Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

What to expect when you're expecting

Πέντε διαφορετικά ζευγάρια που περιμένουν παιδί.
Η περίληψη της ταινίας, με λίγα λόγια, μπορεί να ειπωθεί και με αυτή τη μία αράδα.
Αυτό που μένει μετά τους τίτλους τέλους είναι η διαπίστωση ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη και ποτέ δε μπορείς να καθορίσεις ή να προβλέψεις τίποτα. Στη ζωή δε παίρνεις πάντα εκείνο που περιμένεις.
Θα σας εντυπωσιάσουν τα ονόματα των Τζένιφερ Λόπεζ και Κάμερον Ντίαζ.
Μη περιμένετε να δείτε κανένα αριστούργημα. Μια απλή ταινία είναι με κάποιες καλές στιγμές γέλιου και ένα-δυο σημεία πολύ δυνατά. Ιδανική για να χαλαρώσετε. Έτυχε να τη δω παρέα με μια φίλη, αφού πρώτα είχαμε παραγγείλει απ'έξω μερικά πιάτα και περάσαμε μια χαρά. Δε χρειάστηκε να διακόψουμε το φαγοπότι για να παρακολουθήσουμε πιο προσεκτικά, ούτε το αντίθετο. Μια χαρά συνδυάζεται με ντελίβερι και παρεούλα.
Λατρεμένοι οι μπαμπάδες-φίλοι-συμμορία του πάρκου.

Αθηνά. Ευτυχώς που δεν γεννήθηκα όμορφη...

Κατά καιρούς έχω εισπράξει μεγάλη συμπάθεια από ανθρώπους που θαυμάζω μέσα από τα έργα τους.
Σε μια εποχή που τα πάντα μεταφράζονται ή αντιστοιχούν σε χρήμα ή δόξα, είναι πάντα κάπως φιλόδοξο να θέλεις να πάρεις μερικές λέξεις από τον ίδιο το δημιουργό, όταν έχεις ένα καινούργιο -ακόμα- ιστότοπο με την ανάλογη επισκεψημότητα. Από την άλλη, όλοι έχουμε πολλές δουλειές, όλοι αγωνιζόμαστε καθημερινά, όλοι προσπαθούμε να αντεπεξέλθουμε με πολλές ώρες εργασίας και αγώνα. Οι ελεύθερες ώρες του σύγχρονου ανθρώπου πολύ περιορισμένες και τα άγχη πολλά. Έτσι, κάπου μέσα σε όλο αυτόν τον κυκεώνα, είναι κάπως δυσκίνητο το όραμα και με δεδομένη τη νεότητα αυτής της σελίδας ή της μικρής δημοτικότητας που προσφέρει, δεν υπάρχει το μεγάλο κίνητρο για κάποιον δημιουργό ώστε να μου χαρίσει στιγμές από τον ελεύθερο χρόνο του.
Ο Κώστας Καρακάσης δεν είναι απλά ο συγγραφέας μιας μεγάλης επιτυχίας ή μιας σειράς επιτυχιών. Το βιβλίο του, Αθηνά, είναι από τα πρώτα σε πωλήσεις βιβλία στην Ελλάδα και με μια διαχρονικότητα -13 χρόνια πια- που θα τη ζήλευαν οι μεγαλύτεροι δημιουργοί του κόσμου. Δε θα σταθώ στα βραβεία που πήρε σαν συγγραφέας, ούτε στα αμέτρητα αντίτυπα που πουλήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια [και συνεχίζουν], μα ούτε καν στις κριτικές που έλαβε από σημαντικούς ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών. Είναι γνωστό, ότι δεν κάνω παρουσιάσεις μέσα από τις σελίδες μου [ανθρώπων ή έργων]. 
Γράφω μόνο τις εντυπώσεις μου και διανθίζω τα κείμενά μου με μερικές κουβέντες των δημιουργών όπου και όποτε είναι αυτό δυνατό. Εξάλλου, το να γνωρίσεις έναν άνθρωπο ή το έργο του όταν έχει εκτεθεί δημόσια είναι εύκολο. Μια αναζήτηση στο διαδίκτυο και άπαντα εμπρός σου.
Αυτό που εισέπραξα από τον Κώστα Καρακάση είναι μια τεράστια αγκαλιά και απέραντη αγάπη. Ο Καρακάσης είναι ένας γλυκός, ευγενικός και τόσο προσιτός άνθρωπος, παρά τις τεράστιες επιτυχίες του. Η επιτυχία δε χάλασε τον αυθόρμητο χαρακτήρα του, την απλότητά του. Η Ελληνική Λογοτεχνία του οφείλει για το έργο του κι εγώ για το μάθημα ζωής που μου δίνει με την αμεσότητα και τη σεμνότητα που τον χαρακτηρίζουν.
 
Κύριε Καρακάση...
Πώς είναι ο κόσμος από την κορυφή;
[Και μόνο να καταφέρει κανείς να κρατήσει τον αναγνώστη μέχρι το τέλος σε ένα βιβλίο με περισσότερες από 700 πυκνογραμμένες σελίδες είναι επιτυχία. Πόσο, μάλλον, όταν το βιβλίο αυτό μετρά δεκάδες ανατυπώσεις και εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα. Όμως, οι ανατυπώσεις ενός βιβλίου και οι επανεκδόσεις του είναι εμπορικοί όροι και δεν αποτελούν ένδειξη της πραγματικής αξίας ή του αριθμού των αναγνωστών του -παρόλο που με πιάνει ίλιγγος με το ύψος των αριθμών. Τα νούμερα είναι τεράστια και φαντάζομαι την χαρά που προσφέρουν σε έναν συγγραφέα τέτοια μεγέθη.]
Κ.Κ.: Δυστυχώς τα χρόνια μου δεν μου επιτρέπουν αναρριχήσεις, οπότε -αν και θα το ήθελα- δεν ανέβηκα ούτε στην κορυφή του Ολύμπου ούτε στο Έβερεστ, και έτσι μετά λύπης μου σας λέω πως δεν γνωρίζω "πως είναι ο κόσμος από την κορυφή"!
Τώρα, αναμφίβολα, όταν ένα βιβλίο σαν την "Αθηνά" κάνει τις πωλήσεις που έχει κάνει μέχρι σήμερα και εξακολουθεί να κάνει -φαινόμενο για ελληνικό βιβλίο να είναι μπεστ σέλλερ για δέκα ολόκληρα χρόνια- είναι μια πολύ μεγάλη ικανοποίηση για τον συγγραφέα. Το γεγονός ότι το πνευματικό του έργο έφτασε σε τόσες χιλιάδες καρδιές, γέμισε συγκίνηση και χαρά, έδωσε θάρρος και δύναμη σε άλλους να μιμηθούν το παράδειγμα της ηρωίδας και ένα σωρό άλλα, είναι μια τεράστια ηθική ικανοποίηση για τον δημιουργό. Βεβαίως υπάρχουν και άλλες παράμετροι που αφορούν ένα Λογοτεχνικό έργο, αλλά δεν είναι του παρόντος να τις αναφέρουμε.

Γνωρίζω άλλους συγγραφείς που δεν έχουν γνωρίσει ούτε το ένα δέκατο της αποδοχής του κοινού που έχετε βιώσει εσείς, που δεν μετρούν πάνω από δυο-τρεις ανατυπώσεις ή μερικές χιλιάδες αντίτυπα, αλλά, [θεωρώντας εαυτούς σπουδαίους;], αρνούνται να μιλήσουν σε ιστότοπους. Είναι εξαιρετικά επιλεκτικοί και δυσπρόσβατοι. Εσείς, από την άλλη, δεν έχετε καμία αναστολή. Ανταποκριθήκατε άμεσα στην πρόσκλησή μου και με χαρά. 
Κ.Κ.: Ευτύχησα να ξεκινήσω την ενασχόλησή μου με την Λογοτεχνία στα 65 μου χρόνια, οπότε -θεωρητικά τουλάχιστον- ήμουν σε μια ηλικία όπου δεν μου επιτρεπόταν να περπατώ δίπλα ή έστω κοντά σε βάλτους με καλάμια! Αυτό με προφύλαξε από κάθε ματαιοδοξία ή αλαζονεία να θεωρώ τον εαυτό μου σαν άλλος Λουδοβίκος με το περίφημο L' Etat c'est Moi... "Το Κράτος είμαι Εγώ". Έτσι δεν γνωρίζω ούτε κατανοώ την όποια "αποφυγή" άλλων συγγραφέων να συμμετάσχουν στο αίτημα ακόμα και ενός μόνο ανθρώπου να μιλήσει για το έργο του. Αντίθετα πιστεύω πως έχει υποχρέωση να απαντά, ακόμα και σε έναν αναγνώστη που μπορεί να έχει αρνητική κρίση για το έργο του. Είμαι ο μόνος που έχω ανεβάσει στην ιστοσελίδα μου, ακόμα και δυσάρεστες κρίσεις αναγνωστών, απλά και μόνο από σεβασμό απέναντι τους και στις απόψεις τους.

Το βιβλίο σας με έκανε να αγαπήσω την Κεφαλλονιά. Ένα νησί που δεν είχα επισκεφτεί προτού το διαβάσω. Επίσης, με έκανε να αναζητήσω την ιστορία του νησιού, τα αρχοντικά του, τα μέρη που έζησε η ηρωίδα σας. Πιστεύω ότι σας χρωστάει αυτό το νησί.
Κ.Κ.: Μάλλον εγώ χρωστάω στην Κεφαλλονιά, μιας και η Αθηνά ήταν η πραγματική μου γιαγιά από την μητέρα μου, οπότε όπως καταλαβαίνετε εγώ της είμαι υπόχρεος για δέκα ζωές!
Κάπου διάβασα ότι θα γράψετε τη συνέχεια της ιστορίας της Αθηνάς. Βέβαια, η ηρωίδα σας είναι ήδη αρκετά μεγάλη στο σημείο που κλείνει το πρώτο βιβλίο, οπότε, φαντάζομαι ότι το επόμενο θα αφορά τη συνέχεια της οικογένειας; 
Κ.Κ.: Η συνέχεια της "Αθηνάς" είναι το υπόλοιπο του βίου της μέχρι το βιολογικό της τέλος, αλλά ταυτόχρονα αναφέρεται βεβαίως και σε πολλά σημαντικά στοιχεία που δεν "χώρεσαν" στον πρώτο τόμο και θα είναι εξ' ίσου μεγάλο.

Με τους αναγνώστες σας και θαυμαστές σας είστε σε καθημερινή επαφή μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Τι προσφέρουν τα κοινωνικά δίκτυα στο σύγχρονο άνθρωπο;
Κ.Κ.: Για εσάς τους νέους, ο ηλεκτρονικός αυτός κόσμος είναι κάτι "φυσικό" με την εποχή σας. Για εμάς, είναι -δύσκολος βέβαια να τον παρακολουθήσουμε- αλλά παραμένει κάτι μαγικό που μας κάνει να νοιώθουμε λίγο πολύ σαν τους πιτσιρικάδες μπροστά στις οθόνες με τα διάφορα παιχνίδια. Από την άλλη όμως, μας δίνει την δυνατότητα της επικοινωνίας με χιλιάδες ανθρώπους που άλλως θα ήταν αδύνατο να έρθουμε σε οποιαδήποτε επαφή, να ανταλλάξουμε απόψεις και ιδέες και όσο να θέλουν να λένε ότι το Ιντερνετ είναι "απρόσωπο" και ψυχρό, εν τούτοις παραμένει ένα τεράστιο κανάλι όπου χωράει εκατομμύρια ανθρώπους και που σίγουρα άλλαξε την μορφή του σύγχρονου κόσμου. Και παρά τις γκρίνιες, παρά τις όποιες εκτροπές που συμβαίνουν από ορισμένους νοσηρά άρρωστους, παραμένει μια παγκόσμια γέφυρα που ενώνει τους ανθρώπους σε όλα τα επίπεδα.

Έντυπο βιβλίο ή ηλεκτρονικό βιβλίο; 
Κ.Κ.: Εδώ θα μου επιτρέψετε να επιμείνω -το έχω ξαναπεί άλλωστε- στο έντυπο βιβλίο. Μπορεί να ακούγεται "συντηρητικό" και απαρχαιωμένο, αλλά ας μου το συγχωρήσετε εσείς οι νέοι. Μεγάλωσα σε μια εποχή όπου δραχμή την δραχμή μαζεύαμε την αξία ενός βιβλίου για να το βάλουμε στην μικρή μας βιβλιοθήκη, να το βλέπουμε σαν ένα αναντικατάστατο μικρό θησαυρό της πνευματικής μας προόδου, και όποτε το παίρναμε ξανά στα χέρια να το ξεφυλλίσουμε και πάλι έμοιαζε σαν ένα μωρό που μόλις γεννήθηκε και μας έδινε την άφατη χαρά της πνευματικής ευτυχίας. Αλλά ο κόσμος προχωράει, εγώ έζησα ήδη δύο αιώνες οπότε το μέλλον είναι δικό σας...

Ας μιλήσουμε για το βιβλίο...

Από την πρώτη σελίδα ο συγγραφέας μας ενημερώνει ότι πρόκειται για πραγματική ιστορία. Αληθινά γεγονότα!
Με μια τόσο δα μικρή φρασούλα έχει ήδη κερδίσει την προσοχή μου.
Η ιστορία της Αθηνάς.
Η ζωή της.
Κάποτε, ο Καρακάσης, αποφασίζει να ενώσει τα κομμάτια, τις σκόρπιες ιστορίες, τις σκόρπιες αναμνήσεις και να φτιάξει αυτό που έχουμε σήμερα στα χέρια μας. 
Η Αθηνά γεννήθηκε αρχόντισσα στην Κεφαλλονιά, ταξίδεψε και γνώρισε σημαντικούς ανθρώπους, έζησε μια συγκλονιστική, μοναδική ζωή. Από τη Βενετία μέχρι την Αγία Πετρούπολη. Από το Παρίσι ως την Αλεξάνδρεια. Ένιωσε τον πόνο σε όλο του το μεγαλείο, την υπέρτατη δυστυχία και αδικία, πάλεψε για εκείνη, για την οικογένειά της, πάλεψε για τη ζωή. Αλλά, βίωσε και την απόλυτη ευτυχία και χαρά. Νίκησε στις μάχες της ζωής της με όπλο την εξυπνάδα του νου και τα διαμάντια της ψυχής της. 
Με ταξίδεψε και μου έδωσε δύναμη. Δύναμη για να παλέψω στη ζωή. Και τόλμη. Γιατί μόνο εκείνοι που τολμούν, που παίρνουν το ρίσκο έχουν πιθανότητα να κερδίσουν.
Και, δε πειράζει αν ο δρόμος δεν είναι πάντα εύκολος. Το ταξίδι αξίζει όλες τις ταλαιπωρίες.
Η Αθηνά μού λέει ότι "η ζωή είναι τελικά το μεγαλύτερο και ωραιότερο παραμύθι."
Κι εκείνος...

Σας ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία αυτή να μιλήσουμε.
Φιλικά
Κώστας Καρακάσης

Το κόκκινο σημάδι


Ένα σημάδι στο κορμί θα γίνει οιωνός στη ζωή της. Το σημάδι του κορμιού της θα σημαδέψει όλες τις μεγάλες στιγμές στη ζωή της. Κάθε λύπη, κάθε χαρά. Η Σοφία Βόικου θα μας διηγηθεί τη ζωή της, όλα τα σημάδια στο δύσκολο δρόμο της. Η βιογραφία της Αργυρούς έχει τα πάντα. Από την απόλυτη δυστυχία ως την τέλεια ευτυχία. Στη ζωή της θα γευτεί από όλα. Από τη Σμύρνη, μετά το χαμό των γονιών της, θα γίνει υπηρέτρια, στη Θεσσαλονίκη. Κι από εκεί, πόρνη στην Αθήνα. Και μετά, Παρίσι. Μούσα μεγάλων καλλιτεχνών και ερωμένη. Θα φτάσει στη Νέα Υόρκη έχοντας τις βαλίτσες της γεμάτες με εμπειρίες για δυο ζωές. Κι από εκεί ξανά πίσω στην Ευρώπη, μέχρι να κλείσει ο κύκλος της.

Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου περνάει μπροστά μας ένα μεγάλο κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας. Από την καταστροφή της Σμύρνης και την προσφυγιά μέχρι το καλλιτεχνικό Παρίσι του μεσοπολέμου και την μεταπολεμική Νέα Υόρκη. Διαβάζουμε εικόνες από την καθημερινότητα των ανθρώπων που βίωσαν αυτά τα χρόνια και άλλες, για την πολιτική των κρατών και τους εκπρόσωπούς της. Μια ματιά στην ιστορία του κόσμου μας. 

Η Σοφία μπλέκει αριστοτεχνικά μέσα στην ιστορία της μεγάλες προσωπικότητες της εποχής. Πρόσωπα που άφησαν ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στην ιστορία, το δικό τους σημάδι. Χένρι Μίλερ, Πάμπλο Πικάσο, Σαλβαδόρ Νταλί, Αντρέ Μπρεντόν, Τζέιμς Τζόις, Κοκό Σανέλ, Μπρακ, Μαν Ρέι, Έλσα Σκιαπαρέλι, Ζυλ Πασκέν... 

Ο αναγνώστης, καθώς διαβάζει τα γεγονότα της εποχής, ταυτίζεται εύκολα με την ηρωίδα και τη δική της ιστορία, η οποία, έτσι όπως μπλέκεται με τις αλήθειες και τις προσωπικότητες, μοιάζει οικεία στο μυαλό και πιστευτή. Έτσι, η Αργυρώ, θα μπορούσε να είναι η γιαγιά ή η μάνα μας που ξεριζώθηκε από τη Σμύρνη, την Κωνσταντινούπολη ή τη Μικρά Ασία και η ζωή της κάθε άλλο παρά μυθοπλασία.
Την τεχνική αυτή έχουν χρησιμοποιήσει πολλοί συγγραφείς -αντιπροσωπευτικό παράδειγμα ο Ουμπέρτο Έκο- όμως, μόνο όσοι κατάφεραν να ενσωματώσουν τη δική τους ιστορία μέσα στην ιστορία του κόσμου πέτυχαν. Απαιτείται μεγάλη πειθαρχία στα ιστορικά στοιχεία. Ο συγγραφέας προκειμένου να επιτύχει το κάλλιστο πρέπει να αφιερώσει αρκετό χρόνο σε σπουδή και μελέτη και στην αναζήτηση πληροφοριών κάθε είδους. Μια δουλειά που, αν δεν γίνει με ακρίβεια και σοβαρότητα, μπορεί να καταστρέψει κάθε φιλόδοξη προσπάθεια.
Η Σοφία, δεν έχει καταφέρει απλά να διηγηθεί τη ζωή της Αργυρούς μέσα και παράλληλα με την ιστορία των λαών, αλλά, έχει "σπάσει" με επιτυχία αυτήν την ιστορία σε χρονικές ανακρίβειες, με τέτοιο τρόπο ώστε ο αναγνώστης να δέχεται λάμψεις από το μέλλον που πυροδοτούν την περιέργεια και την ανυπομονησία του για την εξέλιξη. Έτσι, της μένει πιστός μέχρι το τέλος, καθώς εγκλωβίζεται στο μυθιστόρημα.

Το κόκκινο σημάδι είναι το πιο ολοκληρωμένο μυθιστόρημα που έπεσε στα χέρια μου τον τελευταίο χρόνο και με προδιαθέτει ώστε να διαβάσω και τα άλλα βιβλία της Σοφίας.

Εκείνη, είναι τόσο ευγενική και κοινωνική, δέχεται αμέσως να μοιραστεί μαζί μας μερικές σκέψεις...

Αφιερώνετε χρόνο στα βιβλία σας. Έρευνα, μελέτη, συλλογή στοιχείων... 
Σ.Β.: Αφιερώνω πολύ χρόνο στην έρευνα. Είναι το «κομμάτι» που μου αρέσει πιο πολύ από όλη τη διαδικασία. Είναι ίσως παιδικό απωθημένο. Ήθελα να είχα ασχοληθεί επαγγελματικά με την ιστορική έρευνα. Αυτό που δεν μπόρεσα να κάνω στο παρελθόν, το κάνω τώρα στα βιβλία μου.
Μέσα από την έρευνα, συνεχώς ανακαλύπτω πράγματα και γεγονότα που δεν γνώριζα και μένω κατάπληκτη. Μετά προσπαθώ να τα ενσωματώσω στα γραπτά μου, να δώσω στους άλλους να γνωρίσουν πράγματα που μου έκαναν εντύπωση, να μεταδώσω το κλίμα μιας άλλης περασμένης εποχής.


Δύσκολος συνδυασμός. Τέχνη και πολιτική στο ίδιο πιάτο.
Σ.Β.: Σχεδόν ακατόρθωτος. Είναι δύο τομείς εκ διαμέτρου αντίθετοι. Η τέχνη θέλει ανθρώπους ονειροπόλους, ασυμβίβαστους και αντικομφορμιστές. Η πολιτική αντίθετα θέλει ανθρώπους συμβιβασμένους και υποταγμένους. Δεν πιστεύω ότι αυτά τα δύο μπορούν να συνδυαστούν, τουλάχιστον στις μέρες μας όπως είναι η πολιτική σκηνή στην Ελλάδα.


Καλλιτέχνες ή πολιτικοί;
Σ.Β.: Χωρίς φόβο και πάθος, καλλιτέχνες. Παρά τις ανασφάλειες που συνήθως έχουν οι καλλιτέχνες, είναι άνθρωποι αληθινοί και ειλικρινείς που μπορείς να βασιστείς επάνω τους. Αντίθετα στους πολιτικούς, περισσεύει η υποκρισία.



Φωτογραφία ή ζωγραφική;
Σ.Β.: Προσωπικά, προτιμώ τη ζωγραφική χωρίς να μειώνω καθόλου την καλλιτεχνική αξία της φωτογραφίας. Πιστεύω ότι η ζωγραφική σου δίνει περισσότερες δυνατότητες, χρήση υλικών, πληθώρα χρωμάτων, διάφορα καλλιτεχνικά ρεύματα. Από την άλλη, επειδή μιλάμε για τέχνη, εξαρτάται ποια οδό έκφρασης ακολουθεί ο καθένας. Η τέχνη δεν μπορεί να μπει σε καλούπια.


Στο προσωπικό σας ιστολόγιο διαβάζω: Θέλω να βλέπω τα πράγματα πορτοκαλί, λαχανί, ροζ, γαλάζια.
Σ.Β.: Έχω κουραστεί τα τελευταία χρόνια να ζω στη χρωματική γκάμα του μαύρου, του άσπρου και του γκρι. Η γκρίνια, η κατάθλιψη, η θλίψη έχουν γίνει τα εθνικά μας συναισθήματα. Δεν θέλω να ζω πλέον σ’αυτή τη χρωματική γκάμα. Παίρνω λοιπόν το πινέλο και βάφω τη ζωή μου όπως εγώ θέλω. Ακόμα κι αν ορισμένες φορές είναι παρδαλή κι ακαλαίσθητη για τους άλλους, τουλάχιστον δεν είναι θλιβερή και μονότονη.


Η αγαπημένη μου στιγμή και φράση από το βιβλίο είναι... "Υπάρχει ένα παιδί που πρέπει να μεγαλώσουμε. Δεν πάμε να το δούμε;" Τη στιγμή εκείνη, η φράση αυτή βγάζει όλο το συναίσθημα και τη ψυχή της ηρωίδας και την αφήνει πάνω στο τραπέζι.
Σ.Β.: Πιστεύω ότι όταν έχεις την ευθύνη ενός παιδιού, όλες οι προσωπικές σου ανάγκες παραμερίζονται, μπαίνουν στην άκρη. Εκείνο που μετράει είναι να δώσεις στο αδύναμο πλάσμα όλη τη δύναμη σου και όλα τα εφόδια που μπορείς (πρώτα συναισθηματικά και μετά υλικά) για να γίνει ένας υγιής κι ευτυχισμένος ενήλικας. Κι επιμένω στη λέξη ευτυχισμένος και όχι πετυχημένος. Ίσως έχω αυτή τη θεώρηση, επειδή έγινα μητέρα στα δεκαεπτά μου κι αισθάνθηκα πολύ νωρίς την ευθύνη ενός ανθρώπου πάνω σου.


Ταξίδι
Σ.Β.: Λατρεύω τα ταξίδια πάσης φύσεως… του σώματος, της καρδιάς και του νου… Ορισμένες φορές πιστεύω ότι τα ταξίδια του νου μου είναι τα πιο όμορφα…


Ξεριζωμός
Σ.Β.: Εύχομαι να μην το βιώσει κανείς αυτό το συναίσθημα. Πρέπει να είναι τόσο βίαιο και τραυματικό που το κουβαλάς σε όλη σου τη ζωή. Αισθάνεσαι σαν να μην ανήκεις πουθενά…


Βίος
Σ.Β.: Πάντως όχι έκλυτος…


Έρωτας
Σ.Β.: Η κινητήρια δύναμη στη ζωή του ανθρώπου. Αν δεν έχεις ερωτευτεί, αν δεν έχεις παρασυρθεί από την παράνοια του έρωτα, δεν έχεις ζήσει τη ζωή σου.



Όλοι οι άνθρωποι που τιμούν με την παρουσία τους αυτό το ιστολόγιο είναι αγαπημένοι επειδή κατάφεραν με το έργο τους να περάσω όμορφα, να απολαύσω το ταξίδι και να με πάνε λιγάκι παραπέρα, να μου διευρύνουν τον ορίζοντα, να μου προτείνουν νέες εικόνες, καινούργιες γεύσεις. Τη Σοφία πρέπει να την ευχαριστήσω περισσότερο. Το βιβλίο της μου έδωσε πολλά πράγματα και χαίρομαι που σε ένα μυθιστόρημα έδεσε αρμονικά η ιστορία με την κουλτούρα και τη βιογραφία της ηρωίδας της. Δανείζομαι μια δική της φράση για το τέλος και εύχομαι να μου ξαναχαρίσει μερικές στιγμές του χρόνου της και για κάποιο άλλο από τα βιβλία της, διότι...

Χωρίς τα πρόσωπα που αγαπάς, κανένα όνειρο δε γίνεται πραγματικότητα.


ΕΧΕΤΕ ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΣΑΣ

Το βιβλίο ξεκινά με μία πολύ σημαντική διαπίστωση.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι ΣΧΕΔΌΝ συμπτωματική!
Χα!
Εγώ λέω ότι, συμπτωματική είναι οποιαδήποτε ανομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις. Κατά τα άλλα, το βιβλίο αντιγράφει τη ζωή των πικραμένων γυναικών -λόγω ατυχών ερωτικών συντρόφων- με τέτοια ακρίβεια που σου έρχεται να το μισήσεις στον υπέρτατο βαθμό. Πού τολμάει ένα βιβλίο να σου πετάξει στη μούρη όποιο λάθος έχεις κάνει με τους λάθος έρωτες! Πού δε μπορείς να γελάσεις αβίαστα επειδή σε κάθε σελίδα βλέπεις τα χάλια σου όταν ήσουν στη θέση της ηρωίδας! Πού όταν πέρασες κι εσύ από εκεί τίποτα δεν ήταν τόσο διασκεδαστικό και αστείο!
Αχ, αυτά τα "σου μου σου"! [δικός μου όρος για να αποδώσω την αγγλική συντομογραφία sms] Ήταν ανάγκη να ενσωματώσουν κι αυτή τη λειτουργία στα τηλέφωνα; Και αφού το έκαναν το λάθος, γιατί δε σκέφτηκαν να βάλουν κι ένα κουμπάκι τύπου undo ώστε να σου επιτρέπει να πάρεις πίσω αυτό που έστειλες αν στο μεταξύ έχεις αλλάξει γνώμη; Και καλά, τόσο προηγμένη τεχνολογία σου λέει, δε θα μπορούσε το τηλέφωνο να κάνει τις απαραίτητες διορθώσεις πριν παραδώσει το μήνυμα;
Και άλλες τέτοιες, καίριες ερωτήσεις, θα μπορούσε να τις θέσει η ίδια η Μελίνα, αλλά από την άλλη, τι να σου κάνει και η συσκευή; Πού αποφάσισες να τον παρακολουθήσεις και καταταλαιπωρήθηκες αλλά χωρίς αποτέλεσμα! Πού δε μπορείς να πάρεις την απόφαση να φύγεις βρε παιδί μου, να τον παρατήσεις! Πού όλο λες ότι δε θα υποκύψεις αλλά όλο ξαναγυρνάς! Πού τη μια στιγμή τον βρίζεις και την επόμενη τρέχεις να ελέγξεις τα μηνύματα και τις κλήσεις σου! Πού δε θέλεις να πέσεις πιο χαμηλά αλλά έχεις ήδη κλείσει ραντεβού με την καλύτερη στο διάβασμα του καφέ!...
Σε αυτό το πνεύμα, η Κατερίνα Μανανεδάκη, γράφει και περιγράφει παραστατικότατα την κατάσταση στην οποία μια τύπισσα σαν όλες μας κάνει τη λάθος σχέση, με τον λάθος άνθρωπο. Αστείρευτο χιούμορ και καταστάσεις πέρα για πέρα κωμικοτραγικές. Αν δεν καταφέρεις να γελάσεις μία φορά σε κάθε παράγραφο είναι επειδή δε σου αρέσει να διαβάζεις τα "χάλια" σου. Δε μπορώ να σκεφτώ άλλη αιτία. Το βιβλίο ενδείκνυται για γυναίκες -αρκεί να θέλουν να γελάσουν πολύ- και περισσότερο για εκείνες τις γυναίκες που κάτι τους θυμίζουν τα παραπάνω.


Μερικές κουβέντες που ανταλλάξαμε...

Τα βιβλία σου μου βγάζουν έναν θετικό άνθρωπο που έχει μέσα του μόνο θετική ενέργεια και πολύ μεγάλη δόση χιούμορ...
Κ.Μ.:Η αλήθεια είναι πως προσπαθώ να χαμογελώ με τα στραβά και τα ανάποδα που μας φέρνει η ζωή και ευτυχώς για μένα –και κυρίως για τους γύρω μου!- συνήθως το καταφέρνω. Νομίζω πως ένα χαμόγελο μπορεί να γίνει ασπίδα προστασίας απέναντι σε κάθε κακό. Αφήστε που είναι και …κολλητικό. Χαμογελάω εγώ , χαμογελάς εσύ, οι φίλοι παρασύρονται και χαμογελούν ενώ οι…υπόλοιποι σε βλέπουν να χαμογελάς και απλώς ανησυχούν!

Οι ήρωές σου -γυναίκες ως επί το πλείστον- είναι απλοί, καθημερινοί τύποι σαν όλους μας.
Κ.Μ.:Μα εμείς δεν είμαστε οι αληθινοί πρωταγωνιστές της ζωής μας; Γυναίκες και άντρες που μπλεκόμαστε σε έρωτες, χωρισμούς, φιλίες, επαγγελματικές σχέσεις. Ένα κουβάρι από ελπίδες, φόβους, αγωνίες, ένα κυνήγι για ευτυχία είναι η ζωή και μόνο αν εμείς νιώσουμε πως έχουμε την επιλογή να τα κάνουμε όλα καλύτερα και ομορφότερα, η ζωή θα μας τα χαρίσει.

"Οποιαδήποτε ομοιότητα είναι εντελώς συμπτωματική" είναι μια φράση που αναγράφεται σε όλα τα μυθιστορήματα που ξέρω. Κατά πόσο όμως μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο, από τη στιγμή που όλα τα βιβλία περιγράφουν καταστάσεις και πρόσωπα από τη ζωή [του ανθρώπινου είδους πάνω σε αυτόν τον πλανήτη]; Έτσι κι αλλιώς, η έμπνευση δε προέρχεται από τη ζωή; Και η ζωή από τους ανθρώπους τριγύρω;
Κ.Μ.:Τζένη ,με τόσο σύνθετο τρόπο σκέψης, σε βλέπω πρωταγωνίστρια σε κάποιο από τα επόμενα βιβλία μου!!! Σοβαρά όμως τώρα, αυτό το …εντελώς συμπτωματική είναι στα αλήθεια μύθος. Φυσικά και «κλέβουμε» τη ζωή κάποιου, μια κατάσταση από τη δική μας ζωή, εκδικούμαστε αυτόν ή αυτή που δε μας φέρθηκε καλά,  λέμε ευχαριστώ σε κάποιον ή κάποια που αγαπάμε. Αυτή είναι η μαγεία για ένα συγγραφέα, να πλάσει το φανταστικό και το αληθινό σε ένα. Και νομίζω πως αυτή είναι η μαγεία και για έναν αναγνώστη. Να ανακαλύψει τον εαυτό του ή ένα κομμάτι από αυτόν στις σελίδες ενός βιβλίου.

Ποια είναι η μεγαλύτερη χαρά για τον συγγραφέα; Να κρατήσει στα χέρια του το έτοιμο βιβλίο του; Ή να τον διαβάσουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι;
Κ.Μ.:Μα μια χαρά δεν είναι ποτέ αρκετή! Πρώτα ανυπομονείς να κρατήσεις στα χέρια σου το βιβλίο, μετά εύχεσαι να το διαβάσουν όσο περισσότεροι μπορούν, και το κυριότερο; Να τους αρέσει όσο περισσότερο γίνεται.

Μελλοντικά σχέδια, όνειρα, επιδιώξεις, στόχοι;
Κ.Μ.:Με αγχώνεις με τόσες πολλές ερωτήσεις μέσα σε μια μόνο ερώτηση!!! Αλλά «ναι» σε όλα. Καινούρια βιβλία, καλύτερα βιβλία, μυθιστορήματα, παραμύθια, για να ταξιδεύουμε μακριά από τις δυσκολίες της καθημερινότητας και να κάνουμε τη ζωή μας ωραιότερη.


Ο αναγνώστης βρίσκει διέξοδο από την καθημερινότητά του σε ένα μυθιστόρημα που θα του χαρίσει γέλιο και κέφι. Ποιο είναι το κίνητρο του συγγραφέα;
Κ.Μ.:Το ίδιο ακριβώς. Να γράψει κάτι που θα του χαρίσει γέλιο και κέφι! Εγώ γελάω πρώτη με αυτά που γράφω και πολλές φορές μάλιστα σκέφτομαι πως τα γράφει κάποια άλλη το βράδυ κι εγώ απλώς τα διαβάσω και τα προσαρμόζω λίγο περισσότερο στο στυλ μου το πρωί!

Η συγγραφέας Κατερίνα μοιάζει στην ίδια την Κατερίνα ή η συγγραφέας μπορεί να φορέσει έναν ρόλο όταν γράφει;
Κ.Μ.:Κάθε φορά που δημιουργείς ένα χαρακτήρα γίνεσαι κι εσύ κομμάτι του. Όλοι έχουν κάτι από αυτό που είσαι ή από αυτό που θα ήθελες να είσαι. Επίσης
μπορείς να φανταστείς πως παίρνεις το βραβείο Νόμπελ, ένα Πούλιτζερ, έστω ένα Όσκαρ, ξέρεις κάτι προσιτό και καθημερινό, δική σου είναι η φαντασία όπως θέλεις τη διαχειρίζεσαι!

Αν ήσουν η Μελίνα, η πρωταγωνίστρια του "Έχετε μήνυμα στο κινητό σας" του πρώτου σου βιβλίου, θα άλλαζε κάτι στην ιστορία;
Κ.Μ.:Τίποτα απολύτως. Κι αυτό γιατί η Μελίνα δε θα με άφηνε να μπω στη ζωή της και την αλλάξω στο παραμικρό. Οι ήρωες Τζένη, έχουν δική τους υπόσταση, έχουν άποψη για την εξέλιξη της ιστορίας και την πάνε πάντα εκεί που αυτοί θέλουν.

Αν είχες μόνο μία ευχή/φράση να αφήσεις παρακαταθήκη στον κόσμο...
Κ.Μ.:Θα επέλεγα τη σιωπή. Υπάρχουν τόσες άλλες σημαντικές φωνές για να ακούσεις, όπως για παράδειγμα αυτή του Ντοστογιέφσκι ,που έχει γράψει στο «Έγκλημα και Τιμωρία»: Είσαι αυτός που είσαι και αυτό έχει συνέπειες…  


Μη με ρωτήσετε για την κατάληξη της ερωτικής αυτής ιστορίας. Όπως σε όλες οι ερωτικές ιστορίες, πάντα αναρωτιέσαι αν πήρες τη σωστή απόφαση. Και αναρωτιέσαι και βασανίζεσαι... μέχρι να την πάρεις την απόφαση, αλλά, στο μεταξύ η μπίλια έχει αλλάξει δέκα φορές νούμερο. Ευτυχώς, η ζωή δεν είναι ρουλέτα και μπορείς να αλλάζεις θέσεις.

Σε ευχαριστώ πολύ Κατερίνα για το χρόνο που μου διέθεσες και ελπίζω να τα ξαναπούμε με αφορμή ένα νέο βιβλίο σου [κατά προτίμηση εκείνο που θα με έχεις κάνει πρωταγωνίστρια].

Μέχρι τότε... να περνάμε όλοι καλά και η Μελίνα ακόμη καλύτερα.

Βιβλία της ίδιας που έχω διαβάσει και σχολιάσει σε αυτές τις σελίδες:
στο μεγάλο κρεβάτι της show biz
ουουου μοιχεύσεις!
Για έναν άντρα


Dark shadows

Βγήκε στις αίθουσες το Μάιο που μας πέρασε. Ο Johnny Depp και το υπόλοιπο παρεάκι [Michelle Pfeiffer, Eva Green και Helena Bonham Carter] αναλαμβάνουν να μας διασκεδάσουν, σε αυτήν την ταινία του Tim Burton. Καμία σχέση με τα φιλμ τρόμου με βρικόλακες.
Η μεταφυσική αυτή ιστορία του Μπαρνάμπας Κόλινς προέρχεται από μια σαπουνόπερα με το ίδιο όνομα [1966-1971]. Θα λέγαμε, η ταινία ξεκινά από εκεί που τελείωσε η σαπουνόπερα, το 1972, αλλά επειδή δεν έχω δει κανένα επεισόδιο της δεύτερης, δε παίρνω όρκο. Ο Ντεπ είναι ο πιο απολαυστικός βρικόλακας που μπορεί να σας τύχει σε ταινία. Αυτή η τελευταία, μεταφέρει με επιτυχία την εποχή της δεκαετίας του 70 και με τη γοτθική ατμόσφαιρα που την χαρακτηρίζει, περνάει τις εξετάσεις.

Με λίγα λόγια:
Ο γιος και κληρονόμος της οικογένειας των Κόλινς δεν ανταποκρίνεται στον έρωτα μιας κοπέλας της εποχής του. Όμως, εκείνη είναι μάγισσα και αφού τον μεταμορφώσει σε βρικόλακα, τον θάβει για πάντα. Ξεθάβεται, όμως, και επιστρέφει στο σπίτι του δύο ολόκληρους αιώνες μετά και γνωρίζει τους Κόλινς που είναι εν ζωή το 72 και την κουβερνάντα του μικρότερου παιδιού που μόλις έχει προσληφθεί για την διαπαιδαγώγησή του.
Ανακαλύπτει μυστικά, τον περιμένουν εκπλήξεις και προσπαθεί να προσαρμοστεί με τη "φύση" του. Η μεγαλύτερη έκπληξη θα είναι η μάγισσα, που, όχι μόνο βρίσκεται εν ζωή τόσες δεκαετίες μετά, αλλά έχει μεγαλουργήσει και πλέον είναι πάμπλουτη αλλά και πολύ αγαπητή στην πόλη.
Φαντάσματα, άδικοι θάνατοι, βρικόλακες, ιδιαίτερα χαρίσματα, έρωτες, ιδιαίτεροι τύποι, γοτθική ατμόσφαιρα, αίμα, μεταφυσική... είναι τα στοιχεία της ταινίας και όχι μόνο. Οι ήρωες μοιάζουν καρικατούρες αλλά ο Μπάρτον έχει καταφέρει να μη τους γελοιοποιήσει.


Δεν έχει τρόμο. Δεν είναι κωμωδία.
Είναι μια γοτθικής ατμόσφαιρας μεταφυσική ταινία με γλυκόπικρη γεύση.

Kireru


 
Από το πρόγραμμα της Σ.Τ&Γ






Kireru σημαίνει ...ξέσπασμα














Βρέθηκα, λοιπόν, στην παγκόσμια πρεμιέρα της μουσικοχορευτικής παράστασης Kireru στην Αθήνα. Στον εκπληκτικό χώρο της κεντρικής σκηνής της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Η ομορφιά και η καλαισθησία με χτυπάει από την είσοδο του κτηρίου. Οι άνθρωποι έχουν φροντίσει τα πάντα με λατρεία. Τα χρώματα, τα σχέδια, τα έργα που κοσμούν τους έτσι κι αλλιώς όμορφους χώρους... Απλό, μοντέρνο και σύγχρονο με την εποχή του. Φροντισμένο σε κάθε λεπτομέρεια. Η ακουστική, δε, της κεντρικής σκηνής, περισσότερο από εκπληκτική.

Η παράσταση των Rootlessroot χωρίζεται σε πέντε μέρη. Ένας από την παρέα των χορευτών αναλαμβάνει αρχικά να μας εξηγήσει με δυο λόγια το κάθε ένα από αυτά τα μέρη. Μιλάει στα αγγλικά, αλλά, έχουν προβλέψει για τους μη αγγλομαθείς και μας βγάζουν υπότιτλους. Καλή κίνηση διότι δεν είναι υποχρεωμένος ο κάθε ένας να γνωρίζει ξένες γλώσσες για να παρακολουθήσει χορό. Εξάλλου, ο χορός μιλάει με τη γλώσσα του σώματος και η μουσική που συνήθως τον συνοδεύει μιλάει με τις νότες.
Τα κορμιά των χορευτών έχουν ξεφύγει από την ανθρώπινη διάσταση. Το κάθε ένα από εκείνα τα σώματα είναι μόνο μυς, χωρίς κόκαλα ή εντόσθια. Η κίνησή τους μη φυσιολογική, απίθανη [με την κυριολεκτική έννοια] και απίστευτη [επίσης με την κυριολεκτική έννοια]. Τα σώματα λυγίζουν σε σημεία που κανονικά δε περιμένεις να δεις τσάκισμα. Κινούνται αναρχικά. Μη συμβατά με τα γνωστά ανθρώπινα δεδομένα. Άλλοτε η κίνησή τους είναι αργή και βασανιστική και παρακάτω, πιο γρήγορη, όμως, πάντα με ρυθμό και μέτρο. 
Η μουσική που ντύνει το έργο οφείλει τη δημιουργία της στον John Parish. Μια μπάντα αναλαμβάνει να παίξει ζωντανά τη μουσική αυτή κι εκείνη εναλλάσσει τη νοσταλγία με τη σκληρότητα στους ροκ ηλεκτρονικούς ήχους της. 
Εξαιρετικοί οι χορευτές και πολύ πολύ όμορφη η μουσική. 

Το σκηνικό αναδιαμορφώνεται συνεχώς. 
Ένα παραλληλεπίπεδο θα γίνει σπίτι, ένας βράχος θα γίνει πηγάδι. Μια θάλασσα με πλαστικά πιρούνια θα γίνει δρόμος. Κάποιος θα πετάξει και κάπου αλλού θα βρέξει. 
Το εύρημα με τα πλαστικά πιρούνια που σπάνε καθώς ακουμπάνε πάνω τους διάφορα μέλη τους οι χορευτές και δημιουργούν μια απόκοσμη μουσική ηχώ μού άρεσε περισσότερο από τον ίδιο το χορό τους σε εκείνο το σημείο. Αργότερα, στο τέταρτο με πέμπτο μέρος του έργου, κατάλαβα γιατί έπρεπε να είναι πιρούνια [ενώ θα μπορούσαν να βάλουν λευκά κουτάλια που δε τραυματίζουν τόσο]. Το πιρούνι συμβολίζει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο το φάγωμα, τον καταβροχθισμό. 

Το πρόγραμμα μιλάει για έναν άνεμο οργής που θα σαρώσει τη σκηνή... καθώς οι χορευτές θα φέρουν πάνω της ένα χορό υψηλής τάσης, εκτός ορίων, απελευθερωτικό.
Έχει δίκιο το πρόγραμμα... στα σημεία. Τον άνεμο οργής τον είδα, όμως, δεν ένιωσα το σάρωμα. Την απελευθέρωση επίσης την είδα, όμως δεν είδα την υψηλή τάση.

Το έργο χαρακτηρίζεται ως παράσταση-μανιφέστο. Η εσωτερική αγωνία για τον κόσμο εκφράζεται επί σκηνής με διαρκή πάλη. Οι Rootlessroot ονειρεύονται τη στιγμή που ο Δυτικός άνθρωπος θα επιτρέψει στο σώμα να εκφράσει και να εκφραστεί την/με  απόλυτη ελευθερία. 

Σε γενικές γραμμές το περνάει το μήνυμα. 
Η παράσταση ξεκινά με την αρπαγή της Ευρώπης, θα προχωρήσει στην υπερβολή της διασκέδασης και της καλοπέρασης, κι από εκεί, στην απέχθεια για το άρρωστο μυαλό και σώμα που υπερβάλλοντας έφτασε να σιχαθεί εαυτό, για να καταλήξει με την απελευθέρωση του σώματος εφόσον, βέβαια, ο άνθρωπος έχει καταφέρει την απελευθέρωση του μυαλού. Ο συμβολισμός της απελευθέρωσης πάνω στη σκηνή θα γίνει με αφόδευση [όπως τα ζώα που δεν "βασανίζονται" από τις "παρεμβολές" του μυαλού και τις απαγορεύσεις της κοινωνίας ή τα ταμπού] και βγάλσιμο των ρούχων και με την ένοπλη καταστροφή κάθε ανθρώπινου οικοδομήματος [μηδενίζουμε για να ξεκινήσουμε από την αρχή]. Θα μιλήσει για σφαγές και μάχες, για μαγικά τετράγωνα, για ιστορία, για μεταφορές και παραβολές, για σημαίες και οίκους, για ψυχές και σώματα, για διασκέδαση και χαρά, για δυστυχία και πόλεμο... 

Εκείνο που δεν καταφέρνει είναι να με κάνει να περάσω καλά. Δε το ευχαριστιέμαι. Βλέπω απίστευτους χορευτές και χορογραφίες αλλά δεν το χαίρομαι όσο θα έπρεπε. 
Σε κάποια σημεία η σκηνή "κόβεται" στα δύο. Στο ένα άκρο έχουμε μια δράση και μια άλλη στο άλλο. Είναι αδύνατο να παρακολουθήσω ταυτόχρονα και τα δύο άκρα. Με κερδίζει το δυνατότερο [για εμένα] και χάνω τελείως το άλλο. Που και που του ρίχνω μια βιαστική ματιά προσπαθώντας να το εντάξω μέσα στο σύνολο αλλά δε τα καταφέρνω. Είτε επειδή το άλλο μισό της σκηνής με έχει καταβροχθίσει, είτε γιατί είναι τόσο μακριά που αναγκαστικά πρέπει να επιλέξω το ένα.
Σε άλλα σημεία, με κερδίζει εντελώς, με ταξιδεύει εκείνο στα μέρη του και χάνομαι μέσα στις μουσικές και τους ήχους του, για να με προσγειώσει λίγο μετά απότομα καθώς, χάνω τον ειρμό μου και αποσυντονίζομαι. Ίσως φταίνε και εκείνες οι διακοπές στο τέλος του κάθε μέρους. Ίσως φταίνε κάποιες αστάθειες στη ροή.
Ίσως να φταίει που περιμένω να με αποθεώσει και όταν δε το κάνει χαλιέμαι.

Πάντως, το προτείνω μόνο σε λάτρεις του είδους και έτοιμους θεατές.

Ζωή στα χρόνια σου

Ποίηση. Όπως δημιουργία. Όπως γέννηση.

Από την έμπνευση ξεκινάνε όλα. Από μια στιγμή φωτός μέσα στο μυαλό που φτάνει για να γεμίσει το σύμπαν σου με χρώματα, λέξεις, συναίσθημα. Αρπάζεις την έμπνευση σαν το πιο πολύτιμο αγαθό και την βάζεις στον υπαρκτό κόσμο. Της δίνεις σώμα, την κάνεις εικόνα, την κάνεις αίσθηση.
Και δημιουργείς.
Και βάζεις πάνω στο λευκό και κενό τού τίποτα το δικό σου κάτι. Και το πετάς στην απεραντοσύνη να ταξιδέψει.
Κι αν είσαι τυχερός θα πιάσει λιμάνι, θα βρει πλάσματα, θα εισχωρήσει σε καρδιές, θα γεννήσει χρώματα...

Όλοι μπορούν να δημιουργήσουν. Κάποιοι, όμως, θα καταφέρουν να αγγίξουν στο μέσα των ανθρώπων και κάθε τους αίσθηση. Δεν είναι εύκολο να διαπεράσεις το έξω και μια μικρή μου φίλη το λέει πολύ χαρακτηριστικά:



Σωτηρία Κολοβού
Θέλουμε μερικές  φορές να πούμε και να εκφράσουμε τόσα πολλά που οι λέξεις τελικά δεν είναι αρκετές για να περιγράψουμε αυτά που θέλουμε...
Κι άλλοτε, ενώ ξέρουμε πώς να το εκφράσουμε μια άλλη δύναμη μας κρατάει πίσω. Μια δύναμη που ποτέ δε θα καταλάβω, γιατί μας κάνει να θέλουμε, αλλά μας πηγαίνει πίσω, μάλλον μας κρατάει δεμένους. Και η ανάγκη αυτή γίνεται φωτιά που μας καίει...


Κι όταν οι λέξεις φτάσουν και η δύναμη μάς επιτρέψει; Τότε φτάνει η ποίηση. 
Κάποιους δημιουργούς τους ξέρεις. Τους περισσότερους τους αγνοείς παράφορα. Πολλούς δε θα τους μάθεις ποτέ, γιατί δε θα σου επιτρέψουν να βρεις την ποίησή τους, το έργο τους. Σου μένουν οι πιο τολμηροί. Που δε σου αρνήθηκαν τίποτα. Που σου επιτρέπουν να δεις, να αγγίξεις. Αν θέλεις να πεις ότι γνώρισες έστω μια άκρη αυτού του κόσμου, άνοιξε τα μάτια και την καρδιά σε κάθε δημιουργό. Για εσένα προέβλεψε...





Κωνσταντίνος Σπυλιώτης

ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΤΩΣΕΩΣ
Αν έτσι σας κοιτώ συντετριμμένος, συλλογιέμαι
μέσα στο πλαίσιο που χάραξε το περιθώριο.
Αγγίζω τα ένστικτά μου, δεν το αρνιέμαι
ότι ο κόσμος τής καρδιάς είν' καταγώγιο.

Πόσες απομυθοποιημένες συνειδήσεις δεν μεθύσαμε
μέσα στον τρόμο των αρχέγονων λογικών μας
και χόρτασε και αέναα να χορτάσει σπεύσαμε
το απόκληρο και ανήθικο εγώ μας;

Η της αρμόδιας θύελλας λατρεία
είναι ολοκληρωμένη τώρα.
Μην για την πτώση των πνευμάτων την αστεία
να ήλθε η αδούλευτη απ' όλους ώρα;

Κι αισθήματα ανασφάλειας μετρώ
σαν τα ξενόφερτα σινιάλα ανεμίζουν
με όσες στιγμές μονάχος μου θα σας κοιτώ
θέλω να βλέπω μόνο ανθρώπους που δακρύζουν.
(συλλογή "Αποταγή των Αισθήσεων")


*











Κωνσταντίνος Θεοδούσης

ΕΣΥ
Ο χρόνος περνά μα δεν έχει περάσει...
Έρχεται αλλά δεν πρόκειται να'ρθεί...
Το μόνο που διαρκεί
που επιμένει να υπάρχει
είναι το παρόν....
Δε ζω καμμιά στιγμή που να μην είναι τώρα
καμμιά μέρα που να μην είναι σήμερα
καμμιά αγάπη που να μην είναι εσύ...


*









Άννα Α. Θεοδωρίδου

ΜΕΘΗ
Ναι, είσαι μέθη...
Μέθη γλυκιά, αμαρτία
ηδονική που σιγά-σιγά
με παρασέρνει στον
απόλυτο σκοπό της.
Πλέον δεν προσέχω
τίποτα, παρά μόνο τη
σάρκα που ξεσπά, το
πνεύμα που στέκεται
ανήσυχο μπροστά
στη προσμονή.
Αγίασμα οι σκέψεις σου
στον ταραγμένο νου μου,
ανασάλεμα μαγικών εικόνων,
γεύσεων, αισθήσεων μέσα στη
μνήμη που παλεύει
τον νόστο απ' την Άβυσσο.
Οργασμός ψυχής η θέα
της μορφής σου, οι
λέξεις που ενώνουν τη
πνοή μου, από
παραμιλητό ερωτικό,
από χείλη με άρωμα
απαλό.
Φινάλε για τη παράσταση ζωής με
τίτλο:"Μοναξιά"
Οι σπασμοί από
πληγωμένη καρδιά,
χάνονται στο παρελθόν
που με κλάμα χαιρετά
τη τωρινή χαρά.


*

Αυτές οι στιγμές -που προσφέρονται από τους δημιουργούς και μοιράζομαι μαζί σας- έφτασαν μόλις μια μέρα πριν. Την ημέρα που συνηθίζω να γιορτάζω τα γεννέθλιά μου, δηλαδή, την ημέρα που κάποιος άλλος εποίησε για χάρη μου και μου δώρισε την ανάσα. 
Ένας άλλος φίλος τοποθετήθηκε πολύ σοφά στο θέμα:












Χρήστος Φασούλας

 "Δε μετράνε τα χρόνια που έχεις στη ζωή σου, αλλά η ζωή που έχεις στα χρόνια σου."


Το μόνο που πρέπει να συνειδητοποιήσεις είναι ότι αυτό που έχεις είναι εδώ και τώρα. Και έχει την αρχή του -γεννέθλια το ονομάζουμε- και το τέλος του. Το ενδιάμεσο είσαι ελεύθερος να το ξοδέψεις όπως θέλεις. Βρες το σκοπό σου και κάντον στόχο. Ό,τι κι αν διαλέξεις είναι για εσένα. Αν πάλι, είσαι από τους ρομαντικούς τύπους -δημιουργούς τους λέμε- φρόντισε να αφήσεις κάτι από εσένα πίσω.
Πάντα αξίζει ο κόπος.


Κωνσταντίνος Θεοδούσης

ΠΛΗΘΟΣ ΕΙΜΑΙ
Θα συμφωνήσω με το φεγγάρι...
Θα συνηγορήσω με το ηλιοβασίλεμα
σε μια κοσμολογική προσέγγιση των ματιών σου
αφού πρώτα στείλω δοξασίες και φόβους στα τσακίδια...
Μνήμη και φαντασία τα συστατικά που βάζω στο ασυνείδητο
και ρίχνω στο γκρεμό τη λογική τους...
Αυτοί φορούν γραβάτες και κοστούμια
κι εγώ στο αίμα πλένω το πρόσωπό μου.
Ήρθα γιατί με κάλεσες.
Μπήκα εκεί που ακόμη η σκέψη δε φτάνει...
Μαχαίρι κοφτερό της νύχτας μου η τρέλλα
στον πόνο των εραστών που ζούνε μόνοι...
Μουδιάζω
Τρέμω
Ζαλίζομαι
Ω! ομορφιά της αξίας...

*

Κωνσταντίνος Θεοδούσης

ΣΤΗΣ ΤΡΕΛΛΑΣ ΤΗΝ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ
Σκόρπισες
μέσα στον αντίλαλο του χρόνου
σε συναντήσεις από ζωές παρατημένες
και πόνους νεόφερτους
μετέωρη αγάπη...
Θυμάμαι στιγμές ανοιχτές
σε πόθους σκοτεινιασμένους
τα μάτια σου με χάρη
να δίνουν παραισθήσεις...
Δεν είναι ήσυχο το γέλιο μου πλέον...
Φτάσε με στην τρέλλα
δεν θ' αναγνωρίζω τίποτε εκεί
μονάχα αυτό το πρόσωπο σχήμα
κι ένα νυχτολούλουδο
κρυμμένο στην πανσέληνο...


*

Οι νύχτες μου είναι πιο όμορφες απ' τις μέρες σας






Τόσο αγαπημένο που αν μια μέρα το έχανα θα πονούσα πραγματικά. Πολλά τα βιβλία που διάβασα. Πολύ λίγα εκείνα που κατάφεραν να με σημαδέψουν, να μείνουν μέσα μου, να με συγκλονίσουν και -γιατί όχι;- να με αλλάξουν. Αυτό είναι ένα τέτοιο βιβλίο.

Με αυτό το βιβλίο γνώρισα τη Ραφαέλ Μπιγιεντού. Τέλεια γνωριμία. Μετά από αυτό το βιβλίο δεν την αποχωρίστηκα ποτέ. Δε θα μπορούσα. Εισέβαλε μέσα από τους πόρους του δέρματος και εγκαταστάθηκε στο μυαλό μου.

Το βιβλίο της εκδόθηκε το 1985. Εκείνη, ήδη πολύ γνωστή συγγραφέας στη Γαλλία όπου γεννήθηκε και έζησε, ξεπουλάει πραγματικά σε χρόνο ρεκόρ 400.000 αντίτυπα [μέσα σε ένα έτος] και καθιερώνεται. Το 1971 εκδόθηκε το πρώτο της μυθιστόρημα, όταν εκείνη ήταν μόλις 20 χρονών! Μερικοί άνθρωποι δε χρειάζεται να μεγαλώσουν και να ωριμάσουν ή να γεμίσουν εμπειρίες. Μερικοί άνθρωποι όλα εκείνα που μας μαθαίνει η ζωή τα έχουν ήδη μέσα τους. Και όταν μπορούν να τα βάλουν στη σειρά και να τα εκφράσουν στο χαρτί μεγαλουργούν.

Η Ραφαέλ είναι διεισδυτική, περιεκτική και ουσιαστική, έχει το πάθος, τη φλόγα. Στις σελίδες της η λέξη λογοτεχνία αποκτά νόημα, αποκτά σώμα και σωστή διάσταση. Η γραφή της είναι συμπυκνωμένη. Το βιβλίο της φαίνεται μικρό από σελίδες αλλά είναι τεράστιο από συναίσθημα.
Τα τέσσερα δικά της βιβλία που φωτογράφισα από τη βιβλιοθήκη μου τα έχω διαβάσει όλα απνευστί. Το πιο αγαπημένο μου, όμως, έμελλε να είναι "Οι νύχτες μου...". Το αγόρασα κάποτε τυχαία. Χωρίς να γνωρίζω τη συγγραφέα, ούτε μου είχε μιλήσει κανείς για το βιβλίο της. Το άνοιξα, ξεκίνησα και δεν το έκλεισα παρά μονάχα όταν τελείωσαν οι λέξεις του. 

Snow white & the huntsman


...και ο κυνηγός. Όχι το βασιλόπουλο, ούτε ο πρίγκιπας. Ένας κυνηγός θα σώσει τη Χιονάτη από τα μάγια της κακιάς μητριάς της. 
Ακόμη μία ταινία με θέμα τη Χιονάτη του παραμυθιού, που όμως δεν είναι καθόλου παραμυθένια. Κι ενώ έχουμε δει κι άλλες τέτοιες προσπάθειες [μία εκ των οποίων σχετικά πρόσφατα, το Μirror mirror] που, συνήθως δεν καταφέρνουν να σε κάνουν να ξεπεράσεις το παραμύθι και να μπεις μέσα στην νέα ιστορία ή να ταξιδέψεις μαζί της, όμως, αυτή η ταινία καταφέρνει τα πάντα.
Είναι η πιο σοβαρή προσπάθεια στο θέμα seguel παραμυθιού που έχω δει ποτέ. 
Μου άρεσαν τα πάντα. Τα κοστούμια, οι μουσικές, τα εφέ, οι ηθοποιοί, τα σκηνικά, τα πλάσματα, η μαγεία, οι νάνοι, οι μάχες, η ιστορία. Αξίζει τις δύο ώρες και με το παραπάνω. Τα εκπληκτικά τοπία ταξιδεύουν τα μάτια, η μουσική της την καρδιά. Οι  Kristen Stewart, Chris Hemsworth και Charlize Theron είναι περισσότερο από καλοί. 
Επιτέλους, μια ταινία "παραμυθιού" που όμως, δεν είναι παραμύθι, δεν είναι για παιδάκια, δεν είναι παρωδία και δεν είναι χάσιμο χρόνου. 
Η Χιονάτη φυλακίζεται μέσα στο ίδιο της το παλάτι όταν η μητριά της σκοτώνει τον πατέρα της και αναλαμβάνει το θρόνο. Θα καταφέρει να δραπετεύσει αλλά θα βρεθεί μόνη στο σκοτεινό και αφιλόξενο δάσος. Πρέπει να επιβιώσει και να καταφέρει να ξεφύγει από τον κυνηγό που ανέλαβε να τη βρει και να τη παραδώσει στη κακιά βασίλισσα. Όμως, ο κυνηγός της θα γίνει ο προστάτης της και όλοι όσοι την πολέμησαν ή θέλησαν να της κάνουν κακό με κάποιο τρόπο θα παραταχθούν στο πλευρό της. Εκτός από εκείνους που θα έχουν νικηθεί -από την ίδια τη ζωή- δηλαδή τους νεκρούς. 
Οι συμβολισμοί της ιστορίας των παιδικών μας χρόνων είναι παρόντες και στην ταινία. Το μήλο, το καλό και το κακό, οι αξίες, η αγάπη ενάντια στο μίσος, η αγνότητα απέναντι στο φθόνο και τη ζήλια.
Οπωσδήποτε ένα must see της χρονιάς.

Good Deeds

Θέλετε να δείτε -ακόμα- ένα παραμύθι;
Ο "πρίγκιπας" είναι το παιδί που μεγάλωσε με μόρφωση, γαλλικά και πιάνο, μέσα στην απόλυτη πειθαρχεία και ανέλαβε τις επιχειρήσεις της οικογένειας, ενώ η πάντα δεσποτική και αυστηρή μαμά, παρά το γεγονός ότι μένει στο παρασκήνιο, είναι εκείνη που κινεί τα νήματα. 
Εκείνη είναι το φτωχό, πλιν τίμιο, κορίτσι της διπλανής πόρτας. Μια απλή κοπέλα που δε μπόρεσε να σπουδάσει κάτι επειδή έπρεπε να δουλέψει για να ζήσει την οικογένειά της. Μια αγωνίστρια της ζωής, αλλά με το μπρίο, τη ζωντάνια και τον αυθορμητισμό που λείπει από εκείνον. 
Οι συγκυρίες τους φέρνουν κοντά και αυτό είναι όλη κι όλη η ταινία.
Ο πλούσιος γόης και η απλή κοπέλα.
Δεν είδα κάτι που να αξίζει τον κόπο. Ένα παραμύθι με αίσιο τέλος, τύπου Pretty Woman, αλλά χωρίς την γοητεία των Γκιρ και Ρόμπερτς.

Wrath of the Titans


Ο Περσέας και οι "Τίτανές" του επιστρέφουν και τα όπλα βγαίνουν από τις θήκες τους. Μη περιμένετε να δείτε κάτι που να θυμίζει τη μυθολογία έτσι όπως σας την έχουν πει στο σχολείο. Παρά τον εντυπωσιακό αριθμό των έξι [6!] σεναριογράφων, δεν υπάρχει καμία απολύτως συνέπεια στα γεγονότα, ιστορίες, πρόσωπα, κ.ο.κ. που γνωρίζουμε, αλλά ακόμη και αυτή η νέα -αχταρμάς το λέμε- εκδοχή που μας σερβίρουν ελάχιστη σημασία έχει. Η ταινία βασίζεται στα εφέ, στη δράση, στις μάχες και στα εκρηκτικά. Ίσως αξίζει να τη δείτε στη 3D εκδοχή της και μόνο αν θέλετε να απολαύσετε τις μάχες.
Απορία πρώτη:
Δεν έχω καταλάβει γιατί οι ναοί εμφανίζονται πάντα μισογκρεμισμένοι σε αυτές τις ταινίες. Τους είπε κανείς ότι έτσι είναι το σχέδιο; 
Απορία δεύτερη:
Ο Lian Neeson δε γινόταν να αποφύγει ούτε αυτήν την ταινία και έπαιξε τον Δία, ενώ ο Ralph Fiennes πάλι φορά το βαρύ μακιγιάζ της μεταμόρφωσης και συμμετέχει διακριτικά όπως έχει κάνει σε πολλές άλλες ταινίες φαντασίας. Μα, ειλικρινά τώρα, δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν; 
Τις ερμηνείες ας μην τις κρίνω. Ποιες ερμηνείες δηλαδή;
Οι δεκάχρονοι -όπως ο Ήλιος, ο γιος του Περσέα, στην ταινία- θα κολλήσουν στην οθόνη. 
Οι υπόλοιποι ας πρόσεχαν.

Πού πας αγάπη μου!

Στο ραντεβού περισσότερο από κυρία. Στην ώρα της. Και νωρίτερα από την ώρα της.
Μια φιγούρα ψηλή και με χάρη διασχίζει το χώρο. Με αέρα και κόκκινη αύρα, όπως τα μακριά μαλλιά της, χαμογελάει και γεμίζει ο τόπος από θετική ενέργεια.
Διαλέγουμε ένα ήσυχο τραπέζι για να δώσουμε εμείς την ένταση με τις φωνές μας. Για τις επόμενες ώρες ο χώρος είναι καταδικασμένος να δονείται από τους ήχους και την ενέργειά μας.


-Τι καλά!

Είναι μεσοβδόμαδο. Τηλεφωνικώς ζητάω από φίλη να μου δανείσει κάτι από τη βιβλιοθήκη της. Μου προτείνει αυθόρμητα το "Πού πας αγάπη μου!" ή τέλος πάντων, όποιο άλλο θέλω από τα βιβλία της Κατερίνας [εκείνη τα έχει διαβάσει όλα].
Περνάω φανταστικές στιγμές με το βιβλίο. Χωρίς να περιμένω καν να φτάσω έστω στα μισά, στέλνω μήνυμα στην ίδια την Κατερίνα για να συναντηθούμε. Λέει ναι. Κι εδώ είναι που έρχεται το: Τι καλά! Το λατρεύω ήδη αυτό το βιβλίο, άσχετα αν είμαι ακόμη στις πρώτες είκοσι σελίδες.
Πάλι καλά που την ταλαιπωρούσε μια γρίπη και κανονίστηκε η συνάντηση μερικές μέρες μετά κι έτσι πρόλαβα να το τελειώσω. Τώρα, ξέρω, είναι ντροπή μου που μου "έκατσε" βολικά μια γρίπη για να κερδίσω χρόνο και καταλαβαίνω τι θα λέτε από μέσα σας. 
Εκείνη με ρωτάει ποιο από τα βιβλία της διαβάζω γιατί θα ήθελε να μου χαρίσει κάποιο υπογεγραμμένο και ας μη μου φέρει το ίδιο. Τι καλά! 
Έτσι κι έγινε.
Η Κατερίνα Παπανικολάου είναι πολύ χαμογελαστή, απίστευτα συνεπής, αυθόρμητη [ε,είναι ο εαυτός της, δε το παίζει κάτι], γενναιόδωρη [μου χάρισε το καινούργιο της βιβλίο με αφιέρωση και πολύ περισσότερο από τον προβλεπόμενο χρόνο της], ευγενική, πρόσχαρη, δοτική. Προσαρμόζεται, δε, αμέσως στις νέες συνθήκες.
Είχε την εντύπωση, βλέπετε, ότι πηγαίνει σε μια ωριαία συνάντηση για συνέντευξη. [Φταίω κι εγώ που δε προειδοποιώ τον άλλο να μη περιμένει συμβατικά πράγματα από ένα αντισυμβατικό άτομο.] Αντί αυτού, έπρεπε να γράψει ιδιόχειρες απαντήσεις [ναι, με χαρτί και στυλό], να παραμείνει περισσότερες από δυόμιση ώρες στο χώρο [πως το άντεξε;], να κάνει φωτογράφιση παράλληλα με την συνέντευξη [αυτά είναι... να πρέπει να μιλάς, συγκεντρωμένα και με ορθό λόγο ενώ παράλληλα να έχεις να θυμάσαι να μη καμπουριάζεις, να μη κάνεις γκριμάτσες και να μη βάζεις τα χέρια σου μπροστά στο πρόσωπο για να "έχουμε" το υλικό]. 




Η Κατερίνα γράφει από πάντα. Από τότε που θυμάται τον εαυτό της. Είναι εσωτερική η ανάγκη της να βάλει τις σκέψεις στο χαρτί. Πρώτη της φορά στο δημοτικό. Έγραψε ένα θεατρικό έργο, παρωδία τύπου "Μαντάμ Σουσού" και ανέβηκε στο σχολείο της με μεγάλη επιτυχία. Οι λέξεις τις γοήτευσαν από πολύ νωρίς. Μου λέει ότι γράφει τα πάντα. Εκείνα, όμως, που θα μοιραστεί μαζί μας είναι τα χιουμοριστικά της, οι κωμωδίες της, το γέλιο. Το γέλιο θέλει να χαρίσει στον αναγνώστη της. Τη χαρά θα μοιραστεί. Τη χαρά της και κομμάτια από τη ζωή της, όπως μου λέει: "Δε μπορώ να το αποφύγω αυτό. Πάντα βάζω κάποια κομμάτια από τη ζωή μου μέσα. Όχι ολόκληρες ιστορίες. Κομμάτια." 
Στο τελευταίο βιβλίο της -Ραντεβού πίσω στο χρόνο- αισθάνθηκε ότι μπήκε πάρα πολύ μέσα στην ιστορία. "Πεταγόμουν στον ύπνο μου, ξημερώματα" μου λέει "με σκέψεις και παραστάσεις από την ιστορία μου και πήγαινα κατευθείαν στο γραφείο για να τις καταγράψω. Δε μπορούσα να το αναβάλω. Δεν ήθελα να αντισταθώ σε αυτή τη παρόρμηση. Έτσι κι αλλιώς, δε μπορούσα να συνεχίσω τον ύπνο μου." Κι ένας χαζός θα καταλάβαινε ότι η συγγραφή είναι κατάθεση ψυχής για εκείνη. Αλλά, θα με διαβεβαιώσει ότι δε γράφει για να γράψει. Γράφει για να μοιραστεί. Θέλει να φτάσουν οι ιστορίες τις παντού. Να διαβαστεί. Αν κάποιο βιβλίο της έμενε στα ράφια των βιβλιοπωλείων μέχρι να σκεβρώσει και να ξεθωριάσει, αν δεν το άγγιζαν μάτια και βλέμματα, αν δεν έβρισκε θέση στα χέρια κάποιου ανυπόμονου αναγνώστη... [αν δεν είχα κι αυτή την εμμονή στις υποθετικές ερωτήσεις!] θα την πείραζε, αλλά δε θα τη σταματούσε. Τίποτα δε μπορεί να τη σταματήσει. 
Την Ανδριάνα -ηρωίδα του βιβλίου- την αγαπάει πολύ. Είναι μία σαν όλες εμάς. Μια κοπέλα του σήμερα. Με τα άγχη, τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς μιας σύγχρονης κοπέλας.  Άλλωστε, οι νέες κοπέλες με ανησυχίες είναι βασικό κομμάτι του κοινού της. Επιστρέφοντας, τώρα, στην Ανδριάνα, κάπου κάπου μπερδεύεται μόνη της και παρεκκλίνει. Δυο σελίδες μετά, το έχει ξανασκεφτεί, το έχει φιλοσοφήσει και αποφασίζει το δρόμο της. Δέκα σελίδες παρακάτω ένας νέος προβληματισμός και μια καινούργια επαναδιαπραγμάτευση με το μέσα της. Όλα δίνονται από την Κατερίνα με τόσο χιούμορ και περίσσιο κέφι που, ακόμη και τα πιο δύσκολα φαίνονται παιχνιδάκια.

Η ίδια η Κατερίνα δεν έχει θέμα με τα παιχνίδια. Της δίνω το μπλοκ με τα λευκά φύλλα της ζωγραφικής και της λέω ότι για λίγη ώρα δε χρειάζεται να μου μιλάει. Αρκεί να μου γράφει τις απαντήσεις της. Κι εκείνη το κάνει πρόσχαρα και με κέφι, αν και, σοβαρεύει επικίνδυνα μπροστά στο άδειο των λευκών σελίδων.

Ζωή είναι... το ταξίδι
Γιορτή είναι... μοίρασμα συναισθημάτων, άγγιγμα ανθρώπων, αγκαλιές και χαμόγελα.
Τέλος είναι... μια καινούργια αρχή. Ελπίδα...
Δημιουργία είναι... μοίρασμα ψυχής.
Επανάσταση είναι... ανατροπή, υπέρβαση, η ικανότητα να βλέπεις έξω από το κουτί, απύθμενη εσωτερική δύναμη.
Μουσική είναι... αυτό που στιγματίζει τις στιγμές μας και χαράζει πιο βαθιά τις αναμνήσεις μέσα μας.
Αλήθεια είναι... απαραίτητη. [κι όποιος αντέχει]
Πόλεμος είναι... το μεγαλείο του εγωκεντρισμού και του ναρκισσισμού της ανθρώπινης φύσης.
Άπειρο είναι... η δύναμη του μυαλού και της ψυχής μας.
Περιπέτεια είναι... ο τρόπος για να εξερευνήσεις τα όριά σου και να αγγίξεις βαθιές προσωπικές σου αλήθειες.
Ζυγός είναι... το καλύτερο ζώδιο!



Η όμορφη ψυχή της βγαίνει στις λέξεις της. Σε εκείνες που μοιράζεται μαζί μας, δηλαδή στα βιβλία της. Αλλά, βγαίνει και στον αέρα που εκπέμπει στο χώρο. Μου λέει: "Να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας." Αυτή είναι η ευχή της για τούτο τον κόσμο. Πιστεύει στην ανάγκη του ανθρώπου να ανακαλύψει εκείνο που έχει μέσα του. Πιστεύει στη βοήθεια της ψυχοθεραπείας. "Όλοι έχουν κάτι να λύσουν", μου λέει και επιθυμεί -σε αυτό το στάδιο της ζωής της- να σπουδάσει συμβουλευτική ψυχολογία. Θέλει να γίνει ψυχολόγος [!;...] κι εγώ σκέφτομαι από μέσα μου, ότι εκείνη είναι τόσο διάφανη που δε χρειάζεται να "λύσει" κάτι. Νομίζω ότι, χρειάζεται την ψυχολογία για να βοηθήσει άλλους ανθρώπους να λύσουν τα θέματά τους. Εξάλλου, το λέει και μόνη της: "Η προσφορά με γεμίζει." Η προσφορά, η δημιουργία και η παρέα των αγαπημένων της προσώπων.
Σκέφτεται το μέλλον; "Τώρα τελευταία ναι. Λόγω της αβεβαιότητας της χώρας που πηγάζει από τα πολιτικά δρώμενα, αισθάνομαι ότι έχασα τον αυθορμητισμό μου."
Μαθαίνω ότι έχει ζήσει αρκετά χρόνια έξω -Αγγλία- αλλά, δε κουβαλάει τη μουντάδα του "έξω", τη ψυχρότητα. Το "έξω" δε της ταίριαξε. Δε τα βρήκανε. Πως να τα ταιριάξουν; Εκείνη είναι τόσο χρωματιστή και φωτεινή! Όμως, μου αποκαλύπτει ψιθυριστά , αν ήξερε την εξέλιξη των πραγμάτων στην Ελλάδα, θα είχε μείνει "έξω".
Την έχουν συγκλονίσει τα "Μαύρα φεγγάρια του έρωτα" και η "Κραταιά αγάπη". Εκεί, η Μάρω ονομάζει την ηρωίδα της "Αίμα". Καθόλου τυχαία επιλογή ονόματος κι εκείνοι που έχουν διαβάσει το βιβλίο [ανα-]γνωρίζουν το λόγο. Τι πρέπει να καταλάβω από το "Ανδριάνα"; 
Αυτό.



Η Κατερίνα Παπανικολάου,

Φοράει πάντα... άρωμα
Αποφεύγει... τους κακόβουλους ανθρώπους
Κυνηγά... την πραγματική αγάπη
Διαγράφει... με το μυαλό
Γράφει... από την καρδιά 
Πιστεύει... στην εσωτερική δύναμη


ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη