Κι ενώ το βιβλίο ξεκινά χλιαρά, θυμίζοντας και λίγο ρομαντική ιστορία, συνεχίζει δυναμικά και γίνεται ολοένα και πιο ενδιαφέρον. Μετά από τις πρώτες σελίδες αρχίζει το καλό -όπως χαρακτηριστικά συνηθίζουμε να λέμε. Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα από την πλευρά του εμπλεκόμενου βασικού ήρωα, της Φαίδρας, και όχι από την πλευρά του νόμου-αστυνόμου-ερευνητή-ντετέκτιβ κ.ο.κ. Η ηρωίδα της τολμά να βουτήξει σε βαθιά νερά, βαθύτερα από τα μέτρα της, ορμόμενη από την έμφυτη τάση του ανθρώπου να γνωρίζει το παρελθόν του και τους ανθρώπους που το σημάδεψαν και συνεχίζει υπολογίζοντας περισσότερο στο ένστικτό της παρά στις όποιες διερευνητικές της ικανότητες.
Θα μπορούσε να γραφτεί ως διήγηση εξιστορώντας τα γεγονότα σαν κάποιος τρίτος που δε σχετίζεται με την ιστορία -μια πιο τολμηρή και δύσκολη προσέγγιση είναι πάντα η γραφή ως αφήγηση από τον ίδιο τον δράστη- αλλά τούτη η προσέγγιση φαίνεται ότι ταιριάζει στο ύφος τής Ελευθερίας Μεταξά, την καλύπτει λογοτεχνικά ενώ χειρίζεται πολύ καλά την ιστορία της, προσφέρει δράση και αγωνία, καλή πλοκή και δεν προδίδει τα μυστικά της -τα χαρτιά που κρατά στα χέρια της- παρά μονάχα την κατάλληλη στιγμή προς τέρψη του αναγνώστη της.
Όσο κορυφώνεται η δράση και το μυστήριο τόσο πιο καλό γίνεται, αγωνιώδες και μη προβλέψιμο. Τα δε μυστικά κρύβονται επιμελώς από τη συγγραφέα μέσα σε προσεκτικά επιμελημένες προτάσεις και σκηνές ώστε να προβεί στις αποκαλύψεις την κατάλληλη στιγμή. Διακρίνω την ικανότητά της να παρασύρει τον αναγνώστη της όπως και όπου εκείνη θέλει.
Πρόκειται για τέλεια δομημένο μυθιστόρημα που διαβάζεται άνετα, διαθέτει ρέουσα και όμορφη γραφή.
Περισσότερα από/για την Ελευθερία Μεταξά:
Η Ελευθερία Μεταξά για το "Μην κοιτάξεις πίσω" (συνέντευξη)
Μαύρα, σαν τον έβενο μαλλιά
Για καφέ με την Ελευθερία Μεταξά
