Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Φιλοξενίες

Και μια σελίδα
φτιαγμένη από άλλες σελίδες, ιστότοπους, περιοδικά, ηλεκτρονικά στέκια... όλων εκείνων που με φιλοξένησαν στο δικό τους χώρο.
¤
¤

Το μυστήριο του παντοπωλείου

Η Εύη Γκάλαβου, μετά από τα ποιήματά της, τα διηγήματά της, τα χρονογραφήματα και όλες τις δημοσιεύσεις που μετράει σε ιστοσελίδες και blogs, γράφει το πρώτο της βιβλίο με αναγνώστες τα παιδιά. Το παραμύθι της, "Το μυστήριο του παντοπωλείου", είναι γυαλιστερό, πολύχρωμο, χαρούμενο, ζωντανό, περιποιημένο και τυπωμένο με μια γραμματοσειρά γραφικού χαρακτήρα που το κάνει οικείο και ζεστό.
Ένα ολόκληρο χωριό βρίσκεται μπροστά σε ένα μυστήριο προς διερεύνηση και επίλυση όταν κάθε βράδυ το παντοπωλείο του δέχεται διάρρηξη. Κάθε πρωί ο παντοπώλης βρίσκει την πόρτα ανοικτή και το κατάστημά του να έχει υποστεί ζημιές ενώ πολλά τρόφιμα είναι δαγκωμένα ή φαγωμένα ενώ μεγάλα αποτυπώματα άγριου ζώου διαγράφονται πάνω στο λευκό χιόνι.
Η ιστορία του παντοπωλείου έχει δομηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε εκτός από διασκεδαστική να είναι και διδακτική για τα παιδιά.
Διδάσκει τη φιλανθρωπία προς τον "μη έχοντα" (και όχι απαραίτητα προς τον αδύναμο).
Διδάσκει την αγάπη προς τα άγρια ζώα που ενώ έχουν τη δύναμη να μας βλάψουν δεν έχουν κανένα λόγο να μας κάνουν κακό.
Διδάσκει την αρμονική συνύπαρξη του ανθρώπου με όλα τα πλάσματα της φύσης.
Διδάσκει το σωστό τρόπο αντιμετώπισης των ζώων και κυρίως των άγριων που είναι από τη φύση τους πιο απρόσιτα από τον άνθρωπο σε σχέση με τα οικόσιτα.
Διδάσκει πόσα λάθη μπορούμε να κάνουμε όταν ακούμε φήμες και απόψεις που κυκλοφορούν άνευ σοβαρότητας, λογικής ή απόδειξης και ότι θα πρέπει πάντα να ερευνούμε προς κάθε κατεύθυνση και διάσταση προτού πράξουμε για να αποφύγουμε άσκοπα και μοιραία λάθη.
Διδάσκει το σεβασμό προς τη φύση και ότι κάθε επέμβαση ή μη φυσιολογική διαδικασία προκαλεί ανωμαλίες και προβλήματα σε κάθε πλάσμα που ζει πάνω στον πλανήτη.
Και τέλος, διδάσκει ότι τα προβλήματα δε λύνονται με τη βία. Ή αλλιώς, ότι η βία δεν είναι η λύση στα προβλήματα.
Μερικές σκέψεις που μοιράστηκε μαζί μου η Εύη Γκάλαβου για το παραμύθι της και για όλα τα παραμύθια του κόσμου...

Ένα παραμύθι είναι διασκεδαστικό. Οφείλει να είναι και διδακτικό;
Ε.Γ.: Έχω σταθεί πολλές φορές πάνω σ’ αυτό το ερώτημα και έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι για μένα το παραμύθι όπως και κάθε γραπτό πεζογράφημα, θα πρέπει να είναι πρώτα απ’ όλα διδακτικό. Κάθε ιστορία, ακόμα και αν είναι γραμμένη τόσο ανέμελα ώστε να δείχνει αφελής, έχει κάτι να πει, κάτι να παρουσιάσει. Γι’ αυτό, ο πρωταρχικός σκοπός του παραμυθιού πρέπει να είναι η διασκέδαση. Όμως, ο συγγραφέας μπορεί εύκολα να παρασυρθεί χρησιμοποιώντας εκφράσεις που δεν ταιριάζουν με την ηλικία των παιδιών στα οποία απευθύνεται το έργο του. 
Το παραμύθι λοιπόν είναι ένα είδος του πεζού λόγου, όπου μπορούμε να περάσουμε με μεταφορικό τρόπο τα μηνύματα που θέλουμε ή από παιδαγωγικής απόψεως οφείλουμε να δώσουμε στα παιδιά. Τα παραμύθια λειτουργούν στο συνειδητό και ασυνείδητο, γι’ αυτόν άλλωστε τον λόγο κάθε φορά που διαβάζουμε ένα παραμύθι οδηγούμαστε σε διαφορετικό συμπέρασμα ανάλογα με τη διάθεσή μας. 
Το μυστήριο του παντοπωλείου είναι το πρώτο σας παραμύθι. Να περιμένουμε περισσότερα παραμύθια από εσάς;
Ε.Γ.: Η ανάγκη γενικότερα να εκφραστώ κάνει να βγαίνουν αβίαστα από μέσα μου οι κάθε λογής ιστορίες. Με προβληματίζει περισσότερο το γεγονός να τελειοποιώ όσο μπορώ τη γραφή μου με οποιοδήποτε είδος του λόγου και αν καταπιάνομαι. Είμαι αυστηρός κριτής του εαυτού μου και αυτό κάποιες φορές με αποτρέπει από τη συγγραφή και με οδηγεί συχνά στη σιωπή. Θέλω να μιλώ μέσα απ’ τα γραπτά μου, να δίνω πάντα κάτι διαφορετικό και να μην οδηγούμαι στην επανάληψη των ίδιων θεμάτων. Έτσι λοιπόν, μπήκα ενθουσιασμένη στη διαδικασία να γράψω το πρώτο μου παιδικό βιβλίο, παρόλο που η κύρια ενασχόλησή μου ήταν και εξακολουθεί να είναι η ποίηση, το διήγημα και το χρονογράφημα. Από τον δικό σας όμορφο διαδικτυακό χώρο, θα ήθελα να υποσχεθώ στους αναγνώστες μου ότι στο μέλλον θα τους προσφέρω ακόμη ένα παιδικό βιβλίο. 
Ποια τα οφέλη για ένα παιδί που συνηθίζει να διαβάζει από μικρή ηλικία;
Ε.Γ.: Έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να πλάθει ιστορίες και η φαντασία να τις ομορφαίνει με λέξεις και φράσεις κατάλληλα επιλεγμένες και κατόπιν να τις αφηγούμαι στην κόρη μου με αρκετή θέρμη ψυχής, παραστατικότητα στον τόνο της φωνής μου, αλλά και μεγάλη προσωπική ευχαρίστηση για την όλη διαδικασία. Θα τολμήσω να πω πως μέχρι και την προηγούμενη δεκαετία, το παραμύθι είτε εικονογραφημένο είτε με τη μορφή της αφήγησης είχε μια εξέχουσα θέση στην ελληνική οικογένεια. Τις περισσότερες φορές, τους ρόλους του παραμυθά ή του αφηγητή τούς είχαν ο παππούς και η γιαγιά και λιγότερο οι γονείς, αφού στη σύγχρονη εποχή μας η τηλεόραση έχει καλύψει κάποιες ανάγκες με τη μαγεία της εικόνας. Κατά συνέπεια, οι φωνές των παππούδων και των γιαγιάδων παραμερίστηκαν και η όλο αγάπη ενέργεια τους να μεταδώσουν στο παιδί τις ιστορίες τους, είχε ως πρωταρχικό σκοπό τη διασκέδαση και έπειτα στο να μυηθεί το παιδί στη φιλομάθεια και τη φιλαναγνωσία. Κυρίως όμως, αυτό αποτελούσε μία πράξη που βοηθούσε στην καλή επικοινωνία και στη σύσφιξη των οικογενειακών σχέσεων. 
Όλοι έχουμε διαβάσει παραμύθια και έχουμε ταυτιστεί με τους ήρωες τους ανάλογα με τα χαρακτηριστικά που μας γοήτευσαν σε αυτούς, μας θύμισαν τον εαυτό μας ή ό,τι επιθυμούσαμε να είμαστε καλύπτοντας τυχόν αδυναμίες μας, ψυχικές ή σωματικές...
Θυμόμαστε, ακόμα και τώρα σε μεγάλη ηλικία το ευτυχισμένο τέλος της κάθε ιστορίας, με κάθε λεπτομέρεια. Μαθαίνουμε, εκπλησσόμαστε, ανακαλύπτουμε τη σοφία μέσα από τις εμπειρίες των ηρώων που μόχθησαν αρκετά για να την αποκτήσουν. Αυτό ακριβώς βοηθάει στο παιδί να αναπτύξει τη φαντασία του, τη νόηση του και να οδηγηθεί σιγά-σιγά στο χτίσιμο της δικής του προσωπικότητας, να γνωρίσει τον δικό του εσωτερικό κόσμο και τελικά να ωριμάσει με τις μικρότερες ψυχοσωματικές απώλειες. Μπορούμε να μιλήσουμε στο παιδί για όλα τα συνηθισμένα προβλήματα κι ας λέμε για βασιλιάδες και πριγκίπισσες. Η δυναμική του παραμυθιού είναι τόσο μεγάλη που διαμορφώνει κατάλληλα ηθικά, ψυχολογικά και πνευματικά ολόκληρο τον κόσμο του παιδιού.
Τι σας έκανε να ασχοληθείτε με την παιδική λογοτεχνία;
Ε.Γ.: Πρέπει να αναρωτηθούμε πρώτα τι είναι αυτό που χαράσσει βαθιά στη μνήμη έναν κόσμο περισσότερο φανταστικό παρά πραγματικό. Είναι ένας μηχανισμός που χρησιμοποιούν από ένστικτο τα παιδιά ώστε να ανακαλύπτουν εύκολα τις αλήθειες και να τις ξεχωρίζουν από τα ψέματα. 
Δεν σταμάτησα ποτέ να διαβάζω παραμύθια κι αφήνω πάντα ελεύθερο το παιδί που κρύβεται μέσα μου να εκφράζεται και να βρίσκει τον δικό του προσωπικό χώρο. Διαβάζω ξανά και ξανά όσα παιδικά παραμύθια βρίσκονται στη βιβλιοθήκη μου και πραγματικά απολαμβάνω την ανάγνωση. Θεωρώ πως η αισιοδοξία αποτελεί το κύριο συστατικό του παραμυθιού και η αξία της είναι σημαντική όσο και οι ευφάνταστες περιπέτειες, οι συνεχείς επιτυχίες των ηρώων, το ευτυχισμένο τέλος. Προετοιμάζουν το παιδί για την πραγματική ζωή, εμφυσώντας του απλόχερα την ελπίδα. Αν κοιτάξουμε γύρω μας, θα διαπιστώσουμε πως ο αγώνας του καλού με το κακό είναι παρών, ένας αγώνας που μας θέτει ηθικά διλήμματα και είναι πολύ δύσκολο να επιλύσουμε, εξαιτίας της φυσικής ροπής του ανθρώπου προς το κακό. 
Στην ουσία επιθυμώ να πλάσω έναν αγγελικό κόσμο, ο οποίος πρέπει ν’ αποτελεί τον φυσικό κόσμο των παιδιών, όπου τα διάφορα περιστατικά θα γίνονται ευκαιρία για σκέψη, προβληματισμό. Αυτό είναι το μεγάλο όπλο μας, η αντίστασή μας σ’ έναν βάρβαρο, παράλογο κόσμο που αδιαφορεί για τις επιθυμίες και τις προτεραιότητες των παιδιών.
Γράφετε ποίηση, αρθρογραφείτε, γράφετε διηγήματα, χρονογραφήματα... και παραμύθια. Η συγγραφή είναι εσωτερική ανάγκη για εσάς; Τρόπος έκφρασης; Να περιμένουμε κάποια στιγμή και ένα μυθιστόρημα;
Ε.Γ.: Πρόσφατα ανέφερα κάπου αλλού, σ’ ένα παρόμοιο ερώτημα με αυτό που μου θέσατε εσείς, απαντώντας ως εξής: «Το γεγονός ότι απέφευγα να μιλώ για μένα, με οδήγησε πολύ γρήγορα στη γραφή, καθώς επιθυμούσα να εξωτερικεύσω τα συναισθήματα που με καταπίεζαν καθημερινά. Παράλληλα, αυτό αποτελούσε και τον πιο πρόσφορο τρόπο να αναδείξω την Εύη παιδί, έφηβη και αργότερα τη γυναίκα Εύη». Είναι μια προσωπική ανάγκη μου να εξωτερικεύω ιδέες, συναισθήματα και προσωπικές σκέψεις.
Δεν είμαι αρνητική ως προς κανένα είδος της λογοτεχνίας και στο μέλλον θέλω να ασχοληθώ με το μυθιστόρημα, που με ελκύει ιδιαίτερα. Ίσως τελικά να με απορροφήσει η ανάγκη για τη σύνθεση ενός κόσμου που μοιάζει μ’ αυτόν που ζούμε σήμερα, με διάθεση να αποδώσω πιστά την πραγματικότητα παραμελώντας για λίγο τον μαγικό κόσμο των παραμυθιών, όπου είναι δοσμένη η ψυχή μου και γαληνεμένη στην αγνότητα και στην ασφάλεια ενός φανταστικού κόσμου.
Όλες οι εικόνες της ανάρτησης είναι φωτογραφίες από το παραμύθι "Το μυστήριο του παντοπωλείου" της Εύης Γκάλαβου

Johnnie Society

Κατεβάστε το
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
[...] Ένα πρωί, κοιτάζοντας τον εαυτό του στον καθρέπτη αντίκρισε ένα άλλο πρόσωπο και ξαφνιάστηκε. Μακριά ατημέλητα μαλλιά περιέβαλλαν τη μορφή του και αραιά αγκαθωτά γένια κάλυπταν τα μάγουλά του. Η έκφρασή του ήταν γαλήνια και οι κόρες των ματιών του διακρίνονταν διεσταλμένες και διψασμένες για εικόνες. Δεν θύμιζε σε τίποτα τον παλιό Τζόνι που αναπαυόταν εν μνήμη χλοερή. Τότε κυνηγούσε την επιτυχία, τώρα αναζητούσε την ουσία. Τότε πίστευε πως είχε φίλους και αναγνώριση, τώρα είχε ως μοναδική συντροφιά την Αλήθεια. Τότε ζούσε σε κοινόχρηστους πολυτελείς παραδείσους, τώρα απολάμβανε το δικό του φτωχικό καταφύγιο που είχε δημιουργήσει με τον ιδρώτα του. Τότε κοίταζε τον κόσμο αφ’ υψηλού τηλεκατευθύνοντας τις αγοραστικές του συνήθειες, τώρα μετέφερε ταπεινά φαγητό σε πεινασμένες υπάρξεις. Τότε ξυπνούσε αγχωμένος το πρωί έχοντας ν’ αντιμετωπίσει μια μέρα γεμάτη επαγγελματικές υποχρεώσεις, τώρα σηκωνόταν ήρεμος λίγο πριν το μεσημέρι αναζητώντας αυτόβουλα νότες δημιουργίας. Τότε φορούσε το προσωπείο του αδυσώπητου εραστή για να παρασύρει στον κόσμο της εικόνας του ανυπεράσπιστες κορασίδες, τώρα ζούσε μόνος -σαν κοσμοκαλόγερος- αναζητώντας τις νύχτες στη φλόγα των κεριών το βλέμμα Εκείνης που κατάφερε να τον αγγίξει…

Απάντηση στον Καβάφη

 
Όταν ο Οδυσσέας στην Ιθάκη 
κατάφερε να φτάσει με καράβι 
απ' των Φαιάκων το φιλόξενο νησί 
θα απαντούσε τότε στον Καβάφη: 
-Ήταν μακρύς ο δρόμος μου ποιητή 
κατάλαβα τι σήμαινε η Ιθάκη 
και το ταξίδι δεν τελείωσε ακόμα 
μπορεί εγώ να γύρισα εδώ 
στην περιπέτεια ο νους μου ακόμα ταξιδεύει.

ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Για την ιστορία... το παραπάνω ποίημα εστάλη από τον Θεοχάρη Παπαδόπουλο με αφορμή τη λήξη του έτους Καβάφη, όπως ονομάστηκε το 2013.

Δείτε επίσης από τον Θεοχάρη Παπαδόπουλο:

Αστικό Δίκαιο ΙΙ - Γιάννης Φαρσάρης

   Ανοιξιάτικη η μέρα και οι άνθρωποι άρχισαν από νωρίς να σέρνονται στους δρόμους με βήμα αργό. Τα λιγοστά παγκάκια της άσχημης πόλης γέμισαν με νωθρά κορμιά και πρόσωπα που έλαμπαν από μικροσκοπικές στάλες ιδρώτα.

Ευχές Γιορτής

Μια μικρή συλλογή... από τις φωτεινότερες, ομορφότερες, πιο γλυκές και συγκινητικές στιγμές των εορταστικών ημερών που φτάνουν μέσα από τον καλωδιακό κόσμο αλλά αγγίζουν εξίσου, αν όχι περισσότερο, γιατί προέρχονται από ανθρώπους που μας ένωσε κάποιο κοινωνικό δίκτυο σε/ή κάποια ηλεκτρονική συγκυρία, μια όμορφη χρονοστιγμή που συναντήθηκαν τα κλικ μας και δεν ξαναχώρισαν έκτοτε.
Με περισσή χαρά και ευτυχία (που γνωριστήκαμε)...
Και με απέραντη τιμή...
Οι καλύτερες γιορτινές ευχές-στιγμές που έλαβα.
*
Η Ασημίνα Ξηρογιάννη -καθόλου άγνωστη για το koukidaki- μου έκανε ένα απίστευτο δώρο την ημέρα της εορταστικής μου γιορτής στέλνοντάς μου ένα αδημοσίευτο ποίημά της!
Ένα τραγούδι

H γυναίκα πετάει
Γράφει
Ποιήματα κόκκινα
Ερμηνεύει
Κίτρινα όνειρα
Γέρνει
Στα χέρια γαλάζιων εραστών
Ερωτεύεται
Ροζ λέξεις
Ακούει
Πορτοκαλί ήχους
Αντέχει

Τα ποιήματά της όμως
έχουν πόνο
παρά το κόκκινο

Καφέ μέρες
Ζει
Μωβ παραμύθια
Λέει στα παιδιά της
Κρεμιέται
Από τη γκρίνια της
Καταλύει αντιστάσεις
Μοιραίων ανδρών


Γράφει
Ποιήματα κόκκινα
Τα ποιήματά της όμως
έχουν πόνο
παρά το κόκκινο

Κολυμπάει
μέσα στα λαχανί παπούτσια της
(τα παπούτσια είναι πάντα λαχανί)
Τα ποιήματα πάντα κόκκινα
κ ό κ κ ι ν α

με πόνο κόκκινο
με κόκκινο πόνο

Με πόνο.

Ασημίνα Ξηρογιάννη

Για την Ασημίνα... δείτε τους συνδέσμους που ακολουθούν:
**

Η δημιουργία ευφραίνει το μυαλό το δικό σου και των άλλων.
Η αγάπη την ψυχή σου και όσων είναι αποδέκτες.
Η αλήθεια, όποιος θέλει να τη δει, είναι ευτυχισμένος.
Χρόνια σου πολλά, με 3 ευχές μέσα από την καρδιά μου.

Χρόνια πολλά, ευτυχισμένα, με κάθε ελπίδα να μεγαλώνει μπας και κάποια στιγμή γίνει πραγματικότητα.
Άννα Κουρουπού
**

Για την γιορτή σου, σου εύχομαι να βρίσκεις την ευτυχία στα μικρά πράγματα!
Και να θυμάσαι ότι αυτά δίνουν στην μεγάλη ευτυχία την ευκαιρία να σε πλησιάσει αθόρυβα!
Χρόνια Πολλά!
Flora Matte
**

Αγαπώ αυτές τις γιορτές...
Που όλοι φοράνε τα καλά τους... άλλοι τα παλιά τους αλλά ντύνουν την ψυχή τους με χρώματα... Νέα αρώματα στους δρόμους... με ταξιδεύουν σε μέρη που δεν θα πάω ποτέ... 
Αγαπώ την απίστευτη υποβλητική αυτή αίσθηση... τα πάντα αρχίζουν ξαφνικά να γίνονται τεράστια... η φωτιά στο τζάκι, θύμησες παλιές... καίει το παρελθόν μου υπενθυμίζοντας έτσι το παρόν... από αυτή την καύση ξεκινάει το μέλλον. Μια δημιουργική καύση σε ό,τι πέρασε... καλωσορίζει ό,τι είναι να έρθει.
Ο Καφές μυρίζει νοσταλγία... με μεθάει στο χθες αργά-αργά παρέα με την φωτιά θολώνει το μυαλό... μπερδεύεται το χθες στο σήμερα που κρατώ στα χέρια μου και με ξυπνά πάντα στο τέλος ο δυνατός καφές στο φλιτζάνι μου... ;Oλες οι στιγμές μοιάζουν μαγικές... σαν καπνός από τσιγάρο ο χρόνος... κάθε εισπνοή μαζί με ένα σύννεφο σκόνης. Kαι ο πόνος γίνεται χαρά... κάποιοι έφυγαν... κάποιοι ήρθαν... άλλους δεν θα τους ξαναδώ ποτέ... έθαψα το παρελθόν... εξατμίζονται όλες οι στιγμές έτσι και τώρα έσβησα πια και αυτό το τσιγάρο.
Μετά από ένα γρήγορο μπάνιο γυαλίζω τα καλά παπούτσια... βάζω ένα νέο πουκάμισο, καθαρό παντελόνι... λίγη κολόνια από αυτή που είναι στο επάνω ράφι για τις ξεχωριστές μέρες... καθαρός μέσα αλλά και έξω.
Κατηφορίζω τον δρόμο που ανέβηκα... για ό,τι πάλεψα λέω... για αυτά που έχασα σκέφτομαι... για όσα χάρισα απλόχερα... και ξανά νέο χρόνος ξεκινά. Νέο ξεκίνημα...
Σαν παραμύθι μοιάζουν όλα... καθώς κοιτάω έξω από το παράθυρο... τίποτα από όλα αυτά δεν έκανα. Στέκομαι εδώ... μαζί με δυο γλάστρες στο μπαλκόνι και ένα σωρό από ξύλα, αναπολώ στιγμές που πέρασαν.
Όλα όσα σας έγραψα τα φαντάστηκα... όλα... αλλά ποτέ δεν είμαι μόνος... παρέα της... μαζί... άλλος ένας χρόνος... και μοιάζει υπέροχος! Ο καφές μας... το τζάκι... οι άνθρωποι που αγαπώ... οι άλλοι που με αγαπούν... αυτούς που δεν πρόλαβα ακόμη να γνωρίσω... ο αγώνας... οι φωτογραφίες μου... ο κόσμος ολόκληρος μοιάζει να μου ανήκει... και να για μια στιγμή γίνομαι ξανά παιδί... και όλα είναι στα χέρια μου... ανέμελα καπνίζω... σκέφτομαι... ακούω μουσική... συζητώ... χαμογελώ...
Τίποτα πια δεν με φορτώνει από την καθημερινότητα. Πετάω το βάρος της μέσα στο τζάκι... μια ζεστή αγκαλιά... μια καθημερινή ανάσα... Στιγμές η ζωή μας που περνάνε...
Και τελικά αποφασίζω να κάνω όλα όσα έγραψα πιο πάνω.
Ξεκινάω τις αλλαγές .. από σήμερα... για να υποδεχθώ μια νέα χρονιά... και υπόσχομαι... και φέτος να είμαι ο εαυτός μου... όπως πάντα... χωρίς ενοχές.
Και φεύγοντας αυτός ο χρόνος... μαζί του αποχαιρετώ 2013 στιγμές.
Και εύχομαι να μην χάσω ποτέ αυτά που νοιώθω από το παρελθόν μου... από τους ανθρώπους που με κάνουν δυνατό και ζωντανό... ποτέ να μην χαθώ στο αύριο... ποτέ να μην αποκοπώ από αυτά που με κάνουν άνθρωπο... Να ζω το Τώρα...

Χρόνια πολλά Κόσμε... Χρόνια μαγικά... 2014 στιγμές χαρούμενες εύχομαι σε όλους!

Να ονειρεύεστε... να προσπαθείτε... να ζείτε κάθε λεπτό. Τίποτα δεν χάνεται όταν εμείς οι ίδιοι δεν το παρατάμε!
Ευχές πολλές... σε όλους εσάς!

Η δύναμη του γραπτού λόγου... με όση δύναμη ακόμη έχει... αναλλοίωτη όμως στον χρόνο... ελπίζω και εύχομαι να φτάσει το γράμμα μου σε όλους εσάς... 
Χρόνια πολλά...
μαγικά... 
φανταστικά... 
χρωματιστά... 
Χρόνια απλά & ουσιαστικά!!

Από αγάπη πάσχουμε... για αυτό θα σας ευχηθώ αγάπη σε όλους εσάς...

Για 2014 στιγμές... που σας ανήκουν!!!
Αποστόλης Αναστασόπουλος

Ο Αποστόλης είναι φωτογράφος. Και σκεπτόμενος άνθρωπος. Και θα επανέλθω.
**

Κερδίστε βιβλία

 
Ο εκδοτικός οίκος Ψυχογιός προσφέρει βιβλία για τους αναγνώστες του ιστότοπου. Σερφάρετε ανάμεσα στους τίτλους (κάτω από κάθε φωτογραφία θα βρείτε την περίληψη από το οπισθόφυλλο & άλλες πληροφορίες) και συμπληρώστε τα στοιχεία σας (στην αντίστοιχη φόρμα κλικάροντας την φωτογραφία του βιβλίου) όταν συναντήσετε εκείνο που σας αρέσει ή σας ταιριάζει. Μπορείτε να δηλώσετε συμμετοχή σε όλα τα βιβλία αλλά από μία φορά στο καθένα. Σε περίπτωση πολλαπλών συμμετοχών στο ίδιο βιβλίο θα μετρήσει μόνο η πρώτη σας εγγραφή. Καλή τύχη!
¤
Σας αρέσει; Κάντε κλικ στην εικόνα
Αυτός είναι ο Κρις: σαραντάρης, μοναχικός, παγιδευμένος σε ένα γάμο δίχως έρωτα, ξένος μέσα στη λονδρέζικη νεανική κουλτούρα της δεκαετίας του '70, ξένος απέναντι στον ίδιο τον εαυτό του τη νύχτα που προσκαλεί μια πόρνη στο αυτοκίνητό του.
Αυτή είναι η Ρόζα: Γιουγκοσλάβα, πανέμορφη, άρτι αφιχθείσα στο Λονδίνο, κόρη ενός από τους παρτιζάνους του Τίτο, με μια ζωή γεμάτη κινδύνους και τραγωδίες. Δίχως να το πολυσκεφτεί, δέχεται την πρόταση του Κρις και μπαίνει στο αυτοκίνητό του.
Για τους επόμενους μήνες, η Ρόζα θα αφηγείται στον Κρις ιστορίες από το παρελθόν της. Άραγε, του λέει αλήθειες ή ψέμματα; Και γιατί εκείνος κάθεται και την ακούει, λιώνοντας από πόθο και ζήλια, αλλά δεν κάνει καμία κίνηση να την κερδίσει;
Το παραμύθι, η Ιστορία, η πραγματικότητα απογυμνώνουν τις ψυχές, κι ο έρωτας, βαθύς σαν υπόγειος καταστροφικός σεισμός, τινάζει αυτούς τους δύο ανθρώπους στον αέρα. Τίποτα δε θα είναι ίδιο αν χωρίσουν. Γιατί και οι δύο θα αφήσουν τη μία και μοναδική ευκαιρία να αγαπηθούν...

Ο Λουί ντε Μπερνιέρ, μετά το παγκόσμιο best seller "Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι", είναι ο συγγραφέας του "Η κόρη του παρτιζάνου".
¤
Σας αρέσει; Κάντε κλικ στην εικόνα
Μπείτε κι εσείς στο σκοτεινό κόσμο των δράκων, των φαντασμάτων και των βρικολάκων, και φτιάξτε το δικό σας Στοιχειωμένο Σπίτι!
Σ' αυτό το βιβλίο θα μάθετε για όλα τα φοβερά πλάσματα που συναντά κανείς στα στοιχειωμένα μέρη αλλά και πώς, άμα πέσετε απάνω τους, θα τα κάνετε να φύγουν μακριά. Αλλά όχι μόνο αυτό: ένα σωρό τρομεροί γρίφοι σάς περιμένουν να τους λύσετε.
Στο τέλος του βιβλίου θα βρείτε οδηγίες για το πώς θα φτιάξετε το δικό σας Στοιχειωμένο Σπίτι. Δε χρειάζεστε ούτε κόλλα ούτε ψαλίδι: απλώς βγάζετε τα κομμάτια από τη σελίδα και, βήμα βήμα, συναρμολογείτε το τέλειο σπίτι για φαντάσματα!
Καλή διασκέδαση!
¤
Σας αρέσει; Κλικάρετε την εικόνα
Ο Ραφαήλ έχει πάρα πολλές δουλειές. Έχει την αποστολή του και αυτό δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Βέβαια, κανείς δεν του ζήτησε να αναλάβει καμία αποστολή. Αλλά ο Ραφαήλ δεν είναι από τους τύπους που θέλουν παρακάλια για να κάνουν αυτό που χρειάζεται. Μπορεί να είναι πολλά πράγματα, αλλά όχι τεμπέλης, σίγουρα όχι τεμπέλης. Είναι, ας πούμε, ανυπόμονος. Και θέλει να τα κάνει όλα μονομιάς.
Δηλαδή: να γράψει το πιο όμορφο κόμικς που γράφτηκε ποτέ, προτού τον προλάβει ο καλύτερός του φίλος. Δηλαδή: να κερδίσει το πιο όμορφο κορίτσι του σχολείου, προτού τον προλάβει ο καλύτερός του φίλος. Και δηλαδή: να σώσει την πιο όμορφη πόλη του κόσμου, προτού τον προλάβουν οι χειρότεροί του εχθροί, οι Μαύροι Παλιάτσοι.
Με έναν περίεργο τρόπο, όλα αυτά είναι μία και μόνη αποστολή και ο Ραφαήλ θα βάλει τα δυνατά του ακόμα και χωρίς το παραμικρό σχέδιο. Ο καλύτερός του φίλος δε θα τον προλάβει, γιατί αυτός δεν είναι αγώνας δρόμου, περίπατος είναι. Έτσι, θα τον βοηθήσει και μαζί θα βοηθήσουν όλους τους υπόλοιπους. Για να σωθούν από τους Μαύρους Παλιάτσους και για να τρυπήσουν τα τείχη. Για να κάνουν έναν ατελείωτο περίπατο στην άλλη πλευρά.
Τίτλος: Τα τρύπια τείχη
Συγγραφέας: Κυριάκος Μαργαρίτης
Νεανική Λογοτεχνία
¤
Σας αρέσει; Κλικάρετε την εικόνα
Διαβάστε το δεύτερο από τα πέντε βιβλία που έγραψε η Μαντόνα για μικρά και μεγάλα παιδιά.
Τίτλος: Ένα μήλο την ημέρα
Συγγραφέας: Μαντόνα
¤
Σας αρέσει; Κλικάρετε την εικόνα
Σε μια χώρα μακρινή υπήρχε ένα χωριουδάκι που το έλεγαν Ευωδιαστή επειδή εκεί όλες οι μυρωδιές ήταν πολύ δυνατές: οι μυρωδιές από τα καρβέλια, τον καφέ και τα λουλούδια. Όλοι ήταν πανευτυχείς, εκτός από το μαστρο-Μιχάλη, που ήταν αλλεργικός και δεν μπορούσε να τις μυρίσει! Έφτιαξε, λοιπόν, μια μηχανή που ρουφούσε τις μυρωδιές. Έλα, όμως, που η μηχανή έσκασε, και οι μυρωδιές απλώθηκαν παντού, και ο καφές μύριζε ψωμί, και τα απλωμένα ρούχα γαλακτομπούρεκο...
Τίτλος: Αψού!!
Συγγραφέας: Νίνα Βαβούρη
Παιδική λογοτεχνία
¤
Σημειώστε:
Η κλήρωση για τα βιβλία θα πραγματοποιηθεί στις 31 Ιανουαρίου 2014 ζωντανά μέσω facebook (από το προσωπικό μου προφίλ). Τα ονόματα των τυχερών θα ανακοινωθούν στο koukidaki (σε αυτήν την ανάρτηση και στη σελίδα των δώρων), στο facebook και σε άλλα κοινωνικά δίκτυα και σελίδες. Οι τυχεροί θα ενημερωθούν με προσωπικό μήνυμα και θα λάβουν τα βιβλία τους ταχυδρομικά.
Καλοδιάβαστα

Γυμνή Αλήθεια

Από τη μια όλη η μεταπολίτευση, οι τελευταίες τέσσερις δεκαετίες της νεοελληνικής ιστορίας και από την άλλη η ιστορία της ζωής της Ελένης. Από τη μια η ιστορία της Ελλάδας από την εξέγερση του Πολυτεχνείου εώς σήμερα (ή ως το όποιο σήμερα που μπορεί να είναι και το κοντινό μας αύριο) και η δραματική ιστορία μιας τριαντάχρονης γυναίκας από την άλλη. Δύο άξονες, όπως λένε και οι συγγραφείς του έργου, που εξελίσσονται παράλληλα μέσα από τον δραματικό μονόλογο εκείνης.

Η Ελένη, μια νέα γυναίκα μέλος τυπικής μεσοαστικής οικογένειας, βλέπει τη ζωή της να καταστρέφεται από την οικονομική κρίση και το μνημόνιο. Η ιστορία της χώρας και η ιστορία της οικογένειας της Ελένης, δύο τραγικές αλληλένδετες ιστορίες με εξίσου δραματική κατάληξη. Κοινός παρονομαστής η "γυμνή αλήθεια", η ωμή πραγματικότητα χωρίς ρετούς.
Η Ελένη μπορεί να είναι ένας οποιοσδήποτε πολίτης της χώρας που βιώνει την "ανάπτυξη" μέσω του εύκολου πλουτισμού, σαν μια  λανθάνουσα ακμή, και καταλήγει να αιμορραγεί από την βαθιά κρίση ή να "αργοπεθαίνει", σαν την απόλυτη παρακμή. Η Ελένη είναι ένα πλάσμα που γεννήθηκε σε μια χώρα δημοκρατική, ελεύθερη και σε μια οικογένεια δεμένη, που της προσέφεραν τα πάντα, εκτός από την ασφάλεια ότι εκείνα τα πάντα θα παρέμεναν δικά της μέχρι το τέλος. Η Ελένη είναι μια νέα γυναίκα που έχει κάθε δικαίωμα να ονειρεύεται αλλά το όνειρο μένει μετέωρο από το μαύρο της πραγματικότητας. Η Ελένη είναι δυνατή και θα παλέψει ενάντια σε κάθε εμπόδιο, όμως, η Ελένη είναι μόνο ένας άνθρωπος και είναι τόσο ανήσχυρα μικρή μπροστά στο θηρίο! Ή απίστευτα μεγάλη;

Συγκινητικό... εκείνο το ζευγάρι παπούτσια που δε φορέθηκαν ποτέ... γιατί η "Ελένη" δεν (ξ-)έφυγε ποτέ.
Η Αθηνά Βαλκώνη ερμηνεύει όμορφα και συνετά την Ελένη της, με πίστη στο Αθηναϊκό μεσοαστικό πρότυπο των τελευταίων δεκαετιών και με μια ιδιαίτερη λάμψη στα μάτια, από εκείνες που μοιάζουν με χαμόγελο τρελού ή με κλαυσίγελο απατημένου ανθρώπου. Η μαύρη (και άχρωμη σκηνή) της ανήκει ολοκληρωτικά σε όλη τη διάρκεια του μονολόγου της σε ένα όχι και τόσο εύκολο έργο ερμηνευτικά. Οι μουσικές επιλογές και τα βίντεο τής παράστασης εντυπωσιάζουν και κουμπώνουν πολύ καλά με την ιστορία και τα μηνύματα του έργου και τα φώτα τονίζουν μόνο ό,τι είναι απολύτως απαραίτητο ενώ συμβάλουν στην κατάλληλη δραματική ατμόσφαιρα.
Η Αθηνά Βαλκώνη με τον σκηνοθέτη Τάσο Μπαγλατζή
Όλη η ιστορία της Ελλάδας από τη βραδιά της 17ης Νοεμβρίου 1973 μέχρι σήμερα παρελάσει μπρος μας αναδεικνύοντας κάθε πτυχή της νεοελληνικής κουλτούρας και πραγματικότητας χωρίς ίχνη ωραιοποίησης, μόνο με σαφήνεια και ξερή αλήθεια ενώ πολύ σοφά δεν αναφέρεται κανένα άλλο όνομα εκτός από αυτό της Ελένης. Το κείμενο μας αποκαλύπτει τον κόσμο που βρίσκεται δίπλα μας και μπορεί να μη τον βλέπουμε, να μη τον αντιλαμβανόμαστε, να κάνουμε ότι δε μας αφορά ενώ εμείς οι ίδιοι είμαστε αυτός ο κόσμος, να μην τον αναγνωρίζουμε ή να κάνουμε ότι δεν τον αναγνωρίζουμε ενώ το γυμνό σημειολογικά αναφέρεται στην αποκάλυψη της αλήθειας.

Συντελεστές:
Συγγραφείς: Τάσος Μπαγλατζής και Κωνσταντίνος Σταυρίδης

Σκηνοθεσία: Τάσος Μπαγλατζής

Ερμηνεία: Αθηνά Βαλκώνη

Τόπος αναφοράς:
Στο Λύχνος Τέχνης και Πολιτισμού κάθε Σάββατο στις 18:00, Χαλκιδικής 83, Γκάζι. Επικοινωνία: 2110121686

Το νησί και το αθάνατο νερό

Παραμύθι επικής φαντασίας με περιπέτεια, δράση και όμορφα διδάγματα ή ένα μυθιστόρημα παιδικής λογοτεχνίας με τις διασκεδαστικές εμπειρίες των ηρώων του; Όπως κι αν το δεις -σίγουρα είναι όλα τα παραπάνω και ακόμη περισσότερα- το παραμύθι του Λάσκαρη Ζαράρη θα σε γοητεύσει, θα σε ταξιδέψει σε νέους, ανεξερεύνητους κόσμους, θα σου αφήσει όμορφα διδάγματα ενώ θα σε έχει διασκεδάσει στις σελίδες του.
Καθόλου τυχαίο που διακρίθηκε με έπαινο από τον Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσού ενώ αποδεικνύει περίτρανα ότι ο συγγραφέας του "το έχει" και με τους παραμυθένιους κόσμους πέρα από την ποίηση και το μυθιστόρημα.
Ο Πέτρος και η Ελένη πετούν με ένα παλιό μαχητικό και ανακαλύπτουν το Νησί της Ελπίδας όταν αναγκάζονται να προσγειωθούν πάνω του. Μια πολύ πολύ μικρή κουκκιδίτσα στον χάρτη, χαμένο στο άπειρο του Ειρηνικού Ωκεανού, κρυμμένο για αιώνες από τους ανθρώπους και τον πολιτισμό τους. Οι ιθαγενείς του νησιού, οι Καμόα, είναι αγέραστοι, αθάνατοι, δείχνουν φιλήσυχοι και ειρηνικοί και διαθέτουν βαθιά πίστη στις παραδόσεις και στις προφητείες τους.
Αιώνες πριν, ο τρομερός πειρατής Μπρατσέρα που κυριαρχούσε στις θάλασσες με το πλοίο του "Αννίβα", ανακάλυψε κι αυτός το νησί και μαζί με το νησί ανακάλυψε και τα δύο καλά κρυμμένα μυστικά του. Το Αθάνατο νερό και το πετρέλαιο. Κι ενώ αυτά τα αγαθά είναι υπερπολύτιμα για κάθε λαό που έχει πρόσβαση σε εκείνα, είναι τελείως άχρηστα για τους ίδιους τους κατοίκους του!
Επιστρέφει πολλά πολλά χρόνια μετά την πρώτη του "επίσκεψη" με σκοπό να πείσει το συμβούλιο της φυλής ώστε να εκμεταλλευτεί τα αγαθά αυτά. Εκτός, όμως, από τους ιθαγενείς που γνώριζε, θα συναντήσει και τους δύο μικρούς ήρωες, τους "ξένους" όπως τους αποκαλούν οι μόνιμοι κάτοικοι του νησιού, οι οποίοι τους περίμεναν ατελείωτα χρόνια ως εκλεκτούς για να εκπληρωθεί η προφητεία.
Το Νησί της Ελπίδας είναι ένας τόπος με μυστικά, παραδεισένιος και ανεξερεύνητος, δηλαδή το ιδανικό σκηνικό για να στηθεί μια εκπληκτική περιπέτεια εξερεύνησης και δράσης. Τον τόπο αυτό κατοικούν οι αγέραστοι Καμόα αλλά και ένα πλήθος πανίδας και χλωρίδας που, θα λέγαμε, μοιάζει με αυτό που γνωρίζουμε από τον δικό μας κόσμο, αλλά ταυτόχρονα είναι και τελείως διαφορετικό. Οι μέλισσες είναι τεράστιες και δολοφονικές, οι κροκόδειλοι κατοικίδια, τα φύλλα που δακρύζουν από τη μια, αλλά και οι πειρατές, οι μάγοι, οι ιθαγενείς, όπλα και αεροπλάνα -από εκείνα που μιλάνε!-, κοσμήματα και μαύρα μαργαριτάρια, προφητείες, θησαυροί, ηφαίστεια από την άλλη.
Ο Λάσκαρης Ζαράρης, καθόλου φειδωλός στην φαντασία, μήτε τσιγκούνης στις λέξεις, δημιούργησε έναν ολόκληρο δικό του κόσμο πάνω στο νησί της Ελπίδας και έφτιαξε μια ιστορία δράσης με όμορφα μηνύματα που σίγουρα θα απολαύσουν μικροί και μεγάλοι. Οι σελίδες περνούν αβίαστα, διδάγματα "κρύβονται" μέσα στην περιπέτεια για να ξεπηδήσουν από τις σκέψεις και πράξεις των ηρώων του ενώ γεμίζει το μυαλό με υπέροχες εικόνες εξωτικού παραδείσου. Απολαυστικό, αγαπησιάρικο -αλλού ρομαντικό- και χαρούμενο. Όπως πρέπει να είναι ένα παραμύθι.
Ένα ταξίδι σε μια πρωτόγονη γη και εποχή κάπου στον πλανήτη, ένα παιδικό παραμύθι περιπέτειας, μια εθιστική διασκεδαστική ιστορία, η Αγάπη σε περίοπτη θέση και διδάγματα που ξεπηδούν άναρχα στις σελίδες του θέτοντας ζητήματα όπως την αναγκαιότητα της τεχνολογίας, την άδολη αγνή αγάπη, τις παραδόσεις των λαών, το σεβασμό στο περιβάλλον, τη φιλία... Ένα παραμύθι γραμμένο από την πλευρά των παιδιών που δίνει μιλιά και αισθήματα σε άψυχα αντικείμενα -κατά τους μεγάλους- που όμως τα παιδιά πιστεύουν πως έχουν το δικό τους ευαίσθητο κόσμο.
Η Ελένη τοποθετείται σοφά όταν λέει ότι «οι άνθρωποι χάσανε την ευαισθησία τους και η φύση τους εκδικείται».

Ο μάγος Μπούα-Μπούα έχει τη δική του άποψη: «Ο άνθρωπος γίνεται καλύτερος όταν σκέφτεται κι αντιμετωπίζει καθημερινά το θάνατο» και οι ιθαγενείς συμφωνούν ότι «ζωή χωρίς το θάνατο δε μπορεί να υπάρξει».

Και ο παππούς; Πάντα το έλεγε: «Οι άνθρωποι αλλάζουν εύκολα ανάλογα με το συμφέρον τους».

Σημέιωση: Οι φράσεις με τα έντονα γράμματα είναι αποσπάσματα από το βιβλίο. Οι εικόνες του άρθρου είναι φωτογραφίες από το βιβλίο.

Δείτε επίσης: Για τη συλλογή πεζογραφημάτων του Λάσκαρη Ζαράρη "Η θάλασσα που μας ενώνει" και την συνέντευξη του συγγραφέα ακολουθήστε το σύνδεσμο.

Νέες εποχές-νέα παγκάκια - Πασχάλης Πράντζιος

   Είχα κι εγώ ένα αγαπημένο παγκάκι, πάει κι αυτό! Στην ουρά πρέπει να περιμένεις πια, για να καθίσεις. Πού ‘ναι εκείνες οι εποχές που έβρισκα όποιο παγκάκι ήθελα… Να ρεμβάσω, να σκεφτώ, να σκοτώσω τη μοναξιά μου, ό,τι ήθελα εν πάση περιπτώσει!

«Πονάω τόσο που δεν βρίσκω τόπο να πεθάνω...» Θεόφιλος Γιαννόπουλος

Άνθρωποι, σκέψεις, συλλογισμοί και στίχοι που αποκαλύπτουν την παρουσία τους διαδικτυακά, μέσα από το άπειρο και αχανές περιβάλλον του ηλεκτρονικού κόσμου.
Μια τέτοια παρουσία είναι και η περίπτωση του Θεόφιλου Γιαννόπουλου, τον οποίο δε γνωρίζω προσωπικά, σαν άνθρωπο, αλλά γνώρισα διαδικτυακά μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα και τους στίχους του.
Η Θεσσαλονίκη και η θάλασσα τού έδωσαν την έμπνευση και η ζωή την εμπειρία κι εκείνος, με την αγάπη του για το διάβασμα, έβαλε τη φλόγα που τον οδήγησε στην έκφραση.
Ό,τι ακολουθεί είναι ολότελα δικό του.
"...κι ο ζητιάνος
άγγιξε τα κόκαλα στην πλάτη απ' τη πείνα
και χάρηκε
νομίζοντας πως πιάνει τα φτερά του"...
*

Στον Καρυωτάκη

…κι εσύ Σκοτάδι
είσαι ο θάνατος μέσα μου που με κατέκτησε
με ορμή και τόλμη ζωγράφισες το μνήμα μου
και μ’ άφησες να βαδίζω στο έρεβός σου
μα δεν δείλιασα ποτέ μου
ως την αυγή ήμουν εδώ να σε προσκυνώ
για να συνεχίσεις να μου δίνεις πόνο
και να ξεψυχώ στη δόξα σου
κι ας ποτέ να μην το αναγνωρίσουν οι εχθροί μου
γιατί τούτοι δεν θα φτάσουν ως εκεί
να δουν τον γκρεμό μου
μοναχά τις λέξεις καταλαβαίνουν
και τις λέξεις αγνοούν από γεννησιμιού τους
τόσο πολύ, που δε ξέρω ποιος είναι ο ευλογημένος
και ποιος τελικά ο καταραμένος από την Μοίρα…

Γι’ αυτούς και μόνο
θα χτίσω στη θάλασσα έναν Ήλιο να καίει
κι ουρανό να τους πλανεύει όσα έχουν στην ψυχή
και κάθε που θα με καλείς Θάνατε
θα πυρώνω και θα γελώ
σα ποιητής τρελός
σαν όμορφος κήπος
δοσμένος στην έμπνευση κι οπλισμένος απ’ αυτήν

Μα εμένα
δεν θα μου κλέψουν την ψυχή όπως τ’ αγάλματα
θαμμένος θα παραμείνω στις σκέψεις των δειλών
και σ’ αυτούς που ο εαυτός τους για πάντα
ανήσυχος θα ‘ναι

Οι Άγνωστοι με φέρανε εδώ
και με ξεχάσανε στην λήθη να ψάχνω την αλήθεια
αλυσοδεμένο με την νοσταλγία της ζωής
και το ψέμα της νιότης
μα ακόμα και έτσι τους αγνοώ
τούτο ζηλεύουν και δε σταματούν με πείσμα
να ληστεύουν τις ψυχές μας

Εγώ κι εσύ μοιάζουμε Μοίρα μου
ναυαγοί κάποιων κόσμων ξένων είμαστε που χαθήκαμε
πέτρινα άλογα μας ταξιδεύουν

Κάθε που η σκιά μας πέφτει στο χαρτί
ο χρόνος κυλά αργά και ωριμάζει τον λογισμό μας
γιατί εμένα με κρύψαν στην σιωπή,
για ‘σένα γίνομαι φωνή τώρα
επειδή οι άνθρωποι φοβούνται μονάχα τους ανθρώπους
κι όποιο Θεό γνωρίσανε τον κάνανε δικό τους
πεινασμένοι παραμένουν και αδαής
για το πριν και το μετά
γιατί ποτέ δεν τάισε η φτώχεια και η μετάνοια
τα όνειρά τους

Θα σ’ αποκριθώ μ’ αθώα λόγια ριζικό μου:
Αυτό που θέλω δεν έχει φωνή
Αυτό που φαντάζομαι δε κοιμάται
Αυτό που αγγίζω τις νύχτες
δε μ’ αναγνωρίζει
και όπου λάχει πεθαίνει
χάνεται
και μ’ αρέσει που μένει άπιαστο και μοναδικό
που έρχεται και εξαφανίζεται μόνο για’ μένα
απρόσιτο γι’ αυτούς
που δεν έχουν κάποια ενοχή να τους βαφτίσει
κι αλησμόνητο
για όσους κλέψανε τα αισθήματα και τα έντυσαν με λέξεις
για να τα πουλήσουν ακριβά μες σε βιβλία

Μα η έμπνευση εκδικείται τους δειλούς
και στεφανώνει τους σιωπηλούς διαβατές
που μοιρολογούν την ζωή πριν την χάσουν
κράτα κι από μένα ότι απέμεινε ταξιδευτή
λίγο απογοήτευση κ δύναμη για το τέλος
κι ο χρόνος θα δείξει ως πού αντέχεις...

Διαγωνισμός Ποίησης του πειραϊκού Συνδέσμου- 4ο Βραβείο 2013

*

Ποίημα Ελληνικό

Ακούω τις ώρες και τους χτύπους απ’ τα φτερά των πουλιών
η πανσέληνος θα’ ναι που σε τούτα τα μέρη λάμπει παράξενα
ξεβάφει στα πάντα και υπάρχει κρυφά
φορτώνοντας και σ’ εμένα την γνώση να διψώ και να νιώθω

Αυτά π’ αναζητώ είναι παντού
κάτω από τους ίσκιους των δέντρων
στους παλιούς φούρνους των χωριών
στις λευκές εκκλησίες των Αγίων
μακριά
στις φορεσιές με τα χρυσά κεντήματα
και στα τζάκια που πυρώνουν το ψωμί τα μεσημέρια

Αυτά τα χώματα αγιάζουν από λέξεις
πολεμούν Άγγελοι να φυτρώσουν στα λουλούδια
ήλιοι και φως γεμίζουν το σκοτάδι
κι είναι το μίσος που λείπει από τις φωνές
από έναν λαό που πολεμά τα χρόνια και την σιωπή

Είναι που ζήσαν πριν από ‘μας οι Θεοί
κι άφησαν το πείσμα να ‘χουμε στο βλέμμα
τούτοι αγέρωχοι κι εμείς πιο φωτεινοί
βαφτισμένοι στους αιώνες με θέληση παντοτινή
πλανεμένοι, έτοιμοι να μας πλανέψουν
κι όλη η μυστική ουσία αγκαλιασμένη από εικόνες
δάφνινα στέμματα ακόμη πρασινίζουν σε όνειρα νέων
το πεύκο και η ρίγανη σκαρφαλώνουν στα πιο ψηλά βουνά
είναι ξένος αυτός που δεν τα’ χει μαξιλάρι
να δεις πως ο αγέρας γίνεται ψυχή

Γαλάζια όνειρα πνίγουν τα νερά
ατόφιο μένος φωλιάζει στ’ άσπρα κύματα
κάπου φτάνουν και κάπου πηγαίνουν
έπειτα χάνονται σαν άγνωστοι ήχοι
και τότε είναι που καταλαβαίνεις τι είναι Ελλάδα

Τα φεγγάρια αυτού τ’ ουρανού χιονίζουν αστέρια
με μάτια κλειστά μοιάζει ν’ αγγίζεις την ιστορία
στα μάρμαρα μαρτυράς την υποψία σου για περηφάνια
κι είναι όλα υπέροχα σαν την μεγαλύτερη γαλήνη…

Διαγωνισμός Ποίησης Κορδελιού 2013 - 2η θέση
Βήματα στην άμμο 

Χάθηκα στα βήματα που άφησες στην άμμο
και σ’ ακολούθησα ταξιδεύοντας ίσαμε εδώ σαν αστέρι που δεν λογίζει πατρίδα
κι όπου του είναι γραμμένο ριζώνει
όταν ποθώντας τον Ήλιο και το Φεγγάρι με βάφτισες κρυφά
κι ένα χαμόγελο μου ‘δωσες για όνομα
για να σου μοιάζω...

Κι έπειτα τρύγησα απ’ τα μάτια σου το φως των παιδικών σου ονείρων
κι απ’ τον οίνο των φιλιών σου μέθυσα από εικόνες
για να στέκει η θύμηση γλυκιά κι αμόλυντη απ’ τους ξένους
βάλσαμο στο παρελθόν που αναζητάει θαύματα στον βωμό
του έρωτα

Θαρρείς πως ήξερα από πάντα πως έπρεπε να γυρίσω σε τούτα τα μέρη
για να δρέψω ξανά την ανάγκη μου για ζωή
ξεκλέβοντας το αληθινό στο δρόσισμα της αγκαλιάς σου δίχως πνοή
μα με τόση ψυχή μες στις υποσχέσεις μου
σαν προσευχή μικρή στο στέρνο μου
που ‘γινε προσκέφαλο στην νιότη σου κι αγρίευε στο αίμα

Γιατί με πότισες την γεύση τούτης της γης
και με χόρτασες απ’ τον αμπελώνα της λήθης και των στεναγμών
απλά μ’ ένα σου βλέμμα
που ‘χε ουρανό και θάλασσα στα ταξίδια του
μ’ ευλογημένο καράβι του κορμιού σου τον πόθο
ακολουθώντας τα χνάρια απ’ όσα μαζί σου δεν έζησε άνθρωπος κανείς
παραμένοντας μαγεμένος απ’ την αλήθεια που άγγιξα
και νιώθοντας μοναδικός που ποτέ δεν λάθεψα
όταν σ’ ακολούθησα και έφτασα εδώ…

1ος Διεθνής Ποιητικός Διαγωνισμός από την Ομάδα Λόγου & Τέχνης Παγγαίου 2013- 3ο βραβείο θέμα: Έρως - Οίνος – Άμπελος

*

Άγιο ταξίδι

Χρόνοι παλιοί καιροί
απαράλλαχτοι
σ’ αυτό το βιος που μας απέμεινε
περισώνουμε τις ανάσες μας για φυλαχτό
κρύβοντας στον κόρφο την αγωνία
και στο βλέμμα το φως
με το χάδι στο δάκρυ και το χαμόγελο στον Ξένο
γιατί τέτοιοι άνθρωποι γινήκαμε από γεννησιμιού μας
σε πείσμα της Μοίρας που μας πέταξε σαν βότσαλο στην λίμνη
για να γεννήσει πληγές και εχθρούς
μα εμείς μονάχα Ήλιο στο μπράτσο
και παιδικές φωνές στην σιωπή μετράμε
να φοβερίζουν το άδικο και να ξομολογάνε την αλήθεια

Άγιο ταξίδι αυτό το πέρασμα από την λησμονιά και τα σκοτάδια
για να τιμάς το λουλούδι που φυτρώνει στην πέτρα
και να θωρείς την αλήθεια στων λευκών σπιτιών τις αυλές
για όσο υπάρχουν μανάδες να σε χαϊδεύουν στο πρόσωπο
κι όσο τα μποστάνια της αρχαίας ιστορίας που σε βάφτισαν
θα σε φιλεύουν ουρανό

Γραμμένο στην παλάμη και στο μέτωπο
η θάλασσα και τα σύννεφα που κληρονομήσαμε
τούτα τα χώματα τ’ αγιάσαμε με αίμα σε τέτοιες εποχές
που κανένας δεν πίστευε σ’ εμάς
μονάχα ο Θάνατος και η Ελπίδα
που αγριεύουν κάθε που μυρίζουμε ελευθερία
φτάνει μια στιγμή κάτω απ’ το λιοπύρι για να ονειρευτείς
κι ύστερα αναλογίσου πόσο τρανός είσαι
και αν μπορούν να σου πάρουν αυτό
που γέννησε με τόσο θάρρος η ψυχή σου…

(Β΄ Πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός «Καισάριος Δαπόντες» 2013) 3ο Βραβείο
Σαν παιδί

Υπέμενα χρόνια ολόκληρα τον πόνο των ονείρων
ριζωμένος στις σκέψεις και νωθρός
αμίλητος
πληγωμένος
που ποτέ δεν έφτασα στον Παράδεισο
ούτε μόνος
ούτε με Τον Θεό
με το στέρνο γεμάτο αστέρια
και στα δάχτυλα ταξίδια
ακούγοντας την καρδιά να σωπαίνει
και δείχνοντας με το βλέμμα τον ουρανό

Απλησίαστος από Αγγέλους
πεταμένος στην ψυχή μου να σκαλίζω το χαμόγελο
να ματώνω
να γονατίζω
κάνοντας καθρέφτη το χώμα
ξανά και ξανά
σαν παιδί που φοβάται το σκοτάδι
και κρύβεται μην συναντήσει την σκιά του
σκουπίζοντας στο τέλος την αγωνία απ’ τα μάτια
μην το βρουν οι τύψεις 

Τόσες περιπλανήσεις
που ο νους κουράστηκε να λησμονάει
η μοναξιά ρίζωσε στα πλευρά μου
κι από πληγή
έγινε η φωνή μου

μ’ ακούς;

πονάω τόσο
που δεν βρίσκω τόπο να πεθάνω… 

Β’ ΕΠΑΙΝΟΣ 6ου Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού 2012-2013 Ο Φιλολογικός και Λογοτεχνικός Όμιλος Αγρινίου: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ

*
….ορίστε κάποια κομμάτια από σκέψεις, διλήμματα και ερωτήσεις για την ζωή και τους ανθρώπους…

…έκρυψα στην χούφτα μου την υπομονή κι αφέθηκα στο σκοτάδι του κόσμου… κι έπειτα πέτρωσαν τα φτερά μου στην απεραντοσύνη της ερήμου που σμιλεύει εδώ και χρόνια τις σιωπηλές πόλεις… Εκεί μακριά, μ’ αυτούς τους χρυσούς ανθρώπους - αγάλματα και τις Ερινύες, που σαν φωνές και σαν σιωπές τριβελίζουν απ’ την αρχή των χρόνων μου τις ατέρμονες σκέψεις για την ζωή και τον θάνατο… Δεν θυμάμαι πόσο καιρό μου πήρε, μα στο τέλος έμεινα παραδομένος σε όλα αυτά, κουρασμένος, εξαντλημένος, κι έγειρα στο προσκεφάλι μου αμέριμνος, κοιτώντας τον ουρανό και σεργιανώντας νωχελικά στα σοκάκια της Μοίρας που με οδήγησαν εδώ…
Δεν άργησα να συμβιβαστώ. Τώρα το ξέρω, δεν έχω Μοίρα. Την έχω σκοτώσει κι αυτή. Χαροπάλευε ως τα χτες, μα τώρα άκουσα την τελευταία της πνοή να ταξιδεύει… Έχω το θάρρος να το λέω, κι όποιος με κατηγορεί γι’ αυτό ας σωπάσει. Δεν είχα άλλη επιλογή. Μέσα μου κατέρρευσα και δεν θέλησα κανείς να το σταματήσει. Κανείς. Η συμπόνια φέρνει λύπηση και εγώ ακόμη αποζητώ την περηφάνια μου. Και δεν ζητώ από κανέναν τίποτα. Προδόθηκα μια φορά από τις σκέψεις μου κι απέμεινα για πάντα φτωχός, με προίκα τις λέξεις… και ψάχνω φωνή… Μ’ ακούς;
Μα η Μοίρα είναι αδίστακτη. Σ’ ευλογά και σε καταριέται με χαρά και ειρωνεία. Σε κανέναν δεν χρωστά και γι’ αυτό ελεύθερα τιμωρεί. Και τα λέω εγώ που έχω χαθεί μέσα σε κανόνες και όνειρα, περιφρονεμένος και από τα δύο, άγνωστο για πόσο, άγνωστο γιατί…
Έμεινα νύχτες ολόκληρες στην θάλασσα της μοναξιάς, της αμφιβολίας και της απόρριψης, ζητώντας όλο και πιο πολλά από τον εαυτό μου, τρέφοντας την αναπνοή μου με την ομορφιά των πραγμάτων και την απουσία των ανθρώπων που γνώρισα… πόσοι έφυγαν… αυτοί εκεί κι εγώ εδώ ακόμη παιδί… για πόσο ακόμη…άραγε μ’ ακούς;… η ψυχή μου έσπασε και βγαίνει από τα μάτια…
«Οι χρόνοι που το φως διστάζει και η ψυχή προσκυνά την Μοίρα…»

*

Σκέψεις αγκαλιά με μία Θάλασσα

…κι είχες μια περίεργη όψη στο πρόσωπο σου… θαρρείς και το χαμόγελο σου το ‘χες παρμένο απ’ το στόμα παιδιού που πρωτογνωρίζει την μάνα στο πρώτο του βλέμμα… όμως όχι, εγώ ήμουν αυτός που είχε πάρει την θέση της, να σε κρατώ στα χέρια μου με την ίδια λαχτάρα… αγγίζοντας στα κλειστά σου μάτια των έρωτα… τον κόσμο όλο… ανεπαίσθητα… με μια υπόκλιση στην αθωότητα σου… με το αίμα μου να χτυπά δυνατά στην καρδιά… σιωπηλά… να μην ταράξω τα κύματα στα κλειστά σου βλέφαρα και χυθεί στην χούφτα μου η θάλασσα σου…κρυμμένος εκεί, στα νερά σου να μιλώ για τα όνειρα, απορώντας για την καθαρότητα του διάφανου εαυτού σου… κι εσύ εκεί…αδύναμη μόνο για εμένα… μα τόσο δυνατή… 
Αφημένος στο κύμα της πόλης

Ο Ποιητής

…συνήθισα να ξυπνώ και δίπλα μου, στο προσκέφαλο και στα μουδιασμένα δάχτυλα, να είναι έτοιμα τα ποιήματα να με καλημερίσουν και να κρυφτούν στο λευκό χαρτί περνώντας πρώτα από τα νυσταγμένα μου μάτια… Τόσο γλυκιά θύμηση... Χάθηκε όμως τούτο το παιδί, έμεινε γαντζωμένο σ’ εκείνα τα χρόνια που ποθούσε την ζωή και μιλούσε για όνειρα, με τόσο πείσμα και ελευθερία που φοβόσουν να τον κοιτάξεις στα μάτια... κι έφυγε τόσο ξαφνικά πάνω που άρχισα να το συνηθίζω… και μαζί του λιγόστεψαν οι μέρες μου σαν άνθρωπος… Την θέση του πρωινού πήρε μια στείρα ξαγρύπνια και οι λέξεις που εξακολουθούν να μ’ επισκέπτονται και να ξομολογιούνται απρόθυμα τα μελλούμενα στην ψυχή μου… πάντα εκεί, στην σκιά, περιμένοντας να ωριμάσουν σε ένα κομμάτι της ψυχής μέχρι να ξεχειλίσουν στο χαρτί. Ίσως αυτό να είναι είναι ποίηση, δεν ξέρω, εγώ είμαι ακόμη ασήμαντος για να εξηγήσω τον Ποιητή και τα γραπτά του… μονάχα επιμένω να μεγαλώνω αποζητώντας την στερνή φορά στην κάθε αρχή μου… κι είναι οι εικόνες, τόσες εικόνες, που δεν κάνουν υπομονή, ζώνουν, σφίγγουν την ψυχή, μέχρι να σ’ αναγκάσουν να εκφραστείς, αρκεί να σκεπάσεις το παραμιλητό σου με το διάφανο σκοτάδι και την εγκατάλειψη των όλων… σχεδόν όλων, γιατί το φως σου είναι αυτό που θα σου δώσει πάλι ανάσα…

Διαζύγιο (μέρος πρώτο)

Προσοχή! Τα πρόσωπα, τα μέρη και τα γεγονότα που περιγράφονται είναι πέρα για πέρα αληθινά. Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι απόλυτα επιθυμητή.
Painting by BThomasStudios
...και μετά έρχεται ο έρωτας. Και μετά οι γνωριμίες με τα σόγια. Και μετά οι αρραβώνες. Και μετά ο γάμος. Και μετά; Τα γνωστά. Στο τρέξιμο για μπομπονιέρες, τουαλέτες, νυφικά, άδειες, εκκλησία... ΕΚΚΛΗΣΙΑ! Και επειδή δε φημίζομαι για τη συμβατικότητα, αλλά ούτε και για την αγουστιά μου, ξετρυπώνω ένα ξωκκλήσι πάνω σε λόφο, με θέα -συμπεριλαμβάνεται το ηλιοβασίλεμα- και όχι πολύ μακριά από την Αθήνα, προς διευκόλυνση και των συγγενών, φίλων και λοιπών καλεσμένων. Ανακοινώνω περιχαρής ότι παντρεύομαι σε σούπερ ρομαντικό ειδυλλιακό ξωκκλήσι -τι καλά!- και μάλιστα, δυο βήματα από το κέντρο! Στη Σαλαμίνα, που υπολογίζεται και για νησί! Τέλειο, ε;
-Και τι πρέπει να σας φέρω;
-Ένα πιστοποιητικό αγαμίας από την ενορία σας καλή μου. Όσο για την αγγελία, μη σας απασχολεί καθόλου. Θα το κανονίσω μόνος μου με την τοπική εφημερίδα.
Αυτά.

...και μετά έρχεται η γκρίνια. Και μετά το ψέμα, η ασυμβατότητα, τσακωμοί, φωνές, διαφωνίες, μούτρα, κατηγόριες... Και μετά; Τα γνωστά. Τέλμα, χωρισμός, διαζύγιο. ΔΙΑΖΥΓΙΟ! Και επειδή δε φημίζομαι για την αναβλητικότητά μου ξεκινώ άμεσα τις διαδικασίες του συναινετικού ώστε να ελευθερωθώ μια ώρα αρχύτερα.

Ναι, καλά! Για απλό το 'χεις; Χα!

Στην πρώτη επίσκεψη στη δικηγόρο μας -ναι, μία κοινή βάλαμε για να μοιραστούμε και τα έξοδα να μας έρθει πιο φθηνά, αφού δεν είχαμε να μοιράσουμε και τίποτα άλλο!- μαθαίνω ότι για να βγάλεις διαζύγιο πρέπει να ακολουθήσουν δύο δικαστήρια, που δε τα λένε έτσι γιατί κακοπέφτει η λέξη στα αυτιά των πικραμένων, που τα λένε «συζητήσεις» με τον πρόεδρο και μετά βγαίνει η απόφαση. Και τούτες οι συζητήσεις χρειάζονται τα τάδε παράβολα, το ανάλογο Φ.Π.Α, κάποια έξοδα, συν μερικά αντίγραφα-πιστοποιητικά από τις δημόσιες υπηρεσίες, κάτι άλλα πραγματάκια που δε τα θυμάμαι και, φυσικά...
-Αν δώσετε το παρών στο δικαστήριο δε χρειάζεται να μου κάνετε εξουσιοδότηση. Αλλά, βρε παιδιά, τί να τρέχετε όλη μέρα από γραφείο σε γραφείο και από ουρά σε ουρά και να τρώτε άσκοπα το χρόνο σας; Μπορείτε να με εξουσιοδοτήσετε και να τα κάνω όλα εγώ που έτσι κι αλλιώς είναι η δουλειά μου.
Εννοείται ότι η συμβολαιογράφος ζήτησε 60 ευρώ -τιμές 2010- για την εξουσιοδότηση, αλλά...
-Τριάντα και τριάντα θα σας έρθει. Αξίζει να σηκώνεστε χαράματα και να τρώτε όλη τη μέρα σας; Μέσα σε όλα τα έξοδα...
Πήγε μόνη της η δικηγόρος.
Και, φυσικά, είχαν στάση εργασίας οι διοικητικοί υπάλληλοι. Ξαφνική, όχι προγραμματισμένη. Και, φυσικά, δεν δικάστηκε τίποτα εκείνη την ημέρα. Και, φυσικά, πήραμε νέα ημερομηνία. Ένα εξάμηνο μετά η νέα ημερομηνία -λόγω φόρτου εργασίας των δικαστηρίων καθώς όλοι τρέχουμε για ψύλου πήδημα και δε βγαίνουν οι μέρες, τι να κάνουν οι άνθρωποι;- και, εννοείται, είχε λήξει η εξουσιοδότηση στο μεταξύ, γιατί είναι από εκείνες που κρατάνε μόνο έναν μήνα. (Μη γελάτε. Σας βλέπω!)
Ακολουθεί νέα εξουσιοδότηση στη συμβολαιογράφο και νέα έντυπα που πρέπει να φτιάξουμε για τη δικάσιμο καθώς είχε αλλάξει ο νόμος -κι όμως!- με αποτέλεσμα να χρειάζονται περισσότερα δικαιολογητικά, αλλά για καλή μας τύχη τούτη τη φορά έγινε κανονικά η "συζήτηση"-κατάθεση φακέλου από τη δικηγόρο μας σε έναν βαριεστημένο, κακομούτσουνο πρόεδρο.
Πάει το ένα.

Σε κάνα μήνα υπολογίζαμε για τη δεύτερη συζήτηση αλλά μετά από ένα πεντάμηνο μάς δώσανε ημέρα. Δε βαριέσαι; Είχε μπει το νερό στο αυλάκι. Η δικηγόρος έσπευσε εύστοχα να μας καθησυχάσει ότι μετά τη δεύτερη "κουβέντα" θα έβγαινε πολύ γρήγορα η απόφαση, το πολύ σε δεκαπέντε μέρες, οπότε...
-Μπορείτε να θεωρήσετε από τώρα ότι σε ένα εξάμηνο θα έχετε καθαρίσει.
Μικρό το κακό.
Ξανά επίσκεψη στη συμβολαιογράφο για νέα εξουσιοδότηση, καθώς όπως έχουμε ήδη αναλύσει δε συμφέρει να χάνεις ολόκληρη τη μέρα σου στα δικαστικά κτήρια, με το ανάλογο τίμημα αλλά με νέο αέρα. Ε, όσο να 'ναι είχαμε παλιώσει πλέον στις "κουβέντες", σε βαθμό να γνωρίζουμε καλύτερα από εκείνη το συντακτικό. Άσε που τούτη τη φορά μας συνέφερε κιόλας! Όπως γνωρίζαμε ήδη...
-Με την ίδια εξουσιοδότηση και θα καταθέσουμε αλλά και θα πάρουμε την απόφαση γιατί μέσα σε δεκαπέντε μέρες δε θα προλάβει να λήξει.
Δύο σε ένα δηλαδή, χαλάλι.
Εντάξει, δεν έγινε ακριβώς έτσι αλλά η δικηγοράρα μας μας έβγαλε ασπροπρόσωπους καθώς, μόλις ενημερώθηκε ότι δε θα δικαζόταν τίποτα εκείνη τη μέρα λόγω απεργίας των δικαστικών και ότι η νέα ημερομηνία θα μας πήγαινε κάτι μήνες μετά, πήγε αμέσως στον πρόεδρο και απαίτησε να μην επιβαρυνθούμε νέα εξουσιοδότηση. Δηλαδή, να ισχύσει η ίδια γιατί δεν ήταν δική μας υπαιτιότητα η αναβολή αυτή. Και το πέτυχε!
Ουφ. Κόστιζε κάτι παραπάνω σε χρόνο και χρήμα αλλά τουλάχιστον είχε μπει το νερό στο αυλάκι και προχωρούσαμε.

Η ημέρα που βγήκε η δικαστική απόφαση που επικύρωνε την ελευθερία μου είχε, επιτέλους, φτάσει και παρά τα απρόοπτα, τις καθυστερήσεις και τα έξοδα, δεν έβλεπα την ώρα να βρεθώ στο δικαστικό μέγαρο στο πλάι της δικηγόρου (μας) και να κρατήσω το πολυπόθητο χαρτί στα χέρια μου.
Τώρα, ξέρω τι σκέφτεστε. Ποιο δικαστικό κτήριο κοπελιά και ποιας δικηγόρου, αφού είχατε κάνει εξουσιοδότηση;
Α!
Ναι.
Χμ.
Σωστή ερώτηση.
Λοιπόοοοον...
Από την προπαραμονή πέφτει τηλέφωνο από τη δικηγορίνα η οποία με ενημερώνει, με περισσή θα έλεγα χαρά, ότι σε δύο ημέρες βγαίνει η απόφαση και ότι θα πρέπει να της στείλω το κατιτίς της για τα έξοδα (της).
-Μα, δεν ήταν όλα πληρωμένα; Θέλω να πω, είχαμε εξοφλήσει για όλη τη διαδικασία ή κάνω λάθος;
-Και πολύ καλά θυμάσαι, Τζένη μου. Όλα είναι πληρωμένα και η εξουσιοδότηση σε ισχύ με υπογραφή και σφραγίδα του προέδρου αλλά... (μπλα, μπλα, μπλα) ... εκτός κι αν θέλετε να έρθετε μαζί μου στο μέγαρο ώστε να αιτηθείτε εσείς για το χαρτί ώστε να μη χρειαστεί να "φανώ" κάπου εγώ και, με αυτόν τον τρόπο, να γλυτώσουμε κάποιες χρεώσεις, οι οποίες προκύπτουν... (μπλα, μπλα, μπλα)
-Θα έρθω.
Και πήγα.
Στις δέκα είχαμε ραντεβού, από τις ενιάμιση ήμουν στην είσοδο του ορόφου και την περίμενα, αλλά με μεγάλη μου ευχαρίστηση και χωρίς διόλου γκρίνια. Σχεδόν ηδονή. Κατέφθασε στις έντεκα, μιας και καθυστέρησε η δίκη που είχε νωρίτερα, αλλά τι πειράζει; Εγώ σε μερικά λεπτάκια θα είχα στο χέρι μου την αποφασούλα μου, χαλάλι η αναμονή (και η πούντα γιατί από κάπου έμπαζε).
-Για να δούμε θα προλάβετε;
Η ερώτηση-κατάφαση-διαπίστωση τής υπαλλήλου στο τμήμα των αποφάσεων με πόνεσε μέχρι το μεδούλι. Βλέπετε, είχαν αποφασίσει -τα γραφεία- να κάνουν συνέλευση στις δώδεκα. Πράγμα που σήμαινε ότι είχαμε δεν είχαμε μια ωρίτσα στη διάθεσή μας για να επισκεφθούμε τα πέντε-έξι από δαύτα για διάφορες αιτήσεις-αντίγραφα-πιστοποιητικά που έπρεπε να βγάλουμε-κάνουμε-πάρουμε ενώ παράλληλα θα τρέχαμε στα γύρω-γύρω μαγαζάκια για φωτοτυπίες και χαρτόσημα. Και οι ουρές έξω από τις κλειστές πόρτες, μετρώντας δεκάδες άτομα, σχεδόν απελπιστικές.
Κατάρα.
Ευτυχώς που δεν θα αγχωνόμασταν για την υπογραφή του εισαγγελέα υπηρεσίας, γιατί, όπως μου εξήγησε η δικηγορίνα σε μια ύστατη προσπάθεια να αποφύγουμε την κρίση πανικού (μου), το γραφείο αυτό δεν κλείνει ποτέ.

Συνεχίζεται...

Από τη συλλογή ±3.
Διαβάστε τα άλλα διηγήματα της συλλογής: "Λεβάντα"
Copyright © All rights reserved Jenny Koukidou για το koukidaki, Αθήνα 2013

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη