Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Ο έρωτας δεν κάνει για πιλότος



Ποιος θέλει να περάσει όμορφα διαβάζοντας κάτι διασκεδαστικό; 
Αν απαντάτε θετικά σε αυτήν την ερώτηση πρέπει να δείτε αυτό το βιβλίο. Όλα ξεκινούν όταν ο ήρωας πέφτει από τον δωδέκατο όροφο. Στο κενό. Και τότε, την ώρα της απόλυτης πτώσης του, την στιγμή που ετοιμάζεται για το μοιραίο του ραντεβού με την επιφάνεια της γης, την στιγμή που ετοιμάζεται να θριαμβεύσει η βαρύτητα ενάντια στη ζωή, την ύστατη στιγμή της επίγειας ζωής του... ο Χάρης θα δει όλα όσα βίωσε μέχρι τότε σαν ταινία. 
Το βιβλίο του Χρήστου Φασούλα είναι δυσανάλογα χαρούμενο. Μέσα στις σελίδες του θα ξαναζήσετε όλες τις μεγάλες στιγμές της ιστορίας της Ελλάδας των τελευταίων ετών. Θα ξαναγεμίσετε αναμνήσεις από τις δικές σας ζωές γιατί ο Χάρης είναι ένας από εμάς. Παιδικές μνήμες από το χωριό, το πρώτο φιλί με το πρώτο κορίτσι, το ταξίδι μέχρι την πρωτεύουσα και η φοιτητική ζωή ενός επαρχιώτη, ο πρώτος έρωτας, η πρώτη δουλειά, η καριέρα, ο γάμος και η οικογένεια.
Τον Χρήστο τον συνάντησα προσωπικά με αφορμή αυτό το ιστολόγιο, αλλά και μετά από τη δική του ευγενικότατη προσφορά να μου χαρίσει το βιβλίο του για να το διαβάσω. Και ήταν έτσι όπως μου το περιέγραψε. Γέλασα δυνατά σε αρκετά σημεία. Δε με κούρασε ούτε για μισή σελίδα, ενώ, όταν τελείωσε σχεδόν στεναχωρήθηκα που δεν είχε παρακάτω.

Ο ίδιος μοιράστηκε μαζί μου και με όλους τους αναγνώστες της σελίδας μερικά λόγια:


"Ο έρωτας δεν κάνει για πιλότος". Τι ξέρει να κάνει ο "έρωτας";
Χ.Φ.: Nα σε απογειώνει· να σε πετάει· αλλά και να σε προσγειώνει. Από το πόσο απότομα ή όχι εξαρτάται και το αν είναι ή όχι κατάλληλος «πιλότος». Προσωπικά, πέρα από τον τίτλο, νομίζω πως ναι, κάνει για πιλότος. Μολονότι τυφλός. Άλλωστε, ο έρωτας δε χρειάζεται τόσο τα μάτια του όσο όλες τις υπόλοιπες αισθήσεις· και διαισθήσεις· και ένστικτα.

Γνωρίζω ότι αυτό το πρώτο βιβλίο σας κουβαλάει αρκετά βιωματικά στοιχεία. Μήπως, όμως, όλα τα βιβλία είναι καταδικασμένα να φέρουν κομμάτια από τα βιώματα των δημιουργών τους;
Χ.Φ.: Εξυπακούεται. Ο συγγραφέας, σε οποιουδήποτε είδους βιβλίου, μέσα σε κάποιες γραμμές, πίσω από κάποιες λέξεις, βγάζει βιώματα, εμμονές, ψυχώσεις και απωθημένα. Αυτό είναι κανόνας. Και, νομίζω, ένας από τους ελάχιστους που δεν επιδέχεται εξαιρέσεις.

Θα μπορούσε ο Χρήστος να είναι στη θέση του Χάρη; 
Χ.Φ.: Μέχρις ενός σημείου (μέχρι ποιου, δε λέω, ίσως και… να μη με συμφέρει!). Όπως και κάθε άνθρωπος της γενιάς μου. Και της αμέσως προηγούμενης, της περιβόητης γενιάς του Πολυτεχνείου…

Ποια είναι η καλύτερη στιγμή στη διαδικασία της δημιουργίας; 
Χ.Φ.: Όταν αρχίζεις να γράφεις. Όταν συνεχίζεις να γράφεις. Κι όταν τελειώνεις να γράφεις. Γενικά, οι στιγμές. Όλες έχουν τη δική τους μαγεία.

Πως γράφετε; Όταν έρθει η έμπνευση ή μια όμορφη ιδέα; Έτσι γενικά από εσωτερική ανάγκη ή κάτι άλλο;
Χ.Φ.: Όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως. Αλλά κυρίως, αυτό το «κάτι άλλο». Το οποίο, πού θα μου πάει, κάποια στιγμή θ’ ανακαλύψω τι ακριβώς είναι…

Διαβάζω: "Ο φίλος σου ο Τζον Λένον ξέρεις τι έλεγε; Ζωή είναι ό,τι συμβαίνει ενώ εσύ κάνεις άλλα σχέδια..." Προσωπικά το πιστεύω αυτό.
Χ.Φ.: Ναι, συνήθως έτσι συμβαίνει. Γι’ αυτό και αποφεύγω να κάνω σχέδια, να βάζω ταμπέλες. Δε μ’ αρέσει να προγραμματίζω ποτέ τίποτα, παρά μόνο όταν ακολουθώ κάποιο πρόγραμμα (lol, που λένε και οι ιστολόγοι)…

Τι να περιμένουμε στο μέλλον; Μελλοντικά σχέδια;
Χ.Φ.:Μα το ανέφερα, νομίζω: δεν κάνω σχέδια. (Άλλωστε, την ιστορία του επόμενου βιβλίου που είναι υπό έκδοση δεν την αφηγούμαι εγώ, αλλά ένα σπίτι. Εξ ου και ο τίτλος του: «Το Σπίτι»)

Τελικά, η είσοδος είναι ίδια με την έξοδο;
Χ.Φ.: Εξαρτάται. Για το ευρώ, λόγου χάρη, ισχύει απολύτως. Για οτιδήποτε άλλο, συχνά υπάρχει και η πίσω πόρτα. Και το παράθυρο· και ο φεγγίτης. (Χμ… Τώρα που το καλοσκέφτομαι ισχύει και για το ευρώ αυτό…) 

***

Τον ευχαριστώ πολύ για τις στιγμές που μου χάρισε και εύχομαι να τα ξαναπούμε μόλις κυκλοφορήσει το καινούργιο του βιβλίο.


Aphrodisiac vs La la love




Παρακολουθώ Eurovision πολλά χρόνια χωρίς απουσίες. Μου αρέσει το show. Μου αρέσει η μουσική, ο χορός, η παράσταση, οι πρωτοτυπίες και τα φρέσκα πρόσωπα που βλέπω κάθε χρόνο. Είμαι άνθρωπος του θεάματος και οπωσδήποτε, δε θα έχανα την μεγαλύτερη γιορτή της Ευρώπης [και όχι μόνο, αφού, ως γνωστόν, συμμετέχουν και διάφορες χώρες που δεν ανήκουν σε αυτή]

Αυτή τη χρονιά, ο διαγωνισμός με βρήκε να έχω αυτή τη σελίδα. Οπότε, ας μοιραστώ τις σκέψεις μου μέσα από εδώ.

Δε θέλω να σχολιάσω και να σταθώ στο αν στείλαμε το κατάλληλο τραγούδι, ή αν στείλαμε την κατάλληλη ερμηνεύτρια, ή αν έχουμε τον κατάλληλο στίχο, κ.ο.κ. Θέματα γνωστά στην προ-γιουβιζιονική περίοδο, κατά την οποία, όλοι πρέπει να διαφωνήσουν με την επιλογή της χώρας μας. Παίρνω, λοιπόν, ως δεδομένο το κομμάτι και την ερμηνεύτρια και προχωρώ παρακάτω. Αυτό είναι το τραγούδι μας και αυτά τα πρόσωπα που θα ανέβουν στην σκηνή και θα το παρουσιάσουν. Και με αυτό το σκεπτικό γράφω...

Στρογγυλοκάθομαι στο σαλονάκι μου και παρακολουθώ όλη τη βραδιά με αμείωτο ενδιαφέρον. Πολύ γρήγορα έρχεται η σειρά της Ελευθερίας -τρίτη για την ακρίβεια. Βλέπω το τεράστιο κοχύλι στην προβολή από πίσω. Σκέφτομαι αμέσως τον γνωστό πίνακα του Μποτιτσέλι. Καλά το σκέφτηκα. Αργότερα, στην χορογραφία είδα κινήσεις που παραπέμπουν σε αυτόν. Επίσης, είδα κινήσεις που παραπέμπουν σε ελληνικούς χορούς, στα σημεία που άκουγα νότες σε ελληνικούς ρυθμούς. Πιστοί για μία ακόμη χρονιά στην παράδοση που θέλει το κομμάτι της Ελλάδας να έχει Αγγλικό στίχο με ποπ μουσική και κάποιες λάμψεις από κάτι Ελληνικό. Αφού μας έχει πάει καλά αυτό το στυλάκι, μπορούμε να το κρατήσουμε.
Πριν τον ημιτελικό:
Το τραγούδι αυτό καθεαυτό δε μου έλεγε πολλά. Η Ελευθερία Ελευθερίου δε μου έλεγε πολλά, με την έννοια ότι δεν την ήξερα σαν μουσικό ή τραγουδίστρια. Σήμερα έμαθα ότι είναι σολίστ από τα 16 της και την εκτίμησα διαφορετικά. Η χορογραφία δε μου έλεγε απολύτως τίποτα. Πολλά τίποτα μαζεμένα και πρέπει να προκύψει τουλάχιστον ένα κάτι.
Μετά τον ημιτελικό:
Έρχεται η σειρά μας και παρακολουθώ με τεράστια προσοχή τα πάντα.
Βλέπω την ερμηνεύτρια να φορά ένα εξαιρετικό ρούχο. Θεατρικό και μουσικό ταυτόχρονα. Ένα δεύτερο δέρμα, αλλά και μια τουαλέτα ταυτόχρονα.
Βλέπω τους χορευτές και μου αρέσουν όλοι. Δύο γυναίκες και δύο άντρες. Όμορφοι και αρμονικοί μεταξύ τους.
Στην σκηνή δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Πέντε άνθρωποι πεταμένοι πάνω σε μια τεράστια σκηνή. Ούτε φωτιές, ούτε λέιζερ, ούτε κατασκευές, ούτε ακροβατικά, ούτε αντικείμενα. Πέντε τύποι έχοντας μόνο τα σώματά τους. Και πόσο μου άρεσε! Που κατάφεραν να γεμίσουν όλο το στάδιο, να χρωματίσουν το χώρο, να εγκλωβίσουν το βλέμμα μου. Ω! Έκπληξη. Από τις ευχάριστες. Η δε Ελευθερία έχει το βλέμμα του μεγάλου σταρ πάνω της. Έχει ένα απαλό σε τόνους μακιγιάζ. Κι όμως, σε κοιτάει και σε εγκλωβίζει μέσα του. Σου χαμογελάει και μαζί της σου χαμογελάει η ψυχή σου.
Δροσερή και χαμογελαστή και ανέμελη τραγουδάει με όλο της το είναι. Χορεύει και το γλεντάει. Όπως πρέπει να είναι. Όπως πρέπει να κάνει. Αφήνει ελεύθερα τα μακριά της μαλλιά και εκείνα συμμετέχουν με τον τρόπο τους στην χορογραφία. Κι εγώ σκέφτομαι ότι είναι πιο καλή από την Αφροδίτη του Μποτιτσέλι και κακώς την βάλανε να "παίξει" εκείνη.

Αργότερα, είδα και την Ήβη με το πιο πετυχημένο [σαν άκουσμα] La la love.
Έχω ήδη προβλέψει και έχω μοιραστεί την εκτίμησή μου στο προφίλ μου στο facebook ότι φέτος είναι η χρονιά της Κύπρου να κερδίσει. Πρόβλεψη που έκανα πριν δω τον ημιτελικό στην τηλεόραση, αλλά, το ίδιο λέω και τώρα.

Αυτό που είδα είναι μια Ήβη καμιά εικοσαριά χρόνια μεγαλύτερη από την ηλικία της. Συμβάλει σε αυτό και η μεστή φωνή της, αλλά καλύτερα να μην είχε εκείνο το έντονο κόκκινο στα χείλη και το "ακούνητο" μαλλί. [Οι γυναίκες με μεγάλο στόμα πρέπει να αποφεύγουν τα σκούρα κραγιόν γιατί όταν γελάνε μοιάζουν με τζόκερ. Το χαμόγελο φτάνει μέχρι τα αφτιά.]
Το φόρεμα μου άρεσε. Αυτό το "άχρωμο" χρώμα που είναι σαν να μην το φοράς, ενώ της έδινε την λάμψη. Δε μου άρεσε το μπούστο που ήταν συμπιεσμένο εκεί μέσα.
Το γραφείο δε μου άρεσε. Και καλά, πρόκειται για εφηβικό έρωτα και κολλήσανε ένα θρανίο στο σκηνικό. Ένα θρανίο φτιαγμένο από βιβλία για να φωνάζει από μακριά ότι είναι σχολικό.

Σαν φωνές και οι δύο είναι πολύ καλές. Μπράβο και στις δύο αποστολές που στάθηκαν όπως έπρεπε.
Και πολλά συγχαρητήρια που περάσαμε και οι δύο στον τελικό.
Καλή μας επιτυχία κυρίες μου.






Το παιχνίδι του αγγέλου

Ίσως να είναι περιττά τα πολλά λόγια όταν οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Για αυτό το βιβλίο που έχει πουλήσει πάνω από 3,500,000 αντίτυπα, μπορεί οι λέξεις να είναι και εντελώς άχρηστες. 
Μεγάλος και αναγνωρισμένος συγγραφέας ο Θαφόν και πολύ γνωστό το έργο του. Παρόλα αυτά, αποφάσισα να τον αναφέρω στη σελίδα μου και να του αποδώσω τα εύσημα που του αναλογούν. 

Με λίγα λόγια: Ένας άντρας βγάζει τα προς το ζην γράφοντας ερωτικά μυθιστορήματα με ψευδώνυμο. Ζει στην καρδιά της Βαρκελώνης, σε ένα εγκαταλειμμένο σπίτι και επινοεί ιστορίες από τον υπόκοσμο της πόλης του. Σύντομα θα δεχτεί την πρόταση ενός εκδότη να γράψει ένα βιβλίο που όμοιό του δεν έχει ξαναγραφτεί, με αντάλλαγμα μια μικρή περιουσία. Όμως, οι σκιές τριγύρω του θα τον απασχολήσουν και βασανίσουν αδιάκοπα. Πολλά ερωτήματα απαιτούν απαντήσεις. Ποιος είναι εκείνος ο "σκοτεινός" τύπος που του ζητά εκείνο το "απίθανο" βιβλίο με αντάλλαγμα τόσα χρήματα; Ποιος ήταν ο προηγούμενος ένοικος εκείνου του "σκοτεινού" σπιτιού; Πως ακριβώς πέθανε και γιατί; 

Ο Θαφόν δομεί την ιστορία του με φόντο την Γοτθική συνοικία της Βαρκελώνης, μας ταξιδεύει στο "Κοιμητήριο των Λησμονημένων Βιβλίων" του, μας καθηλώνει πολύ άνετα στις σελίδες του βιβλίου του, τις οποίες έχει γεμίσει με μεταφυσικά στοιχεία -χωρίς υπερβολές-, με σκοτεινά σοκάκια, με σκοτεινούς τύπους, με σκοτεινά βιβλία, με αγωνία και με πολύ μυστήριο. 

Πρόκειται για εκπληκτικό βιβλίο, που δικαιώνει τη φήμη του με το παραπάνω. 
Είναι ένα ανάγνωσμα που δε θα το ξεχάσεις ποτέ. Έχει τη δύναμη να σε εγκλωβίσει μέσα του και γύρω του. Έχει τον τρόπο να απαιτήσει την αμέριστη προσοχή σου. Έχει την μαγεία. 

Ο Κάρλος έχει το πακέτο. Το βιβλίο του έχει όλο το πακέτο. 

Διαβάζω σχετικά με αυτό: 
Την ημέρα που θα ξεκινήσει κάποιος «Το Παιχνίδι του Αγγέλου» δεν θα την ξεχάσει. Μοιάζει με προσωπική εμπειρία. Όπως την ημέρα που χάθηκε για πρώτη φορά όταν ήταν παιδί. Τον τρόμο, την πεποίθηση ότι γύρω υπάρχουν στοιχεία, ότι τα δέντρα δεν είναι πια δέντρα αλλά απειλητικά, υπερμεγέθη κτήνη έτοιμα να τον αρπάξουν. Και η αγαλλίαση όταν ξαναβρίσκεται στην αγκαλιά του δικού του ανθρώπου, του γονιού του. Κι όμως, τα δέντρα με τις δυνατές, σ’ εγρήγορση δαγκάνες ήταν εκεί. Κι ας μην τις είδε κανείς. Λίλλυ Σπαντιδάκη

Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση πετυχαίνει να συνδέσει τον ήρωα με τον αναγνώστη, ενώ οι εκπληκτικές και λεπτομερείς περιγραφές εικόνων, προσώπων και χώρων δίνουν μια ολοκληρωμένη μορφή στο κείμενο. Στέφανος Ξένος









Tinker, Tailor, Soldier, Spy

Ταινία κατασκοπίας. Θρίλερ κατασκοπίας ή κάτι τέτοιο.
Με τους  Gary Oldman, Colin Firth και Tom Hardy στους βασικούς ρόλους. Ανακάλυψα και μια σειρά του 79 -μίνι σειρά για την ακρίβεια- με τον ίδιο τίτλο. Το ξαναέψαξα, λοιπόν, και βρήκα ότι το σενάριο βασίζεται σε νουβέλα του John le Carré.
Ο Ελληνικός τίτλος είναι: "Ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι".

Με λίγα λόγια: Ο Σμάιλι -πράκτορας της Μ16- αποσύρεται από την ενεργό δράση μετά από την καταστρεπτική κατάληξη μιας επιχείρησης. Όμως, η υπηρεσία ξαναζητάει τη βοήθειά του όταν ένας δικός τους τούς ενημερώνει ότι υπάρχει ανάμεσά τους ένας διπλός πράκτορας. Οι τέσσερις ύποπτοι είναι όλοι άξιοι πράκτορες και καλοί του φίλοι.

Η ταινία απαιτεί την απόλυτη προσοχή μας για να μπορέσουμε να την παρακολουθήσουμε. Κάποιοι μπορεί να κουραστούν από την υπερπροσπάθεια, αλλά, κάποιοι άλλοι θα χαρούν με αυτό το φιλμ που απευθύνεται σε απαιτητικούς θεατές και δεν έχει τα συνηθισμένα κλισέ τους είδους.
Η φωτογραφία είναι εξαιρετική. Η περίοδος του ψυχρού πολέμου στην Αγγλία μεταφέρεται στο σήμερα με απόλυτη ακρίβεια και χάρη. Τα πλάνα, επίσης γοητευτικότατα. Η ατμόσφαιρα πατάει ακριβώς πάνω στο συναίσθημα των ηρώων. Η άποψη του σκηνοθέτη μου άρεσε πάρα πολύ. Έχει μια υποτονική ματιά, αλλά αυτό ταιριάζει με την ταινία.














Haywire

Τα μεγάλα ονόματα δεν είναι πάντα η εγγύηση.

Στο Haywire συναντήθηκαν οι: Antonio Banderas,  Michael Douglas, Ewan McGregor και η Gina Carano στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Σερφάροντας στο διαδίκτυο, διάβασα ότι η Τζίνα μπορεί άνετα να σε δείρει για τα καλά και στην πραγματική ζωή. Δεν το έχω τσεκάρει, αλλά, στην ταινία δεν αφήνει άνθρωπο όρθιο. 

Η ταινία είναι ένα κατασκοπικό θρίλερ και κάνει ό,τι καλύτερο για να διατηρήσει τον χαρακτηρισμό αυτό. 
Από τα πρώτα δύο λεπτά καταλαβαίνεις ότι θα δεις πολλές σκηνές δράσης, μάχης και όπλων. 
Δεν έχω πρόβλημα με αυτό. Οι κατασκοπικές ταινίες είναι ένα από τα αγαπημένα μου είδη. Κι όταν συνδυάζονται με τέτοια ονόματα... ε, περιμένεις να δεις ένα καλό φιλμ. 

Δεν είμαι σίγουρη ότι είναι τόσο καλό. Έχει κάποια ευρήματα που μου τράβηξαν την προσοχή αλλά, του λείπει αυτό το παραπάνω που θα το απογειώσει. Και στην τελική, οι κύριοι Μπαντέρας και Ντάγκλας εμφανίστηκαν συνολικά τρία λεπτά στην ταινία! Αν είναι τέσσερα δέχομαι μηνύσεις από την παραγωγή. Το ξύλο και γενικά, οι μάχες σώμα με σώμα είναι πολύ ρεαλιστικές και αυτό είναι ίσως το καλύτερο κομμάτι της ταινίας.

Αν σας αρέσουν οι ταινίες δράσης του τύπου αυτού είναι μια επιλογή που μπορείτε να κάνετε, αλλά, δεν μπορώ να εγγυηθώ ότι θα σας ενθουσιάσει.


45 τετραγωνικά

 Η τρίτη ταινία του Στράτου Τζίτζη ασχολείται με την ελευθερία του ατόμου, το κόψιμο του ομφάλιου λώρου, την απεξάρτησή του από την οικογένεια και τους γονείς, την ανεξαρτησία.
Όμως, όσο επιθυμητό είναι αυτό άλλο τόσο είναι δύσκολο. Χωρίς τον μεγάλο μισθό, χωρίς μεγάλα εισοδήματα, πως να διεκδικήσεις αυτήν την ανεξαρτησία; Πόσο θα αντέξεις... μέχρι να αναγκαστείς να συνθηκολογήσεις για να μπορέσεις να επιβιώσεις; Και, πόσο μπορείς να αντισταθείς στους πειρασμούς του "εύκολου" χρήματος;
Αυτονομία και ανεξαρτησία. Μεγάλες λέξεις. Υπέροχα δύσκολες.

Η ηρωίδα γράφει στον τοίχο του νέου της σπιτικού ότι δεν θα υποχωρήσει μπροστά στη δυσκολία. Αυτός είναι ο στόχος. Είναι εφικτός; Με τι αντίτιμο;

Χμ... όλοι νομίζουμε ή ξέρουμε από πρώτο χέρι τις απαντήσεις σε όλες αυτές τις ερωτήσεις. Μην περιμένετε να δείτε κάτι διαφορετικό στην ταινία. Το αναμενόμενο θα δείτε.
Πρωταγωνιστεί η Έφη Λογγίνου και τα καταφέρνει μια χαρά.

Το δέντρο της ζωής

 Ο Τέρενς Μάλικ υπογράφει μια εκπληκτική ταινία φαντασίας και δράματος [σενάριο και σκηνοθεσία] και συνεργάζεται με τον Μπραντ Πιτ και τον Σον Πεν.

Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τη ζωή ενός 11χρονου αγοριού. Ο αυστηρός πατέρας, η στοργική μητέρα και η αγριότητα της ίδιας της ζωής, καθώς έρχεται για πρώτη του φορά αντιμέτωπος με το θάνατο, τη φωτιά, το άδικο, την αρρώστια και τον πόνο. Ο πατέρας θα του μάθει πως να είναι δυνατός, γενναίος και σκληρός. Η μητέρα του την στοργή και την ανοχή. Τα αδέρφια του την ομαδικότητα και τη χαρά της αναζήτησης.

Εκπληκτικό σενάριο και σκηνοθεσία. Εκπληκτικά πλάνα και καταπληκτική μουσική επένδυση. Εκπληκτικοί και οι ηθοποιοί. Όλοι τους.
Η ταινία με ταξίδεψε. Από την αρχή της Γέννησης μέχρι την Αμερική της δεκαετίας του 50. Μέσα στην ψυχή και στην καρδιά ενός παιδιού, αλλά και όλων των παιδιών που αρχίζουν να ανακαλύπτουν τον κόσμο.

Δεν είναι καθόλου τυχαία η βράβευσή της με Χρυσό Φοίνικα.[64ο Φεστιβάλ Καννών]
Πολλές φορές δεν συμφωνώ με αυτά τα βραβεία. Αλλά, για αυτήν την ταινία... επιβραβεύω εκείνους που την επέλεξαν.



Ψυχής Αγγίγματα


Καλό μας μήνα, λοιπόν... Με χαρές, με τραγούδια, με λουλούδια και παραδοσιακά στεφάνια, με εξοχές και λιακάδες.
Κάπως έτσι είναι στο μυαλό μου ο Μάης. Ο μήνας της χαράς και της Άνοιξης, γενικότερα.
Και, τι χαρά!... που άνοιξα το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και βρήκα το μήνυμα της Σοφίας Στρέζου!
Ποια σύμπτωση και ποια μοίρα μου έστειλαν τα όμορφα λόγια της αυτήν την ηλιόλουστη μέρα;
Πιστεύοντας ότι η πνευματική της άνοιξη ταιριάζει απόλυτα με την αίσθηση της Πρώτης του Μάη... στρογγυλοκάθισα μπροστά στην οθόνη.
Πάντα με αγγίζει η γραφή της. Της το έχω πει και το ξέρει. Εξάλλου, εκείνη έχει ξοδέψει από το μέσα της για την αισθητική των πραγμάτων και δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Ο λόγος της κουβαλάει όλη εκείνη την μαγεία των ποιημάτων της, το μέτρο, το χρώμα, την ψυχή, την καλαισθησία. Αλλά, δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Η Σοφία είναι αληθινή. Και αυτά που γράφει μεταφέρουν την αλήθεια της.
Εδώ είναι, λοιπόν, ό,τι μου λέει για εκείνη και για την Ποίηση, που της οφείλει πολύ καλές στιγμές. Δημιουργίες και ανθρώπους που δεν θα είχαμε γνωρίσει αν δεν ήταν η Σοφία. Η Σοφία, που, εκτός από ποιήτρια για λόγου της, είναι και ο άνθρωπος που θα βρει τον ποιητή μέσα στο σύνολο, θα ξεσκονίσει την κοινωνία προκειμένου να αναδείξει τις ομορφιές της.
Εμείς που τη διαβάζουμε, δεν της χρωστάμε μόνο όλες εκείνες τις ώρες που λατρέψαμε αγκαλιά με το έργο της, αλλά, και την γνωριμία μας με άλλους δημιουργούς της τέχνης που, ή δε θα βλέπαμε ποτέ αν δεν ήταν εκείνη εκεί... ή δε θα είχαμε την αδιακρισία να τους ψάξουμε, να τους ανακαλύψουμε από μόνοι μας.





 Γιατί ποίηση;

Σ.Σ. Γιατί η Ποίηση, διακρίνεται για τον λιτό κι αφαιρετικό λόγο της, που εκεί μέσα μπορεί ο ποιητής να εναποθέσει όλες τις συναισθηματικές και όχι μόνο καταθέσεις του, σύμφωνα με τους κώδικες της προσωπικής προσαρμογής στο ύφος που του ταιριάζει..
Είναι δηλαδή η έναρθρη ανάσα, που βοηθάει τον δημιουργό να εκφράσει με λέξεις την βιωματική παραμυθία του. Γιατί όσο κι αν φαίνεται παράξενο, τελικά εκείνο που φαίνεται συγκινησιακά σπουδαίο στην ψυχή του, εκείνο και γράφει.



Θα λέγατε ότι ο ποιητής είναι ο ρομαντικός της εποχής του;

Σ.Σ. Νομίζω, πως αν δεν ήταν ρομαντικός δεν θα μπορούσε να γράψει. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως κάποιες φορές δεν είναι σκληρός ο λόγος του. Πίσω όμως και από την όποια σκληρή κι αυστηρή σύνθεση, θα αναγνωρίσει ο αναγνώστης την ευαίσθητη αφετηρία μιας ρομαντικής ψυχής που πάλλεται να ισορροπήσει ανάμεσα σε κείνο που τον πονά κι εκείνο που τον λυτρώνει. Γιατί η ποίηση είναι προπάντων λυτρωτική για τον ποιητή.

Ποια ανάγκη σας καλύπτετε γράφοντας; Ή μήπως να πω, δημιουργώντας;

Σ.Σ. Προτιμώ τον όρο γράφω από τον όρο δημιουργώ κι αυτό γιατί ξεκινάς να γράφεις όχι αυτοκηρύσσοντας εαυτόν δημιουργό αλλά από μια εσωτερική βάναυσο ανάγκη που επιτακτικά επιθυμεί να ελευθερωθεί. Εάν το αποτέλεσμα βρει επαρκείς συνοδοιπόρους που ακουμπούν σε κείνο που συντάραξε τον δικό σου κόσμο, τότε ενδεχομένως οι άλλοι να ονοματίσουν την ιδιότητα της γραφής σου.

Πως ξεκινήσατε; Πότε/πως έγινε η αρχή;

Σ.Σ. Αισθάνομαι πως έγραφα από πάντα. Μικρές σκέψεις και προβληματισμούς στην αρχή που μεγαλώνοντας πήραν σχήμα κι απέκτησαν ένα προσωπικό ύφος στα περιθώρια της γραφής. Κι όσο διάβαζα και μελετούσα άλλους ποιητές και συγγραφείς, τόσο η ανάγκη προσδιορισμού των όσων έγραφα μεγάλωνε. Χαιρόμουν δηλαδή που μπορούσα να σταθώ με συγκεκριμένα σχήματα στη γεωγραφία του λόγου.

Το ταξίδι μέσα από την ποίηση είναι μεγάλο, αλλά, τι γίνεται αν ο ποιητής βρει την Ιθάκη του; Μπορεί να τελειώσει το ταξίδι;

Σ.Σ. Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια που λέτε, όσον αφορά την έκταση του ταξιδιού. Έχω όμως την αίσθηση, πως πρόκειται για ένα ταξίδι που δεν τελειώνει ποτέ, παρά μόνον με τον βιολογικό θάνατο του ποιητή. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει τελικά η Ιθάκη ή η Ιθάκη λειτουργεί υπαινικτικά για νέες αναθεωρήσεις ορόσημων που εν δυνάμει καταργούν τα παλιά. Θεωρώ λοιπόν, πολύ σοφούς τους στίχους του Μεγάλου μας ποιητή (Η Ιθάκη σ' έδωσε τ' ωραίο ταξείδι / Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο-Καβάφης)

Στη προσωπική σας σελίδα είδα ότι σας αρέσει να "ντύνετε" αυτά που γράφετε με εικόνες. Αυτό μπορεί να δουλέψει και αντίστροφα; Δηλαδή, μια εικόνα να σας προκαλέσει να την "επενδύσετε" με λέξεις;

Σ.Σ. Σχεδόν πάντα πρώτα γράφω και μετά ψάχνω να βρω την κατάλληλη φωτογραφία που θα ντύσει το κείμενο. Επιδιώκω, όσο αυτό βέβαια είναι μπορετό, η εικόνα να συνάδει με τις λέξεις, αποδίδοντας αισθητικά εκείνο που θέλω να πω. Μ’ ενδιαφέρει πολύ τούτο το δέσιμο των δύο διαφορετικών μέσων που όμως υπηρετούν την συγκίνηση στον αναγνώστη-θεατή. Ίσως γι’ αυτό στην συνέχεια προσπάθησα με τα videoclip, να εντάξω και τη μουσική οπτικοποιώντας τα. Θεωρώ πως είναι η εξέλιξη ενός διαφορετικού τρόπου ανάγνωσης. Πλέον μπορώ να πω, πως το αποτέλεσμα αρέσει και ταξιδεύει περισσότερο. Είναι κρίμα να μην χρησιμοποιήσουμε τα μέσα που μας δίνει η τεχνολογία, για την καλλίτερη διάδοση του λόγου. Είμαι υπερασπιστής της τεχνολογίας όταν αυτή χρησιμοποιείται για την ελεύθερη διάδοση των ιδεών, αρκεί να αναφέρεται πάντα το όνομα του δημιουργού. Δυστυχώς οι περισσότερες φωτογραφίες στο διαδίκτυο συνήθως δεν αναφέρουν το όνομα του φωτογράφου, γι’ αυτό και δεν το βάζω. Λυπάμαι, αλλά δεν έχω τις γνώσεις, για να ονοματίσω τον κάθε φωτογράφο και να του αποδώσω το (C) στις εικόνες του.

Οι "Αισθητικές Αναλύσεις" πως γεννήθηκαν;

Σ.Σ. Εδώ και λίγα χρόνια, ξεκίνησε ένα άλλο ταξίδι αυτό στην κατάκτηση των λέξεων άλλων δημιουργών. Δειλά-δειλά στην αρχή, τούτη η κτήση αποκάλυψε μια άλλη προέκταση του δικού μου εαυτού, μέσα στην έμπνευση εκείνων. Ο σκοπός μου ήταν, η δημιουργία ενός ιστολογίου, όπου σχετικά νέοι ποιητές, θα είχαν ένα ιδιαίτερο τρόπο προβολής, κατά την ταπεινή μου βέβαια γνώμη. Η ιδέα που είχα ξεκινώντας, λειτούργησε θετικά. Η σελίδα είχε και έχει μεγάλο αριθμό επισκέψεων. Σιγά-σιγά καθιερώθηκε κι ο λόγος μου, ως ένα νέο είδος παρουσίασης βιβλίων. Φυσικά αυτό ίσως να μην γινόταν ποτέ, αν δεν υπήρχε η αγάπη που είχα κι εξακολουθώ να έχω, για τον αισθητικό λόγο. Όπως ξέρετε η αισθητική είναι μία θεωρητική επιστήμη που επάνω στους κανόνες της βασίζονται όλες οι μορφές τέχνης. Μελετούσα ήδη βιβλία που όριζαν την αισθητική και τη φιλοσοφία της κι αισθάνθηκα πως μπορούσα επαρκώς να ανταποκριθώ. Έτσι, κάθε βιβλίο που διάβαζα, γινόταν μια μικρή παρουσίαση της ενσυναίσθησης του δημιουργού. Το 2011 οι ίδιοι οι δημιουργοί μου πρότειναν να βγει σε βιβλίο. Η χαρά μου ήταν μεγάλη, όχι γιατί θα έβγαινε ένα ακόμα βιβλίο, αλλά ένα βιβλίο από τους δημιουργούς, για τους ίδιους τους δημιουργούς. Η προβολή που είχα ονειρευτεί τότε, γινόταν μια πραγματικότητα με το καλλίτερο δυνατό τρόπο. Η ΑΝΕΜΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ βοήθησε στην υλοποίηση με μία καλαίσθητη κι αξιοπρεπή έκδοση, η οποία μάλιστα σχεδόν έχει εξαντληθεί.

Υπάρχει στην ποίηση κορυφή;

Σ.Σ. Μπορεί και να υπάρχει, δεν ξέρω. Προσωπικά μ’ αρέσει το αγνάντεμα από τις πλαγιές του λόγου. Άλλωστε η κορυφή κατακτάται, αν ποτέ κατακτηθεί, όταν ολοκληρωθεί η θνητή παρουσία του ποιητή στον χώρο. Οι επόμενες γενιές θα καθορίσουν την αθανασία εκείνων που πάτησαν στην κορυφή χρήζοντάς τους Αθάνατους.

Υπάρχει στην ποίηση σκοτάδι;

Σ.Σ. Υπάρχει σκοτάδι στην ποίηση και μάλιστα πολύ. Τούτο το σκοτάδι όμως ο ποιητής οφείλει να το μετασχηματίσει σε φως, γιατί όλα τελικά είναι φως κι ο ποιητής είναι ταγμένος να το υπηρετεί.


Υπάρχει όριο;

Σ.Σ. Θεωρώ πως στη γραφή δεν υπάρχει όριο. Όμως ο καθένας που γράφει, θα πρέπει να διακατέχεται από έναν αυστηρό εσωτερικό κώδικα δεοντολογίας στο τι γράφει, αν και τελικός κριτής είναι πάντα ο αναγνώστης. Προσωπικά προτιμώ εκείνες τις γραφές που ανυψώνουν το αισθητικό κριτήριο. Είναι χρέος του δημιουργού να το κάνει. Γιατί άλλο είναι οι συνειδητοποιημένοι αναγνώστες κι άλλο είναι οι χειροκροτητές. Μου αρέσουν οι πρώτοι κι ας είναι λιγότεροι. Το διαδίκτυο ανέδειξε πολλούς γραφιάδες. Το θέμα είναι πόσοι θα μείνουν στη συνείδηση των αναγνωστών ως άξιοι δημιουργοί.

Ένας πολύ αγαπητός σας ποιητής;

Σ.Σ Σίγουρα είναι πολλοί κι ο καθένας για διαφορετικούς λόγους. Για μένα από τους νεώτερους Έλληνες ποιητές, στο Ολύμπιο ύψος στέκουν ο Καβάφης πρώτα κι ο Ελύτης μετά. Και οι δύο κατάφεραν ν’ αγγίξουν την κορυφή από διαφορετικά, αλλά εξ ίσου σημαντικά περάσματα.

Ένα πολύ αγαπημένο σας ποίημα;

Σ.Σ. Το «Όσο μπορείς» του Καβάφη. Εκτός από ένα πολύ όμορφο ποίημα είναι φιλοσοφία και στάση ζωής.



Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την,
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική

Τι να περιμένουμε στο μέλλον από τη Σοφία;

Σ.Σ. Ομολογώ πως δεν έχω στόχους. Θέλω απλά να είμαι καλά και να μπορώ να δημιουργώ. Μακάρι να συμβαίνει…
***

Σίγουρα, μια σελίδα δε φτάνει για να καταλάβεις έναν άνθρωπο. Αν, όμως, είδατε μια λάμψη μέσα της που σας άρεσε, ας γίνει αυτή η σελίδα η έναρξη του ταξιδιού. Εκείνη... έτσι σεμνή και ταπεινή που είναι μου άφησε μόνο μια φράση για το τέλος:

"Σας ευχαριστώ πολύ για την ευγενική σας πρόσκληση."

Κι εμείς ευχαριστούμε για τον αέρα στα πνευμόνια και στα μαλλιά μας, για το άρωμα της φρεσκοκομμένης μαργαρίτας και τον ήχο της θαλάσσιας αύρας όταν αγγίζουν τα μάτια μας τα λόγια της.



Οι φωτογραφίες είναι τμήματα από τη σελίδα της που μπορείτε να δείτε ΕΔΏ

Για εμένα


Λίγα λόγια για εμένα:

Γεννήθηκα στην Αθήνα. Μεγάλωσα στον Πειραιά. Κοντά στη θάλασσα που τόσο αγαπώ.
Η καλλιτεχνική φύση μου με οδήγησε να σπουδάσω φωτογραφία στη Σχολή Γραφικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών Σπουδών στο ΤΕΙ Αθηνών, αφού πρώτα είχα διδαχθεί Διακόσμηση, Γραμμικό και Ελεύθερο Σχέδιο, Υαλογραφία και Ψηφιδογραφία.
Λατρεύω τις χειροτεχνίες και οτιδήποτε έχει σχέση με την Tέχνη. Αυτή είναι η βάση μου και ο μεγάλος μου έρωτας. Και την συναντάω παντού τριγύρω. Όπως και όλοι εσείς.

Παρακολουθώ θέατρο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Διαβάζω λογοτεχνικά βιβλία από τα χρόνια του Γυμνασίου. Ανελλιπώς και ακάματα. Βέβαια, όπου υπάρχει αγάπη δεν λογίζεται κούραση.

Με αυτά τα στοιχεία, που αποτέλεσαν κινητήρια δύναμη, οδηγήθηκα να φτιάξω τη δική μου σελίδα και να μαζέψω σε ένα μέρος όλες εκείνες τις εκφράσεις, σχόλια, κριτικές, αναμνήσεις, εντυπώσεις που μοίραζα σε διάφορα σημεία του απέραντου διαδικτύου. Εξάλλου, ένας αεικίνητος άνθρωπος σαν εμένα δε μπορεί να χαλαρώνει και να αδρανεί.
Γι' αυτό μου αρέσει τόσο πολύ η θάλασσα. Γιατί μου μοιάζει. Κι εκείνη, όπως κι εγώ, δε μένει ποτέ ακίνητη.

Συχνά, μου αρέσει να εκφράζομαι δημόσια γράφοντας στο προφίλ μου στο facebook, στη σελίδα μου στο facebοok, στο twitter, στο Instagram... Ένα φεγγάρι, ο έρωτάς μου για το θέατρο, με έκανε να εργαστώ πάνω στο κείμενο του Ερωτόκριτου, του Βιτσέντζου Κορνάρου, το οποίο προσάρμοσα για παράσταση με 6 ηθοποιούς, επικεντρωμένο στην ερωτική ιστορία και όχι στα επικά στοιχεία. Χρησιμοποιώντας τους στίχους του ίδιου δημιούργησα θεατρικούς διαλόγους ανάμεσα στα πρόσωπα επιδιώκοντας πάντα να μην αλλάξει τίποτα από την πλοκή και την εξέλιξη της ιστορίας. Δείτε περισσότερα εδώ ή διαβάστε το κείμενο εδώ.
Ένα άλλο φεγγάρι, ήμουν υπεύθυνη της Λέσχης Ανάγνωσης που συνδημιουργήσαμε με το Open Theater (Σκύρου 78, Κυψέλη) η οποία μάλιστα γνώρισε μεγάλη επιτυχία ώσπου να «κλείσει» –κόντρα στη δική μου θέληση.
Θα με δείτε να κάνω καλλιτεχνική φωτογραφία στην παράσταση του Χρήστου Λιακόπουλου, Αυτοκράτωρ Αδριανός, και ηλεκτρονική επεξεργασία εικόνας (φωτογραφία, βίντεο, αφίσα).

Σήμερα, θα με βρείτε κάθε Σάββατο στο θέατρο Αλκμήνη καθώς είμαι βοηθός σκηνοθέτη στην παράσταση Προμηθέας Εσταυρωμένος του Χρήστου Λιακόπουλου –φωτογραφίζω κιόλας κ.ο.κ.– ενώ εξακολουθώ να διαχειρίζομαι και να κριτικογραφώ ή αρθρογραφώ στο koukidaki μου, να έχω τη γενική επιμέλεια και να δημιουργώ ξεχωριστά κολάζ φωτογραφιών που συνοδεύουν τις αναρτήσεις και όλα τα άλλα, όμως παράλληλα, κάνω και επιμέλεια λογοτεχνικών έργων σε συγγραφείς (παλαιότερα και στις Βιβλιοεκδόσεις Αναζητήσεις).
Για αυτό το τελευταίο κατέχω πιστοποίηση ΕΚΠΑ στην Επιμέλεια - διόρθωση κειμένων (με γενικό βαθμό πτυχίου 9.5) και στο Web development (HTML και Javascript).


Σε αυτό το ταξίδι δε θέλω να είμαι μόνη.
Μισώ τη μοναξιά ακόμη και ως λέξη. Θέλω, λοιπόν, να σε καλωσορίσω στην παρέα –έτσι το βλέπω, ακόμα και τώρα, πάνω από 13 χρόνια μετά– και να σου πω ότι είσαι ελεύθερος να εκφραστείς κι εσύ μέσα από αυτές τις σελίδες, να πεις ό,τι αισθάνεσαι, να αφήσεις τις εντυπώσεις και την κριτική σου, να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις...
Η Τέχνη είναι πολύ ελαστική σε αυτό. Επιτρέπει μεγάλες διαφωνίες και χάσματα απόψεων.

Με την ευχή να είναι πάντα καλοτάξιδο και με την θετική αύρα που με διακρίνει, λέω να μην σας κουράσω φιλοσοφώντας.
Αποφάσισα να ρίξω το δικό μου μπουκάλι με μήνυμα στον ωκεανό που ονομάζουμε διαδίκτυο, με την ελπίδα να φτάσει και στο δικό σας λιμάνι και να το πάρετε στα χέρια σας, να το ανοίξετε, να το διαβάσετε, κι αν θέλετε, να αφήσετε κι εσείς το σημάδι σας μέσα πριν το ξαναρήξετε στο απέραντο να βρει τον επόμενο φίλο.
Και, σημαδάκι σημαδάκι, θα μεγαλώνει. Θα ταξιδεύει και θα μεγαλώνει. Θα γεμίζει με εμπειρίες, χρώματα, αισθήματα και πολλούς πολλούς φίλους.
Δε πρόκειται ποτέ να γίνει κάτι μεγάλο. Ας μην ξεγελιόμαστε. Τι είναι μια τόση δα σελίδα μέσα στους τρισεκατομμύρια τόμους; Ε, τίποτα δεν είναι. Στην καλύτερη περίπτωση, θα είναι ένα κουκιδάκι στο περιθώριο μιας υποσημείωσης.
Αλλά, θα είναι μια μεγάλη παρέα από φίλους, από όλα τα λιμάνια του κόσμου.

🍃

Γιατί εδώ;

Γιατί να διαβάσει κανείς το koukidaki; Ή, γιατί να γράφει κανείς στο koukidaki;
To koukidaki είναι ιστότοπος πολιτισμού και όλα τα θέματά του αφορούν ανθρώπους και έργα πολιτισμού, δημιουργούς, καλλιτέχνες, λογοτέχνες, συγγραφείς, μουσικούς, κ.ο.κ. Για τους ανθρώπους αυτούς και τα έργα τους γίνονται συνεντεύξεις, προβολές, κριτικογραφίες, αρθρογραφίες, ειδικά αφιερώματα, δωροθεσίες, και διάφορα άλλα.
Κινητήριος δύναμη, αφορμή και σκοπός, τόσο δική μου όσο και όλων των άλλων συντακτών, η αγάπη για τον Πολιτισμό, τη Λογοτεχνία, την Τέχνη.
Πέρα από τα παραπάνω, οι αναγνώστες του koukidaki κερδίζουν δώρα πολιτισμού, είτε λαμβάνοντας μέρος στις κληρώσεις που διοργανώνονται από τον ιστότοπο, είτε ως επιβραβεύσεις τακτικών επισκεπτών. 
Πώς όμως συμβαίνει αυτό;
Καθένας μπορεί να προσφέρει δώρα προς τους αναγνώστες της σελίδας ή να καταθέσει μία δωρεά. Με τα χρήματα που συλλέγονται από τις δωρεές, όπως και αυτά που συγκεντρώνονται από τις διαφημίσεις που φιλοξενούνται στη σελίδα (ή και άλλους πόρους) εξασφαλίζονται λογοτεχνικά βιβλία, εισιτήρια σε παραστάσεις, μουσικά άλμπουμ κ.ά τα οποία διατίθενται στους αναγνώστες-μέλη, κυρίως στους πιο σταθερούς και μόνιμους (αλλά και γενικότερα). Έτσι, κάθε προσφορά (σε είδος ή χρηματική) επιστρέφει στους αναγνώστες με τη μορφή δώρου.
Το koukidaki όλα αυτά τα χρόνια -και τα πολλά άλλα που θα ακολουθήσουν- διαδίδει τον ελληνικό πολιτισμό, γίνεται κοινωνός, εμπλουτίζει και διευρύνει τους ορίζοντες, συστήνει νέους δημιουργούς και θυμάται παλαιότερους, προσφέρει έμπρακτα και ανιδιοτελώς προς όφελος του πολιτισμού, με σεβασμό προς κάθε δημιουργό και έργο.


Τζένη Κουκίδου

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη