Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Έργα

Έχουν δημοσιευθεί-φιλοξενηθεί μέσα από αυτές τις σελίδες. Έργα ανθρώπων που δημιουργούν με αγάπη. Κάποια από αυτά σε πρώτη δημοσίευση με αποτέλεσμα να κολακευτώ τα μάλα για την προτίμηση που έδειξαν οι δημιουργοί τους και την εμπιστοσύνη.
Και συνεχίζουμε... τόσο εκείνοι που διαβάζουν και παρακολουθούν όσο και οι άλλοι που δημιουργούν, όλοι με ζήλο και αγάπη. Και ο ιστότοπος στη μέση, μια γέφυρα που ενώνει τις δύο μεριές. Έτσι το φαντάζομαι. Έτσι το σκέφτηκα. Έτσι προέκυψε.
Σε τούτη τη σελίδα συγκέντρωσα όλες τις αναρτήσεις των έργων που διαβάζονται από αυτό το ιστολόγιο ή που τα κατεβάζετε από αυτό το ιστολόγιο, για να μη χάνονται στο βουητό του χρόνου.
Αναζητήστε τα γρήγορα πατώντας το σύμβολο που προπορεύεται του ονόματός τους.
Μυθιστόρημα
H κληρονομιά του Κωνσταντίνου Βαρδή
 Ο νταής του Κωσνταντίνου Βαρδή
 ΑΖΑΖΟΥΚ του Κωνσταντίνου Βαρδή
 
Αληθινές ιστορίες [πρώτη δημοσίευση]
▩ Τότε που πέθανα, του Χρίστου Μαβόγλου
 Τα βραχιόλια, της Λένας Μαυρουδή Μούλιου
Το μάτι της Αθήνας, του Χρίστου Μαβόγλου

"Τι φταίει" της Εύης Καφούρου από τον Θεοχάρη Παπαδόπουλο

Ήρθε μέσα από το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και, όπως πάντα, το koukidaki παραμένει ανοιχτό σε/για ανθρώπους που διαβάζουν ή έχουν να μοιραστούν πράγματα για δημιουργία και τέχνη. Χωρίς ρετούς και επεμβάσεις, το κείμενο που έγραψε ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος για μία (ακόμα) ποιητική συλλογή. Σε παλαιότερη ανάρτηση μπορείτε να διαβάσετε μια λογοτεχνική ανάλυσή του (αν ακολουθήσετε αυτόν τον σύνδεσμο) ή ένα αρκετά ενδιαφέρον άρθρο για τα προβλήματα της λογοτεχνίας (σε αυτόν τον σύνδεσμο). Ο ίδιος, γράφει για θέματα λογοτεχνικά και ό,τι τον ενδιαφέρει και σε άλλους ιστότοπους.

Το εξώφυλλο της ποιητικής συλλογής της Εύης Καφούρου "Τι φταίει"

Συμβαίνει κάποιες φορές, να διαβάζουμε ένα βιβλίο, που έχει κυκλοφορήσει μερικά χρόνια πριν και να ανακαλύπτουμε ότι πρόκειται για έργο τραγικά επίκαιρο.

Την παραπάνω περίπτωση έχουμε και στο βιβλίο της Εύης Καφούρου, «Τι φταίει». Πρόκειται για μια ποιητική συλλογή, που ενώ κυκλοφόρησε το 2007, θα 'λεγε κανείς ότι ταιριάζει πολύ περισσότερο στη σημερινή εποχή της κρίσης και της αβεβαιότητας. Ποίηση κυρίως υπαρξιακή με έντονο κοινωνικό προβληματισμό. Εικόνες μιας πεζής καθημερινότητας και μιας σκληρής πραγματικότητας, που αποδίδονται με όμορφο ποιητικό τρόπο. «Τι φταίει»; ρωτά η Εύη Καφούρου, χωρίς να μας δώσει την απάντηση ή καλύτερα αφήνοντας τον αναγνώστη να τη βρει. Εξάλλου, όπως έχει γράψει κι ο Βάρναλης: «Ποιος φταίει; Ποιος φταίει;… κανένα στόμα / δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα». Για να κατανοήσουμε, όμως, καλύτερα τα παραπάνω, παραθέτουμε ένα ολόκληρο ποίημα: 

Στων δρόμων το πλήθος
μοιάζουμε κουκκίδες,
μοναχικές πορείες με αισθήματα
στοιβαγμένα σε αμπάρια…
Καράβια είμαστε
που έχασαν την πυξίδα
και το λιμάνι,
όνειρο που φεύγει με τη νιότη…
Του καιρού το σινιάλο
ακολουθούμε υπνωτισμένοι
και η ζωή μας οδηγεί σαν ναυαγούς,
από τη Σκύλα στη Χάρυβδη...

Όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, η ποίηση της Εύης Καφούρου, στην ποιητική συλλογή, «Τι φταίει», είναι κυρίως υπαρξιακή.

Ένα θέμα, που θίγεται αρκετά, είναι η μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου: «Δυο οι καρέκλες, / μα εσύ πάλι μόνος…». Και αλλού: «και συ στο παλτό σου χωμένος, / ευχές θα δώσεις, την μοναξιά σου να κοιμήσεις…».

Στα ποιήματα της συγκεκριμένης ποιητικής συλλογής συναντάμε διάφορες εικόνες –σύμβολα, που εκφράζουν τις αγωνίες, τα ερωτήματα και τις αναζητήσεις της ποιήτριας. Η παπαρούνα, που βρίσκεται στην άκρη του γκρεμού, για την Εύη Καφούρου βρίσκεται «στο λίγο ακόμα από ζωή» ή ο καθρέφτης, που θυμίζει «ό,τι από την αύρα της έχει απομείνει…».

Θα κλείσουμε αυτό το μικρό μας ταξίδι στην ποιητική συλλογή της Εύης Καφούρου, «Τι φταίει», προτρέποντας τους αναγνώστες να ανοίξουν αυτή: «τη συλλογή απ' τις εμπειρίες», που, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η ίδια: «αυτές θα μας οδηγήσουν στο τέρμα…».


Θεοχάρης Παπαδόπουλος

Μέντορας - Δημήτρης Ζουγκός


Τόσο ντροπαλός είσαι;

Καμία σχέση.
Αρκεί να μην πρόκειται για κάτι δικό μου,
δεν γουστάρω να είμαι στο επίκεντρο.
Είμαι τόσο κοινωνικός που αν δεν με τραβολογάνε, δεν συστήνομαι.


Αντήνορας

Μονάχος λοιπόν,
Όπως και πρώτα στην αρχή των πάντων
Καθαρός από θορύβους άλλους
Πόσο ανάγκη έχω έναν νου που κι αν ηχήσει
Του Δία κεραυνός από του κόσμου κάθε γωνία
Τυλιγμένος θα μείνει μες τον βαθύ του στοχασμό
Όπως τυλίγουν τους νεκρούς σε γάζες
εκείνοι που πιστεύουν σε άλλους Θεούς

Γιατί κάτι θαυμάσιο έχω να πω τώρα
Κάτι που μόνο οι ζωντανοί το κοροϊδεύουν
Αν και δεν είναι για νηφάλιο αυτί
Και ίσως όποιος μ ακούσει
Γελάσει και δακρύσει
Για μια ολόκληρη ώρα

Με την γέννηση ξεκινά η τραγωδία
η μοίρα το μέλλον καθενός έχει προδικάσει
Και βούληση δική τους οι άνθρωποι δεν έχουν
Για το καλό και για το κακό υπόλογοι είναι οι Θεοί
Και απολογούνται στον εαυτό τους.

***

Υπάρχει κάπου μέσα σε αυτή τη μεγάλη πόλη. Ένας δημιουργός τής ποίησης, ήσυχος και βουβός, παρά την απίστευτη ηχώ που αφήνουν πάνω σου τα έργα του. Γιατί Μέντορας; Δε γνωρίζω ποια τύχη ή μοίρα και ποια συγκυρία τού όρισε αυτό το όνομα αλλά, με έναν μαγικά ανεξήγητο τρόπο, ήρθε και του ταίριαξε υφασμάτινο γάντι.
Μιλάμε στο διαδίκτυο ανταλλάσσοντας γραπτά μηνύματα και, ανάμεσα στις ηλεκτρονικές "συναντήσεις" μας, διαβάζω έργα του -κυρίως τα θεατρικά του- και του γράφω τα σχόλιά μου. Εκείνος, από τη πρώτη στιγμή, φαίνεται να έχει μια ασυγκράτητη αγάπη για καθετί αυθεντικό. Έτσι, σκέφτηκα να μην τον "ταλαιπωρήσω" άσκοπα με ερωταπαντήσεις-τύπου-συνέντευξη-τυποποιημένα λόγια. Δε θα του ταίριαζε ποτέ! Κρατάω σα φυλαχτό τις κουβέντες μας και προσπαθώ μέσα από εκατοντάδες στιγμές να απομονώσω ό,τι αξίζει, ό,τι φωτίζει το μέσα του και ό,τι σχετίζεται με το έργο του. Εκ των υστέρων θα του επιτρέψω να τα (ξανα-)διαβάσει, αγωνιώντας για την κατάληξη. Αν αυτό το κείμενο (υπάρχει κάπου στο άπειρο και) μπορείς να το διαβάσεις, δε σημαίνει ότι του άρεσε -μη τα μπερδεύουμε-, σημαίνει ότι είμαι/είσαι/είμαστε αρκετά τυχεροί.
Ο Δημήτρης Ζουγκός είναι ο τύπος που θα σου πει ότι "το ζητούμενο είναι να κάνεις αυτό που θέλεις και να είσαι έτοιμος να χαθείς γι' αυτό", τονίζοντας την κάθε λέξη ακόμα και μέσα από το τσατ. Μέσα στις ιστορίες που μου γράφει υποστηρίζει πως "κάποτε σε μια έκθεση είχα συστηθεί ως Αλεπουδέλης σε μια κυράτσα. Λοιπόν, ρωτούσε να μάθει ποιανού ήταν οι στίχοι και της απάντησα του Ελύτη και μου λέει, ναι, έχετε δίκιο, κάτι μου θυμίζουν." Έχω καταλάβει ότι γενικά δε πολυμιλάει. Τουλάχιστον όχι για το σύνολο του έργου του. Κάποια στιγμή μού σφραγίζει τη σκέψη αυτή όταν, μιλώντας για βραβεία... "Γι αυτό και δεν αναφέρομαι σε αυτά εκτός αν ο απέναντι είναι επηρμένος. Οπότε μετράμε ποιος την έχει πιο μεγάλη." Μιλάμε για καλλιτέχνες και δημιουργούς, κι εκείνος... "Η δημιουργία σε οδηγεί σε άλλον κόσμο πέρα από τον πραγματικό. Ίσως έχεις συναντήσει καλλιτέχνες, ακόμη και δημιουργούς, ανθρώπους με κοινωνική συνείδηση, αλλά δεν έχουν ταξιδέψει ποτέ με την ταχύτητα του φωτός και ούτε έχουν χωθεί σε μαύρες τρύπες. Εκεί οι νόμοι της φυσικής δεν ισχύουν. Δημιουργώ δεν σημαίνει ότι υπάρχω, περισσότερο μοιάζει με ένα ψιλόβροχο τον χειμώνα που κανείς δεν του δίνει σημασία", συμπληρώνοντας λίγο μετά "άμα ζεις τόσο κοντά στην ανυπαρξία μαθαίνεις ν' αγαπάς την ποίηση." Συζητώντας για μουσική ξεκαθαρίζει "αν δεν έχει στίχους δε μπορώ να ακούσω μουσική" και μιλώντας για ζωή "όλοι είμαστε εν δυνάμει φονιάδες. Το κουμπί είναι άλλη ιστορία". Άλλοτε, κουβεντιάζοντας για ένα δικό του έργο θα πληκτρολογήσει πως "ως δημιουργός, θαρρώ πως έχω κερδίσει το δικαίωμα του όρου, έχω να σου προσφέρω, και αυτό είναι όλο, μια διαφορετική ματιά" και θα συμπληρώσει περί δημιουργών πάντα -ένα ακόμα κομμάτι από το παζλ- "ο πόνος δεν είναι αυτοσκοπός, ούτε η τρέλα, αλλά οδηγείσαι με μαθηματική ακρίβεια σε αυτές τις ατραπούς. Αν θέλεις, να μην κοροϊδεύεις τουλάχιστον." Σε μια αναλαμπή αναμνήσεων θα μου αναφέρει: "Κάποτε πλησίασα, με την έπαρση των νιάτων, την Ιώ Μαρμαρινού. Είναι η πρώτη μεταφράστρια του Πίντερ στην Ελλάδα. Λοιπόν την πήρα τηλέφωνο και της λέω θέλω να διαβάσετε κάτι, μου απαντάει και ποιος είσαι εσύ για να ασχοληθώ. Μου γύρισαν τα μυαλά, της ανταπαντώ πως αν δεν είναι ό,τι καλύτερο έχει διαβάσει στην νεοελληνική λογοτεχνία να μην μπει καν στον κόπο να μου στείλει απόκριση. Μετά από μια εβδομάδα με παίρνει τηλέφωνο, συγχαρητήρια μού λέει είστε ο καλύτερος συγγραφέας που έχω αναγνώσει τουλάχιστον τα τελευταία 20 χρόνια, τα συλλυπητήριά μου τώρα θα πεθάνετε στην ψάθα. 'Επειτα γινήκαμε φιλαράκια και προσπάθησε να προωθήσει το έργο μου εις μάτην. Μετά από χρόνια ακόμη, να και τώρα, σκέφτομαι τα λόγια της."

**

(Για το "Δωμάτιο 12" που έγραψε μονοκόμματα)

Σε μιάμιση ώρα;

Η ώρα ήταν το προσωπικό στοίχημα. Το αποτέλεσμα μη αναμενόμενο. Το χάρηκα περισσότερο από κάθε άλλο εγχείρημα.

**

Tον διάβασα.
Tον Kανίβαλο

και;

Ενισχύθηκε η άποψη ότι γράφτηκε από ένα δυνατό μυαλό.

Τρελοί, απίθανοι, ανούσιοι, παράλογοι συλλογισμοί οδηγούν σε απόλυτα λογικά, τεκμηριωμένα συμπεράσματα... μέσα από έξυπνες ατάκες που σε κάνουν να γελάσεις αλλά μόνο επειδή τις βρίσκεις ενσωματωμένες μέσα στο έργο.. αν τις απομονώσεις δεν είναι το ίδιο αστείες.
Μου αρέσει η εξίσωση: παιδί=χρήμα
'Οπως επίσης, μου αρέσει η οικονομική πολιτική του Κλαρόν για το δάνειο της Ελλάδας... σατανικό σχέδιο (σου),
όπως και η ιδέα του "επιχειρηματία του χρόνου" του Μελχιοτ.

Πρέπει να το φανταστείς επί σκηνής

Σωστά.. στη σκηνή αναπνέει

Εκεί οι ατάκες παίρνουν ζωή.

Όπως για όλα τα θεατρικά έργα. Όμως, εδώ δε πρέπει ο θεατής να χάσει ούτε μία λέξη, καθώς όλες οι λέξεις είναι στοιχεία που σε βοηθούν να πας παρακάτω και να κατανοήσεις τους συλλογισμούς.

Το είχα κατά νου όταν δούλευα σε να μπαρ. Είχα έναν σερβιτόρο που μου λέγε συνέχεια ''βάλε νερά με πάγο''. Μιλάμε ήθελα να τον σκοτώσω. Το είχα κάψει μαζί του.

***

Σήμερα σκεφτόμουν ότι ο μόνος λόγος που συνεχίζω να υφίσταμαι είναι ότι ίσως υπάρχει ένα παράλληλο σύμπαν όπου μπορώ πια να ηρεμήσω.

Αν βρεις το παράλληλο σύμπαν θέλω κι εγώ, αλλά νομίζω ότι δε θα το βρεις. Εσύ απλά κάνε αυτό που ξέρεις να κάνεις και δε χάνεις σε τίποτα από όλον αυτόν τον συμφερτό. Δες το κάτι σαν αναγκαίο κακό.

Δυστυχώς είμαι πολεμιστής και καθόλου σοφός.

Δεν είναι αναγκαίο κακό...είναι η ρίζα που πρέπει να την κόψει κάποιος.

Και μετά τι;
Πες ότι απεγκλωβίζεσαι από αυτό που σε χαλάει,
μετά τι;

Και μετά τίποτα..κατεβαίνεις απλά το ποτάμι
Άλλωστε δεν περιμένει κανείς στο τέλος της γραμμής
παίζεις σκάκι Τζένη?

Δυστυχώς όχι.. Δεν έμαθα ποτέ

Λοιπόν στο σκάκι δεν υπάρχει τίποτα τυχαίο..αν κάνεις ένα λάθος στην αρχή ξέρεις ότι όσο καλά κι αν παίξεις στο τέλος θα χάσεις.
Φαντάσου λοιπόν να μπορείς να το βλέπεις από τώρα...

Το σκάκι όμως έχει συγκεκριμένα πιόνια, συγκεκριμένες κινήσεις και συγκεκριμένους παίκτες και κανόνες..οπότε μπορείς να υπολογίσεις τι θα γίνει μετά.
Η ζωή;

Και η ζωή το ίδιο είναι...δεν υπάρχουν απρόβλεπτοι παράγοντες παρά κακές κινήσεις.
Αν συναναστρέφομαι με ηλίθιους το λάθος είναι δικό μου.
Αν υπάρχουν ηλίθιοι το λάθος επίσης είναι δικό μου που τους ανακάλυψα.

Θεωρείς ότι δεν έχεις να κερδίσεις τίποτα από τους ηλίθιους;

Απολύτως...πρέπει πάντα να παίζεις με καλύτερους παίχτες!

Για να εξελιχθείς.. ναι.
Τότε γιατί το κάνεις;

Διότι υπάρχουν στον χώρο μου. Υπάρχουν γύρω μου. Βλέπω καπέλα χωρίς κεφάλια.

Όπως εκείνος ο σουρεαλιστής... Άρα, αν δεν μπορείς να τους αποφύγεις, ούτε και να βρεις μια χρυσή τομή για να τους ανεχθείς;
πρόβλημα

...Και δεν υπάρχει τίποτα να κρατήσει.

Η μεγάλη πόλη δεν έχει περισσότερες ευκαιρίες;

Αν ήμουν πιο νέος ίσως...

Η τέχνη δεν έχει ηλικία Μέντορα.. Δεν είσαι ποδοσφαιριστής! Νεότατος είσαι.

Σε σχέση με την εποχή μου Τζένη... και η τέχνη έχει ηλικία σε μας της δεύτερης κατηγορίας δημιουργούς.

Τι θα πει δεύτερης κατηγορίας δημιουργούς; Όλοι οι δημιουργοί είναι δημιουργοί.. ακόμα κι όταν δημιουργούν βλακείες

Δεν υπάρχει η ίδια ορμή, υπάρχει ωριμότητα, εμπειρία όλα όσα χρειάζονται για να καταξιωθείς εκτός από ένα...την αλήθεια...πλέον χάνεται πίσω από συναισθηματισμούς..
Όχι Τζένη δημιουργός ήταν ο Δάντης, ο Πόε, ο Μπάροουζ, ο Πεσσόα... μην βάζεις στην ίδια κατηγορία τους αναγνωρισμένους του σήμερα.

Με τη λέξη δημιουργός εννοείς εκείνον που δημιουργεί το αριστούργημα.. όχι τον οποιονδήποτε.. τώρα κατάλαβα. Αλλά και πάλι.. δε ξέρεις σε ποια κατηγορία θα σε κατατάξει η ιστορία! Κανείς δε το ξέρει.. ούτε κι ο Πόε το ήξερε.. έκανε αυτό που ήξερε και η ιστορία έδειξε τι απόγινε το έργο του.

Και πιστεύεις ότι αξίζει; Δεν υπάρχει πλέον ρομαντισμός...κανείς δεν καταλαβαίνει την αξία μιας ιδέας

Κάποιοι την καταλαβαίνουν. Και ναι! Πιστεύω ότι αξίζει,
ακόμη και ένας να την καταλάβει..αξίζει.

Αξίζει κάποιος να βασανίζεται και να ριγεί όταν κανείς δεν του δίνει το χέρι μόνο και μόνο για να ευαρεστηθούν τα μάτια κάποιου μελλοντικού αναγνώστη;
Στην ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή, υπάρχει ένα ποίημα του Βλαβιανού ...κανόνες της ποίησης, αν θες ρίξτου μια ματιά
Ή κάτσε στο φέρνω.

Εγχειρίδιο Ποιητικής

1. Αν ζήσεις μ’ ένα ποίημα, θα πεθάνεις μόνος.
2. Αν ζήσεις με δύο ποιήματα, θ’ αναγκαστείς να απατήσεις το ένα.
3. Αν συλλάβεις ένα ποίημα, θ’ αποκτήσεις ένα παιδί λιγότερο.
4. Αν την ώρα που γράφεις φοράς το στέμμα σου,
οι άλλοι θα σε κοροϊδεύουν.
5. Αν την ώρα που γράφεις δεν φοράς το στέμμα σου,
θα κοροϊδεύεις εσύ τον εαυτό σου.
6. Αν επαινείς τα ποιήματά σου, θα σ’ αγαπήσουν οι βλάκες.
7. Αν επαινείς τα ποιήματά σου κι αγαπάς τους βλάκες,
θα σταματήσεις να γράφεις.
8. Αν γράψεις ένα ποίημα και επαινέσεις το ποίημα κάποιου άλλου,
θα σ’ ερωτευθεί μια ωραία γυναίκα.
9. Αν γράψεις ένα ποίημα και επαινέσεις υπερβολικά το ποίημα κάποιου άλλου,
θα σε προδώσει μια ωραία γυναίκα.
10. Αν αφήσεις τα ποιήματά σου γυμνά,
θα σε κατατρύχει ο φόβος του θανάτου.
11. Αν σε κατατρύχει ο φόβος του θανάτου,
τα ποιήματά σου θα σε σώσουν.
12. Αν απαρνηθείς τα ποιήματά σου για την πεζογραφία,
θα βγεις σίγουρα κερδισμένος.
Η ποίηση θα αντέξει και χωρίς εσένα.

(Χάρης Βλαβιανός Νέα Ποιήματα 1996 – 1997)


Το γνωρίζω το ποίημα.. δίκιο έχει. Αν αξίζει...χμμ, μεγάλη κουβέντα.. αν στη θέση σου ήταν κάποιος άλλος συγγραφέας-δημιουργός ίσως του έλεγα να το σκεφτεί.. σε σένα λέω ότι αξίζει.

Το 6-7 δηλώνουν ότι είναι ψεύτης
Δεν ξέρω που γεννιέται η ποίηση, δεν ξέρω αν όλα είναι ποίηση, δεν ξέρω τίποτα για την ποίηση, είναι μια έννοια τόσο απέραντη όσο το απόλυτο τίποτα

Ακριβώς.. κι αφού δε ξέρουμε τίποτα.. γιατί συζητάμε για δημιουργούς πρώτης και δεύτερης κατηγορίας; Κι αν αξίζει...κ.ο.κ;
Στην ουσία δε ξέρουμε τίποτα... κανείς δε ξέρει...
Ρίχνεις το μπουκάλι με το μήνυμα σε έναν ωκεανό
μπορεί να μη γίνει τίποτα

γενικεύεις το συμπέρασμα

μπορεί να γίνει και το θαύμα.

Ναι, να πεθάνω και να αναγνωριστούν τα κείμενα από όσους τα απέρριπταν αρχικά. Πριν από τρία χρόνια θα μιλούσαμε διαφορετικά.

Τι σε ενδιαφέρει περισσότερο... να αναγνωρίσουν το έργο σου ακόμα κι όταν εσύ θα έχεις φύγει ή να μη το αναγνωρίσουν ποτέ; Ρητορική η ερώτηση.
Μπες στο χορό κι άσε την ιστορία να ξεχωρίσει την ήρα [οι άνθρωποι του σήμερα ίσως δεν είναι καλοί σε αυτό]

Η ιστορία γράφεται από ηλίθιους για ηλίθιους..και δυστυχώς δεν είμαι τόσο γενναίος όσο ο Σωκράτης γνωρίζοντας το πάθημά του.

Κάποιοι "ηλίθιοι" ξεχώρισαν τον Πόε και όλους τους άλλους...

Λυπάμαι απλά που δεν θα ζει ο άνθρωπος, που στην τελική και κανείς δεν εκτίμησε, να δει το έργο του δημιουργού.

(ακολουθούν άλλα σχόλια, όχι τόσο ουσιαστικά, μέχρι που του γράφω...)
Μη σκας τότε για όλους εκείνους τους βλαμμένους που πρέπει να υποστείς. Λες να μη το γνωρίζουν ότι είναι βλαμμένοι;
Ο κάθε ένας ξέρει ακριβώς τι είναι! Ακόμα κι όταν αρνείται να το δει. Ξέρουν πολύ καλά ποιοι είναι και τι είναι.. όπως ξέρουν πολύ καλά ποιος είσαι.

Σκέψου λοιπόν ότι ακόμα και στους βλαμμένους όλο και κάποιος είναι κοντά τους στα δύσκολα.. επομένως κανείς δεν γουστάρει τους δημιουργούς... είμαστε πως να το πω κομψά ...
απαραίτητοι όσο είμαστε μακριά

Ναι, διότι είναι πιο εύκολο να είσαι κοντά στον ηλίθιο παρά στον έξυπνο! Σωστό! Είσαι απαραίτητος αλλά από απόσταση.. κανείς δε θέλει να συγκριθεί. Ευχή και κατάρα μαζί.

Κρατάω την κατάρα

Και.. μη νομίζεις ότι ο ηλίθιος επιθυμεί να βρεθεί με τον έξυπνο.. σε καμία περίπτωση.. θέλει έναν πιο ηλίθιο για να φαίνεται έξυπνος!

**

Τους διάβασα τους "ζητιάνους" σου

Καλά τους έκανες..τους άξιζε

χαχαχα
Πολύ χαρισματικοί τύποι,  απίστευτοι!
Λάτρεψα την τελευταία φράση: "Τα αληθινά πλούτη είναι ότι έχουμε ο ένας τον άλλο." Για το δίδαγμά της. Αν είχαν πάρει χαμπάρι τι ακριβώς συνέβη ίσως να είχαν προτιμήσει τα "πλούτη" αλλά...

Έχει περάσει αιώνας από τότε. Είχα προσπαθήσει να το ανεβάσω με το ΚΘΒΕ και το Εθνικό...μετά με έπεισαν ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να γράφει κάποιος αττική ή μέση κωμωδία. Τελειώσαμε με τον Αριστοφάνη.
'Εγραψα άλλα δύο σε αυτό το στυλ αλλά τα έσβησα από τα νεύρα.

Δεν υπάρχει εμπορικός λόγος. Μήπως αυτό ήθελαν να πουν (;)
Έχεις μυαλό ξυράφι που το κατευθύνεις όπως και όπου εσύ θέλεις. Μπορείς να τοποθετηθείς μέσα στην οποιαδήποτε κατάσταση, να μιλήσεις για το οποιοδήποτε θέμα, να αγγίξεις οποιονδήποτε,... με δυο λέξεις να γράψεις τα πάντα! Ό,τι μπορεί να γραφτεί.. να δημιουργηθεί με γραπτό λόγο.
Τεράστια αξία αυτό. Σου δίνει την απόλυτη ελευθερία να επιλέξεις ανάμεσα στα άπειρα πράγματα που μπορεί να γράψει κάποιος χρησιμοποιώντας τα γράμματα!
Έχεις σωστό χιούμορ και σε σωστές δόσεις που, επίσης, κάνεις ό,τι θέλεις... Θέλεις μαύρο; Το κάνεις μαύρο; Θέλεις αστειάκια; Το κάνεις αστειάκια
Έχεις πλοκή (!!!) και όχι απλή εξιστόρηση. Δεν αφήνεις την ιστορία να σε πάει όπου θέλει, αλλά ξέρεις τι θα γράψεις από την αρχή και πως θα το πεις και τα πάντα. Ξέρεις το μέτρο και το ακολουθείς για να βγάλεις αυτό που υπάρχει στο μυαλό σου.

Κι όμως αυτό μου το έχουν αποδώσει ως μομφή... ότι και καλά δεν έχω συγκεκριμένο στυλ.

Συγκεκριμένο στυλ έχεις! Αν κάποιος διαβάσει μερικά δικά σου θα το ανακαλύψει. Βρίσκεται στον τρόπο που σκέφτεσαι.

**

Τζένη διαρκώς επιβεβαιώνομαι ότι καλά κάνω και μισώ τους ανθρώπους.

Το μίσος και η αγάπη είναι ένα τσακ δρόμος. Μήπως τους μισείς επειδή δε σε κατάλαβαν;

Τους μισώ γιατί δεν είναι λογικοί και έντιμοι. Ακόμα και ανάμεσα στα ζώα τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ο αρχηγός της αγέλης και οι υπόλοιποι από πίσω...θέλω να σε φάω; θα σε φάω αλλά θα σε σκοτώσω με τα ίδια όπλα που έχεις και συ.

Το ίδιο λέμε.. μόνο που έβαλες περισσότερες λέξεις.. Οι άνθρωποι αυτής της εποχής [για άλλες δε παίρνω όρκο] σκέφτονται διαφορετικά και πράττουν αλλιώς.. άρα, χάσμα που δε μπορείς να γεφυρώσεις εύκολα.

Λοιπόν, ήμουν σε μια συνάντηση και όλοι υποστήριζαν πως έχουν κάτι να πουν. Μα γιατί κανείς δεν το βουλώνει επιτέλους;

Α, πάντα θα έχουν κάτι να πουν, ακόμα κι όταν δε θα έχουν απολύτως τίποτα! Έτσι πάει. Αν μιλήσει έστω ένας -για μια μπούρδα- μετά πρέπει να μιλήσουν και όλοι οι υπόλοιποι -με άλλες μπούρδες;- οι περισσότεροι θεωρούν ότι η αξία μετριέται με τις λέξεις, οπότε, δεν είναι να χάνεις στιγμές με βουβαμάρες.

Όλοι έχουν θέμα κοινωνίας και νόμων.
Αν βιάσεις έναν 7χρόνο είσαι κτήνος. Αν του πετάξεις ένα πυρηνικό μανιτάρι στο κεφάλι το ονομάζεις παράπλευρη απώλεια...

Έτσι όπως το λες έχεις δίκιο. Αλλά πριν αποφασίσεις ποιος είναι λιγότερο ή περισσότερο κτήνος πρέπει να δεις τι οδήγησε τον καθένα στην πράξη του. Η ιστορία πίσω από την πράξη δε μπορεί να ανατρέψει το κτήνος;

Ο παιδεραστής, λοιπόν, οδηγημένος είτε από νοσηρές σκέψεις (ταραγμένη δηλαδή προσωπικότητα), είτε από απλή και μόνο καύλα (άρα αίσθηση), βιάζει. Και στις δυο περιπτώσεις ο σκοπός είναι υποκινούμενος πέρα από τις δυνάμεις του ίδιου του ανθρώπου. 
Στην άλλη κατεύθυνση τα κίνητρα είναι λογικά και σχεδιασμένα.

...Πέρα από τις δυνάμεις του ίδιου του ανθρώπου....
άρα εκεί είναι το κλειδί του "κτήνους"
ή του αντίθετου (;)

Αν πας στην ζούγκλα θα ρίξεις την ευθύνη στο λιοντάρι; Αν πάλι το φέρεις εδώ και το 'χεις στο κλουβί και κάθε μέρα το βαράς με το μαστίγιο και σου επιτεθεί, θα φταίει το λιοντάρι; Πρέπει να καταδικάζω κάποιον για την φύση του; Την επέλεξε; Πρόσεξε πόσο λεπτό είναι το σημείο...αν δεν τους θέλω, τότε πόσο σύντομα θα φτάσω στο να μην θέλω και τους πούστηδες.........ορίστε γεννήσαμε τον Χίτλερ.

Αυτό μου θυμίζει την παραβολή με την πέτρα... σηκώνεις μια πέτρα, την πετάς, ανοίγεις ένα κεφάλι. Είναι δυνατόν να φταίει η πέτρα;
Στο θέμα... σαφώς και δε μπορείς να καταδικάσεις κανέναν για τη φύση του. Αλλά, όπως είπαμε.. οι κανόνες της κοινωνίας είναι δομημένοι πάνω σε άλλο πρότυπο και όχι στη φύση του ανθρώπου.

Ναι, κοινωνίες που επιτρέπουν στους πολίτες να καταδικάζουν τον Σωκράτη και να κάνουν πολέμους όποτε γουστάρουν στο όνομα της ελευθερίας! Οι άνθρωποι που θεσπίζουν τους νόμους πιστεύουν σε ένα γέρο με λευκή γενειάδα και ορκίζονται σε αυτόν περί της αλήθειας...σκέτη παράνοια

Ε,ναι.. παράνοια. Καθαρή κι ανόθευτη. Γι' αυτό σου λέω ότι μισείς τους άλλους επειδή δε σε κατάλαβαν ποτέ. Όχι γιατί δε μπόρεσαν. Επειδή δε θέλουν.

Άρα είμαι αυτό που αφήνει ο κανίβαλος στην άκρη του πιάτου του.

Γιαπ
Αλλά θα μπορούσες να ήσουν ο ίδιος ο κανίβαλος.. θα το ήθελες;

Δεν ξέρω Τζένη. Το εύκολο είναι να πω όχι. Αλλά δεν ξέρω

Άρα, καταλήγουμε ότι: πρώτον, δεν αντέχεις να είσαι τόσο κακός όσο πιστεύεις και δεύτερον, πάντα θα μισείς τους ανθρώπους επειδή ποτέ δε θα γίνουν εσύ. [όχι επειδή δε μπορούν.. δε θέλουν]

Γιατί η κουβέντα περιστρέφεται διαρκώς γύρω από εμένα;




Κάποια μέρα θα ξαναγράψω την βιογραφία μου. Έτσι θα την ονομάσω. Χωρίς οξυγόνο. Ή με μια δεύτερη σκέψη... Ο ηλίθιος, όχι του Ντοστογιέφσκι.

*

Διαβάστε το πρώτο βιβλίο που έγραψε ακολουθώντας τον σύνδεσμο.
Τίτλος: Defunctus

Το θαύμα της Άννυ Σάλιβαν



Στον William Gibson οφείλουμε αυτό το έργο με το οποίο έγινε διάσημος σε όλο τον κόσμο. Το "The Miracle Worker" πραγματεύεται τη σχέση μεταξύ της Helen Keller, ένα κωφάλαλο και τυφλό κορίτσι, και της Annie Sullivan, της 20χρονης δασκάλας της που καλείται να μάθει στην Helen να μιλάει και να συμπεριφέρεται ανθρώπινα. Βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. 

Η Έλεν Κέλλερ είναι ένα κακομαθημένο, απείθαρχο πλάσμα λόγω του οίκτου που νιώθει για εκείνη η οικογένειά της και η άρνησή τους να της επιβάλλουν έστω μια τυπική πειθαρχία. Καθώς δεν έχει δει σχεδόν καθόλου με τα μάτια της, ούτε γνωρίζει να μιλάει και να επικοινωνεί με τους άλλους ανθρώπους και κυρίως, επειδή η οικογένειά της δεν έχει καταφέρει να της μάθει κάτι για τους ανθρώπους και για τον τρόπο που επικοινωνούν και συμπεριφέρονται, η Έλεν είναι ουσιαστικά ένα αγρίμι. Η Άννυ, από την άλλη, σαν πρώην τυφλή -θεραπεύεται μετά από μια σειρά επεμβάσεων στα μάτια- καταλαβαίνει το σκοτάδι που κατακλύζει την μικρή Έλεν, γνωρίζει πολύ καλά το αλφάβητο των κωφάλαλων και άλλες μεθόδους για να τη βοηθήσει να μάθει κι εκείνη να επικοινωνεί, αλλά δε γνωρίζει πως θα καταφέρει να συμφιλιωθεί με αυτό το ατίθασο κορίτσι. Η μικρή δείχνει ότι δε συμπαθεί τη νεοφερμένη γυναίκα και δεν ανταποκρίνεται. Εξάλλου, έχει μάθει να κάνει ό,τι θέλει και όποτε το θέλει χωρίς φραγμούς ή τιμωρίες. 
Η παράσταση κορυφώνεται στην τελευταία σκηνή όπου η μικρή Έλεν αντιλαμβάνεται για πρώτη της φορά τις λέξεις και το νόημά τους ενώ φαίνεται να καταλαβαίνει ότι εκείνη η "δύστροπη" γυναίκα που την έχει κάνει να πονέσει, της έχει φέρει αντιρρήσεις και της έχει επιβάλλει πράγματα, είναι φίλη της. Αυτή η σκηνή είναι, ίσως, ό,τι πιο δυνατό, ανατριχιαστικό, έντονο και καθηλωτικό είδα αυτή τη χρονιά στο θέατρο. Η δασκάλα φωνάζει τις λέξεις στην παλάμη του κοριτσιού ώστε εκείνη να αντιληφθεί την κίνηση των χειλιών της, τους φθόγγους και παράλληλα της τα συλλαβίζει με τα χέρια χρησιμοποιώντας το αλφάβητο των κωφών.

Από το πρόγραμμα της παράστασης "Το θαύμα της Άννυ Σάλιβαν"


Οι Θωμάς Σιδέρης [μετάφραση-απόδοση] και Γιάννης Διαμαντόπουλος [μετάφραση-απόδοση και σκηνοθεσία] αναφέρουν στο σημείωμά τους σχετικά:
"...Οι ηρωίδες της ιστορίας αυτής είναι δύο γυναίκες που αποτελούν πρότυπα για την παγκόσμια κοινότητα των ατόμων με αναπηρία... ...Εκτός των άλλων, το έργο προσπαθεί να διερευνήσει τις αντοχές μιας οικογένειας όταν ένας ξένος εισβάλλει στους κόλπους της και ανατρέπει όλα τα μέχρι εκείνη τη στιγμή δεδομένα. Η οικογένεια είναι αναμφισβήτητα ο βασικός πυρήνας κοινωνικοποίησης και παράλληλα το άβατο της ιδιωτικότητας... ...Οι κοινωνικοί μηχανισμοί αποβάλλουν κάθε τι που θεωρείται μη φυσιολογικό. Το αντίδοτο στην κοινωνική απόρριψη είναι η αγάπη που θα λειτουργήσει σαν κουκούλι γύρω από το διαφορετικό μέλος και θα κρατήσει την οικογένεια ενωμένη. Ο Γκίμπσον όμως θα υπονομεύσει το στοιχείο αυτό και θα αποδείξει στο τέλος ότι η αγάπη από μόνη της δεν είναι αρκετή..."

Για το "θαύμα" εργάστηκαν οι: Ισίδωρος Σταμούλης, Φαίη Βολορου, Τάσος Πολυχρονόπουλος, Θανάσης Χαμπέρης και Κλαίρη Μπάμπαλη με πίστη στις γραμμές του έργου και χωρίς άσκοπες υπερβολές καθώς οι ρόλοι αυτοί δεν είναι σημαντικοί στο έργο. Οι χαρακτήρες τους βρίσκονται εκεί για να δομηθεί η ιστορία και να πλαισιώσουν τις δύο βασικές ηρωίδες. Η Αγγελική Δαλιάνη ανέλαβε το σημαντικότερο κομμάτι μαζί με τις μικρές Μαρία Ρισκάκη, Κωνσταντίνα Αγαπάκη και Αγγελική Μάρκου που εναλλάσσονται στον ρόλο της Έλεν. Φυσικά, είδα μόνο το ένα από τα τρία κορίτσια επί σκηνής μαζί με την Αγγελική όμως, οι δύο πρωταγωνίστριες, κέρδισαν τις εντυπώσεις καθώς κατάφεραν να  περάσουν στο κοινό όλη την ένταση και τη μεταξύ τους πάλη, με αποκορύφωμα την τελευταία σκηνή στη βρύση όπου ήταν εξαιρετικές.



Αν το όνομα της Έλεν Κέλλερ σας φαίνεται οικείο, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η Άννυ έμεινε δίπλα της για μισό αιώνα μαθαίνοντάς της, κι εκείνη μεγαλώνοντας έγινε μία διεθνώς γνωστή συγγραφέας!

Μερικά στοιχεία από τη ζωή και το έργο τής Έλεν που με κάνουν να ντρέπομαι:
Μέχρι το 1968 που έσβησε, η Έλεν Κέλλερ, υπήρξε συγγραφέας, ακτιβίστρια και λέκτορας. Έγινε η πρώτη κουφή-τυφλή που πήρε πτυχίο Καλών Τεχνών. Ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο. Συμμετείχε στην εκστρατεία για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών, για τα εργατικά δικαιώματα και άλλους σκοπούς.
Η Σάλιβαν έμαθε την Έλεν να μιλά χρησιμοποιώντας τη μέθοδο Tadoma [επαφή με τα χείλη και τον λαιμό των άλλων καθώς μιλάνε] σε συνδυασμό με τον συλλαβισμό με τα δάχτυλα. Αργότερα η Έλεν έμαθε τη μέθοδο Braille [ανάγλυφα σχήματα από κουκκίδες σχηματίζουν τις λέξεις για να διαβάζουν οι τυφλοί] και επέκτεινε τις γνώσεις της μαθαίνοντας Αγγλικά, Γαλλικά, Ελληνικά και Λατινικά! Έχει γράψει 12 βιβλία, συμπεριλαμβανομένης της βιογραφίας της, και πολλά άρθρα.

Αγαπημένη της φράση: 
"Όταν μια πόρτα ευτυχίας κλείνει, μια άλλη ανοίγει. Όμως πολλές φορές κοιτάμε τόσο πολύ την κλειστή πόρτα που δεν βλέπουμε την πόρτα που έχει ανοίξει για μας".

Στο γέλιο της καταιγίδας

Η Χριστίνα Αυγερινού υπογράφει το μυθιστόρημα και η Λιάνα Τζιμογιάννη ταξιδεύει με τις ιστορίες της διαβάζοντάς το και, όταν τη συναντά τυχαία, σπεύδει να της εκδηλώσει το θαυμασμό της και να της "κλέψει" μια συνέντευξη μόνο για εκείνη. Τελικά, η συζήτησή τους μεταφέρεται στο χαρτί και φτάνει στα χέρια μου προς κοινοποίηση... και κάπως έτσι, όλοι οι υπόλοιποι είμαστε σε θέση να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τη συγγραφέα τής "καταιγίδας" -λέω εγώ- ή του "γέλιου" όπως λένε οι δυο τους κουβεντιάζοντας.



Το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Νύχτα, χειμώνας. Τα βήματα νωχελικά την οδηγούν στα σοκάκια της Πλάκας, τυχαία, σε μια υπόγεια γκαλερί. Μπρος σ' ένα έργο, τάχα γελαστό, στέκει ο άντρας, αγέρωχος, γοητευτικός, ο αιώνια ουτοπικός Αγαπημένος. 
Η Αλίκη είναι μόλις δεκάξι, δίχως ιδέα τι είναι ζωή. Μια παράσταση είναι, της εμπιστεύεται ύστερα η Μυρτώ της. 
Δώδεκα χρόνια αργότερα, το αμάραντο εκείνο κορίτσι, το άλλοτε τρυφερό κι ονειροπόλο, είναι πανέτοιμο ν' αστράψει στη σκηνή του. Η πρώτη της έκθεση, με χρίσμα χαρακτικής, σφραγίζει το ταλέντο της, δίνει με πείσμα πνοή στο κάποτε παιδικό, αμάρτυρο όνειρό της. 
Όλα με τέχνη πια ακολουθούν τη δική τους πορεία, σίγουρα, ατάραχα, σχεδόν προγραμμένα. 
Τι θα συμβεί, όμως, όταν ο απρόσμενος ερχομός ενός προσώπου απ' την αντίπερα ακτή του Ατλαντικού φέρει μαζί του όλα τα κοιμισμένα, σ' ένα νανούρισμα λήθης, παρελθόντα; 
Πυρρόξανθα σιντριβάνια, ένα cafe στα Εξάρχεια, μια σύγχρονη «Πηνελόπη» των καιρών κι ένα αυγουστιάτικο φεγγάρι, κρυφά χαρισμένες απ' τη γιαγιά σοκολάτες και μια αποθηκούλα-καταφύγιο στην Κυψέλη, μια αλησμόνητη υπόσχεση κι ένα γράμμα σε μαύρο κουτί, μια πλάκα του τέλους σε καταιγίδα Δεκέμβρη προβάλλουν ξανά στοιχειά μες στα μάτια της. 
Θα καταφέρει ο χρόνος να εξημερώσει τις θύμησες, ή είναι προτιμότερο, τελικά, κάποιες μνήμες να μένουν για πάντα θαμμένες;



Η κουβέντα:

Λ.Τ.: Στην επίσημη παρουσίαση της ποιητικής συλλογής μιας φίλης, τον περασμένο Ιανουάριο, είχα τη χαρά να γνωρίσω και τη Χριστίνα Αυγερινού, συγγραφέα του μυθιστορήματος «Στο γέλιο της καταιγίδας». 

Πρόκειται για μια ολόδροση κοκκινομάλλα κοπέλα 22 ετών, με φωτεινό χαμόγελο… Μια μινιατουρίτσα! Θα μπορούσα να την παρομοιάσω με ένα μικρό μπουκάλι, που κλείνει μέσα του ένα ακριβό άρωμα! Είχα διαβάσει το βιβλίο της, και τα λίγα λεπτά που μιλήσαμε στην εν λόγω παρουσίαση με κέρδισαν και θέλησα να κάνω ένα αφιέρωμα στην ίδια και το έργο της… Κανονίσαμε να συναντηθούμε στο Ζάππειο, την Κυριακή 07-04-13, στα πλαίσια της Έκθεσης ‘Exclusive Beauty’, όπου ο εκδοτικός της οίκος είχε περίπτερο. Μιλήσαμε για διάφορα σαν δυο καλές φίλες… 

Από το μυθιστόρημα της Χριστίνας Αυγερινού "Στο γέλιο της καταιγίδας"


Λ.Τ.: Είσαι μόλις 22 και το γράψιμό σου είναι ήδη ώριμο και μεστό, με λέξεις που κι εγώ η ίδια ανέτρεξα στο λεξικό να τις βρω. Πες μου για τις σπουδές σου. 

Χ.Α.: Είμαι στο 4ο έτος της Φιλολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Ανέκαθεν ήθελα ν’ ασχοληθώ με το αντικείμενο, όχι απαραίτητα για να διδάξω ως φιλόλογος, όσο για να έχω άμεση επαφή με την αρχαία ελληνική και λατινική γραμματεία και τη νεότερη λογοτεχνία. Ευτυχώς, είχα καλούς δασκάλους και ανθρώπους να με εμπνεύσουν και να μου δείξουν το δρόμο, που τελικά ακολούθησα. 


Λ.Τ.: Από το βιογραφικό σου μαθαίνουμε ότι έγραφες από μικρή. 

Χ.Α.: Ναι, ξεκίνησα να γράφω από πολύ μικρή σύντομες ιστορίες, ποιήματα, ποικίλα κειμενάκια, έχοντας, κυρίως, ανάγκη να μιλήσω, να πω όσα σκεφτόμουν ή αισθανόμουν, να εκφραστώ. Εκτός, όμως, απ’ την «άσκηση» αυτή, έχω διαβάσει και πολύ, κυριολεκτικά καθετί που «πέφτει» στα χέρια μου, ενώ έχω δουλέψει αρκετά και με τον εαυτό μου, τόσο με αυτή την αφορμή αλλά και γενικότερα. Θα έλεγα, ίσως, ότι ωρίμασα σχετικά νωρίς μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία μα και άλλες -όχι πάντα εύκολες- καταστάσεις. 


Λ.Τ.: Γιατί επέλεξες να «εκδόσεις» τα μυστικά σου; Το ‘Γέλιο’ είναι αυτοβιογραφία, αν κρίνω από την αφιέρωση στην πρώτη σελίδα; 

Χ.Α.: Δε θεωρώ ότι προδίδω τον εαυτό μου με την έκδοση μέρους των σκέψεών μου, άλλωστε πρόκειται για λογοτεχνία. Το ‘Γέλιο’ δεν είναι αυτοβιογραφία κι η αφιέρωση είναι, θα έλεγα, συμβολική. Βέβαια, σίγουρα έχω «δανείσει» στην Αλίκη κάποια στοιχεία δικά μου, όπως και συναισθήματα. Είναι ένα κορίτσι που δεν πιστεύει –τουλάχιστον αρχικά- στον εαυτό της, έχει πληγωθεί και βιώσει δύσκολες καταστάσεις. Δεν έχει πίστη, θα λέγαμε, στη ζωή. Έχει, ωστόσο, ανθρώπους-βράχους δίπλα της να την στηρίζουν, όπως την αγαπημένη της γιαγιά και τη Μυρτώ. 


Λ.Τ.: Είναι η Αλίκη μια Σύγχρονη Πηνελόπη; Περίμενε την επιστροφή του Πάρι; 

Χ.Α.: Είναι πολύ σχετικό αυτό για να το απαντήσουμε, ίσως, μάλιστα, να ξεφεύγει ως ένα βαθμό κι απ’ όσα μας αφηγείται η ίδια στην ιστορία της. Γι’ αυτό… θα σου απαντήσω ως αναγνώστρια. Ναι, λοιπόν, νομίζω πως η Αλίκη ενδόμυχα περίμενε την επιστροφή του, πιθανώς όχι τη δεδομένη στιγμή. Το βέβαιο, σε κάθε περίπτωση, είναι πως ο κύκλος της σχέσης τους δεν είχε κλείσει τότε, με τη φυγή του, έτσι με κάποιον τρόπο –θετικό ή αρνητικό- έπρεπε να μπει ένα τέλος. 


Λ.Τ.: Εσύ, ως Χριστίνα, θα αντιδρούσες όπως η Αλίκη, που έκλεισε και πόρτες στον έρωτα, π.χ. στην περίπτωση του Δημήτρη; Δίνεις δεύτερες ευκαιρίες;

Χ.Α.: Αν θα έκλεινα την πόρτα; (Γελάει!) Σκληρή φράση και περιεχόμενο. Αλλά… ναι, αν πίστευα πως δεν θα ένιωθα όμορφα ή δεν θα μοιραζόμουν τα ίδια συναισθήματα. Γενικά, πιστεύω πως για να προχωρήσουμε μπροστά, πρέπει πρώτα να έχουμε επουλώσει τις όποιες πληγές του παρελθόντος, διαφορετικά είμαστε εμείς αυτοί που θα πληγώσουμε τον επόμενο άνθρωπο… Αυτός θα «πληρώσει τα σπασμένα». Όσον αφορά στη δεύτερη ευκαιρία, δίνω σε όλα τα επίπεδα, ερωτικό, οικογενειακό, διαπροσωπικό, όταν καταλαβαίνω πως ο άλλος πραγματικά την διεκδικεί προσπαθώντας αυτή τη φορά για κάτι καλύτερο. Αν, όμως, καταχραστεί την εμπιστοσύνη μου, τότε σίγουρα θα μπει και το οριστικό τέλος στην όποια συναναστροφή. 


Λ.Τ.: Θα μπορούσες να συνεργαστείς με άνθρωπο μέσα από τη δουλειά σου, ο οποίος σε διαβάλλει; 

Χ.Α.: Θεωρώ αναγκαίο να νιώθω όμορφα με τους ανθρώπους που είναι γύρω μου και δουλεύουμε για την επίτευξη κάποιου σκοπού. Θέλω θετικό κλίμα! Στην περίπτωση, όμως, που κάποιος είναι αρνητικός απέναντί μου ή με φέρνει σε δύσκολη θέση, αμέσως παρακωλύεται η όποια εργασιακή ή φιλική σχέση μαζί του. Θα σου πω ένα παράδειγμα, όταν συναντήθηκα για πρώτη φορά με τους εκδότες μου, το Γιάννη Φιλιππίδη και το Νικόλα Τελλίδη, τους στυλοβάτες του ‘Ανέμου’, αισθάνθηκα πολύ ζεστά. Μπορώ να πω πως αμέσως αναπτύχθηκε αμοιβαία εμπιστοσύνη, σεβασμός & συμπάθεια… Υπήρξε, δηλαδή, η προϋπόθεση του θετικού κλίματος! Και… χαίρομαι ειλικρινά που μοιραζόμαστε τελικά από κοινού αυτό το όνειρο! 


Με αφορμή κάποιες σκέψεις που ανταλλάξαμε, τη ρώτησα αν το e-book θα πάει καλύτερα από το έντυπο βιβλίο. 

Χ.Α.: Η οικονομική κρίση αυτή τη στιγμή, σίγουρα, έχει φέρει πολλούς ανθρώπους στο σημείο να δυσκολεύονται ν’ αγοράσουν βιβλία, πόσο μάλλον όταν δεν μπορούν να καλύψουν τις άμεσες ανάγκες τους! Όμως, δεν είναι μόνο αυτό. Πιστεύω πως δεν έχουμε μάθει να διαβάζουμε βιβλία, άρα ούτε και e-books. Επαναπαυόμαστε στο να κατεβάζουμε ταινίες από το internet ή να βλέπουμε στην τηλεόραση άκριτα το οτιδήποτε. Όλα αυτά, νομίζω, δεν είναι μονάχα μια «τάση», αλλά και «συμπτώματα» της «αδυναμίας» μας σε επίπεδο παιδείας και πολιτισμού. 


Λ.Τ.: Θα έλεγα ότι γενικά έχουμε επαναπαυθεί, σε σημείο που να μην αγωνιζόμαστε για τη ζωή μας. Ασχολείσαι με την πολιτική; Πες μου δυο λόγια για τη σημερινή κατάσταση. 

Χ.Α.: Ναι, είμαι πολιτικοποιημένη, φροντίζω πάντα να ενημερώνομαι για το τι συμβαίνει γύρω μου, ως ενεργό μέλος αυτής της κοινωνίας. Τι να σου πω; Η κατάσταση είναι πάρα πολύ δύσκολη αυτή τη στιγμή. Καταργούνται όλα μας τα εργασιακά δικαιώματα, διαλύεται η εκπαίδευση η υγεία, τα πάντα. Αυτό, όμως, που με προβληματίζει και με θλίβει περισσότερο είναι ότι ο κόσμος μοιάζει «βολεμένος» απλά στο να τα παρακολουθεί όλα αυτά… Βλέπει τι συμβαίνει γύρω του, μα δεν αντιδρά! Ίσως να έχει ακόμα την ψευδαίσθηση πως δεν τον επηρεάζουν. Αλλά για πόσο ακόμα; 


Λ.Τ.: Η συγγραφή είναι επάγγελμα; Ή θα πρέπει να ασχοληθείς παράλληλα και με κάτι άλλο για να συμπληρώσεις το εισόδημά σου; 

Χ.Α.: Σίγουρα δεν είναι επάγγελμα. Δεν έχεις κάποιο ωράριο ούτε, βέβαια, προγραμματίζεσαι να γράφεις με συγκεκριμένο τρόπο ή ρυθμό. Επίσης, είναι αδύνατο να βιοποριστείς μέσα απ’ αυτήν. Αν λειτουργούσες έτσι, θα έμπαινες σε «καλούπι», δεν το θέλεις αυτό! Η συγγραφή, λοιπόν, η λογοτεχνία εν προκειμένω, δεν είναι μηχανιστική διαδικασία, τυπική παραγωγή λόγου ή τέχνη του λόγου. Για μένα, χρειάζεται ψυχή, ζωή. Να γράφεις, όταν έχεις κάτι να πεις, όταν έχεις ανάγκη να μοιραστείς σκέψεις, ιδέες, συναισθήματα 


Λ.Τ.: Γράφεις κάτι άλλο αυτή την εποχή; Θες να μας εκμυστηρευτείς δυο λόγια;

Χ.Α.: Δεν μπορώ να πω πολλά, είναι ακόμα πολύ νωρίς. Το μόνο που θα σου εμπιστευτώ είναι πως πρόκειται για ένα νέο μυθιστόρημα, που πραγματεύεται, αυτή τη φορά, την ιστορία μιας ώριμης γυναίκας. Είναι κάτι αρκετά διαφορετικό από το ‘Γέλιο’, νομίζω. 


Λ.Τ.: Γενικά τι σε εμπνέει για να γράψεις;

Χ.Α.: Τα πάντα, καθετί που θα μου τραβήξει την προσοχή και θα διεγείρει τις αισθήσεις μου! Για παράδειγμα, όταν ξεκίνησα να γράφω το ‘Γέλιο’, η σύλληψη ήρθε από μια φθινοπωρινή καταιγίδα. Καθώς την περιέγραφα, ξεπήδησαν από μέσα μου διάφορα ερωτήματα: ποιος κοιτάζει ή νιώθει την καταιγίδα; Μια κοπέλα. Γιατί; Και πάει λέγοντας… Έτσι κάπως «γεννήθηκε» η ιστορία… Στο καινούργιο μου βιβλίο πάλι, εμπνεύστηκα από μια κούνια, ενώ ήμουν στην παιδική χαρά! (Μου λέει ότι της αρέσει να κάνει κούνια ακόμα και τώρα ορισμένες φορές –όπως όλοι μας άλλωστε!) Αλλά… δεν θα σου πω περισσότερα! 


Λ.Τ.: ‘Στο Γέλιο της Καταιγίδας’ λοιπόν… Γελάει η καταιγίδα; 

Χ.Α.: (Χαμογελάει)… Γελάς ΜΕΤΑ την καταιγίδα, βλέποντας το ουράνιο τόξο! 


Λ.Τ.: Και τι σε κάνει να κλαις;

Χ.Α.: Κλαίω από λύπη και χαρά, γενικά κλαίω εύκολα! Τις περισσότερες φορές, όμως, όταν νιώθω πως αδικούμαι ή προδίδομαι κι όταν θυμάμαι… Το κλάμα είναι, για μένα, ξέσπασμα αλλά και… λύτρωση. 


Λ.Τ.: Ταξιδεύεις; 

Χ.Α.: Μ’ αρέσουν τα ταξίδια… έχω πάει Λονδίνο, Βιέννη, Μόναχο και αλλού… Προσπαθώ να μάθω τουλάχιστον τα στοιχειώδη απ’ τη γλώσσα, αν δεν την γνωρίζω καθόλου, για να μπορώ να συνεννοούμαι … Ταξιδεύω όχι απαραίτητα για να γυρνάω από μουσείο σε μουσείο, όσο για να δω τον κόσμο, πώς σκέφτεται, πώς αντιδρά και μάλιστα, έχω κάνει και καλούς φίλους στα ταξίδια μου! 


Λ.Τ.: Πιστεύεις στη φιλία; 

Χ.Α.: Ναι! Έχω σταθεί πολύ τυχερή στον τομέα αυτό. Οι δυο κολλητές μου, μπορεί να είναι μακριά τώρα για να σπουδάσουν, ωστόσο, είμαστε αχώριστες και νιώθω πως δεν έχουν φύγει στιγμή. Γενικά, είναι μια φιλία «δοκιμασμένη» στα δύσκολα κι έχει νικήσει! Βέβαια, έχω κι άλλους φίλους –λίγους μα διαλεχτούς-! Τους αγαπώ όλους πολύ, τους εμπιστεύομαι και ξέρω πως στέκονται δίπλα μου στα καλά και στ’ άσχημα, κάτι που, φυσικά, είναι αμοιβαίο! 


Λ.Τ.: Έχεις χόμπι; Τι κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου;

Χ.Α.: Μ’ αρέσει η μουσική κι ο χορός. Δεν παίζω κάποιο μουσικό όργανο, αλλά έχω μεγαλώσει με μουσική. Αυτή εκφράζει τόσο τη χαρά όσο τη λύπη μου… Επίσης, πηγαίνω θέατρο, ενώ έχω παρακολουθήσει και σχετικά σεμινάρια υποκριτικής. 


Λ.Τ.: Εκτός από το βιβλίο σου, ασχολείσαι με κάτι άλλο; 

Χ.Α.: Αυτό το διάστημα έχω αφοσιωθεί στις σπουδές μου και στα κατά καιρούς σεμινάρια υποκριτικής που παρακολουθώ. Δεν εργάζομαι τώρα, τελειώνοντας τη σχολή μου, όμως, ελπίζω ναι, εννοείται όχι απαραίτητα στο αντικείμενό μου! (μου λέει χαμογελαστά!) Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Στο παρελθόν, πάντως, έχω δουλέψει ακόμα και ως σερβιτόρα! Γενικά, πιστεύω πως το να έχεις μια εργασία είναι πολύ σημαντικό, όχι μόνο για να εξασφαλίζεις τα προς το ζην, αλλά και γιατί έτσι νιώθεις παραγωγικός τόσο για σένα όσο και για την κοινωνία. 


Λ.Τ.: Θέλω να ανατρέξουμε στους τίτλους των κεφαλαίων του ‘Γέλιου’ και να μου περιγράφεις με μια λέξη ή δυο λόγια τι σκέφτεσαι…: 


Αλήθεια ή παραίσθηση;

Αλήθεια… 


Πρώτη συνάντηση, ταξίδι στο χρόνο

Γεγονότα, πρόσωπα, αντικείμενα στέκουν αφορμές για ένα ταξίδι πίσω, στο παρελθόν… 


Πείσμα στο πείσμα 

Εννοείται πείσμα! Είναι το κίνητρο που σε ωθεί πάντα μπροστά! 


Στο φόβο της μνήμης 

Μας φοβίζει η μνήμη, συμφιλιωνόμαστε μαζί της, ωριμάζουμε και προχωράμε. 


Δώδεκα χρόνια 

Είναι ο χρόνος αλλοτρίωσης, απουσίας, μοναξιάς. Ο αριθμός τυχαίος! 


Ραντεβού 

Ωραίο το πρώτο ραντεβού! Αλλά και τα επόμενα είναι ακόμα καλύτερα!!! 


Φυλαχτό… 

Δεν πιστεύω στα φυλαχτά που φέρνουν γούρι! Πιστεύω στα αντικείμενα που σου δίνουν οι δικοί σου άνθρωποι με όλη τους την αγάπη. Τα μενταγιόν μου (μου τα δείχνει), είναι δώρα, το ένα των δυο κολλητών μου, το άλλο μιας φίλης πολύ αγαπημένης. Τα φορώ πάντα! 


Στο εργαστήρι 

Πρόκειται για ένα χώρο προσωπικό… Όλοι έχουμε ανάγκη από έναν τέτοιο, είτε είναι το γραφείο μας, το δωμάτιό μας, είτε κάτι άλλο. Για την Αλίκη το εργαστήρι της… 


Πρώτη φορά

… 


Δώρο για μένα 

Για μένα δώρο είναι η ζωή… Έχουμε συμφιλιωθεί οι δυο μας τελευταία! (γελάει!) 


Στο άγνωστο της μοναξιάς 

Είναι καλό να μένεις μόνος κάποιες στιγμές, μαθαίνεις ν’ αγαπάς τον εαυτό σου… Προσοχή, όμως, στις καταχρήσεις! (της μοναξιάς εννοεί) 


Τέλος

…και αρχή! Ναι, βάζω τέλος σε διαπροσωπικές σχέσεις, αρκεί να είμαι συνειδητά βέβαιη γι’ αυτό. Αδιέξοδες καταστάσεις δεν μπορούν να διαιωνίζονται! 


Όνειρο 

Είναι όμορφο να κάνεις όνειρα, κυρίως ξύπνιος, γιατί αυτά θα σου δώσουν τη δύναμη και την πίστη να συνεχίσεις να προσπαθείς! 


Βροχή στην πολιτεία

Μ’ αρέσει η βροχή! Ξεπλένει... και μετά, έρχεται το ουράνιο τόξο… 


Καθαρμός

…η βροχή που αναφέραμε πριν λίγο! 


Ποτάμι κυλά 

…ο χρόνος κυλά… εξέλιξη… 


Αντίο 

Είναι τέλος! Δεν υπάρχει τίποτα μετά το “adieu”, στο θεό… Αντίο… 


Λ.Τ.: Με τη Χριστίνα θα τα πούμε «εις το επανιδείν», γιατί μπορεί η συνέντευξη να τέλειωσε, αλλά εγώ κέρδισα μια φίλη! 

***


ή ανακαλύψτε το βιβλίο της.

***

Η "Άνεμος Εκδοτική" κι η Χριστίνα Αυγερινού προσφέρουν ένα αντίτυπο του βιβλίου της, «Στο γέλιο της καταιγίδας» στους αναγνώστες του ιστότοπου. Για να λάβετε μέρος πατήστε πάνω στις λευκές λέξεις και συμπληρώστε τη φόρμα. Τελευταία ημέρα για τις συμμετοχές σας η 30η του Απρίλη. Ο τυχερός που θα προκύψει με κλήρωση την 1η Μάη θα ενημερωθεί με προσωπικό μήνυμα στο ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο. Το όνομά του θα ανακοινωθεί και στο koukidaki την ίδια μέρα. Το βιβλίο θα παραλειφθεί απ’ τα γραφεία της «Άνεμος», Αιγίνης 14 Αθήνα. 

Η ΡΙΖΑ ΤΟΥ 5



Με δυο λόγια:

Δραματική παράσταση που παίζεται με δύο ηθοποιούς που ερμηνεύουν πέντε συνολικά ρόλους. Βασίζεται στο μυθιστόρημα του Χρήστου Παπαμιχάλη "MAYBE", διασκευασμένο από τον Ιωσήφ Βαρδάκη που υπογράφει και την σκηνοθεσία. Παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο κοινό και αξίζει με το παραπάνω τη βόλτα του.

Από το πρόγραμμα της παράστασης "Η ρίζα του 5"


Με περισσότερα λόγια:

Δύο ηθοποιοί (η Αντωνία Γιαννούλη και ο Βαγγέλης Ρόκκος) υποδύονται πέντε χαρακτήρες, θύτες και θύματα, μέλη της ίδιας οικογένειας. Καθώς προχωράει η αφήγηση ανακαλύπτουμε τα πρόσωπα, τα λάθη και τα πάθη τους. Η ζωή στην επαρχία έχει προκαλέσει έλλειψη "αέρα" στην οικογένεια ενώ έχουν να αντιμετωπίσουν την απόρριψη -μέσα στην ίδια τους την οικογένεια-, τον φόβο, και το θυμό που κρατάνε μέσα τους σαν αναπόφευκτο κακό. Αυτοί οι πέντε άνθρωποι εξομολογούνται σε ένα φανταστικό και μη κοινό για να αποκαλύψουν τις αλήθειες τους. Ο καθένας και μία αλήθεια. Ο καθένας και ένα παράπονο, μια ματιά, ένα μυστικό. Ο πατέρας, η μάνα Μαριώ, ο μεγάλος γιος Δημήτρης, ο μικρός γιος Παύλος και η κόρη Ελένη. 
Καθώς προχωράει η ιστορία (τους) μάς αποκαλύπτουν ότι ποτέ δεν υπήρξε μια στιγμή κοινού βίου που να είναι και οι πέντε ευτυχισμένοι. Πάντα η χαρά έπεφτε άνισα στα μέλη της οικογένειάς τους. Κάποια φορά στα 2/5, άλλη στα 3/5, κάποτε στο 1/5, μα ποτέ για όλους. Εκείνο το κλάσμα που θα τους ένωνε σε ένα αδιαίρετο, ολοκληρωμένο σύνολο δεν το αισθάνθηκαν ποτέ. Κι έτσι, η χαρά ήταν πάντα μισή, σκιερή, άδικη και άχαρη. 
Κι όσο το έργο "παίζει" με κλάσματα, τόσο ο τίτλος επιδιώκει έναν φιλοσοφημένο παραλληλισμό με τις ρίζες των αριθμών εκείνων που δε δίνουν άρτιο αποτέλεσμα. Πάντα θα περισσεύει κάτι που θα υποδεικνύεται με δεκαδικά ψηφία (ή ποτέ δε θα χωράει όλο) ενώ η λέξη ρίζα συνειρμικά αναφέρει τη "ρίζα του κακού", από τη γνωστή φράση. 



Ένα βαθιά συγκινητικό κείμενο που αναβλύζει εναλλάξ πόνο και παράπονο με σκηνικό του ένα τεράστιο τίποτα στολισμένο με δύο ξύλινες καρέκλες και άδεια καφάσια-κούτες, όπως και οι ζωές τους. Πολλά σκόρπια πράγματα αλλά χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο που να προσφέρει χαρά στις αναμνήσεις τους και ευτυχία στη ζωή τους. 

Δείτε το ανεπιφύλακτα παρά το καταθλιπτικό του περιβάλλον. Και αγοράστε το έργο μαζί με το πρόγραμμα ώστε να το ξαναδιαβάσετε για να πιάσετε όλα τα στοιχεία που θα σας ξεφύγουν στην παράσταση. Εξάλλου, θα διαπιστώσετε ότι αξίζει μια θέση στη βιβλιοθήκη ή στο συρτάρι, με τα άλλα έργα.

Χίλιες ζωές απόψε

 Το σκηνικό; Το βιβλιοπωλείο. Ο τόπος; Στη Θεσσαλονίκη τού τώρα. Οι ήρωες; Η Θεολογία που διανυκτερεύει στο (μαζί με το) Φεγγάρι, ο Λεωνίδας που ακολουθεί πιστά την Ασκητική και μια γυναίκα από έναν παράλληλο κόσμο που κρίνει, συμπαραστέκεται, ταυτίζεται ή διαφωνεί, επαναπροσδιορίζει και πορεύεται στη δική της ζωή με συντροφιά την ιστορία τους. Ο χρόνος; Μία νύχτα... και μια πανσέληνος μάρτυρας σε όσα κρύβει η πυκνή ομίχλη.
Άνθρωποι μόνοι θα έρθουν για να βρουν κάτι που θα τους βοηθήσει να περάσουν τη νύχτα. Θα ξεδιπλώσουν τις ιστορίες τους στο Φεγγάρι και, τόσο ένας Τσέστερφιλντ όσο κι ένα εξωτικό αγγελάκι, θα ξενυχτίσουν μαζί τους. Η Θεολογία θα ακούει και θα συμπάσχει ή θα προβληματίζεται, θα βοηθάει και θα βοηθιέται. 

Όλα τα μυθιστορήματα γεννούν κόσμους και ανθρώπους ή άλλα πλάσματα και δημιουργούν σενάρια στη φαντασία, γεννούν εικόνες και ταξιδεύουν το μυαλό. Τις περισσότερες φορές ανασυνθέτω την ιστορία που μου διηγούνται και την τοποθετώ σε ένα άλλο καλούπι, καθαρά δικό μου, για να την ανασύρω αργότερα από τη μνήμη. Αυτό το "καλούπι" μοιάζει με ταινία. Μια ταινία με τα χρώματα της φαντασίας μου που χορεύει κι αυτή αχαλίνωτη παράλληλα με τη φαντασία του συγγραφέα και δημιουργεί κόσμους και πρόσωπα. Αυτό το μυθιστόρημα, όμως, δε το φαντάστηκα "ταινία". Αυτό το βιβλίο είναι θεατρικό έργο! Παίζεται πάνω σε μια σκηνή θεάτρου με σκηνικό του το βιβλιοπωλείο και την ομίχλη να έχει τυλίξει το κτήριο. Κάθε φορά που κάποιος επισκέπτης ανοίγει την πόρτα, εισβάλλει και μια μικρή ποσότητα από δαύτην. Και δίπλα σε αυτό το σύμπαν, ένα δωμάτιο, να φιλοξενεί μια γυναίκα που λατρεύει το διάβασμα και κάπου-κάπου φωτίζεται, για να μας αποκαλυφθούν οι σκέψεις της.

Συναισθηματική Διαλεκτική, με τον Στέλιο Καλαθά.

Μια εκδήλωση εκείνου και της ομάδας του -με αποκριάτικο χρώμα,  standup-comedy διάθεση και με πολλή μουσική, χορό, τραγούδι- έγινε η αφορμή να γνωριστούμε, κάπου στο γραφικό Μοναστηράκι. Εκεί πρωτοπήρα μια τζούρα από τις δραστηριότητες του Στέλιου Καλαθά και των μαθητών του. Επειδή, λοιπόν, μου άρεσε αυτό που γνώρισα, αιτήθηκα μία κατ' ιδίαν συνάντηση για να μάθω περισσότερα.
Η κουβέντα που ακολουθεί έγινε στο χώρο των μαθημάτων [σε έναν από τους χώρους που χρησιμοποιεί] στον Πολυχώρο Τέχνης 104, στο Γκάζι. Η θεατρική αύρα του κτιρίου σε συνδυασμό με το κουλτουριάρικο προφίλ του και τον ενθουσιασμό τού Στέλιου για αυτά που κάνει δημιούργησαν το κατάλληλο σκηνικό για να σταθεί μια συζήτηση γύρω από τη Συναισθηματική Διαλεκτική του. Ο όρος Συναισθηματική Διαλεκτική αφορά μια μέθοδο που έχει σκοπό να "ξεδιπλώσει τα συναισθήματα αρχικά μέσα από λόγο-διάλογο ανακαλύπτοντας την "θερμή" επικοινωνία των λέξεων χρησιμοποιώντας και τις 5 αισθήσεις", όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το διαφημιστικό έντυπο και να διδάξει σωστή επικοινωνία, γλώσσα σώματος, υποκριτική, αυτοσχεδιασμό, κ.ο.κ.

Οι άνθρωποι που δε μένουν στα τετριμμένα, στα "κλασσικά" και στα "γνωστά" μού αρέσουν ιδιαίτερα. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο ανακαλύπτω δράσεις της ομάδας +αίσθημα και παίρνω πληροφορίες (από αυτές τις αναζητήσεις προέρχονται και οι φωτογραφίες της ανάρτησης). Ο Στέλιος Καλαθάς πήρε το έναυσμα και το εξέλιξε. 
Αφήνω τον ίδιο να περιγράψει καλύτερα τη μέθοδό του και, αφού καθόμαστε αναπαυτικά στον όμορφο κήπο του 104, μου λέει χαρακτηριστικά...
Εδώ και οκτώ χρόνια έχω ξεκινήσει να διδάσκω αυτή τη μέθοδο η οποία βασίζεται στα επτά βασικά συναισθήματα. Όλο αυτό το ταξίδι άρχισε από ένα σεμινάριο που είχα παρακολουθήσει στο Κέντρο Μελέτης Αρχαίου Δράματος στους Δελφούς με έναν φοβερό Ιάπωνα σκηνοθέτη (Σουζούκι). Πήρα από εκεί τους πρώτους πόρους, την πρώτη ιδέα να δημιουργήσω μια μέθοδο όπου ουσιαστικά να χρησιμοποιούμε τους κώδικες της υποκριτικής [κάνουμε ορθοφωνία, δουλεύουμε το σώμα, δουλεύουμε τα εκφραστικά μας μέσα] αλλά όχι για να βγούμε στο θέατρο αλλά για τους ρόλους που ερμηνεύουμε κάθε μέρα στην καθημερινότητά μας.
Πιστεύω πως οτιδήποτε κάνουμε είναι "ρόλος". Όταν μάθουμε να διαχειριζόμαστε σωστά τα εκφραστικά μας μέσα, να ακούμε σωστά, να μάθουμε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας και στην ψυχή μας να το εκφράζουμε έτσι όπως θέλουμε εμείς και όχι όπως μας επιβάλλουν άλλοι, να μάθουμε να μιλάμε σωστά, τη γλώσσα του σώματος, να αποκωδικοποιούμε τους ανθρώπους που είναι γύρω μας... τότε η ζωή μας γίνεται πολύ πιο εύκολη και η επικοινωνία μας πολύ πιο ουσιαστική και αποτελεσματική.
Αυτό με πολύ λίγα λόγια είναι η Συναισθηματική Διαλεκτική. Πρέπει να σου πω ότι αν δεν έρθει κάποιος να δει τι ακριβώς κάνουμε ίσως να το ακούει λίγο περίεργο. Είναι και θέατρο, είναι και θεατροθεραπεία, είναι και στοιχεία που βοηθούν ανθρώπους που ασχολούνται με επαγγέλματα που έχουν να κάνουν με κόσμο ώστε να είναι πιο αποτελεσματικοί στην επικοινωνία τους, να πουλάνε καλύτερα το προϊόν τους. Έχουμε δικηγόρους, ασφαλιστές... Ο πυρήνας είναι να μάθουμε να ρίχνουμε φως στα συναισθήματά μας για να τα διαχειριστούμε.

Υπάρχει αυτός ο φοβερός δείκτης -ο οποίος μετριέται- και είναι ο δείκτης της συναισθηματικής μας ηλικίας και της συναισθηματικής μας νοημοσύνης. Κάθε άνθρωπος εκτός από τη βιολογική του ηλικία έχει και την συναισθηματική του ηλικία. Μπορεί να δεις κάποιον πενηντάρη, πολύ επιτυχημένο, με καριέρα και όλα τα σχετικά, αλλά να μην είναι ικανός να δημιουργήσει ουσιαστικές σχέσεις γύρω του γιατί δεν έχει ασχοληθεί καθόλου με αυτό το τεράστιο κεφάλαιο που ονομάζεται συναισθηματική νοημοσύνη και συναισθηματική ηλικία. Στις αποφάσεις που παίρνουμε στη ζωή μας, ως επί το πλείστον, επιδρούν τα συναισθήματα για να τις πάρουμε. Άρα αν δεν μάθουμε να ελέγχουμε έτσι όπως θέλουμε εμείς τα συναισθήματά μας και τα αφήνουμε να μας παλαντζάρουν αυτά, είμαστε ένα φτερό στον άνεμο.  Και μετά μας φταίνε όλοι οι άλλοι. Μας φταίνε οι γύρω μας, μας φταίνε οι άνθρωποι που δε μας έδωσαν ευκαιρίες, οι άνθρωποι που δεν μας αγάπησαν όσο έπρεπε... Αλλά τελικά, εμείς είμαστε υπεύθυνοι για όλα. Και για το χώρο που δίνουμε στους άλλους να μας καπελώνουν και για το τιμόνι που δίνουμε στους άλλους να οδηγούν τη ζωή μας.
Εκτός από τα μαθήματα κάνετε κι άλλα πράγματα και δραστηριότητες...
Στο τέλος κάθε περιόδου, κάθε Ιούνιο, κάνουμε και μια θεατρική παράσταση. Αυτό, όχι επειδή είμαστε δραματική σχολή, αλλά επειδή θεωρώ ότι μπαίνοντας μέσα σε μια διαδικασία να ανεβάσεις μία παράσταση, άρα να ερμηνεύσεις και έναν ρόλο, περπατάς όλο αυτό το μαγικό μονοπάτι της υποκριτικής που πρέπει να σε προβληματίσει, να σε κάνει να δεις τι γεννιέται... Σε κάποιους ανθρώπους, όταν τους δείχνεις το πρόσωπό τους απευθείας στον καθρέφτη, λίγο τους αγριεύει. Όταν όμως δουν τον καθρέφτη ενός άλλου -του ρόλου- μπορούν πολύ πιο εύκολα να δουν και να καλυτερέψουν τα δικά τους ελαττώματα.
Φέτος ανεβάζουμε, εδώ στο 104, μια παράσταση που θα έχει αφορμή τα ταξίδια. Τα ταξίδια που δεν κάναμε, που φοβηθήκαμε να κάνουμε, που δεν έπρεπε να κάνουμε... και οι αποσκευές που παίρνουμε ή που αφήνουμε και τελικά, τι βγάζουμε από την προσωπική μας βαλίτσα, τι κρατάμε στη ζωή μας και τι μας είναι απαραίτητο. Αυτό θα είναι το concept της παράστασης συν κάποια τραγούδια που θα ακουστούν ενδιάμεσα, πάλι με θέμα τα ταξίδια. Θα παιχτεί το δεύτερο Σαββατοκύριακο του Ιουνίου.

Αλλά δεν είναι μόνο η θεατρική παράσταση που θα κλείσει τη χρονιά...
Κάνουμε διάφορα πράγματα ακόμα και φιλανθρωπικό έργο. Γιατί ζούμε την εποχή του "εμείς" και ο κάθε καλλιτέχνης πρέπει και οφείλει αυτό να το καταλάβει και να βρει το χρέος του απέναντι στην κοινωνία, η οποία δεν είναι εκεί μόνο για να μας ταΐζει και να μας χειροκροτεί! Με ό,τι δυναμείς έχουμε πρέπει να βοηθάμε αυτήν την κοινωνία να περνάει όσο καλύτερα γίνεται.
Με λίγα λόγια, θέλω να σου πω ότι η Συναισθηματική Διαλεκτική δεν είναι ένα πηγαινέλα δύο φορές την εβδομάδα. Αλλάζει η ζωή σου.
Πριν από λίγες μέρες κάναμε μια εκδρομή στην Επίδαυρο. Επισκεφτήκαμε το θέατρο, κάναμε εκεί ασκήσεις, πήραμε όλη αυτήν την μαγική ενέργεια.
Είναι ένα ζωντανό κύτταρο η Συναισθηματική Διαλεκτική. Είμαστε μια καλή παρέα και δεν είμαστε βέβαια κλειστή, συνέχεια έρχονται άτομα. Μεγαλώνουμε και κοιτάμε πρώτα να περάσουμε εμείς καλά και μετά όλοι όσοι είναι γύρω μας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι και τα events που κάνουμε.
Σε ποια σημεία της πόλης γίνονται τα μαθήματα;
Στην Αθήνα έχω τέσσερις ομάδες. Δύο στο Γκάζι, άλλη μία στο Μαρούσι σε έναν υπέροχο χώρο -μια σοφίτα- κι άλλη μία στο Πέραμα. Παράλληλα, από φέτος αποφάσισα να πηγαίνω και σε πόλεις εκτός Αθηνών για μονοήμερα ή διήμερα σεμινάρια και είμαι ανοιχτός σε οποιαδήποτε ομάδα ή σύλλογο που θα τον ενδιέφερε να δει τι είναι αυτό και να ασχοληθεί λίγο με τα συναισθήματά του.

Έμαθα για αυτές τις δραστηριότητες σχετικά πρόσφατα σε σχέση με τα οκτώ χρόνια που μετράει η Συναισθηματική Διαλεκτική...
Έχεις δίκιο. Στις συνεντεύξεις πάντα έλεγα για το θέατρο, για τα σήριαλ και δεν έκανα αναφορά σε αυτό το κομμάτι. Τα τελευταία τρία χρόνια το έχω βγάλει στο φως. Ίσως επειδή ήθελα κι εγώ να δω πρώτα πως θα χτιστεί όλο αυτό. Και αφού είδα ότι πάει καλά και είναι αυτό που είχα στο μυαλό μου άρχισα να το επικοινωνώ περισσότερο.
Είναι κάτι βιωματικό, δεν έχει να κάνει με πληροφορίες το μάθημα. Κάνουμε όλοι μαζί ασκήσεις και ανακαλύπτουμε πράγματα. Αυτό που κάνω εγώ είναι να σου αποκαλύψω, να σου δείξω το δρόμο,  να σου γεννήσω τη σκέψη. Από κει και πέρα είναι δουλειά του καθενός να πάρει αυτόν τον σπόρο, να τον ποτίσει και να τον βγάλει στον ήλιο για να πάρει ανθό. Δεν είναι μάθημα θεωρίας.

Μια αναζήτηση δεν είναι;
Έτσι! Ένα ταξίδι, μια διαδρομή.
Τυπικά είναι τρεις κύκλοι, ανά τρεις μήνες, αλλά κανείς δεν έχει σταματήσει στους τρεις κύκλους γιατί όσο σκάβεις, τόσο ανακαλύπτεις, και όσο ανακαλύπτεις, τόσο σου αρέσει και θέλεις να πας και λίγο παρακάτω.

Είναι και ψυχοθεραπεία...
Βέβαια! Είναι πάρα πολύ ευχάριστο. Το μάθημα αυτό γίνεται μέσα από παιχνίδια, ασκήσεις με το σώμα μας και μουσικές, είναι ψυχαναλυτικό. Και σε μια χώρα που αυξάνει τις καταθλίψεις και τις αυτοκτονίες της, το να στραφούμε λίγο προς τα μέσα μας και να πάρουμε δύναμη και να δώσουμε αξία στο προσωπικό μας υλικό -κατ' αρχήν- για να μπορέσουμε να κρατηθούμε, δεν είναι πολυτέλεια. Νομίζω, είναι αναγκαίο για όλους.

Μίλησέ μου για τον Στέλιο.
Ο Στέλιος ταξιδεύει πάρα πολύ. Του αρέσουν τα ταξίδια και οτιδήποτε έχει να κάνει με ταξίδι και μάλιστα τόσο πολύ που αρχίζω να πιστεύω ότι στην προηγούμενη ζωή μου ήμουν γλάρος! Ένα ταξίδι είναι ένα ολόκληρο σχολείο, δεν είναι απλά αναψυχή. Προσπαθώ όποτε μου δίνεται η ευκαιρία και μπορώ, να είμαι με μια βαλίτσα και να βλέπω καινούργιους τόπους, ανθρώπους, σκέψεις... και βέβαια, όλο αυτό είναι καλό υλικό για τη δουλειά μου που το χρησιμοποιώ και με γοητεύει... Να μάθω αυτό το καινούργιο, να ανακαλύψω δρόμους που δε περπάτησα,  να γνωρίσω ανθρώπους...
Ακόμη και με τους χιλιάδες φίλους του facebook έχω σχεδόν καθημερινή επαφή -πολλοί απορούν- και μου αρέσει αυτή η προσωπική επαφή με τους ανθρώπους.
Έχω κάνει δε και πολύ σημαντικές φιλίες μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Έχω γνωρίσει ανθρώπους πραγματικά πολύ σημαντικούς σαν προσωπικότητες. Είναι μια γέφυρα που φέρνει κοντά τους ανθρώπους αρκεί να ξέρεις να κάνεις καλή χρήση.
Είμαι πολύ αισιόδοξος άνθρωπος. Η εποχή μας είναι δύσκολη αλλά θεωρώ ότι θα μας βγάλει κάπου, σε κάτι καλό. Θα έχει απώλειες, αλλά μήπως και το άλλο που ζούσαμε ήταν αλήθεια; Όλη αυτή η φούσκα;
Στο χώρο μου έβλεπα συναδέλφους με λευκάνσεις, με τις πλαστικές στα στήθη και τις σιλικόνες... ένα ψέμα δηλαδή για να ξεγελάσεις ό,τι μπορείς.
Ας είμαστε πιο ουσιαστικοί κι ας κοιτάμε το "φως" αισιόδοξα.

Κλείνοντας τη κουβέντα μας και καθώς κατευθυνόμαστε προς τον εσωτερικό χώρο, στην αίθουσα του μαθήματος, μου μιλάει για αυτό το τόσο όμορφο κτίριο.
Το 104 -πλέον το έχουν πάρει οι εκδόσεις Καστανιώτη- είναι ένας πυρήνας πολιτισμού. Στα δύο θέατρα που διαθέτει... -παλαιότερα στέγαζε το θέατρο του Γιώργου Κιμούλη και ήταν χωρισμένο στην κεντρική του σκηνή και στη δραματική σχολή- στις όμορφες αίθουσες με τους καθρέφτες και τα ξύλινα πατώματα γίνονται πολλά ενδιαφέροντα πράγματα, πολλές παρουσιάσεις βιβλίων, εκδηλώσεις πολιτιστικές, κ.ο.κ. Ένα ζωντανό κύτταρο όπου συνέχεια μπαινοβγαίνει κόσμος που ασχολείται με πολιτισμό, με πνεύμα, με σκέψη... Είμαι πολύ χαρούμενος που ήρθα εδώ.
Επικοινωνία για τα μαθήματα:
Στον Πολυχώρο Τέχνης 104 (Ευμολπιδών 41 Γκάζι) με την υπεύθυνη της Συναισθηματικής Διαλεκτικής και των Θεατρικών Ομάδων, Κα Σοφία Ρίζου, στο 6946105520 ή στο synaisthimatikhdialektikh@hotmail.gr
Στο ΚΕ.ΨΥ.ΠΑ (Αλέκου Παναγούλη 7 Μαρούσι) καλέστε στα 2106129316 και 6945424824 ή στο kepsypa.info@gmail.com
Τέλος, για να επικοινωνήσετε με τον Στέλιο Καλαθά (όσοι έχετε λογαριασμό στο facebook) ακολουθήστε τους παρακάτω συνδέσμους πατώντας εδώ ή εδώ και στη σελίδα τής Συναισθηματικής Διαλεκτικής.

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη