όμως αποτέλεσμα. Μία έντονη μυρωδιά από σκόρδο, χραίνα και άψινθο πλανιόταν στον αέρα κάνοντας τον ψυχίατρο να θέλει να τελειώσει αυτήν τη συνεδρία λίαν συντόμως.
-«Λοιπόν… σας ακούω…» ο Άρθουρ τον πλησίασε και έκατσε αρκετά κοντά του, παίρνοντας μαζί και το άσπρο ντοσιέ με το μεταλλικό κλιπ στην κορυφή. «Θα θέλατε να τα πάρουμε από την αρχή…;» είχε κουραστεί από την επανάληψη, μα πληρωνόταν για τον χρόνο του, οπότε…
Ο Άλμπερτ ένιωσε την καρδιά του να αρρυθμεί. Ήξερε πως αυτό, ίσως, το προκαλούσε η εκτεταμένη αϋπνία. «Λίγο νεράκι, σας παρακαλώ… λίγο νερό…» παρακάλεσε σα να ήταν το τελευταίο πράγμα που θα έκανε στη ζωή του. Ο λαιμός του είχε ξεραθεί. «Ξαφνικά δεν νιώθω καλά…» άρχισε να τραβάει τον γιακά με τα χέρια του σα να τον έπνιγε. Το βλέμμα του καρφώθηκε σε μία γωνία του ιατρείου. Έκλεισε τα μάτια του λες και προσπαθούσε να αποφύγει κάτι. Ο ψυχίατρος κοιτούσε πότε τον Άλμπερτ και πότε εκείνη τη γωνία που του είχε κεντρίσει την προσοχή. Δεν καταλάβαινε τίποτα. Είχε συνηθίσει όμως σε τέτοιου είδους συμπεριφορές. Άλλωστε, αυτή ήταν και η δουλειά του.
-«Άλμπερτ… έχεις περάσει πολλά. Πάρα πολλά. Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν θα άντεχε στη θέση σου. Είσαι σε μία σταθερή πορεία με συνεχή βελτίωση…» τα λόγια του ενέπνεαν ειλικρίνεια και εμπιστοσύνη. Ήταν καλός στη δουλειά του. «Και σε διαβεβαιώνω… πως είμαστε μόνοι μας μέσα σε αυτό το δωμάτιο. Είμαστε μόνο εσύ κι εγώ…»
-«Όχι… δεν είμαστε…» ήταν φοβισμένος. «Πάντα γυρνάει… πάντα βρίσκει τον τρόπο και επιστρέφει…»
-«Άλμπερτ…» σηκώθηκε από την καρέκλα και τον πλησίασε. Του έπιασε τον ώμο συγκαταβατικά. «Εδώ μπορείς να αισθάνεσαι ασφαλής…»
-«Κι όμως… δεν μπορώ, γιατρέ μου. Δεν μπορώ. Πάντα γυρνάει…» επανέλαβε και συνέχισε τρεκλίζοντας, «Βρίσκεται μαζί μας… ακόμη και τώρα…» Το βλέμμα του είχε καρφωθεί απέναντι σε μία σκοτεινή μαυρομαλλούσα κοριτσίστικη φιγούρα με γκρίζο νυχτικό και κατάλευκα μάτια που μόνο εκείνος μπορούσε να δει.
-«Ας τα πάρουμε πάλι λίγο από την αρχή Άλμπερτ…»

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ο Άλμπερτ ήταν ένας νέος άντρας, γύρω στα σαράντα, που είχε ζήσει τη ζωή του. Αυτό φαινόταν στον τρόπο του, μα και σε όσα λέγονταν για κείνον. Βέβαια οι παλιές εποχές που είχε κάποιο κύρος, είχαν περάσει. Αυτή την περίοδο βίωνε ένα στάδιο προσαρμογής.
Είχε χωρίσει μόλις ένα χρόνο με την γυναίκα του και είχε χάσει τη δουλειά του. Μα σα να μην έφταναν όλα αυτά, έπρεπε να φροντίζει και τον μικρό του γιο, Τόνι, που μόλις είχε μπει στα εφτά. Στην αρχή δεν είχαν και τις καλύτερες σχέσεις. Η περίοδος προσαρμογής ήταν πολύ δύσκολη. Ο Τόνι αναζητούσε τη μητέρα του, την Κάρολ, καθώς αυτή ήταν το στήριγμά σε όλες του τις δυσκολίες· στα πρώτα του βήματα, στις πρώτες του λέξεις, σε όλα εκείνα που θα έπρεπε και θα ήθελε να ήταν κάθε πατέρας. Αλλά ο Άλμπερτ ήταν πάντα απασχολημένος με τη δουλειά, φορτώνοντας όλες τις ευθύνες στη σύζυγό του. «Υποκριθείτε πως είμαι ακόμη στην δουλειά…» ήταν το σλόγκαν του μόλις έμπαινε στο σπίτι. «Δεν είμαι εδώ… κάντε πως δεν με βλέπετε…» ή «απουσιάζω…» ήταν μερικές από τις εκφράσεις που χρησιμοποιούσε. Αυτή η φαινομενική του αδιαφορία, ήταν η αιτία να προκαλούνται αρκετοί καυγάδες μεταξύ τους. Τις περισσότερες φορές οι τόνοι ανέβαιναν. Άσκημα πρότυπα για τον μικρό Τόνι που έτρεχε κρατώντας τα αυτιά του και κρυβόταν κάτω από το κρεβάτι τραγουδώντας για να μην ακούει τις προστριβές τους.
Η Κάρολ μία μέρα δεν άντεξε άλλο και τους εγκατέλειψε, αφήνοντας πίσω της μόνο ένα σημείωμα. «Πάω να βρω τον εαυτό μου…» έγραφε και δίπλα από το μελάνι το χαρτί ήταν υγρό. Ο Άλμπερτ πλησίασε το χαρτί στη μύτη του για να το μυρίσει. Ήταν σίγουρος πως ήταν δάκρυα· δεν έκανε λάθος. Ήξερε πως έφταιγαν κι οι δύο, κάποιος περισσότερο, κάποιος λιγότερο, μα σίγουρα έφταιγε κι αυτός. Τουλάχιστον αυτό το παραδεχόταν. Πόσο θα ήθελε να είχε την ψυχική δύναμη να μπορέσει να προσφέρει περισσότερα στην οικογένειά του. Αυτό το πλήρωνε για αρκετό καιρό μετά τον χωρισμό τους. Το πιο δύσκολο κομμάτι, όμως, ήταν να κάνει τον Τόνι να τον συμπαθήσει, κερδίζοντας την αγάπη του. Στην αρχή δεν τα πήγαιναν πολύ καλά μεταξύ τους, μα η επιμονή του τον έβγαλε ασπροπρόσωπο. Οι σχέσεις τους αποκαταστάθηκαν και μέρα με τη μέρα ο δεσμός τους γινόταν όλο και πιο δυνατός. Τώρα είχαν γίνει αχώριστοι και αισθάνονταν απαραίτητη ο ένας την παρουσία του άλλου.
Ο Άλμπερτ καθόταν σκυθρωπός στην πολυθρόνα του σαλονιού, κοιτώντας τα τελευταία χρήματα που είχαν για να περάσουν. Ο Τόνι, μη συνειδητοποιώντας την αξία των χρωματιστών χαρτιών, ρώτησε με απορία… «Λοιπόν μπαμπά…;» Ο Άλμπερτ δεν φάνηκε να δίνει σημασία στον μικρό που έδειχνε να περιμένει με αγωνία μία απάντηση, οπότε ο Τόνι επανέλαβε… «Μπαμπα…!»
-«Έεε…;» έκανε ξαφνιασμένος και γύρισε το κεφάλι προς το μέρος του.
-«Σήμερα είναι τα γενέθλιά μου. Το ξέχασες…;» τον ρώτησε αγνοώντας όλα εκείνα που ταλαιπωρούσαν τις σκέψεις του πατέρα του. Ήταν ακόμη τόσο μικρός και δεν έπρεπε να τον απασχολούν τέτοια θέματα. Σαν παιδί είχε δικαιώματα και αυτό το γνώριζε πολύ καλά ο Άλμπερτ, που τόσο καιρό είχε φροντίσει να μην του λείψει τίποτα. Όμως κάποια στιγμή, η βρύση στερεύει και τότε έρχεται η ώρα για αλλαγές.
-«Έλα εδώ μικρούλη μου…» είπε εύθυμα και τον πήρε αγκαλιά, κρύβοντας καλά τα προβλήματά τους. «Μα και βέβαια δεν σε ξέχασα, μικρέ μου πρίγκιπα…» ο τόνος του ξεγελούσε ακόμη και κριτικούς κινηματογράφου. «Σήμερα είναι τα γενέθλιά σου και θα πάρεις το ομορφότερο δώρο που έχεις πάρει ποτέ σου…»
-«Ναι!!!» ξεφώνησε με χαρά ο Τόνι χώνοντας ακόμη πιο βαθιά τη λεπίδα της ανέχειας στην καρδιά του.
Όσην ώρα κρατούσε τον γιο του στα χέρια του, με μία κλεφτή ματιά, μέτρησε τα τελευταία του χρήματα που ξεκουράζονταν πάνω στο τραπέζι. Ήταν μόνο τριάντα ευρώ και μερικά ψιλά που κουδούνιζαν μέσα στον κουμπαρά. Πρέπει να ήταν ακόμη πέντε. Σύνολο τριάντα πέντε ευρώ για να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους, αν δεν κατάφερνε να βρει επιτέλους μία εργασία της προκοπής. Από τότε που είχε απολυθεί, έκανε μόνο δουλειές του ποδαριού. Μοίραζε κάνα φυλλάδιο, όποτε υπήρχε ανάγκη, πήγαινε τα σκυλιά των γειτόνων καμιά βόλτα, έναντι αδρής αμοιβής, ή κούρευε κάνα γκαζόν. Οι εποχές ήταν δύσκολες και η κρίση δεν του άφηνε περιθώρια για κάτι καλύτερο. Όσα βιογραφικά κι αν είχε στείλει δεν πήρε ποτέ απάντηση. Όσες πόρτες κι αν χτύπησε, τις βρήκε όλες κλειστές. Οι φίλοι, του γύρισαν την πλάτη και ο σπιτονοικοκύρης του έκοψε την καλημέρα μόλις έμαθε πως έμεινε άνεργος. Ίσως να φοβόταν πως θα έπρεπε να δείξει ανθρωπιά χαρίζοντάς του ένα ή δύο νοίκια σαν συμπαράσταση. Έτσι ο Άλμπερτ πάλευε με όλες του τις δυνάμεις, μα δυστυχώς το σύμπαν δεν συνωμοτούσε υπέρ του, όσο κι αν το ήθελε. Μέρα με τη μέρα έβλεπε τον οικογενειακό προϋπολογισμό να τινάζεται στον αέρα.
Εκείνο το βράδυ, περπατούσε σκεφτικός με τα χέρια στις τσέπες κοιτάζοντας χωρίς νόημα δεξιά κι αριστερά στους δρόμους. Κοίταζε κάτω μήπως και βρει ακόμη και τίποτα παραπεταμένα ψιλά. Ποτέ του δεν ντράπηκε να σκύψει για να σηκώσει ακόμη κι ένα λεπτό, πόσο μάλλον τώρα. Περνούσε έξω από τις βιτρίνες που ήταν γεμάτες με παιχνίδια και σκεφτόταν πως ήθελε να πάρει κάτι μικρό, συμβολικό έστω, για τα γενέθλια του Τόνι. Μα όλα τα παιχνίδια κόστιζαν πάνω από δέκα ευρώ. Μέσα έβλεπε οικογένειες να ψωνίζουν με χαμόγελα λες και δεν τους είχε αγγίξει η κρίση. Αναρωτιόταν τι είχε κάνει και του άξιζαν όλα αυτά; Ποιο λάθος τον οδήγησε ως εδώ; Αλλά δεν μπορούσε να βρει απάντηση.
Λίγα μέτρα αργότερα στεκόταν έξω από μία πιτσαρία. Το τζάμι της ήταν ζεστό καθώς οι φούρνοι έψηναν αχνιστό μυρωδάτο ζυμάρι. Η κοιλιά του γουργούρισε. Έβαλε τα χέρα στις τσέπες. Σοκαρίστηκε όταν συνειδητοποίησε πως η αριστερή ήταν τρύπια. Οι μισές του οικονομίες έκαναν φτερά χωρίς να το καταλάβει καν. Αυτό κι αν ήταν ειρωνεία. Αμέσως έκανε το δρόμο που είχε ακολουθήσει προς τα πίσω ψάχνοντας εξονυχιστικά σαν ντετέκτιβ με μεγεθυντικό φακό. Οι έρευνες δεν στέφθηκαν με επιτυχία ώσπου έφτασε και πάλι έξω από την πιτσαρία. Σα μικρό παιδί που στέκεται έξω από βιτρίνα παιχνιδιών, χάζευε το φαγητό που σερβιρόταν στους πελάτες. Στη δεξιά του τσέπη είχαν ξεμείνει τα μισά από όλες του τις οικονομίες. Τα έβγαλε και τα μέτρησε. Μόλις δεκαεφτά ευρώ φώλιαζαν μέσα στις παλάμες του. Ξεφύσησε γεμάτος απογοήτευση. Ευχόταν να πεθάνει μα αυτό δεν θα ήταν λύση για κανέναν. Ο Τόνι χρειαζόταν ακόμη τον πατέρα του, όπως κι ένα παιχνίδι για τα γενέθλιά του.
Στον αντικατοπτρισμό της τζαμαρίας φάνηκε ένα μικρό σκοτεινό σοκάκι ακριβώς πίσω από την πλάτη του. Μία περίεργη αίσθηση, σαν γάτα που ανατριχιάζει, έκανε το κορμί του να ριγήσει. Ένα μούδιασμα που ξεκίνησε από το σβέρκο και κατέληξε στη μέση τον έκανε να γυρίσει προς τα εκεί. Μία πάχνη πλανιόταν στον αέρα κόντρα στο ρεύμα του ανέμου. Στο βάθος του στενού ήταν στερεωμένη μία μισοριγμένη ξύλινη ταμπέλα που δεν θυμόταν να είχε δει ποτέ. Είχε περάσει πολλές φορές από εκεί και ήταν σίγουρος πως δεν υπήρχε όχι μόνο η ταμπέλα, αλλά και το ίδιο το μαγαζί κάτω από την γκρεμισμένη επιγραφή. Το στομάχι του άρχισε να γουργουρίζει υπενθυμίζοντάς του πως ο μικρός Τόνι είχε μείνει μόνος στο σπίτι και μάλλον κι εκείνος θα είχε την ίδια πείνα με αυτόν. Κι όμως… ένιωσε πως δεν μπορούσε να αντισταθεί. Μία ανεξήγητη ορμή τον καθοδηγούσε να εξερευνήσει αυτό το μέρος. Έβαλε τα χρήματα ξανά στην τσέπη του, αφού βεβαιώθηκε πως δεν τα έβαλε στη σκισμένη, και γύρισε προς το στενό σοκάκι. Όσο το πλησίαζε ένιωθε έναν πρωτόγνωρο ηλεκτρισμό στο κορμί του. Λίγα βήματα αργότερα έφτασε σχεδόν μπροστά στη βιτρίνα. Ήταν παλιά, σκονισμένη, με φαινομενικά άχρηστα αντικείμενα. Ναι, ήταν ένα παλαιοπωλείο, αν μπορούσε να διακρίνει σωστά όλα εκείνα που για τους περισσότερους έμοιαζαν αδιάφορα. Πού ξέρεις…; σκέφτηκε. Ίσως μπορέσω να βρω κάτι πραγματικά φτηνό για τα γενέθλια του Τόνι εδώ…
Αφού κοίταξε για αρκετή ώρα, αποφάσισε να σπρώξει την πόρτα και να μπει. Η πόρτα ακούστηκε να τρίζει, λες και είχε να ανοίξει χρόνια. Ήταν ένα μικρό μαγαζί φωτισμένο με πολλά κεριά. Προχώρησε λίγο πιο μπροστά ώστε να κλείσει την πόρτα πίσω του. Κοίταξε τριγύρω μα δεν είδε κανέναν πωλητή. Κοίταξε την τζαμαρία και είδε τις πρώτες ακτίνες του φεγγαριού να μπαίνουν στη βιτρίνα. «Είναι κανείς εδώ…;» ρώτησε χωρίς να είναι σίγουρος αν θέλει στ’ αλήθεια να πάρει απάντηση. Αυτό το μέρος του προκαλούσε ανατριχίλα. Τα κεριά πρόσδιδαν μαγική και ζεστή ατμόσφαιρα, ίσως και λίγο φιλόξενη, μα ένα ψυχρό ρεύμα που έμπαινε από κάπου είχε την δική του άποψη. Ίσως σε αυτό το μέρος το καλό και το κακό να συνυπάρχουν… σκέφτηκε και προχώρησε λίγο πιο μέσα ώσπου σταμάτησε μπροστά από μία μεγάλη βιβλιοθήκη. Στα ράφια της υπήρχαν στοιβαγμένα βιβλία που από την όψη τους φαίνονταν παμπάλαια. Τα περισσότερα είχαν λεπτό ξύλινο εξώφυλλο που είχε φθαρεί στις άκρες φανερώνοντας τα κιτρινισμένα φύλλα. Χμ… χαμογέλασε. Θυμήθηκε που στα νιάτα του έλεγε στην Κάρολ, την γυναίκα του, πως τα βιβλία αξίζουν μόνο για προσάναμμα. Πώς άλλαξαν έτσι οι εποχές!; σκέφτηκε. Δεν ήταν λίγα τα βράδια που κάποιο βιβλίο μετά τον χωρισμό του με την Κάρολ του κρατούσε συντροφιά μέχρι να βαρύνουν τα βλέφαρα και να χαθεί στον κόσμο των ονείρων.

Όταν ο Παζολίνι συνάντησε το αγόρι που του πρόσφερε το θάνατο


Πρεμιέρα απόψε στο Studio Κυψέλης, για ακόμα μία φιλόδοξη δουλειά των "Θεατρίνων Θεατές" και του Γιώργου Λιβανού.
Μετά από έξι μήνες προετοιμασίας και με αφορμή τα σαράντα χρόνια από το θάνατο του Πιερ Πάολο Παζολίνι, ανοίγει σήμερα αυλαία το ολοκαίνουργιο "Όταν ο Παζολίνι γνώρισε το αγόρι που του προσέφερε το θάνατο" του Γιάννη Σολδάτου. Ο συγγραφέας έγραψε το έργο για την συγκεκριμένη ομάδα ηθοποιών ενώ η τελική του μορφή ολοκληρώθηκε στις πρόβες.

Η ιδέα
Ένας σύγχρονος Έλληνας σκηνοθέτης αποφασίζει να ασχοληθεί με το έργο του Παζολίνι και μαζί με την ομάδα του δοκιμάζουν να αναπαραστήσουν γνωστές σκηνές από τις ταινίες του. Καθώς ταυτίζονται όλο και περισσότερο με το πρωτότυπο έργο επιστρέφουν 50 χρόνια πίσω στα πλατό του Παζολίνι όπου έκανε τα γυρίσματα.
Εκεί, λοιπόν, συναντάμε τον Πιέρ Πάολο, την Κάλλας, τον Σέρτζιο, το Φάμπιο, τη Μαρκέλλα, τη Συλβάννα Μαγκάνο και άλλους πολλούς, σε σκηνές από το Δεκαήμερο, το Θεώρημα, το Σαλό... με ιταλικές καλτσονέττες των 60's και όπερα, άπαντα εκτελεσμένα ζωντανά με τη συνοδεία πιάνου και κιθάρας.
 Μια εικονοπλαστική παράσταση με κινηματογραφική δόμηση, ερωτισμό και πάθος, τιμή στα 40 χρόνια από το θάνατο του Παζολίνι.
Αποκλειστικά
Ο Βασίλης Μπουζιώτης για το εγχείρημα και τον Παζολίνι:
«Τον είχα λατρέψει από μικρός, μεγάλωσα με τις ταινίες του, αγάπησα τα «σκοτάδια»του, την ποίησή του, την αισθητική του, τις εμπνεύσεις του, τις δημιουργίες του, τον τρόπο που έφτανε κατευθείαν στην καρδιά, το βλέμμα του στα πράγματα, την «τρέλα» και το μεγάλο του ταλέντο, την αγάπη του στη Μαρία Κάλλας, την τόλμη του, το θάρρος του, το πάθος του, την ευαισθησία μα και τη σκληρότητά του, το πόσο λατρεμένα κολασμένος ήταν… Μου μιλούσε καιρό πριν ο Γιώργος Λιβανός για το έργο που έγραφε για αυτόν και την ομάδα του ο Σολδάτος και με κέντριζε σιγά-σιγά λέγοντάς μου τι σχεδιάζουν. Έπειτα το είδα να στήνεται σκηνή-σκηνή, να διορθώνεται από τον ίδιο τον ικανότατο συγγραφέα πάνω στην πρόβα με τις τελευταίες πινελιές να κλέβουν παράσταση. Το είδα να φτιάχνεται κομμάτι-κομμάτι και να γίνεται ένα ζηλευτό παζλ.
Το «σκηνικό» δύσκολο γύρω-γύρω από το Studio, οι αγωνίες πολλές, μα κάθε Σάββατο εκεί στις πρόβες, έπαιρνα μια βαθιά ανάσα, βλέποντας μια ομάδα να δίνεται ολοκληρωτικά σε μια δουλειά-ψυχής… »

Ο θεατρολόγος Γιάννης Ζέρβας για το πώς συναντιέται ο Παζολίνι με το κείμενο του Γιάννη Σολδάτου και την παράσταση:
«Το καλοκαίρι του 2014 ξεκίνησε η ακρόαση για την παράσταση Όταν ο Παζολίνι συνάντησε το αγόρι που του πρόσφερε το θάνατο… Εννέα μήνες κράτησε η περίοδος της κυοφορίας και η παράσταση, που είδε τα φώτα του θεάτρου, αρχίζει όπως ακριβώς την πρώτη μέρα, με μία ακρόαση νέων ηθοποιών, οι οποίοι, υπό την καθοδήγηση ενός εμπνευσμένου σκηνοθέτη, προσπαθούν να συνθέσουν ένα κινηματογραφικό έργο για τα σαράντα χρόνια από τον θάνατό του μεγάλου Ιταλού δημιουργού. Ο ζήλος του σκηνοθέτη και η εμμονή του προς τον ρεαλισμό, κάνουν τον ίδιο και τους ηθοποιούς του να ταυτίζονται με τον Παζολίνι και τους πρωταγωνιστές των ταινιών του αντίστοιχα.
Θέατρο εν θεάτρω ή κινηματογράφος μέσα στο θέατρο; Η ιδιαίτερη και ίσως τολμηρή γραφή του έργου, με την κινηματογραφική δομή (θα μπορούσε να είναι και σενάριο ταινίας), η ευρηματική σκηνοθεσία με τις προβολές βίντεο από την ίδια την παράσταση εν ώρα παράστασης, καθώς και οι ηθοποιοί που μπαίνουν και βγαίνουν από τον ρόλο και μας μεταφέρουν με ένα μαγικό flash back στην εποχή του Παζολίνι, συνηγορούν και στα δύο.
Μέσα από τις αναφορές στα έργα του Ιταλού κινηματογραφιστή, (το «Δεκαήμερο», το «Θεώρημα», η «Μάμα Ρόμα», «Οι μύθοι του Καντέρμπουρι» το «Κατά Ματθαίον», το «Σαλό», η «Μήδεια», ο «Οιδίπους»…), δοσμένες είτε δραματικά, είτε κωμικά, αγγίζοντας ακόμη και την παρωδία, αλλά και μέσα από την αναβίωση των ηρώων του, σκιαγραφείται η πολύπλευρη προσωπικότητα του Πιερ Πάολο Παζολίνι, οι πολιτικές και θρησκευτικές του απόψεις, η φιλοσοφία του για τη ζωή, η αισθητική του για τον κινηματογράφο, η λατρεία του για τις ωραίες εικόνες αλλά και για τα ωραία σώματα γυναικεία ή ανδρικά. Την «ελεγεία» του πολυτάλαντου και πολυπράγμονα ποιητή-κινηματογραφιστή, έρχεται να συμπληρώσει η έντονη προσωπικότητα της Μαρία Κάλλας και η ιδιαίτερη σχέση της με τον Παζολίνι.
Ο «ποιητικός ρεαλισμός» του Παζολίνι μετουσιώνεται μέσα στο κείμενο του Γιάννη Σολδάτου, που αποδίδεται με μεγάλες δόσεις αισθησιασμού μέσω της παράστασης που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Λιβανός. Το ύφος και την ατμόσφαιρα της παράστασης συμπληρώνουν οι άριες και τα ιταλικά καλτσονέττα, που ακούγονται ζωντανά. Η παράσταση κλείνει με μια καταγγελία ενάντια στον φασισμό, δίνοντας στο έργο μία κοινωνικοπολιτική διάσταση, κάτι που διαπερνά και το έργο του Παζολίνι στο σύνολό του.»

Ο Γιάννης Σολδάτος για το έργο:
«Θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι ένας διάλογος για τα ενενήντα χρόνια, που άφησε το ίχνος του σ΄αυτή τη γη ο Π.Π.Π. Τα 50 που έζησε και τα 40 από το θάνατό του. Έζησε και πέθανε προκαλώντας μια κοινωνία, που δεν ήταν άξια του. Προκάλεσε ακόμα και το θάνατό του και πέθανε για να μείνει αθάνατος.
Ο Παζολίνι, σημάδεψε με την τέχνη του, τον 20ο αιώνα, σαν ποιητής δοκιμιογράφος, θεωρητικός, θεατρικός συγγραφέας αλλά προπάντων σαν ένας από τους κορυφαίους φιλμογράφους. 
Ένας σκηνοθέτης του σήμερα, οδηγείται σε μια πορεία στο χρόνο και ταυτίζεται με τον Παζολίνι.»

Η Γιοβάννα Πρασίνου για την παράσταση και το έργο:
«Η παράσταση πραγματοποιεί ένα κεραυνοβόλο μοντάζ στην προσωπικότητα του Παζολίνι, δηλαδή, στις "αληθινές", στις "πραγματικές στιγμές" του. Ο Παζολίνι έγραψε πως : "...Ο χρόνος δεν είναι εκείνος της ζωής αφού έχουμε πεθάνει.: σαν τέτοιος είναι πραγματικός, δεν είναι ψευδαίσθηση και μπορεί θαυμάσια να είναι ο χρόνος της ιστορίας μιας ταινίας..."
Ο Χρόνος της ιστορίας του Πιερ Πάολο Παζολίνι μ ο χρόνος της ιστορίας μιας παράστασης, με μια έμπνευση γνήσια ποιητική!»
Τι θα δούμε
Τους πρωταγωνιστές του Παζολίνι, τις προσεγγίσεις του, πληροφορίες για τον ίδιο, τους πειραματισμούς του με το φακό, τους ανθρώπους, το σώμα, τη σχέση του με την Μαρία Κάλλας όπως προκύπτει από τα γράμματα που αντάλλαξαν και τις συνεντεύξεις της εποχής... Τα πρόσωπα και οι μεταξύ τους σχέσεις, υπό την πένα του Σολδάτου και τη σκηνοθετική άποψη του Λιβανού, δημιούργησαν ένα σκληρό κείμενο και μια θεατρική παράσταση απαιτήσεων επιχειρώντας τη σκιαγράφηση του μύθου ενός σύγχρονου κολασμένου.
Πώς ο Παζολίνι, που αποτύπωσε όσο κανείς στο σύγχρονο κινηματογράφο το ρεαλισμό και το πάθος μαζί τον έρωτα και τις εναγώνιες υπαρξιακές αναζητήσεις, σχηματοποιείται μέσα από την επαφή του με ανθρώπους, σκηνές από ταινίες του και τον αιφνίδιο θάνατο του, που όχι μόνο δεν τον άφησε στη λήθη, αλλά τον πέρασε στους δημιουργούς που σφράγισαν με την ιδεολογία του και την τοποθέτησή τους την Σύγχρονη Έβδομη Τέχνη, θα το ανακαλύψουμε όλοι μαζί στις 25 Φλεβάρη.
Τι είπαν οι συντελεστές
Ο σκηνοθέτης Γιώργος Λιβανός...
Ένα σχόλιο για το έργο
Γ.Λ.: Μια εξαιρετικά πρωτότυπη καταγραφή από το Γιάννη Σολδάτο για την ομάδα των ΘΕΑΤΡΙΝΩΝ ΘΕΑΤΕΣ, για το σύγχρονο Τιτάνα κινηματογραφιστή Παζολίνι, με ρεαλιστικά στοιχεία ημερολογιακά από τη ζωή του, θεατροποίηση βασικών σκηνών-εικόνων από τις ταινίες του και μια προσπάθεια καταγραφής της προσωπικότητάς του και του τρόπου που αντιμετώπιζε την τέχνη, τη ζωή και το θάνατο μέσα από τη σχέση του με τη Μαρία Κάλλας. Ένα σπάνιο και πρωτότυπο κείμενο.

Ένα σχόλιο για το ρόλο και τον Παζολίνι
Γ.Λ.: Ο Παζολίνι, μέσα από ένα σκηνοθέτη σήμερα στην Ελλάδα, που επιχειρεί να επαναπροσδιορίσει το έργο του μεγάλου Ιταλού κινηματογραφιστή, και λεπτό προς λεπτό οι ταυτίσεις γίνονται ρεαλιστικά απότομες και προκλητικές, η πραγματικότητα σμίγει με το μύθο, η ζωή με το όνειρο, το παιχνίδι με την αλήθεια. Σαγηνευτικό να δουλεύω με τόσα πολλά άτομα και πάλι και να προσπαθώ να προσδιορίσω την προσωπικότητα αυτής της μεγαλοφυίας. Οδηγός και σύμμαχος, όπως ο ίδιος έλεγε, η αλήθεια!

Ένα σχόλιο για τον Παζολίνι ως καλλιτέχνη και το έργο του γενικότερα. Αυτό που σηματοδοτεί ο Παζολίνι σε σχέση με την τέχνη.
Γ.Λ.: Ο ρεαλισμός, ο λόγος, οι μεγάλες ιδέες, το σπάσιμο της εκάστοτε φόρμας, η αγάπη για το αισθητικό γυμνό σώμα, που μας έμαθαν να το κρύβουμε, αντί να το χαιρόμαστε, το πείραγμα στους κλασσικούς, η ανάγκη να προσεγγίσει κανείς την Τέχνη με όλους τους δημιουργικούς τρόπους, και από όλους τους πειραματικούς δρόμους, το ρίσκο και το κυνηγητό της Αλήθειας, είναι μια σειρά από χαρακτηριστικά που σκιαγραφούν την προσωπικότητα του Παζολίνι αλλά και τις δικές μου Καλλιτεχνικές επιλογές. Επίσης, η ανάγκη του να κάνει ομάδα, και μέσω της κοινής συμπαραδοχής και πίστης να πορευτούν.

Πως ήρθε η ιδέα, πως έγινε η αρχή, πως υλοποιήθηκε το πρότζεκτ...
Γ.Λ.: Εκτιμώ βαθύτατα το Γιάννη Σολδάτο, συνεργαζόμαστε χρόνια, κι αποφασίσαμε να ψάξουμε ένα κοινό φετινό θεατρικό στόχο. Μεταξύ κορυφαίων προσωπικοτήτων, του πρότεινα τον Παζολίνι, φέτος που συμπληρώνονται 40 χρόνια από το θάνατό του, και ο Γιάννης ρίχτηκε, με το πάθος που τον χαρακτηρίζει, στη σύνθεση ενός ιδιαίτερου κειμένου που σκιαγραφεί απόλυτα την ταυτότητα που ο Παζολίνι θα ήθελε να αφήσει πίσω γι΄αυτόν και το έργο του. Ένα κείμενο, που ο Γιάννης έγραψε για μένα και την εξαιρετική ομάδα ηθοποιών, που από κοινού διαλέξαμε, μέσα από πολυήμερες ακροάσεις. Μετά από τις πρώτες αναγνώσεις του κειμένου οραματίστηκα τους ήρωες λιτούς και γραμμικά απέριττους, ειλικρινείς και απόλυτους να βουτούν στην αναζήτηση της Παζολινικής δωρικής αλήθειας. Μέσω συνεχών προβολών και μουσικής ενδυνάμωσης από Όπερα και ιταλικά κυρίως τραγούδια σχηματοποίησα με το Σολδάτο σύμμαχο μια εντυπωσιακή θεωρώ παράσταση, τιμή στο πνεύμα του Παζολίνι. Σύμμαχοι ουσιαστικοί όλοι οι συντελεστές και ιδιαίτερα για μένα ο Βασίλης Μπουζιώτης, που με στήριξε σε όλες τις ανασφάλειες και τις δύσκολες στιγμές ενός τιτάνιου εγχειρήματος. Τους ευχαριστώ όλους και τον καθένα ξεχωριστά.
Η Γιώτα Φωτοπούλου...
Ένα σχόλιο για το έργο
Γ.Φ.: Δε θα ρωτήσω ποτέ γιατί ή πως γεννήθηκε η ιδέα γι΄αυτό το έργο. Οι υποθέσεις με καλύπτουν μαγικά... Αφήνομαι στη ροή... Αφήνομαι στη γέννεση. Μμμ... μμμ... μμμ...

Ένα σχόλιο για το ρόλο σας
Γ.Φ.: Μια κομματιασμένη τελειότητα, μια κομματιασμένη καλλιτεχνική ευφυία. Η Μαρία, που δεν υπηρέτησε ποτέ την Κάλλας. Σέβομαι, υποκλίνομαι, συμπονώ... (Και πίνω...)

Για σας...
Γ.Φ.: Όταν η απενοχοποίηση συναντά μια τέτοια νοημοσύνη, η τέχνη διευρύνει τους ορίζοντες της. Τι να πω!!! Από εκεί ψηλά, ίλιγγος.

Η ιδέα, η αρχή, το πρότζεκτ...
Γ.Φ.: Γιώργο, Μιάου!
Ο Νίκος Χαλατζίδης...
Ένα σχόλιο για το έργο και για το ρόλο
Ν.Χ.: Οι ρόλοι μου είναι μια αναδρομική εκπλήρωση παλαιοτέρων ή και παιδικών ονείρων. Η σκηνή από το τόξο από τις "Χίλιες και μια νύχτες". Ο ρόλος του Ιάσονα, στη Μήδεια, που μικρός ονειρευόμουν μαγεμένος από τον Όμηρο και την ελληνική μυθολογία. Συμμετοχή φαντασιακή ή ακόμα και πραγματική, σε εκστρατείες αργοναυτικές και πολιορκίες 'Ιλιου.
Ο Παζολίνι υπηρέτησε πιστά και απαρέγκλητα (ή τουλάχιστον προσπάθησε) αυτό που μπορούμε ν' αποκαλέσουμε Παζολινική αισθητική και την ακολούθησε σε όλη (ίσως) την πιθανή διαδρομή της. Μέσα από τριλογίες θεματικές και επιλογή θεμάτων, που ήταν ίσως η μετεξέλιξη της κάθε αισθητικής θέσης, που προηγουμένως είχε διατυπωθεί, διατηρώντας (έστω και εγκεφαλικά) το προσωπικό του στίγμα (το οποίο πίστευε κι ό ίδιος πως ήταν αυτό).
Το έργο του, θα έχει πάντα σημαίνουσα θέση στην Παγκόσμια κινηματογραφία. Ακόμα και από Ακαδημαικής άποψης.

Ένα σχόλιο για τον Παζολίνι
Ν.Χ.: Ο Παζολίνι με τρόπο που ο ίδιος βίωσε μέσα από την προσωπική του ιδιαιτερότητα, ίσως και να προτρέπει τη βιωματική αντίληψη της τέχνης ως τρόπο ζωής. Μια ελιτίστικη αντίληψη, που μπορεί να φτάνει τα όρια του snobe, και θέλει και (απαιτεί;) την ολοκληρωτική βίωση της τέχνης. Ακόμα και πάνω από τη φυσική και κοινωνική τάξη πραγμάτων. Ως επιλογή και τρόπο ζωής.

Η ιδέα, η αρχή, πως υλοποιήθηκε το πρότζεκτ...
Ν.Χ.: Το έργο ξεκίνησε από το Γιάννη Σολδάτο, που ανέθεσε τη σκηνοθεσία και τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο Γιώργο Λιβανό. Η υλοποίηση του εγχειρήματος επήλθε από τη σκηνοθετική μαεστρία, διασκευή (θεατρική) και επιμονή του Γιώργου Λιβανού, και τη συγγραφική ολοκλήρωση του έργου, από το Γιάννη Σολδάτο, που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια των προβών, λαμβάνοντας υπόψιν του τον κάθε ηθοποιό ξεχωριστά και ολοκληρώνοντας τη συγγραφή κάθε ήρωα πάνω σε αυτόν. Παρακολουθώντας άοκνα τις πρόβες και δίνοντας συγγραφικές εξηγήσεις πάνω στο κείμενο και τους ήρωες του.
Η Έρη Παπαγαλάνη...
Ένα σχόλιο για το έργο
Ε.Π.: Πρόκειται για ένα flash back στη ζωή και το έργο του βασικού εκπροσώπου του Ιταλικού νεορεαλισμού, τον Παζολίνι. Η ιδέα γεννήθηκε με αφορμή τα 40 χρόνια από το θάνατό του αλλά και την ανάγκη για κάτι διαφορετικό. Για μια παράσταση που θα αποπνέει κάτι καινοτόμο, κάτι ταξιδιάρικο κι αληθινό. Ένα νέο αέρα ικανό να σε παρασύρει μακρυά από τις συμβάσεις και τον καθωσπρεπισμό, που επιβάλλει η κοινωνία της υποκρισίας και της συγκάλυψης, του χθες και του σήμερα. Οι παρορμήσεις και οι έξεις του υποσυνείδητου κυριαρχούν. Απογυμνώνονται και εκφράζονται όπως προστάζει το ζωόδες ένστικτο της ανθρώπινης φύσης.

Ένα σχόλιο για το ρόλο σας
Ε.Π.: Η Συλβάνα είναι ένα ον, που άλλοτε είναι γήινο κι άλλοτε ονειρικό. Είναι η ψυχή του Παζολίνι, που στο πέρασμα των χρόνων αλλάζει και παίρνει το σώμα που θέλει ο ποιητής. Ίσως είναι και το υποσυνείδητο που καταφέρνει να βγει στην επιφάνεια και να εκφραστεί μέσα από το ανθρώπινο σώμα. Μας θυμίζει το παιδί, που με την αθωότητά του τρυπώνει στην καρδιά μας. Η γυναίκα που παρασύρει και προκαλεί τις αισθήσεις να βγουν στην επιφάνεια. Μια φωτιά που καίει κάθε ενοχή και οδηγεί την πλαστή ηθική στο τέρμα του δρόμου. Μια φωνή ιερή, χάδι στις ψυχές των ανθρώπων, που αγωνίζονται να βρουν την ταυτότητά τους. Ένα κορίτσι, που με την αφέλεια της νιότης σε παρασύρει στη ζωή. Τρέχει μπροστά κι εσύ αποφασίζεις αν θ΄ακολουθήσεις τη ζωή ή αν μείνεις να σαπίσεις μες τη σοβαροφάνεια της εκάστοτε εποχής. Μεταμορφώνεται σε σώμα που υφίσταται τα πάντα. Βιάζεται, εξευτελίζεται και πεθαίνει στο όνομα μιας δημοκρατίας που ευνουχίζει το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας.

Ένα σχόλιο για τον Παζολίνι και το έργο του
Ε.Π.: Ο Παζολίνι στρέφει το φακό του στο χώρο των λαϊκών στρωμάτων και αφήνει το έργο του να εκφραστεί από ανθρώπους του υποκόσμου, προκειμένου να ασκήσει την κοινωνική του κριτική. Χρησιμοποιεί στις ταινίες του σκηνές ωμότητας και αφυπνίζει συνειδήσεις. Εξυμνεί το ανθρώπινο σώμα και τον έρωτα σε όλες τις εκφράσεις του. Απενοχοποιεί τα αρχέγονα ένστικτα και τονίζει την δύναμη τους, που όταν κορυφωθούν ανατρέπουν κάθε κοινωνική σύμβαση και ηθική. Κυρίως όμως τονίζει τη δύναμη της αγάπης και της στοργής που ενώνει, πράγμα εξαιρετικά επικίνδυνο για αυτούς που ασκούν εξουσία και βία.

Ένα σχόλιο για το σκηνοθέτη.
Ε.Π.: Τα σώματα των ηθοποιών, ζωντανά εργαλεία στα χέρια του σκηνοθέτη, σπάνε τα δεσμά της ενοχοποίησης και της καταστολής της επιθυμίας. Παρουσιάζουν απροκάλυπτα και ωμά τη δύναμη της. Μια χίμαιρα φωτιάς που ισοπεδώνει τις προσταγές που επιβάλλει ένας κοινωνικός μηχανισμός επινοημένος και επιβεβλημένος από την ανάγκη των ισχυρών για κυριαρχία.

¤

Η Βερόνικα Ηλιοπούλου...
Ένα σχόλιο για το έργο
Β.Η.: Όταν ο Παζολίνι συνάντησε το αγόρι που του πρόσφερε το θάνατο: Ένα καταπληκτικό κείμενο του Γιάννη Σολδάτου, όπου η γραφή, παρ' όλο που είναι εγκεφαλική, μπορεί να μιληθεί με αμεσότητα από τον ηθοποιό και ο λόγος να περάσει αβίαστα στο θεατή. Σε συνδυασμό με την εξαίσια σκηνοθετική ματιά του Γιώργου Λιβανού και τη μαεστρία του στην προσέγγιση του κειμένου. Το έργο αναπαριστά σκηνές από ταινίες του Παζολίνι, δίνοντάς τις ανάγλυφα και κάνοντας ταξίδι στο χωροχρόνο.

Ένα σχόλιο για το ρόλο σας
Β.Η.: Ο ρόλος μου στην παράσταση είναι διττός: τόσο της ηθοποιού όσο και της τραγουδίστριας. Τραγουδάω άριες, που έχουν τραγουδηθεί από την αείμνηστη Μαρία Κάλλας μιας και η ίδια ενσαρκώνεται στην παράσταση μας ως η αδερφική φίλη του Παζολίνι. Όσον αφορά το κομμάτι της υποκριτικής, όλοι οι ηθοποιί εναλλασόμεθα σε διάφορους ρόλους. Ο αγαπημένος μου ρόλος, από αυτούς που υποδύομαι, είναι αυτός της σύγχρονης Ιοκάστης, ορμώμενος από το μύθο του "Οιδίποδα". Στην προκειμένη προσέγγιση η τελική έκβαση είναι διαφορετική: ούτε η Ιοκάστη αυτοκτονεί, ούτε και ο Οιδίποδας τυφλώνεται. Απεναντίας, κάνει πρόταση γάμου στη μητέρα του, μιας "και είναι καιρός ν΄απαλλαγούν και οι δυο από τις ενοχές και τις τραγωδίες τους", όπως αναφέρει στο κείμενο ο Γ. Σολδάτος. Είναι η νέα εκδοχή του μύθου.

Ένα σχόλιο για τον Παζολίνι
Β.Η.: Όσον αφορά τον Παζολίνι είναι από τους δημιουργούς, που με το έργο του σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη.

Η ιδέα, η αρχή, πως υλοποιήθηκε το πρότζεκτ
Β.Η.: Πριν από λίγους μήνες ήρθε ένα τηλεφώνημα από το Γιώργο Λιβανό προκειμένου να συμμετάσχω σε αυτό το εγχείρημα. Το δέχτηκα με πολύ χαρά μιας και μας συνδέει φιλία εικοσαετίας, με κοινές συνεργασίες στο παρελθόν και έχοντας τυφλή εμπιστοσύνη στον Γιώργο ως σκηνοθέτη, γνωρίζοντας τη δουλειά του. Οι πρόβες λειτούργησαν ομαλά καθότι "δημιουργήσαμε" μέσα από ένα κοινό κώδικα και φτάνοντας σε ένα γνήσιο αποτέλεσμα, δραματοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο τους ήρωες του Παζολίνι, έτσι όπως ξεπηδούν μέσα από το ευφυές κείμενο του Γ. Σολδάτου.
Ο Παναγιώτης Κατσίκης...
Ένα σχόλιο για το έργο
Π.Κ.: Είναι μια ελεγεία για τον μεγάλο σκηνοθέτη Πιερ Πάολο Παζολίνι, ο οποίος μεγαλούργησε μέσα σε τρεις δεκαετίες με τρόπο προκλητικό, για πολλούς βέβηλο, αλλά σίγουρα καινοτόμο που επηρεάζει ακόμα και σήμερα. Δίνεται η ευκαιρία, μέσα από το έργο, ο θεατής να γνωρίσει τον Παζολίνι, τον τρόπο που δούλευε αλλά και να περάσει μπροστά από τα μάτια του η παρακαταθήκη που άφησε. Η σχέση πάθους, που είχε με το ιερό τέρας Μαρία Κάλλας, αλλά και το παιδί που του προσέφερε το θάνατο (με πολλά ερωτηματικά).

Ένα σχόλιο για το ρόλο σας
Π.Κ.: Εγώ κάνω το Sergio Citti. Τον βοηθό και επιστήθιο φίλο του Pasolini, ο oποίος είναι και αυτός βουτηγμένος στα δικά του πάθη, τις δικές του φιλοδοξίες αλλά ταυτόχρονα δοσμένος και ταγμένος στο όραμα του Pier Paolo Pasolini, τόσο που γίνεται μέρος των ίδιων των σκηνών του, χαμένος στους δρόμους της Ρώμης καταραμένος όπως ο Pasolini, αλλά παθιασμένος και υποσυνείδητα ερωτευμένος με τον Pasolini.

Εσείς...
Π.Κ.: Για μένα δεν έχω να πω πολλά,  είμαι στα πρώτα μου βήματα... Ακόμα ιχνηλατώ και χαίρομαι που συνεργάζομαι με αξιόλογους ηθοποιούς, που έχουν αφήσει το προσωπικό τους στίγμα όπως ο Γιώργος Λιβανός, η Γιώτα Φωτοπούλου και η Βερόνικα Ηλιοπούλου αλλά και πολλά υποσχόμενους, ταλαντούχους ηθοποιούς, όπως ο Νίκος Χλατζίδης, η Μάγδα Φράγκου, ο Άγης Σιούνας, ο Γιάννος Τριανταφύλλου, η Έλενα Μιχαλάκη , η Έρη Παπαγαλάνη, η Κέλλυ Καιμάκη, η Λίλη Τέγου και ο Βασίλης Θεοδώρου.

Για το ξεκίνημα αυτής της δουλειάς και το πρότζεκτ...
Π.Κ.: Αυτή η δουλειά είναι ένα έργο αποτέλεσμα έρευνας χρόνων και αποτελεσματικής γραφής από το Γιάννη Σολδάτο, το οποίο παρέλαβε ο Γιώργος Λιβανός, ο οποίος με πατρική ευαισθησία και σεβασμό ξετύλιξε το κουβάρι του κειμένου βήμα βήμα και το ξανατύλιξε με τρόπο εντυπωσιακό καταφέρνοντας να ενορχηστρώσει 14 ηθοποιούς (δεν το φανταζόμουν!!!) αρμονικά στη σκηνή του Studio Κυψέλης. Όλοι βάλαμε τον καλύτερο εαυτό μας και συνεχίζουμε την αναζήτηση... Γιατί ο ηθοποιός για μένα οφείλει να ερευνά και η λέξη είναι ταυτόσημη με την αναζήτηση-έρευνα. Για το καλύτερο.
Η Έλενα Μιχαλάκη...
Ένα σχόλιο για το έργο
Ε.Μ.: "Όταν ο Παζολίνι συνάντησε το αγόρι που του πρόσφερε το θάνατο" μια θεατρικοκινηματογραφική σύνθεση που στήνει σκηνοθετώντας ο εξαίρετος Γιώργος Λιβανός σ' ένα κείμενο του Γιάννη Σολδάτου με αφορμή τα 40 χρόνια απ´ το θάνατο του Παζολίνι που μας ταξιδεύει 50 χρόνια πριν αλλά και αρκετά χρόνια μετά... δείχνοντάς μας πόσο διαχρονικό και ενδιαφέρον είναι ν'ασχολείσαι με τις ζωές ανθρώπων που υπήρξαν δαχτυλοδειχτούμενοι ανακαλύπτοντας ότι κατά βάθος μέσα απ'αυτό το περιθώριο αναγκάστηκαν να εκφραστούν μέσω της Τέχνης "προκαλώντας", αλλά κρύβοντας τόση ευαισθησία! Πώς ένας άνθρωπος ομοφυλόφιλος, κομμουνιστής μάχεται για την αφύπνιση της μάζας και εντέλει τον σκοτώνουν. Τί αποζητά από κάθε αγόρι και τί απ' το αγόρι που του πρόσφερε το θάνατο...

Ένα σχόλιο για το ρόλο σας
Ε.Μ.: Με ιδιαίτερη χαρά αντιμετωπίζω το ρόλο της "Μάμα Ρόμα", αυτής της "έντιμης"πόρνης που δεν σταματά να ονειρεύεται. Μια γυναίκα που ενώ γνωρίζει ότι βρίσκεται στο περιθώριο δεν αποθαρρύνεται και αγωνίζεται να ξεπεράσει τη μοίρα της και γίνεται σύμβολο του άνισου αγώνα ενάντια στο πεπρωμένο μας.

Ένα σχόλιο για τον Παζολίνι ως καλλιτέχνη ή και το έργο του γενικότερα
Ε.Μ.: Μέσα απ'την τέχνη του Καλλιτέχνη Πιέρ Πάολο Παζολίνι εξεγείρονται όλες εκείνες οι απόκρυφες τάσεις της ανθρώπινης ψυχής που καταδικάζονται και στιλιτεύονται από ένα δήθεν κοινωνικό γίγνεσθαι που απλά αρνείται να τις αναγνωρίσει ως στοιχεία και αναγκαίο τρόπο έκφρασης της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης. Η μοίρα στον Παζολίνι λειτουργεί όπως περίπου και στην αρχαία τραγωδία, δηλαδή σαν φραγμός στη βούληση. Λούμπεν, μικροαστοί, αστοί αποτελούν κρίκους της ίδιας αλυσίδας, αλλά φτιαγμένους από διαφορετικό μέταλλο. Η μη ιστορικότητα νοούμενη σαν αδιέξοδο αποτελεί την ουσία του Παζολινικού τραγικού. Παραθέτω την προσέγγιση του αείμνηστου Βασίλη Ραφαηλίδη στο Βήμα το 1977 την οποία και ενστερνίζομαι απόλυτα.

Για το ξεκίνημα αυτής της δουλειάς και το πρότζεκτ...
Ε.Μ.: Οι Θεατρίνων Θεατές αποφασίζουν να τιμήσουν έναν μεγάλο Ιταλό σκηνοθέτη τον Πιέρ Πάολο Παζολίνι σαν φόρο τιμής για τα 40 χρόνια απ´τον θάνατο του. Πέρυσι είχαν ασχοληθεί με τον μεγάλο μας ποιητή Κωνσταντίνο Καβάφη με την παράσταση "Καβάφης Επέστρεφε"στην οποία είχα την τύχη να συμμετέχω. Έτσι πήρα το βάπτισμα στην ομάδα και μου έγινε πρόταση να είμαι και φέτος βοηθώντας και ακολουθώντας το όραμα τουσκηνοθέτη Γιώργου Λιβανού σ' αυτό το πολύ ενδιαφέρον project, σε μια έρευνα του Γιάννη Σολδάτου πάνω στον μεγάλο Ιταλό σκηνοθέτη και, σαφώς, νιώθω πολύ τυχερή και ευλογημένη να συνεργάζομαι με τόσο σημαντικούς καλλιτέχνες. Η μοναδική Νίκη Γκουντούμη συνοδεύει την παράσταση αριστοτεχνικά και μας ταξιδεύει στα μονοπάτια της Ιταλίας μ' έναν εξαιρετικό Γιώργο Λιβανό στον πρωταγωνιστικό ρόλο και μια συγκλονιστική Γιώτα Φωτόπουλου στον ρόλο της Μαριάς Κάλλας ενώ ένας δεκαμελής θίασος με νέα ταλαντούχα παιδιά πασχίζει για το καλύτερο σ' αυτή την προσπάθεια! Εύχομαι και ελπίζω ν' ανήκω σ' αυτήν την ομάδα για πολλά χρόνια μιας και μέχρι τώρα έχει καταπιαστεί τόσο με κλασσικό ρεπερτόριο όσο και με πειραματικό σαν κι αυτό!
Ο Γιάννος Τριανταφύλλου...
Ένα σχόλιο για το έργο
Γ.Τ.: Είναι ένα έργο που δείχνει μια άλλη πτυχή του ανθρώπου, που είναι υπαρκτή μεν αλλά κρύβεται καλά, κάτω από τα στερεότυπα της κοινωνίας. Είναι ένα έργο που προκαλεί συγκίνηση, προβληματισμό και σε φέρνει αντιμέτωπο με το βαθύτερο νόημα της ζωής. Την ύπαρξη του ανθρώπου.

Ένα σχόλιο για το ρόλο σας
Γ.Τ.: Υποδύομαι ένα νεαρό γύρω στα 28. Είναι ένας άνθρωπος εσωστρεφής. Αναπτύσει ένα δικό του κόσμο και ζει μέσα σε αυτόν. Ανακαλύπτει τον έρωτα για πρώτη φορά στο πρόσωπο της "ερωμένης" ενός οίκου ανοχής -"μητέρας". Μια άρρωστη σχέση δυναμώνει μέρα τη μέρα ώσπου στο τέλος συμβαίνει το ακατόρθωτο!

Ένα σχόλιο για τον Παζολίνι ως καλλιτέχνη ή και το έργο του γενικότερα
Γ.Τ.: Ο Παζολίνι ήταν από τους καλλιτέχνες που λάτρευε το ανθρώπινο σώμα. Ανεξαρτήτως φύλου. Προσπάθησε σε κάθε μορφή τέχνης για την ανάδειξή του. Εμβάθυνε στα βαθύτερα και στα ζωώδη ένστικτα του ανθρώπινου μυαλού. Δημιούργησε μια νέα Ανεξάρτητη εποχή στον κινηματογράφο.

Για το ξεκίνημα αυτής της δουλειάς και το πρότζεκτ...
Γ.Τ.: Χαίρομαι πολύ, αρχικά που βρίσκομαι σε αυτό το χώρο. Στο Studio Κυψέλης. Επίσης χαίρομαι πολύ που συνεργάζομαι με ηχηρά ονόματα του χώρου, όπως ο Γιώργος Λιβανός, ο οποίος σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στην παράσταση, ο Γιάννης Σολδάτος, ο οποίος έχει γράψει το έργο, η Μαριάννα Τόλη, που υπογράφει τους ευαίσθητους ελληνικούς στίχους της παράστασης και που συμπτωματικά λέω τραγούδι της λέω κι εγώ. Ο Βασίλης Μπουζιώτης , που ήταν άγρυπνος σύμβουλος αυτό τον καιρό.
Είναι ένα progect το οποίο ξεκίνησε έχοντας πολλές απαιτήσεις. Πολύωρες πρόβες. Και εμβάθυνση/ανάλυση στον κάθε ρόλο ξεχωριστά. Για μένα είναι ένα έργο και ένας ρόλος πρόκληση, καθώς ο ρόλος μου είναι τόσο σημερινός και τόσο έξω από μένα, αφού είναι ένας χαρακτήρας, τόσο διαφορετικός. Χάρη στην προσέγγιση του Γιώργου Λιβανού ένοιωσα ασφαλής και οικεία με το έργο από την πρώτη στιγμή. Ο Γιώργος Λιβανός οφείλω να πω προσπαθεί είτε επώδυνα είτε ανώδυνα για το καλύτερο και προστατεύει τους ηθοποιούς του.
Η Μάγδα Φράγκου...
Ένα σχόλιο για το έργο
Μ.Φ.: Ίσως η πιο κατάλληλη προσέγγιση για κατανόηση και επαφή όχι μόνο με το έργο του Παζολίνι αλλά με τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από αυτό. Με έναν Πιερ Πάολο που επιχειρεί αιωνίως να «απεικονίσει» και να επεξηγήσει τον εσωτερικό του κόσμο σε μια προσωπική προσπάθεια ανακάλυψης του ίδιου του του εαυτού.

Ένα σχόλιο για το ρόλο σας
Μ.Φ.: Άντζελα. Το κορίτσι-πόρνη. Κορίτσι πνευματικά, ένας νέος άνθρωπος, αθώος, που ερωτεύεται, αγαπά και αγαπιέται, συλλογίζεται και πράττει με μια αγνότητα που έρχεται σε αντίθεση με την πόρνη, με το σώμα που αγοράζεται και πουλιέται. Μια παιδικότητα τυλιγμένη στην ακραία ωριμότητα.

Ένα σχόλιο για τον Παζολίνι ως καλλιτέχνη ή και το έργο του γενικότερα
Μ.Φ.: Ποιος θα μπορούσε να μιλήσει με απόλυτη σιγουριά για το ποιος ήταν τελικά ο Πιερ Πάολο Παζολίνι;
Για μένα ο Παζολίνι ήταν ο καλλιτέχνης που δεν μπορούσε να αντισταθεί ούτε στον ίδιο του το εαυτό. Δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό του η λέξη «συμβιβασμός» και μάλλον δε θα ήθελε να υπάρχει και η λέξη «παρεξήγηση». Δυστυχώς όμως υπήρχε στο λεξιλόγιο του υπόλοιπου κόσμου. Πόσο ευαίσθητη και πόσο μπερδεμένη ψυχή! Η ωμότητα που παρουσιάζει στα έργα του, η ωμότητα που τον σκότωσε, μοιάζει με λέξεις που δεν μπορούν να ειπωθούν... ή καλύτερα με αισθήματα που δεν περιγράφονται με λέξεις.

Για το ξεκίνημα αυτής της δουλειάς και το πρότζεκτ
Μ.Φ.: Δύσκολο πρότζεκτ. Προκλητικό. Ενδιαφέρον. Από την πρώτη στιγμή που άκουσα ότι θα γίνει παράσταση με θέμα τη ζωή του Παζολίνι σκέφτηκα ότι πρέπει να είμαι μέρος της! Όταν διάβασα το έργο και ξεκινήσαμε τις πρόβες ενθουσιάστηκα και φυσικά έμαθα τόσα καινούρια πράγματα. Κι αν υπήρξαν και δύσκολες ημέρες, αυτές ήταν που μας βοήθησαν να γίνουμε μια δεμένη ομάδα και να προχωρήσουμε σε μια ακόμη πιο ικανοποιητική υλοποίηση της ιδέας!
Η Λίλη Τέγου...
Ένα σχόλιο για το έργο
Λ.Τ.: Πριν δυο περίπου μήνες ο Γιώργος Λιβανός μου πρότεινε να συμμετάσχω στην παράσταση, που έχει να κάνει με τη ζωή και το έργο του Παζολίνι. Είχα συνεργαστεί με το Γιώργο πριν δυο χρόνια στην "Κωμωδία του Έρωτα" του Ίψεν και ξέροντας τον τρόπο της δουλειάς του δέχτηκα με χαρά. Μετά από μια συνάντηση καταλήξαμε, με την προτροπή του Γ. Σολδάτου, να εντάξουμε στο έργο ένα βουβό πρόσωπο που αντιπροσωπεύει την αθωότητα του Παζολίνι. Τη σκέψη του, τις κρύες σκέψεις του, τη ματιά του.
Ήταν μια πρόκληση για μένα μιας και με άφησε να αυτοσχεδιάζω ελεύθερα πάνω στο στήσιμο της παράστασης. Με συμβούλευε κατά τη διάρκεια των προβών και βρεθήκαμε εντέλει μπροστά σε ένα μεταφυσικό πρόσωπο-μάσκα που βρίσκεται σε διαρκή εξέλιξη. 

Ένα σχόλιο για τον Παζολίνι
Λ.Τ.: Για τον Παζολίνι ήξερα ότι ήταν ένας αιρετικός σκηνοθέτης με ιδιαίτερη ματιά. Διάβασα το κείμενο του Κου Σολδάτου και τη βιογραφία του Παζολίνι και στον προσωπικό μου σχεδιασμό βασίστηκα σε προσωπικά στοιχεία από τη ζωή του και λιγότερο από το έργο του. 

Η δουλειά, η ιδέα και πως υλοποιήθηκε το πρότζεκτ...
Λ.Τ.: Είναι ένα φιλόξενο και δύσκολο εγχείρημα που δουλεύτηκε με πολύ κέφι, προσοχή και δεξιοτεχνία.
Καλή μας αρχή.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία - φωτισμοί: Γιώργος Λιβανός
Κείμενο - κινηγματογράφιση: Γιάννης Σολδάτος
Στίχοι: Μαριάννα Τόλη
Χορογραφία: Σίμωνας Πάτροκλος
Σκηνικό - κοστούμια: Γιοβάννα Πρασσίνου
Δραματουργική ανάλυση: Γιάννης Ζέρβας
Μουσικοί αυτοσχεδιασμοί- διδασκαλία: Νίκη Γκουντούμη
Βοηθοί σκηνοθέτη: Βασίλης Θεοδώρου και Έλενα Μιχαλάκη
Βοηθοί σκηνογράφου: Απόστολος Κρίτσας και Διονύσης Κατερέλλος
Βοηθός ενδυματολόγου: Βάνια Αλεξάντροβα
Φωτοφραφίες:  Ήρα ΣαραντάκηΔευκαλίων Βελερεφώντης, Απόστολος Κρίτσας

Πρωταγωνιστούν
Γιώργος Λιβανός, Γιώτα Φωτοπούλου, Βερόνικα Ηλιοπούλου, Παναγιώτης Κατσίκης, Νίκος Χαλατζίδης, Έλενα Μιχαλάκη, Μάγδα Φράκου, Έρη Παπαγαλάνη, Γιάννος Τριανταφύλλου, Στέθυ Σκύλαρη, Λίλη Τέγου, Βασίλης Θεοδώρου και Αγησίλαος Σιούνας

Στο πιάνο ζωντανά η Νίκη Γκουντούμη

Το έργο είναι αυστηρά ακατάλληλο για ανηλίκους
Που και πότε
Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.15
STUDIO ΚΥΨΕΛΗΣ, Σπετσοπούλας 9, Κυψέλη. (από Κυψέλης 51)
Πληροφορίες, κρατήσεις: 210 8819571

Εισιτήρια: 15 ευρώ με ποτό, 10 ανέργων

¤

Οι δηλώσεις, οι συνεντεύξεις και τα σημειώματα των συντελεστών δόθηκαν κατ' αποκλειστικά για τον ιστότοπο, όπως και οι φωτογραφίες της ανάρτησης που προέρχονται από το προσωπικό αρχείο του Γιώργου Λιβανού.
Εντυπώσεις από την πρεμιέρα θα βρείτε εδώ.

Η κακομοίρα της Νάπολι

Επέστρεψε! Ο μονόλογος που σκηνοθέτησε η Μαρία Τσαρούχα και ερμηνεύει η Πέπη Μοσχοβάκου ταξιδεύει στις θεατρικές αίθουσες από το 2010 και κερδίζει τις εντυπώσεις του κοινού, αγγίζει καρδιές και γεμίζει χαμόγελα.
Η ιστορία βασίζεται στο μυθιστόρημα της Elena Ferrante «I giorni dell' abbandono» ενώ το τελικό κείμενο της παράστασης υπογράφουν από κοινού η σκηνοθέτις και η ενσαρκώτρια της ηρωίδας. Η Μαρία Τσαρούχα, που κάποιοι από εμάς την απολαύσαμε και στο "Ιράκ, 9 τόποι επιθυμίας" [1], έχει αναφερθεί σχετικά δηλώνοντας «Στο εγχείρημα της μεταφοράς του λογοτεχνικού κειμένου στο θέατρο, η γραφή και η μουσική συνυπάρχουν ισότιμα και ισότροπα στην σκηνή, συμπληρώνοντας και εμπνέοντας η μία την άλλη. Έτσι μας δίνεται η ευκαιρία να απολαύσουμε τις αυτόνομες δημιουργίες διαφορετικών ειδών τέχνης που θα ενωθούν σε ένα σώμα, με κεντρικό άξονα τη σκιαγράφηση του ψυχισμού της πρωταγωνίστριας που αποδομείται, κάνοντάς μας να γελάσουμε με τη ψυχή μας.»
Και ναι, όπως προδίδεται από το παραπάνω, ο μονόλογος εμπλουτίζεται, από την συνύπαρξή του επί σκηνής, με τις νότες από ένα έγχορδο. Η ζωντανή μουσική "ζωντανεύει" τις αναμνήσεις της ηρωίδας, δίνει χρώμα, προσφέρει συναίσθημα και γαληνεύει μελωδικά τις ταραγμένες της σκέψεις. Συμπαραστέκεται στο δράμα κρυφοχαμογελώντας μαζί της.
Και τα ερωτήματα πολλά. Τι συμβαίνει όταν ο σύζυγος εγκαταλείπει τη σύζυγο; Που πήγαν τα όνειρα που μοιράστηκαν; Πως θα πάρει τη ζωή στα χέρια της για να συνεχίσει μόνη (ασυντρόφευτη;) από δω και πέρα; Πως θα ξαναβρεί το ρόλο της; Τι είναι το «κενό συνείδησης»;
Λίγα λόγια από το δελτίο τύπου
Ο Μάριο έφυγε. Εγκατέλειψε την Όλγα και τα δύο τους παιδιά ισχυριζόμενος «κενό συνείδησης»! Η τρομερή αυτή καινούργια συνθήκη στην ζωή της, η εγκατάλειψη, θα αναγκάσει την Όλγα να μπει σε μια διαδικασία ερμηνείας της σχέσης της και αναζήτησης του θαμμένου εαυτού της, κάτω από την επιδερμίδα του ρόλου της συζύγου-μητέρας. Η νοερή διαδρομή στο παρελθόν, τα ενοχικά κλισέ του «διαλυμένου γάμου» και κάποια ταυτόχρονα συμβάντα στο παρόν, θα την εγκλωβίσουν σε μια συνεχή διαδρομή προς το μέσα της, ώσπου θα αγγίξει ασυνείδητες πτυχές της ψυχής της. Εκεί όμως θα ανακαλύψει σιγά-σιγά και την κρυμμένη της δύναμη για να βγει απ' το σκοτάδι της θλίψης και της παράνοιας. Άλλωστε η έμμονη ανάμνηση της «κακομοίρας» της Νάπολης, της όμορφης γυναίκας που εγκαταλειμμένη απ' τον άνδρα της πνίγηκε τελικά στα νερά του Κάπο Μιζένο, είναι η φοβερή σκιά που της σηματοδοτεί την αέναη δυστυχία.
Η γνωριμία της Όλγας με τον γείτονα μουσικό, τον Καράνο, θα παίξει καταλυτικό ρόλο για να επαναπροσδιορίσει τη ζωή της. Αυτός θα αντιπροσωπεύσει τον αντίποδα του πρώην συζύγου της και η μουσική του θα την ευαισθητοποιήσει, ώστε να δει πιο αληθινά και ουσιαστικά την πραγματικότητα.
Στο έργο αυτό η μουσική και η λογοτεχνία θα συνομιλήσουν με την ίδια γλώσσα. Τη γλώσσα του θεάτρου.
Μια γυναίκα εγκαταλείπεται από τον άντρα της επειδή εκείνος συνδέθηκε ερωτικά με μια πολύ μικρότερή του γυναίκα. Η γυναίκα προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της, να βρει τις απαντήσεις, τί έγινε και γιατί, να αποκτήσει πάλι αξιοπρέπεια, να αναγεννηθεί σε μια νέα Όλγα. Οι ψυχοσωματικές αναταραχές της αποδίδονται μοναδικά από την Πέπυ Μοσχοβάκου και συμπληρώνονται μουσικά από τις νότες ενός βιολοντσέλου. Η πρωτότυπη μουσική του Γιάννη Γιούνη και η επί σκηνής απόδοση από τον Ευγένιο Μπένση -ο Καράνο του έργου- ηχεί τέλεια εναρμονισμένη με τα δρώμενα σε αυτόν τον μονόλογο που τα έχει όλα. Γέλιο, κλάμα, σαρκασμό, συγκίνηση, χαρά, αγωνία, δράμα, τραγικότητα, ειρωνεία, κωμωδία, οργή... Η ηρωίδα, που κάποτε ταλαντεύτηκε από μια "κακομοίρα" προσφέροντάς της όλη της την συμπάθεια αλλά και οίκτο, μεταμορφώνεται σε "κακομοίρα" και άλλοτε το συνειδητοποιεί ενώ άλλοτε το προσπερνά σφυρίζοντας αδιάφορα. Όμως, αφού παλέψει με τα δαιμόνια και αγγίξει πάτο, έρχεται η άνοδος, η αναγέννηση, η νέα αρχή, κλείνοντας την ιστορία της με τον πιο αισιόδοξο τρόπο. Άψογη η ηθοποιός κρατά όλες τις ισορροπίες του εγχειρήματος και δικαίως κερδίζει το ηχηρό χειροκρότημα. Εξαιρετική και η σκηνοθέτις Μαρία Τσαρούχα που, όχι μόνο υπογράφει την σκηνοθεσία αλλά και τα πολυμορφικά σκηνικά. Η παραστασιοποίηση που επιλέχθηκε προσφέρει μόνο υπέρ στο έργο δίνοντας την ευκαιρία να παρουσιασθούν όλες οι "σκηνές" που περιγράφει η Όλγα με τρόπο λιτό και αφαιρετικό αλλά πολύ συγκεκριμένο και "βολικά" λειτουργικό.

Σημείωμα Μαρίας Τσαρούχα
Όταν διάβασα το μυθιστόρημα της Elena Ferrante («I giorni dell' abbandono” - στα αγγλικά «Τhe days of abandonment») με συνεπήρε το θέμα και ο ρυθμός του.
Ταυτίστηκα και με τα δύο και αποφάσισα ότι αυτή την ιστορία ήθελα να την σκηνοθετήσω για το θέατρο. Το γεγονός ότι ο βασικός χαρακτήρας του έργου, η Όλγα, αφηγείται την ιστορία της εγκατάλειψής της από τον σύζυγό της και το πώς η ίδια, σαν αποτέλεσμα, εγκατάλειψε τον ίδιο της τον εαυτό, συνιστά από μόνο του μια κατεξοχήν συνθήκη για μονόλογο, αφού δεν υπάρχει δράση-αντίδραση, αλλά μια ιστορία ιδωμένη μέσα από την υποκειμενική αντίληψη ενός ανθρώπου, μια συνθήκη μη αμφισβητήσιμη. Η γοητεία στην γραφή της Ferrante, είναι το ότι το αφηγηματικό υποκείμενο του μυθιστορήματος, η Όλγα, είναι ικανή να αξιολογήσει την διαδρομή και το αποτέλεσμα της εγκατάλειψης της.
Συντελεστές
Όλγα: Πέπη Μοσχοβάκου
Καράνο: Ευγένιος Μπένσης

Διασκευή: Μαρία Τσαρούχα, Πέπη Μοσχοβάκου
Σκηνοθεσία, σκηνικά, φωτισμοί: Μαρία Τσαρούχα
Πρωτότυπη μουσική: Γιάννης Γιούνης
Μουσική επιμέλεια: Μαρία Τσαρούχα, Μαρία Καραβασίλη
Φωτογραφίες: Νικολέτα Γιαννούλη

Παραστάσεις:
Σάββατο 18:00
90 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Γενική είσοδος: 10 ευρώ και 5 ευρώ για κάρτα ανεργίας

Σκηνή
Πολυχώρος Vault Treatre Plus, Μελενίκου 26, Βοτανικός, 2130356472, 6945993870

¤

[1]Ακολουθήστε το σύνδεσμο για πληροφορίες σχετικά με το Ιράκ, 9 τόποι επιθυμίας.

Δείτε κι αυτό:
Ο Κανίβαλος
Μικρές ιστορίες φόνων

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη