Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Leonardo's ring

Έξι ηθοποιοί υποδύονται όλους τους ρόλους σε μια παράσταση με πολλές διαδοχικές σκηνές -ολοκληρωμένα μονόπρακτα- που μας μεταφέρουν σε χρόνο και τόπο καθώς παρακολουθούμε τη διαδρομή του δαχτυλιδιού, που φέρεται να σχεδίασε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, όσο εκείνο αλλάζει χέρια. Προκλητικό έργο, απροσδόκητα ευαίσθητο και συγκινητικό παρά τις στιγμές γέλιου που προσφέρει. Μοντέρνο και σύγχρονο αλλά αφορά κάθε άνθρωπο και κάθε εποχή. Πολυβραβευμένο και επιτυχημένο όπου κι αν παίχτηκε, αποτελεί ένα παγκόσμιο hit.*
Οι απαιτήσεις του έργου από τον ηθοποιό είναι μεγάλες. Δυσκολία που μεταφράζεται σε πολλές σκηνές και πολλαπλούς ρόλους να εναλλάσσονται διαδοχικά κι έτσι, μέσα σε λίγα λεπτά, πρέπει να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο, έναν ακόμα χαρακτήρα, να ντυθεί έναν νέο ήρωα, να μιλήσει για έναν νέο συναισθηματικό κόσμο και όλα αυτά με διαφορετικό τρόπο έκφρασης και παρουσίασης κάθε φορά, και χωρίς την "άνεση" των ρούχων του, καθώς πρόκειται για έργο που περιέχει το απόλυτο γυμνό. Σα να πρόκειται για πολλά έργα μαζί αλλά αδιαίρετα, με κοινό παρονομαστή να διηγηθούν την ιστορία του δαχτυλιδιού μέσα από τις ιστορίες εκείνων που το φόρεσαν.
Η προκλητική του γλώσσα δε περνά απαρατήρητη αλλά ο συγγραφέας έχει στηρίξει τις εκφραστικές του επιλογές και όλοι οι διάλογοι προκύπτουν μέσα από ρεαλιστικές διαδικασίες όπου η γλώσσα ΕΙΝΑΙ έτσι και δεν έγινε έτσι για να προκαλέσει.
Προσέξτε τα κοστούμια που -ενιαία για όλους τους πρωταγωνιστές ανά σκηνή- φέρουν τα δικά τους μηνύματα, αλλά και την υπέροχη μουσική ή μουσικές επιλογές που γεφυρώνουν τα δευτερόλεπτα ανάμεσα στις σκηνές. Μία προβολή διαφανειών λειτουργεί προσαρμοστικά καθώς το κύριο σκηνικό παραμένει σταθερό.
Η σκηνοθεσία του Γιώργου Λιβανού είναι κινηματογραφικού χαρακτήρα καθώς οι σκηνές διαδέχονται η μία την άλλη με γοργό ρυθμό. Σύλληψη που αφήνει το έργο να αναπνεύσει και την ιστορία να προχωρήσει και να εξελιχθεί. Μάλιστα, όπως μαθαίνω από το σημείωμα του ίδιου στο πρόγραμμα, για πρώτη φορά παγκόσμια έχει επιτραπεί σε σκηνοθέτη οποιαδήποτε επέμβαση στο κείμενο ή στην προσθαφαίρεση σκηνών ή ρόλων!
Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες από το πρόγραμμα της παράστασης.
Οι έγχρωμες φωτογραφίες από την παράσταση και το εξώφυλλο του προγράμματος.
Το έργο μοιάζει να κουμπώνει τέλεια πάνω στον Χρήστο Λιακόπουλο αναδεικνύοντας την ερμηνευτική του ικανότητα και τα δυνατά του σημεία. Όλοι οι ηθοποιοί κερδίζουν τις εντυπώσεις θετικά ενώ για κάθε έναν από αυτούς υπάρχουν, μέσα στη ροή, δυνατοί ρόλοι -και μονόλογοι- όπου τους επιτρέπουν να αναδειχθούν. Ενδεικτικά, ο Κώστας Φραγκολιάς αποδεικνύει πόσο καλός είναι στη σκηνή της φυλακής -ντυμένος παίζει εκατό φορές καλύτερα από ό,τι γυμνός-, ο Παναγιώτης Κατσίκης αναζητώντας ένα ταξί στη βροχή, ο Γιάννης Κωστάρας τηλεφωνώντας στις ενδιάμεσες σκηνές ή ο Τιμόθεος Θάνος μέσα στο χαμάμ με τον Τσαϊκόφσκι... κ.ο.κ.
Ξεκινάς να πας από περιέργεια ή έξαψη για το απόλυτο γυμνό της, έτσι όπως το διαβάζεις στα μέσα, και με την επιφύλαξη ότι ίσως να μην αισθανθείς άνετα δίπλα στους ολόγυμνους ηθοποιούς του θιάσου, χωρίς να καταλαβαίνεις ότι εκείνο που πραγματικά σε τρομάζει στη γύμνια του άλλου δεν είναι η απώλεια των ενδυμάτων του άλλου -εσύ σε κάθε περίπτωση φοράς τα δικά σου- αλλά η ξεγυμνωμένη ψυχή του άλλου όταν γίνει καθρέφτης σου αντανακλώντας και εκθέτοντας τη δική σου. Μπαίνοντας στη διαδικασία να παρακολουθήσεις την παράσταση, χαλαρώνει η όποια αντίσταση σε σχέση με την απουσία των ρούχων και αρχίζει το ταξίδι του δαχτυλιδιού στους αιώνες. Κι όπως ένα δαχτυλίδι είναι πάντα ένας τέλειος κύκλος έτσι και η ιστορία του θα ξεκινήσει και θα επιστρέψει στο ίδιο σημείο. Και πάντα θα επιστρέφει διαγράφοντας αέναα κυκλικές τροχιές και αλλάζοντας πρωταγωνιστές. Εκείνο που δεν αλλάζει ποτέ σε ένα "δαχτυλίδι" είναι ο συμβολισμός του, η αναγωγή σε ό,τι αναφέρεται, θυμίζει ή υπονοεί. Όποιος κι αν είσαι, ό,τι κι αν είσαι, το δικό σου "δαχτυλίδι" το φοράς πάνω σου και μέσα σου, αιώνιο σύμβολο αφοσίωσης, της φύσης σου και της ψυχής σου. Για ένα τέτοιο δαχτυλίδι μιλά και το έργο.
Και για ανθρώπους, που ανεξάρτητα από την τάξη τους, μόρφωση, θέση και ρόλο στην κοινωνία ή την ηλικία τους προσπαθούν να επικοινωνήσουν, να εκφραστούν, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, να βγουν από τις "φυλακές" που επιβάλλονται σε εκείνους που αποκλίνουν από το κοινωνικά αποδεκτό, να ευτυχήσουν... αποδεχόμενοι τη φύση τους, τις απαγορεύσεις της κοινωνίας τους και εκθέτοντας την αλήθεια τους.
Μην αμελήσετε να αποκτήσετε το βιβλίο με το πρόγραμμα -περί βιβλίου πρόκειται- όχι μόνο επειδή θα διαβάσετε όλο το θεατρικό έργο και πολλά ενδιαφέροντα σημειώματα και πληροφορίες, αλλά για να ανακαλύψετε την μουσική της παράστασης στο cd με το soundtrack που περιλαμβάνεται. Και είναι υπέροχο. Τόσο, μα τόσο, υπέροχο!
Παίζουν οι Χρήστος Λιακόπουλος, Κώστας Φραγκολιάς, Γιάννης Κωστάρας, Στάθης Παναγιωτίδης, Παναγιώτης Κατσίκης και Τιμόθεος Θάνος.
Σκηνοθεσία, απόδοση κειμένου, φώτα από τον Γιώργο Λιβανό.
Μετάφραση από τον Κώστα Βούλγαρη.
Στίχοι και μουσική επιλογή από τη Μαριάννα Τόλη.*
Συγγραφέας ο Rick Elice.
Αυτό το έργο ήρθε για να αποτελέσει σημείο μελλοντικής αναφοράς. Ο έρωτας, η ανάγκη για έκφραση, για συντροφικότητα, η προσπάθεια, η ανάγκη για επικοινωνία, η απώλεια, το χάσιμο, η απέραντη μοναξιά του ανθρώπου που στο τέλος της ημέρας του μένει η μόνη σταθερή αλήθεια, μια αρχέγονη αδιαμφισβήτητη διαπίστωση, έτσι ορισμένη από τη μόνη ανώτερη δύναμη. Ήρθε μόνος και θα φύγει μόνος. Και γυμνός.
Αυλαία.

Δυο κοτσίδες - Κατερίνα Μαλακατέ

   Έφυγε σαν κυνηγημένη, πρώτα κατηφόρισε προς τα Εξάρχεια, αλλά όσο πλησίαζε στην πλατεία άλλαζε γνώμη. Ήταν πολύ ξαναμμένη για να κάτσει μόνη της σε καφέ και τα παγκάκια εκεί την τρόμαζαν. Στην επόμενη γωνία έστριψε και πήρε να ανεβαίνει τη Βαλτετσίου, βρέθηκε στο ύψος της Νομικής χωρίς να το καταλάβει, κατηφόρισε στο μικρό δρομάκι στο πλάι του κτηρίου. Κανένα δεν της φαινόταν αρκετά βολικό. Διάλεξε τελικά το τελευταίο παγκάκι, με θέα τα λεωφορεία.

Ιωάννα Βερέμη: "Κάθε έργο μου είναι μια περιπέτεια χωρίς τέλος."

Η αγαπημένη της παλέτα αποτελείται κυρίως από ψυχρά χρώματα στο περιβάλλον και στα αντικείμενα, ενώ στο δέρμα των προσωπογραφιών προτιμάται η ζεστή τερακότα, η θερμή ανάσα του ήλιου που δύει πάνω στο ελαφρά μαυρισμένο μεσογειακό δέρμα των λευκών γυναικών. Σε όλα τα έργα υπερισχύουν το εβένινο μαύρο, το πράσινο της χλόης και του κυπαρισσιού, το μπλε του κοβαλτίου και το ναυτικό, η ώχρα και το κόκκινο καρμίνι, ενώ εκλείπουν τα κίτρινα.
Τα αντικείμενα σχηματίζονται με χρωματιστές φόρμες και δεν έχουν αντανακλάσεις ή φωτοσκιάσεις ή γενικότερα λεπτομέρειες. Οι φόρμες αυτές γεμίζονται με ενιαίο χρώμα, μάλλον αναμειγμένο στην παλέτα και όχι πάνω στον καμβά, ενώ οι πινελιές είναι αόρατες. Για να προκύπτει ξεκάθαρα το θέμα δημιουργεί περιγράμματα στις φόρμες, κάτι που τη βοηθάει πολύ στα τοπία της όπου το βάθος πεδίου μηδενίζεται και στα πρόσωπα ώστε να αποδοθούν τα χαρακτηριστικά τους. Τα φρύδια βρίσκονται εκεί ακριβώς που αλλάζει απόχρωση το φως καθώς πέφτει πάνω στο πρόσωπο και για να γίνουν ορατά οριοθετούνται γραμμικά, όπως και οι μύτες.[1] Οι περίεργες κλήσεις του κεφαλιού -που φτάνουν μέχρι την υπερβολή- και οι μακριοί λαιμοί χαρακτηρίζουν τις προσωπογραφίες της. Όπως και τα μεγάλα έντονα εκφραστικά μάτια. 
Αγαπά τις καμπύλες και τις χρησιμοποιεί ακόμα και σε εξ ορισμού ευθύγραμμα αντικείμενα, όπως για παράδειγμα ο κορμός ενός δέντρου ή ο τοίχος ενός σπιτιού. Έτσι, τα τοπία αποκτούν κίνηση μέσα στην εκ φύσεως στατικότητά τους, οι δρόμοι έχουν μόνο στροφές και οι κόσμοι της μοιάζουν να χορεύουν σε δικούς της μουσικούς ρυθμούς.
Κι ενώ οπτικά, οι δημιουργίες της Ιωάννας, είναι διασκεδαστικές, εύθυμες και πολύχρωμες, μέσα τους κρύβουν προβληματισμό και μια αδιόρατη θλίψη. Οι γυναίκες της δεν χαμογελούν ποτέ όμως καμία δεν είναι απόλυτα θλιμμένη ή συντετριμμένη ενώ συμβολίζουν τη μητρότητα, τη θηλυκότητα, την ομορφιά.
Δε ζωγραφίζει μόνο για προσωπική εκτόνωση και έκφραση. Έχει καθορίσει το προσωπικό της στυλ μέσα από τα έργα της και έχει ήδη εξελιχθεί σε σχέση με τα πρώτα δείγματα αυτών που μας έγιναν γνωστά.
Μου χαρίζει λίγο από το χρόνο της...

Πώς ξεκίνησε το ταξίδι της έκφρασης μέσα από τη ζωγραφική;
Ι.Β.: Η ζωγραφική υπήρχε μέσα μου, από τα παιδικά μου χρόνια. Είμαι αυτοδίδακτη και δεν είχα ποτέ σκεφτεί την πιθανότητα να γίνω επαγγελματίας ζωγράφος. Πίστευα ότι ήταν απλά ένα χόμπι, μια απασχόληση να περνώ τον ελεύθερο χρόνο μου. Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν πριν μερικά χρόνια όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά ακόμη και έπρεπε να τα απασχολώ ευχάριστα τις ελεύθερες ώρες τους. Έτσι λοιπόν, πιάσαμε τα πινέλα. Αυτό ήταν το ξεκίνημα για μια νέα αρχή. Από τότε ασχολούμαι συστηματικά. Έχω συμμετάσχει σε τέσσερις ομαδικές εκθέσεις. Επίσης, φιλοτέχνησα το εξώφυλλο του βιβλίου της Κάκιας Ξύδη "Σε ελεύθερη πτώση".[2]

Ποιες ανάγκες της Ιωάννας καλύπτει η τέχνη;
Ι.Β.: Η τέχνη μου φανερώνει την ομορφιά της ζωής, μου επιφέρει εσωτερική γαλήνη και ισορροπία. Κάθε πινελιά απελευθερώνει τη δύναμη που κρύβω μέσα μου και την μετατρέπω σε εικόνες. Με βοηθάει να γνωρίσω τον εαυτό μου και τον κόσμο μου. Η ανάγκη λοιπόν της απελευθέρωσης σε έναν ονειρικό κόσμο που εγώ έχω συνθέσει, αυτό το συναίσθημα, εμένα προσωπικά… με απογειώνει!!!

Από πού εμπνέεστε; Πότε και πώς;
Ι.Β.: Εκεί που ο εξωτερικός κόσμος συναντάει τον εσωτερικό, εκεί που η πραγματικότητα συναντά το ονειρικό, εκεί υπάρχει ένα σημείο από το οποίο αντλώ την έμπνευσή μου. Προσπαθώ να αποδώσω τις δικές μου ονειρικές συνθέσεις αποφεύγοντας να μιμούμαι την πραγματικότητα του υλικού κόσμου. Με βάση λοιπόν τη φαντασία και το συναίσθημα, δημιουργώ τους ζωγραφικούς μου πίνακες.

 Η γυναίκα κρατάει πρωταγωνιστικό ρόλο στα έργα σας...
Ι.Β.: Πως θα μπορούσε ένας δημιουργός να αποδώσει στον καμβά του… τη μητρότητα, την τρυφερότητα, την αγάπη, το ρομαντισμό, την ομορφιά, το πάθος, τον ερωτισμό; Μόνο μια γυναικεία μορφή θα μπορούσε.
Τι σας κάνει να χαμογελάτε και τι σας πικραίνει;
Ι.Β.: Να βλέπω τα παιδιά μου χαρούμενα και υγιή είναι τα μόνα χαμόγελα που με κάνουν ευτυχισμένη! Προσπαθώ να μη μιλάω γι’ αυτά που με πικραίνουν. Τους αφήνουν όλους να ζουν ευτυχισμένους στο κόσμο τους.

Τι κερδίζει ο άνθρωπος μέσα από την τέχνη; Τι κερδίζει ο δημιουργός και τι κερδίζει ο θεατής;
Ι.Β.: Οποιαδήποτε μορφή τέχνης καλλιεργεί τον άνθρωπο. Η τέχνη δημιουργεί κουλτούρες και χτίζει πολιτισμούς. Ο δημιουργός μέσα από τη τέχνη αποκαλύπτει τον κρυμμένο του εαυτό, τη φαντασία, τη δεξιότητα. Δίνει διέξοδο στα συναισθήματά του, στη καθημερινότητα, γίνεται άλλος άνθρωπος με ανακαινισμένη την εσωτερική του ζωή. Η τέχνη βοηθά το θεατή ψυχικά και πνευματικά δίνοντάς του ερεθίσματα ικανοποίησης και προβληματισμού. Καλλιεργεί τη λογική, την κριτική σκέψη. Ένα έργο τέχνης βοηθάει το θεατή να νιώσει συγκινήσεις, κάνει πλουσιότερο το συναισθηματικό του κόσμο. Η απουσία της τέχνης από τη ζωή μας είναι τυφλή και άχαρη.

Συμπληρώστε τις φράσεις:
Η καλύτερη μέρα για δημιουργία... είναι η κάθε στιγμή.
Η μεγαλύτερη επιβράβευση είναι... η αποδοχή του κόσμου.
Το πιο αγαπημένο μου έργο... δε μπορώ να ξεχωρίσω. Κάθε έργο μου είναι μια καινούργια περιπέτεια χωρίς τέλος.
Λατρεύω... τη θάλασσα, τον ήλιο, τα χρώματα, τη φωτογραφία, τα γλυκά και φυσικά τα παιδάκια μου.
Αναζητώ... το χαμένο χρόνο.
Κυνηγάω... το τέλειο.
Ταξιδεύω... στα ουράνια και πάντα χωρίς φτερά.
Τολμώ... ό,τι δεν τόλμησα.
Από αριστερά: "Ταξίδι στο φεγγάρι", "Η μικρή μας πόλη", "Ταξίδια στον άνεμο" [3]
[1]Όπως θα περίμενε κανείς να σχηματιστεί ένα πρόσωπο αν το ζωγράφιζε ο Mondiliani (τεχνική).
[2]Δείτε τη συνέντευξη της Κάκιας Ξύδη για το μυθιστόρημά της "Σε ελεύθερη πτώση" και το εξώφυλλο στο οποίο αναφέρεται η Ιωάννα ακολουθώντας το σύνδεσμο.
[3]Δείτε όλα τα έργα της Ιωάννας Βερέμη στο προσωπικό της blog.

Γαμ.

Ένα βιβλίο με 24 μυθιστορήματα του ενός λεπτού, όπως δηλώνει η συγγραφέας του, που περιλαμβάνει ιστορίες απλών καθημερινών ανθρώπων της πόλης γίνεται θεατρική παράσταση με τη συμμετοχή δέκα νέων ηθοποιών. Ο όρος "μυθιστορήματα του ενός λεπτού" μπορεί να λύνει το πρόβλημα του προσδιορισμού μιας ιστορίας που δεν είναι διήγημα, ούτε αφήγημα αλλά ούτε νουβέλα ή κάτι από τα γνωστά ήδη πεζογραφήματος αλλά σίγουρα κουβαλά μια μεγάλη ευθύνη, καθώς πρέπει ο αναγνώστης του μέσα σε τρεις-τέσσερις σελίδες να νοιώσει κάτι δυνατό, τόσο, ώστε να του φανεί ότι διάβασε ολόκληρο μυθιστόρημα. Η Κατερίνα Έσσλιν μιλώντας για το βιβλίο της λέει ότι "η εμμονή στο λεπτό έχει να κάνει με τη σκέψη μου ότι η ποιότητα ενός συναισθήματος δεν σχετίζεται με το πόσο διαρκεί (κι αυτό είναι λες και είναι απόκριες και το λεπτό ντύθηκε αιώνας). Προσωπικά νομίζω πως μέσα σε ένα λεπτό μπορείς να νιώσεις λες και αγαπάς χρόνια." Αυτό είναι το στοίχημα στο Γαμ. Και στο βιβλίο Γαμ. της Κατερίνας Έσσλιν αλλά και στην παράσταση Γαμ. του σκηνοθέτη Δημήτρη Μπογδάνου.
Οι ιστορίες είναι ανθρώπινες, αστείες, τραγικές, συγκινητικές, γλυκές, πικρές, κυνικές, ρομαντικές, ρεαλιστικές και σουρεαλιστικές ταυτόχρονα.
Τι είναι το Γαμ;
«Γαμ.» δε σημαίνει απολύτως τίποτα και ποτέ, παρά μόνο κάθε νύχτα στις τρεις και πέντε τα ξημερώματα, η λέξη «γαμώτο» τρώει μια τσεκουριά και σπάει στα δύο. «Γαμ.» είναι μια λέξη σε εκκρεμότητα.[1]

Οι ιστορίες εναλλάσσονται στη σκηνή με την ίδια ταχύτητα που γράφτηκαν. Ή που διαβάζονται. Και με την ίδια ένταση και πυκνότητα. Μέσα σε λίγα λεπτά έχουμε μάθει πως γνωρίστηκε ένα ζευγάρι σε μια πτήση, έχουμε γίνει μάρτυρες στο γάμο τους, στη γέννηση του πρώτου τους παιδιού αλλά και στη συντριβή τους και όλα αυτά μέχρι να προσγειωθεί το αεροπλάνο τους. Μόνο λίγα λεπτά και γνωρίζουμε ολόκληρες ζωές.
Το κίτρινο -λένε πως- είναι το χρώμα της προσωπικότητας. Είναι και ο λόγος που η σκηνή γεμίζει με κίτρινα χρυσάνθεμα, που φουσκώνουν κίτρινα μπαλόνια άνθρωποι που φορούν κίτρινα καπελάκια και τρώνε ηλιόσπορο μέσα από κίτρινα σακουλάκια, που λαμβάνουν προσκλήσεις γραμμένες σε κίτρινο χαρτί και απολαμβάνουν μια δόση γλύκας από τις κίτρινες καραμέλες τους, που μαραίνονται τα κίτρινα λουλούδια, που ξεφουσκώνουν τα κίτρινα μπαλόνια, που πετιούνται τα κίτρινα καπέλα, που τσαλακώνονται οι κίτρινες προσκλήσεις, που τελειώνουν οι κίτρινες καραμέλες προτού ξεβάψουν τα πρόσωπα από τις κίτρινες φωτογραφίες.
Το εξώφυλλο του Γαμ. της Κατερίνας Έσσλιν
Οι ιστορίες ζωντανεύουν από ηθοποιούς που βρίσκονται ανάμεσά μας. Παίζουν από τις ίδιες θέσεις που καθόμαστε κι εμείς. Μπερδεύονται με το κοινό ενσωματώνοντάς το στην παράσταση που συμβαίνει εκεί και τότε αλλά και παντού και πάντοτε, σε έναν χώρο που είναι θέατρο αλλά δεν έχει σκηνή, ούτε σκηνικό έχει, γιατί η δύναμη της φαντασίας είναι μεγαλύτερη από το οποιοδήποτε σκηνικό και από το κάθε τετριμμένο. Η συγγραφέας άλλωστε έχει τοποθετηθεί πως "η γραφή είναι ποινή, αλλά ευτυχώς η φυλακή της είναι στα σύννεφα. Εκεί δε μου βάζει κανείς πρόστιμο αν φερ' ειπείν γράψω μια ιστορία όπου η θάλασσα βρίσκεται κάθετα μέσα στο σπίτι σου, σαν ταπετσαρία πίσω από τους καναπέδες ή αν γράψω για δυο ανθρώπους που κάνουν μαζί παιδί λίγα λεπτά μετά τη γνωριμία τους. Αυτό με κρατά στη συγγραφή: το ότι δεν με κρατάει τίποτα απ' το λαιμό..." και με αυτό το σκεπτικό, ποιος θα μπορούσε να αποδώσει καλύτερα την κάθετη θάλασσα αν όχι η φαντασία; Ή, ακόμη καλύτερα, η ελεύθερη φαντασία. Η άνευ ορίων σκέψη.
Κάπως έτσι είναι οι ιστορίες. Απροσδιόριστων ορίων και αναπάντεχες, σκοτσέζικο ντουζ συναισθημάτων και γεύσεων, γρήγορες όσο κρατάει ένα λεπτό και απέραντες όσο μια ολόκληρη ζωή. Το Γαμ. είναι μια παράσταση που περιμένει να την αισθανθείτε με τα μάτια που κρύβετε κάτω από την μπλούζα σας, παρά να την παρακολουθήσετε. Αν τυχόν οι σκηνές της σας φανούν κομμένες ή κοφτερές, είναι γιατί κάτω από τη φόδρα τους κρύβουν ξυραφάκια. Αν σας φανούν απαλές, είναι γιατί στα κρυφά καταπίνουν καραμέλες.[1]

Έπαιξαν οι Χάρης Αττώνης, Ναταλία Καλημερατζή, Αγγελική Μαχαίρα, Ιωάννα Μπακαλάκου, Ιωάννα Νασιοπούλου, Νικολίτσα Ντρίτζη, Φάνης Παυλόπουλος, Γιώργος Στάμος, Υβόννη Τζάθα, Στέλιος Ψαρουδάκης.

[1] Όλα τα αποσπάσματα προέρχονται από το δελτίο τύπου της παράστασης και το βιβλίο.

Χαλασοχώρηδες

Λογοτεχνία και θέατρο στον απόλυτο συνδυασμό.
Για το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη...
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ακρόπολις από τις 12 ως και τις 22 Αυγούστου του 1892 και εκτυλίσσεται σε ένα νησί (κάπου διάβασα ότι πρόκειται για τη Σκιάθο) κατά την τελευταία εβδομάδα και ανήμερα των εκλογών. Ο Παπαδιαμάντης εμπνεύστηκε από την εκλογική περίοδο του Μαΐου της ίδιας χρονιάς όταν εκλέχθηκε ο Χαρίλαος Τρικούπης. Με διάθεση να σατιρίσει τα κοινωνικοπολιτικά ήθη της εποχής και να αναδείξει τις παθογένειες της κοινωνίας γράφει τους Χαλασοχώρηδες και πετυχαίνει, όχι μόνο να προβάλλει τα σαθρά σημεία και να σχολιάσει με αυστηρότητα την Ελληνική πραγματικότητα στα τέλη του 19ου αιώνα, αλλά και να αφήσει ένα διαχρονικό ανάγνωσμα που ακόμα και σήμερα στέκεται ακέραιο και ορθό στο σύνολό του.
Για την παράσταση...
Επτά ηθοποιοί επί σκηνής υποδύονται όλα τα πρόσωπα του έργου. Πλημμυρίζουν το χώρο η γλώσσα του λογοτέχνη και η άφθονη ενέργεια των ερμηνευτών σε μια παράσταση που θα μπορούσε να είναι αστεία αν δεν βλέπαμε μέσα της μια τέλεια αντανάκλαση της σημερινής πραγματικότητας. Έτσι, όσο θέλεις να γελάσεις με τα καμώματα των ηρώων άλλο τόσο αναγνωρίζεις κατάφατσα το παρόν σου και κόβεται το γέλιο στη μέση. Γίνεται τροφή για στοχασμό, βγαίνει η πίκρα στο στόμα πικρότερη από τις αλήθειες του κειμένου και αυτόματα σκέφτεσαι πόσο ίδια είναι η κοινωνία σου με εκείνη του 1892 όταν -ειρωνεία! (;)- σε λιγότερο από ένα έτος από τη συγγραφή του έργου η Ελλάδα πτώχευσε.
   Στο σημείωμα του σκηνοθέτη: "Οι Χαλασοχώρηδες δεν «μοιάζουν σαν να γράφτηκαν σήμερα», ΕΙΝΑΙ σκωπτική περιγραφή του ίδιου πολιτικού συστήματος που σε εξελιγμένη μορφή έχουμε και σήμερα."
   Στην παράσταση: Μια έξυπνη σκηνοθετική τοποθέτηση και σκηνογραφία επιτρέπουν στα αντικείμενα να μεταβάλλονται συνέχεια καλύπτοντας τις ανάγκες των τόπων και χώρων του έργου. Μια καλοκουρδισμένη ομάδα ηθοποιών "διαβάζει" ερμηνεύοντας το πρωτότυπο κείμενο του Παπαδιαμάντη στη γλώσσα του συγγραφέα του, παίζει όλους τους ρόλους του διηγήματος αλλάζοντας ρούχα στο επί σκηνής βεστιάριο και γεμίζει με θετική ενέργεια το κτήριο. Οι αλμυροί διάλογοι του έργου σπρώχνουν τα χείλη των θεατών να σχηματίσουν χαμόγελα που λίγη ώρα μετά θα παγώσουν μετέωρα ανάμεσα στον κλαυσίγελο των νοημάτων και στην ταύτιση των πράξεων με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Αίσθηση που θα γιγαντωθεί στην αυλαία παρότι η παράσταση κλείνει τραγουδιστικά. Και είναι, ακριβώς, αυτή η αντίθεση που σε κερδίζει.
Προσπαθώντας να παρακολουθήσω όλα τα δρώμενα στη σκηνή και να κατανοώ το κείμενο παράλληλα, ομολογώ ότι, κουράστηκα περισσότερο. Η μη προσαρμοστικότητά μου σε τούτη τη γλώσσα απαιτεί μεγαλύτερη προσοχή για να μη χάσω κάτι ή χαθώ στα νοήματα. Όμως, το αποτέλεσμα είναι τόσο γοητευτικό! Κι ενώ μου άρεσαν όλοι οι ηθοποιοί, θα ήταν παράληψη να μην αναφερθώ σε εκείνους που ξεχώρισα, στον Κώστα Παπακωνσταντίνου και στην Αγγελική Μαρίνου. Εκτός από την όμορφη παρουσία τους σε τούτη την παράσταση, θεωρώ ότι έχουν μια καλλιτεχνική αξία τέτοια που να μπορούν να σταθούν σε κάθε έργο ή θεατρικό είδος. Επίσης, η Ροζαμάλια Κυρίου μού έδωσε την εντύπωση του πιο καλοδιαβασμένου συντελεστή της παράστασης, του ιδανικού εργάτη που δουλεύει σκληρά και ακάματα πάνω στις επιταγές του προϊσταμένου του. Προσόν που εκτιμάται ιδιαίτερα.
   Στο κείμενο: "Η φιλοδοξία είναι η νόσος των χορτάτων, η λαιμαργία είναι των πεινασμένων το νόσημα" και "Κυάμων απέχεσθε"*
Οι φωτογραφίες: από την παράσταση και το πρόγραμμα
Παίζουν οι Ελισσαίος Βλάχος, Παύλος Εμμανουηλίδης, Θοδωρής Θεοδωρίδης, Ροζαμάλια Κυρίου, Αγγελική Μαρίνου, Κώστας Παπακωνσταντίνου, Παναγιώτης Σούλης.
Σκηνοθετεί ο Κώστας Παπακωνσταντίνου.
Σκηνικά-κοστούμια από την Λυδία Κοντογιώργη.

*Η φράση αποδίδεται στον Πυθαγόρα και αποτελεί έναν κανόνα που επέβαλλε στους μαθητές του. Κι ενώ υπάρχουν πολλές ερμηνείες σχετικά με αυτή αναφέρω εκείνη που χρησιμοποίησε ο Παπαδιαμάντης. Οι ψηφοφορίες ή οι κληρώσεις της εποχής του φιλοσόφου γίνονταν με κουκιά κι επομένως η φράση είναι μια προτροπή προς αποχή από τα αξιώματα. 
Η ηθική δεν είναι επάγγελμα και όστις ως επάγγελμα θέλει να την μετέλθει, πλανάται οικτρώς και γίνεται γελοίος. Όστις πράγματι φιλοσοφεί και αληθώς πονεί τον τόπον του και έχει την ηθικήν όχι εις την άκραν της γλώσσης ή εις την ακωκήν της γραφίδος αλλ’ εις τα ενδόμυχα αυτά της ψυχής, βλέπει πολύ καλά ότι είναι αδύνατον να πολιτευθεί. «Κυάμων απέχεσθε!»
Κύαμος είναι το κουκί.

Ο πλανόδιος φιλόσοφος - Διονύσης Λεϊμονής

   Δεν είχε άλλη επιλογή. Τον έπνιγε από καιρό το σπίτι του, θηλιά ανέβαινε ως τον λαιμό του. Όλα τα μάτια των αγαπημένων του, ισάριθμα μαχαίρια μπηγμένα στο κορμί του, του προκαλούσαν ακατάσχετη αιμορραγία. Απόψε δε θα γύριζε πίσω, θα έμενε εκεί, όπως τόσοι άλλοι που χρόνια τώρα ατένιζε παραξενεμένος, βουλιαγμένος στην αυταπάτη της μικροαστικής του ασφάλειας. Έχει ο καιρός γυρίσματα, όμως και να που απόψε η αγριότερη επιλογή πριν από λίγο καιρό, ήταν ο λυτρωτικός μονόδρομός του. Δε γύριζε πίσω με καμία Παναγία. Δεν άντεχε να αντικρίσει και σήμερα βουβός το θολό, μα ερευνητικό βλέμμα της γυναίκας του, το απορημένο κοίταγμα του μοναχογιού του. Έφτασε -άκουσον άκουσον- να πει αυτός που λάτρευε τα παιδιά πως κάποια άνωθεν πρόνοια επέβαλλε την απώλεια δυο αγέννητων παιδιών, που γλίστρησαν αναπάντεχα απ’ τη θερμή μήτρα της γυναίκας του μέσα στην προηγούμενη δεκαετία!!! Σκέτη παράνοια!!!

Το φιλί του Ιούδα (The Judas Kiss)

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Στο θεατρικό έργο του Sir David Hare υπάρχουν τρεις βασικοί χαρακτήρες που αντιστοιχούν σε τρεις προσωπικότητες του 19ου αιώνα. Κι ενώ η περίπτωση του Oscar Wilde είναι γνωστή σε όλους, οι βίοι των Robert Baldwin και του Lord Alfred Douglas δεν έχουν την ίδια δημοτικότητα όμως έχουν τεράστια αλληλεπίδραση με/στη ζωή του Όσκαρ. Ο Ντέιβιντ Χέαρ, πολυγραφότατος θεατρικός συγγραφέας βραβευμένος από νωρίς για τα έργα του, δημιούργησε μια ιστορία -το 1998-, που αφορά τους τρεις τους βασιζόμενος στα πραγματικά γεγονότα και στις όποιες αναφορές υπάρχουν για τη σχέση αυτών των ανθρώπων, καταφέρνοντας ένα δίπρακτο που κερδίζει γρήγορα την προσοχή του κοινού λόγω θεματολογίας και που τολμά να εκθέσει στην σκηνή την σκοτεινή πλευρά των ηρώων του χωρίς να μειώνει ούτε στο ελάχιστο την αξία του Όσκαρ Ουάιλντ ως καλλιτέχνη, συγγραφέα και εξαίσιου ταλέντου.
Για τον Όσκαρ Ουάιλντ...
Σπάνιος άνθρωπος με τεράστιο ταλέντο που όμως συμβαδίζει με την υπερβολή, την σπατάλη και την ακρότητα. Έκανε πολλούς μελετητές του να αναρωτηθούν αν χωρίς τα λάθη και πάθη της ζωής του θα ήταν το ίδιο δημιουργικός ή αν άφηνε μεγαλύτερο έργο σε περίπτωση που ζούσε περισσότερο από -μόνο- 46 χρόνια. Το 1891, κι ενώ έχει ήδη παντρευτεί την Constance Lloyd και αποκτήσει δύο γιους, γνωρίζει τον Λόρδο Alfred Douglas (Bosie). Οι δυο τους γίνονται ζευγάρι και αναμιγνύονται σε κυκλώματα ανδρικής πορνείας καθώς συναντούν νεαρούς χαμηλού μορφωτικού ή κοινωνικού επιπέδου. Αυτή η σχέση του τον οδήγησε στη φυλακή καθώς ο πατέρας του Bosie, πανίσχυρος άνδρας της εποχής, στράφηκε εναντίον του. Αποφυλακίστηκε το 1897 και πέρασε το μισό έτος με τον Robert Baldwin (Robbie). Από τον Αύγουστο όμως αυτής της χρονιάς επανασυνδέθηκε με τον Bosie και κατέφυγαν στη Νάπολη όπου έζησαν μαζί για λίγο καιρό. Έκτοτε, και μέχρι το θάνατό του το 1900, έζησε εξόριστος στη Γαλλία με το όνομα Sebastian Melmoth. Το ύστατο έργο του, "η μπαλάντα της φυλακής του Ρέντινγκ", γράφτηκε το 1897 μετά την αποφυλάκισή του.
Για τον Robert Baldwin (Robbie) Ross...
Σε ηλικία 19 ετών εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο και γνώρισε τον Όσκαρ -32 ετών τότε-, ο οποίος έγινε ο πρώτος του εραστής. Η σαφή εικόνα του έργου του Όσκαρ Ουάιλντ όπως την έχουμε σήμερα οφείλεται στον Robbie ο οποίος όχι μόνο στήριξε τον Όσκαρ ηθικά και οικονομικά μέχρι το τέλος της ζωής του αλλά ήταν ο άνθρωπος που πήρε τα πνευματικά δικαιώματα των έργων του Όσκαρ που είχαν ξεπουληθεί την εποχή της πτώχευσής του, ήταν εκείνος που κινήθηκε δικαστικά προς αυτούς που παρουσίασαν πορνογραφήματα ως έργα του Όσκαρ, εκείνος που έκανε τον επίσημο κατάλογο των έργων του Όσκαρ και, τέλος, εκείνος που εκχώρησε τα πνευματικά δικαιώματα στους γιους του Όσκαρ μαζί με τα όποια κέρδη είχαν προκύψει. Κυνηγήθηκε από τον Bosie, που επιχείρησε τη σύλληψη και καταδίκη του για ομοφυλοφιλική συμπεριφορά, χωρίς επιτυχία. Μερίμνησε ώστε να μεταφερθούν τα οστά του Όσκαρ στο νεκροταφείο των καλλιτεχνών του Παρισιού και ζήτησε -η τελευταία του επιθυμία- να δημιουργηθεί μια κρύπτη πάνω στο γλυπτό που στόλισε το μνήμα για να μπει η δική του στάχτη, όπως και έγινε το 1950 όταν έκλειναν 50 χρόνια από το θάνατο του Όσκαρ και 32 από τον δικό του.
Για τον Lord Alfred Bruce Douglas (Bosie)...
Ο μακροβιότερος όλων -πέθανε σε ηλικία 75 ετών- βίωσε τη μια τραγωδία μετά την άλλη μέσα στην οικογένειά του: ένας παππούς πέθανε από "τυχαίο" αυτοπυροβολισμό, ένας θείος -πάσχοντας από "προσκόλληση" στη δίδυμη αδερφή του- προσπάθησε να την απαγάγει και όταν εμποδίστηκε έγινε αλκοολικός ώσπου έκοψε το λαιμό του, ο μεγαλύτερος αδερφός του και κληρονόμος του τίτλου σκοτώθηκε σε κυνήγι ενώ υπήρχαν φήμες για ομοφυλοφιλική σχέση του με τον πρωθυπουργό της χώρας και ο ίδιος ο μοναχογιός του ήταν ψυχασθενής. Φαίνεται ότι έκανε περισσότερο κακό στον Όσκαρ παρά την εμμονή του δεύτερου να τον ακολουθεί και να του πληρώνει όλα τα καπρίτσια, τις διασκεδάσεις και τις χασούρες από το χαρτοπαίγνιο κατά τις καλές εποχές της δόξας του. Όταν άρχισε η κάμψη του Όσκαρ -και όταν τελείωσε η οικονομική ευρωστία- δεν άργησε να τον αφήσει και να επιστρέψει στην οικογένειά του και στην άνετη ζωή που του εξασφάλιζε. Ο Bosie φαίνεται ότι δημιουργούσε συνεχώς προβλήματα ακόμα και μετά το θάνατο του Όσκαρ. Κι ενώ στην κηδεία του απαίτησε τον τίτλο του πιο στενού συγγενούς με επεισοδιακό τρόπο, στα χρόνια που ακολούθησαν δημοσίευε άρθρα κατηγορώντας τον Όσκαρ για ομοφυλοφιλία! Η επιθετικότητά του προς τον Robbie Ross συνεχίστηκε μέχρι το θάνατο εκείνου.
Στο έργο...
Πράξη πρώτη: Παρακολουθούμε τους τρεις φίλους την ημέρα που βγήκε το ένταλμα για τον Όσκαρ. Έχει βρει προσωρινό κατάλυμα στο ξενοδοχείο Cadogan και ετοιμάζεται να φύγει από τη χώρα σε μια προσπάθεια να αποφύγει τη σύλληψη. Δίπλα του τόσο ο Ρόμπι Ρος με σοφία, λογική και ψυχραιμία, όσο και ο Μπόζι με τον ατίθασο χαρακτήρα του που, σαν κακομαθημένος, απαιτεί να γίνει το δικό του ενώ αρνείται την "ήττα".
Πράξη δεύτερη: Μετά την αποφυλάκισή του, ο Όσκαρ, βρίσκεται σε ένα παραθαλάσσιο σπίτι κοντά στη Νάπολη μαζί με τον Μπόζι αλλά πλέον έχει να αντιμετωπίσει την οικονομική στενότητα σε συνδυασμό με τις "απιστίες" του Μπόζι που για άλλη μια φορά αδυνατεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα.
Ο Ουάιλντ βρίσκεται πάντα ανάμεσα σε δύο φωνές. Εκείνη της λογικής, της σύνεσης, της πίστης, της σταθερότητας, της ιδανικής χρυσής τομής (Ρόμπι Ρος) κι εκείνη της ηδονής, της αμαρτίας, του πειρασμού, του κάλλους, του κολάσιμου, του αυθορμητισμού, της σαρκικής επιταγής (Μπόζι). Παράλληλα, γύρω από την τριάδα των βασικών ηρώων βρίσκεται ο περίγυρος -στο έργο εμφανίζεται ως μπάτλερ στο ξενοδοχείο και ως Ιταλός λαϊκός εραστής στη Νάπολη- που σχολιάζει, κοιτάζει περίεργα, κουτσομπολεύει και παρακολουθεί ή τρέφεται από την πτώση.
Ο συγγραφέας έχει μελετήσει τα ιστορικά πρόσωπα και έχει αποδώσει όλα τα γνωρίσματά τους, τους χαρακτήρες και τις αντιλήψεις τους πιστά ως προς κάθε στοιχείο που υπάρχει ή αναφέρεται σε αυτούς. Ό,τι είναι ως σήμερα γνωστό και κάθε πληροφορία σχετικά με τις συνήθειές τους αναγνωρίζεται μέσα στο κείμενο, το οποίο είναι ικανό να σταθεί ακόμα και για εκείνον που δεν έχει οικειότητα με τα πρόσωπα του έργου.
Θα καταλήξει και θα κορυφωθεί με το τελευταίο φιλί που θα λάβει ο Ουάιλντ από τον Μπόζι κατά τον αποχαιρετισμό τους. Όπως το φιλί που έλαβε ο Χριστός από τον Ιούδα. Το φιλί και η προδοσία σε ένα πικρό ραντεβού που γίνεται πικρότερο όσο πιο αγαπημένο είναι το πρόσωπο που το δίνει.
Ερμηνεύουν οι: Τίτος Λίτινας (Περίγυρος), Βασίλης Μαργέτης (Ρόμπι Ρος), Αλέξανδρος Αμερικάνος (Μπόζι) και Μάνος Καρατζογιάννης (Όσκαρ Ουάιλντ).
Μετάφραση, σκηνοθεσία, μουσική επιμέλεια: Μαργαρίτα Δαλαμάγκα-Καλογήρου
Σκηνικά, κοστούμια: Τόλης Τατόλας

Η διανομή έχει πετύχει να αναδείξει τις συναισθηματικές πλευρές των ηρώων και τους χαρακτήρες τους ή ό,τι αντιπροσωπεύουν. Ο Μάνος Καρατζογιάννης έχει καταφέρει έναν φορτισμένο Όσκαρ, όπως απαιτεί η περίσταση, χωρίς να υπερβάλει στο συναίσθημα και εκείνη την διαφορετική νότα που ξεχωρίζει τον ταλαντούχο άνθρωπο από το μέσο όρο. Η σοβαρότητα και η ήρεμη δύναμη της χροιάς του Βασίλη Μαργέτη ταιριάζει απόλυτα στο ρόλο του Ρόμπι και το ατίθασο βλέμμα του Αλέξανδρου Αμερικάνου στον Μπόζι. Ο Τίτος Λίτινας αναλαμβάνει ισάξια τον Περίγυρο με τις όποιες μορφές του.
Σκηνικά η παράσταση είναι λυτή σε σχέση με το πλούσιο Βικτωριανό στιλ της εποχής. Στην ίδια λογική και τα κοστούμια που, θα έλεγα, είναι προσαρμοσμένα περισσότερο στη σύγχρονη αισθητική παρά στον 19ο αιώνα χωρίς όμως να αποτελούν παραφωνία με το έργο. Μάλλον του δίνουν ένα διαχρονικό αέρα αφού τα θέματα που θίγει αφορούν κάθε εποχή.
Όλες οι φωτογραφίες: από το πρόγραμμα της παράστασης "Το φιλί του Ιούδα" του David Hare
Το έργο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Αθηναϊκό κοινό και αποτελεί μια φωνή ενάντια στην κάθε "εξουσία" που αντιμετωπίζει ως πρόβλημα τη διαφορετικότητα και την αποβάλει ή την τιμωρεί αλλά και μία βιογραφική ματιά για τον Όσκαρ Ουάιλντ μέσα από δύο άσχημες και δύσκολες στιγμές της ζωής του.

Κώστας Ευαγγελάτος: «Η τέχνη και ο καλλιτέχνης στην εποχή μας»



2004, Πρόταση για μνημείο του Ανώνυμου Άστεγου - Κώστας Ευαγγελάτος, μικτή τεχνική σε καμβά
   Από το βάρος του ακαδημαϊσμού και τις «υψηλές» εθνικoαπελευθερωτικές και επαναστατικές ιδέες του ρομαντισμού, που επικρατούσαν στο ιδεολογικό προσκήνιο στο τέλος του 19ου αιώνα, οι αισθητικές αξίες που εικαστικοί καλλιτέχνες και φιλόσοφοι είχαν θεσπίσει με τα έργα και τα κείμενά τους σαν πρότυπα, ανατράπηκαν με την είσοδο του 20ου αιώνα εκ θεμελίων. Αρχικά με το πρόσχημα της απομυθοποίησης και της άρνησης, που απελευθέρωνε τους δημιουργούς από τα αισθητικά δεσμά του ευρωπαϊκού παρελθόντος και μετέπειτα από την επιταγή μιας νέας μυθολογίας. Επιταγή που διαρκεί εν δυνάμει μέχρι σήμερα παρά τις ποικίλες και πολλαπλές ανακοπές της από απολυταρχικά καθεστώτα και οικονομικοπολιτικές συγκρούσεις και κρίσεις.

Κερδίστε το

Με δυο λόγια...
Συμπληρώστε τη φόρμα για να στείλετε τη συμμετοχή σας.
Στο ελεύθερο πεδίο μπορείτε να αφήσετε το μήνυμά σας προς το koukidaki, τις εντυπώσεις, τις σημειώσεις, τις ιδέες σας και τα μηνύματά σας προς την Μαίρη Κόντζογλου, τα οποία θα λάβει μετά τη λήξη.

Γνωρίστε το βιβλίο της Μαίρης Κόντζογλου "Χίλιες ζωές απόψε" επιλέγοντας τον σύνδεσμο.

Μέσα από τα μάτια ενός τυφλού - Μαρία Κωνσταντούρου

   Κοντοστάθηκε και κοίταξε μπροστά του, μέσα από το γκρίζο πέπλο που σκέπαζε την ψυχή του. Δυο παγκάκια βρίσκονταν λίγο πιο κει, έρημα και μελαγχολικά όπως η διάθεσή του. Αυθόρμητα, προσπέρασε το πρώτο

«Ξένος»: Αόρατη Όλγα, Άουστρας ή Η Αγριάδα

Δύο μονόπρακτα, που γράφτηκαν μετά από ανάθεση του Εθνικού Θεάτρου, παρουσιάζονται στην ίδια παράσταση στο θέατρο Θησείο και αποτελούν μια γερή απάντηση σε εκείνους που δεν «βλέπουν» ταλαντούχους Έλληνες θεατρικούς συγγραφείς.
Δύο λαμπρά παραδείγματα καλού θεάτρου τόσο για τις πολύ καλές ερμηνείες πάνω σε ολοκληρωμένα ζωντανά σύγχρονα κείμενα όσο και για τις επιτυχημένες σκηνοθεσίες τους.
Και δύο γροθιές στο στομάχι της ελληνικής πραγματικότητας και κοινωνίας που αναδεικνύουν τα προβλήματα τόσο των Ελλήνων όσο και των «ξένων» (μεταναστών, αλλοδαπών...) με αμεσότητα, χωρίς δύσκολες αποκωδικοποιήσεις, χωρίς ταμπού και με εκείνη τη συγκινησιακή φόρτιση στην ατμόσφαιρα που μας έκανε να μπούμε μέσα στο έργο.

«Ξένος»: Αόρατη Όλγα, Άουστρας ή Η Αγριάδα«Ξένος»: Αόρατη Όλγα, Άουστρας ή Η Αγριάδα

Αόρατη Όλγα
Η ιστορία μιας νεαρής μετανάστριας που πέφτει θύμα τράφικινγκ και ο αδυσώπητος μηχανισμός του κυκλώματος που δεν της επιτρέπει να ξεφύγει από τα δίχτυα του. Μια σπαρακτική ιστορία ενός νεαρού κοριτσιού που υπομένει βασανιστικά κάθε απαίτηση του φίλου-νταβατζή της και όλων των επισκεπτών-πελατών της προσπαθώντας να ξεφύγει από τη φυλακή της και να γλυτώσει από τα δεινά της. Μια ιστορία που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και μαρτυρίες αλλά, έτσι κι αλλιώς, η γραφή του Γιάννη Τσίρου και η εκπληκτική ερμηνεία της Λένας Παπαληγούρα, που έπιασε όλες τις λεπτές αποχρώσεις της (συναισθηματικής) κατάστασης της ηρωίδας της συμπεριλαμβανομένης της χαρακτηριστικής προφοράς της, θα κερδίσουν και το δυσκολότερο κοινό. Άκρως συγκινητικό μονόπρακτο και πολύ διεισδυτικό.

«Ξένος»: Αόρατη Όλγα, Άουστρας ή Η Αγριάδα«Ξένος»: Αόρατη Όλγα, Άουστρας ή Η Αγριάδα

Άουστρας ή Η αγριάδα
Μια παρέα καλεί στο σπίτι έναν τουρίστα που βρίσκεται στην Ελλάδα για διακοπές. Κι ενώ ο ξένος απολαμβάνει την παρέα των νέων του φίλων, εκείνοι αρχίζουν να συμπεριφέρονται περίεργα. Η συγγραφέας Λένα Κιτσοπούλου χρησιμοποιεί κάθε γλωσσικό όπλο προσδιορίζοντας τις παθογένειες των Ελλήνων εξαιτίας των μεταναστών. Δείχνει το πρόβλημα και κάθε πρόβλημα που προκύπτει μέσα από το πρόβλημα τολμώντας μια ακραία θέση αλλά, στο κλείσιμο της αυλαίας, μας έμεινε το ερέθισμα από τα θέματα που θίγονται και η πικρή τους γεύση περισσότερο από την καυστική ιδεολογική άποψη της γράφουσας. Έτσι, λατρέψαμε το ακραίο της ενώ αναγνωρίσαμε μέσα στους χαρακτήρες κάτι/κάποιον από εμάς.
Το μονόπρακτο μεταλλάσσεται από σοβαρό σε αστείο και από διασκεδαστικό σε θλιβερό μέχρι που αγγίζει την απόλυτη απελπισία των πρωταγωνιστών. Σκηνοθετεί ο Γιάννης Καλαβριανός.

«Ξένος»: Αόρατη Όλγα, Άουστρας ή Η Αγριάδα
Όλες οι φωτογραφίες: από τη σελίδα του Εθνικού Θεάτρου

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Γρηγόρης Γαλάτης, Βασίλης Καραμπούλας, Λένα Παπαληγούρα και Γιωργής Τσουρής.


Γιώργος Λιβανός για το Leonardo's ring: "Το πιο προκλητικό έργο που έχει ανέβει ποτέ στην Ελλάδα".

Με αφορμή το πολυσυζητημένο Leonardo's ring, που ανεβαίνει σε λίγες βδομάδες στο Studio Κυψέλης, ο Γιώργος Λιβανός με υποδέχεται στο θεατρικό του σπίτι και με κατατοπίζει σχετικά με το νέο του εγχείρημα και για κάθε άλλη δουλειά που αναμένεται να δούμε στο φιλόξενο και τόσο ζεστό αυτό χώρο. Ο χρόνος που μου διαθέτει τόσο ευγενικά είναι πολύς και η κουβέντα μας διαρκεί πολλά ηχογραφημένα λεπτά, τόσα, ώστε να καταργήσω σχεδόν τις ερωτήσεις, να κρατήσω μόνο τις απαραίτητες πληροφορίες, ό,τι νεότερο για το Studio Κυψέλης και τον ίδιο, για τα σχέδιά του και, φυσικά, ό,τι έμαθα για το Leonardo's ring.
Κουβεντιάζοντας για το Leonardo's ring...

Γ.Λ.: Από τα πιο σημαντικά σύγχρονα έργα και το πιο προκλητικό έργο που έχει ανέβει ποτέ στην Ελλάδα. Ο συγγραφέας του είναι πολυβραβευμένος και θεωρείται το απόλυτο hit καθώς παίζεται σε όλο τον κόσμο με τεράστια επιτυχία. 
Έχει μια γκέι θεματική αλλά η επιδίωξη του Rick Elice είναι, από τα πρώτα πέντε λεπτά, να ξεχάσουμε ποιους και τι αφορά. Να μας κάνει να δούμε απλούς ανθρώπους, της καθημερινότητάς μας, που ψάχνουν, λειτουργούν, ερωτεύονται, προσπαθούν να επικοινωνήσουν. Κι αυτή η προσπάθεια για επικοινωνία είναι που κεντρίζει και ενδιαφέρει το συγγραφέα, με αποτέλεσμα να δημιουργήσει ένα πολύ σημαντικό έργο για την αλήθεια του ανθρώπου με έντονη προκλητική γλώσσα, ιδιαίτερο τρόπο γραφής και με εξαιρετικές μικρές ολοκληρωμένες ιστορίες -η μία μετά την άλλη- σαν μικρές τέλειες θεατρικές πράξεις. Κουβαλά την αλήθεια του ανθρώπου που επιθυμεί να επικοινωνήσει και γι' αυτό μας αφορά όλους.
Περιέχει πολύ γυμνό, που θα έλξει μοιραία, και παίζεται από ωραίους καλλίγραμμους γοητευτικούς και αναγνωρίσιμους ανθρώπους.
Τα δικαιώματά του ήταν τρεις φορές ακριβότερα από τα άλλα έργα του ίδιου και με ειδικούς όρους. Για παράδειγμα, ο ατζέντης Gordon Dickerson ήταν παρών στην ακρόαση για την επιλογή των ηθοποιών, ενώ όλα πρέπει να γίνονται με ακρίβεια:  το τρέιλερ (αναμένεται σε λίγες μέρες), τα σκηνικά, τα πάντα. Η απαίτηση του συγγραφέα -δικαίως- ήταν να παιχτεί από straight ηθοποιούς ή straight-looking ηθοποιούς ώστε να μην εκχυδαϊστεί, να μην εκφυλιστεί.
Γ.Λ.: Έχει ένα απίστευτο τέχνασμα, ένα δαχτυλίδι που ταξιδεύει σε τόπο και χρόνο ανά τους αιώνες. Παρακολουθούμε την πορεία κάποιων ανθρώπων την τελευταία εικοσαετία στην Αμερική αλλά, μέσα από αυτήν την πορεία, βλέπουμε και αναφορές στο παρελθόν. Βλέπουμε τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι που σχεδίασε το δαχτυλίδι, τον Τσαϊκόφσκι, τον Όσκαρ Ουάιλντ... Ξεκινάει και τελειώνει ολοκληρώνοντας έναν κύκλο. 
Η γραφή του είναι πολύ σημαντική ενώ οι ιστορίες που παρακολουθούμε είναι τέλεια ολοκληρωμένα μονόπρακτα. Έχει γέλιο, συγκίνηση, ευαισθησία, πολύ γυμνό αλλά παρουσιάζεται με άρτια αισθητική. Είναι πολύ ελπιδοφόρο και έχει μεγάλο άνοιγμα. Αφορά πολύ κόσμο.


Οι ηθοποιοί εμπιστεύθηκαν το εγχείρημα όσο κι εγώ και πίστεψαν σε αυτό ώστε να εκτεθούν σωματικά και ψυχικά, γιατί δεν είναι μόνο η γύμνια η σκηνική, είναι και η γύμνια της ψυχής. Ειδικά στον συγκεκριμένο χώρο, που η επικοινωνία με το θεατή είναι τόσο άμεση, θα λέγαμε ότι πρόκειται για την απόλυτη έκθεση. Το δουλέψαμε αρκετά -τέσσερις μήνες προβών- και πιστεύουμε ότι το αποτέλεσμα θα μας δικαιώσει. Η Δέσποινα Βολίδη έκανε το σκηνικό και τα κοστούμια, που είναι συγκλονιστικά και πολλά. 150 κοστούμια (!) κάποια εποχής και πολύ εντυπωσιακά, άλλα μοντέρνα και ιδιαίτερα.
Η δόμηση θα είναι κινηματογραφική, η μία σκηνή μετά την άλλη με γρήγορες εναλλαγές.
Εάν δεν ήταν ηθοποιός και σκηνοθέτης, τι άλλο θα μπορούσε να είναι σε αυτή τη ζωή;

Γ.Λ.: Κατ' αρχήν, είμαι μόνο ηθοποιός. Αυτό κάνω, αυτή είναι η ιδιότητά μου. Σκηνοθέτης έγινα κατ' ανάγκη όταν κάποια στιγμή χρειάστηκε να οραματισθώ μια παράσταση, μπήκα στη διαδικασία και μου άρεσε αλλά κατά βάθος αισθάνομαι ηθοποιός.
Αν ξεχνούσα αυτήν την ιδιότητα θα είχα ασχοληθεί με την σπουδή μου πάνω στη συντήρηση αρχαιοτήτων, που εξακολουθεί να με ενδιαφέρει πάρα πολύ -ακόμα μελετάω- και θα μπορούσα να γίνω ένας εμπορικός συλλέκτης, να μαζεύω πράγματα και να τα πουλάω... Και ίσως να είχα βγάλει και χρήματα μέσα από μια τέτοια διαδικασία, από μια τέτοια σχέση με την τέχνη, γιατί από το θέατρο δε μπορείς.
Οι παραγωγές που βλέπουμε στο Studio Κυψέλης είναι δυναμικές και σχεδόν πάντα αφορούν πρωτόπαιχτα έργα, άγνωστα στο κοινό. Αντιλαμβανόμαστε εύκολα τα πλεονεκτήματα μιας τέτοιας επιλογής, υπάρχουν όμως και αρκετά μειονεκτήματα.

Γ.Λ.: Τεράστια.

Βασικό μειονέκτημα είναι ότι δεν υπάρχουν σημεία αναφοράς.

Γ.Λ.: Ακριβώς! Με ενδιαφέρει το πρωτότυπο.
Ακόμα και στα έργα που δεν είναι πρωτόπαιχτα βάζω έναν νέο αέρα αναφοράς, να μην είναι όμοια με τις προγενέστερες παρουσιάσεις ή επαναλαμβανόμενα.
Είναι πάρα πολύ σημαντικό να καταφέρεις να βρεις ένα ιδιαίτερο κείμενο και να μπορέσεις να του δώσεις μια μορφή. Προτιμώ αυτά τα κείμενα, όπως τη Κωμωδία του Έρωτα που δεν είχε ανέβει ποτέ στην Ελλάδα ή τα Μισά Μισά ή τα Βρώμικα Κόλπα...*
Όπως με το Leonardo's ring φέτος ή τη Ρωμαϊκή άνοιξη της κυρίας Στόουν όταν, αφού εξασφάλισα τα παγκόσμια αποκλειστικά δικαιώματα, ανέβηκε για μία μόνο φορά από τους Θεατρίνων Θεατές μετά την έγκριση που πήρε το κείμενο της θεατρικοποίησής μου.
Τι να πρωτοθυμηθώ; Το CABARET ΕΛΛΑΣ της Τούλας Μπούτου με το Μανώλη Δεστούνη, το ΜΠΟΥΛΟΥΚΙΑ ΘΕΑΤΡΙΝΟΙ με τον Κώστα Λαβδιώτη και το ΚΑΘΕ ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΡΑΓΟΥΔΩ, μια συναυλία με τη Μαριάννα Τόλη και το Γιάννη Φίλια...
Βουτάω λοιπόν σε βαθιά νερά, σε μια τεράστια θάλασσα και κολυμπάω μόνος μου βλέποντας μπροστά. Από την πρώτη ανάγνωση ενός έργου από το πρωτότυπο οραματίζομαι την παράσταση, ξέρω ποιους ηθοποιούς θέλω να ζητήσω, τι παραστασιοποίηση θέλω να έχει, ξέρω σε τι μορφή σκηνικής τοποθέτησης θα πάμε... Έργα που ανοίγουν με τις ωραίες ομάδες που σχηματίζουμε μέσα στο χρόνο και με το δικό μας πέταγμα. Είναι πιο δελεαστικό το κολύμπι στα ανοικτά, και όπου μας βγάλει η άγνωστη θάλασσα χωρίς δεδομένη δυναμική.
Όλες οι εικόνες της ανάρτησης: φωτογράφηση με τους ηθοποιούς του Leonardo's ring και ο Γιώργος Λιβανός (από το προσωπικό του αρχείο)
Γ.Λ.: Σήμερα μου ήρθε μια πρόταση από το Ίδρυμα Κακογιάννη. Συζητάμε μήπως ανέβει η Κωμωδία του Έρωτα εκεί. Tους ενδιαφέρει πάρα πολύ. Μου είπαν ότι αν είχα πάει από πέρυσι την πρόταση για το Leonardo's ring θα είχαν κάνει εκείνοι όλη την παραγωγή! 


Έχω κρατήσει μια παλαιότερη δήλωσή σας: «Όταν μου μπει κάτι στο μυαλό δεν ηρεμώ μέχρι να το φέρω εις πέρας.»  Μέχρι που μπορεί να φτάσει αυτή η εμμονή;

Γ.Λ.: Τα βάζω με τον εαυτό μου προσπαθώντας να φτάσω στο καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Αν δε φτάσω σε έναν στόχο δε τα παρατάω ποτέ. Στη δουλειά μας -το να κάνεις θέατρο πια θεωρείται μια μέγιστη πολυτέλεια- το δικό μου στοίχημα είναι ακριβώς ότι λέω ΘΑ την κάνω αυτήν την παράσταση. Αναμετρώμαι με τον εαυτό μου κάθε φορά αλλά παραμένω πιστός στο στόχο παρά τις δυσκολίες και τις πολλές ώρες δουλειάς που μου στερούν άλλα πράγματα και μου στοιχίζουν στην προσωπική μου ζωή. Η εργασιομανία σε απομονώνει, σε κάνει να κουβαλάς ένα βαρύ φορτίο μόνος. 


Οι Θεατρίνων Θεατές έχουν αδιαμφισβήτητη επιτυχία και διάρκεια. Που οφείλεται;

Γ.Λ.: Νομίζω στην εξαιρετικά πετυχημένη δυναμική των συνεργατών. Κανείς δε πορεύεται μόνος και στους Θεατρίνων Θεατές έχω ανθρώπους πολύ σημαντικούς, που με στηρίζουν, που είναι παρόντες, που δουλεύουν με μεράκι και είναι μαζί μου συμπορευτές, ακόμα και απλήρωτοι πολλές φορές γιατί το κάνουν με καλή προαίρεση και πραγματικά καλή θέληση. Η βασική μου συνεργάτιδα η Μαριάννα η Τόλη που με στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια και όλοι οι ηθοποιοί, ο Χρήστος Λιακόπουλος, η Καίτη Ιμπροχώρη, ο Γιάννης ο Τσιώμου και τόσα άλλα παιδιά, ο Μενέλαος Τζαβέλλας, η Δέσποινα η Βολίδη που έφτιαξε το χώρο και παλέβει για να κάνει εντυπωσιακά κοστούμια και σκηνικά στις παραστάσεις μου και που μαζί βρίσκουμε τρόπους να κάνουμε εντυπωσιακά παιχνίδια και τερτίπια στο μάτι με όσο το δυνατό μικρότερο budget... Όλα αυτά, η μεγάλη αυτή ομάδα έχει κοινό στόχο με μένα, τους παρασύρω στο δικό μου όραμα και με εμπιστεύονται, γιατί χωρίς εμπιστοσύνη δεν υπάρχει σκοπός, δεν υπάρχει επίτευξη στόχων και δε μπορείς να θέσεις έναν στόχο και να τον φέρεις εις πέρας. Η αμοιβαία εμπιστοσύνη δημιουργεί την ασφάλεια και η πίστη στο σύνολο φέρνει το αποτέλεσμα. Μόνο έτσι μπορείς να πορευθείς στο θέατρο, μέσα από ομάδες.
Έχω περάσει και από το Εθνικό και από άλλες δουλειές σε πολύ μεγάλα θέατρα αλλά μέσα από την ομάδα μπορώ να καταφέρω στόχους χωρίς να κάνω εκπτώσεις, ούτε εγώ αλλά ούτε οι συνεργάτες μου.
Φωτογραφία: Το κοριτσακι μου, κουρδιζει την κιθαρα για να απογειωσει ( μαζι με το γιαννη, αλλη λατρεια) τους ανεμομυλους του νου...
Η Μαριάννα Τόλη κουρδίζοντας την κιθάρα για να προβάρει το τραγούδι της παράστασης Leonardo's ring μαζί με τον Γιάννη Φίλια
Τι άλλο θα δούμε αυτή τη χρονιά από στο Studio Κυψέλης;

Γ.Λ.: Το Μισά-Μισά* με την Ισμήνη Καλέση και τον Αντώνη Ραμπαούνη που συνεχίζει από πέρυσι και το νέο "Οργισμένα νιάτα" του Τζον Όσμπορν που είναι μια ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη ματιά στο ιδιαίτερο μοντέρνο και πολύ σημαντικό αυτό έργο του Όσμπορν, με μια καλή διανομή. Μια όμορφη παράσταση που θα ανέβει τα Χριστούγεννα και ένα πολύ φιλόδοξο έργο που αφορά αυτό που βιώνουμε όλοι, την κρίση των αξιών και τα προβλήματα των κρίσεων της ηλικίας. Πολύ τρυφερό και ευαίσθητο έργο αλλά και μία έκρηξη.
Παράλληλα, θα κάνουμε με τον Γιώργο Χριστοδούλου το "Καβάφης Επέστρεφε". Ένας ιδιαίτερος μονόλογος πάνω σε κείμενα για την ερωτική ζωή του Καβάφη με αφορμή τα 150 χρόνια από το θάνατό του (έτος Καβάφη), με ποίηση και πληροφορίες άγνωστες για τον ποιητή, με τη γερή παρουσία και ταπεραμέντο του Γιώργου, που εκτιμώ πολύ, και με διάθεση έρευνας και πρωτοτυπίας που με ελκύει τόσο!

Γ.Λ.: Επίσης, φέτος, θα διδάξω υποκριτική στον Πειραϊκό Σύνδεσμο που είναι μεγάλη τιμή για μένα. Επιτέλους θα κάνω κάτι που με ενδιαφέρει πολύ καθώς θα έχω μια επαφή με νέα παιδιά, με τη νέα γενιά θεατρίνων επιδιώκοντας μέσα από αυτό να τους αναγνωρίσω, -ειδικά τους 17άριδες-18άριδες που είναι πολύ εύπλαστο υλικό- να δω πως η δικιά μου η γνώση να περάσει σε αυτούς και να σχηματοποιήσει ολοκληρωμένους καλλιτέχνες. Θα ασχοληθώ με το σύγχρονο θέατρο που έχω διδαχθεί.

Γ.Λ.: Είμαι υπέρμαχος της σκληρής δουλειάς. Ποτέ στη ζωή μου όσο έκανα θέατρο δεν έκανα τρεις ή τέσσερις ή πέντε ώρες πρόβα. Έμενα επτά και οκτώ και αυτό ήταν αποδοτικό -η εργασιομανία στο θέατρο- στο να καταλάβω ποιος είμαι. Ο θεατής μεταλαμβάνει την ικανότητα του θεατρίνου να του μεταφέρει, να μεταδώσει μια εικόνα, μια εποχιακή τοποθέτηση του ποιος είναι και τι θέλει, μια κοινωνικοπολιτική άποψη...
Από το δελτίο τύπου του Leonardo's ring...

Εντυπωσιακά προκλητικό στην σύλληψη και στη γραφή, απαιτεί δεξιοτεχνία και στην εκτέλεση, αφού πέρα από την ιδιαίτερη θεματική έχει απόλυτο αντρικό γυμνό, διαλόγους που σοκάρουν και μια ευαισθησία που κόβει την ανάσα.

Διανομή: Χρήστος Λιακόπουλος, Κώστας Φραγκολιάς, Στάθης Παναγιωτίδης, Παναγιώτης Κατσίκης, Τιμώθεος Θάνος και Γιάννης Κωστάρας.

Συναντήσεις ανθρώπων σε μια αέναη κυκλική προσπάθεια να επικοινωνήσουν. Έρωτες που σβήνουν, σχέσεις που ξεκινάνε, φιλίες που ολοκληρώνονται, και ο έρωτας όπως τον αντιλαμβάνεται ο συγγραφέας. Αιώνιος, αισιόδοξος, ζωοφόρος.
Το βασικό χαρακτηριστικό του έργου είναι ότι έξι ηθοποιοί καλούνται να παίξουν δεκάδες ρόλους, σε ένα πρωτότυπης γραφής κείμενο που απαιτεί και σηματοδοτεί νέα φόρμα παραστασιοποίησης και οι συντελεστές αισιοδοξούν σε ένα αποτέλεσμα που θα εντυπωσιάσει.

Συντελεστές:
Μετάφραση: Κώστας Βούλγαρης
Σκηνοθεσία, επεξεργασία-απόδοση, φώτα: Γιώργος Λιβανός
Σύμβουλος παράστασης και δραματουργός: Βασίλης Μπουζιώτης
Στίχοι και μουσική επιλογή: Μαριάννα Τόλη
Κινησιολογία, χορογραφίες: Σίμωνας Πάτροκλος
Σκηνικά, κοστούμια: Δέσποινα Βολίδη
3D animation: Φώτης Σπυρόπουλος
Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Αλμάλης
Κινηματογράφηση: Μενέλαος Τζαβέλλας
Εκτέλεση κοστουμιών: ΦΑΣΟΛΙ
Γραφιστικά: Gorna Mijalcic
Το τραγούδι της παράστασης ερμηνεύει η Μαριάννα Τόλη την οποία συνοδεύει στο πιάνο ο Γιάννης Φίλιας.
ΤΟ ΕΡΓΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΣΤΗΡΑ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ
Στο Studio Κυψέλης από τις 25 Οκτώβρη.
Παραστάσεις: Πέμπτη 9:30 μ.μ., Παρασκευή 00:00 π.μ. (μεταμεσονύχτια) και Σάββατο 9:30 μ.μ.
Γενική είσοδος 15 ευρώ μαζί με ποτό.
Πληροφορίες-κρατήσεις: 2108819571
Σύλλογοι και ομαδικά εισιτήρια: 2130401873
Φύγαμε.

* Διαβάστε σχετικά με αυτές τις παραστάσεις ακολουθώντας τους παρακάτω συνδέσμους:
Η Κωμωδία του Έρωτα
Μισά Μισά
Βρώμικα Κόλπα
Αλλά και για το Leonardo's ring (από την πρεμιέρα)
Καβάφης Επέστρεφε

Εν κρυπτώ και παραβύστω - Νικόλαος Καρακάσης

   Ο κύριος Γυμνασιάρχης κουνούσε το δάχτυλο επίμονα εμπρός στον Δήμαρχο, έναν εξηντάρη άνδρα με πεταχτή κοιλίτσα σαν μικρός πύραυλος, μαύρα μαλλιά που δε θα ήταν απίθανο να τα έβαφε, και μάγουλα τόσο πεταχτά σαν εκείνα τα ψάρια που κάποιες φορές μάζευε ο μπάρμπα-Φώτης από τα άπατα του βυθού.

Βιβλίο στο παγκάκι - Η πτώση του Οίκου των Άσερ - Δημήτρης Αλεξίου

   Την αναγνώρισα μόλις κάθισε. Από το σχήμα των γλουτών της, τον τρόπο με τον οποίο τα κόκαλα της λεκάνης πίεσαν τον ξύλινο σκελετό μου, τη μυρωδιά του κορμιού της που πότιζε τη φούστα στις ραφές, και το βιβλίο που κρατούσε στα χέρια της.

Ιστορίες από ένα παγκάκι

Ψαρεύοντας στο απέραντο διαδίκτυο, με οδηγό την τύχη, έπεσα πάνω σε αυτή τη μικρή, κομψή, κεφάτη συλλογή κειμένων αγαπημένων συγγραφέων. Αποφάσισα να τη μοιραστώ σε μια διάθεση να ανταλλάξουμε εντυπώσεις, να συμφωνήσουμε, να διαφωνήσουμε ή να εμπνευστούμε για κουβέντα.
Χωρίς να ξέρω που μπορεί να μας οδηγήσουν οι γράφοντες ή οι ήρωες των ιστοριών τους και στην ίδια, ήδη γνωστή, πρόθεση δημοσίευσης έργων μέσα από τούτες τις σελίδες, θα ακολουθήσουν τούτης της εισαγωγής έντεκα διηγήματα.

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη