Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Η Μελίτα Αδάμ στα "Νήματα ζωής"


Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Μ.Α.: Από γεγονότα-συμβάντα της καθημερινότητάς μου.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Μ.Α.: Πού; Μα όπου γεννιόταν η ανάγκη να γράψω, στο σπίτι, σε καφενεία, στα μέσα μεταφοράς.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Μ.Α.: Είναι ποιήματα που καλύπτουν μια γκρίζα χρονική περίοδο και δεν τα είχα δημοσιεύσει σε άλλες ποιητικές μου συλλογές.

12 εικαστικοί σε διάλογο με το έργο του Καζαντζάκη

«Ποτέ οι 'Ελληνες δεν δούλεψαν την Τέχνη για την Τέχνη. Πάντα η ομορφιά είχε σκοπό να υπηρετήσει τη ζωή. Και τα σώματα τα ήθελαν οι αρχαίοι όμορφα και δυνατά, για να μπορούν να δεχτούν ισορροπημένο κι γερό νου. Και ακόμα, για να μπορούν -σκοπός ανώτατος- να υπερασπίσουν το άστυ».
Νίκος Καζαντζάκης, Αναφορά στο Γκρέκο, 1961
Διάλογο με το έργο του Νίκου Καζαντζάκη ανοίγουν 12 εικαστικοί καλλιτέχνες, εκφράζοντας διαφορετικές πτυχές της αφήγησης, του νοήματος και του ύφους του μεγάλου Έλληνα λογοτέχνη.
Η έκθεση τους στεγάζεται στον Πολυχώρο Vault και συναντάται με την παράσταση «Δε φοβάμαι. Δεν ελπίζω. Είμαι...», μια σκηνική σύνθεση από τα έργα του Νίκου Καζαντζάκη, σε σκηνοθεσία Μάριου Ιορδάνου.
Διαβάστε για την παράσταση ακολουθώντας τον σύνδεσμο.

Με διαφορετικές αφετηρίες και μέσα, οι καλλιτέχνες Αγγελική ΧρυσούΆντα ΠετρανάκηΔανάη ΚηλαηδόνηΜαρίνα ΜαλτέζουΡενάτα ΜεθενίτηΣεμίνα Λάνταβου, Ευάγγελος ΚαλογερόπουλοςΝίκος ΧριστοφοράκηςΠαναγιώτης ΝέζηςΠέτρος ΚουφοβασίληςΣπύρος ΚαράμπελαςΣτάθης Μαυρίδης, παρουσιάζουν μια σειρά έργων -χαρακτικά, λάδια, σχέδια, ακουαρέλες, μικτές τεχνικές- που αποτυπώνουν τη σημερινή αντίληψη για το έργο του.
Χωρίς να χρειάζεται να συνδυάσετε την παράσταση με την έκθεση ή το αντίθετο, αρπάξτε την ευκαιρία να περιπλανηθείτε στους χώρους του Vault βλέποντας έργα εμπνευσμένα από το έργο του μεγάλου Έλληνα συγγραφέα αλλά με ανόμοιες μορφές έκφρασης και υλικών. Προσέξτε τα πορτραίτα του ίδιου του δημιουργού όσο και τα θέματα που ανάγονται στο έργο του. Απολαύστε τις διαφορετικές τεχνικές και τεχνοτροπίες. Τις ποικίλες ματιές. Τους πολυχρωματικούς αλλά και τους ασπρόμαυρους πίνακες. Αφιερώστε τους χρόνο και πισωπατήστε για να δείτε καλύτερα τα μεγαλύτερα από αυτά.

Δε φοβάμαι. Δεν ελπίζω. Είμαι...

Στα τυπικά...
Πρόκειται για μια σύνθεση κειμένων από τα έργα του Νίκου Καζαντζάκη σε σκηνοθεσία Μάριου Ιορδάνου με τον ίδιο και τη Σοφία Καζαντζιάν, που συνδυάζει την αφήγηση με το σωματοποιημένο θέατρο και αποτελείται από μια σύνθεση κειμένων από τα μεγαλύτερα έργα του Νίκου Καζαντζάκη με κεντρικό κορμό την Ασκητική.
Στην παράσταση...
Μελωδίες που συμπάσχουν με τα συναισθήματα και τις αναζητήσεις του ήρωα, χορογραφίες που διαγράφουν με το κορμί εκείνα όσα οι λέξεις δε τα φτάνουν, δε προλαβαίνουν, δεν αρκούν. Υπέροχο κείμενο ερμηνευμένο με πειθαρχεία, απλότητα, σύνεση και μια ασπρόμαυρη εικόνα που αλλοιώνεται μόνο από λίγο κόκκινο, όπως το αίμα, η αγάπη, η καρδιά. Προφανώς, τόσα αρκούν για να πλημμυρίσει η μαγεία το χώρο γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσεις την απόλυτη σιωπή του κοινού και το παρατεταμένο χειροκρότημα στην αυλαία!
Η μουσική, γραμμένη από τον Μάριο Ιορδάνου για την παράσταση, μας κέρδισε από τις πρώτες νότες. Δύσκολα θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί μια άλλη, πιο ταιριαστή από αυτή τη μελωδία, για να ντύσει το εγχείρημα. Η ατμοσφαιρική αισθητική και οι χορογραφίες συντέλεσαν στο αποτέλεσμα προσφέροντας ένταση, επαγρύπνηση των αισθήσεων, ανάταση ή ψυχική άβυσσο όσο η υπέροχη χροιά του Μάνου Ιορδάνου γοήτευε ακόμη περισσότερο τα αφτιά.

Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο, καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο, το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή. (Ασκητική, Νίκος Καζαντζάκης, 1922-1923)

Το σύνολο λειτούργησε με τρόπο αισθαντικό και αναγεννησιακό ενώ κάλλιστα σε κάνει να θαυμάσεις τον Καζαντζάκη, αν δεν έχεις άλλη προγενέστερη επαφή με το έργο του, απόδειξη ότι ο Μάριος και η Σοφία έχουν επιτύχει σε όλα.

Τι είναι αγάπη;
Δεν είναι συμπόνοια μήτε καλοσύνη.
Στη συμπόνοια είναι δύο, αυτός που πονά κι αυτός που συμπονάει.
Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.
Μα στην αγάπη είναι ένα.
Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα.
Δεν ξεχωρίζουν.
Το εγώ και εσύ αφανίζονται.
Αγαπώ θα πει χάνομαι.

Υπέροχες ερμηνείες σε γνωστά κείμενα του Καζαντζάκη, λιτή και απέριττη σκηνική παρουσία, μονοχρωματικό περιβάλλον, κίνηση, μουσική...
Οι συντελεστές έκαναν τα πάντα για να μαγέψουν το κοινό ενώ παράλληλα δεν υποτίμησαν ούτε στο ελάχιστο το έργο του μεγάλου Έλληνα συγγραφέα.

Εκείνος, ένας άντρας -στα δύο. Εκείνη, η καρδιά του. Σκοτάδι, φως και δυο άνθρωποι που, κάθε φορά, αφήνουν κάτι από την ψυχή τους προς τέρψη του κοινού.
Έμαθα και ότι...
Ο Μάριος Ιορδάνου, εμπνευστής της ιδέας, πρωτοπαρουσίασε το έργο με τεράστια επιτυχία στο Griechische Kulturstiftung στο Βερολίνο τον περασμένο Νοέμβριο σε συνδιοργάνωση των Εκδόσεων Καζαντζάκη με το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού στο Βερολίνο, το Ίδρυμα Παλλάδιον και υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Συντελεστές:
Διασκευή - Απόδοση κειμένων: Μάριος Ιορδάνου, Σοφία Καζαντζιάν
Καλλιτεχνική και σκηνοθετική επιμέλεια: Μάριος Ιορδάνου
Χορογραφίες: Σοφία Καζαντζιάν
Μουσική- Σύνθεση: Μάριος Ιορδάνου
Ενορχήστρωση: Μάνος Αντωνιάδης, Φώτης Μαντζαρίδης
Φωτισμοί: Πάνος Γκόλφης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Πέννυ Γκριτζάπη

Παίζουν: Μάριος Ιορδάνου, Σοφία Καζαντζιάν
Στον πολυχώρο Vault Theatre Plus, Μελενίκου 26, Βοτανικός, 2130356472
Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00

Δείτε το βίντεο και εδώ.
Τα πλάγια γράμματα είναι αποσπάσματα από τα κείμενα της παράστασης.
Διαβάστε την Ασκητική του Νίκου Καζαντζάκη.

η βίλα της θλίψης

Όλα με πεζά, όπως στο εξώφυλλο.
...Και ξαφνικά ανακαλύψαμε τον Patrick Modiano.
Η αξία ενός συγγραφέα ή ενός βιβλίου δεν είναι ταυτόσημη με κανένα βραβείο, κατά γενική ομολογία, όμως ένα βραβείο -και μάλιστα ένα τόσο σπουδαίο βραβείο- μπορεί να βοηθήσει αισθητά την διάδοση του έργου, να πολλαπλασιάσει τους αναγνώστες και, σαφώς, τις πωλήσεις του. Όταν διαβάζεις το άρθρο με τις απονομές των βραβείων Nobel και φτάνεις στο λογοτεχνικό, διακρίνεις το όνομα του Modiano και δε σου φαίνεται καθόλου οικείο. Λογικό, αφού δεν έχεις διαβάσει ποτέ κάτι δικό του.
Αλήθεια, είχαν δημοσιευθεί άλλα έργα του στο παρελθόν;
Και βέβαια. Πολλά άλλα έργα του "έτυχαν" εκτύπωσης, αρκετά από τα οποία και στη χώρα μας. Απλά, για τον Μοντιανό ισχύει ακριβώς ό,τι ισχύει για κάθε άλλο συγγραφέα.
Μόνο στην Ελλάδα μετράμε πάνω από 20.000 συγγραφείς. Ακόμη κι αν διαβάζεις 200 βιβλία το χρόνο -έστω ξεφυλλίζεις- χρειάζεσαι 100 χρόνια για να διαβάσεις ένα βιβλίο από τον καθένα, χωρίς να σου έχω υπολογίσει τους νέους συγγραφείς που στο μεταξύ θα έχουν εκδώσει έργα τους! Συμπερασματικά, έχεις απείρως περισσότερες πιθανότητες να μην έχεις διαβάσει κάποιον παρά το αντίθετο.
Και με αυτές τις λίγες απενοχοποιητικές σκέψεις, ανοίγω το μυθιστόρημα...
Στην υπόθεση...
Σε μια επαρχιακή πόλη της Γαλλίας τη δεκαετία του 60, τρεις άνθρωποι περνούν μαζί αρκετές καλοκαιρινές μέρες και νύχτες σε μια περίεργη ιστορία με μυστήριο και αισθησιασμό. Πίσω από την φαινομενική αδράνεια και απόλυτη ηρεμία της ατμόσφαιρας αναδεικνύονται χαρακτήρες και γεγονότα. Εμπλέκονται ένας γιατρός, μια ωραία ηθοποιός και ένας δεκαοχτάχρονος ενώ ο έρωτας εκείνης, την Υβόννης, και του Βίκτορα καταδυναστεύει το παρόν και κάθε μέλλον τους.
Ο Μοντιανό...
Γεννήθηκε στο Boulogne-Billancourt το 1945 και θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς Γάλλους συγγραφείς. Από το 1967 που ασχολείται επαγγελματικά με τη συγγραφή έχει τιμηθεί με το Μεγάλο Βραβείο Μυθιστορήματος της Γαλλικής Ακαδημίας (1972), με το βραβείο Goncourt (1976), με το βραβείο του Ιδρύματος Pierre de Monaco (1984), με το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας Paul Morand (2000), με το Nobel Λογοτεχνίας (2014) ενώ η Σουηδική Ακαδημία του απέδωσε το χαρακτηρισμό "Μάρσελ Προυστ της εποχής μας".
Το έργο του είναι γνωστό στην Ελλάδα όπου μεταφράζεται εδώ και τριάντα χρόνια! Έχουν κυκλοφορήσει αρκετά βιβλία του ανάμεσα στα οποία και τα: η Χαμένη γειτονιά, η Οδός σκοτεινών μαγαζιών, τα Άνθη ερειπίων, το Άρωμα της Υβόννης, οι Κυριακές του Αυγούστου, η Ντόρα Μπρούντερ, το Ήταν όλοι τους τόσο καλά παιδιά, το Νυχτερινό ατύχημα, η Μικρή Μπιζού, το Cafe της χαμένης πόλης.
Αναζητώντας άλλες πηγές και σχετικές πληροφορίες διαβάζω ότι έχει επικεντρώσει σχεδόν το σύνολο του έργου του στο Παρίσι του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και σε θέματα όπως η μνήμη, η λήθη, η ταυτότητα και οι ενοχές. Αρκετές φορές οι ιστορίες του έχουν αυτοβιογραφικές αναφορές -λογικό και αναμενόμενο- και βασίζονται σε γεγονότα της γερμανικής κατοχής. Άλλες φορές αντλεί υλικό από άρθρα εφημερίδων, δικές του σκόρπιες σημειώσεις, συνεντεύξεις που διαβάζει, κ.ο.κ
Ανοίγοντας το μυθιστόρημα...
Διαβάζοντας μερικές σελίδες με πλημμυρίζει η ιδέα ότι όλα τα βραβευμένα βιβλία έχουν κάποια κοινά στοιχεία στο ύφος, τη γραφή, το στυλ, την ανάπτυξη... που αρχίζω να διακρίνω-ανιχνεύω πλέον (όπως και σε τούτο). Μπορεί και όχι, όμως η αίσθηση είναι αρκετά σαφής και σοβαρή. Χαίρομαι που η ανάγνωση ξεφεύγει από τις περιπέτειες, τις ιστορίες μυστηρίου και τα ρομάντζα που χαρακτηρίζουν τα περισσότερα best sellers -τουλάχιστον στην Ελλάδα που ζω και διαβάζω. Και δεν είναι η ανάγκη μου να "ξεφύγω" από κάποιες επιλογές που με τραβάει ούτε το είδος αυτό καθαυτό, αλλά η ανάπτυξη της ιστορίας με τρόπο που μοιάζει απλός στην πρώτη ματιά αλλά καταλήγει πολυδιάστατος λίγο αργότερα ενώ εμπλουτίζεται σε ψυχικό βάθος. Ο Μοντιανό γνωρίζει πολύ καλά τους χαρακτήρες του αλλά δε σκοπεύει να προσφέρει μασημένη τροφή στον αναγνώστη του. Αντίθετα, του δίνει μικρές ευχάριστες μπουκίτσες με στοιχεία και σταδιακά δομεί την εικόνα. Το σύνολο της ιστορίας, οι χαρακτήρες και όλες οι συμβάσεις αποκαλύπτονται με τον ίδιο τρόπο και μόνο σαν φθάσεις στην τελευταία σελίδα, απόδειξη ότι τα πιο απλά πράγματα μπορούν να είναι και τα πιο πολυσύνθετα ενώ δε χρειάζεται να γράψεις πολλά για να περιγράψεις πολλά.

Διαβάζεται με άνεση όμως μη σε ξεγελάσει η απλότητά του. Θα το χαρακτήριζα μυστηρίου ή κοινωνικό αλλά με κέρδισε η ερωτική ιστορία που ξεδιπλώνεται στις σελίδες του. Βασικά, είναι σκοτεινό και αναπτυσσόμενο.

¤

Ευχαριστώ την Μαρία Κουκουβίνου και τις εκδόσεις Λιβάνη για την προσφορά του βιβλίου.

Ποιος ήταν ο κύριος;

Μια παράσταση που αποτελείται από τρία μονόπρακτα έργα του Ιάκωβου Καμπανέλλη με κοινό παρονομαστή το θάνατο, την ταφή και τη μοναχικότητα των ανθρώπων.
Η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου επιλέγει τα έργα "Ο διάλογος", "Ο επικήδειος" και "Ποιος ήταν ο κύριος;", τα τοποθετεί σε αυτή τη σειρά και αφήνει τους ήρωες να απελευθερωθούν εκφραζόμενοι, είτε από μέσα τους είτε από έξω τους, στο αδιάφορο μινιμαλιστικό σκηνικό της παράστασης για να αποδείξει ότι το καλό θέατρο δεν έχει ανάγκη από πολυτελείς φιοριτούρες και υπερσκηνικές κατασκευές για να αναπνεύσει.
Στην πραγματικότητα, το καλό θέατρο δεν είναι σκηνικά, κοστούμια και εφέ, αλλά ουσία, έκφραση, ένα κείμενο που πατάει γερά και ηθοποιοί που στέκονται στο ύψος των απαιτήσεων. Θέλει ψυχή, ομάδα και σωστό μαέστρο, δηλαδή σκηνοθέτη, ώστε να αναδειχθούν οι λεπτές αποχρώσεις των καταστάσεων ενώ θα γεμίζει ο χώρος από καλοδεχούμενη συναισθηματική φόρτιση.

Τα τρία μονόπρακτα έργα με σειρά εμφάνισης αφορούν...
Ένα ζευγάρι σε μια από καιρό βαλτωμένη σχέση, όταν κανείς δεν έχει να πει κάτι ουσιαστικό, όταν έχει χαθεί η επικοινωνία, όταν οι εσωτερικοί μονόλογοι φωνάζουν την επιθυμία-αλήθεια που το στόμα αρνείται πεισματικά να ξεστομίσει στον άλλο και η ζωή περνά ανούσια επαναλαμβανόμενη, χωρίς σκοπό. Δύο άνθρωποι που θάφτηκαν ζωντανοί στο ίδιο σπίτι με τον συμβίο τους. Ψυχές που άλλα επιθυμούσαν, άλλα επιθυμούν και με άλλα ανασταίνονται, όμως το όνειρο της ανάστασης δε φαίνεται μπορετό.
Μία συγγραφέας σε έναν σαρκαστικό καυστικό τραγελαφικό μονόλογο περί της έμφυτης ματαιοδοξίας του ανθρώπου και της αγωνίας για υστεροφημία.
Και...
Ένα άγνωστος που εμφανίζεται μετά από μια κηδεία στην οικογένεια του εκλιπόντος, ισχυριζόμενος ότι ήταν στενός του φίλος, ενώ τους αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές του. Η οικογένεια ξαφνιάζεται καθώς ενημερώνεται για φιλίες, σκέψεις, ιδέες, περιστατικά και στιγμές του νεκρού που αγνοούσε πλήρως.

Μα ποιος στα αλήθεια μπορεί να ισχυριστεί ότι γνωρίζει πλήρως, ότι δύναται να γνωρίσει στο απόλυτο, τον άλλο -έναν οποιοδήποτε άλλο; Μήπως οι άνθρωποι, τελικά, ζούμε δύο ζωές σε μία βιολογική, εκείνη που αφήνουμε να εκφραστεί έξω μας και εκείνη που θάψαμε μέσα;
Το ζευγάρι από τον διάλογο ερμήνευσαν οι Ευγενία Αποστόλου και ο Γιάννης Νικολάου μένοντας πιστοί στην αλληλοασυνεννοησία των χαρακτήρων τους και στην υπόκουφη κουβέντα με τους εαυτούς τους, αλλά η Βίβιαν Κοντομάρη στον μονόλογο έκλεψε τις εντυπώσεις με φυσικότητα και αυθόρμητη άνεση προκαλώντας γέλιο και ατάκες που έμειναν, ή άνοιξαν κουβέντες, όταν έπεσε η αυλαία. Το τρίτο μονόπρακτο, έχοντας έτοιμο σπαρμένο χωράφι και όλο το θίασο επί σκηνής, θέρισε τις εντυπώσεις, ενώ ο Ιωσήφ Ιωσιφίδης αλώνισε τη σκηνή με φυσικότητα και άνεση ερμηνεύοντας τον άγνωστο κύριο.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου
Εικαστική επιμέλεια: Κατερίνα Καμπανέλλη
Μουσική επιμέλεια: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου
Επιμέλεια κίνησης: Βάσια Αγγελίδου
Φωτισμοί: Βαγγέλης Μούντριχας
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μάριος Παϊτάρης
Φωτογραφίες: Αγγελίνα Παγώνη
Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί (αλφαβητικά)
Ευγενία Αποστόλου
Ιωσήφ Ιωσηφίδης
Βίβιαν Κοντομάρη
Γιάννης Νικολάου

Δείτε το στον πολυχώρο Vault, Μελενίκου 26, Βοτανικός, 2130356472

¤

Δείτε κι αυτό:
Αρκετά πια με την Αντέλα
Πνιγμονή
Ποιος ανακάλυψε την Αμερική

Ο Χρήστος Φλουρής για τη "Σπίθα"


Πως σας ήρθε η ιδέα;
Χ.Φ.: Η ιδέα προέκυψε από μια αναφορά που υπάρχει στο πρώτο μου βιβλίο, τις Ιφιγένειες, σ’ ένα μουσουλμανικό χωριό που βρίσκεται, ερειπωμένο πια, δίπλα στο δικό μου χωριό, στην Κρήτη.

Που γράψατε το βιβλίο σας;
Χ.Φ.: Το βιβλίο γράφτηκε στην πόλη που ζω, την Σπάρτη.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Χ.Φ.: Αν δεν κάνω λάθος, τρεις – τέσσερις μήνες.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Χ.Φ.: Είναι ένα βιβλίο για τον αγώνα του ανθρώπου να καθορίσει τη μοίρα του μονάχα με την πίστη του σε αξίες ανώτερες, όπως η αγάπη.

Xana Zoo

Για πρώτη φορά το koukidaki προσφέρει τρελή διασκέδαση στους μικρότερους φίλους του. Τα τραγούδια του Μάνου Βαφειάδη αποτελούν την καλύτερη ευκαιρία παιδικής απασχόλησης ενώ έχουν τόσο εκπαιδευτικό χαρακτήρα όσο και διασκεδαστικό.

Κερδίστε τα!
Διεκδικείστε το Xana Zoo 1 και το Xana Zoo 2 του Μάνου Βαφειάδη που προσφέρονται σε ισάριθμους τυχερούς αναγνώστες του ιστότοπου. Το κάθε ένα περιέχει dvd και cd με τα τραγούδια και karaoke! Διεκδικείστε εκείνο που σας αρέσει -ή και τα δύο- κλικάροντας το k που ακολουθεί την περιγραφή του και συμπληρώνοντας τη φόρμα. Παρακαλώ, διαβάστε τους όρους και πληροφορίες σχετικές με τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς, εδώ.
Η κλήρωση θα γίνει στις 20 Νοεμβρίου και τα σιντί θα αποσταλούν ταχυδρομικά.
Καλή τύχη!
Xana Zoo 1
Περιέχει CD και DVD με τα tracks:
Xanazoo, Η αγελάδα, Ο παπαγάλος, Ο σκαντζόχοιρος, Η αρκούδα, Η καμήλα.
k
¤
Xana Zoo 2
Περιέχει  CD και DVD με τα tracks:
Ο βάτραχος, Η γιαγιά, Ο παππούς, ο Πλάτωνας, ο Γορίλας.
k

Το ξενύχτι

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το έργο του Νεοϋορκέζου συγγραφέα Wallace Shawn σε σκηνοθεσία Πέρη Μιχαηλίδη.
Στο δελτίο τύπου...
Ο Wallace Shawn είναι γνωστός ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας και δοκιμιογράφος. Έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο στην ταινία «Manhattan» του Woody Allen. Έχει παίξει σε πάμπολλες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές και έχει γράψει το σενάριο της κινηματογραφικής ταινίας «My dinner with Andre», σε σκηνοθεσία του Louis Malle.
Τα έργα του Wallace Shawn, που ήταν αποκλεισμένα -εξαιτίας του περιεχομένου τους- για πολλά χρόνια από τις Αμερικάνικες θεατρικές σκηνές, κατατάσσονται στο θέατρο του παραλόγου και περιγράφουν συνήθως συναισθηματικές και σεξουαλικές συγκρούσεις.
Ο Wallace Shawn χρησιμοποιεί το λόγο με τρόπο λυρικό και ταυτόχρονα βίαιο και τα έργα του όπως δηλώνει ο ίδιος «εκφράζουν την εσωτερική ζωή του ως μαινόμενο κτήνος».
Είναι ένας από τους αγαπημένους συγγραφείς του Royal Court που έχει ανεβάσει τα περισσότερα έργα του και ειδικά το «Ξενύχτι» δύο φορές. Στο πρώτο ανέβασμα του έργου στο Λονδίνο, το 1977, το Τμήμα Ηθών εισέβαλε στο θέατρο και παρέπεμψε όλη την παραγωγή στο Αγγλικό Κοινοβούλιο με την κατηγορία της πορνογραφίας.
Το έργο ανέβηκε στη Νέα Υόρκη το 1975, κέρδισε το βραβείο Obie που δίνεται στην καλύτερη Off- Broadway παράσταση της χρονιάς.
Στην παράσταση...
Τίποτα δεν έχει χαθεί από το πνεύμα του συγγραφέα. Ήρωες που συγκρούονται συναισθηματικά, προσωπικά και σεξουαλικά, ήρωες που βιώνουν το παράλογο ως λογικό, τυπικό, συνηθισμένο και φυσιολογικό, και το λογικό ως παράλογο, μεγαλειώδες, πρωτότυπο και μοναδικό σε αντίστοιχες καταστάσεις. Ένα θέατρο του παραλόγου που δεν είναι ακριβώς παράλογο καθώς "φωνάζει" τη βία -λεκτική, σωματική, συναισθηματική- που φυλάει ο άνθρωπος μέσα του και την αλήθεια του. Σε αυτό το πλαίσιο, επιτρέπει στους χαρακτήρες του τα πάντα αλλά κυρίως επιθυμεί να τους ξεγυμνώσει -ψυχικά και σωματικά- με σκοπό να τους απελευθερώσει αλλά και να τους ξεμπροστιάσει.
Η υπόθεση...
Νέα Υόρκη στη δεκαετία του 70 όπου τρεις γυναίκες και δύο άντρες συναντιούνται σε ένα πάρτι. Όπως σε κάθε πάρτι που σέβεται τον εαυτό του -το θεωρούν δεδομένο- μπορούν να παρεκτραπούν, να αφεθούν, να φτιαχτούν και να πιουν μέχρι τελικής πτώσης. Και ανάμεσα στο μουσικό ξεφάντωμα και στους χορούς εξομολογούνται τις φαντασιώσεις και τις επιθυμίες τους... και όσο η ώρα προχωρά και οι αναστολές απομακρύνονται, εκείνοι λύνονται και οι φαντασιώσεις μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Μέσα από το ξενύχτι τους ξεπηδούν νευρώσεις, εξάρσεις, αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές και διαθέσεις, σαρκασμός και επιθυμίες... ό,τι κρατούν μέσα τους είναι παρών στο πάρτι τους. Ισοπέδωση και σουρεαλισμός. Απογύμνωση και απελευθέρωση.
Συντελεστές παράστασης
Μετάφραση: Ξένια Καπλάνη
Σκηνοθεσία: Πέρης Μιχαηλίδης
Κοστούμια: Δέσποινα Χειμώνα
Βοηθός σκηνοθέτη: Λίνα ΚαλπαζίδουΝικολέτα Δημοπούλου
Βοηθός ενδυματολόγου: Ευγενία Κοβότσου

Παίζουν: Αθηνά Αλεξοπούλου, Νίκη Λειβαδάρη, Ερατώ Πίσση, Χρήστος Τανταλάκης, Άρης Τσαμπαλίκας

Ημερομηνίες παραστάσεων: 24, 25, 31 Οκτωβρίου & 1, 7, 8, 14, 15, 21, 22, 30 Νοεμβρίου & 1, 7, 8, 14, 15, 21, 22, 28, 29 Δεκεμβρίου 2014 στις 21:00
Διάρκεια: 55 λεπτά
Κρατήσεις: 2107512625
BETON7 | Πύδνας 7, Βοτανικός - Αθήνα 11855 | (στάση μετρό ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ)

Ο Αλέξανδρος Ακριτίδης και οι "Χίλιοι τρόποι να πεθάνεις"

Πως σας ήρθε η ιδέα;
Α.Α.: Η ιδέα να γράψω αυτό το βιβλίο γεννήθηκε μέσα από διάφορα γεγονότα που έβλεπα να συμβαίνουν γύρω μου πριν από πολλά χρόνια. Φίλους και γνωστούς να μπλέκουν σε απίστευτες καταστάσεις.

Που γράψατε το βιβλίο σας;
Α.Α.: Το βιβλίο γράφτηκε ως προσχέδιο στη Θεσσαλονίκη, πριν από περίπου 10 χρόνια, αλλά διορθώθηκε και ολοκληρώθηκε στην Ημαθία, όπου κατοικώ τώρα.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Α.Α.: Όπως προανέφερα, η συγγραφή του βιβλίου, με μεγάλα διαλείμματα ενδιάμεσα, κράτησε περίπου 10 χρόνια.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Α.Α.: Είναι ένα βιβλίο αγωνίας, δράσης, ενημέρωσης αλλά και άκρως ανατρεπτικό.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Α.Α.: Το βιβλίο αυτό περιγράφει την φιλία δυο ανδρών και την πορεία της στο χρόνο μέσα από πολύ δύσκολες κι επικίνδυνες καταστάσεις. Η συγγραφή του αποτέλεσε ένα δύσκολο εγχείρημα καθώς καταπιάνεται με θέματα που πολλοί αποφεύγουν να αγγίξουν. Και δεν αναφέρομαι τόσο στα διαζύγια, αλλά κυρίως στον τζόγο και το γυναικείο δουλεμπόριο.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Α.Α.: Το γεγονός ότι συμπεριέλαβα αληθινές εικόνες της παιδικής μου ηλικίας.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Α.Α.: Δεν υπάρχουν αγαπημένοι ήρωες. Όλοι είναι ισότιμοι σε έναν κοινό στόχο. Ο καθένας δίνει στον αναγνώστη το δικό του ξεχωριστό στίγμα.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Α.Α.: Το όνειρό κάθε συγγραφέα είναι το βιβλίο του να αρέσει και να συναρπάσει τον αναγνώστη. Θέλω να πιστεύω πως αυτό το βιβλίο μπορεί να δώσει κάτι παραπάνω. Κι αυτό είναι η όσο το δυνατόν καλύτερη ενημέρωση πάνω σε θέματα τζόγου και κυκλωμάτων εμπορίας λευκής σαρκός. Νομίζω πως αυτά που θα διαβάσει ο αναγνώστης θα μείνουν για πάντα στη μνήμη του.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Α.Α.: Δεν νιώθω σχεδόν ποτέ αγωνία για κάτι. Έχω μάθει να βασίζομαι στα πόδια μου και να μην περιμένω την θεά τύχη να έρθει. Άρα επιλέγω την σιγουριά των πράξεών μου παρά την αγωνία όσων πρόκειται ή όχι να συμβούν.

Φοβάστε...
Α.Α.: Όλα τα όντα νιώθουν φόβο. Αυτό είναι φυσιολογικό. Μα οι δικοί μου φόβοι έχουν να κάνουν περισσότερο με τα παιδιά μου και την δύσκολη κοινωνία που θα κληθούν αργότερα να αντιμετωπίσουν.

Αγαπάτε...
Α.Α.: Αγαπάω και συμπονώ, χωρίς να έχω την απαίτηση να νιώθουν και οι άλλοι το ίδιο για μένα.

Ελπίζετε...
Α.Α.: Ελπίζω σε ένα καλύτερο αύριο για όλους. Ελπίζω επίσης αυτή η κρίση να κάνει καλό στην αναδιαπραγμάτευση των αξιών μας, αν και δεν δηλώνω τόσο αισιόδοξος ότι έχουμε αλλάξει ως έθνος.

Θέλετε...
Α.Α.: Θέλω να στρέψουμε τα μάτια μας προς τον πολιτισμό. Επιτέλους πρέπει η υποκουλτούρα να σταματήσει να κυβερνά. Διάβασμα, παράδοση, ενασχόληση με τα κοινά και όχι αποβλάκωση...

Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Α.Α.: Θεωρώ πως όλοι. Ιδιαίτερα δε εκείνοι που είναι ευαισθητοποιημένοι σε κοινωνικά ζητήματα.

Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Α.Α.: Γιατί θεωρώ πως είναι κάτι το διαφορετικό. Δεν βάζει νερό στο κρασί του για να γίνει επίτηδες αρεστό σε μια μερίδα αναγνωστών. Είναι αληθινό.

Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Α.Α.: Δεν πρέπει κανείς να το διαβάσει από υποχρέωση. Αυτό είναι μέγα λάθος. Πρέπει ο αναγνώστης να θέλει να το κάνει.

Πού/πώς μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Α.Α.: Μπορείτε να το ζητήσετε σε κάθε βιβλιοπωλείο.

Που μπορούμε να βρούμε εσάς;
Α.Α.: Κατοικώ μόνιμα σε μια κωμόπολη της Ημαθίας, την Μελίκη, της οποίας τυγχάνει να είμαι και Πρόεδρος από 1 Σεπτεμβρίου.

Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Α.Α.: Το κίτρινο.

Ποια μουσική;
Α.Α.: Σαφώς ρόκ με σάουντρακ το «Εδώ μωρή θα λέγεσαι Μαρία» των Ενδελέχεια...
Ποιο άρωμα;
Α.Α.: Βαριά αρώματα της νύχτας που μεθάνε τους άντρες...

Ποιο συναίσθημα;
Α.Α.: Αυτό είναι σχετικό. Το αφήνω στους αναγνώστες μου.

Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Α.Α.: Οπωσδήποτε ταινία. Καμιά φορά τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα.

Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Α.Α.: Αν μιλάμε για Τέχνες, ίσως Μουσικός. Για επάγγελμα αρχαιολόγος ή σπηλαιολόγος.

Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Α.Α.: Έχω καλή σχέση με τον Λουντέμη και τον Καζαντζάκη.

Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Α.Α.: Με έχουν επηρεάσει απίστευτα όλοι οι παλιοί. Κονδυλάκης, Παπαδιαμάντης, Εφταλιώτης, Βικέλας, Καρκαβίτσας. Ακόμα μένω συγκλονισμένος με την πλοκή και την σύλληψη της ιδέας της Φόνισσας.

Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Α.Α.: Νομίζω πως το δεύτερο. Κυρίως εγώ επιλέγω το πώς θα κινηθούν στην υπόθεση.

Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Α.Α.: Φαντασία, γνώση και εξαντλητική έρευνα.

Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Α.Α.: Το περιεχόμενο και το μάρκετινγκ. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Είναι η εποχή της διαφήμισης.

Τι την αποτυχία;
Α.Α.: Αν γράφεις ένα βιβλίο απλά για να υπάρχεις στα εκδοτικά δρώμενα. Το περιεχόμενό σου θα είναι φθηνό από κάθε έννοια.

Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Α.Α.: Η βιβλιοφαγία είναι κάτι το υπέροχο. Αρκεί να μην χάνεις επαφή με την πραγματικότητα.

Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Α.Α.: Όλα με κόπο, όλα με δουλειά και προγραμματισμό. Η τύχη δεν είναι το φόρτε μου.
Από το εξώφυλλο του βιβλίου του Αλέξανδρου Ακριτίδη "Χίλιοι τρόποι να πεθάνεις" και φωτογραφία πορτραίτο του ίδιου από το προσωπικό του αρχείο.
Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Διανέμεται αποκλειστικά από το koukidaki.
Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ.
Αν είστε συγγραφέας και θέλετε να απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο ακολουθείστε τον σύνδεσμο.

The Other designs. Historical authenticity as artistic project.

«Όλες οι χώρες βαρύνονται με την ιστορία τους, αλλά το παρελθόν είναι εξαιρετικά βαρύ για την Ελλάδα.» Η φράση αυτή ανοίγει το βιβλίο «Μια σύντομη ιστορία της Ελλάδος», του ιστορικού Richard Clogg. Στην εισαγωγή του βιβλίου του μιλάει για το «βάρος της αρχαιότητας» που κουβαλάει η Ελλάδα, αλλά δεν εξηγεί πως η ιστορία μπορεί να εξελιχθεί σε «βάρος».

Για να κατανοήσει κάποιος αυτό το «βάρος» των εθνών προς το παρελθόν τους, χρησιμοποιώντας την Ελλάδα σαν παράδειγμα, πρέπει να ερευνήσει ποικίλες ιστορικές διαστρωματώσεις. Η αφετηρία θα μπορούσε να είναι η αρχική αποκάλυψη των αρχαίων ιστορικών τόπων από κέντρο-Ευρωπαίους αρχαιολόγους κατά τον 19ο αιώνα. Μια άλλη διάσταση είναι οι αρχιτεκτονικές εξελίξεις στην Αθήνα, την ίδια περίοδο, οι οποίες βασίστηκαν στην χρήση της κλασικιστικής «γλώσσας των μορφών», προτείνοντας μια κέντρο-ευρωπαϊκή ιδέα για την αρχαιότητα. Σκεπτόμενοι τα παραπάνω, οφείλουμε να συνυπολογίσουμε ότι οι εξελίξεις αυτές υπόκεινται σε τοπικές προσαρμογές και αναθεωρήσεις που επηρέαζαν την αντίληψη περί «ιστορικής αυθεντικότητας». Μέσω μιας αμοιβαίας συσχέτισης, τόσο ο δυτικός όσο και ο τοπικός/διασπορικός κλασικισμός και ρομαντισμός σχημάτισαν τον φαντασιακό/αισθητικό ορίζοντα που καθόριζε τη στάση απέναντι στην «Ελληνική ιστορία».
Η έκθεση και η έκδοση “The Other designs” υιοθετεί μια κριτική σκοπιά που στηρίζεται στο έργο αρκετών σύγχρονων ερευνητών που αναδεικνύουν πώς η θεσμοποίηση της αρχαιότητας ως «εθνική κληρονομιά» διαμόρφωσε το πλαίσιο της εμπειρίας και της επιτέλεσης της εθνικής ταυτότητας. Η σκοπιά αυτή καθιστά δυνατή μια προσέγγιση που κατανοεί την εθνική ταυτότητα σαν μια πολύπτυχη ιζηματοποίηση προβολών.

Έγκλημα με υπογραφή


Έχετε διαβάσει κάποια αστυνομική υπόθεση του Πουαρό;
Αν έχετε ήδη γνωρίσει τον ευφυή ντετέκτιβ της Άγκαθα Κρίστι ξέρετε πολύ καλά για τι μιλάμε. Αν, πάλι, είναι η πρώτη σας συνάντηση μαζί του αυτό το βιβλίο θα σας συστήσει με μαεστρία την προσωπικότητά του και τις απίστευτες εξιχνιάσεις του και θα σας ανοίξει την όρεξη να τρέξετε να αναζητήσετε κάθε άλλη περιπέτεια του Βέλγου ήρωα.


Ακριβολογώντας, το βιβλίο έφτασε σε εμένα μέσω του εκδοτικού οίκου Διόπτρα εντείνοντας την αγωνία μου να το διαβάσω μιας και ήταν ήδη γνωστή η έκδοσή του. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δε μου αρέσουν ιδιαίτερα τα σίκουελ, οι επαναλήψεις παλαιοτέρων επιτυχιών -κάθε είδους-, ούτε και οι αναμασημένες ιστορίες που επαναλαμβάνονται εις αεί -ελλείψει έμπνευσης;- από έναν ή περισσότερους δημιουργούς προκειμένου να εξασφαλιστεί μία ακόμη εμπορική επιτυχία. Βασικά, επικεντρώνοντας στο συγγραφικό χώρο, αναφέρω παραδειγματικά ότι δε μου αρέσουν όλες οι ιστορίες του Στίβεν Κίνγκ παρά την αυταπόδεικτη αποδοχή και επιτυχία τους σε όλο τον κόσμο και γενικότερα, κουράζομαι όταν ένας συγγραφέας αποφασίζει να φτιάξει πανομοιότυπες μυθοπλασίες με σκοπό να "εκμεταλλευτεί" την επιτυχία του. Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις. Και δε νομίζω ότι σε αυτήν την περίπτωση ισχύει ότι η εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα -για να εξηγούμαστε.
Μια τέτοια εξαίρεση είναι η περίπτωση της Άγκαθα Κρίστι. Πάντα τη θεωρούσα συγγραφική ιδιοφυΐα με το "ιδιοφυΐα" να περιγράφει περισσότερο τον τρόπο που σκέφτεται παρά τα λογοτεχνικά στολίδια του κειμένου της. Προφανώς, η Κρίστι δεν ασχολήθηκε με κοσμητικά στοιχεία αλλά με πλοκή, με γρίφους, με δράση -παρά την βαριά, σχεδόν νωχελική οντότητα του πιο διάσημου ήρωά της. Και το έκανε άριστα. Μάγεψε εκατομμύρια αναγνώστες με την πένα της ενώ όλες, μα όλες, οι ιστορίες της είναι εξίσου ενδιαφέρουσες.
Πως θα φαινόταν, τώρα, στους εκατομμύρια παθιασμένους βιβλιολάτρεις σε όλο τον κόσμο μια νέα, ολοκαίνουργια, περιπέτεια του Πουαρό; Ρητορική η ερώτηση προφανώς. Οι λάτρεις του αστυνομικού μυθιστορήματος και παθιασμένοι αναγνώστες της Άγκαθα ή των ιστοριών μυστηρίου γενικότερα, θα σπεύσουν να αποκτήσουν το βιβλίο. Όμως, αυτό το βιβλίο δεν είναι γραμμένο από την ίδια. Πόσο, άραγε, πειράζει που η Sophie Hannah αποφάσισε να εμπλουτίσει τις αστυνομικές ιστορίες του Ηρακλή Πουαρό;
Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι ότι -προφανέστατα- δε πειράζει καθόλου. Ποιος θα έλεγε όχι σε μια νέα υπόθεση με τον λατρεμένο Βέλγο ντετέκτιβ; Ένα άλλο ζήτημα είναι που καίει. Μπορεί μια άλλη συγγραφέας, της εποχής μας, να καταστρώσει μια νέα περιπέτεια και να φέρει εις πέρας το τόλμημα με επιτυχία και αξιοπρέπεια;
Όλα αυτά πέρναγαν από το μυαλό μου καθώς κράταγα το βιβλίο στα χέρια μου και ετοιμαζόμουν να βουτήξω στις λέξεις του.
Λίγες σελίδες μετά, όλα άλλαζαν.


Η Hannah έχει μελετήσει την Άγκαθα και τον Πουαρό στο μέγιστο. Γρήγορα αναγνωρίζεις τη γραφή της Κρίστι, τον ήρωά της, την ατμόσφαιρα της εποχής... Επίσης, το βιβλίο έχει τον ίδιο τρόπο ανάπτυξης της ιστορίας, την ίδια δομή, την ίδια αναλυτική σκέψη... Οι ομοιότητες αυτές μόνο τυχαίες δε μπορεί να είναι και το πρώτο στοίχημα με την "αναμέτρηση" έχει κερδηθεί. Ό,τι έκανε αγαπητό τον Βέλγο στους αναγνώστες της διάσημης δημιουργού του το συναντάς στις σελίδες του. Ο Πουαρό που σκέφτεται ακατάπαυστα, που αναλύει τα πάντα, που προσέχει τα πάντα, που εξετάζει όλες τις πιθανές -και απίθανες- περιπτώσεις, ο τρόπος που εκφράζεται, η γαλλική προφορά του... Χωρίς να απασχολήσω τον εγκέφαλό μου με την επόμενη ερώτηση που μου έρχεται στον νου –πόσων χρόνων θα ήταν σήμερα ο Πουαρό;– αποφασίζω με άνεση ότι τούτο το βιβλίο είναι αντάξιο τόσο της δημιουργού του ντετέκτιβ όσο και του ίδιου του Ηρακλή, μιας και είναι γνωστό ότι τούτος ο χάρτινος ήρωας έχει καταφέρει να ξεπηδήσει από τις σελίδες των βιβλίων του ενώ είχε στείλει ακόμη και επιστολή στον εκδοτικό της Κρίστι! Να μην αναφέρω ότι μπορείς να εντοπίσεις το βιογραφικό του ή ότι διαθέτει τόσο συγκεκριμένη φυσιογνωμία, ακόμη και φωτογραφίες!
Η Sophie βάζει έναν αστυνόμο της Σκότλαντ Γιάρντ να γράφει την υπόθεση και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον καθώς αποκαλύπτονται τα στοιχεία, ενώ η κάθε αποκάλυψη βάζει ένα ακόμη κομμάτι στο παζλ. Όμως, μόνο όταν βρεθούν και τοποθετηθούν όλα τα κομμάτια μπορείς να δεις όλη την εικόνα, και μάλιστα την σωστή εικόνα! Ο/Οι ένοχος/-οι κρύβονται επιμελώς από τον αναγνώστη, αλλά όχι και από τον Πουαρό. Όλα τα στοιχεία και κάθε δράση έχουν τη σημασία τους. Όχι μόνο δεν αφήνεται κάτι στην τύχη αλλά δεν υπάρχει τίποτα περιττό ή τοποθετημένο λόγω ανάπτυξης ή δραματουργίας ή κάποιας, τέλος πάντων, λογοτεχνικής αισθητικής και εμπλουτισμού του κειμένου. Ο,τιδήποτε έχει γραφτεί εξυπηρετεί έναν σκοπό ενώ κανένας δε θα μπορούσε να ξαναγράψει την ίδια ιστορία με άλλο τρόπο καταλήγοντας στο ίδιο αποτέλεσμα χωρίς να χάσει σε ενδιαφέρον, πλοκή, αγωνία και αξία. Η μεγαλύτερη αποκάλυψη μπορεί να κρύβεται μέσα σε μια μικρή φράση που ίσως να μη προσέξει καθόλου ο αναγνώστης, όμως εκείνη είναι παρούσα και θα κάνει την εντυπωσιακή της εμφάνιση την κατάλληλη στιγμή για να τον καταπλήξει. Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά;
Ναι, είναι εκείνη, η Άγκαθα, που κινεί τα νήματα, τόσα χρόνια μετά το βιολογικό της θάνατο δια χειρός Hannah. Κι αυτή είναι μια φράση που δε περίμενα να πω, όμως χαίρομαι τόσο πολύ που οι κληρονόμοι της έδωσαν την έγκρισή τους! Δικαίως.
Δύο πράγματα είναι σίγουρα για εκείνον που θα το διαβάσει. Οπωσδήποτε θα αναζητήσει και τις άλλες υποθέσεις του Πουαρό αν δεν τις έχει διαβάσει μέχρι σήμερα και σίγουρα θα προσπαθήσει να βρει τα άλλα βιβλία της Sophie Hannah. Τι ευτυχής στιγμή όταν σε μια σύμβαση όλοι κερδίζουν! (Agatha, Sophie, αναγνώστης)


Καθηλωτικό από την πρώτη σελίδα. Συναρπαστικό, αποκαλυπτικό και απρόοπτο. Με το σωστό χιούμορ και την αξεπέραστη φυσιογνωμία του Ηρακλή Πουαρό.



Από το δελτίο τύπου:
Μετά την έκδοση του πρώτου της βιβλίου το 1920, η Agatha Christie έγραψε 33 μυθιστορήματα, 2 θεατρικά έργα και περισσότερα από 50 διηγήματα με πρωταγωνιστή τον Ηρακλή Πουαρό. Τώρα, για πρώτη φορά, οι διαχειριστές της διαθήκης της θρυλικής συγγραφέως ενέκριναν ένα ολοκαίνουριο μυθιστόρημα με τον πιο αγαπημένο ήρωά της.
Το ήσυχο δείπνο του Πουαρό σ’ ένα λονδρέζικο καφέ διακόπτεται όταν μια νεαρή γυναίκα του εκμυστηρεύεται ότι η δολοφονία της επίκειται από στιγμή σε στιγμή. Είναι τρομοκρατημένη, αλλά ικετεύει τον Πουαρό να μην ανακαλύψει ούτε να τιμωρήσει το δολοφόνο της (;) διότι με το θάνατό της, όπως ισχυρίζεται, θα αποδοθεί δικαιοσύνη.
Λίγο αργότερα, το ίδιο βράδυ, ο Πουαρό μαθαίνει ότι τρεις ένοικοι ενός πολυτελούς ξενοδοχείου του Λονδίνου έχουν δολοφονηθεί, κι ότι στο στόμα κάθε θύματος βρέθηκε από ένα μανικετόκουμπο με το ίδιο μονόγραμμα. Υπάρχει άραγε κάποια σύνδεση με την έντρομη γυναίκα στο καφέ; Μήπως, ενώ ο Πουαρό πασχίζει να συνταιριάξει τα αλλόκοτα κομμάτια αυτού του παζλ, ο δολοφόνος ετοιμάζει ένα ακόμη δωμάτιο στο ξενοδοχείο, για το τέταρτο κατά σειρά θύμα του;

Η Sophie Hannah είναι μια διεθνώς επιτυχημένη Αγγλίδα συγγραφέας, της οποίας τα best sellers ψυχολογικά θρίλερ και αστυνομικά εκδίδονται σε 27 χώρες. Το 2013, το τελευταίο της μυθιστόρημα, The Carrier, κέρδισε το «Thriller of the Year Award» στα εθνικά βραβεία Specsavers. Δύο μυθιστορήματα της S.H., The Point of Rescue και The Other Half Lives, έχουν διασκευαστεί σε σενάριο για τη μίνι τηλεοπτική σειρά με τίτλο Case Sensitive, που προβλήθηκε την περίοδο 2011-2012. Το 2004, η S.H. κέρδισε το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό διηγήματος Daphne du Maurier, για το συναρπαστικό της διήγημα The Octopus Nest, που τώρα εκδίδεται στην πρώτη συλλογή διηγημάτων της με τίτλο The Fantastic Book of Everybody’s Secrets. Η S.H. έχει επιπλέον εκδώσει πέντε ποιητικές συλλογές. Η τελευταία, Pessimism for Beginners, συμπεριελήφθη στη βραχεία λίστα του βραβείου T.S. Eliot, το 2007. Σήμερα είναι σαράντα τριών ετών και ζει με το σύζυγο και τα παιδιά τους στο Κέμπριτζ, όπου και διδάσκει στο Lucy Cavendish College.

Ευχαριστώ τις εκδόσεις Διόπτρα και την Αλεξάνδρα Αυγερινού για την προσφορά του βιβλίου.

Όταν ο Zorzes Katris και το Ιόνιο Πανεπιστήμιο συνθέτουν... ιστορία

Στην κρίσιμη εποχή που διανύουμε σαν χώρα συμβαίνουν κι εκείνα τα πράγματα που προσφέρουν κύρος, υποδεικνύουν δημιουργικότητα, αναδεικνύουν την Ελλάδα σε πολιτιστικό επίπεδο, ενεργοποιούν το εγχώριο κοινό, προσφέρουν καλλιτεχνικό και ουσιαστικό έργο από καταξιωμένους δημιουργούς ενώ συστήνουν νέους. Μία από αυτές τις λαμπρές στιγμές είναι η μεγάλου μήκους ταινία του πρωτόφαντου, κινηματογραφικά, σκηνοθέτη Θοδωρή Κουτσάφτη που επενδύθηκε μουσικά με τις συνθέσεις του Zorzes Katris και παρουσιάζεται στα πλαίσια του 55ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη.
Από το δελτίο τύπου...
Mία ιστορική στιγμή για το Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου θα δώσει η μουσική επένδυση του αποφοιτούντα Ελληνο-γάλλου μουσικοσυνθέτη Zorzes Katris, για την κινηματογραφική ταινία μεγάλου μήκους Γαλλικής Παραγωγής με τίτλο  “Tout Sur La Ligne” σε σκηνοθεσία Θοδωρή Κουτσάφτη.
O Ελληνογάλλος μουσικοσυνθέτης αποτελεί τον πρώτο απόφοιτο δημιουργό κινηματογραφικής μουσικής, με τεχνοτροπίες και τεχνικές σύνθεσης βασισμένες στο πρότυπο του αμερικανικού κινηματογράφου που χρησιμοποιούνται ειδικά στο Hollywood, και θα ακουστούν επισήμως σε κινηματογραφική ταινία μεγάλου μήκους Γαλλοελληνικής παραγωγής. Το γεγονός αυτό αποτελεί μία ακόμη διάκριση για το Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου, καθώς ένας ακόμη απόφοιτος του τμήματος αυτού, εξαργυρώνει τις επιταγές της ακαδημαϊκής φοίτησης που έλαβε αυτή τη φορά με την υπογραφή της μουσικής επένδυσης σε κινηματογραφική ταινία μεγάλου μήκους. Η ταινία συμμετέχει στο 55ο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, καθώς λίγες βδομάδες αργότερα θα προβάλλεται και στη πόλη του “Φωτός” στο Παρίσι. 
Ο Γάλλος μουσικοσυνθέτης (Ελληνικής καταγωγής) διακρίνεται για την επική και μελωδική γραμμή της μουσικής του, καθώς η ταινία χαρακτηρίζεται μέσα από μία απαιτητική παλέτα των ηχοχρωμάτων από τα όργανα της Συμφωνικής Ορχήστρας.
Μέγαρο Μουσικής ΑΘηνών, Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, Συμφωνική Ορχήστρα του Καϊρου, Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη, Ηρώδειο, Πυρραμίδες της Γκίζας Camerata Ορχήστρα Φίλων της Μουσικής, Μουσικά Σύνολα του Δήμου Αθηναίων, Γιώργος Χατζηνάσιος, Πέτρος Γαϊτάνος, Βύρων Κολάσης, Γρηγόρης Βαλτινός, είναι μερικά από τα ονόματα, που έχουν εμπιστευθεί την αισθητική του Ελληνο-γάλλου Μουσικοσυνθέτη.
Zorzes Katris
Ο Zorzes Katris δέχεται με ευχαρίστηση να μου αφιερώσει μέρος του χρόνου του και μαθαίνω για εκείνον και για τη μουσική...

Πόσο εύκολο είναι να δηλώνει κανείς συνθέτης κινηματογραφικής μουσικής;
Z.K.: Να το δηλώνει κανείς είναι πολύ εύκολο. Να το γνωρίζει όμως είναι ένα εντελώς άλλο σύμπαν. Απαιτείται βαθιά γνώση των Ιστορικών Μουσικών Μορφών. Για παράδειγμα, το συμπαγές ηχόχρωμα συμφωνικής ορχήστρας και χορωδίας δεν μπορούν ποτέ να χαίρουν μίας υγειούς συνύπαρξης απλά και μόνο με το πάτημα 10 πλήκτρων από ένα συνθεσάιζερ και τα χιλιάδες εφέ ενός υπολογιστή!
Ένας πραγματικός συνθέτης κινηματογραφικής μουσικής, πρέπει να έχει την ικανότητα να συνθέτει για όλα τα είδη μουσικής, αν όχι, όσο δυνατόν για τα περισσότερα, ενώ παράλληλα η εξαιρετική κατάρτιση τεχνικών ενορχήστρωσης, και αισθητικής για κάθε είδος θεωρείται επιθυμητή εώς απαραίτητη. Η Τεχνολογία σήμερα κάνει θαύματα και εύκολα κανείς δηλώνει δίπλα σε αυτή “ικανός”...

Αυτό που ακούμε στην τελική μορφή μπορεί να είναι πάντα το αποτέλεσμα από τον ίδιο τον συνθέτη ή μεσολαβούν και άλλοι παράγοντες της παραγωγής;
Z.K.: Χμ... Πολύ καλή ερώτηση. Βλέποντας κανείς για παράδειγμα την ταινία “Harry Potter and the Philosopher's Stone” θα παρατηρήσει ότι η μουσική και στα επόμενα επεισόδια θα βασίζεται στο ίδιο main theme και τις όποιες παραλλαγές του. Οι λάτρεις του “καινούριου” θα εκφράσουν έναν μικρό τόνο δυσαρέσκειας λέγοντας: ...πάλι η ίδια μουσική; Ενώ για τους γνώστες της βασικής θεωρίας της μουσικής: ...ο γνωστός John Williams και οι κλασικές ελάσσονες συγχορδίες για εισαγωγή, που θα καταλήξουν στη κλασική μυστηριώδη συνθήκη του σεναρίου.
Η απάντηση δεν είναι τόσο απλή όσο φαινομενικά μοιάζει. Συγκεκριμένα τον πρώτο λόγο τον έχουν οι παραγωγοί και ο σκηνοθέτης, όπου το τελικό αποτέλεσμα της μουσικής θα το “χρεωθεί” ο συνθέτης ανεξάρτητα αν δεν τον βρίσκει σύμφωνο τον ίδιο. Ο τελευταίος αποδέκτης της κινηματογραφικής μουσικής που θα είναι το κοινό, θα εκφέρει φυσιολογικά την άποψη του για το επιτυχημένο η αποτυχημένο soundtrack της ταινίας, αλλά πίσω από το πανί η “ευθύνη” είναι μοιρασμένη. Γενικά υπάρχει συνεργασία και ανταλλαγή προτάσεων ανάμεσα στον σκηνοθέτη και τον συνθέτη. Ο Συνθέτης μπορεί να καταθέτει μουσικές προτάσεις μέσα από τα “δάχτυλά” του, και ο σκηνοθέτης απλά να διαλέγει.

Η σύνθεση μαθαίνεται ή προϋπάρχει;
Z.K.: Ουσιαστικά η πραγματική σύνθεση ποτέ δεν μαθαίνεται. Αντιθέτως προϋπάρχει. Όπως ένας άνθρωπος λόγω των σωματικών του προσόντων διακρίνεται για ένα συγκεκριμένο είδος αθλητισμού, έτσι συμβαίνει και με την πραγματική σύνθεση. Αν η έμφυτη ικανότητα βρεθεί σε κατάλληλο χώρο και ανθρώπους με πραγματική γνώση του αντικειμένου που θα καλλιεργηθεί, τότε το αποτέλεσμα θα είναι εξαιρετικό.

Η μουσική παιδεία στην εποχή μας... Έχει καλές βάσεις; Υποδομές;
Z.K.: Εδώ πιστεύω ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα μπερδεμένο κουβάρι από κλωστές διαφόρων χρωμάτων. Και τα διαφορετικά χρώματα είναι αυτά που καταστούν ανεπαρκή την μουσική παιδεία στην εποχή μας... Το ξετύλιγμα του κουβαριού θα πρέπει να αρχίσει από το χρώμα της οικογένειας. Όποια προσπάθεια και να γίνεται από κάθε Ωδείο, από κάθε Μουσικό Σχολείο ή Ανώτατο Μουσικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα της χώρας, θα πρέπει να καταλάβουν οι περισσότεροι γονείς ότι όλα τα παιδιά που ξεκινούν να μάθουν μουσική δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση το “παιδί θαύμα”! Τα περισσότερα νέα παιδιά ξαφνικά “ανακάλυψαν” ένα μικρόφωνο και μία ηλεκτρική κιθάρα που θα τους δώσει το “εισιτήριο” μιας άνετης και πλούσιας ζωής... Δεν είναι έτσι. Τα πυροτεχνήματα χαίρουν θαυμασμό σύντομης και “παραμυθένιας” λάμψης... Πρέπει πρώτα να χτίσουμε τον άνθρωπο στον χαρακτήρα ενός παιδιού/νέου και πάνω στον άνθρωπο θα θεμελιωθούν οι τέχνες και τα γράμματα... Οι καλές βάσεις και οι υποδομές αρχίζουν και τελειώνουν όταν σεβαστείς γενικά ως άνθρωπο τον ίδιο τον άνθρωπο, και δεν νοιώσεις ποτέ ανώτερος από οποιονδήποτε άλλο... Άλλο ο ανώτερος και άλλο ο ικανότερος.

Πρόσφατα, στο συνέδριο "ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ, Μοναδικό μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς - Η επιστροφή των μαρμάρων" που διοργάνωσε ο Όμιλος UNESCO Πειραιώς και Νήσων παρουσιάσατε σε πρώτη παγκόσμια εκτέλεση την "Ωδή για την Επιστροφή των Μαρμάρων", μια σύνθεσή σας αφιερωμένη σε αυτό το σκοπό.
Η μουσική μπορεί να αφυπνίσει; Θεωρείτε ότι μια μελωδία μπορεί να προκαλέσει ένα κοινό αίσθημα;
Z.K.: Πιστεύω ότι η αφύπνιση μπορεί να λειτουργεί μόνο αν υπάρχει Γνώση και Αληθινό. Γνώση για να ξέρεις ποιος πραγματικά είσαι και Αληθινό αυτό που πηγάζει από την ψυχή σου. Οπότε αν η αφύπνιση λειτουργήσει σε ατομικό επίπεδο πρόκειται για το κάλεσμα της “διπλανής” πόρτας...
Αν πάλι λειτουργήσει σε συλλογικό επίπεδο τότε, πολύ πιθανόν, πρόκειται για κάτι τουλάχιστον μη γήινο...
Οπότε ναι. Η Ωδή για την Επιστροφή των Γλυπτών κάλεσε κάθε διπλανή πόρτα μέσα από τη Γνώση και το Αληθινό.

Από που αντλείτε την έμπνευσή σας; Από τυχαία γεγονότα της καθημερινότητάς σας; Από ανθρώπους; Από την ιστορία και τον πολιτισμό;
Z.K.: Όπως περιγράφει και “Ο Σοφιστής (ή περί όντος) του Πλάτωνα”, Ο κόσμος μας χαρακτηρίζεται εκ πρώτης όψεως από το αισθητό και το νοητό. Συνεπώς είμαστε οντολογικά δέσμιοι του διαφορετικού, οπότε η επικοινωνία με την ιδέα-έμπνευση είναι δυνατή μέσω της ταυτότητας και της ετερότητας. Η κύρια “αντλία” των ιδεών μου, είναι ο Πολιτισμός και το Όλον-Σύμπαν.

Σήμερα στην Ελλάδα, υπάρχει θεωρείτε σοβαρή μουσική παιδεία;
Z.K.: Γίνονται προσπάθειες αλλά δεν αρκεί. Η παιδεία ειδικά για τον Έλληνα αρχίζει και τελειώνει στην πανίσχυρη Ελληνική γλώσσα του και τα Ομηρικά Έπη. Όταν αυτά τα δύο τα “κλαδεύεις”, τότε κλαδεύεις ανθούς και σπέρνεις κάκτους. Κλειδί για την παιδεία του Έλληνα, είτε είναι μουσική, είτε είναι ζωγραφική, είτε είναι μαθηματικά, θα είναι πάντοτε η ορθή χρήση της πανίσχυρης γλώσσας του. Και ο σεβασμός γενικότερα...

Τι κερδίζει ο άνθρωπος από τη μουσική;
Z.K.: Και οι δύο κερδίζουν. Κανείς δεν χάνει. Ο ένας θα αναζητεί τον άλλο. Πάντα...

Μοιράζετε το χρόνο σας ανάμεσα σε Ελλάδα και Γαλλία. Ποια χώρα σας δίνει περισσότερα ερεθίσματα για δημιουργία;
Z.K.: Το εξωτερικό γενικά αντιμετωπίζει με σεβασμό το κάθε σου ερέθισμα από όπου και αν αυτό προέρχεται... Η κύρια “αντλία” όμως των ιδεών μου, είναι ο Πολιτισμός και το Όλον-Σύμπαν.

Αν δεν υπήρχε η μουσική στη ζωή σας, αν δεν ήσασταν μουσικοσυνθέτης, τι θα μπορούσατε να είστε; Υπάρχει αντίβαρο σε αυτό που σας προσφέρει η μουσική;
Z.K.: Δεν γνωρίζω αν θα μπορούσε να υπάρχει αντίβαρο για τον απλούστατο λόγο ότι δεν ανέπτυξα κάποιες άλλες έμφυτες δεξιότητες που μπορεί να έχω ως άνθρωπος. Αν όμως ρωτήσω βαθιά τον εαυτό μου ένα από τα δύο σίγουρα: Αστροφυσικός ή να συμμετείχα σε ένα πραγματικό παγκόσμιο οργανισμό εξάλειψης της βίας κατά των ζώων! 

Σας ευχαριστώ πολύ για το όμορφο ταξίδι των τεχνών και των γραμμάτων.
Για την ταινία Sur toute la ligne | Ως το κόκκαλο...
Η Λορέν, δημοσιογράφος στο Παρίσι, αναστατώνεται όταν μαθαίνει πως ο παιδικός της φίλος Τομ, ερευνητής σε μεγάλη φαρμακευτική εταιρεία, πέθανε από υπερβολική δόση μορφίνης. Με τη βοήθεια της Κεϊλί, της Εντίτ και της Εβελύν, ξεκινά έναν αγώνα για να ξετυλίξει την πλεκτάνη γύρω από το θάνατό του. Κυνηγημένη στους δρόμους του Παρισιού από αυτούς που δεν θέλουν να δουν τα μυστικά τους εκτεθειμένα, η Λορέν θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να αποκαταστήσει την αλήθεια.
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Κουτσαύτης
Σενάριο: Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, Θοδωρής Κουτσαύτης
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Θοδωρής Κουτσαύτης
Μοντάζ: Μυρτώ Καρρά
Ήχος: Cyril Levy, Άρτεμις Κορνηλίου
Μουσική: Zorzes Katris
Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Marie-Laure Coulmin
Κοστούμια: Marie-Laure Coulmin
Με τους: Μυρτώ Θεοδωράκη (Λορέν), Masa Burgic (Zoria), Amelie Ayadi (Kaylee), Clemence Miquel (Evelyn), Marianne Millet (Edith), Florian Miguel (Tom), Teddy Bogaert (Paul), Pierre-Jerome Coulmin (θυρωρός)
Παραγωγός: Αντιγόνη Γαβριατοπούλου
Παραγωγή: A&G Films Media Entertainment T.+30 210 6985 107 F.+30 211 1170 972
Χώρα Παραγωγής: Ελλάδα-Γαλλία
Συμπαραγωγή: Pierre-Jerome Coulmin T.+33 1 4131 1396 contact@artcape.com


Αν δε μπορείτε να δείτε τα βίντεο πατήστε εδώ και εδώ.

Ελισάβετ Ιακωβίδου και η "Χρυσή λάσπη"

Πως σας ήρθε η ιδέα;
Ε.Ι.: Τσιγγάνα καρδιά κι η δικιά μου με μια βαλίτσα στο χέρι από τα 16 μου χρόνια περιδιαβαίνω τον κόσμο. Ταυτίστηκα νοερά μαζί τους, αδούλωτη, ελεύθερη, αντικομφορμίστρια και φευγάτη.

Που γράψατε το βιβλίο σας;
Ε.Ι.: Στην Αθήνα στο σπίτι μου.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Ε.Ι.: Περίπου δύο χρόνια με τις μελέτες που έκανα πάνω στο συγκεκριμένο θέμα.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Ε.Ι.: Ένα συναρπαστικό ταξίδι στις ανεξερεύνητες ψυχές των τσιγγάνων.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Ε.Ι.: Ένα οδοιπορικό της τσιγγανοπούλας Καρμελίτα μέσα από το τσίρκο ΡΟΜΑ στον κόσμο και στις ψυχές των ανθρώπων μακριά από τη χρυσή λάσπη των καταυλισμών όπου μεγάλωσε. Μια αδιάκοπη προσπάθεια επιβίωσης και τέλος καταξίωσης μέσα από το ταλέντο της. Τα βήματα της στον τέλος την οδηγούν πάλι στις ρίζες της και στο ηθικό της χρέος να συνδράμει τη φυλή της.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Ε.Ι.: Τις μάχες που έδιναν οι μικροί και μεγάλοι μου ήρωες για να επιβιώσουν σε μια κοινωνία που τους καταδίωκε και τους ξέβραζε.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Ε.Ι.: Η Καρμελίτα για τον κοινό μας τιτάνιο αγώνα επιβίωσης και καταξίωσης η κάθε μια φυσικά με το δικό της τρόπο και τις δικές της διαδρομές.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Ε.Ι.: Γνώση για τη ζωή των τσιγγάνων ή Ρομά, την ιστορία της φυλής τους στα βάθη των αιώνων καθώς και για την τέχνη και τη δημιουργία που σαν μέσα καταξίωσης της ύπαρξης εκμηδενίζουν τη φθορά του ανελέητου χρόνου κι ανάγουν τους ανθρώπους σε ανώτερα όντα πέρα από φυλές, καταγωγή, χρώμα δέρματος και φυσική κατάσταση.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Ε.Ι.: Μήπως ένα βιβλίο σαν κι αυτό δε φθάσει όλους τους αναγνώστες.

Φοβάστε...
Ε.Ι.: Το χρόνο, μήπως και δεν προφτάσω να ξεστομίσω κι άλλες αλήθειες...

Αγαπάτε…
Ε.Ι.: Τη ζωή με πάθος γιατί με εκπλήσσει συνεχώς!

Ελπίζετε…
Ε.Ι.: Να βρω ό,τι ψάχνω...

Θέλετε...
Ε.Ι.: Τα πάντα.

Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Ε.Ι.: Όσοι αναζητούν κάτι...

Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Ε.Ι.: Για να δείχνουμε περισσότερη κατανόηση κι ανοχή στις ιδιαιτερότητες και στους θεούς των κατώτερων ανθρώπων. Όλοι είμαστε ίσοι και μόνο ο αγώνας που κάνει ο καθένας μετράει, τίποτα άλλο.

Γιατί δεν πρέπει;
Ε.Ι.: Πρέπει...

Που/πως μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Ε.Ι.: Σε όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία και στις ψυχές σας.

Που μπορούμε να βρούμε εσάς;
Ε.Ι.: Μα φυσικά μέσα στο βιβλίο μου, εκεί υπάρχω.

Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Ε.Ι.: Τα χρώματα της γης, αυτά ακριβώς που είναι στο εξώφυλλο.

Ποια μουσική;
Ε.Ι.: Οι αισθαντικές τσιγγάνικες μελωδίες που είναι ένας λυγμός και μια ικεσία.

Ποιο άρωμα;
Ε.Ι.: Το νοτισμένο της γης το Φθινόπωρο.

Ποιο συναίσθημα;
Ε.Ι.: Θυμού, αισιοδοξίας και ανακούφισης.

Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Ε.Ι.: Μία ταινία με φανταχτερά χρώματα.

Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Ε.Ι.: Χορεύτρια σαν την Καρμελίτα.

Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς; 
Ε.Ι.: Όλους όσους μου κάνουν αυτό το ιδιαίτερο κλικ.

Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Ε.Ι.: Όλοι γιατί διαβάζω από τότε που άνοιξα τα μάτια μου σ’ αυτόν τον κόσμο.

Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή μόνο εσείς ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Ε.Ι.: Οι ήρωες με κατευθύνουν όταν γράφω, τότε μόνο τους γνωρίζω γιατί ξεπηδούν μπροστά μου σαν μικρά φαντάσματα αλλά οι εμπειρίες μου διαμορφώνουν τους ήρωες μου.

Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Ε.Ι.: Μεράκι και γνώση.

Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Ε.Ι.: Αστάθμητοι παράγοντες.

Τι την αποτυχία;
Ε.Ι.: Το ίδιο.

Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Ε.Ι.: Μακάρι να γινόταν κατάχρηση, ο κόσμος θα ήταν ίσως καλλίτερος.

Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Ε.Ι.: «Χωρίς Τίτλο».
Από το εξώφυλλο του μυθιστορήματος της Ελισάβετ Ιακωβίδου "Χρυσή λάσπη" και φωτογραφία πορτραίτο από το προσωπικό της αρχείο.
Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Διανέμεται αποκλειστικά από το koukidaki.
Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ.
Αν είστε συγγραφέας και θέλετε να απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο ακολουθείστε τον σύνδεσμο.

¤

Οπισθόφυλλο
Χρυσή λάσπη είναι η έννοια του χώματος σαν ζωή, πορεία, δημιουργία και θάνατος. 
Το χώμα αναμεμειγμένο με το νερό γίνεται λάσπη και βούρκος κι ένα μοναδικό παιχνίδι στα χέρια των παιδιών των τσιγγάνων όταν χρυσίζει την άνοιξη κάτω από τα χρώματα του ήλιου. 
Δεμένοι αναπόσπαστα με τη λάσπη είναι οι τσιγγάνοι, από την οποία οι περισσότεροι δεν καταφέρνουν ποτέ να δραπετεύσουν. 
Η τσιγγανοπούλα Καρμελίτα όμως το κατορθώνει περνώντας σε μια άλλη διάσταση χάρη στο ταλέντο της και τη δύναμη της αγάπης δαμάζοντας, έτσι τη μοίρα της.
Στο διάβα της αυτό θα δοκιμαστεί και θα ματώσει ανεπανόρθωτα..
Η κάθαρση επέρχεται με τον καθαγιασμό της από εκείνους που είχε ευεργετήσει κι ανέλπιδα αγαπήσει.
Μια βαθιά διείσδυση στη ζωή των κατατρεγμένων Ρομά σε μια ιστορική πραγματικότητα στα βάθη των αιώνων με αφετηρία τον ελλαδικό χώρο, ενδιάμεσα περάσματα τα Βαλκάνια και τη χώρα των Ρως και τέλος την Κωνσταντινούπολη των ευγενών και των αυτοκρατόρων.

Α΄ Βραβείο Μυθιστορήματος Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών
Βιογραφικό
Γεννήθηκα μια αλκυονίδα μέρα του Γενάρη στην Αθήνα. Ταξίδεψα πολύ και γνώρισα τον κόσμο. Σημαντικοί σταθμοί στη ζωή μου, η Αμερική και το Βερολίνο. Η Ελλάδα παραμένει σταθερή αξία.
Αριστοτέλειο, Φιλοσοφική. Στρατευμένη στην εκπαίδευση για τριάντα χρόνια. Συνταξιούχος από το 2010 με πολύ χρόνο για να γράφω και να δημιουργώ.
Μια μεγάλη κι ενδιαφέρουσα πορεία ζωής. Ένα ακόμη ανέκδοτο βιβλίο... Η ζωή ένας παθιασμένος έρωτας για δράση και δημιουργία...

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη